পঞ্চপদী পদ্- হেমেন ডেকা

(১)

 

এইবাৰহে এইবাৰ, লাগিছে হাঁহাকাৰ!

ক’ৰণাৰ মাৰ, জীৱন-জীৱিকা ছাৰখাৰ

চৌদিশে মৃত্যুৰ কিৰিলি,

এচামৰ আকৌ ধেমালি,

নেদেখা যমৰ অট্টহাস্য শুনো বাৰম্বাৰ৷

 

(২)

কোনেনো শুনাবহি আশাবাদৰ সুৰ?

নিৰ্বংশ হওক ক’ৰণাৰ অসুৰ!

লাগে মাথোঁ সজাগতা,

নৈমিত্তিক সতৰ্কতা,

আতংকৰ এদিন পৰিবই ওৰ৷

 

(৩)

সজাগ নহৈ একাংশই কৰে ভুল

অসাৱধানতাই যে বিপদৰ মূল

দেশ ৰোগাক্ৰান্ত

নেতা ভাৰাক্ৰান্ত

দেখি নিশিকে, ঠেকা খাই হয় ব্যাকুল৷

 

(৪)

কিডাল হ’ব পঢ়ি কিতাপ-পত্ৰ?

এতিয়াতো নহওঁ অমুকা ছাত্ৰ৷

খোৱা-পিন্ধাইহে মূল,

পাহৰি নকৰোঁ ভুল,

খাবৰ বাবে জীয়াই আছোঁ মাত্ৰ৷

 

(৫)

লিখালিখি কৰি কোনে কিডাল ফালিছে?

মতলবীবোৰে ওভতগোৰে নাচিছে৷

কোনে শুনে কাৰ কথা,

ভাবিলেই লাগে বেথা,

বহুতকে চাগৈ কিবা ভুতে লম্ভিছে৷

 

(৬)

ভাৰ্চুৱেল দুনিয়াত দেখিছোঁ হৰেক ৰকমৰ ভুত!

ঘৃণা-দ্বেষ, গালি-শপনি আৰু অশ্লীল মন্তব্যৰ সোঁত৷

ডালবীৰাৰ য’ত অভাৱ নাই,

যখ-যখিনীও আছে ঠাঁহ খাই৷

জাতি গঠনৰো শ্লোগান দিয়ে- এই ভুত সঁচাই অদ্ভুত৷

(৭)

সোঁতত উটি যদি পকনীয়াত পৰোঁ, কাক দিম দোষ?

মিছা আশাত বন্দী হৈ পাছত কি হ’ব কৰি অসন্তোষ!

নেতাৰ লেংটিত ধৰি যাওঁ,

ভাবিবলৈও আহৰি নাপাওঁ,

চিন্তাশূন্যভাৱে সময় কটাওঁ, দুখকো নোবোলোঁ দুখ৷

 

(৮)

মামৰে ধৰা- তলি ফুটা হ’লেও জ্বলাই লয় লেম৷

ফিটা পুৰি সাং হ’ব- নাপায় একোকে গম!

চৌদিশ কৰিব পোহৰ,

মনত আশাৰ লহৰ,

উজুটিত বেল্টা খাই পৰিলেও এৰাত নাই ভেম৷

 

(৯)

ক’ৰণাক দেখি বাঢ়ি গৈছে হৃদকম্পন৷

আপদ যাব কেতিয়া- ভাবি গণি আছোঁ ক্ষণ!

অকলে থকাই ভাল,

নহ’লে হ’ব জঞ্জাল,

কেঁকোৰাৰ গাঁততেই সোমাম- কৰিছোঁ পণ৷

☆ ★ ☆ ★ ☆