শুভ পৰিণয়-ৰূপালীম মহন্ত

“নাপাই দেই। নিদিয় নিদিবি। কিন্তু প্ৰেজেণ্টৰ নামত এইসোপা কিয় দিয়ে মানুহবোৰে?”

বৰুৱানীয়ে হাতত লৈ থকা বাকচটো মজিয়াতে থেকেছা মাৰি দিলে। কটংকৈ হোৱা শব্দটোত ডাঙৰ বোৱাৰীয়েক নীলিয়ে চিঞৰি উঠিল,

: মা, চাব, ভাঙিব।

: ভাঙক। এইসোপা থাকিনো কি উদ্ধাৰ হ’ব মোৰ। মিছা-মিছি জেগা বন্দী। 

বৰুৱানীৰ আজি মোচন বেলেগ।

দেওবাৰে দুপৰীয়াৰ ভাত ঘুমটি শেষ কৰি সৰু পুতেক ভাইমন ওলাই আহিছিল। মাকৰ লম্ফ-জম্ফ দেখি সি অপ্ৰস্তুত হ’ল। কেনেবাকৈ ব্ৰেণ্ড নিউ ঘৈণীয়েকে কিবা জগৰ লগোৱা নাইতো! চাৰ্টৰ বুতাম মাৰি মাৰি সি সুধিলে,

: কি হ’ল অ’ মা, আজি বতাহ গৰম যে?

: বাটি চেট উনৈশটা উঠিল হেৰৌ তোৰ বিয়াত। ককায়েৰৰ বিয়াত উঠা আঠোটামান চেট এতিয়াও ডিভানৰ চুকত সোমাই আছে। এতিয়া অতগাল বাটি লৈ মই দোকান খুলিলেহে হ’ব। 

বৰুৱানীৰ কথাত বনকৰা ছোৱালী মিনিয়ে খুক খুকাই হাঁহি উঠিল। নীলিয়ে তাইক চকু পকাই ধৰিলে। ‘মৰিবলৈ ধৰিছ?’

আজি শাহুৱেক ফৰ্মত আছে।

: আইডিয়াটো পিচে বেয়া নহয় মা। দোকান এখন খুলিব পাৰি কিন্তু। হেৰি নহয় মা, বিজুৱে তাইৰ ফালৰ ৰিছেপশ্যনত উঠা প্ৰেজেণ্ট এসোপাও আনিছে নহয় লগত। তাতো ওলাব কিজানি ভালে কেইটামান বাটি। চাবাচোন বিজু।

বৰ পুতেক দাদুৱে ৰগৰ কৰোঁ বুলিয়েই  কথাষাৰ ন-ছোৱালীক উদ্দেশ্যি ক’লে।

নীলিয়ে এইবাৰ গিৰিয়েকক চকু পকাই ধৰিলে। বৰজনাকটো হৈ এনেকৈ ক’লে বেচেৰী ন-কইনাজনীয়ে লাজ নাপাবনে!

পালেও সঁচা। বিজুৱে সেমেনা-সেমেনি কৰি আবেলিৰ চাহ কৰিবলৈ উঠি গ’ল। এনেও প্ৰেজেণ্ট খোলাৰ অনুষ্ঠানটোত খোলা মনেৰে ভাগ ল’বলৈ তাইৰ সত যোৱা নাছিল। তাতে গিৰীয়েকটো টোপনিত নিঃপালি। পৰহি সিহঁতে আঠমঙলা খাই আহিছেহে এথোন। ন-কইনাৰ জড়তা ভঙাই নাই। এতিয়া নিজৰ বিয়াত উঠা প্ৰেজেণ্টবোৰৰ বিষয়েনো মাত মাতে কোনখন মুখেৰে।

ঘৰখনৰ মানুহবোৰৰ বিয়াৰ ভাগৰ মাৰ যোৱাই নাই।  সকলো অনুষ্ঠান সুকলমে হৈ, আত্মীয়-স্বজন ঘৰমুৱা হোৱাৰ পিছত আজি দেওবাৰে বৰুৱানীয়ে কৈছিল, 

“বিয়াত উঠা বস্তুবোৰ খুলি চাওঁ আহচোন।”

ড্রইং ৰূমৰ মজিয়াতে লেপেটা কাঢ়ি  বৰুৱানী, নীলি আৰু মিনি বহি ল’লে। একাষে বিজু। এদ’ম উপহাৰৰ বাকচ। ৰং-বিৰং, কিচিম কিচিম বস্তু। চৰৌপ চৰৌপ শব্দ কৰি সিহঁতে এফালৰ পৰা কাগজ ফালি বাকচ খোলাত লাগিল। উঠা কাপোৰবোৰ এক ভাগে, সজোৱা বস্তু আন ভাগে। নগদ পইচা ইতিমধ্যে আঁতৰাই থোৱা হৈছেই।

তাৰ মাজতে বৰুৱানীৰ উদ্যমখিনিক ধূলিস্যাত কৰি বাটি চেট ওলাল নগদ উনৈশটা। বিভিন্ন ৰকম ডিজাইন। ফুল কটা। কিন্তু গোটেইগাল গ্লাছৰ। চীনা মাটিৰ হ’লেও দেখিবলৈ ভাল। বৰুৱানীৰ দিল্লীত থকা ভনীয়েকৰ ছোৱালীজনীৰ বিয়াত দেখিছিল নহয়, কি বাচকবনীয়া লা-অপালা টি-ছেট, ডিনাৰ-ছেট। সেইবোৰহে বস্তু। কিন্তু কৌটিকলীয়া আইনাৰ বাটি চেট আজিকালি চলে নেকি? ধুৰ।

পিছলৈ নীলিয়ে বাকচ নোখোলাকৈ, আকাৰ চাই, কাণৰ কাষত লৰায়েই অনুমান কৰি থাকিল,

“এইটো নিৰ্ঘাত বাটি।”

তাই বাটি চেটবোৰ একাষে দ’মাই গ’ল। মিনিয়ে মুখেৰে হিচাপ কৰি গ’ল।

বৰুৱানীৰ মুখখন ওলমি গৈ থাকিল।

দুপৰীয়া নোশোও বুলি কিতাপ এখন লৈ আৰামী চকীখনত কলমটিয়াই থকা বৰুৱাৰ ঘৈণীয়েকৰ ঐক্যতান বাদনত বাৰে বাৰে মুদ খোৱা চকু খোল খাইছিল। এপাকত অতিষ্ঠ হৈ তেখেতে গহীনকৈ মাত দিলে,

: নিজৰ মানুহখিনিয়েচোন লাগতিয়াল ভাল ভাল বস্তুৱেই দিছে। তুমি যিমানহে এলেকৰ পেলেক মানুহ নিমন্ত্ৰণ কৰিলা। ক’ৰ ৰাস্তাত দেখা চকুৰ চিনাকি মানুহ, তোমালোকৰ পুৱেৰুণ ক্লাৱৰ এদিনীয়া মেম্বাৰ পৰ্যন্ত বাদ দিয়া নাই। সেইবোৰ মানুহে আৰু বাটি চেট নিদি মুকুতাৰ চেট দিবনে কিবা?

: থওক বুইছে। কম চিনাকি হ’ল কি হ’ল, স-পৰিয়ালে আহি উদৰ পূৰাই বিয়াখনতো খাইছে। চাকৰে-বাকৰে, থাকিবলৈ অহা আলহীলৈকে গোটেইসোপা উঠি আহিছে বিয়া খাবলৈ। কম দামী হওক, কম-ছে-কম লাগতিয়াল বস্তু এটাকে দে। আজিকালি ডাইল ভাজি মানুহে কাঁহীৰ কিনাৰতে লয়। ভাগে ভাগে বাটিত আঞ্জা খাবলৈ এইখন ঘৰনে হোটেল?

ইতিমধ্যে বিজু চাহ-বিস্কুট আৰু পকৌৰীৰ সু-সজ্জিত ট্রে লৈ হাজিৰ হৈছিলহি। লখিমী বোৱাৰী দেখি সন্তোষৰ হাঁহি মৰা বৰুৱানীৰ মুখত পকৌৰী সোমাল, গালি-বৰ্ষণ সাময়িকভাৱে স্থগিত হ’ল।

দাদুৱে বোলে, 

: বিয়াবোৰত এই উপঢৌকন দিয়া চিষ্টেমেই থাকিব নালাগে। আশীৰ্বাদখিনিহে মেইন।

ভাইমন অলপ লুভীয়া। সি লগাই দিলে, 

: কেশ্ব দিলেইতো খেল খতম। কামতো আহিব।

বৰুৱাৰ চিন্তা বেলেগ। হিচাপি মানুহ। ডাঙৰ বোৱাৰীয়েকলৈ চাই ক’লে,

: নীলি মা। এই ৰঙীন কাগজবোৰ পেলাই নিদি ভালকৈ জাপি থোৱা। আকৌ ব্যৱহাৰ কৰিব পৰা যাব। ৱেষ্ট মেটেৰিয়েল কমাব লাগে বুজিছা। ৰী-ইউজ কৰে যে সেইটো কৰিলে পৰিবেশ প্ৰদূষণ কম হয় বুইছা।

: ৰী-চাইক্লিং দেউতা।

ভাইমনে মাত দিলে।

আমেজ লৈ লৈ চাহ কাপত চুমুক দি থকাৰ মাজতে দাদুৰ হঠাৎ কথা এটা মনত পৰিল।

: হেৰি নহয়, আজি ২২ তাৰিখ ন? আজি ৰাতুলৰ ভনীয়েকৰ বিয়া দেখোন। কোন কোন যাবা ওলোৱা।

: কোন ৰাতুল অ’?

বৰুৱাই বৰ মানুহ পাহৰে।

: কেলৈ যোগমায়া জেঠাইৰ নন্দেকৰ দেওৰেকৰ খুলশালীৰ ল’ৰা ৰাতুল আকৌ। মনত নাই? আপোনাৰ ভৰি ভাঙোতে যে হস্পিতালত খবৰ লৈ গৈছিলহি। 

বৰুৱানীৰ মানুহ ঠিক মনত থাকে। সম্পৰ্কবোৰো নখদৰ্পণত।

মিনিয়ে আকৌ খুক খুকাই হাঁহিলে। তাইৰ মুখৰ আধা বিস্কুট ওলাই আহিল। তাই হাতেৰে আকৌ ঠেলি মুখত ভৰাই থৈ ফ্ৰকটোতে হাতখন মচি থ’লে।

: বৰ একেবাৰে ওচৰ সম্পৰ্কীয় দিয়া। নালাগে গোটেই মখা যাব। দাদু নীলিক লৈ তয়ে গৈ আহ এপাক।

বৰুৱাই ভাবি চিন্তি ক’লে। সম্পৰ্কটো উলিয়াওঁতেই তেখেতৰ আউল লাগিল।

: উৱা নগ’লে কেনেকৈ হ’ব? আটাইকেইটা যাম। আজি চৰু নুজুৰিলেও হৈ যাব। পাকঘৰ ছুটি।

বৰুৱানীৰ হুকুম শুনি–  “তেন্তে আজি আৰু ৰান্ধিব নালাগিব” বুলি নীলিয়ে পেটে পেটে হাঁহি পেলালে।

: মা বিজু যাব জানো? নতুন কইনা, ভাল দেখাব নে? তাই নহ’লে থাকক মিনিৰ লগত। ময়ো থাকোঁ।

ভাইমনৰ নতুন সংসাৰৰ নিচা ভালকৈয়ে লাগিছে। জাকৰুৱা ঘৰখনত এটা সন্ধ্যা বিজুক অকলে পাবলৈ তাৰ ইচ্ছা এটা হ’ল।

বিজুৰ পেটে পেটে খং উঠিল। মতাবোৰৰ খালী এটাই ধান্দা। তাইৰ কি বিয়া খাবলৈ মন নাযায় নেকি? নিজৰখনত কূটা এগছ খাবলৈ নাপালে।

: তয়ো যে কথা কৱ ভাই। কইনা হ’ল বুলি বিয়া নাখাব নেকি। তায়ো যাওক। মিনি, তই দুৱাৰ খিৰিকী মাৰ। বেগতে ওলা। আজি গোটেই কেইটাই বিয়া খাই আহিম।

 বৰুৱানীয়ে ফৰমান জাৰী কৰিলে।

মিনি গিৰিপকৈ উঠিলেই। তাই আৰু বিজুৱে খৰধৰকৈ কাপ-প্লেট সামৰাত লাগিল।

: আপুনি কাগজ এৰক বুজিছে। চফা হৈ লওকগৈ আৰু ইস্ত্ৰী কৰা চাৰ্ট এটা পিন্ধক। তামোলৰ পিক লগা সেই ফচহু চোলাটো এৰক।

বৰুৱানীৰ কথাই শেষ কথা। আটাইকেইটা প্ৰাণীয়ে কাম কাজ সামৰি ওলাবলৈ সাজু হ’ল। বৰুৱায়ো এঙামুৰি দিলে।

কি পিন্ধিব গুণা-গঁঠা কৰি থকা নীলিয়ে হঠাৎ গিৰিয়েকক সুধিলে,

: হেৰা, একো প্ৰেজেণ্ট কিনা নহ’লচোন। আমি ইমান সোপা মানুহ যাম, ভাল কিবা এটা নিদিলে বেয়া হ’ব নহয়। যাবা নেকি বাইকখন লৈ পুতুক কৈ কিবা এটা লৈ আহা।

বৰুৱানী তভক মাৰি ৰ’ল।

: থোৱাহে। সিহঁততো আমাৰ একেবাৰে আপোন কুটুম নহয়, লগা-ভগাহে। বস্তু নালাগে, পইচাকে দি দিম, নে কি কোৱা তুমি?

বৰুৱাৰ সৰল অংক। ঘৈণীয়েকলৈ প্ৰশ্ন এৰিলে।

বৰুৱানীয়ে টপককৈ কৈ উঠিল,

: কেলৈ দিব লাগে পইচা। প্ৰেজেণ্ট মৌজুত আছে। নীলি, লোৱাচোন…. এই… এইফালৰ দ’মটোৰ পৰা ভাল চাই বাটি চেট এটাকে লোৱা। ধুনীয়াকৈ ৰঙীন কাগজ এখন বাচি লৈ পেক কৰি পেলোৱা। লগা-ভগা মানুহহে, বাটি চেট দিয়েই হৈ যাব।

বৰুৱাৰ চকু এইবাৰ কপালত উঠিল। বিজু হতবাক।

বৰুৱানীয়ে বোলে,

: চেটটোও কামত আহিল, আপোনাৰো কিবা বোলেনে ৰী-চাইক্লিং হৈ গ’ল। নেক্সত বিছখনমান বিয়ালৈ আৰু চিন্তা নাই, নে কি কয়?

☆ ★ ☆ ★ ☆