পঞ্চপদী – হেমেন ডেকা

১

জনতাক দিয়ে সীমাহীন ফাঁকি
জুয়েপোৰা সপোনহে মাথোঁ বাকী

জনজীৱন বিধ্বস্ত
জোনাকো দেখোঁ সন্ত্ৰস্ত

জহন্নামত জ্বলে আশাৰ চাকি!

 

২

বৃথা হ’ল যে সংগ্ৰামৰ কচৰৎ,
বহু দেখিলোঁ আভুৱা ভাৰা মহুৰৎ,

কথাতহে অগ্নিস্ফুলিঙ্গ,
কাৰ্যক্ষেত্ৰত ছত্ৰভংগ,

শীতনিদ্ৰাত মগ্ন কত ৰাজভকত!

৩

অ’ ভোজখোৱা অ’ ভোজখোৱা
পদূলি পালেহি বান,
টোপনিত থাকোঁতে দেখোন
ভঁৰালৰো ডুবে ধান!

আগতে নহ’লোঁ সজাগ
ভাগ, বোপাই অ’ ভাগ

সৱ ভাগ্যৰ লেখা-
বজা লাউ-টোকাৰী,গাওঁ গান!

৪

সহস্ৰজনৰ চকুত চকুলোৰ লাভা
সুন্দৰভাবে সজ্জিত আজি শ্ৰাদ্ধৰ ৰভা

সুদিন সুদূৰ পৰাহত
সুহৃদ কালৰ গৰাহত

সুনীতিৰ মৃত্যুত চলি আছে শোকসভা৷

৫

নিঃশব্দ সমাজ জীৱন
নিঃকিন পলাতক পণ

নিশ্চল জীৱ
নিবোকা ক্লীৱ

নীৰৱে হ’বই মৰণ৷

৫

শব্দবোৰ সজাই আহিছোঁ যুযুধান সৈনিকৰ দৰে
বদনৰ বুকু কঁপাব খোজোঁ শব্দৰ বজ্ৰনিনাদেৰে

পৰিচয়হীন আমি জাৰজ নহয়
স্বাভিমান ৰক্ষাত কিয় কৰিম ভয়

অৱশ্যে বঁটাৰ মোহত কথা সলাব পাৰোঁ বাৰে বাৰে৷

৬

গান-কবিতা-বাটৰ নাটৰ মাহাত্ম্য শেষ
ধ্বংসস্তুপৰ মাজত জাতিৰ অৱশেষ

ইতিহাসৰ পুনৰাবৃত্তি হয়
দুৰ্বলৰ ঘৰৰ কাঁথিতে লয়

নিশকতীয়াবোৰৰ কোনে বাৰু লয় লেখ!

☆★☆★☆