নীলুৰ যিজন মোমায়েক আমেৰিকাত থাকে সেইজনক তাই কেতিয়াও লগ পোৱা নাই। নীলুৰ জন্মৰ পূৰ্বেই তেওঁ গুচি গৈছিল। ঘূৰি নাহিল। নীলুৰ এইজন মোমায়েকৰ কথা ঘৰত সবেই পাতি থাকে। মাকে প্ৰায়েই কৈ থাকে, আসস্, সঞ্জু যদি এবাৰলৈ ঘূৰি আহিলহেঁতেন। কিন্তু নীলুৰ মোমায়েকজন হেনো আৰু দেশলৈ ঘূৰি নাহে। কেতিয়াও নাহে। এবাৰ নীলুৰ মামাআইতা খুব অসুখত পৰিল। সঞ্জু মামালৈ টেলিগ্ৰাম‌ পঠিওৱা হ’ল। সবেই ভাবিলে এইবাৰ হয়তো আহিব, কিন্তু তথাপিও নাহিল। নীলুৰ দেউতাকে গুৰু গম্ভীৰ সুৰত ক’লে, : মেমচাহাব বিয়া পাতিলে এতিয়ানো আৰু কি ঘূৰি

কিশোৰী সিং পালোৱানৰ যে ভূতলৈ বৰ ভয় সেয়া আগতে কাউৰী কুকুৰেও নাজানিছিল। কিশোৰী সিঙে নিজেও যে খুব ভালদৰে উপলব্ধি কৰিছিল সেইটোও নহয়। আচলতে কিশোৰী সৰুকালৰ পৰাই বিখ্যাত। অনবৰতে চেলা- চামচাবোৰেৰে পৰিবেষ্টিত হৈ থাকে। অকলে থকাৰ কোনোধৰণৰ সুবিধাই নাই তেওঁৰ।আৰু এইটো তো সকলোৱে জানে যে যেতিয়ালৈকে কোনোবা অকলে নাথাকে, তেতিয়ালৈকে ভূতেও দিগদাৰ দিবলৈ নাহে। জোৰে নাপায় হেনো। ব্ৰহ্মপুৱা উঠিয়েই কিশোৰী আৰু তাৰ পালি পহৰীয়াবোৰে প্ৰায় এহাজাৰ বুকডন আৰু বৈঠক মাৰে। সেয়াও এক দৃশ্য। তাৰ পাছত আৰম্ভ হয় মল্লযুদ্ধ। কুস্তি মহাৰণত ঘামৰ

প্ৰিয় কবি, শ্বায়েৰ ৰাহত ইনদোৰী চাহাবৰ ‘নাৰাজ’ সংকলনৰ পৰা দুটিমান পংক্তি অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিবলৈ মৰসাহ কৰিছোঁ ১) প্ৰথম স্বৰ্তটোৱেই বিচ্ছেদ প্ৰেম সঁচাকৈয়ে অঘৰী! ২) হৃদয়ৰ দুৱাৰত কোনে টুকুৰিয়াইছে মোৰ? তুমি নে নিঃসংগতাই! ৩) জীৱনটো আচলতে কি তেতিয়াহে বুজিবা বৰষুণৰ বতৰতো চিলা উৰুৱাবলৈ শিকা৷ ৪) বৰষুণেও যেতিয়া তৃষ্ণা দূৰ কৰিব পৰা নাই আহা! এইবাৰ বিষপাণ কৰি চাওঁ! ৫) বৰষুণ, নদী, সাগৰ প্ৰথম পানী চকুলো। ৬) নদী, মোৰ চকুত চকু থোৱা আৰু কোৱা কিমান পানী! ৭) নিজৰ চকুলোৰ হিচাপ নিজেই ৰাখিম সুধিবলৈ

মই মানুহজনৰ বয়সটো আন্দাজ কৰিবলৈ চেষ্টা চলাই আছোঁ। আচলতে বয়সটো লৈ মোৰ একো মতলব নাই যদিও প্ৰথমবাৰ দেখোঁতেই বয়সটো জানিবলৈ কিয় জানো মন গ’ল। মানুহজনক যেন প্ৰদৰ্শনীত সজাই থোৱা কিবা এটা বস্তু হিচাপে মোৰ আগত আনি থিয় কৰাই দিয়া হৈছিল। আমাক ঘেৰি বহু মানুহ ইতিমধ্যেই জুম বান্ধিছিল। মানুহজনে ঢেলা চকুৰে মোলৈ চাই আছে। মুখত অহংকাৰ মিশ্ৰিত হাঁহি। কিহৰ অহংকাৰ সেয়া মোৰ বোধশক্তিৰ বাহিৰত আছিল। খোন্দাকাৰ মহাশয়ে মোৰ ফালে চাই গলগলীয়া মাতেৰে ক’লে, : এইজনেই সেইজন। মই কলোঁ, : কোনজন? :

তেখেত কোঠাটোত সোমোৱাৰ লগে লগেই সকলোৱে তেওঁৰ ফালে আগ্ৰহেৰে ঘূৰি চালে৷ সাধাৰণতে মহিলাসকলক নয়নভৰাই চাবলৈ বেছিভাগ লোকেই মহিলাগৰাকীৰ মুখৰ পৰা আৰম্ভ কৰি দৃষ্টি তললৈ নমাই গৈ থাকে৷ মই পিচে ওলোটাহে কৰিলোঁ৷ মই তেওঁৰ ভৰিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি লাহে লাহে ওপৰলৈ গ’লোঁ৷  লিপিট খাই ধৰা ক’লা পোচাকযোৰৰ সৈতে ভেলভেটৰ ওখ হাই হিল জোতাৰে তেওঁক অপূৰ্ব সুন্দৰী দেখাইছিল৷ মোৰ দৃষ্টিয়ে তেওঁৰ শৰীৰত বগুৱাবাই গৈ তেওঁৰ খামুচীয়া কঁকাল আৰু সুষম দেহবল্লৱীত থমকি ৰ’ল। কিন্তু তেওঁৰ দেহৰ আটাইতকৈ আকৰ্ষণীয় অংশটো আছিল তেওঁৰ মুখমণ্ডল। ডিম্বাকৃতিৰ

সেই তাহানি দিনৰেই কথা৷ এখন দেশত আছিল এক আজৱ ৰজা৷ তেওঁৰ নাম আছিল কাঠৰজা৷ এই ৰজাজনৰ এক যাদুকৰী শক্তি আছিল৷ তেওঁৰ সোঁহাতৰ তৰ্জনী আঙুলিৰে যি বস্তুকেই চুই দিয়ক লাগে সেই বস্তু নিমিষতে পৰিণত হৈ পৰে কাঠত৷ এদিন ৰজাই নিজ ৰাজসিংহাসন হাতেৰে চুই পৰিণত কৰিলে কাঠত৷ একেদৰেই ৰজাৰ অনিচ্ছাসত্ত্বেও গোটেই ৰাজমহলটোৱেই হৈ পৰিল কাঠৰ৷ কাঠৰ ৰাজমহলত কাঠৰজাই বাস কৰিবলৈ ধৰিলে৷ এদিন ৰজাই মৃগয়ালৈ যাবলৈ ওলাওঁতে ভুলবশতঃ নিজৰ তৰ্জনী আঙুলি লাগিল নিজৰ ঘোঁৰাটোৰ গাত৷ পলকতে ঘোঁৰাটোও ৰূপান্তৰিত হ’ল কাঠৰ ঘোঁৰালৈ৷ তীব্ৰ খঙ

“দেশত মহিলা অলপো সুৰক্ষিত নহয়৷ তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে অপৰাধ বাঢ়ি গৈ আছে৷ ” তেওঁ ক’লে “ কাৰণ? ” মই সুধিলোঁ৷ “ অপৰাধীয়ে শাস্তি নাপায় বাবে সিহঁতৰ সাহস বাঢ়ি যায় আৰু সিহঁতক দেখি অন্য অপৰাধীৰ সৃষ্টি হয়৷ ” “তেন্তে সমাধান কি? ” “কঠোৰ শাস্তি৷ ” “মানে? ” “ধৰ্ষনকাৰীক মৃত্যুদণ্ড দিব লাগে৷ ” তেওঁ ক’লে৷ “ যেতিয়া ধনঞ্জয় চেটাৰ্জীক মৃত্যুদণ্ড দিয়া হৈছিল আপুনিও মমবাতি জ্বলাই,  চৰকাৰে অপৰাধীক শুদ্ধ হ’বলৈ সুবিধা নিদিয়ে ফাঁচীকাঠত ওলোমাই দিয়ে ইত্যাদি ইত্যাদি কৈ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে বহুত কিবা কিবি কৈছিল৷

মহাশয় আপোনাক এটা ভয়ংকৰ পাপৰ গল্প কওঁ নে? পাপ কাৰ্য ময়ে কৰিছিলোঁ৷ ইচ্ছাকৃতভাৱে কৰা নাছিলোঁ৷ মানুহজনীৰ কাৰণে কৰিবলগীয়া হৈছিল৷ স্ত্ৰীৰ কাৰণে পৃথিৱীত বহুত পাপ কাৰ্য সংঘটিত হৈছে৷ মানুহৰ আদি পাপটোও আদি মানৱী হাৱাৰ কাৰণে সংঘটিত হৈছিল৷ আপোনাক এইবোৰ কথা কোৱা অৰ্থহীন৷ আপুনি নিজেই জনা বুজা মানুহ, আদি পাপৰ গল্প আপুনি নাজানিলে কোনে জানিব? যি কি নহওক মূল গল্পলৈ আহোঁ৷ মই তেতিয়া মাধবখালি ইউনিয়নত শিক্ষকতা কৰিছিলোঁ৷ গাওঁখনৰ নাম আছিল ধলা৷ ধলা গাঁৱৰ প্ৰাইমাৰী স্কুলৰ শিক্ষক৷ নতুনকৈ বিয়া পাতিছোঁ৷ মানুহ গৰাকী লগতেই

শান্তা লাহে লাহে বেছ অধীৰ হৈ পৰিছে, তাই আৰু বেছি সময় শ্ৰেণীত উপস্থিত থাকিব নোৱাৰে৷ তাই ইতিমধ্যেই মাটিৰে খেলা বস্তু বনোৱা, গান গোৱা, ড্ৰিল কৰা, আখৰ আৰু সংখ্যা লিখা আদি শেষ কৰি এতিয়া কেঁচিৰে ৰঙীন কাগজ কাটি আছে৷ যেতিয়ালৈকে শিক্ষয়িত্ৰী বাইদেৱে কেঁচি সামৰি আখৰ লিখিবলৈ নকয় বা স্কুলৰ ছুটী নহয়, তাই এতিয়া এইটোৱেই কৰি থাকিব লাগিব৷ শান্তাই সময়নো কিমান হৈছে জানিবলৈ আগ্ৰহী হৈ পৰিছে৷ তাই কাষতে বহা লগৰজনীক সুধিলে “পাঁচ বাজিল নেকি? ” “হ’ব পাৰে! ” লগৰ জনীয়ে ক’লে৷ “নে