(১) ওলাই আহক ৰুন্দি-খুন্দি খাওঁহক খানা এনেই থাকিব নালাগে বন্ধু হৈ ঘৰগোনা নাহে আৰু এনে সুযোগ দুনাই দিয়ক মাত্ৰ নিৰ্বাচন জিকাই পাছত একো নাপালো বুলি নিদিব গঞ্জনা৷   (২) কিছুমানে কৰি আছে দিনে-নিশাই অংক দাদাই পাবনে টিকট, তাৰেই আতংক ধাৰ কৰিছে ন ন সূত্ৰ বুজাই টান গতি-গোত্ৰ অংক নিমিলিলেহে হ’ব জংক পংক   (৩) একো নহ’লেও মাতৃভাষাৰ চৰ্চাই হ’ব ভাল লিখিছে বুলি এজনে হ’লেওতো ক’ব ভালে থাকক ভাষা জননী কলমধাৰী আমি সেনানী আমি যোৱা বাটেৰে এদিন শতজন যাব৷   (৪)

সাধনাৰ ৰাতিটোত তোমাক পালো নিজক হেৰুৱালো.. তোমাৰ চকু যুৰিয়ে মোৰ বুকুত হাজাৰ কথা কৈ  মৰহা ফুলনিখন জীপাল কৰি তুলিলে শব্দৰ এনেকুৱা এখন অভিধান নাই য’ত তোমাক মই সম্পূৰ্ণকৈ বৰ্ণনা কৰিব পাৰো.. চোৱা প্ৰকৃতিয়ে গতি সলাইছে পূবৰ বেলি পশ্চিমত ওলাইছে.. তোমাৰ চঞ্চলতাত তোমাৰ সৌন্দৰ্য লুকাই আছে তোমাৰ ঘন চুলিকোছাত তোমাৰ মুখৰ অহংকাৰ জীয়াই আছে.. গৈ থকা ডাৱৰৰ দৰে তোমাৰ কান্ধত উৰি আছে গুলপীয়া চাদৰ খন.. Then a Twist .. কিন্তু… হঠাতে ধুমুহা আহিল উৰুৱাই নিলে গোলাপী ৰংবোৰ শিল বৰষুণে যেন  মোৰ

নিৰ্বাচন আহিল বতৰ দেশৰ কথাৰ ৰাইজ আৰু আই জীৱন থাকে মানে চাই যাম এনুৱা লিলিমাই নোৱাৰা উলাব চেপাৰ  দীপ লেভেল বেপাৰ   দশোদিশে উঠিছে উথলি সেৱকৰ আকাল নাই ব্যবস্থা  চেকুলাৰ ধাৰ্মিক দুখন এই দেশৰ মহা ঢাল  ভয় কৰোঁতাজনৰ ফলীয়া দম দিবলৈ ভাল প্ৰকৃত ধাৰ্মিক চেকুলাৰে  জানে কেৱল আইনেৰে  জাবৰ  অধিক এই দেশত  সলাব দিন কাল প্ৰজন্ম  চুচি  পেলাই দিম মই গুটি গজিব তোৰ গছ  তোৰ পুতেৰো একে হ’ব একে গছৰ সঁচ  পূজা কৰি কাটিম ডা ল  চাটাৰিং তক্তা আচবাব ভাল  দেশ

বাটত পোৱা কমাৰ দা গঢ়ি দিয়া আমাৰ বুজি পাবনে পালেও দিবনে বন্ধু হ’লেও তোমাৰ?   গুণীৰ মুখত গুণ জোকৰ মুখত চূণ পুৰণি ম’বিলে ভালকৈ ঘঁহিলে কাঠতো নধৰে ঘূণ৷   বন্ধ থকাৰ বাবে স্কুল বলীনে খুলিলে টোল ঘৰতে শিকাইছে  বহুতেই শিকিছে শিক্ষাৰ বুজি মোল৷   বৰ গেলেপা লগা গৰম শুনিছানে হে’ৰা মৰম পিঠি ডমলাডমল লৈ আহা সুথল সানি দিয়াচোন নকৰি চৰম৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆

জন্ম স্থান মোৰ হস্তিনাপুৰৰ ৰাজপ্ৰাসাদত লাঞ্চিতা দৌপদীৰ দিব্যবস্ত্ৰৰ আঁৰলত, সাক্ষী ৰ’ল দূৰ্য্যোধনৰ উন্মত্ত গৰ্জন শকুনিৰ প্ৰতিশোধী হাঁহি আৰু পণদায়ী কাপুৰুষ দৌপদ্ৰীৰ পঞ্চবীৰ স্বামী।   মোৰ জন্মৰ প্ৰেৰণা হ’ল কণ্টক শয্যাত ছটফটাই থকা শ্ৰীময়ীৰ বৈদিক সত্তা,   গতি মোৰ সৰীসৃপ, শামুকীয়া প্ৰৱেশিম দ্বাৰে দ্বাৰে প্ৰতি প্ৰাণে-প্ৰাণে ক’ম সকলোকে নাৰী সত্তাৰ মৃত্যু হোৱা নাই সেয়া মাথোন নিৰৱতা।   সমাজৰ খলা-বমাবোৰ মোৰ অপ্ৰিয় আধুনিকতাৰেও মই মিতিৰালি পতা নাই,   মই বিচাৰো সংস্কাৰ দৃষ্টি আৰু হৃদয়ৰ বিচাৰিছোঁ বুজাবুজি দুয়োখন হাতৰ।    ইন্ধন হিচাবে লওঁ

দৰাঘৰীয়াৰ আৰু দৰাৰ বাপেকৰ প্ৰতিঃ বজাৰলৈ গ’লো, কলডিল এটা ল’লো এশ টকা দাম ললে হে , দুমুঠী ঢেকীয়া আৰু বাঁহৰ এটা গাঁজ ঐ ৰাম , তাতো এশ টকা কলে হে । মাছুৱৈৰ তাত সোমালো, ৰৌ বুলি কিনিলো এক কেজিত আঠশ টকা হে , পাছে নিচিনিলো মিৰিকাহে আনিলো ঐ ৰাম তাতো খালো ব্ৰহ্ম ঠেকা হে । ৰামদিয়াৰ দৈ বুলি চিঞৰা শুনিলো আনন্দ লাগিলে মনত হে , এই গেলা গৰমত এবাটি খামগৈ ঐ ৰাম ঘৰে ঘৰোৱালীৰ লগত হে । গুঁৰ এঢলাও লগতে

বেথা মোৰ বহু দূৰ, সন্তৰ্পণে ৰাখিছো-হৃদয়ৰ খাপে খাপে য’তে থোৱা আছে তাতে পাবি-  খেপিয়াই চালে পালতৰা সাজি।   নিতাল মৰা নৈশব্দৰ নিনাদত বাজি উঠে প্ৰায়ে নিষাদৰ ষষ্ঠ সুৰ- সুৰৰ যুগলবন্দী কৰিব পাৰ কাহানিবা  তোৰ হৃদয়ৰ কাহাৰবা তালেৰে- —   ভটিয়াই যাওঁ ব’ল,বেলি ডুবু ডুবু  সিপাৰত ছাগে বুকু দুৰু দুৰু- ফাগুনাহঁতৰ গাঁৱত আজি কোলাহল- চৌপাৰে আমাৰ নামৰ জীয়াঢল, অচিন তই-অচিনা মই; হৃদয়ৰ ঢপনি হেৰুৱাৰ সময়। পালতৰা সাজো আহ ঘৰমুৱা হওঁ- কিয়নো, ফাগুনাহঁতৰ গাঁৱত আজি কোলাহল- চৌপাৰে আমাৰেই নামৰ জীয়াঢল।। ☆ ★