১) সুহুৰিয়াই মাতিবা চেনাই বকুলৰ ছাঁত ৰৈ জপনাৰ দাং নীৰৱে খুলি হেঁপাহৰ  বিহুৱান দি আহিম গৈ ২) কেই বাতি ৰহী পিলি ঐ বহনা ঢোলটি বজাব গৈ বাৰেপতি পৰিছ উজুটি খাই ৩) কাষলৈ নাহিবি বিহুৱা চকুত লৈ পিৰীতিৰ তলমল ছাঁ মোৰ কলিজাত ধিনিকি ধিন্দাও দাওঁ দাওঁ ৪) দূৰত গাড়ী ৰখাই মিছ্কল দিবা ঐ ডেকা  লক ডাউনৰ মাজতে ঘূৰিমগৈ এপাক বিহু বিহু লাগি আছে গা পুলিচে সুধিলে ক’বি হেৰি ছাৰ এইজনী গাভাৰী পোৱালি পাব ঐ এতিয়া ☆ ★ ☆ ★ ☆

১ প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ একান্ত আহ্বান কৰিলে সকলো থানবান বজাব লাগিছিল হাত তালি বজালোঁ আমি কাঁহি- বাতি-থালী প্ৰভু জনমত যে নেদেখো দুবাৰ।। ২ ক’ৰণাই কৰিলে সকলো পণ্ড বিশ্ব অৰ্থনীতি আজি মন্দ চাৰিওদিশে মৰিছে  মানৱ ক’ৰণাই কৰিছে তাণ্ডব তথাপিও নাই কোনো চেতনা আমাৰ।। ৩ দুখীয়াৰ চিন্তা, কেনেকৈ পাওঁ এসাজ ভাত কৰিবও নোৱাৰে প্ৰতিবাদ একাউণ্টত ৫০০ টকা, মোদীৰ চিন্তা ফাইন ৰাস্তাত দেখো এক দীঘলীয়া লাইন ৫০০ টকা ক’ৰণাতকৈ ডাঙৰ, কৈ থলোং ৪ কৃষকৰ আজি হাহাকাৰ কৰিব পৰা নাই বেপাৰ মৰিছে গছ, গেলিছে খাদ্য হাই!

(১) বনিতাৰ কি যে অভিমান- বেচেৰা পতি যেন পতান! বাক্যৰ কেনে গোলা, বাপুৰ কাণ ঘোলা, বহুৱালিত ব্যস্ত জীৱন ৷ (২) বগলীৰ দৰে মতি-গতি, বিশ্বাস নকৰে কাকো খাঁটি৷ বাটে-ঘাটে কৰে মেল- বচন কলৰ ভেল- বদনাম হ’ল ৰাতাৰাতি৷ (৩) বৰ দুখত গৈছে দিন! বহু আশা ধোঁৱাত লীন৷ বৰকৈ ঠগ খালে, বিশ্বাসো হেৰুৱালে, বাবাজী হৈ বজায় বীণ৷ (৪) গিৰিয়েকৰ গালি খাই খাই দুচকু লাল৷ কুম্ভকৰ্ণৰ দৰে তেওঁ শোৱাত বৰ ভাল! কামত অথন্তৰেই নুগুচে, টোপনিয়ে খেদে পিছে পিছে; গাঁও ফুৰিবলৈ যোৱাত অৱশ্যে মহাকাল৷ (৫)

নাভাবিব আমাৰসকলে কেৱল দেশ ফুৰে বুলি বিচাৰি আছোঁ আপোনালোকলৈ এটা গছৰ পুলি লাগিব তাত সোণৰ  লাও হ’ব সোণালী আমাৰ গাঁও ষ্টীলৰ হেন্দালি সাজি লওঁ বুলি পইছা আছোঁ তুলি কোনো এখন দেশে কেতিয়াও নহয় মান্তি পাৰমাণৱিক অস্ত্র বিসৰ্জি আনিব যে শান্তি জৈৱিক অস্ত্রৰ সংযোজন যেন মৌলিক প্ৰয়োজন মানুহৰ ভৱিষ্যত আজি মানুহৰ মনতে ভ্ৰান্তি শান্তিৰ পাৰ উৰাই যিজনে খোঁচনিত ৰিভলভাৰ অবুজ সাধাৰণ মানুহ ভাবি চালেই হাঁহাকাৰ মনৰ সুপ্ত অসুৰবোৰ আনে স্বাৰ্থৰ যুদ্ধবোৰ জীবনাদর্শ বুমেৰাং হৈ প্ৰশ্ন বাণেৰে প্ৰতিকাৰ ☆ ★ ☆ ★

 (১) পুত্ৰমোহত অন্ধ আছিল এখন দেশৰ ৰাণী, গণতন্ত্ৰত বিলাইছিল নিজ পৰিয়ালৰেই বাণী, সেই ৰাণীৰেই ছিগিল হাত, বাগিচাত মেলিলে পদুম পাত, পদুমৰ পাতে আনে আকৌ ভেদাভেদ টানি। (২) মঙলবাৰে মঙহ নাখায় কপালত বৰ-ফোঁট, মুখৰপৰা বৈ আহে মিঠা মাতৰ সোঁত, নুগুচে মুখৰ ভক্তি, জাতি-মাটিৰ চুক্তি, পৰিৱৰ্তনৰ সোঁতত উটি যায় মিত্ৰজোঁট। (৩) ভাষাৰ চলে ৰাজনীতি জাতিৰ চলে বেপাৰ, ৰাইজৰ তেজৰ জুতি লৈ ৰজাই মাৰে উগাৰ, সাহিত্যৰো চলে বেচা-কিনা, সংস্কৃতিও হয় বৰ্ণহীনা, জাতিৰ অৰণ্য কান্দোনত বাৰু পাবনে কোনোবাই সাৰ! (৪) তেজৰে কামলাপতি, দুপৰৰ টোপনি,

(১) সংখ্যাগৰিষ্ঠ আসনৰ বাবেই হ’ল পদুম ফুলৰ অহংকাৰ লোকসভা, ৰাজ্যসভা সকলোতে কৰিলে বিৰোধীক তিৰস্কাৰ হৰ হৰ মোদী যাব চাবি গাদী জনতাই দেখি আছে, নিদিব আৰু পিছলৈ পুৰস্কাৰ। (২) পদুমৰ ব্যভিচাৰ ৰোধিবলৈ কলমেৰে সৃষ্টি কৰিছে গদ্য কোনো কোনোৱে ৰচনা কৰিছে ৰাজনীতিৰ আপদীয়া পদ্য কাশ্মীৰৰপৰা কহিমা কলম অস্ত্ৰৰ মহিমা অতীতৰেপৰাই স্বৰ্গ-মত্য-পাতাল সকলোতে বিদ্য। (৩) এবছৰৰ পিছত আহি আছে নতুন বিধানসভাৰ ইলেকচন কলমৰ মহিমা বুজি পদুমে কৰিছে প্ৰাৰ্থী চিলেকচন প্ৰাৰ্থীক দিব লাগিব পাঠদান সৰ্বা-হিমন্ত-অতুল সাৱধান নহ’লে পদুম ফুল পাহি হ’ব চিৰাচিৰকৈ ফ্ৰেকচন। (৪)

                     (১) চকুত ক’লা চচমা, ফিট-ফাট সাজ মুখত জ্বলা চিগাৰ, নাই কোনো কাজ           ব্যস্ততাৰ সীমা নাই           কথা পাতে ঘড়ী চাই পইচাৰ বাবে কিন্তু; সকলো নিলাজ।                     (২) হ’ব লাগে এটি, ম’বাইলৰ গৰাকী নহ’লে মিছা হেনো, যুৱকৰ চিনাকি           কথা পাতে ভুনভুন           অন্তকে নপৰেচোন

                       ১ সোণটোৱে হাঁহি আছে ঘোটা ভাং খাই আঁৰ চকুৰে মন্দিৰলৈ অহা ছোৱালীলৈ চাই ব’ম ব’ম ভোলানাথ নাখালে দেহা নপৰে শাঁত ছোৱালীয়েও মাৰিলে বেটাক চকুৰ টিপৰ জাঁই৷                     ২ চিলিম টানি ভাস্কৰৰ কি যে বিলাই মূৰত ধৰিলে বেটাৰ মনিপুৰী খাই ৰাষ্টা বুলি খাল পালে মাজ ৰাতি হাল বালে লগৰটোৱেহে ঘৰলৈ তাক নিলে চোঁচৰাই৷                

শুনা, শুনা সৰ্বজন মিটৰ খবৰ, আমি যদিও যোৱা নাছিলোঁ, পাওঁ গোটেই খবৰ৷ শ্ৰীবিজয় আমাৰ যে হেডমিন দেওঁ ফেচিয়েল কৰাইও নাপালে একো ভাওঁ, হেকাদাৰ জুইকুৰাৰ কিবা দপদপনি নাই, ৰিণ্টুদাৰো মন ভগা কাৰোবালৈ চাই৷ চেকীয়াৰ আজিকালি বেলেগ বেলেগ চ্চাল, গৌৰীৰো হ’ল বোলে স্বভাৱটো ভাল৷ অভিদাৰ দেখিলোঁ আমিৰৰ দৰে হাঁহি, অলকেশদাৰো এইবাৰ এক্টিভ সন্মিলনী৷ দিম্পুকলৈ বুকুটা গৰ্বে ফুলি যায়, তাবিবে খোৱা দেখি মুখ মেলা যায়৷ বাৰ্বী, নীলা আৰু ডলী মাই, এইসব দেখি মোৰ হিয়া জ্বলি যায়৷ ধুৰ ভাইটিৰ নাচি নাচি কঁকাল বিষাই গ’ল,

ভমকা ফুলীয়াই তিৰ্যক চাৱনিৰে ক’লা ককাইলৈ চালে, তোৰ দেখোন বছৰ চেৰেক হ’ল একে ঠাইতে আছ শিপা গজিল চাগে। নুবুজিবি ভনীটি তই মোৰ দুখ কিয় মাৰিছ খোঁচ এসময়ত আছিলোঁ বাটৰ লগৰী আজিহে নোপোচে মোক। তই হ’লি সাতাম পুৰুষীয়া চেহেৰাও নহয় ভাল, আধুনিক সমাজত তই এলাগী লৈ ফুৰাও টান। নক’বি হেৰৌ তেনেকৈ মোক আছিলোঁ আলাসৰ লাড়ু জ্যেষ্ঠজনেই লগ দিছিল মোক নবখানো এতিয়া আৰু। প্ৰতিখোজতে মই তেওঁক দিছিলোঁ মনত অপাৰ ভৰষা, মোৰ জোৰতেই তেওঁৰ খোজবোৰেও লৈছিল স্থিতপ্ৰজ্ঞতা। ‘ছাতি, লাঠি, তিয়নি নেৰিবি’ বুলি এষাৰ