ভঁৰালত ধান নাই, কৃষকৰ মান নাই, ফকীৰৰ জনধনে তেজকনো শুহি খায়, দেশৰ সুৰক্ষাৰ যুঁজাৰু বিমানখন নেমুৱে বছালেহে দেশ ৰ’ব এইবেলা… সত্তৰ বসন্ত ধৰি লুটাবোৰে লুটি নিলে, নিয়াবোৰ চোৰ বুলি সকলোৱে চিনিও পালে, পিছে চোন এতিয়াও জিডিপিৰ ঘাটি হ’লে তাহানিৰ চোৰকহে ঠেলি-হেঁচি চিতাত তোলে! বেপাৰীক বেপাৰী বুলি কোৱাবোৰ গ’লগৈ জেল খাটিছে কিছুৱে, কিছুৱে পালে সিপুৰী, বাংলাদেশীহে তেৰাৰ মুখ্যমন্ত্ৰী হ’লগৈ, ত্ৰিপুৰাত অৱশ্যে আছেইনো কেইজন ত্ৰিপুৰী! ৰাজহৰ ধনে কিনা শাৰী শাৰী ঠোঙা আৰু ভেনামাখিজাক যেন কেমেৰাৰ দ’ম দেখি আগ-গুৰি নাজানিও স্পষ্টকে ক’ব পাৰি

আমি হ’লো মুখপুথিৰ জনাজাত কবি আং বাং কবিতা লিখাই যাৰ হবি৷ বিবিধ শব্দৰ পাতো নিয়মিত খেলা বানান শুধৰাবলৈ লাগে পিছে হেলা৷ নিতৌ আপডেট দি থাকো পুৱা-গধূলি নকৰো কাৰোৰে সৈতে অকণো ধেমালি৷ বিখ্যাত কবিৰ ভাব-ভাষা কৰো চুৰ বিৰহৰ বেদনাৰে দিওঁ তাত সুৰ৷ মনত নাই খ্যাতিৰ বাসনা সমূলি মাথোঁ নাভাবে যেন অমুকাক মামুলি৷   অসাৰ সংগদোষতে আজি হ’ল এই গতি খায় সদায় সোমৰস বাতিয়ে বাতি৷ গৰমত ইমান যে লাগে চাটিফুটি গেলাবিধ খালেহে আহে মৰ-ঘুমটি৷ চিলমিল টোপনিত দেখে কাণ্ড এটি চোঁচা মাৰি আহে

মিছানো কি কম, অভ্যাসৰ নৰ সন্ধিয়া সময়ত তিনিআলিলৈ সদায় মাৰোঁ লৰ। সিদিনা ওলাইছিলোঁ হে ঘৰৰ পৰা নেপালোং আলিবাট ইফালৰ পৰা আঘোণা বুঢ়াই হঠাতে লগালে মাত। ৰ’চোন ৰ’ ক’লৈ যাৱ’ খন্তেক এইফালে আহ বেছি সময় নলওঁ বাৰু কাম এটা কৰি দি থৈ যা। এনেয়ে থাকোঁ ঘৰতে আজিকালি কথা ভাবিছোঁ এটা সেই গুণে বৰ বোপাই দিয়া ম’বাইলটোত টিকটক টোকে ভৰাই দে। মই বোলোঁ ঐ লাপুং বুঢ়া ভালকৈ শুনি ল’ মোৰ কথা কালৰো কাল বিপৰীত কাল মই মুখখন নোখোলাই ভাল। বাজিব লাগে টেমী কটাৰী বাজিছে হাঁচটি

পৃথিৱীৰ দেহা পৰে বাঢ়ি অহা নৰিয়াত ভাইৰাছে কণী পাৰে ছ’লি মুতা চৰিয়াত… খেতি কৰি সুজে হেনো জমিদাৰৰ ধাৰ ৰংমনে হাল মাৰে চাহাবৰ পথাৰত, তথাপি মৰি নাহে সুতে-মূলে চবখিনি জমিদাৰে খুটা পোতে ৰংমনৰ চোতালত… ফচলৰ দাম নাই, কৃষকৰ নাম নাই মধ্যভোগীৰ পেট দিনে দিনে বাঢ়ি যায়, উচিত ধন নাপাই দুখতে হৈ একো নাই কৃষকে পন্তা ভাতত ফুৰাদন মিহলায়… -“টিকা ফটা ৰ’দ বুলি বেছিকৈ পাঁচটা টকা দিয়ক না দাদা দীঘলীয়া ৰাস্তা!” -“ফুটনি নেমাৰিবি লোকেল হয় মই দিনে আহো দহ টকা, বেছিহে হয়!”

১ মাইমনে  যিদিনা মাৰি দিলে এনে এটি ডেন্স কলা ছ্যুট-বগা ছাৰ্ট তাৰ দুচকুত কলা লেন্স আগলৈ খোজেৰে পাছলৈ গ’ল ৰেম্পৰ পৰা মাইমন পৰি ৰ’ল নিচাত সিদিনা নাছিল হেনো তাৰ কোনো চেন্স   ২ পাতাল ফাটি যেন সেয়া বাসুকী হে উলালে দুই হাত ফণা কৰি এনেকৈ যে কোবালে নৃত্য হল জোৰদাৰ সকলো যে হুছিয়াৰ নাগ-নাগিনৰ মিউজিক কোনে বাৰু বজালে ৩ দেশ জাতি উদ্ধাৰ আমি কৰিম টিলিকি চাটত বিদেশী খেদিম ঘুৰাই গদা বৰ কথাৰ মাতত ঘূৰণীয়া মেজ মেল জমিব এতিয়া খেল আৰু

বাগানত বোনাচ কোম্পানীত বোনাচ চৰকাৰী চাকৰিয়ালৰ বোনাচ কিন্তু গৃহিণীৰ বাবে চব ফুচফাচ   এদিন নকৰিলেই কাম গৃহিণীৰ যাব নাম ৰন্ধা বঢ়া, ধোৱা পখলা সেয়াই যেন কাম৷   ভাবিছোঁ এখন আইন উলিয়াওঁ চাপৰ্টাৰ বিচাৰি ঘৰে ঘৰে যাওঁ নকৰোঁ একো ঘৰৰ কাম কোনে কি কৰে ময়ো চাম   মহিলাসকল আগবাঢ়ি আহক পাৰিলে মোক সহায় কৰক বিহুৱে পূজায়ে একো এটা নাপাওঁ বিচাৰিলে স্বামীৰ গালিহে খাওঁ৷   এইবাৰ পূজাত লাগিবই শাৰী নহ’লে গুচি যাম ঘৰবাৰী এৰি৷ কোনে খুৱাই খুৱাব কোনে ৰান্ধে ৰান্ধিব অমুকী নহ’লে

বগা বগা চোলা পিন্ধা শিয়ালৰ মেলা; কোন ৰঙা কোন ক’লা ধৰিব নোৱৰা। বগলীৰ সবাহত কাউৰীৰ গান ; ক্ষমতাৰ মজিয়াত লুভীয়াৰ স্থান। চেকুৰা চেকুৰী দাগ মলিয়ন মন; চল-চাতুৰিৰে কাঢ়ে দুখীয়াৰ ধন, জাতি, মাটি, ভেটি সৱ ৰসাতলে গ’ল; চৰৰ কুমজেলেকুৱা আজি নিগনি হ’ল। বগা চোলা ৰঙা দাঁত আজি ইয়াত কালি তাত ঢেকুৰা কুকুৰৰো আছে নীতি আৰু জাত। ৰাজনীতিৰ মেৰপাক বুজিবলৈ টান চোৰ দগাবাজৰো যে আছে তাত স্থান দুৰ্নীতিৰ পাহাৰত শিয়ালে দিয়ে হুৱা এতেকে ইমানতে সামৰিছোঁ দিয়া॥ ☆ ★ ☆ ★ ☆

১) ভোট ভোট কি যে অদ্ভূত গালিভাৰ হৈ যায় সৰু সৰু লিলিপুট পলাই ডিক্টেটৰৰ ভূত দলৈকে শিপালে গণতন্ত্ৰৰ ৰুট   ভোট কোনে খাই কাৰ নিমখ সনা বুট জীৱনৰ বোকা ভাওনাত সময়ে সলাই নিজস্ব ধাৰাৰে তাৰ মোট মেদভাৰী ৰখীয়া-পৰীয়াৰ গৰ্ব সদায়ে নাথাকে অটুট ভোট পৰাৰ পিছতহে বুজা যায় কিমান অদ্ভুত ২) আৰামৰ কাৰাগাৰ শৌচাগাৰ তোমাতকৈ ভাল আৰু নাই কোনো আৰামৰ কাৰাগাৰ কোননো ডাঙৰ ৰজাক সোঁৱৰাই দিবলৈ ইয়াতকৈ ডাঙৰ সাধু আছেনে মজাৰ পিছে কি হ’ব দুৰ্নীতিত ডুবি থকা দেশত অভাৱ এতিয়া শৌচাগাৰ

অফিছ কথা নহয় বিষয়াৰ যেন শকুনিৰ পাশাৰ গুটি বিভাগীয় মেৰপেচ হেনো টকাই দিয়ে কুটি কাপোৰ কানি ক’লা হ’ল পিতনিৰ পৰা পলাই ব’ল দেউতাকৰ পেঞ্চন ফাইলটোহে তাৰ আশাৰ খুটি।     উৰহ দম্পতি কাম বেক পুৰণি খেতি খোলাৰ ফফৌ ফৌ বেঙেনা লেবৰা ভাজিত মিলি লৈ কিয় দিয়া বেদনা তথাপি তুমি পাবা আদৰ ঠিকাত দিবা আইৰ চাদৰ আমিবোৰে হাঁ বিধি বুলি আকৌ ল’ম প্ৰেৰণা।   এঞ্জেলবাবুৰ লাভ মেৰেজ পাছতহে ওলাল বোলে জোঁৱাইৰ ৰেগুলাৰ ভাং সপ্ত আকাশত সপ্ত ভাগে নিতৌ পাতে চাং পিৰিতিত

বাৰিষাৰ বেঙে মূতে বাৰীৰে খালত জনতাৰ মাছ লাগে ৰজাৰে জালত, কোমোৰাৰ জালি আজি শুকায় চালত, গণতন্ত্ৰৰো আজি লেৰেলা হালত… জাতি হ’ল ফোঁপোলা নৰিয়া ডাঙৰ, বুঢ়া হেংদাঙতো লাগিছে মামৰ, আবেগৰ বেহা কৰি নেতা ৰূপী বণিয়াই সাজিছে নিজৰ গাদী মহা আৰামৰ… ডেকা যাক পঢ়ি-শুনি ৰসাতলে গ’ল, গাধমখাক দেখো ধৰ্মহে লগা হ’ল… নদীয়েও নুবুজা হৈছে পানী কেনি যায়, হালধীয়া সাংবাদিকে মুনাফা ভগাই খায়… কাক নো বুলিবা ক’কা, সকলোতো এক ৰাজহাড়বোৰ বেঁকা, মনবোৰ ঠেক… মানৱতাই দিলে টা-টা বাই-বাই শ্বপিং ম’লতো আজি বিচাৰিলে নাই… ☆★☆★☆