নগেনে মালতীক বিয়া কৰাই অনাৰ পাছত তাইক অলপ স্মাৰ্ট বনাবলৈ কিছুমান ইংৰাজী শব্দ শিকাবলৈ ল’লে। ভাত খাওক বুলি কোৱাৰ পৰিৱৰ্তে আহক, লান্স কৰি লওক বা ডিনাৰ ৰেডী কৰিলোঁ জাতীয় শব্দ ক’বলৈ শিকালে। এদিন দুপৰীয়া মালতীয়ে নগেনক মাতিলে, : আহক ডিনাৰ দিছোঁ, খাই লওক! নগেনে মৰমেৰে ক’লে, : মালতী এতিয়া দুপৰীয়া ডিনাৰ নহয় অ’, লান্স বুলি ক’বা। মই তোমাক আগতে কৈছোঁৱেই দেখোন, দিনৰ সাঁজ লান্স আৰু ৰাতিৰ সাঁজ ডিনাৰ। মালতীয়ে বোলে, : মোৰ মনত আছে, কিন্তু আজি এয়া কালি ৰাতিয়েই বনোৱা

চাৰিটা পৰুৱা মদৰ নিচাত ঢলং পলং হৈ বাটেৰে গৈ আছিল। হঠাতে সন্মুখত এটা হাতী দেখা পাই সিহঁত ৰৈ গ’ল। প্ৰথম পৰুৱাটোৱে ক’লে, : ইয়াক মাৰিয়ে পেলাওঁ নেকি? দ্বিতীয়টোৱে ক’লে, : ধেৎ চিকা মাৰি হাত গোন্ধাওঁনো কিয়! এটা কাম কৰোঁ ইয়াৰ ঠেং কেইখনেই ভাগি দিওঁ। গম পাব আমি কি বস্তু! তৃতীয়টোৱে ক’লে, : এটা কাম কৰোঁ ইয়াৰ শুৰডালকে চিঙি পেলাওঁ ন’হলে! চতুৰ্থটোৱে ক’লে, : হেৰ’ ইজ্জত বোলা বস্তু এটা আছে‌ নহয়, বেলেগে শুনিলে কি বুলি ভাবিব! সি হ’ল অকলে আৰু আমি

পৰুৱা এটাই বিয়া পাতিবলৈ বুলি এজনী হাতীক চাবলৈ গ’ল। লগত বন্ধু দুজনকো লৈ গ’ল। হাতীক বিয়া কৰাব খোজাৰ কাৰণটো হ’ল, সমাজে পৰুৱাক অতি ক্ষুদ্ৰ প্ৰাণী বুলি ঠাট্টা বিদ্ৰূপ কৰে। সভাই সমিতিয়ে উচ্চ আসন,  বিষয়-বাব নাপায়। হাতীক বিয়া কৰালে তেওঁৰ বংশধৰ  সকল বৃহৎ কলেৱৰৰ হ’ব আৰু সমাজে তেওঁক উচ্চ আসনত বহুৱাব। হাতীৰ ঘৰলৈ গৈ পৰুৱাই তাইক ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ চালে। হাতীৰ কাণ দুখনৰ চাইজো ঠিকেই পালে। পৰুৱাটোকো হাতীয়ে পচন্দ কৰিছিল। হাতীজনীৰ মাকে বিচৰা ধৰণে যৌতুক দিবলৈয়ো সন্মত হৈছিল। কিন্তু বিয়াখন অৱশেষত

শইকীয়াৰ ল’ৰাটো  তৃতীয় শ্ৰেণীত পঢ়ে। কৰ’না হৈ যোৱাৰ পিছত স্কুল নতুনকৈ খুলিছে। শিক্ষকে কৰ’নাৰ ওপৰত এখন ৰচনা লিখিবলৈ দিলে।আহকচোন চাওঁ শইকীয়াৰ পুত্ৰই কি লিখিলে, কৰ’না : কৰ’না এটা নতুন উৎসৱ। ফাকুৱা উৎসৱৰ পিছত ই আহি বহুত দিনলৈকে থাকে। বহুত খাদ্য বনোৱা হয় ক’ৰনা উৎসৱত যেনে, ডালগ’না, লালমোহন, জেলেপি ইত্যাদি।সকলোৱে ঘৰত একেলগে থাকে। স্কুল বহুতদিন বন্ধ থাকে। পৰীক্ষাবোৰ নহয়। দোকান আৰু অফিচ বন্ধ থাকে। সকলোৱে মমবাতি জ্বলাই, ঘণ্টা আৰু কাঁহি বজাই এই উৎসৱ পালন কৰে। ক’ৰনা উৎসৱত মুখত মাস্ক পিন্ধি নমস্কাৰ

দুখীয়া ঘৰৰ মৰমলগা কলেজীয়া ছোৱালীজনীক আহোঁতে যাওঁতে অকলে পাই ভৰত বৰাই জালখন পেলাওঁ বুলি ভাবিলে। একেখন বাছতে সদায় অহা-যোৱা কৰোঁতে কেতিয়াবা চকলেট, কেতিয়াবা মিঠা-পাণ দিবলৈ ল’লে। এদিন তাইক লগ কৰিবলৈ বুলি আধাতে অফিচ এৰি থৈ আহিল তেওঁ। কথা দিয়া মতেই নিৰ্দিষ্ট ঠাইত এঘণ্টা খাপ পিটি ৰৈ থাকিল। পিচে দুয়ো একেলগে চাহ খাবলৈ হোটেলত সোমাওঁতেই বৰানীয়ে পালে। : ব’লক ঘৰলৈ। আজি চাহ খুৱাম! : মানে! তেওঁ ইপিনে সেপ ঢুকি থাকোঁতেই বৰানীয়ে ছোৱালীজনীক দুহেজাৰটকীয়া নোট দিয়া দেখি বৰাই প্ৰমাদ গণিলে। বৰানীক হোটেলত

১) দেবজিত : বৰঠাকুৰ, এটা কথা কওক! এই আমি পুৰুষ সকলে ক’ৰবালৈ যাব লগা হ’লে দুই মিনিটতে সাজু হৈ যাব পাৰোঁ৷ মহিলাসকলৰ কিয় ১ ঘণ্টা লাগে? আদিত্য বৰঠাকুৰ : বিয়াৰ আগতে নিৰ্বোধৰ দৰে ময়ো একেটা প্ৰশ্নকে কৰিছিলোঁ৷ বিয়াৰ পাছতহে গম পালোঁ, মেগী আৰু বিৰিয়ানী ৰন্ধাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে৷ ২) ৰমেন : মই আপোনাৰ ছোৱালীক ভাল পাওঁ আৰু বিয়া পাতিব বিচাৰোঁ৷ ছোৱালীৰ দেউতাক : মাহে কিমান টকা উপাৰ্জন কৰা? মোৰ ছোৱালীক বৰ আৰামত ডাঙৰ কৰিছোঁ৷ ৰমেন : মাহে ৩১ হাজাৰ টকা৷