এখন বাছৰ এজন পুৰুষ যাত্ৰীয়ে এগৰাকী মহিলা যাত্ৰীক কাণতলীয়া চৰ দিয়াৰ মোকৰ্দমা কৰ্টত চলি আছিল। জজ : “তুমি তেখেতক থাপৰ কিয় মাৰিছিলা?” পুৰুষ যাত্ৰী : ” জজ চাহেব এই মহিলাগৰাকী মোৰ কাষতে বহিছিল। কণ্ডাক্টৰজন বাছ ভাৰা ল’বলৈ আহিছিল আৰু তেতিয়া এই মহিলাই ডাঙৰ ভেনিটী খুলিলে, তাৰ পৰা মজলীয়া পাৰ্ছ ওলালে, ডাঙৰ ভেনিটী বন্ধ কৰিলে, মজলীয়া পাৰ্ছ খুলিলে, তাৰ পৰা সৰু পাৰ্ছ এটা ওলালে, মজলীয়া পাৰ্ছটো বন্ধ কৰিলে, এনেকুৱাতে কণ্ডাক্টৰজন সন্মুখৰ ফালে গুছি গ’ল। আকৌ তাই মজলীয়া পাৰ্ছটো খুলিলে, তাত সৰু

আবেলি কিনকিনিয়া বৰষুণ দি আছিল।  তাই ফোন কৰি ক’লে “আমাৰ ঘৰলে আহাচোন পটককে!! ঘৰত কোনো নাই আজি!” (মন মে লড্ডু ফুটা !!) চাইকেলখন  লৈ সাউৎকে তিতি তিতিয়ে তাইৰ ঘৰ পালোঁগৈ !! সঁচাকৈ ঘৰত কোনো নাছিল বে..! তলা মাৰি থোৱা আছিল!! তাইলৈ আকৌ ফোন কৰিলো; ক’লে , “”গৰুজনী বান্ধি দিয়াচোন। আমি মামাৰ ঘৰলৈ আহিলোঁ। ঘূৰি যাওঁতে দেৰি হ’ব!!”” মানৱতাৰ ওপৰত বিশ্বাসেই উঠি গ’ল! ☆ ★ ☆ ★ ☆

শিক্ষক: কছোন বিজয় আটাইতকৈ পূৰণি জীৱ কোনটো বিজয়: ছাৰ জেব্ৰা শিক্ষক: জেব্ৰা ? কেনেকৈ ? বিজয়: ছাৰ বাকী সকলো জীৱই ৰঙীন, অকল জেব্ৰাহে ব্লেক এন্দ হোৱাইট৷গতিকে জেব্ৰাই আটাইতকৈ পূৰণি জীৱ হব৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆

ধপ: তিনি বন্ধু গৌৰী,মাধৱ বিজয় আদ্দা মাৰি আছে৷ গৌৰী: আজিকালি হাঁহৰ তেলেই নাই ঔ, মোৰ আজো ককাহঁতে বোলে আগতে হাঁহ কাটোতে ইমান তেল ওলাইছিলে যে তেলৰ থবৰ কাৰণেই আগতে বেলেগকৈ এটা চৰিয়া লাগে মাধৱ : সেইটোনো কি ডাঙৰ কথা, আমাৰ আজো ককা হঁতে এনেকোৱা হাঁহ পাইছিলে যে হাঁহৰ তেলেৰেই গোটেই গাঁৱৰ একমাহৰ ৰন্ধা বঢ়াৰ কাম চলি যায়৷লগতে বিয়া সবাহো পাতিব পাৰে৷ বিজয়: ধেই সেইটো আৰু কিবা কথা নেকি, মোৰ আজো ককাহঁতে ডেকা কালত এবাৰ বোলে হাঁহ কাটিছিলে, হাঁহৰ তেল নৰখেহে

লোকেল খাই আমাৰ গাঁৱৰ লিটিকাইৰ মুখৰে যিটো ভকেল ওলায়, বাটৰুৱাই কাণত ধৰি যাব লগা হয়। পিচে সি আত্মনিৰ্ভৰশীল হ’ব নোৱাৰিলে আজিও। সদাই কোনোবা নহয় কোনোবাই খালৰ পৰা দাঙি উঠাই দিব লাগে। ☆ ★ ☆ ★ ☆

ডাক্তৰ: আপোনাৰ পত্নীৰ ক’ৰণা টেষ্ট নিগেটিভ আহিছে। পতি: তাইৰ কথা নক’ব।তাই মানুহজনীয়েই নিগেটিভ। ☆ ★ ☆ ★ ☆

অজিতে আত্মনিৰ্ভৰশীল হ’বলৈ শিকিলে। ৰাতিপুৱাই উঠি চাৰিখন ব্ৰেড ভালকৈ সেকি লৈ সেউজীয়া চাটনিৰে পেট ভৰাই ল’লে। অকণমান পিছত সুবৰ্ণলতা : পাকঘৰত বাতি এটাত জেতুকা পিহি থৈছিলোঁ তুমি দেখিছা নেকি? (আৰু একো নকওঁ, যি হৈছে ৰাইজে নিজেই বুজিব) ☆ ★ ☆ ★ ☆

জাপানত এক অচিন বেমাৰত গণ্ডাই গণ্ডাই মানুহ মৰি আছে৷ কোনো ডাক্তৰে কোনো বৈজ্ঞানিকে ৰোগটো চিনাক্ত কৰিব পৰা নাই। পৃথিৱীৰ মুধাফুটা ডাক্তৰ আৰু বৈজ্ঞানিকসকলক নিমন্ত্ৰণ কৰা হ’ল৷ নলবাৰীৰ হৈ ধ্ৰুৱ আৰু পাৰ্থ গ’ল ফ্লাইটত। জাপানৰ এয়াৰ পৰ্টত নামিয়েই মৰাশৰ দম দেখি দুয়োজনৰ মুখৰ পৰা আপোনা আপুনি ওলাই গ’ল, “হাউ, এন্‌কে ফেলে থৈছি…!!!” লগে লগে সিহঁতক বেৰি থকা সাংবাদিকসকলে প্ৰচাৰ কৰি দিলে অসমৰ পৰা অহা দুজন বিখ্যাত বিজ্ঞানীয়ে ৰোগটো চিনাক্ত কৰিছে আৰু ৰোগটোৰ নাম দিছে, ‘এনকে-ফেলাই-টিচ’ ☆ ★ ☆ ★ ☆

এবাৰ নিশাৰ আহাৰ পৰিবেশন কৰাৰ শেষত হোটেলৰ ৱেটাৰে বৰা ছাৰক সুধিলে, : ছাৰ আৰু কিবা লাগিব নেকি? : ও গুড নাইট। ৱেটাৰেও প্ৰত্যুত্তৰত গুড নাইট কৈ গুছি গ’ল। ইফালে ছাৰে পিছৰ এঘণ্টা মহ থপৰিয়াই থপৰিয়াই বহি থাকিল। নিশাও বহুত হৈছিল, ৰূম চাৰ্ভিছত ফোন কৰি কৰি উত্তৰ নাপায় মোকেই এবাৰ খবৰ এটা কৰি আহিবলৈ ক’লে৷ অভ্যৰ্থনাত গৈ ৱেটাৰজনকে লগ পালোঁ৷ : হৌৰা ৪০৭ ৰ ছাৰে হেনো গুড নাইট এটা দিবলৈ কৈছিল হে, কিয় এতিয়ালৈকে দিয়া নাই? : এ ছাৰ মই আকৌ

বন্ধু: তোৰ ব্ৰেকআপ কেনেকৈ হ’ল৷ সকলোতো ঠিকেই চলি আছিল! মই: তাই কৈছিল “মই অন্যতকৈ বহুত বেলেগ “, আৰু মই পাগলে চকলেটৰ জেগাত চিগাৰেট দি দিছিলোঁ হাতত৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆