: এয়া লোৱা ৰিংকী৷ সোনকালে দাঁত ব্ৰাচ কৰি লোৱা৷ তাৰপিছত গাখীৰখিনি খাই লোৱা৷ ডাইনিঙত থৈছোঁ৷ কালিয়েই দেউতাৰাক কৈছিলোঁ কলগেট শেষ হৈছে বুলি৷ অফিচৰ পৰা আহোঁতে লৈ আনিবলৈ কৈছিলোঁ৷ নাই ক’ত মনত থাকিব! পটাগুটিটোৰে চেপি চেপি কলগেটটোৰ পৰা অৱশিষ্টখিনি উলিয়াই উলিয়াই বিনীতাই ক’লে৷ : হেৰা – এই ৰাতিপুৱাই ৰাতিপুৱাই তোমাৰ বকনি আৰম্ভ হ’লনে? কৈছিলোঁৱেই দেখোন মোৰ কালি পুৰণা বন্ধু এজনক পাইছিলোঁ বুলি৷ কথা পাতি পাতি সি মোক আমাৰ গলিটোতে তাৰ গাড়ীৰে নমাই থৈ গ’ল৷ উভতি দোকানলৈ যাবলৈ আৰু মন নগ’ল৷ হ’ব

ফোনটো থৈয়েই কাকতিদা দৌৰি আহি বৌৰ কাষ পালে, : হে’ৰা শুনিছা নে? এইবাৰ হ’বই বুজিছা। খাটাং অতগাল কষ্টৰ অন্তত এই ব’হাগতে বৰুৱাৰ বিয়াখন হ’ব গৈ আৰু। উসঃ ঈশ্বৰেও যে চকু মেলি চালে!…কি! বৰুৱাক চিনি পোৱা নাই! কিয়, সেই যে যোৱাবেলি ৰাসত ‘দুঃশাসনৰ ৰক্তপান’ ভাওনাত ভীমৰ ভাও দিছিল। ৰক্তপান কৰিবলৈ লৈ যে সংলাপ গাইছিল “ঐ ৰে পাপিষ্ঠ। আজি তোহাৰ ৰক্তপান কৰিয়া মাটিৰ সীমা ঠেলাৰ প্ৰতিশোধ লহিবো।” অঁ অঁ সেই বৰুৱাৰ কথাই কৈছোঁ। মনত পৰিছে এতিয়া? ৰং নাম্বাৰ লাগি হ’লেও যে এজনী

পত্নী : হে’ৰা, শুনিচানে! শুনিচানে! ক’ত গৈছা হে তুমি। শুনাচোন! হে…ৰা মানুহজনীয়ে হাতত ম’বাইলটো লৈ মানুহজনক মাতি মাতি একো সঁহাৰি নাপাই বিছনাত বাগৰি থকাৰ পৰা উঠি আহিল। বেডৰূমৰ গাতে লাগি থকা ড্ৰইং ৰূমটোত পেপাৰ পঢ়ি বহি থকা মানুহজনে ঘৈণীয়েকৰ মাতটো শুনিয়েই পোৱা নাই নে শুনিও নুশুনাৰ ভাও জুৰিছে, পেপাৰেৰে মুখখন ঢাকি ৰখা বাবে ধৰিব পৰা নগ’ল। (বহুত সময়ত তেওঁ তেনেকুৱা ভাও জোৰেই বাৰু ঘৈণীয়েকৰ বকনিৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ, আজিও হয়তো!) তেওঁক তেনেকৈ থমথম মদন গোপাল হৈ বহি থকা দেখিও ঘৈণীয়েকে

: অ আৰু শুনচোন, ইয়াত জান ইমান ভাল লাগিছে আহি, সব বস্তু ফ্ৰেচ ফ্ৰেচ পায়। বিল আছে ওচৰে-পাজৰে কেইবাখনো কিমান যে ভাল ভাল লোকেল মাছবোৰ; লগতে গাখীৰ, দৈ, গোবৰ সাৰৰ সতেজ পাচলি মুঠতে ক’লোঁ‌ নহয় তহঁতক, যাক কয় একেবাৰে ভোগালী ঠাই।  : কি ক’লি? অকলে খাম? হাঃ হাঃ ধেইই পাগলীহঁত কি যে কৱ নহয়, পাগল হ’লোঁ‌ নি মই? আহিবিচোন দেই যেনেতেনে তয়ে ভিনদেৱে। ও আৰু নিৰ্মালিগাঁৱৰ মাহীহঁ‌তকো মাতিছোঁ। আহি থাকিবি আকৌ সবেই, তেতিয়াহে ভাল লাগিব নহ’লে অকলে অকলে ব’ৰ হৈ

চেগুনৰ পাহাৰটোৰ দাঁতিৰে উঠি-নামি একা-বেঁকাকৈ আগবঢ়া ৰঙচুৱা কেচা ৰাস্তাটোৰে গৈ গৈ তুমি হঠাৎ ৰৈ দিলা। সন্মুখত বাঁহৰ বেৰ আৰু খেৰৰ চালেৰে কুটীৰ বুলিব পৰা সৰু ঘৰটো। ৰাস্তা আৰু পাহাৰৰ আৰম্ভ হোৱা হেলনীয়াখিনিৰ মাজৰ তাকৰীয়া সমতলভাগত অবৈধ অধিগ্ৰহণেৰে নতুনকৈ ঠিয় হোৱাৰ সকলো লক্ষণেই সেই কুটীৰৰ গাত প্ৰকট। দুৱাৰখন বন্ধ। বাঁহৰ বেৰ এখন এজনে লেপি আছে। এইটোৱেইতো হ’ব লাগে। তথাপি অধিক প্ৰমাণৰ বাবে তুমি চকু ঘূৰালা৷ চাকৰিৰ বাবে প্ৰতিযোগিতামূলক লিখিত পৰীক্ষা দিবলৈ অচিনাকি পৰীক্ষা কেন্দ্ৰ বিচাৰি গৈ গৈ সেই স্থানৰ কাষত অন্য

: ডাক্তৰ মোৰ সমস্যাটো এয়াই যে মই ৰাতি যিয়েই সপোন দেখোঁ, পিছদিনা সেয়া সঁচাকৈ ঘটে৷ : মানে? : মানে কালি মই সপোন দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে৷ চাইকিয়াট্ৰিষ্ট সমুদ্ৰই সন্মুখত বহা ল’ৰাটোলৈ মন দি চালে৷ মধ্যমীয়া গঢ়ৰ এক যুৱক৷ চুলি সামান্য কম৷ দেখিবলৈ আকৰ্ষণীয়৷ সমুদ্ৰই আগন্তুকক প্ৰশ্ন কৰিলে৷ : আপোনাৰ নামটো? : বাসৱী, বাসৱী বৰুৱা৷ : হোৱাট! এয়াতো ছোৱালীৰ নাম৷ আপুনিতো ল’ৰা৷ : নামেৰে কিনো হয় ডাক্তৰ চাহাব৷ আপুনি নাম বাদ দিয়ক৷ সমস্যাত

ফ্লাইটত উঠিবলৈ আমি আগবাঢ়িলোঁ। এয়াৰ বাছ এখন ৰৈ আছিল। সেইখনত উঠিবলৈ লওঁতেই পিতায়ে উজুতি খালে। মই হাতখনত ধৰি নপৰাকৈ ৰাখিলোঁ। : সেইকাৰণেতো মই হুইল-চেয়াৰ এখন ল’ম বুলি কৈছিলোঁ তোমাৰ কাৰণে। আৰামত বহি বহি গৈ ফ্লাইটত উঠিব পাৰিলাহেঁতেন। : হ’ব দে। খোজ কাঢ়িব পৰা অৱস্থাত আছোঁ নহয় এতিয়াও। ..সৌৱা চাচোন। সেই ল’ৰাজনে ঠেলি ঠেলি চকা থকা চেয়াৰখন লৈ গৈছে। মোৰ বেয়া লাগে অ’ তেনেকৈ বহি যাবলৈ। মই একো নামাতিলোঁ। ফ্লাইটৰ ভিতৰত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগে এয়াৰ-হোষ্টেজ দুগৰাকীয়ে ‘গুড আফ্টাৰনুন ছাৰ’ বুলি

আপুনি বাৰু দুদ্ধৰ্ষ দত্তৰ নাম শুনিছেনে? নাইশুনা..? আচ্ছা ঠিক আছে, নাইশুনা যদি জানি লওক যে তেওঁ মোৰ মিত্র। একেষাৰেই মিত্র বুলিলে ভুলো হ’ব কাৰণ তেওঁ মোতকৈ জ্যেষ্ঠ। কলেজীয়া দিনত একেটা আবাসৰ আবাসী হেতু তেওঁক মই দাদা মাতোঁ। গতিকে তেওঁ মোৰ মিত্রসুলভ জ্যেষ্ঠভাতৃ বা জ্যেষ্ঠভাতৃসুলভ মিত্র। যি কি নহওক, মোৰ প্ৰতি তেওঁৰ আকুঞ্চিত মৰমৰ কথা মাজে মাজে কথাৰে প্ৰত্যয়ৰে সোঁৱৰালেও কামেৰে নোসোঁৱৰায়। মানুহজন কথাচহকী। ফোনত আপোনাক এনেদৰে দম্ভ মাৰিব যেন –“ক’ৰোবাত কিবা হ’লে মোক কবা হে…সৱ চম্ভালি ল’ব এই দত্তই…বিধায়ক?..না..না মন্ত্রীৰ

“পালেহি, পালেহি৷” “চাইড্ দে, চাইড্ দে৷” “লাভ ইউ গোবিনদা৷ হিউজজজ… ফেন…দেইইইই!!” “অ’ গোবিনদা আহক, আহক৷ এইফালে আহক৷ ঐ পোৱালি, কাৰ্টুনটো ক’ত থ’লি?” এয়াই গোবিনদাৰ ষ্টাইল৷ মাঘ মাহৰ এইহেন মনিব নোৱৰা কুঁৱলীতো নিশা দুটা বজাত আহি তেওঁ মানুহৰ হৃদয়ত দুই-তিনিবিঘামান ঠাই দখল কৰি ল’ব পাৰে৷ সেই ঠাইত জুই কিমান বহলকৈ জ্বলায়-সেয়াও গোবিনদাৰ কথা৷ ‘হাৰ্ট থ্ৰ’ব’ উপাধিটো অৰ্জন কৰি থৈছে যেতিয়া বৰ বেছি অসুবিধা নহয়৷ নিশাৰ অনুষ্ঠানবোৰলৈ হালি-জালি আহোঁতে উপাধিটোৱে মহৌষধৰ দৰে কাম কৰে৷ সেয়ে কলিজাৰ টুকুৰা এটা হৈ গোবিনদা বিশাল গাড়ীখনৰপৰা

: বহুত বস্তু কিনিবলগীয়া আছে। কিনি কিনি শেষেই হোৱা নাই বে। :  ইমান টকা পাইছ ক’ত? : পোৱা নাই পামহে। : মানে এতিয়া বস্তুবোৰ যে কিনিছ, তোক কি চবেই বাকীকৈ দিছে। : অঁ‌ অঁ‌ কিছুমানে বাকী কৰি দিছে। কিছুমান আকৌ বেলেগৰপৰা ধাৰ কৰি আনি নগদ টকা দি কিনিছোঁ। মুঠতে ঘনয়ে বস্তুবোৰ কিনিহে তৎ পাইছে। তাৰ বস্তু কিনাৰ উৎপাত দেখি ঘৰৰে মাকহে নালাগে, ওচৰ-চুবুৰীয়ায়ো আচৰিত মানিছে। সৱৰে চিন্তা হঠাৎ তাৰ হাতলৈ ইমান পইচা আহিল কেনেকৈ। চিন্তাটো তাক চিনি পোৱা যিকোনো মানুহৰে