চিপজালখন মাৰিলোঁ দকৈ পুখুৰীত, ছিটিককৈ লাগিল মাছ জালত, তুমিনো কি জাল পাতিলা চেনাইটি থাউকতে পৰিলোঁ ঐ প্ৰেমত ৷ এ চেনাইটি…… “হেৰ’ মৰতী হ’ব দে, বিহুলৈ এতিয়াও কেইবা পষেক আছে৷ বিহুৰ আখৰা কৰি ফালিব নালাগে” মাক দীনমাইৰ মাততহে পাহাৰীৰ চলন্ত বিহু নামৰ যাত্ৰীবাহী মুখখনত ব্ৰেক লাগিল৷ সেই মুহূৰ্তত অৱশ্যে মাকৰ মাতত পাহাৰীৰ মূৰৰ ইঞ্জিনটোও গৰম নোহোৱাকৈ থকা নাছিল। ইঞ্জিনৰ গৰম উঠি ধোঁৱা ওলোৱাৰ লেখীয়াকৈ মুখেৰে খঙত হুমুনিয়াহ এটাকে এৰি মনৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰালে তাই৷ বিহু আহিবলৈ কেইদিননো আছে মাজত, মাত্ৰ দুমাহ অৰ্থাৎ

টিভিত ইণ্ডিগো পি ইউ এনামেল নামৰ ৰং কোম্পানীটোৰ বিজ্ঞাপনতো দেখুৱাই পোৱালিক আজিকালি শ্ৰীমতীয়ে ভাত খুৱায়। ভালদৰে নাখালে এইটোৰ দৰে কাঁইট ওলোৱা অৱস্থা হ’ব বুলি কলে সিও টপক টপক কৈ ভাত কেইটা গিলি মাকক সকাহ দিয়ে। ঘটনাৰ পটভূমি বোধকৰোঁ ১৯৯৬ চন মান হ’ব, সেইসময়ত মোৰো চেহেৰাৰ অৱস্থা ইণ্ডিগো পি ইউ এনামেলৰ বিজ্ঞাপনত ওলোৱা সেই কেটেঙাটোৰ দৰেই আছিল। নিজৰ চেহেৰা তোক লৈ ভীষণ হীনমন্যতাত ভোগো। শকত হোৱাৰ কিবা এটা ফলপ্ৰসূ উপায় বিচাৰি হাবাথুৰি খাই ফুৰোঁ আৰু যিয়ে যিটো কয় সেইটোৱেই কৰি চাওঁ,

(১) স্থান-সূৰ্যশ্ৰী থিয়েটাৰৰ আখৰাগৃহ নাট- মা মনসা নাট্যকাৰ তথা পৰিচালক চতূৰ্ভূজে ইটো-সিটো নিৰ্দেশ দি আছে। যথা- “ময়েই সংহাৰিণী, কালভৈৰৱী মা মনসা” বোলা ডায়লগটো অভিনেত্ৰী চিত্ৰা পৰাশৰে আৰু অলপ ডাঙৰকৈ চিঞৰি ক’ব লাগিব, আকৌ সেইখিনি অকল সম্মুখত ভিলেইনৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰি থকা বিজিত দাসক ক’লেই নহ’ব, ৰাইজৰ ফালেও মুখ কৰি ক’ব লাগিব। পৰিচালকৰ কথামতেই চিত্ৰাই প্ৰচণ্ড জোৰে জোৰে চিঞৰিবলৈ ধৰিলে। একপ্ৰকাৰ আটাহ পৰাৰ দৰে লাগিলেও উপস্থিত থকা আটাইৰে হাততালিৰে আখৰা গৃহ মুখৰিত হৈ পৰিল। নহব’নো কিয়? চিত্ৰাৰ দৰে এনেকুৱা দুৰ্দান্ত অভিনয়

“দেখিলি দেখিলি? কোনো চিগনেল নাই, উমঘাম নিদিয়াকৈ কাটি দিলে৷ আৰু সেইটো দেখিলি পিছফালে সেইজনীক বহুৱাই কি পাক লগাই পাৰ হৈ গ’ল৷ এইসৱ নিজেতো মৰিবই আনকো মাৰিব৷” বৈকুণ্ঠ খুড়াৰ লগত লৈ গাড়ী চলোৱাই মস্কিল৷ পৃথিৱীৰ সকলো মানুহ তেওঁৰ মতে ইমপাৰ্ফেক্ট৷ কাৰো কাণ্ডজ্ঞান নাই৷ খুড়াৰ খং উঠাবলৈকে কলোঁ- “খুড়া, হওক দিয়ক৷ নতুন মানুহ৷ ভুল হ’ব পাৰে বুলিয়েইতো ডাঙৰকৈ এল লিখি লৈছে৷ শিকি আছে৷ দুই এটা ভুল হ’বই৷” “কি কৱ ঐ? হেৰৌ, শিকিবলগীয়া আছে যদি বাকৰিলৈ যা৷ হাইৱেত এইখন কিহৰ ল’ৰা ধেমালি? মুঠতে,

নব্বৈৰ দশকৰ শেষৰ ফাল৷ অসমৰ পৰা Association, Pune এক শক্তিশালী সংগঠন আছিল৷ পুণেৰ বিভিন্ন অঞ্চলত অসমীয়া ছাত্ৰসকল সিঁচৰতি হৈ থাকিলেও বেছিসংখ্যক আৰ্মামেন্ট কলনীত পইছা দিয়া আলহী হিচাপে আছিল৷ আমি কেইজনমান উফৰি পৰিলোঁগৈ পাছান বোলা ঠাই দোখৰত৷ মাৰ্চ মাহ আহিল, ASAP ৰ দ্বাৰা আয়োজন কৰা ‘অসম দিৱসো’ আহিল৷ অসম দিৱসৰ বাবে প্ৰায় সকলো ব্যস্ত৷ আমিও গম পালোঁ যে এইবাৰ অসম দিৱস উপলক্ষে ক্ৰিকেট প্ৰতিযোগিতা হ’ব৷ পাছান নিবাসী কেইজনৰো গা উঠিল যে ক্ৰিকেট খেলিব লাগে৷ পাছানত ১৫ – ১৬ জন মানহে খাৰখোৱা

হীৰেনদাক চিনি পায়নে? ধুনীয়া হাঁ‌হিৰে চকচকীয়া বগা দাঁ‌তেৰে, সুগঢ়ী একোঁ‌চা মোচেৰে অলপ বয়সীয়াকৈ যুৱকজন। সদায় হাত দীঘল চোলা পিন্ধে কিন্তু কেতিয়াও হাতৰ বুটাম নামাৰে। কোঁ‌চাই থয়। হাৱাই চেন্দেল পিন্ধে। নীলা ফিটাৰ। চহৰৰ উপকণ্ঠত চাৰিআলিত এখন তেওঁৰ গেলামালৰ দোকান। দোকানৰ ভিতৰত এখন কাঠৰ চাপৰ চাং। তাত দুই-এটা আধা শেষ হোৱা চাউলৰ বস্তা মুখ মেলি বহি থাকে। মাজতে সাংঘাটিক ওখ হাত-থকা তেল পিচল এখন কাঠৰ চকী, য’ত হীৰেনদা কেতিয়াও বহা মই দেখা নাই আৰু চকীখন কেতিয়াও খালি হৈ থকাও দেখা নাই। এই

মোবাইলটো কাষতে থৈ এনেই বিচনাত বাগৰি থকা ৰুলিয়ে, ফেচবুকৰ নটিফিকেচন অহাৰ টুং কৈ শব্দটোত মোবাইলটো উঠাই চালে। “অমিতাভ শৰ্মা চেণ্ট য়ু আ ফ্রেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট” মোবাইল স্ক্ৰীনত জিলিকি উঠা আখৰকেইটা দেখি ৰুলি আচৰিত হ’ল। অমিতাভ শৰ্মা! অসমৰ ইমান বিখ্যাত অভিনেতাজনে ৰুলিক ৰিকুৱেষ্ট পঠাইছে? এইয়া সঁচা নে ফেইক একাউণ্ট বুলি ৰুলিয়ে লগে লগে তেওঁৰ ফেচবুকৰ প্ৰফাইলটো খুলি চালে। নাই নাই অৰিজিনেল একাউণ্ট। “স্ক্ৰীন শ্বট এটা মাৰি থওঁ সবকে দেখুৱাম” মনতে ভাবিলে ৰুলিয়ে৷ পিচে প্ৰাইভেট একাউণ্টৰ স্ক্ৰীন শ্বট মাৰিব নোৱাৰি। প্ৰমাণটোৱে ৰাখিব নোৱাৰি

ৰাতিপুৱাই নিৰিবিলি গাওঁখন মুখৰ হৈ পৰিল। সকলোৰে মাথোঁ এটা কথাৰেই আলোচনা৷ সকলো ঠাইতে একেটাই কথা। জুহাল, চোতাল, পথাৰ, ৰাস্তা, মদ ভাঙৰ খোলা, চাৰিআলিৰ কেৰমৰ আড্ডা ক’তোৱেই বাকী নাই৷ চুবুৰীয়ে চুবুৰীয়ে মানুহবোৰ ভয়, বিশ্বাস-অবিশ্বাসৰ দোমোজাত একাকাৰ হৈ পৰিছে। “অ’ হয়নে বোলো কথাটো কি নো।” “হে হৰি। আপুনি শুনাই নাই হ’পায়৷ ভূত ওলাইছে ভূত৷” “ভূত? ক’ত? কেতিয়া?” “কালি ৰাতি বটানী স্কুলৰ ওচৰত।” মানুহবোৰ দৌৰিছে এটা নিৰ্দিষ্ট ঘৰলৈ। বেজ আহিছে জাৰিবলে। ঘৰৰ ভিতৰত পাটি এখনত অৰ্ধচেতন অৱস্থাত পৰি আছে মনোহৰ। মনোহৰ গাওঁখনৰ ভিতৰতে

“কণাই হাঁহক, অন্ধই হাঁহক। বোবাই হাঁহক, কলাই হাঁহক। পাগলে হাঁহক, সুস্থই হাঁহক। মহিলাই হাঁহক,পুৰুষে হাঁহক। শিশুই হাঁহক,বৃদ্ধই হাঁহক! মুঠতে সকলোৱে মিলিজুলি হাঁহক। : দাদা, কি হৈছে আজি? কিহৰ ডায়লগ এইবোৰ? কিবা নতুন আৱিষ্কাৰ কৰিলে নেকি? : নহয়নো কি? আমাৰ নাৰ্চিংহোমৰ মেডিচিনৰ ডাক্তৰ আৰু পেথোলজিষ্টৰ কাজিয়া খনৰ কথাটো শুনা নাই নেকি আপুনি? : নাই নহয়। মাৰ অসুখৰ বাবে যোৱা দুমাহ ছুটি লোৱা নাছিলো জানো মই? কি হৈছেনো? ইমান বন্ধু আছিলচোন দুয়োজন ছাৰ! কওকচোন, কি কাৰণে কাজিয়া হৈছিল? : “বেছি বন্ধুত্বই বন্ধুৰ

শুনিছা জানু… কোৱা… সদায়েইতো মই তোমাৰ কথাই শুনিয়েই আহিছোঁ। কি ক’লা তুমি… একো নাই অ’…তোমাৰ মিঠা মাতষাৰ শুনি থাকিবলৈ বৰ মন যায় বুলি কৈছিলোঁ অ’। এহ থোৱা থোৱা এতিয়া মিছা মাতিব নালাগে যোৱা। হেই এইজনী…ধেমালিও নুবুজে। অভিমানত মুখ ঘূৰাই বহি থকা জানু ওৰফে সিদ্ধাৰ্থই বৰ্ণালীৰ তুলতুলীয়া গালতে চিকুট মাৰি অভিমান ভাঙিব চেষ্টা কৰে যদিও সিও তাইৰ আঁৰ চকুৰতে দাঁত দুপাৰি মুখৰ ভিতৰতে কামোৰ মাৰি ধৰে। হ’ব হ’ব এতিয়া তেল মাৰিব নালাগে। সিদ্ধাৰ্থক ভেকাহি মাৰি পোনচাতেই বৰ্ণালীয়ে মিঠা মাতেৰে সিদ্ধাৰ্থৰ কান্ধতে