ক্ৰাছ…… না না, নহয়, ৰ’বহে। আপুনি ভবাৰ দৰে ৮০ কিলোমিটাৰ বেগত গৈ থকা অভাৰলোড ফ’ৰ জিৰ’ ছেভেনখন হঠাৎ ব্ৰেক মাৰি ৰৈ যোৱাৰ শব্দ নহয় এয়া। এইটো এটা দুৰ্লভ শব্দ। মালতী নামৰ এটি জীৱ মাকৰ গৰ্ভত থিতাপি লোৱাৰহে শব্দ এইটো। সেই ক্ৰাছ কৰি এটি দুৰ্জয় শব্দত আয়েকৰ গৰ্ভত যি ব্ৰেক মাৰি মালতী বৰুৱাই থিতাপি ল’লে আৰু তাতেই নিজৰ বাবে থকা খোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰি লোৱাৰ সিদ্ধান্তত অটল হৈ পৰিল৷ পাছলৈ এই মহাবিশ্বৰ অন্তৰ্গত অসম মুলুকৰ কোনোবা এখন ভিতৰুৱা ম’বাইলৰ নেটৱৰ্ক নোপোৱা গাঁৱত

আজিকালি মা সলনি হৈছে। পুৱাৰপৰা গধূলিলৈকে মোৰ লগত লাগি নাথাকে আগৰ দৰে। মোৰ মনটো বেয়া লাগি যায়। কি হৈছে বাৰু মাৰ? আজি শুই উঠিয়েই চকুদুটা মোহাৰি দেখিছোঁ, মা একদম ফিটফাট হৈ ক’ৰবালৈ ওলাইছে। মাৰ তিতি থকা চুলিখিনিৰপৰা সুগন্ধি আহি নাকত লগাত হাঁচি দুটা মাৰি দিলোঁ। মা ভয় খাই উঠিল। কপালখন চুই সুধিছে, “কি হৈছে অ’ জানমনি?” মোৰ বয়সে পয়ত্ৰিশ পাৰ কৰিলে, তথাপিও মায়ে মোক এতিয়াও জানমনি বুলি মাতে। সেইলৈ যে মই খুৰা খুৰী, মাহী পেহীহঁতৰপৰা কিমান কথা শুনিব লগীয়া হয়!

                                      (১) “শ্ৰাদ্ধৰ ভোজত ৰঙা মিঠাই খোৱাব পাৰি জানো?” “হেৰৌ কোনে কৈছে নোৱাৰি বুলি !” “আজিলৈকে কোনেও খুউৱা দেখা নাই৷ সবেই দৈ আৰু গোল্লা এটাহে দিয়ে৷” “মানুহৰ নাম লালমোহন দিয়া দেখিছ জানো? তথাপিতো মাৰে তোৰ নাম ৰাখিছিল লালমোহন৷” “কথাটো হয়৷” “লালমোহনৰ চাইজটো জোখৰ কৰিবি আৰু৷ মানুহ সৰহ দেখি পাল মাৰি নথ’বি ৷ মাৰৰ আত্মা নহ’লে স্বৰ্গ গৈ নাপাবয়েই৷” কথাটো হয়৷ মাক ঠিকে-ঠাকে

“ওস্তাডৰ খেল শেষ ৰাতিহে! সেয়ে ৰৈ চাই আছোঁ…!”—  “ওস্তাডৰ খেল শেষ ৰাতিলৈহে দেখা পোৱা যায়। এনেকুৱা গুগলী মাৰিম, চব ধৰাশায়ী হৈ যাব!” “ওস্তাডৰ খেল ৰাতি দেৰিকৈহে হয়! দেখিবা এই অমুকৰ কেনেকুৱা ডিমাগ..? চিঞৰি থকা চব ধুলি হৈ যাব!” “ওস্তাডৰ খেল শেষতহে দিয়ে..! এনেকুৱা গেম খেলিছোঁ, চব বাজীমাৎ হৈ যাব…..!” যোৱা কিছুদিন ধৰি এই “ওস্তাডৰ খেল শেষৰাতি খেলোৱা” ৰ একেটা অৰ্থৰ বেলেগ বেলেগ ধৰণেৰে কোৱা কথাষাৰ তেওঁৰ মগজুৰ ৰিমাইণ্ডাৰত চেভ হৈ গৈছে! কথাখিনি মনলৈ আহি তেওঁৰ মুখত মিচিকি হাঁহি এটাই লগেই

১/ নিয়ম : দূৰৈৰ বিয়াখনত কাৰিকৰে ৰন্ধা ভাত সাঁজ মাকে চুচি বাচি খালে, বিলনীয়া ছোৱালী এজনীক খুজি পুনৰ ভাতকেইটামানও ল’লে। কাষতে বহা বয়সে ভাটি দিয়া জীয়েকে আকাশ পাতাল ভাবি হা হুমুনিয়াহ কাঢ়ি ভাতকেইটা খুচৰি থাকোঁতেই সময় গ’ল, “মোক চোন বিয়া হোৱা নাই বুলি জুহালত সোমাবলৈও নিদিয়ে মায়ে.. মই চুই দিলেই চোন সেয়া ভাত মা দেউতাই নাখায়!” তাই মাকৰ ছোৱালী হয়নে …প্ৰশ্ন কৰে নিজক। যদি হয় তেন্তে এই নিয়ম নো কাৰ বাবে, যি নিয়মে আপোনজনকে কষ্ট দিয়ে। বাহিৰত এটা ঘৰত এটা।

মাজে মাজে বুকুত বিষ এটাই উক দিয়ে শাৰদীক৷ এৰা, নিদিবনো কিয়! বয়স তিনিকুৰি পাৰ হ’ল৷ আপোন বুলিবলৈ এই পৃথিৱীত একমাত্ৰ ল’ৰা আলোক৷ সিয়ো কামৰ হেঁচাত মূৰ তুলিব নোৱাৰা হৈছে৷ বিয়াৰ তিনিবছৰ পাছতেই যেতিয়া শাৰদীক স্বামী নন্দনে Divorce দিছিল তেতিয়া আলোকৰ বয়স আছিল মুঠেই দুবছৰ৷ সি তেতিয়াও মাকৰ গাখীৰ এৰাই নাছিল আনকি দেউতাকক “দেউতা” বুলি ফুটাই ক’ব পৰাই নাছিল সি৷ শাৰদী যেতিয়া সংসাৰৰ সপোন গোঁঠাত ব্যস্ত আছিল, যেতিয়া আলোকক নিজৰ গৰ্ভত আলফুলকৈ বাঢ়ি আহিবলৈ যতন লৈছিল ঠিক তেনে সময়তে নন্দন ব্যস্ত

“ঐ ময়ুৰী, মোলৈও থ’বি দেই৷” পুৱা সাৰ পাই বিছনাতে পৰি ফে’চবুক চাই আছিলোঁ৷ ময়ুৰীৰ ৰুমৰ পৰা ঘৰ্‌ঘৰকৈ ভাহি অহা মিক্সিটোৰ মাতত চিঞৰ এটা মাৰিলোঁ তাইক৷ মোৰ ৱালমেট ময়ুৰী৷ আমি দুয়ো একেখন চৰকাৰী স্কুলতে চাকৰি কৰোঁ৷ চাকৰিৰ খাতিৰত ঘৰৰ পৰা দূৰৈৰ এই ভাড়াঘৰটোত দুয়ো দুজেগাৰ পৰা আহি আছোঁহি৷ বৰ বেয়া নালাগে থাকি, হ’লেও কেতিয়াবা ঘৰৰ মানুুহৰ অভাৱ অনুভৱ কৰোঁ৷ বিশেষকৈ ভাত ৰান্ধিবৰ সময়ত মালৈ বৰকৈ মনত পৰে৷ ৰন্ধাত হাতখন যে তেনেই কেঁচা মোৰ। মোৰ আৰু ময়ুৰীৰ পাকঘৰ বেলেগ যদিও প্ৰায়েই তাইৰ

ধুনীয়া বোৱাৰী এগৰাকীয়ে দৰ্জাখন খুলি বাহিৰত থিয় হৈ থকা ল’ৰাটোক ভিতৰলৈ সোমাই আহিবলৈ চকুৰে ইংগিত দিয়ে৷ বোৱাৰীগৰাকীৰ মুখত এটি মোহিনী হাঁহি৷ উৎসাহিত ল’ৰাজন লগে লগে ভিতৰলৈ সোমাই যায়৷ তাৰপিছত দৰ্জাখন ভিতৰৰ পৰা বন্ধ কৰি দিয়া হয়৷ দুদিনমানৰ পিছত সেইগৰাকী সুন্দৰী নাৰীৰ মৃতদেহ উদ্ধাৰ হয়৷ ক্ৰাইম ব্ৰানচে ঘটনাটিৰ তদন্ত আৰম্ভ কৰে৷ চকু নপচোৱাকৈ টিভিৰ সমুখত বহি বিনীতাই চ’নী টেলিভিচনত ক্ৰাইম পেট্ৰল চাই থকা দেখি ক’লোঁঁ, : হেৰা কি ওলাইছেনো? সদায় ক্ৰাইম পেট্ৰল কিয় চোৱা? ৰাতি সপোনতো সেই সোপাকে আকৌ দেখিবা৷ :

“হেৰি শুঞ্চেনা দক, মাজনীৰ ঠকা সোণাযোৰ সোণাৰীয়ে কালি দিম বুলি কৈছে, বৰৰ(দৰা) চেইন দেলোঁ দিব বলে, আপ্নি দকনৰ পৰা আহোঁতে লৈ আইভ৷ ” হুঁ বুলি সঁহাৰি দি জীৱন দোকানী বিড়ি হুপি হুপি আকৌ চিন্তাত মগ্ন হৈ পৰিল৷ বিয়াত নিমন্ত্ৰণী মানুহ কিমান হ’ব, তেলৰভাড়ত (জোৰণ) দৰা ঘৰৰ কিমান মানুহ আহিব, বৰৰ(দৰা) লগত কিমান মানুহ আহিব, মাছ – মাংস, দাইল-চাউল পৰা আৰম্ভ কৰি কি খুৱাব, কিমান পাচলি লাগিব কিমান খৰচ হ’ব মনৰ ভিতৰতে আকৌ এবাৰ সকলোবোৰ হিচাপ নিকাচ কৰি চালে৷ বিয়ালৈ বেচি

স্বামী আৰু ল’ৰা ছোৱালীহালক ক্ৰমে অফিচ স্কুললৈ বুলি বিদায় দি শ্ৰীমতী ৰহমানে কলমটো মূৰত টুকুৰীয়াই টুকুৰীয়াই কিবা এক বিষয় লিখিম বুলি বহী এখন লৈ বহি লয়। মাজে মাজে তেওঁ মোবাইলটোও লিখা মেলাৰ চৰ্ত ফর্মবোৰত ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ লয়। কিন্তু নিৰিবিলি সেই সময়খিনিত লিখিবলৈ ল’লেও, তেওঁৰ মূৰত শব্দৰ এটা শব্দয়ো পিছে ভুমূকি নামাৰেহি। মনলৈ যে তেওঁৰ ভাব ভাষা একেবাৰে কেতিয়াও নাহে তেনে নহয়। আহে, আহিয়েই থাকে। কিন্তু কেনেকুৱা সময়ত যে সেই শব্দৰ মালাডাল তেওঁৰ মনত জুলি থাকেহি তাকেই লৈ শ্ৰীমতী ৰহমানৰ এই