বাহিৰত মানুহৰ শাৰী দেখি আমাৰ কাকতিদাই তবধ মানিলে। ঔ আই, তাৰমানে আমাৰ দত্তই দিয়া খবৰটো সঁচা। অৱশ্যে আজিলৈ দত্তই দিয়া প্ৰতিটো খবৰ সঁচা হৈয়েই ধৰা দিছে। তথাপিও কাকতিদা অভিজ্ঞ মানুহ হোৱাৰ বাবে খুপি খুপি খোজ দিয়ে। আজিও তাৰ ব্যতিক্ৰম হোৱা নাই। ইতিমধ্যে তেওঁ এই গোটেই প্ৰজেক্টটোৰ বিষয়ে যিমান পাৰি পঢ়ি আহিছে। প্ৰজেক্টটোৰ ফেচবুক পেজটোৰপৰা আৰম্ভ কৰি তাৰ ফলোৱাৰৰ দিতেইলছলৈ কাকতিদাই সকলো বিচাৰি উলিয়াইছে। গ্ৰউথ বহুত ভাল। কিন্তু প্ৰজেক্টটোৰ কাৰ্যপ্ৰণালী সম্পৰ্কত কাকতিদাই একো শুংসূত্ৰ উলিয়াবপৰা নাই। দত্তক সোধাত দত্তয়ো তেওঁক “আপুনি

কলেজৰ ল’ৰাৰ হোষ্টেলটো চহৰৰপৰা এক আওহতীয়া ঠাইত থকা হেতুকে বহু ছাত্ৰই হোষ্টেলত নাথাকি কলেজৰ ওচৰতে ভাৰাঘৰ লৈ থাকিবলৈ লৈছিল। কলেজৰপৰা অলপ দূৰত ডাঙৰ অসম আৰ্হিৰ ঘৰৰ এটা পাৰ্টত দ্বিজেনদা, অবিনাশদা, ৰবীন, লুকু আৰু মোক ধৰি আমি পাঁচজনে ভাৰা লৈ আছিলোঁ। ঘৰটোৰ অন্য পাৰ্টত নেপকোৰ কেৰাণী চাংমাইদা, দিলীপদা আৰু ড্ৰাইভাৰ ৰূপমদাহঁত আছিল। আমাৰ দুজনমানৰ ক্লাছৰ সময়বোৰ বেলেগ বেলেগ হোৱাৰ বাবেই ৰূমৰপৰা যোৱা-অহাত প্ৰায়ে ইফাল-সিফাল হৈছিল। ইফালে দুপৰীয়া আহাৰ খাবলৈ নেপকোৰ দাদাকেইজন প্ৰায়ে ৰূমলৈ আহিছিল। কেতিয়াবা কামৰ হেঁচা পৰিলে সন্ধিয়া সময়তহে ৰূমলৈ

দত্তই আত্মীয় এজনৰ শ দাহন কাৰ্য সামৰি তেওঁৰ স্কুটিখনেৰে শ্মশানৰ পৰা উভতিছে। গাত মেৰিয়াই থোৱা আছে এখন চাদৰ।  বতাহ লাগি চাদৰখনৰ এটা ফাল উৰি আছে৷ ঠাণ্ডা বতাহে তেওঁৰ মুখমণ্ডলো কোবাই গৈছে। বজাৰত সোমাই দত্তই দেখিলে, দুই-এখন নাম থকা পাণ দোকানৰ বাহিৰে বাকীবোৰ বন্ধ। এইবোৰ পাণদোকানতে মদপীয়ে মুখশুদ্ধি কৰে। তাতেই নিচাসক্ত দুজনমানে উষ্ণ দেহেৰে  শীতক চেলেঞ্জ দিছে। চাৰিআলিৰ বিখ্যাত মিঠাইৰ দোকানখনৰ কাষৰপৰাই  ল’ৰা এজনে দৌৰিছে। ল’ৰাজন বাৰ-তেৰ বছৰ বয়সৰ যেন লাগিছে। ইমান ঠাণ্ডাতো দেহত মাত্ৰ ছাৰ্ট এটা৷ ছাৰ্টৰ ক’লাৰ পিছফাললৈ ওলমি

: গোসাঁনী..অ’ আই…মই যাওঁ অ’। দুৱাৰখন জপাই ল। কান্ধৰ দাঙডালতে বজাৰলৈ নিবলগীয়া মোনা দুয়োখন দুয়োফালে ওলোমাই আকাশলৈ চাই কপালতে হাত দুখন লগাই সেৱা এটা কৰি বাপেক ওলাই যায়। বাপেকে ভাত খাই থৈ যোৱা কাঁহীখন সামৰি মজিয়াখনত পানী দুচলুমান ছটিয়াই অঁতাই থকা আইজনী বাপেকৰ মাতত লৰালৰিকৈ ওলাই আহে। বাঁহৰ দুৱাৰখনতে ভেজা এটা দি পিন্ধি থকা পুৰণি ৰং যোৱা চোলাটোতে তিতা হাতখন মচি মচি আইজনীয়ে বাপেক যোৱাৰ ফালে আমন-জিমনকৈ চাই ৰয়। চকু দুটা কৰুণ হৈ উঠে তাইৰ। সদায় হোৱাৰ দৰে আজিও বুকুখনত

: এবাৰ চোৱানা মোৰ ফালে। মই তোমাক বহুদিন ধৰি এটা কথা ক’ব বিচাৰি আছোঁ৷ : কি–কি– অঁ -অঁ কোৱা নীলা ৷ কোনোমতে কঁ‌পা কঁ‌পা মাতেৰে ৰাজীৱে ক’লে৷ : মোৰ ওচৰত আহা আকৌ৷ : আ–আহি-ছোঁ৷ কোৱা কোৱা৷ থপ৷ ৰাজীৱে পিঠিত কিবা এটা বিষ অনুভৱ কৰিলে৷ হাৰে! এয়া কি? এয়া দেখোন সি তাৰ বিচনাত! নীলা ক’ত গ’ল? মানে সি সপোন দেখি আছিল! এয়া দেখোন মাকে বেলনা মাৰিডাল লৈ তাৰ সন্মুখত মা কালীৰ অৱতাৰ লৈ থিয় হৈ আছে!  : অ কটা নিধক৷ কাক

: মাজনীক এটা ফোন কৰকহে৷ তাইচোন অইন দিনা ইমান সময়লৈ কলেজৰপৰা আহি পায়। আজি দেৰিয়েই হ’ল বহুত। চাহৰ কাপত চুমুক দি দি  নীলাক্ষীৰ মাক গৰিমাই গিৰিয়েকক কথাষাৰ ক’লে৷ : ৰ’বাহে, তুমি এনেই চিন্তা কৰা৷ সদায় একেখিনি সময়তেই আহি পাবনে? কেতিয়াবা অলপ দেৰী হ’বই৷ মই ফোন নকৰোঁ‌। ইমান যদি চিন্তা লাগিছে তুমিয়েই কৰা। দেউতাক অজয়ে নিৰুদ্বেগভাবেৰে উত্তৰ দিলে৷”হুহ” বুলি এটা মৃদু শব্দ কৰি মাকে নীলাক্ষীলৈ ফোন লগালে৷ : হেল্ল’ মাজনী ক’ত আছা? দেৰি হ’লচোন ঘৰ পোৱাহি নাই যে এতিয়াও? : মা

গাড়ীৰ দুৱাৰখন মাৰি সন্মুখৰ মনিটৰখনত পৰা নিজৰ প্রতিবিম্বটোলৈ চকু দি আৰিফ সন্তুষ্ট হ’ল। মিচিককৈ হাঁহি এটা ওলাই আহিল। সুহুৰি এটা বজাবৰ মন গ’ল তাৰ। কিবা এটা ভাবি সি স্বয়ংক্রিয় গাড়ীখনক গন্তব্যস্থানৰ নির্দেশ দিবলৈ জিপিএছ মনিটৰখনত মনােযােগ দিলে। নতুন গাড়ী; গাড়ীৰ চালক কম্পিউটাৰৰ যান্ত্রিক অভিবাদন গ্রহণ কৰি সি সময়টোলৈ চালে। ৫ বাজি ২০ মিনিট ৩৯ ছেকেণ্ড! সন্মুখৰ ক্ৰীনখনত গন্তব্যস্থান পাবলৈ ১ ঘণ্টা ৪৫ মিনিট ১৪ ছেকেণ্ড লাগিব বুলি দেখুৱাইছে। এই গুগুল গাড়ীবিলাক ব্যৱহাৰ কৰাৰ পৰা সময়ৰ হিচাপবিলাক বৰ বেছি নির্ভুল হােৱা

অসমৰ এখন অখ্যাত ঠাই। তেতিয়া চাকৰিত জইন কৰা মোৰ প্ৰায় দুসপ্তাহমান হৈছিল। মোৰ এটা সমস্যা আছে, নতুন ঠাই আৰু নতুন মানুহৰ লগত চিনা-পৰিচয় হ’বলৈ মোৰ অলপ সময় লাগে। সেয়ে দিনটোৰ ব্যস্ততাৰ অন্তত আবেলিটো মোৰ বাবে আছিল আমনিদায়ক। ইণ্টাৰনেটৰ সহায়ৰেও সময় পাৰ কৰিব পৰা নাছিলোঁ। মানে ঠাই টুকুৰাত কাৰেণ্ট নাযায়, বছৰত বিহু অহাৰ দৰে আহেহে। তাৰোপৰি কিতাপবোৰো লগত নিয়া হোৱা নাছিল। এক কথাত ক’বলৈ গ’লে ভীষণ বিৰক্তিদায়ক আছিল সেই আবেলিকেইটা। এদিন পুৱাই কাষৰে থানাৰপৰা চিপাহী এজন আহিল মোক লগ কৰিবলৈ। –

: নাওখন গ’ল বোলে! : কেতিয়া? : কালি, গৰাখহনীয়াত। আঁহত জোপাও গৈছে বোলে উভালি। : ভালেই হʼল দে। একেলগে গʼল। বুলি হুমুনিয়াহ কাঢ়ি সৰুকণে মহাজনৰ ঘৈণীয়েকে দিয়া চাহকাপত মুখ দি বঙলাৰ পিনে চালে। মহাজন আৰু সৰুকণ সৰুৰেপৰা বন্ধু, দুয়োৰে দেউতাক আন্দোলনৰ সময়ত একেলগে আছিল। মহাজনৰ চোতালৰপৰা বঙলাৰ মূধচখন ধুনীয়াকৈ দেখি। পুৱাৰ কিৰণত মূধচখন এতিয়াও জিলিকি আছে। বঙলাৰ আগেৰে ধূলিয়ৰি ৰা‌স্তাটো গৈছিল গাঁওখনৰ সোঁমাজৰেই। এসময়ৰ ধানে-মাছে ভৰপূৰ নৈপৰীয়া গাঁওখনত কিনো কালকেতূৰ চকু পৰিল, সেইবছৰৰপৰা এতিয়ালৈকে ধান ভাল হোৱা নাই। যোৱাবছৰো অসময়ত

ৰীণাৰ শাহুয়েকৰ ওপৰত বৰ খং উঠিল। আজি তিনিদিন হল শাহুয়েকে-শহুৰেকক মাতবোল কৰা নাই। শহুৰেকে নিজৰ ভ্নীয়েকলৈ পঠিওৱা টকা কেইটাৰ ওপৰতে চকু তেওঁ‌ৰ। শহুৰেকে পেঞ্চনৰ কিছু অংশ প্ৰতিমাহে ভ্নীয়েকলৈ পঠিয়ায়। চাকৰি কৰি থকা দিন ধৰি এই কাম শহুৰেকে কৰি আহিছে। ভনীয়েকৰ অৱস্থা বেয়া বাবে অলপ সহায় কৰে ককায়েকে। ৰীণাই গিৰিয়েকৰ পৰা শুনা মতে সেই একেটা কথালৈয়ে বিয়া হোৱা দিন ধৰি যি মাজে সময়ে হাই কাজিয়া চলি থাকে, সেয়া আজি পৰ্য্যন্ত মাৰ যোৱা নাই। গিৰিয়েক যিটো কথাত সলনি নহয় বুলি গম পাইছেই,