ড্ৰোন ভিউ‘ত অলপ দুৰৰ পৰা পাহাৰৰ নামনিত এটা বিশাল অট্টালিকা৷ ভিউ‘টো লাহে লাহে অট্টালিকাক কেন্দ্ৰ কৰি ওচৰ চাপি আহি থাকিব৷ দৃশ্যমান হৈ আহি থাকিব অট্টালিকাৰ চৌপাশ৷ ওখ দেৱালেৰে আৱৰা এটা বিশাল চৌহদ৷ পিছৰ ফালে ডিজাইন ডিজাইন ফুলেৰে ভৰা এখন বিশাল আৰু আবুৰ থকা ল’ন৷ সংলগ্ন এটা চুইমিঙ পুল আৰু মুকলি জিম৷ এইখিনি ঠাইত সকলোৰে প্ৰবেশ নিষেধ৷ কেমেৰা এইবাৰ অট্টালিকাৰ সমুখৰ ফালে গতি কৰিছে৷ আগফালেও এখন বিশাল বাগিছা৷ বাগিছাৰ একোণৰ মুকলি আখৰাত অনুশীলনত ব্যস্ত এগাল ডিজাইন ডিজাইন পেহেলৱান৷ গোটেই চৌহদটোত ঠায়ে

ফটাঢোল চিনে প্ৰডাকচনৰ বেনাৰত ফিলিমঃ “চুবি মস্তান” পৰিচালনাঃ ভাস্কো মহাজন কাহিনী, চিত্ৰনাট্য আৰু কাষ্টিং- বৰচকীয়া সংগীতঃ ওস্তাদ শেখৰুল্লাহ খান কথাঃ অনুভৱ আকাশ এদিটিং -মনজিত চাউণ্ডঃ হৃষিকেশ ডেকা আৰু প্ৰযোজনাঃ গীতিকা শইকীয়া [চিনেমাখন বহুভাষিক মানে অসমীয়া, বাংলা, হিন্দী, তামিল, কান্নাড়া, মালায়ালম আৰু মাৰাঠী ভাষাত ৰিলিজোৱা হ’ব৷ সেয়েহে, “ফটা-ঢোল”ৰ অভিনেতা-অভিনেত্ৰীৰ লগতে হিন্দী আৰু দক্ষিণ ভাৰতীয় আৰ্টিষ্টো লোৱা হ’ব৷] “কটা নিধক৷ কাণ-সমনীয়া গাভৰু থকাতো পৰৰ তিৰীৰ ওপৰত চকু! এই দুখুনী মানুহজনীক বোলো তহঁতে জীয়াই থাকিবলৈ নিদিবি নেকি?” ফিলিমৰ আৰম্ভণিতে এগৰাকী মহিলা তৰুলতা (এইটো

প্ৰথম দৃশ্যঃ এখন দামী গাড়ীৰ সন্মুখত এদল মস্তান যেন মানুহ দেখা যায়। মস্তান দলৰ লিডাৰ চাওমিন। কেমেৰাই লাহে লাহে মুখত জুইশলাৰ কাঠি কামুৰি চাওমিনক দেখুৱায়। কেমেৰাই চাওমিনৰ মুখৰ খঙাল ৰূপটো দেখুৱাই ভিউ ৱাইদ এংগোলত নি গাড়ীখনক দেখুৱাব লয়। লাহে লাহে গাড়ীৰ পৰা লাহে লাহে নামি আহিছে গুলপীয়া জিনচ আৰু টি চাৰ্ট পিন্ধা উত্তৰা। চহৰৰ জানি মানি “গুলাবী গেঙৰ” চদাৰৰ্ণী উত্তৰা। চানগ্লাছ খুলি দলিয়াই এক কিক মাৰে সন্মুখত ৰৈ থকা খিনিৰ এটাক। চশমা শূণ্যতে থপিয়াই ধৰি সামৰি ডিঙিৰ পাছফালে ৰাখি পুনৰ

“বক্ৰতুন্দ মহাকালে সূৰ্য্যাকৌটি সমপ্ৰভঃ, নিৰ্ভিঘ্নে কুৰ্মে গৌৰী নাৰায়ণে নমো নমঃ” –পৰ্দাত গণেশৰ মূৰ্তি দেখুওৱাৰ লগে লগে বাজি উঠিল গণেশ বন্দনা….. (তাৰ পিছতেই পৰ্দাত দেখা যাব…) “ফটাঢোল” ক্ৰিয়েচনৰ নিবেদন ….   “গোলাৱী দৰ্দ“   প্ৰথম দৃশ্যঃ এগছি বন্তিত নিবদ্ধ কেমেৰা লাহে লাহে ৱাইদ এংগোলত যায়.. কেমেৰা ফ’কাছ হয় এক বৃহৎ কালী মূৰ্তিৰ মুখখনত… বেকগ্ৰাউণ্ডত বাজি আছে,- “য়া দেৱী সৰ্ব্ব ভূতেস্যু শক্তি ৰূপেনঃ সংস্থিতা……..“ কালী মূৰ্তিৰ পৰা কেমেৰা এইবাৰ ঘূৰে, দৃষ্টিগোচৰ হ’ল লাল শাড়ী পিন্ধি ওৰণিৰে মূৰ ঢাকি তললৈ মূৰ কৰি ধ্যানত

চিন ১: পৃথিৱীৰ পৃষ্ঠৰ পৰা প্ৰায় ৪লাইট ইয়েৰ আঁতৰৰ তৰা প্ৰক্সিমা চেন্টাউৰিৰ আগ্নেয়গিৰিৰ দৃশ্য৷ কিছুসময়ৰ পাছতে আগ্নেয়গিৰিৰ লাভাৰ মাজৰ পৰা দুটা মিউটেন্ট ওলাই আহে৷ এটা শকত-আৱত আৰু মধ্যপ্ৰদেশ বিকশিত৷ আনটো চালিয়া৷নাম পৰশমণি শৰ্মা৷ কিছুদূৰ ওপৰলৈ উৰি দুয়োটা হিৰো আলম টাইপ মাটিত লেণ্ডিং কৰে৷ পৰশঃ মহাজন দেউ, বহুদিন ভিতৰত সোমাই থাকি আপোনাৰ এতিয়া ভোক লগাটো স্বাভাৱিক৷ কি খাব কওক?  ভিতৰত ইমান গৰম৷ ক’ল্ড ড্ৰিংক্চ্ খাব নেকি? মহাজনঃ গৰমেহে গৰম কাটে৷ আজি প্ৰায় দহ হাজাৰ বছৰ ধৰি মই এই চ’লাৰ চিষ্টেমটোৰ মালিক

সৰু চহৰখনলৈ বদলি হৈ অহাৰ পিছৰে পৰা সলনি হৈ পৰিছে মোৰ দৈনন্দিন জীৱনশৈলী। বহুজাতিক কোম্পানীটোৰ গুৱাহাটীৰ হেড অফিছত থাকোঁতে হাতত সময়েই নাছিল দিনটোত! পলমকৈ শোৱাৰ পৰা উঠা, দৌৰা-দৌৰিকৈ শ্বেভিং, ব্ৰেকফাষ্ট কৰি বছৰ লগত “টিম মিট”ত দহ বজাত উপস্থিত হোৱা, অফিছৰ তলত গোটেই টিমটোৱে বছ-কোম্পানীক গোৱালগালি পৰা,  ডিলাৰ ভিজিট, কাষ্ট’মাৰ ইছ্যু আদি চাই-চিতি সন্ধিয়ালৈ কোনো বাৰত সুৰাপান, লগৰ কিটাৰ লগত নিয়মীয়া আড্ডা…মুঠতে সময়ে নাই। কিন্তু নতুন চহৰখনত মোৰ একো ব্যস্ততা নাই। লগ-বন্ধুও নাই, সেয়ে নাই ৰাতি কোনো সুৰাপানৰ মেল! সেইবাবে পুৱা

চল্লিছৰ দশকত হিন্দী চলচিত্ৰত ভুমুকি মৰা এগৰাকী কৌতুক চৰিত্ৰাভিনেতা হৈছে ধূমল। ধূমলৰ বৰ্ণনা দিবৰ প্ৰয়োজনেই নাই, এক কথাত ধূমল ঠিক আমাৰ বিজয় মহন্তৰ দৰেই আছিল। আপডেট দিয়ক বা নিদিয়ক, কাৰণ থাকক নাথাকক, চবেই দেখামাত্ৰেই কেৱল হাঁহে আৰু হাঁহে। গতিকেই আজিৰ পটভূমিত ধূমলৰ অভিনীত কাহিনীৰে “ফটা-ঢোল”ৰ বিশিষ্ট অভিনেতা আৰু অভিনেত্ৰী সমূহক লৈ নতুনকৈ চিনেমাৰ কথা ভবা হৈছে। গাঁওখনত খঙাল পালোৱান এজন আছে, পালোৱানজনৰ (কিয় জানো ভাস্কো মহাজনৰ চেহেৰাটো মনলৈ আহিল) জীয়েক চামেলী (ধৰিত্ৰী শৰণীয়াৰ বাহিৰে বেলেগক ভাবিবই নোৱাৰিলোঁ) গাঁৱৰেই দুখীয়া  নিমাখিত

লাইট-কেমেৰা_একচন!!! চিন ১:- নদীৰ ঘাটত কাষত কলহ এটা লৈ হালি-জালি নাচি-বাগি গৈ আছে হিৰোইন কাজল প্ৰিয়া৷ বেকগ্ৰাউণ্ডত বাজি আছে- “মনমা ইমো’চন জাগে ৰে মনমা ইমো’চন জাগে! মেৰা দেচী টিপিকেল চৈয়া,- পিপ’ল কী ঠণ্ডী ছায়া…নাচে তা তা থৈয়া” এইবাৰ কেমেৰাৰ এংগোল বদলি হয়! স্থান:-হিৰ’ ৰিতুপৰ্ণ বৰাৰ শোৱা-শেতেলি! প্ৰায় তিনিদিন মান নুখুৰোৱা দাঢ়ি, উখহি যোৱা চকুৰে আন্ধাৰৰ পৰা পোহৰ হ’বলৈ ধৰে ক্ৰমাৎ হিৰ’ৰ মুখাৱয়ব! বেকগ্ৰাউণ্ডত তেতিয়াও আৱহ সংগীতটো বাজি থাকে যদিও সুৰযন্ত্ৰ সলনি হয়৷ মাজে মাজে ভায়োলিনে ডি মাইনৰত নতুন ধুন এটা

সদায় চাই ভাল লগা চাউথ ইণ্ডিয়ান চিনেমাই হয় এইখনো। এইখনৰ হিৰ’ আকৌ চাউথৰ চুপাৰষ্টাৰ, মেগাষ্টাৰ বা যিকোনো ষ্টাৰ ৰজনীকান্থ। আমি ৰজনীকান্ত বুলি কৈয়ো লাভ নাই, চাউথত ৰজনীকান্থ বুলিয়ে কয়। চিনেমাখনৰ ঘটনাটো এনেধৰণৰঃ এখন গাঁৱত পানী নাই। পানী নাই মানে, য’তে ত’তে খান্দিলেও পানী নোলায়। গাঁৱৰ মুখীয়ালজন, যিয়ে চিনেমাখনৰ ভিলেইনো হয়, তেওঁ বহুত জেগাত খান্দিও পানী উলিয়াব পৰা নাই আজিলৈকে। তেওঁ উপায়ান্তৰ হৈ বহুতো যাগ-যজ্ঞ কৰি বুজি পালে যে গাঁওখনত থকা বিধৱা মানুহজনী আৰু তাইৰ জীয়েকজনীয়েই গাঁওখনত পানী নোপোৱাৰ একমাত্ৰ কাৰণ,