মৰমৰ দেৱজিত, তোমাৰ দৰে বৰলা এটাৰ দুখত বহুতকে এটুপি ধৰি… মানে.. মানে হেৰি কি বোলেনে এটুপি চকুপানী টুকি শীঘ্ৰেই বিয়াখন পাতিবলৈ আষাৰচেৰেক দিহা-পৰামৰ্শ দিয়া দেখিয়েই আছো৷ তাকেই দেখি-শুনি-বুজি ময়ো ৰসতে নামটো থবলৈ বুলি সংসাৰৰ দুপাচিমান গিয়ান-বুধিৰ ভাৰপাচি ডাঙি আনি সোপাকে তোমাৰ কৰ্ণকুহৰত প্ৰক্ষেপ কৰো বুলি পাং পাতিলো৷ অহুকাণে-পহুকাণে শুনিলো যে তুমি এই আদবয়সত হলেও সংসাৰ নামৰ মায়াৰ সমুদ্ৰত সংগী বিচাৰিছা৷ হওক তেও, ভাললৈ বুলিয়েই বাট মেলিছা৷ পিছে আমিও নিজে একো কৰিবলৈ নোৱাৰিলেও বুধি-ভৰসা দিয়াত কোনোগুণে কম নহও৷ সেয়ে তোমাক অনাগত

দিনটো ঘূৰা ঘূৰি কৰি ভাগৰ লগাত সন্ধিয়া অলপ ‘বহোঁ‌’ বুলি ভাৱোঁতেই হৰেণ আহি ওলালহি। সি অকলে গা লুকুৱাই আহিছে, এনেই কিবা ৰাইজক দেখুৱাই ক’ব পৰা কথা থাকিলে সি এনে সময়ত নাহে। নিশ্চয় কথা গুৰুতৰ। তাৰ গুৰুতৰ কথা কি হ’ব পাৰে অনুমান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ- হয় সেইটোৱেই হ’ব। বৰ আপদ হ’লচোন। হৰেণ আহিয়েই টেবুলত মাইনা বটল এটা আৰু কাগজেৰে মুঠি মাৰি অনা কেঁচাবুট কেইটামান মেলি দিওঁতেই মই নিশ্চিত হ’লোঁ, হয়; সেইটো কথাই ক’বলৈ আহিছে সি। পিচে ময়ো জানো বাম পানীৰ মাছ?

হস্তিনাপুৰৰ বাতানুকূল কুৰুকুলৰ ৰাজসভা। সন্ধ্যা সময়। সভাকক্ষত মাত্ৰ ধৃতৰাষ্ট্ৰ আৰু প্ৰধান পৰামৰ্শদাতা শকুনিয়ে ফুচফুচাই কিবা বিষয়ত আলোচনা কৰি আছে। বাকী সকলো সভাসদ ইতিমধ্যে মনোৰঞ্জনৰ বাবে দিহাদিহি প্ৰস্থান কৰিছে। অৱশ্যে শকুনি য’ত প্ৰধান পৰামৰ্শদাতা, তাত বাকী সভাসদৰ কাম সভা শুৱনি কৰা। তেনেতে শকুনিৰ অতি বিশ্বস্ত সহকাৰী এজনে অতি বেগেৰে প্ৰৱেশ কৰি তেওঁৰ কাণে কাণে কিবা খবৰ দিলেহি। অলপ সময় কিবা ভাবি শকুনিয়ে সহকাৰীক আদেশ দিলে “দ্ৰোণাচাৰ্য্যক আমাৰ গুপ্ত কক্ষলৈ তাৎক্ষণিক তলব দিয়া। সাৱধান, যাতে খবৰ ভীষ্মৰ কাণত নপৰে।” গুপ্ত কক্ষ। ধৃতৰাষ্ট্ৰ

“ আহক আহক ৰাইজ, মাত্ৰ এশ টকা, মাত্ৰ এশ টকা…. বিনা জ্যোতিষীৰ ভাগ্য বিচাৰ, মাত্ৰ এশ টকা, মাত্ৰ এশ টকা…. আহক ৰাইজ আহক আহক……” দোকানৰ সন্মুখত টেবুল এখন পাৰি লৈ অঞ্চলটোৰ ডেকা কেইজনমানে লটাৰী টিকট বিক্ৰী কৰি আছে৷ মই আহি থকা দেখি এজনে সাউৎকৈ বহি থকা চকীখনৰ পৰা উঠি আহি মোলৈও টিকট এটা যাঁচিলে৷ বেচেৰাক নিৰাশ কৰি “নালাগে” বুলি কৈ দোকানৰ ভিতৰত সোমালোঁ৷ : দে’ বাবু, ভাত দেন৷ : হয় ছাৰ, বহক৷ কাকী, ভাত একটা অল্প কৈৰা…… ( দোকানত কাম

জীৱন অনুপম৷ সুখ দুখ হাঁহি কান্দোনৰ মাজেৰেই ই আগবাঢ়ি গৈ থাকে মৃত্যুক লক্ষ্য কৰি৷ সুখ-দুখ জীৱনৰ সহচৰ৷ এদিন হয়তো পৰিস্থিতিৰ বাবে কান্দিছোঁ তথাপি হাঁহিটোক সদায় আগত ৰাখিয়েই পাৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ এই অনুপম যাত্ৰাৰ প্ৰতিটো ক্ষণ৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা দুখবোৰ আঁতৰাই ৰাখি যিমান পাৰোঁ জীৱনটোক উপভোগ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ৷ নিশা জলমলাই থকা অপৰাজিতা হ’ব নোৱাৰিলেও কণমানি পোহৰ কিন্তু সুবাসিত হৈ ৰোৱা বকুল হ’বলৈয়ে যত্নৰ ত্ৰুটি কৰা নাই কাহানিও৷ জ্যেষ্ঠ সকলে কোৱাৰ দৰে জীৱনে দিওঁ চাই আৰু নিওঁ চাই৷ মোৰ জীৱনটোতো

টিট….টিট… টিট…টিট…. টিটটট…..টিটটট…. : এহ…কোনেনো ইমানকৈ হৰ্ণডাল মাৰি আছেহে। এনে একেবাৰে গাড়ীখন। যেন পৃথিৱীত আৰু কাৰোৰে গাড়ী নাইহে হুহ। মিছেছ বৰুৱানীয়ে পৰ্দাখন থেলি বেলকনিলৈ ওলাই আহি তেওঁৰ চকু ডাঙৰ হৈ পৰে। : উৱা…তাৰমানে শৰ্মানীহঁতৰ গাড়ী আনিলে। ৰঙটোযে বৰ ধুনীয়া লাগিছে পায়। গাড়ীখনলৈ চাই চাই নিজৰ মাজতে কথা পাতি থকা বৰুৱানীক দেখা পাই শৰ্মানীয়ে মাত দিবলৈ লওঁতেই বৰুৱানীয়ে নেদেখাৰ ভাও জুৰি বেলকনিত মেলি থোৱা কাপোৰবোৰ অলপ লিৰিকি-বিদাৰি ভিতৰলৈ সোমাই আহে। : হুহহ…লোকৰ কি দেখিবা গাড়ীয়েই গাড়ী। আজি যদি এখন কালিলৈ আন

ৰাতি বাৰ বাজিল মানে এবেগেতীয়াটোৱে ধৰাধৰ সংকেত দিলেই, ‘হেপ্পী বাৰ্থদে, হেপ্পী বাৰ্থদে’। দুদিনমান আগৰেপৰাই গাটোও সাতখন আঠখন, ৰঞ্জিৎ ৰঞ্জিৎ লাগি আছিল “হেপ্পীৱালা বাৰ্থদে” আহি আছে বুলি। নিজে নাপাতো বুলিলেও জুকাৰ ভায়ে সোঁৱৰাই দিবলৈ নেপাহৰে। জুকাৰ ভাই সহোদৰ ভাই নহ’লেও কেক খোৱাৰ আশাতে ডাটা অন কৰাৰ লগে লগেই মোৰ সকলো বন্ধু বান্ধৱীক মনত পেলাই দিব আজি অমুক/অমুকীৰ বাৰ্থদে। বাৰ বাজিল, কেক কাটক। কেক কটা, কেক খুৱাই দিয়া ফটো দুখনমান আপলোড কৰি দিয়ক। হৈ গ’ল হেপ্পী বাৰ্থদে। ল’ৰাৰপৰা বুঢ়ালৈকে হেপ্পী বাৰ্থদেৰ নামত

ৰুচি অভিৰুচিবোৰ সকলোৰে বেলেগ বেলেগ। কোনোৱে গান গাই ভাল পাই, কোনোৱে নাচি ভাল পাই, কোনোৱে খাই ভাল পাই, কোনোৱে আকৌ ৰান্ধি ভাল পাই ইত্যাদি। এই ৰুচিবোৰৰ এনে বহুবোৰ ৰুচি মোৰো আছে। কিন্তু এটা ৰুচিহে মই আজিলৈকে ৰুচিৰ লিষ্টখনত যোগ কৰিব নোৱাৰিলো! দুডাল শলাৰ যুদ্ধ। মানে ঊল গুঠা ৰুচিবিধ। দেখাক দেখি বহু বছৰ আগতেই, মানে বিয়া হৈয়ে, তেওঁলৈ বুলি মাফলাৰ এখনকে গুঠিবলৈ লৈছিলোঁ। এওঁ আকৌ তেতিয়া মুম্বাইত থাকে। এক দুই মাহমানৰ মূৰে মূৰেহে ঘৰলৈ আহে! আৰু তেওঁ যেতিয়াই ঘৰলৈ আহে মোক

: নমস্কাৰ মিচিকিয়া হাঁহিৰে কাষৰ চিটত বহি থকা মানুহজনে ক’লে৷ মুখত এক অবুজ উজ্জ্বলতা তেওঁৰ৷ যেন বহু দিনৰ আগৰ পৰা চিনি পাই বৰুৱাক৷ বৰুৱা মানে সত্যেন বৰুৱা৷ গুৱাহাটীলৈ গৈ আছে সোণাৰিৰ পৰা৷ কাইলৈ দিল্লীলৈ ৰাওনা হ’ব৷ মূৰৰ পৰা ভৰিলৈ মানুহজনলৈ চাই বৰুৱাই লাহেকৈ মুখৰ ভিতৰতে সঁহাৰি দিলে৷ সিজনে আকৌ মিচিকিয়া হাঁহিৰে মাত লগালে, : আপোনাৰ ‘কাৰ’খনহে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল৷ সেইখনকো ভিতৰতে থ’ব লাগিছিল৷ ‘কাৰ’ চলালেও বৰ প্ৰদূষণ হয় বুজিছে৷ তাতে আকৌ আজিকালি গাড়ী চলাবলৈ ভয়৷ চৰকাৰে এশ এবুৰি কাগজ পত্ৰ

ঘটনাতো 3G ৰ স্বৰ্ণীল যুগ চলি থকা সময়ৰে৷ তেতিয়া স্মাৰ্ট ফোনে প্ৰসাৰ লাভ কৰিছে যদিও এতিয়াৰ দৰে ইমানবোৰ ব্ৰেণ্ড বা মডেল উপলব্ধ হোৱা নাচিল৷ মোৰ তেতিয়া এটায়েই ফোন নম্বৰ, এয়াৰটেলৰ৷ মাহে ১৫০০ টকা ৰেণ্টেলত ৩ জিবি ডাটা পাওঁ৷ এতিয়াৰ দৰে ডাটা এভেলভেল নহয়৷ WhatsApp ত লাহে লাহে অফিচৰ গ্ৰোপ আৰু আপডেটবোৰ আৰম্ভ হৈছে৷ এইখিনি সময়তে স্মাৰ্ট ফোনৰ প্ৰথম অৱতাৰ হিচাপে মোৰ হাতত ধৰা দিয়া ব্লেকবেৰি ফোনটো বেয়া হৈ গ’ল৷ মেৰামতি কৰাৰ পৰিবৰ্তে Samsung ৰ নতুন ডুৱেল চিমৰ মবাইল এটাকে লোৱাটো