দিল্লীত গাড়ী চলালে ট্ৰেফিক পইণ্টত বোন্দাপৰ দি মানুহৰ মন মেজাজ ঠিক হৈ নাথাকে৷ তাতে গাড়ী মটৰৰ ২০০ ডেচিবেলৰ ওপৰৰ হৰ্ণৰ শব্দ আৰু ট্ৰেফিক পইণ্টত যিহে লম্বা লাইন, এবাৰতে সৰকি যাব পাৰিলেই যেন ৰক্ষা, উস্‌। তাৰোপৰি, পথত বাইক্‌ৱালাৰ দপদপনি আৰু অট’ৱালাৰ স্বভাৱসিদ্ধ বেপৰুৱামী৷ ইয়াৰ মাজতে বহুলোকে বৰ ধৈৰ্য ধৰি গাড়ী চলায়। আজি কিছুবছৰৰ আগৰ ঘটনা, মই আৰু মোৰ পৰিবাৰ দুয়ো কিবা সকামত ওলাই গৈছিলোঁ। সেইদিনা বৰ ভিৰো নাছিল৷ মন ভাল লাগিবলৈ এফ.এম-ত গান বজাই লৈছিলোঁ। আজিকালি এফ.এম টিপিলে গানেই গান। ইমানেই

কৰ’ণাৰ এই সন্ত্ৰাসৰ সময়ত মৰণত শৰণ দি দিনে-নিশাই সেৱা আগবঢ়োৱা ডাক্তৰসকলক বিশ্বৰ জনগণে এতিয়া অতি উচ্চ শাৰীত স্থান দিছে। এই সময়ত নিঃস্বাৰ্থ সেৱা আগবঢ়াই যোৱা এইসকলক গোটেই জগতে যেতিয়া বাহ বাহ দিছে, তেতিয়া স্বাভাৱিকতে ডাক্তৰৰ পৰিয়াল বুলি আমি ডাক্তৰণীসকলৰো মনত থকা ভয়-আশংকাৰ লগতে গৰ্বত বুকুখন অকণমান হ’লেও ফুলি উঠিছে দিয়কচোন। আমি এই পাবত গজা ডাক্তৰণীমখাৰ কঁপালখন চাওকচোন। এজনে মাহৰ পাছত মাহ, বছৰৰ পাছত বছৰ, দিনৰ পাছত ৰাতি, ৰাতিৰ পাছত দিন হামিয়াই-হিকটিয়াই, কঁপালৰ ঘাম মাটিত পেলাই কিতাপৰ পাত ফালি যোৱাকৈ পঢ়িব

(বিধিসন্মত সতৰ্কীকৰণ : বিবাহিতসকলৰ বাবে দেই৷ অবিবাহিত পুৰুষ নামৰ অলপ ধতুৱাসকলে পঢ়ি যাতে ভয় নাখায়) শব্দটোৱেই ভয় লগা৷ চিৰি মতী৷ বিবাহৰ পিছৰে পৰা অন্যৰ বাবে সপ্তাহৰ বাৰ সাতটা পিচে বিবাহিতসকলৰ বাবে আঠটা৷ সোমবাৰ, মঙ্গলবাৰ….ৰবিবাৰ আৰু পৰিবাৰ৷ বাৰু চিৰি মতী কিয় ভয় লগা তাকে ক’ব ওলাইছোঁ৷ শব্দটোকে চাওক৷ শ্ৰীমতী অৰ্থাৎ মতাৰ পিছত এডাল দীৰ্ঘয়ীকাৰ বহি শব্দটোক আৰু জোৰ দিছে৷ আকাৰ ডালৰ ভেলুৱেই নাই বুজিছেনে? বিয়াৰ পিছত চিৰিমতীয়ে যিটো আকাৰ ধাৰণ কৰে জিভা মেলি গিৰিয়েক শিৱৰ বুকুত ভৰি দি থিয় হৈ থকা

“তাৰপিছত”?  সহপাঠী সৌৰভলৈ চাই প্ৰশ্ন কৰিলোঁ৷ ঘটনাৰ পটভূমি এম বি এ কৰি থকা সময়ৰ৷ সৌৰভ মানুহটো এনেয়ে ভালেই যদিও সাংঘাতিক কৃপণ আৰু কামোৰ৷ সি প্ৰকৃততে ফিল’চফি বা গৱেষণামূলক কিবা বিষয়ত যাব লাগিছিল৷ কিবা বিসংগতিত হে মেনেজমেণ্ট কৰিবলৈ আহিল৷ যিকোনো বিষয়তে তাৰ সম্পূৰ্ণ ওলোটা দৃষ্টিভংগী থাকিবই৷ লগতে তাৰ নিজৰেই আৱিষ্কৃত থিয়ৰীবোৰ! তাৰ নিজৰ মনত সি ডিটেকক্টিভ ৰয়ৰপৰা আৰম্ভ কৰি আইনষ্টাইনলৈ সকলো৷  বিগত কেইদিনমানৰপৰা সৌৰভে আৱিষ্কাৰ কৰিছে আমাৰে সহপাঠী অদিতি তাৰ প্ৰেমত পৰিছে, মানে সৌৰভৰ ভাষাত লাইন দিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ অদিতি আৰু

কাহিনীটো ক’ৰ পৰা আৰম্ভ কৰোঁ ভাবি আছোঁ। আচলতে এইটো ঠিক কাহিনী নহয়, এটি ঘটনাহে। যাৰ জীৱনত এনে ঘটনা ঘটিছে তেওঁ হয়তো নাজানে মই তেওঁ জীৱনৰ সেই বিশেষ দিনটো কাহিনী ৰূপত সজাব খুজিছোঁ। তেওঁ যদি পঢ়ে মোক ক্ষমা কৰিবনে! ঠিক ২০১২ চনমানৰ ঘটনা। চান্দমাৰী বাছ ষ্টপৰ পৰাই আৰম্ভ কৰিছোঁ। বাছষ্টপত সেইদিনা অলপ ভিৰ আছিল। বোধকৰো কোনোবা এটা লাইনৰ বাছ অহা অলপ সেৰেঙা হৈছিল। মানুহবোৰে উৎকণ্ঠাৰে ডিঙি বেঁকা কৰি আহি থকা বাছবোৰ নিৰীক্ষণ কৰি হতাশ মুখ লৈ ৰৈ আছিল। বিনীতাৰো মানে কাহিনীৰ

“যদি তুমি অসমীয়া, দেশৰ বাবে ওলাই আহা” “জয় আই অসম” শ্ল’’গানেৰে মুখৰিত হ’ল বিষ্ণুৰাভা খেলপথাৰ৷ হাজাৰ হাজাৰ মানুহে আহি ভীৰ কৰিছেহি গোটেই খেলপথাৰখনত৷ : হেৰি! শুনিছেনে? – ৰূপালীয়ে পাকঘৰৰ ফালে চাই ৰূপমক চিঞৰিলে৷ কিছুদিনৰ পৰা ৰূপমে তাইৰ কথাবোৰ আওকাণ কৰা কথাটো তাই লক্ষ্য নকৰা নহয়৷ : এই মানুহটো যে! হয় দেই! পুৱাই মোৰ মূৰটো…… – ভোৰভোৰাই ভোৰভোৰাই ৰূপালীয়ে নেইলপলিছটো ড্ৰেছিং টেবুলখনতে ঠেকেচি থৈ পাকঘৰৰ মুখত থিয় হ’লহি। : বোলো হেৰি, কাষৰ ঘৰৰ বৰুৱায়ো মোৰ মাতটো শুনি কি হৈছেনো হয় ফুকননী

শিক্ষয়িত্ৰী আছিলোঁ। বিদ্যালয় বন্ধ হ’লে দুই এঘৰলৈ থকাকৈ গৈছিলোঁ। বিশেষকৈ গৰমৰ বন্ধ, পূজাৰ বন্ধ, আৰু ডিচেম্বৰ মাহৰ বছৰেকীয়া পৰীক্ষা যোৱাৰ পিছৰ বন্ধত ফুৰিবলৈ যোৱাটো কৰ্তব্য বুলি ধৰি লৈছিলোঁ। ফুৰিবলৈ যাবলৈ দুঘৰেই বাচি লৈছিলোঁ। ১ – ল’ৰাৰ মামাকৰ ঘৰ, ২ – তাৰ মাহীয়েকৰ ঘৰ। বছৰেকীয়া পৰীক্ষা আহিল। বহুত ফুচুলনি আৰু মোৰ ফণীৰ কোব পৰাৰ পাছত গধূলি সাতমান বজাৰ পৰা ৯ মান বজালৈ টেবুলৰ কাষত থাকে। মাজতে ৪ বাৰমান ইউৰিনেললৈ যায়। চাৰিবাৰমান পাকঘৰত সোমাই কি ৰান্ধিছোঁ তাৰো খবৰ লয়। কিবাকৈ পৰীক্ষাটো শেষ

পৌৰাণিক যুগৰ আখ্যান এয়া। মই বৃদ্ধা হোৱাৰ আগৰেই কাহিনী এইটো। পঞ্চম নে ষষ্ঠ শ্ৰেণীত থকাৰে কথা। সেইবাৰ আমাৰ নলবাৰীৰ গৰ্ডন স্কুলৰ ফিল্ডত অসম শিশু মহোৎসৱ হৈছিল। আমাৰ স্কুলৰ পৰা আমি কেইগৰাকীমানক চিলেক্ট কৰি তাত উদ্বোধনৰ দিনাখন ৰিবন ডেঞ্চ কৰিবলৈ বুলি পঠিয়াইছিল। আমি পুৱা ৭টাতে ফিল্ডত হাজিৰ। হাতত ৰঙচঙীয়া ৰিবন লৈ সুন্দৰ ডেঞ্চ দিলোঁ। সেইখিনি সময়ত জুবিন গাৰ্গ আমাৰ সকলোৰে উমৈহতীয়া ক্ৰাশ্ব মেটেৰিয়েল। পাখি এলবামখন ওলাইছিলহে মাত্ৰ। গান সৱ মুখস্থ। মোৰ সৰুকৈ লেখা এটাও প্ৰকাশ হৈছিল সেইবাৰ অসম শিশু মহোৎসৱৰ souvenir-ত,

ব্যৱসায় বাণিজ্যৰ লগত জড়িত থকা সকলে গম পাব যে কি কি ধৰণৰ কাষ্টমাৰৰ লগত ‘ডিল’ কৰিবলগীয়া হয়৷ কিছুমান গ্ৰাহক খুবেই ‘ভাল’, মানে দামটো কোৱাৰ পিছত অলপো নভবাকৈ টকা দি বস্তুটো লৈ লয় কিন্তু কিছুমানৰ লগত ‘ডিল’ কৰা যথেষ্ট কষ্টসাধ্য কাম৷ মই সেইসকল দোকানিক চেল্যুট দিওঁ, যিয়ে শাৰীৰ দোকান চলায়৷ ধৰক আপোনাৰ শাৰীৰ দোকান আছে৷ দুগৰাকী মহিলা আহি আপোনাৰ তাত থকা প্ৰায় বিশখন শাৰী সকলো খুলি চাই চাই অৱশেষত এখনো পচন্দ নকৰাকৈ গুচি যায়৷ তাৰ পিছত যেতিয়া পুনৰ শাৰীবোৰ জাপি জাপি

ইলেকচনৰ বতৰ৷ ৰাষ্টাৰে গাড়ীবোৰ ভোঁ-ভোঁৱাই গৈছে। আবতৰীয়া ঢোলৰ মাতত কুলিকেইজনীয়েও ফাগুনতে বহাগ বুলি অসম পালেহি হ’বলা, ফাগুনতে কুলিয়ে কণী পাৰি দিব লগা গতি কৰি পেলালে ইলেকচনে৷ চোতালৰ পৰা ডিঙি মেলি কণপোনাৰ মাকে ভোৰভোৰাই চাই আছিল। হাততে বজাৰৰ মোনাটো লৈ ওচৰৰ দোকানখনলৈ বুলি ওলাল। আলু,  পিয়াঁজ একো নাই ঘৰত। যিহে ৰাষ্টাত জিন্দাবাদৰ গাড়ী, ওলাবলৈকে ভয়। কণপোনাৰ মাকে জপনা খুলি ৰাষ্টালৈ ওলাইছে মাত্ৰ, সিমূৰৰপৰা আহি থকা জয়ন্তৰ চিঞৰ, : অ’ খুইদৌ ভোটটো এইবাৰ আমাৰ দলকে দিব। জানেই চেণ্ট্ৰেলত কোন। বেলেগক দি একো