এইকেইদিন বৰুৱাৰ ঘৰত এক উৎকণ্ঠাময় পৰিৱেশে বিৰাজ কৰিছে৷ ঠিক ‘লগান’ চিনেমাখনৰ ক্লাইমেক্সটোৰ দৰে-বলটো বাউণ্ডেৰীৰ বাহিৰত পৰিল নে ফিল্ডৰ ভিতৰত থকা খেলুৱৈজনৰ হাতত!! এক চেঁপা উত্তেজনাই বৰুৱাৰ ঘৰখনক যেন গ্ৰাস কৰিছে৷ ৰ’ব, ৰ’ব আপোনালোকে বৰুৱাহঁতৰ ঘৰত কাৰোবাৰ দূৰ্ঘটনা হোৱা বা তেওঁৰ পৰিয়ালৰ কোনোবাই হস্পিতালত পৰি যমৰাজৰ সাম্ৰাজ্যত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ টিকট কাটিছে বুলি নাভাবিব৷ আজি চিংকিৰ ৰিজাল্ট দিব৷ চিংকি বৰুৱা দম্পত্তীৰ তিনি বছৰীয়া জীয়ৰী৷ সমীৰণ বৰুৱা নতুন চহৰখনলৈ চাকৰি সূত্ৰে বদলি হৈ অহা মাত্ৰ এমাহ হৈছে৷ তেওঁ চহৰখনৰ ৰাষ্ট্ৰীয়কৃত বেংকটোৰ সহকাৰী শাখা

আমাৰ চুবুৰীৰ আটাইতকৈ টেলেণ্টেড ল’ৰাটোৰ কথা লিখিবলৈ লৈছোঁ৷ অন্নপ্ৰাসন্নত কিতাপ, কলম, মাটিৰ লডা আৰু পইচা দি ল’ৰা ভৱিষ্যতে ডাঙৰ হৈ কি হ’ব কৰা টেষ্টটোত সুখ্যাতিৰে সি এশ টকীয়া নোটখন লৈ ‘যি লাই বাঢ়ে দুপাততে চিন’ কথাষাৰক প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ পিছৰে পৰা তাৰ প্ৰতিভা ফাটি ফুটি বিকশিত হ’বলৈ ধৰে৷ একেবাৰে সৰু হৈ থাকোতে ১০, ২০ বা ১০০ টকীয়া নোট দি কোনখন লাগিব সুধিলে, বেটাই সদায় ১০০ টকীয়া নোটখনতে হাত দিছিল, খুচুৰা পইচা দিলে কেৰাহিকৈয়ো নাচায়। যেতিয়া অলপ জনাবুজা হ’ল সি ইমানেই টেলেণ্টেড

“নমস্কাৰ প্ৰিয় দৰ্শক। ষ্টুডিঅ’ত মই আপোনালোকৰ হোষ্ট এণ্ড দোস্ত নীতু। লৈ আনিছোঁ আপোনালোকৰ প্ৰিয় অনুষ্ঠান বুধবৰীয়া বিশেষ শ্ব’, ‘পাৰ্ছন অব্ দ্য আৱাৰ’। আপোনালোকে জানেই যে এঘন্টাৰ এই বিশেষ শ্ব’টোত আমি ৰুবৰু কৰাও এক পপুলাৰ পাৰ্ছনেলিটীক। আজি যিগৰাকী ব্যক্তিক আপোনালোকৰ মাজলৈ লৈ আনিছোঁ, তেখেতক চিনি নোপোৱা মানুহ হয়তো অসম মুলুকত এজনো নোলাব। ৰাষ্ট্ৰীয় পৰ্যায়তো সুনাম অৰ্জন কৰা এখেতৰ কণ্ঠত আছে এক যাদুকৰী শক্তি। ছৌ ভিউআৰ্ছ, আৰ ইউ এক্সাইটেড্? গম পাইছোঁ, প্ৰিয় ব্যক্তিগৰাকীক চাবলৈ, তেওঁৰ মনৰ কথা জানিবলৈ আপোনালোক উদ্বাউল হৈ পৰিছে।

:- কিযে আজেবাজে ফোনবোৰ আহি মাথা নষ্ট কৰেহি নহয়! :-কি হ’ল নো? কাক বলকি আছা? কথাটো সুধিয়েই বজাৰৰ বেগটো মোৰ হাতৰ পৰা নীৰাই লৈ গ’ল । :-এইসব ফোন কৰি কৰি অশান্তি দিয়া মানুহ। মই বুজি নাপাওঁ সিহঁতবোৰে মোৰ ফোন নম্বৰটো কেনেকৈ পায়।কোনোবাটো ওলাব ক্ৰেডিট কাৰ্ড বিকা, কোনোবাটো পলিচি বিকা, নাইবা কোনোবাটো হ’বগৈ নেটৱৰ্কিং ব্যৱসায়ৰ বাবে কৰা ফোন। এইবাৰৰ পৰা অচিনাকি নম্বৰ দেখিলে বাপেকে ফোনেই নোতোলো যাহ! কি কৰ কৰি থাক। মোৰ কথা শুনি নীৰাই মুখ টিপি টিপি হাঁহিলে । :-দিয়া

গোস্বামী ছাৰৰ কথা ক’বই নালাগে। খংটো চুলিৰ আগতেই থাকে। কাক, কেতিয়া, ক’ত, কি কৈ দিয়ে ইষ্ট দেৱতায়ো একো উমান নাপায়। হ’বই,– ইউনিভাৰ্চিটিৰ পৰা ওলোৱা বেছিদিন হোৱা নাইতো! কলেজৰ চিনিয়ৰ সকলেও আলেঙে আলেঙে আলচ কৰে, –“এইটোৰ পৰা অলপ সাৱধানে থাকিব হে, মান-সন্মান খেদিব কেতিয়াবা।” মানুহজন দুৰ্বাসা হ’লেও অন্ততঃ এটা সজ গুণ আছে, মানে আছিল। পৰীক্ষাৰ ডিউতিৰ সময়ত কমিটি নিশ্চিত হৈ থাকিব পাৰে,– গোস্বামী আধাঘন্টা আগতে কলেজ পাবই। ‘কিনো কৰিব বেচেৰাই এনেয়ে ঘৰত বহি? ঘৰ-সংসাৰ পতা নাইতো। আচল স্বৰূপ বিয়াৰ পিছতহে ওলাই

মোৰ এই অভিজ্ঞতা ‘মেজিক’ বা যাদুৰ অভিজ্ঞতা নহয়। এইয়া পিচে অন্য এক মেজিকহে। মেজিক চোৱা নহয়, মেজিকত যোৱাৰ অভিজ্ঞতাৰ বিষয়েহে অলপ লিখিবলৈ লৈছোঁ। ‘টাটা মেজিক’… সঁচাকৈ কিন্তু যেনে নাম তেনে কাম। য’ত ৭+১ কেপাচিটি লিখা থাকে তাত ১৪+১ যাত্ৰী লৈ যিহে সুন্দৰকৈ টাটা দি থৈ যায়। এইয়া কিবা কম মেজিক নে? কেতিয়াবাতো ১৫ +১ মানে ড্ৰাইভাৰৰ সৈতে ১৬ জনো হয়গৈ। ১৬ জন যোৱা মেজিকত যদি কেতিয়াবা যোৱাৰ সৌভাগ্য হয়, তেতিয়া ওৰে বাটটো এটাই মাত্ৰ প্ৰাৰ্থনা কৰি যাওঁ, “হে প্ৰভু, ড্ৰাইভাৰজন

(এই কাহিনী সম্পূৰ্ণ কাল্পনিক। কোনো ব্যক্তি, ঠাই বা কোনো পৰিস্থিতিৰ লগত ইয়াৰ সামঞ্জস্য থাকিলে সেয়া কাকতলীয়া সংযোগ মাথোন।) স্নাতক শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। আমাৰ গোটেইবোৰৰ মাজত মহন্তই উত্তম পৰ্যায়ৰ মিছা কথা ক’ব পাৰিছিল। মিছা কথা কৈ থাকোঁতে তাৰ মুখত যিমানখিনি আত্মবিশ্বাস দেখা যায়, সেয়া আনকি সঁচা কথা কৈ থাকিলেও দেখা পোৱা নাযায়। তদুপৰি কেতিয়াবা মিছা কথা কৈ ধৰা পৰিলেও হেঃ হেঃ কৈ মনখোলা হাঁহি মাৰি পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণ কৰাত মহন্ত ওস্তাদ। পিচে মানুহৰ দিন-কাল সদায় একেদৰে নাযায়। সেই দিনটো আছিল

ঘড়ীটোলৈ চাই দেখিলোঁ, এতিয়াও ১৫ মিনিট আছে MLA ছাৰ আহিবলৈ৷ গতিকে ওচৰৰ পানীৰ টেপটো খুলি এবাল্টি পানী লৈ ছাৰৰ Scorpio গাড়ীখন ধোৱাত লাগিলোঁ৷ ছাৰৰ ড্ৰাইভাৰ হিচাপে এইখিনি মোৰ কৰ্তব্য৷ কিছু সময়ৰ পিছত ছাৰ আহিল৷ আহিয়েই শকত প্ৰকাণ্ড গাটো লৈ গাড়ীৰ আগচিটত ধামকৈ বহি দিলে৷ মোলৈ চাই ক’লে – : বাহাৰুল, ব’লা দেৰি হৈছে৷ : হয় ছাৰ৷ মই গাড়ী লৈ সচিবালয়ৰ সন্মুখেদি ওলাই আহিলোঁ। : বাহাৰুল, উলুবাৰী ফ্লাই অভাৰৰ তলেদি যাবাচোন কাম এটা আছে। খেলা-ধূলাৰ জাৰ্চি বনোৱা দোকানকেইখনৰ ওচৰত ৰখাই দিবা৷

সেইদিনা শনিবাৰ আছিল, গতিকে University বন্ধ৷ কল্প ১১ টা মান বজাত সাৰ পাইছে। উঠিয়ে ভোকত চিঞৰিলে “ঐ ভাত আছে নাই, ভোক লাগিছে বে”। প্ৰাঞ্জলে বাথৰূমৰ পৰা ওলাই গামোচাৰে গাটো মোহাৰি মোহাৰি ক’লে “বাইদেউ নাহিল আজি, ভাত বনাব লাগিব আৰু লক্ষ্য দা জেৰক্স আনিবলৈ JCN হোষ্টেল গ’ল অহাই নাই…. সোনকালে উঠ মই ভাতটো পাতোঁগৈ তই ভাজিটো বনাবি”৷ লক্ষ্য তেনেতে ৰূমলৈ সোমাই আহিল। ‘এই ভাত বনাবলৈযে নাই দেই, সুমন হোটেল যাওঁ… তাতে খাওঁগৈ ভাততো…. Dry Fry মাংসতো ভাল লাগে তাত”৷ কল্পয়ো লগে

‘হেৰা শুনাচোন৷’ ঘৰৰ পৰা ওলাই খোজটো চোতালত পেলাব লওঁতেই পাছৰ পৰা মহাৰাণীয়ে মাত লগালেই নহয়! চাল্লা, আজি মোৰ যাত্ৰাই নাস্তি! যাত্ৰা কালে পাছৰ পৰা মাত লগাব নাপায় বুলি তেওঁৰ কিবা জ্ঞান থাকিলেহে! অ’তপৰ মই ঘৰত থকা সময়ত হ’লে মুখত পিঠা ভৰাই থ’ব আৰু এতিয়া ঘৰৰ পৰা বাহিৰলৈ বুলি ওলোৱাৰ মুহূৰ্ততহে সেইখিনি ওকালিব৷ পিছে মইনো কি কৰিম? মনৰ ভিতৰত বিক্ষোভৰ আগ্নেয়গিৰি যিমান ভয়ংকৰ হ’লেও উপাই নাই, ৰজাৰ হুকুম অমান্য কৰিব পাৰিলেও এই মহাৰাণীৰ আজ্ঞা অমান্য কৰিব নোৱাৰি; আৰু তেনেকুৱা মৰসাহ দেখুওৱা