(১) “হ’লেই আৰু, আজি বৰকটকীয়ে পালে৷” কথাষাৰ অঞ্চলটোৰ মানুহৰ মুখৰে এনেয়েই নোলায়৷ নাটকৰ ৰিহাৰ্চেল শেষ কৰি চাহ পৰ্ব চলি থকাৰ মাজতেই বৰকটকীৰ প্ৰৱেশ ঘটাত মুখ ফুটাই নক’লেও সেইদিনাও প্ৰায় প্ৰতিজনৰ মুখতে সেই ভাব ফুটি উঠিল৷ : এইফালে গৈছিলোঁ, তহঁতৰ কথা সিদিনা ওলাইছিল এঠাইত, বোলো কিনো চলি আছে চাই যাওঁ বুলিয়েই সোমালোঁ এপাক৷ কৰ্তৃত্বৰ সুৰেৰে কথাষাৰ কৈয়েই বৰকটকীয়ে চাৰিওফালে চকু ফুৰাই চকী এখনত নিজে বহিল৷ : কচোন কিনো চলিছে, নাটক কৰিবি বুলি শুনিছোঁ! হ’ল আৰু এইজনাই ভাল পকাব আজি, কোনোমতে মূৰ

শিৱনাথদাৰ কথা ক’বলৈ ওলাইছোঁ। শিৱনাথদা মানে আমাৰ ঘৰৰ ওচৰৰ জ্যেষ্ঠ ভাতৃসম বন্ধু। বয়সত মোতকৈ ডাঙৰ যদিও আমাৰ মাজৰ সম্পৰ্কটো সেই তাহানিৰপৰা আজিলৈকে বন্ধুত্বপূৰ্ণ। শিৱনাথদা বৰ ৰসিক মানুহ। শিৱনাথদাক দেখিলে কেতিয়াবা মোৰ ধূৰ্ত আৰু চতুৰ যেন লাগে, আকৌ কেতিয়াবা কেতিয়াবা অজলা যেনো লাগে। এক কথাত তেওঁ বুধিয়ক নে অজলা, নে দুয়োটাৰ ‘কম্বিনেচন’ সেই কথা মই আজিলৈকে ধৰিব নোৱাৰিলোঁ। মানুহটোৰ মনটো কোমল অথচ সদায় থ্ৰিলেৰে ভৰা। আচলতে শিৱনাথদা মানেই ৰহস্য। শিৱনাথদাই ৰহস্য খেদি ফুৰে নে ৰহস্যই শিৱনাথদাৰ পিছ নেৰে সেইটোও এটা ইচ্ছা

বিপদবোৰ অকলে নাহে, লগত এশ এবুৰি সমস্যাও লৈ আহে। কেতিয়া, কোন দিশৰপৰা, কেনেকৈ বিপদ আহে একো ক’ব নোৱাৰি। সাপৰ যেনেকৈ সৰু বৰ নাই, বিপদৰো সৰু, মাজু বা ডাঙৰ নাই, এক কথাত বিপদ বিপদেই। বেছি দিনৰ আগৰ কথা নহয়। লকডাউনৰ সময়ত ঘৰত সোমাই সোমাই আমনি লগাত এদিন মানুহজনক ক’লোঁ, : লকডাউন খুলিলে বাহিৰত ৰেষ্টোৰেণ্টত খাবলৈ যাম দেই। : নিজে ইমান ধুনীয়া খানা বনোৱা, ৰেষ্টোৰেণ্টলৈ কিয় যাব লাগে। মানুহজনৰ কথাত অলপ বিপাঙত পৰিলোঁ। আচলতে সঁচাকৈ মোক প্ৰশংসা কৰিলে নে বাহিৰলৈ গ’লে যে

পনীৰৰ আৱিষ্কাৰ প্ৰাচীন ভাৰতত হৈছিলে নে পাৰস্য, আফগানিস্তানত আৱিষ্কাৰ হৈ আহি ভাৰতত সোমাল সেইটো লৈ বিশেষজ্ঞসকলৰ মতবিৰোধ আছে৷ কিন্তু এই পনীৰ অসমীয়া খাদ্যভাষত সোমোৱা বহুত দিন হয়তো হোৱা নাই৷ আমি একদম সৰু কালৰ বিয়াবোৰত গুৱাহাটীতো পনীৰ খোৱা মনত নপৰে৷ সৰুতে পনীৰ বুলি ক’লে মাৰোৱাৰীৰ মাংস বুলিয়েই কৈছিলোঁ৷ এতিয়াও বাৰু পনীৰ নিৰামিষাহাৰীৰ মাংস যেনেই৷ কোনোবাই মাছ-মাংস নেখালে তেওঁৰবাবে অকল পনীৰেই থাকে৷ যদিও পনীৰ খুব কম অসমীয়া মানুহৰহে প্ৰিয় খাদ্য হয় তথাপি অসমীয়া বিয়াৰ ৰিচেপচনত কিন্তু পনীৰ আটাইতকৈ সন্মান পোৱা খাদ্য৷ বুফে

ডিউটিৰপৰা ঘূৰি আহি ঘৰৰ পদূলি পাইছিলোঁহে, হঠাৎ শ্ৰীমতীয়ে চিলনিয়ে থাপ মৰা দি হাতত ধৰি ঘৰৰ ভিতৰত সুমুৱাই আৰম্ভ কৰিলে, : হেৰা আজি হ’লে নেৰিছোঁ, আমিও এক চেলেঞ্জ দিম! ‘চেলেঞ্জ’ৰ কথা শুনিয়েই উচপ খাই উঠিলোঁ। মনতে ভাবিলোঁ -“হে হৰি, কিহৰ পাল্লাত পৰিলোঁ আজি। ভিতৰি ভিতৰি ইতিমধ্যে তোমাৰ লগত কিমানবাৰ চেলেঞ্জ দিছোঁ! ক’তা এবাৰোতো জিকা মনত নপৰে। এইবাৰ আকৌ তোমাৰপৰা চেলেঞ্জ! কৰ’ণা, লকডাউন, কোৱাৰেণ্টাইন, কণ্টেইনমেন আদিৰ জোৰত এই কেইমাহ ‘বাকী কথা বাদ দি জীৱনটোহে মূল’ বুলি শিকাই বুজাই কিবাকৈ ৰাখিছিলোঁহে, আজি আকৌ

কেলিফোৰ্নিয়াৰ এহাল দম্পত্তিৰ এক অজীৱ কাহিনী ফেচবুকত পঢ়িবলৈ পালোঁ। সঁচা ঘটনা হিচাবে প্ৰকাশিত যদিও কাহিনী বুলিয়ে ধৰি ল’লোঁ। তাতে ফেচবুকত ওলোৱা কথা! কোনে বা সজাই পৰাই কাহিনীটো প’ষ্ট কৰিছে! আজিৰ ডিজিটেল ফটোশ্বপৰ জামানাত কাকনো বিশ্বাস কৰিবহে? লিয়োনাৰ গিৰিয়েক কেৰ’লে পত্নীক কোনোদিনে ব্ৰেকফাষ্টত কফি বনাবলৈ নিদিয়ে, নিজে বনাই পত্নীক খুৱায়, কাপোৰ ধোৱা, ইস্ত্ৰি কৰা, বাচন-বৰ্তন ধোৱা-পোখলা কৰিবলৈও নিদিয়ে। পত্নীৰ হাত জ্বলিব পাৰে বুলি জাঁপ মাৰি আহি অভেনৰপৰা নিজেই খোৱা বস্তুবোৰ উলিয়ায়। শোৱাৰ পৰত বিছনা-পাতিও নিজেই ঠিক-ঠাক কৰি লয়। প্ৰথমে তেওঁৰ কথাবোৰ

মানুহজন গজংগজংকৈ হোটেলখনলৈ সোমাই আহি ডাইৰেক্ট মালিকক সুধিলে – “ৰসগোল্লা এটাৰ দাম কিমান?” হোটেলৰ মালিকে গহীনাই উত্তৰ দিলে – “২০ টকা।” “ইনষ্টলমেণ্টত পোৱা যাবনে?” অনাকাংক্ষিত প্ৰস্তাৱটো শুনি মালিকৰ একেসময়তে অকণমান খং আৰু হাঁহি উঠিল। “কিনো কথা ক’বলৈ আহিছে হে এই পুৱাই পুৱাই?” আগতকৈও উচ্চ স্বৰত মানুহজনে ক’লে – “ঠিকেই শুনিছে আপুনি! ইনষ্টলমেণ্টত ৰসগোল্লা এটা লাগে মোক – দিব নে নাই সেইটো কওক?” “নিদিওঁ।” – মালিকৰ এইবাৰ সঁচাকৈয়ে খং উঠিল। “সঁচাকৈয়ে নিদিয়ে?” “অঁ, নিদিওঁ!” “আপুনি মোক চিনি পোৱা নাই! মন্ত্ৰীৰ লগত

টোপনি মোৰ জোখতকৈ অলপ বেছি বুলি বহুতে কয়, কথাষাৰ ময়ো মিছা বুলি নকওঁ। ঠাণ্ডাৰ দিনত টোপনিৰ আমেজ মোৰ বাবে আৰু বাঢ়িহৈ যায়। কিবা কাৰণত কোনোবাই মোৰ কেঁচা টোপনি ভাঙিলে প্ৰকৃতিস্থ হ’বলৈ মোক ভালেখিনি সময় লাগে। যোৱা সপ্তাহৰপৰা ঠাণ্ডা ভালেখিনি বাঢ়িছে। দিনটো অফিছৰ কাম কৰি সন্ধিয়া ছয়মান বজাত আহি ঘৰ সোমাওঁ, তেতিয়ালৈকে ভালেখিনি আন্ধাৰ হয়। খোৱাত চৌখিন যদিও ৰাতিৰ সাঁজটোত বহুত কিবাকিবি ৰান্ধিবলৈ এলাহ লাগে, অকলশৰীয়া মানুহ যেতিয়া প্ৰায়ে ভাত-আলুপিটিকাৰে চলাই দিওঁ। মন মোৰো যায়, ৰাতিপুৱাৰ সুদা চাহকাপেই হওক বা ৰাতিৰ

চেলচ প্ৰফেশ্যনত থকা বাবে সদায় বেলেগ বেলগে মানুহক লগ পোৱাৰ সৌভাগ্য হয়, আৰু এবাৰ তেনেকৈয়ে বেলেগ এটা কোম্পানীত কৰ্মৰত এজন ব্যক্তি শ্ৰীমান তালুকদাৰৰ লগত সাক্ষাৎ হ’ল। দুয়ো একেলগে এবাৰ শ্বিলঙলৈ গ’লোঁ‌ চাকৰিৰ কামত। হোটেলত দুটা চিঙ্গল ৰুম খালী নথকাৰ বাবে এটা ডাঙৰ ৰূম দুয়োজনে বুক কৰিলোঁ‌ আৰু নিজৰ নিজৰ কামত ওলাই গ’লোঁ‌। আহি দেখোঁ‌ ডাঙৰীয়াই নিজৰ চেণ্ডেল, টাৱেল আদি একো না নাই। হোটেলৰ সৰু টাৱেলখন মেৰিলীন মনৰোৰ মিনি স্কাৰ্টটোৰ দৰে পিন্ধি বাৰে বাৰে মোৰ চেণ্ডেলযোৰ লৈ বাথৰুমলৈ গৈ তিয়াই আনে

কলেজত পঢ়ি থকা দিনৰে ঘটনা৷ সৰু ঘটনা এটাক লৈ কলেজৰ শিক্ষাৰ্থী আৰু কলেজ কৰ্তৃপক্ষৰ মাজত এখন যুঁজ চলিল৷ যুঁজে এনেকুৱা পৰ্য্যায় পালেগৈ যে চৰকাৰে কলেজ অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ বন্ধ বুলি ঘোষণা কৰি দিলে৷ কলেজ বন্ধ, হোষ্টেলৰপৰা সকলোকে ওলাই যোৱাৰ নিৰ্দেশ দিয়া হ’ল৷ সকলো ঘৰা ঘৰি গ’লগৈ৷ দুমাহ কলেজ বন্ধ থকাৰ পাছত চৰকাৰে জাননী দিলে এটা নিৰ্দিষ্ট দিনৰপৰা ক্লাছসমূহ নিয়মিয়াকৈ হ’ব৷ জাননীৰ দিন মতেই আমি আকৌ ঘূৰি আহি হোষ্টেল পালোঁহি৷ আকৌ আৰম্ভ হ’ল ক্লাছ, প্ৰেক্টিকেল আদিৰ দৰে আমনিদায়ক কামবোৰ৷ অৱশ্যে ঘূৰি অহাৰ