কোৱা শুনিছোঁ সাহিত্য হেনো সমাজৰ দাপোণ। কথাটো সৰলভাৱে মই এনেকৈ বুজিছোঁ যে, দাপোণত যিদৰে আমি নিজকে দেখা পাওঁ, তাকে চাই চুলি ফণিয়াওঁ, মুখত কিবা কিবি ঘঁহো, প্ৰথম প্ৰেমত পৰোঁতে তালৈকে চাই লাজ কৰোঁ, সাহিত্যৰ পৰাও সমাজখনে সেই সকলোবোৰ ফেচিলিটি পাব লাগে। কিন্তু দাপোণতনো আমি কেনেকৈ দেখোঁ?  বিজ্ঞানৰ সূত্ৰমতে দাপোণত সকলো বস্তু ওলোটাকৈ দেখা যায়, সোঁটো বাঁও হৈ যায়, বাঁওটো সোঁ। এইখিনিতে এটা খু-দুৱণি নথকা নহয়, যদি সোঁটো বাঁও হয়, তেনে ওপৰটোও তল কিয় নহয়? বা সাহিত্যত আচলতে সমাজখন ওলোটাকৈ, কিন্তু

: হেল্লো অলকেশদা, আমাৰ সকলো কেতিয়াবাই আহি পালে৷ আপুনি আহি পোৱা নাই যে? কিমান দেৰি হ’ব? : আৰে বৰ দৰকাৰী কাম এটাত ফচি গৈছোঁ ৰ’বা৷ আৰু এঘণ্টামান লাগিব মোৰ৷ তোমালোকে আৰম্ভ কৰাচোন৷ : হেই, ইমান দেৰি নকৰিব৷ সোনকালে আহক৷ অ’, আৰু আহোঁতে পাৰিলে আপেল দুটামান লৈ আহিবচোন৷ লগতে ক’লা নিমখ অকণমানো ল’ব৷ : OK, লৈ ল’ম৷ গৈ আছোঁ দিয়া যিমান সোনকালে পাৰোঁ৷ : OK, দাদা৷ দেবজিতৰ ফোনটো থৈ উঠিয়েই দৌৰাদৌৰিকৈ কামখিনি কৰিলোঁ৷ তাৰ পিছত ওচৰৰ দোকান এখনৰ পৰা আপেল আৰু

: গুৰুজী, মোৰ শনিৰ দশা কেনেকুৱা চলি আছে এইকেইদিন এবাৰ চাই কওকচোন। বিপদবোৰে দেখোন মোৰ লগ নেৰাই হৈছে। পৰহি ঘৰৰ পদূলিতে ভুল দিশত আহি ষাঁড় গৰু এটাই খুন্দিয়াইছে, যোৱাকালি বজাৰৰ পৰা এক কিলো আলু কিনিছিলোঁ তাৰো আধাকেজি মান বেয়া ওলাল। কিবা নহয় কিবা বিপদ হৈয়ে আছে মোৰ। : বাচা, যোৱা জেঠ মাহৰ পৰা শনিয়ে লম্ভিছে তোক, এক বছৰৰ গ্যাৰাণ্টেড ভেলিডিটি লৈ আহিছে। লগত ৰাহু আৰু কেতুও খাবলৈ নোপোৱা কুকুৰটোৰ দৰে পিছে পিছে আহিছে শনি মহাৰাজৰ। বিপদ নিশ্চিত।কালসৰ্প যোগ চলিছে বাচা

খেটেঙকৈ লোহাৰ জপনাখন খুলি পদূলিৰে বৰুৱানী পাৰ হৈ গ’ল। বৰুৱাই কাকতখনৰ আঁৰেৰে পিছফালৰ পৰা আপাদমস্তক এবাৰ চালে। নতুনকৈ কিনা পালাজ’ নে প্লাজো সেই কাবুলীৱালাই পিন্ধা টাইপৰ পেণ্টটোৰ সৈতে মাজনীৰ তালৈ যাওঁতে লৈ অনা টপটোৰে সৈতে চুটি চুলিখিনিৰে বৰুৱানীক দেখি বৰুৱাৰ মনলৈ অহা ফিলিঙটোক কি নাম দিব তেওঁ নিজেই ধৰিব নোৱাৰিলে। হওঁতে বৰুৱানীৰ স্বাস্থ্য-পাতি একেবাৰে বেয়া নাছিল। পিঠাগুড়ি, সান্দহ, গৰু গাখীৰে, ভীমকলে সানি জলপান খোৱা মানুহ বৰুৱানী। ঢেকী দিয়া, পথাৰত ভুঁই ৰোৱা মানুহ। গতিকে তেতিয়া লোডোৰ পোডোৰ নাছিল এতিয়াৰ দৰে। এতিয়া

ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী তোমালোকৰ ঘৰলৈ…. ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী সদায় যাব পাৰোঁ মই… ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী দিয়া যদি, দিয়া যদি মৰমৰ মাত। দাড়ি খুৰুৱা ক্ৰীমটো মুখত সানি সানি বৰুৱাই বিহুগীত ফাঁকি গুণগুণাই আছিল। : হেৰি, হেৰি, শুনিছেনে… ক’ত গ’ল সাউতকৈ এইজন? বৰুৱানীয়ে পাকঘৰৰ পৰাই বৰুৱাক উদ্দেশ্যি চিঞৰিলে। : কি হ’ল হে, ইমান কিয় চিঞৰিছা, এইমাত্ৰ পাকঘৰৰ পৰা গৈছোঁহে৷ বৰুৱাই আধা ক্ৰীম সানি ব্ৰাছডাল হাতত লৈয়েই শ্ৰীমতীৰ ওচৰ পালেহি। : পাকঘৰৰ পৰা ওলাই গৈছোঁ মানে, আপুনি যেনেকৈহে কৈছে যেন

যোৱা মাৰ্চ মাহৰ কথা। চাৰিওফালে হাহাকাৰ, অসমীয়া বাতৰি চেনেল খুলিবই নোৱাৰি৷ খালি কৰ’ণা কৰ’ণা, মানুহ পাগল কৰিহে এৰিব আৰু পায়। মানুহৰ মাজত এক চেপা উত্তেজনা। তাৰ মাজতেই আহিল সেই আকাংক্ষিত সময়৷ মেৰে প্যাৰে দেশবাসী বুলি আমাৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ ভাষণ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগেই ২১ দিনীয়া বন্ধ। কেইবাদিনো ধৰি লক-ডাউন। ৰাস্তালৈ ওলাবলৈ ভয়! পিঠিত কেতিয়া কোন ফালৰ পৰা মাৰ পৰে ঠিক নাই! সেইসময়ত সকলোৰে চিন্তা, কি হ’ব, কি কৰিব সকলোৰে চিন্তা, গতিকে ঘৰত খোৱাবস্তু যোগাৰ কৰাৰহে কথা। জীয়াই থাকিব লাগিব। চিধা কথা,

সমগ্ৰ বিশ্বতে এতিয়া কৰোণা মহামাৰীৰ ভয়ংকৰ সংহাৰি ৰূপ । পৃথিৱীৰ মনুষ্যকুল এতিয়া কৰোণাৰ আতংকত ত্ৰস্তমান । সমগ্ৰ বিশ্বতে কিমানজন আক্ৰান্ত হ’ল আৰু কিমানজনে ইহলীলা সম্বৰণ কৰিলে তাৰ পৰিসংখ্যা এতিয়া বিশ্বৰ সমগ্ৰ মানৱ জাতিৰ পেটত হাত-ভৰি লুকুৱাবলগীয়া অৱস্থা। এই আতংক কেৱল পৃথিৱীৰ পৰিসীমাতে আৱদ্ধ হৈ থকা নাই । এই আতংক এতিয়া স্বৰ্গ, মৰ্ত আৰু পাতালতো বিৰাজমান। আঁহকচোন সমগ্ৰ বিশ্বৰ সংবাদদাতা দেৱমুনি নাৰায়নৰ দ্বাৰা আগবঢ়োৱা বিশেষ সংবাদৰ দ্বাৰা আমি সকলো জ্ঞাত হওঁ। তিনিলোকৰ পালন কৰ্তা সকলোৰে ত্ৰানকৰ্তা পৰম পিতা পৰমেশ্বৰ নাৰায়ন আই

যোৱ চাৰি বছৰমানৰ পৰা ইংৰাজী নতুন বছৰৰ প্রথম দিনটোৰ পৰা বহাগ বিহুলৈকে মই অতিশয় ব্যস্ত হৈ থাকোঁ। মোৰ এই ব্যস্ততা বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানৰ কথা লৈ। সংগীত মোৰ নিচা যদিও পেছা হিচাপেও ল’ব পৰা হ’লে কিমান যে সুখী হ’লোঁহেঁতেন। বৃহত্তৰ গুৱাহাটীৰ বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান। পাঁচ দিনমানলৈ অনুষ্ঠিত হয়। সেই পাঁচ দিনৰ বাবে মোৰ এই চাৰি বুলি মাহজোৰা ব্যস্ততা। নতুন বছৰৰ প্ৰথম দিনটোৰ পৰা অতি জৰুৰী নহ’লে গধূলি মই ঘৰৰ পৰা ক’লৈকো নাযাওঁ। কোনোবাই বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানলৈ গান গাবলৈ মাতিব আহিব পাৰে

কাণৰ অভাৱত সংঙ্গীতৰ জগতখনৰ খহি পৰা পেঁপাকঢ়া তৰাটো… : অসীমাবা আপুনি গান গাই পাইছেনে? সুধিলে এদিন এজনীয়ে। মনত পৰি গ’ল বহু কথাই। নষ্টালজিক হ’লোঁঁ৷ আঃ! ক্যা দিন থা। ৱ’ লমহে, ৱ’ য়াদে… মইনা পাৰিজাতত গান শিকিছিলোঁঁ৷ গানতকৈ গাটো বেছি হিলে বাবে ছাৰে মোক খুটা এটাত আউজি ল’বলৈ দিয়ে। সবেই গায় লগতে চকু মুদি ময়ো বেবাওঁ পুৰা৷ এদিন সমবেত গাই আছোঁ লগৰবোৰ চুপ হ’ল৷ মই থল থল কে টেটু ফালি আছোঁ ভেড়াৰ দৰে৷ গম নেপাওঁ অকলে যে গাই আছোঁ। ভিতৰৰ পৰা 

যোৱা ডিচেম্বৰৰ ‘কা’ আন্দোলনৰ সময়ৰ কথা।চাৰিওফালে হাহাকাৰ, হাজাৰ হাজাৰ উগ্ৰ জনতা, প্ৰতিবাদ, দগমগিয়া টায়াৰৰ জুই, ক’লা ধোঁৱাৰে আকাশ চানি ধৰিছে। গুলিয়া-গুলি, কাৰফিউ, কেইবাদিনো ধৰি লক-ডাউন। ৰাস্তালৈ ওলাবলৈ ভয়! পিঠিত কেতিয়া কোন পক্ষৰ মাৰ পৰে ঠিক নাই! সেইসময়ত সকলোৰে চিন্তা, এইদিন কেতিয়ালৈকে চলে কোনো ঠিক নাই, গতিকে ঘৰত খোৱাবস্তু যোগাৰ ৰখাহে কথা। জীয়াই থাকিব লাগিব। চিধা কথা, সামৰ্থ্য অনুসৰি যিমান দিনলৈ পাৰি সিমান দিনলৈ খোৱা বস্তু যোগাৰ ৰখাটোৱেই জ্ঞানীৰ কাম। ময়ো যিহেতু এজন জ্ঞানীলোক গতিকে সেইদিনৰ কোনোবা এটা দেওবাৰে ৰাস্তাৰ কাষত