চাকৰিত সোমাইছোঁ নতুনকৈ৷ লগৰ প্ৰায়বোৰেই চাকৰি পাইছে লাহে লাহে৷ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলত চুপাৰ চিনিয়ৰ হিচাপে খুউব ডিমাণ্ড, সেই ডিমাণ্ডৰ কোবতেই মাহেকৰ দৰমহাৰ পইচাকেইটাৰ ভাল শৰাধ পতা যায়৷ এদিনাখন আদ্দা চলি আছিল, কোনোবা এটাই প্ৰস্তাৱ ৰাখিলে কিমাননো সৰু-সুৰা হোটেলবোৰত সদায় খাই থাকিম, গুৱাহাটীৰ কোনোবা দামী ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনলৈ যাওঁ এদিন৷ বন্ধুবৰ্গই শলাগিলে ‘হয়হে, লৱাৰ ক্লাচবোৰত প্ৰায় সদায়েই খোৱা হয়, মিডল ক্লাচবোৰত গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ লগত যোৱা যায়, কিন্তু হাই ক্লাচ!! ওহোঁ কেতিয়াও ভৰি দি পোৱা নাই৷’ পিচে তাৰমাজতো ব্যতিক্ৰম ওলায়৷ দুটামানে লাহেকৈ মাত দিলে ‘মই

বকুলগুৰি গাঁৱত হাঁহাকাৰ লাগিল। বটগছজোপাৰ কাষেৰে সোমাই যোৱা সৰু কেঁচা ৰাস্তাটোৰ একেবাৰে মূৰত শিৱ মন্দিৰটো। মন্দিৰৰ কাষতে নৰহৰি বুঢ়াৰ ঘৰ। সেই নৰহৰি বুঢ়াৰে হেনো ক’ভিড প’জিটিভ। ”কোনে বুঢ়াক টেষ্ট কৰিলে?” ”বুঢ়াই টেষ্ট কৰাব লগা হ’ল কিয়?” ”বুঢ়াক কোনে লগ পাইছিল?” ”বুঢ়াই মলা টাংখু কোনে কোনে মুখত দিছিল? বুঢ়াই পিন্ধা গামোচাত খুচি অনা তামোল কোনে খাইছিল?” ”বুঢ়াৰ নাতিনীয়েকৰ কি হ’ল? তাইৰো বেমাৰ নে?” – গাঁৱৰ ৰাইজৰ মাজত হাঁহাকাৰ লাগিল। প্ৰশ্নবোৰে সকলোকে ভয়ত পেলালে। বুঢ়াৰ ঘৰখনৰ চাৰিওফালে ৰাইজে বাঁহ পুতিলে। ৰচী টানিলে।

মুখ্য সম্পাদকৰ কোঠাৰপৰা মিষ্টাৰ চলিহা ফো-ফোঁৱাই ওলাই গ’ল। মাস্ক পিন্ধি থকা বাবে মুখৰ অভিব্যক্তি বুজাত অসুবিধা হ’লেও ওলাই যোৱাৰ ধৰণ দেখি সকলোৰে বুকু চিৰিংকৈ মাৰিলে। আজি বা কি অথন্তৰ ঘটিল! সি ৰাতুলৰ ফালে চালে। ৰাতুলে তাৰ ফালেই চাই আছিল। দুয়ো দুয়োৰে মনোভাৱ বুজি পালে। লেপটপটো সামৰি সি ৰাতুলৰ ওচৰ পাইগৈ মানে কাৰ্যালয়ৰ পিয়নটোৱে জনালেহি — “সকলো কৰ্মচাৰীকে মুখ্য সম্পাদকৰ কোঠালৈ মাতি পঠিওৱা হৈছে।” চাৰিমাহ আগতেও মিষ্টাৰ চলিহা এদিন এনেকৈয়ে ওলাই গৈছিল। একদম ছেইম মেজাজত। আৰু সেইদিনা সকলোকে নিজ কোঠালৈ মাতি

হঠাতে এটা অচিনাকি নম্বৰৰ পৰা ফোন আহিল। : হেল্ল’। : নমস্কাৰ, খনিন্দ্র ভূষণ মহন্ত হয়নে? মানুহজনে খপ-জপ কৰি নামটো উচ্চাৰণ কৰিলে। কিজানি নামটো প্রথমে মনত ৰাখি ফোন লগাইছিল, কিন্তু সময়ত খেলি-মেলি লাগি ক’ৰবাত লিখি থোৱাৰ পৰা চাই লৈ কোৱা যেন লাগিল। এনেও নামটো চাই মানুহটো যে মই নহয়, সেইটো নিজেই বুজি পাওঁ। বাৰু যি হওক, ফোন কৰাৰ মূল কথাটো হ’ল, তেওঁলোকে এখন অনলাইন কবি সন্মিলনৰ আয়োজন কৰিছে। তাত অংশগ্রহণ কৰিবলৈ নিমন্ত্রণ দিছে। গাঁৱত থাকোঁ। বিগত কিছুদিনৰ পৰা নেটৱর্কে বিহু-পূজা আদিকে

অলকানন্দা বৰুৱাৰ হাঁহিটো বৰ ধুনীয়া। চালে চাই থাকিবলৈ মন যায়। পিচে মানুহজনীৰ এটা গুণেহে মোক বৰ অসুবিধাত পেলায়। বৰ চিক্ চাক্ কৰি থাকে। তেওঁৰ ঘৰলৈ যাবলৈ হ’লেও চিন্তায়ে লাগে। দুৱাৰমুখত ৰৈ পৰ্দাখন ডাঙি থাকে। শুনামতে তেওঁক মানুহৰ ঘৰত মিঠাই খাবলৈ চামুচ দিলে চামুচখন উল্টা কৰি লৈ নালডালেৰে মিঠাইবোৰ ভাঙি ভাঙি খাই। সবেই মুখ লগোৱা ফালে খাবলৈ বেয়া লাগে হেনো। তেওঁৰ ঘৰলৈ গ’লে মোৰ লাজেই লাগে। আমাক বা কিমান লেতেৰা বুলি ভাবে! তেওঁ আমাৰ ঘৰলৈ আহিলে ভালতকৈও ভাল কাপ প্লেটযোৰত চাহ

এবাৰ মুম্বাইৰ লোকেল ট্ৰেইনত উঠাৰ কথা ভাবিলোঁ। লগৰী হিচাপে ঘৰুৱা কামত সহায় কৰি দিয়া সহায়কাৰী গৰাকীক বাচি ল’লোঁ। লোকেল মানুহ। ট্ৰেইনৰ লগত অভ‍্যস্ত। গতিকে তাইৰ লগতে যাত্ৰা কৰিলে সুবিধা হ’ব বুলি ট্ৰাই কৰি চাবলৈ যথাসময়ত ষ্টেচনত পৰ দিলোঁগৈ। নিৰ্দিষ্ট সময়ত ট্ৰেইন আহি পালেহি। উঠোঁ বুুলি আগবাঢ়িব লওঁতেই দেখিলোঁ মানুহে মোক উঠাইহে দিলে। পাছফালৰ পৰা অহা জাক এটাই মোক উঠাই লৈ আহিল। যেন ভূণ ভূণাই থকা মাখিৰ ডাঙৰ জাক এটাহে। জাকটোৰ দ্বাৰা সহায়হে হ’ল। বিনা কষ্টত ডাঙৰ দূৱাৰেদি ভিতৰ পালোঁগৈ। কেতিয়ানো

ফাৰ্মাচীখনৰ বাহিৰত ডাক্তৰৰ গাড়ীখন দেখি বৰষুণত তিতি তিতিয়েই ফাৰ্মাচীখনলৈ গ’লো৷ বহি থকা ল’ৰাজনক সুধিলোঁ, “ডাক্তৰ আছে নেকি?” :- অঁ আছে চাৰ৷ কিবা আছিলে? :- কথা এটা আছিল৷ :- যাওক ভিতৰৰ কেবিনটোলৈ৷ মই কেবিনটোলৈ গৈ সেউজীয়া পৰ্দাখন আঁতৰাই মাত দিলোঁ, “চাৰ…” :- অ’ কোন? ‘মই ৰ’ব’ – বুলি কৈ চাৰৰ ওচৰলৈ গ’লোঁ৷ :- কি হ’লনো! কোনবা! আগতে দেখা মনত পৰা নাই! :- এ মানে চাৰ, মোৰ মানুহজনীৰ খুব গা বেয়া, পেটৰ বিষ, অৱস্থা বেয়া৷ ব’লকচোন চাই আহিব৷ :- হেই কি কোৱা

(১) : “আৰৰে, চৰ্মা ছাৰ, আহক না মালিক, লেকিন বহহত দিন কে বাদ আহিছে মালিক…..” : “অ’ হে…. বহুত দিন বজাৰৰ এইফালে অহাই হোৱা নাছিল।” : “আপনি লেকিন মালিক এ’কদম বদলা নাই….এ’কদম ৱহী কাম ৱহী আছে….বহকনা মালিক…..আৰে চম্ভু, চৰ্মা ছাৰ কে খাতিৰ চাঁ আনিবি।” : “আছো আৰু হে….বুঢ়া হ’লোঁ আৰু, ক’তনো একেই আছোঁ…..চাহ-তাহ নালাগে দিয়া।” : “নাই নাই মালিক……আৎসা কওক, কি দিখাব আপনাক….” : “চিমেণ্ট অলপ লাগিছিল, অলপ সৰহকৈ লাগিছিল হে….ঘৰ এটা সাজোঁ বুলি ভাৱিছিলো।” : “আৰৰে লেই যাওক না

ছানী ছানী ছানী ছানী পানী পানী পানী পানী…… : ধেই, কিহৰ অর্ডাৰ দিছ মায়েৰক? এইমাত্র আহি ঘৰ সোমাইছ, আৰু কিহৰ অর্ডাৰ? পানী লাগে নিজে লৈ খা। ইহ একেবাৰে নবাব ওলাইছে। : উহ পাপা কি বকি থাকাহে তুমি? ক’ত কাক অর্ডাৰ দিলোঁ‌? পানী নাখাওঁ‌ মই, গান গাইছোঁ‌। ইমান যে আউটডেটেদ নহয় তুমি। : ইহ গান গাই সি। সেইটো কিবা গান হ’ল তাৰ। মাকৰ মূৰটো গাইছে তাৰ। : পাপা যা তা কথা নক’বা দেই, এনেই টেমা গৰম হৈ আছে। এইমাত্র পূজাৰ বজাৰ

ৰুটি খাবলৈ মই বেয়া নাপাওঁ কিন্তু নিজে বনাব নাজানো। চাকৰি সূত্ৰে, ডিফু চহৰত কটোৱা বাধ্যতামূলক বৰলা জীৱনৰ দিনকেইটাৰ বাদে যেতিয়াই ঘৰত থাকোঁ তেতিয়াই এসাজ অন্ততঃ ভাতৰ বদলি ৰুটি খাবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। সম্প্ৰতি চলি থকা লকডাউনৰ কালছোৱাৰ বাদে ডিফুত অৱশ্যে কেতিয়াও মই নিজে ৰুটি বনোৱাৰ চেষ্টা কৰা নাছিলোঁ। হঠাৎ, লকডাউন আৰম্ভ হোৱাৰ দ্বিতীয় দিনা ৰাতিপুৱা জানো কি মন গ’ল ৰুটি বনোৱাত লাগি গ’লোঁ‌। লকডাউন মানে মোৰ আকৌ চাকৰিলৈ নোযোৱাকৈ থাকিলে নহয়, নিয়ম মাফিক আমাৰ দায়িত্ব পালন কৰিবলৈ যাবই লাগে। তথাপি আগৰ