যোৱ চাৰি বছৰমানৰ পৰা ইংৰাজী নতুন বছৰৰ প্রথম দিনটোৰ পৰা বহাগ বিহুলৈকে মই অতিশয় ব্যস্ত হৈ থাকোঁ। মোৰ এই ব্যস্ততা বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানৰ কথা লৈ। সংগীত মোৰ নিচা যদিও পেছা হিচাপেও ল’ব পৰা হ’লে কিমান যে সুখী হ’লোঁহেঁতেন। বৃহত্তৰ গুৱাহাটীৰ বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান। পাঁচ দিনমানলৈ অনুষ্ঠিত হয়। সেই পাঁচ দিনৰ বাবে মোৰ এই চাৰি বুলি মাহজোৰা ব্যস্ততা। নতুন বছৰৰ প্ৰথম দিনটোৰ পৰা অতি জৰুৰী নহ’লে গধূলি মই ঘৰৰ পৰা ক’লৈকো নাযাওঁ। কোনোবাই বিহুৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানলৈ গান গাবলৈ মাতিব আহিব পাৰে

কাণৰ অভাৱত সংঙ্গীতৰ জগতখনৰ খহি পৰা পেঁপাকঢ়া তৰাটো… : অসীমাবা আপুনি গান গাই পাইছেনে? সুধিলে এদিন এজনীয়ে। মনত পৰি গ’ল বহু কথাই। নষ্টালজিক হ’লোঁঁ৷ আঃ! ক্যা দিন থা। ৱ’ লমহে, ৱ’ য়াদে… মইনা পাৰিজাতত গান শিকিছিলোঁঁ৷ গানতকৈ গাটো বেছি হিলে বাবে ছাৰে মোক খুটা এটাত আউজি ল’বলৈ দিয়ে। সবেই গায় লগতে চকু মুদি ময়ো বেবাওঁ পুৰা৷ এদিন সমবেত গাই আছোঁ লগৰবোৰ চুপ হ’ল৷ মই থল থল কে টেটু ফালি আছোঁ ভেড়াৰ দৰে৷ গম নেপাওঁ অকলে যে গাই আছোঁ। ভিতৰৰ পৰা 

যোৱা ডিচেম্বৰৰ ‘কা’ আন্দোলনৰ সময়ৰ কথা।চাৰিওফালে হাহাকাৰ, হাজাৰ হাজাৰ উগ্ৰ জনতা, প্ৰতিবাদ, দগমগিয়া টায়াৰৰ জুই, ক’লা ধোঁৱাৰে আকাশ চানি ধৰিছে। গুলিয়া-গুলি, কাৰফিউ, কেইবাদিনো ধৰি লক-ডাউন। ৰাস্তালৈ ওলাবলৈ ভয়! পিঠিত কেতিয়া কোন পক্ষৰ মাৰ পৰে ঠিক নাই! সেইসময়ত সকলোৰে চিন্তা, এইদিন কেতিয়ালৈকে চলে কোনো ঠিক নাই, গতিকে ঘৰত খোৱাবস্তু যোগাৰ ৰখাহে কথা। জীয়াই থাকিব লাগিব। চিধা কথা, সামৰ্থ্য অনুসৰি যিমান দিনলৈ পাৰি সিমান দিনলৈ খোৱা বস্তু যোগাৰ ৰখাটোৱেই জ্ঞানীৰ কাম। ময়ো যিহেতু এজন জ্ঞানীলোক গতিকে সেইদিনৰ কোনোবা এটা দেওবাৰে ৰাস্তাৰ কাষত

আকাশবাণী ডিব্ৰুগড় কেন্দ্ৰৰ যোগেদি এসময়ত নিশা সম্ভৱ দহমান বজাত শাস্ত্ৰীয় সংগীতৰ অনুষ্ঠান এটা প্ৰচাৰ হৈছিল৷ গান-বাজনা সিমান বেয়া নাপাওঁ বাৰু৷ কিন্তু ধ্ৰুপদী সংগীতৰ কোনো জ্ঞান মোৰ নাই৷ গতিকে সেইটো অনুষ্ঠানৰ প্ৰতি মোৰ বিশেষ আগ্ৰহৰ কথাও নাই৷ তথাপি বুজাই-নুবুজাই চকু-টকু মুদি বেছ চমঝদাৰৰ দৰে অনুষ্ঠানটো মই প্ৰায়ে শুনিছিলোঁ৷ আগ্ৰহ নথকা সত্ত্বেও মই কিয় শুনিছিলোঁ সেই অনুষ্ঠানটো? আচলতে সেই সময়ত মনোৰঞ্জন বুলিবলৈ ৰেডিঅ’টোৰ বাহিৰে আছিলনো কি? তদুপৰি আমি ককাই-ভাইকেইটাই নিজেই মেৰামতি কৰি কৰি ঘৰৰ ৰেডিঅ’টোৰ অৱস্থা যে ইতিমধ্যে শোচনীয় কৰি থৈছোঁ৷ যোৰহাটৰ

অফিচৰ পৰা আহি বেগটো টেবুলত থৈ ভৰি হাতকেইখন ধুই বিছনাত এনেয়ে দীঘল দিছে। পত্নীয়ে আগবঢ়াই দিয়া ৰঙা চাহ কাপে দিনটোৰ অৱসাদ কিছু দূৰ কৰিলে। সন্ধিয়াৰ এই ৰঙা চাহ কাপৰ বাবে মই সদায় উদগ্রীৱ হৈ থাকোঁ। অফিচতাে মই ৰঙা চাহেই খাওঁ। তথাপিও পত্নীৰ মৰম সনা চাহ কাপৰ সােৱাদ সুকীয়া। অফিচৰ পৰা আহি আধাঘন্টা মান মই সদায় জিৰণি লওঁ। এইখিনি সময়ত পত্নীৰ লগত দুই-এটা কথাৰ বাহিৰে মই বিশেষ কথা নাপাতােঁ। তেঁৱাে মােৰ এই বিশেষ সময়খিনিৰ কথা জানে। এইখিনি সময় তেঁৱো নিজৰ কামত

হঠাৎ এদিন যদি এনেকুৱা হৈ যায়, আপুনি লগ পোৱা মানুহবিলাকৰ দেহত যদি সাংবাদিকসকলৰ স্বভাৱবিলাক সুঁচৰিবলৈ ধৰে, তেন্তে তেওঁলোকৰ আচৰণবোৰনো কেনেকুৱা হʼব? ধৰা হওক, আপোনাৰ এজন প্ৰিয় বন্ধু, তেওঁৰ ঘৰলৈ আলহী খাবলৈ গৈছে৷ হঠাৎ তেওঁ যদি এজন সাংবাদিকৰ নিচিনাকৈ আচৰণ কৰিবলৈ ধৰে, আপোনাক আদৰি অনা পৰিৱেশটো অলপ এনেকুৱাধৰণৰ নহʼবনে : : এয়া আমাৰ সৈতে আহি ইতিমধ্যে উপস্থিত হৈছেহি আমাৰ বন্ধু; বন্ধু, কেনে লাগিছে আপোনাৰ ইয়ালৈ আহি? : ……………………… : নিশ্চিতভাৱে কʼব লাগিব যে বন্ধুবৰে মুখেৰে একো নামাতিলে৷ এয়া বন্ধুৱে মোনাত হাত

পোৱালিকণক মুখ হাত ধুৱাই জা-জলপান খুৱাই পঢ়া টেবুলত বহাই পাপনকাইৰ বৰগীত ঘোষাভাগ মিহিকৈ লগাইছোহে; পোৱালিয়ে বোলে, “মা ছাউণ্ড কমোৱা। কিবা হৈছে। শুনানা।” ছাউণ্ড দেখোন যেনি তেনি হৈছে। যি টিখন বাজিছে। পিছে দৰাই আদৰিলে নে, ৰাসত শংখচূড়েই ওলাইছিলনে, আঘোণমহীয়া পথাৰৰ ধান খাবলৈ হাতীয়ে ওলাইছিল নে পানী তোলা ৰাইজ বাজলৈ ওলাইছিল তত্ নেপালো! বাকী যি হওক নহওক পাকঘৰৰ পৰা লাচিতৰ গতে ওলাই অহা কাঁহী বাতি, হেতা চামুচ, ভগা টিং, চৰু কেৰাহীৰ আৱাজটো চুচুক চামাককে চোনিয়া জেঠাইৰ মাকৰ ঘৰৰ পৰা অহা কৰুণা মামাৰ

হস্তিনাপুৰৰ এচিৰ বতাহেৰে বাতানুকূল কুৰুকুলৰ ৰাজ সভা। সন্ধ্যা সময়৷ সভাকক্ষত মাত্ৰ ধৃতৰাষ্ট্ৰ আৰু প্ৰধান পৰামৰ্শদাতা শকুনিয়ে ফুচফুচাই কিবা বিষয়ত আলোচনা কৰি আছে। বাকী সকলো সভাসদ ইতিমধ্যে মনোৰঞ্জনৰ বাবে দিহাদিহি প্ৰস্থান কৰিছে। অৱশ্যে শকুনি য’ত প্ৰধান পৰামৰ্শদাতা, তাত বাকী সভাসদৰ সভা শুৱনি  কৰাই একমাত্র কাম। তেনেতে শকুনিৰ অতি বিশ্বস্ত সহকাৰী এজনে অতি বেগেৰে প্ৰৱেশ কৰি তেওঁৰ কাণে কাণে কিবা খবৰ দিলেহি। অলপ সময় কিবা ভাবি শকুনিয়ে সহকাৰীক আদেশ দিলে, : দ্ৰোণাচাৰ্য্যক আমাৰ গুপ্ত কক্ষলৈ তাৎক্ষণিক তলব দিয়া। সাৱধান, যাতে খবৰ ভীষ্মৰ

মোৰ দৃঢ় বিশ্বাস এয়ে যে, এগৰাকী মহিলাই  দহটা মূৰৰ চিন্তা অকলে ল’ব পাৰে। এখন ঘৰ নিয়াৰিকৈ চলাই থাকোঁতে ঘৰৰ গৃহিণীগৰাকীয়ে কিমান কথাত যে গুৰুত্ব দিব লগা হয়! সকলোৰে ক্ষেত্ৰত নহ’লেও  কিছুমান মতা মানুহে অফিচৰ পৰা ঘৰ, ঘৰৰ পৰা অফিচ কৰিয়েই ভাগৰে। সাত হাল বায় অহাৰ নিচিনা কৰে৷ নিজৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰাই লিখিছোঁঁ৷ আমাৰ এওঁ মানে এটা সময়ত কেৱল এটা চিন্তাৰহে ভাৰ ল’ব পাৰে৷ কেনেবাকৈ দুই তিনিটা কথা একেলগে ক’লে শত্ৰুঘ্ন সিনহাৰ খামুচ টাইপ চিঞৰ মাৰি দিয়ে৷ বজাৰৰ পৰা দুটা বস্তু আনিবলৈ

টুট, টুট কৈ মবাইলৰ নটিফিকেশ্যন অহাত ইমান সময়ে বাতৰি কাকতৰ পৃষ্ঠাত দেশ বিদেশৰ খবৰ পঢ়ি নিমগ্ন হৈ থকাৰ পৰা বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিলোঁ৷ দেশৰ অৰ্থনীতিৰ অৱস্থা বৰ সুখকৰ নহয় বুলি বাতৰি কাকতে সবিস্তাৰে প্ৰতিবেদন প্ৰকাশ কৰিছে, যি আমাৰ দৰে সাধাৰণ নাগৰিকৰ বাবেও ত্ৰাসৰ কাৰণ৷ নটিফিকেশ্যনত খুলি চালোঁ, এটা SMS ত আৰ্ট অৱ leaving ৰ বিষয়ে তথ্য দি এটা ফোন নম্বৰো দিছে সবিশেষ জানিবলৈ৷ art of #leaving। ইমানদিনে Art of Living ৰ কথাহে শুনি আহিছিলোঁ৷ অলপ সময় চিন্তা কৰাৰ অন্তত সবিশেষ জানিবৰ