ফটাঢোলৰ এজন বিশিষ্ট লিখক অভিজিত কলিতাৰ ব্যংগৰ সোৱাদত আপ্লুত নোহোৱা পাঠক হয়তো এজনো নোলাব। কিয় জানো এই আপ্লুত শব্দটো টাইপ কৰাৰ লগে লগে মোৰ মনত পৰিল বৰ্তমান সৌৰজগতত গ্ৰহৰ মৰ্যদা হেৰুৱা বুলি বিজ্ঞানী সমাজে ঘোষণা কৰা প্লুটোলৈ। বেচেৰাটো! ফটাঢোল যদি সূৰ্য, আভিজিত কলিতা এই নক্ষত্ৰক কেন্দ্ৰ কৰি ধাই ধাই ঘূৰি থকা এটা উষ্ণ গ্ৰহ। তেওঁ প্ৰতি মাহে একোটাকৈ সুন্দৰ লেখা দিবলৈ সক্ষম হোৱাৰ পৰিঘটনাটোক মই পৰম বিস্ময়েৰে চাই ৰওঁ। উত্তাপৰ দিশেৰে চাবলৈ গ’লে বুধেই হ’ব লাগে তেওঁ। পিছলৈ গ’লেও খুব

বিলাসী কৰোণাৰ ত্ৰাসত লকডাউন ২ মানিছে উত্তৰ প্ৰদেশৰ নয়দাৰ প্ৰতিটো গলিয়ে। কেইটামান নিশকতীয়া চেৰেলা কুকুৰে টহল দি ফুৰিছে মাথো মহানগৰীৰ ৰাজপথত। সেউজীয়া, সুমথিৰাক ডবাই সুউচ্চ ৰঙা আসনত নয়দা। চাফাই কৰ্মী আৰু চিকিউৰিটি গাৰ্ডৰ বাদে পোক পৰুৱাৰো প্ৰৱেশত নিষেধাজ্ঞা এপাৰ্টমেণ্টৰ মূখ্য দ্বাৰত। মিচেছ শইকীয়াৰ ৰাজকীয় এপাৰ্টমেণ্টটোত চাৰিজন কৰোণা পজিটিভ। বিলাত ফেৰৎ বেমাৰী। কাজেই শইকীয়ানী মানে জুপি বাইদেউ ঘৰৰ চাৰিদুৱাৰত আবদ্ধ (sealed)৷ লকডাউন ১ ত পদ্মা আৰু ৰেণুকাক দাষ্টাৰৰ ডিক্কিত ভৰাই কাহিলি পুৱাই আনি দিছিল শইকীয়াই। গধূলি আকৌ থৈ আহিছিল গৈ। ইমাৰজেন্সীত

: মৰিলি নেকি ঐ তই? দৰ্জাৰ ঢকঢকনিৰ মাজতে কাকতিদাৰ উষ্ম কণ্ঠস্বৰৰ প্ৰকোপত মই হঠাৎ সাৰ পাই গ’লোঁ। মবাইলটো চাই দেখিলোঁ ৰাতিপুৱা সাত বাজিছে, তাৰমানে মাত্ৰ পাঁচ ঘণ্টাহে শুবলৈ পালোঁ। যোৱা ৰাতি টিভিত চিনেমা এখন চাই থাকোঁতে ৰাতি ভালেখিনিয়ে হ’ল। সচৰাচৰ ৰাতিৰ সাঁজটো মই চাৰে ন মান বজাতে খাওঁ আৰু চাৰে দহ বজাত মোৰ নাসিকা গৰ্জন আৰম্ভ হয়। খোৱাৰ পিছতে যদি মই ভালপোৱা কিবা আন কাম আছে, সেয়া হৈছে শোৱা। বহুতকে কোৱা শুনোঁ, নিজৰ বিছনাখন নহ’লে হেনো টোপনি ভালকৈ নাহে, মোৰ

১) নিত্য প্ৰয়োজনীয় সামগ্ৰী দুপদ আনিবলৈ গেলামালৰ দোকান এখনলৈ যাবলৈ ওলালোঁ, অলপ আগবাঢ়িছোঁহে, দেখিলোঁঁ- নিৰ্জন ৰাস্তাটোৰ কাষত বহি কান্দি আছিল তাই৷ বিবৰ্ণ কাপোৰ, চকু পানীৰে তিতি যোৱা তাইৰ সেই চকুযুৰি, পুষ্টিহীনতাত ভোগা তাইৰ সেই শৰীৰটো…দৃশ্যটোৱে বাৰুকৈ দুখ লগালে মোক৷ জনশূন্য ৰাস্তাটোত এইবাৰ তাই মাটিত বহি কিবা কৰিবলৈ ধৰিলে মানসিক ৰোগীৰ দৰে৷ সমগ্ৰ দৃশ্যটোৱে মোৰ চকু সেমেকাই তুলিলে৷ ৰৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ, গেলামালৰ দোকানখনৰ পৰা বিস্কুটৰ পেকেট এটা আৰু পানী বটল এটা লৈ দৌৰি দৌৰি আহিলোঁঁ৷ মনতে ভাবিলোঁ-“উফ! এমন চুন্দৰী! কিয় এনে

লকডাইনত তিনিবছৰীয়া ল’ৰা দুটাক (যঁজা) অসমীয়া আখৰ কেইটাকে শিকাওঁ বুলি ভাবি যোৱাকালি সন্ধিয়াৰ পৰা কাৰ্য্যসূচী হাতত ল’লোঁ। ডাঙৰটো মোৰ দ্বায়িত্বত, সৰুটো শ্ৰীমতীৰ। “ভাত-পানী?” “হ’ব দিয়াচোন, ল’ৰাৰ ভৱিষ্যতৰ কথা আছে কিবা এটা গিলি থ’বা আৰু”। শ্ৰীমতী বিৰাট serious। থিয়হৈ, বহি, আঠুকাঢ়ি, পেট পেলাই আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিলোঁ ল’ৰাক “অ” টো লিখাবলৈ। এটা সময়ত যেতিয়া আটাইকেইটা ভাগৰি পৰিলোঁ তেতিয়া ঘড়ীত ১১.৩০ বাজে, লগত থকা ছোৱালীজনীয়ে ওচৰতে বহি কলমকটিয়াই আছে। আজি ৰাতিপুৱা আগফালৰ বাৰান্দাতে বহি পেপাৰখন মেলিছোঁ মাত্ৰ, কাষৰ ফ্লেটৰ শৰ্মা দা আহি ওলাল;

-“হেল্ল’ বোৱাৰী, তোমালোকৰ ভালনে?” -“ভাল ভাল দেউতা আমি একদম ভালে আছোঁ।” (‘ক’ব নোৱাৰোঁ পুতেকৰ, মানে এখেতৰ গাটো ভাল নহয়, ব্লাড প্ৰেচাৰ বহুত বেছি, চুগাৰো হৈছে, ৰাতি মোৰ টোপনি নাহে, শ্লীপিং টেবলেট খাওঁ আৰু কত কি!) -“মই কোৱাৰ ধৰণে হালধি-গাখীৰ খাই আছানে তোমালোকে?” -“অ..মানে..(এজনাই অংগী ভংগী কৰি বুজাই আছে , খাইছোঁ বুলি কোৱা) হয়..হয়..দেউতা খাই আছোঁ।” গোকাট মিছা কেইষাৰ ক’ব লগা হ’ল শহুৰ দেউতাক ফোনতে। তেওঁক কোনোবাই ফৰৱাৰ্ড কৰা হোৱাটচাপ মেছেজ তেওঁ আমালৈও পঠিয়াইছিল। ৰাতিপুৱা খালি পেটত গাখীৰ বা পানী এগিলাচৰ

কাহিনী-১ হোটেলখন সম্ভ্ৰান্ত নহয়, কিন্তু অতি জনপ্ৰিয়। মাছকে আদি কৰি আমিষ ব্যঞ্জন খাবলৈ মানুহৰ দুপৰীয়া লাইন লাগি থাকে। বিশেষকৈ মাছৰ ব্যঞ্জনৰ বাবে হোটেলখন বিখ্যাত। দামো ভালেই লয় যদিও মাছো যি টুকুৰা দিয়ে খাওঁ বুলিলে ৩ জনমানে ভাগ কৰি খাব পাৰে। অৱশ্যে মাছ-মাংস নাখালেও তেওঁলোকৰ হোটেলৰ নিৰামিষ থালিও অতি সুস্বাদু। সেই থালিতো ডাঙৰ মাছৰ মূৰেৰে ৰন্ধা এপদ ব্যঞ্জন থাকে। এদিন দুপৰীয়া খাবলৈ সোমালোঁ, অকলে আছিলোঁ। ভাবিলোঁ ইমান ডাঙৰ মাছ টুকুৰা অকলে খাব নোৱাৰিম, গতিকে নিৰামিষ থালিকেই লওঁ। মাছৰ মুড়িঘণ্টাখনটো থাকিবই। পইচাও

খণ্ড ১- টুথপেষ্টঃ টুথপেষ্ট এটা শেষ হ’লে মধ্যবিত্তসকলে বিভিন্নধৰণৰ উপায় লয়। কাৰণ “মধ্যবিত্তছ অলৱেজ ৰক”। আপোনালোকে যদি শেষ হৈ যোৱা টুথপেষ্টটোক মাজেৰে প্ৰস্থচ্ছেদ কৰি টুথব্ৰাছডাল ভিতৰলৈ সোমাই দি ঘূৰাই-পকাই কুঁ‌তৰি কুঁ‌তৰি কৰকৰীয়াকৈ লাগি ধৰা পেষ্টখিনি বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি পানী অকণমান ঢালি তিনিমিনিটলৈ সেইখিনিৰেই দাঁ‌ত ঘঁ‌হি পোৱা নাই তেন্তে ক’ব খোজো যে সঁ‌চা-সোণৰ চামুচ ন’ললেও ষ্টিলৰ চামুচ মুখত লৈ নিশ্চয় জন্ম পাইছে আপোনালোকে! শেষ হৈ টুথপেষ্টটোৰ ভিতৰৰ অৱশিষ্টখিনি এটা পৰ্যায়ত নকটাকৈ উলিয়াবলৈ মন সকলোৰে যায়। এইক্ষেত্ৰত আপোনালোকে টুথপেষ্টটোৰ মুখখন খুলি লৈ

“কেইচটো কি হৈছিল ৰে” “এ….. বিশেষ একো হোৱা নাছিল। তাক বজাৰত দেখিছিলোঁ‌। ক’ৰবাত দেখা দেখা, চিনাকি চিনাকি লাগিছিল।” “তাৰপাছত?” “হয়তো তাৰো মোক চিনাকি চিনাকি লাগিছিল। কোন হ’ব পৰে, দুয়োটাই চিন্তা কৰিলোঁঁ।‌ কোন হ’ব পাৰেনো, বজাৰ কৰাৰ মাজতেই বহু সময় লুকাই চুৰকৈ মুখলৈ লক্ষ্য কৰি কৰি চিন্তা কৰিলোঁ‌।” “তাৰপাছত?” “তাৰপাছত সি ক’লে অথনিৰে পৰা লুকাই চুৰকৈ মোৰ পিছা কৰিছে কিয়? মই ক’লোঁ‌, আপুনিওতো মোৰ পিছা কৰিছে।” “তাৰপাছত?” “তাৰপাছত সি ক’লে, তই মোৰ পিছ লৈছ, মই তেতিয়াৰে পৰা লক্ষ্য কৰি আছোঁ‌। সি