মালতীৰ এইকেইদিন গা সাতখন আঠখন হৈ আছে। বিদেশৰপৰা পুতেক আহিব। দুটা দিনেই নাযায় নুপুৱাই যেন লাগিল। আটাইতকৈ সুখৰ কথা পুতেক এইবাৰ অকলে নাহে, লগত আহিব মেমনী বােৱাৰীয়েক। আগলৈ পাছলৈ কোনাে নথকা সােণমইনাৰ সংসাৰখন পাতি দিবলৈ কমল আৰু মালতীৰ কিমানযে সপােন আছিল! পদূলিৰ মুখতে দিয়া দোকানখনকে সাৰথি কৰি ল’ৰাটোক কমলে মানুহ কৰিলে। মানুহজনীয়েও দুশ্রেণী নপঢ়িলে যদিও কামেকাজে বৰ নিপুণ। বিয়াৰ পাছৰেপৰা ঘৰখনকে মুঠিমাৰি ধৰিলে। ল’ৰাটোকো সৰুতেই নীতি শিক্ষাৰে কিমান পাঠ পঢ়ালে হিচাব নাই। আই. আই. টিত ছিটটো পােৱাৰ পাছৰেপৰা সােণমইনা বাহিৰ

বিয়া…বিয়া নোহোৱালৈকে সকলোৰে কেতিয়া বিয়া হ’ব কেতিয়া বিয়া হ’ব আৰু বিয়াৰ পিছত বহুতৰ কিয় বিয়া কৰাইছিলোঁ বা কিয় বিয়া হৈছিলোঁ…কিবা যেন দিল্লীৰ লাড্ডু। নেখালেও পষ্টাবা খালেও পষ্টাবা। আৰু কিমানজন বাঘা, বাঘা বিবাহিত, অবিবাহিত জ্ঞানী পুৰুষে মহৎ বাণী লিখি থৈ গৈছে বিবাহৰ ওপৰত। এই ধৰণৰ বিভিন্ন নীতি শিক্ষাৰ পাঠ পঢ়ি পঢ়ি অৱশেষত বিয়া কৰাম বুলি ঘৰত সন্মতি দিলোঁ। আমাৰ দৰে সাধাৰণ মানুহৰ বাবে বিয়া বুলিলে তিনিটা পৰ্ব। জোৰোণ, বিয়া আৰু আঠমঙলা। অৱশ্যে আজি কালি মডাৰ্ণসকলৰ মেহেণ্ডী, ফটো চেচন ( প্ৰি-বিয়া, পষ্ট

বিয়া হোৱাৰ পিছত চিনেমাই চিৰিয়েলে ৰোমাণ্টিক যোৰাবোৰ দেখিলে মোৰ নিজৰ দেৱে ৰাহি মিলোৱা  টচ মুগাৰ যোৰাটো তন্ন তন্নকে চাওঁ। দেহি ঐ ৰোমাণ্টিক বুলিবলে জেগাই নাই কেনিও দুইটাৰে৷ হোমৰ জুইত ঘিউ ঢালি দেৱে যি কুৰা জুইক সাক্ষী কৰি বান্ধি পঠালে, সঁচ নুনুমালে৷ বৰনামঘৰৰ চাকিৰ দৰে কাললে ৰ’ল ঘৰতো আহি। প্ৰথম এদিনেই চিনেমাৰ দৰে হৈছিল কেচটো। মই গেট খুলি বাটত। পিছে পিছে শহুৰৰ পুতেক। মোৰ পিছে পিছে কথা কৈ গৈ হঠাৎ মাজতে মাত বোল নাই। বাওঁফালে ঘূৰি পিছলৈ চালোঁ বহু দূৰলৈকে ৰাষ্টাটো

নিজৰ ডায়েট নিজেই ফাঁকি দিয়াৰ বাবে প্রতিদিনেই গাখীৰ চাহ খোৱাৰ কিমান বাহানা যে মই উলিয়াওঁ! ৰাতিপুৱাৰ চাহ কাপ মই মৰ্ণিং ৱাক কৰি আহি খাওঁ গ্রীনটি। কিন্তু কভিড১৯ বাবে মৰ্ণিংৱাক বন্ধ সেই দুখত মই গাখীৰ চাহেই খাওঁ! কাৰণ মৰ্ণিংৱাক যোৱা নহ’ল যেতিয়া কোনে আৰু খাই সেই অখাদ্য চাহ! বেলি দুপৰীয়া শোৱাপাটি এৰি কাম-কাজ শেষ কৰি চাহ কাপ হাতত তুলি লোৱাৰ মজাই সুকীয়া! এইসময়ৰ চাহ কাপ মিছ কৰিলে জীৱন অসম্পূর্ণ! সেয়ে নিত্য নতুন বাহানা কৰি হ’লেও গাখীৰ চাহ খাবই লাগিব! যেনে ধৰক-

দেওবাৰৰ ৰাতিপুৱাটো বদন বৰুৱাৰ ঘৰখনত একপ্ৰকাৰৰ উথপথপ হৈ থাকে। সপ্তাহটোৰ একঘেয়ামিখিনিৰ অন্তত ঘৰখনত সৰু-সুৰা উদ্‌যাপন এটাই হয়গৈ।  উদযাপননো আৰু কি! ৰাতিপুৱাতে বৰুৱানীৰ হাতৰ ৰুটি-ভাজি আৰু অমলেটেৰে দিনটোৰ শুভাৰম্ভ হয়। বৰুৱানীয়ে ৰাতিপুৱাতে ঘৰৰ কামবোৰ সামৰি ভাগে ভাগে চাহ জলপান যোগান ধৰে মানে বৰুৱাই বজাৰলৈ যোৱা মোনাখন বিচাৰে। মানুহ বুলিবলৈ বাবা মাজনীকলৈ ঘৰখনত মাত্ৰ চাৰিটি প্ৰাণী। সাদৰী মানুহজনীৰ হাতৰ পৰশ ঘৰখনৰ প্ৰতিটো চুকতে বিদ্যমান। আগফালৰ ফুলনি, পিছফালৰ বাৰীখন নিজহাতে আপডাল কৰে মানুহজনীয়ে। বৰুৱাই বন্ধবাৰবোৰত ঢেঁকীয়া, পচলা য’ত যি পাই গোটাই দিয়ে আৰু

বৰকটকী খুড়াদেউৰ একমাত্ৰ সন্তান প্ৰাঞ্জু। প্ৰাঞ্জু পৰাণ বৰকটকী। ঘৰৰ একমাত্ৰ সন্তান হোৱা হেতুকে সি সকলোৰে আলাসৰ লাড়ু। যেন মূৰত থʼলে ওকণীয়ে খাব, মাটিত থʼলে পৰুৱাই খাব। পঢ়া-শুনাত অতিমাত্ৰা ভাল নহʼলেও প্ৰাঞ্জু মধ্যমীয়া বুদ্ধিমত্তাৰ, ঠিক-ঠাক পাছ কৰি যোৱাবিধৰ। সেইহেন প্ৰাঞ্জু মোৰ সহপাঠী, অংকুৰৰপৰা একেলগে পঢ়া আমি। দূৰ সম্পৰ্কীয় হোৱা বাবে প্ৰাঞ্জুক মাজে-মধ্যে ডকা-হকা দিয়ো কাম আদায় কৰিব পাৰোঁ মই। সৰুতে আমাৰ স্কুলত এখন লোহাৰ স্লাইডাৰ আছিল, আমি ক্লাছৰ গোটেই লʼৰা-ছোৱালীবোৰে তাতে হুৰুসকৈ পিছলি আহি তামাম স্ফূৰ্তি কৰিছিলোঁ। প্ৰাঞ্জু আছিল আমাৰ স্লাইডাৰখনৰ

সেইদিনাখন ঈদৰ বন্ধ আছিল৷ চালমান খানৰ ৰেডী চিনেমাখনে মুক্তি পাইছিল৷ ডেকা ল’ৰাৰ কথা, ভাইজানৰ বডী উলিয়াই মাৰপিট কৰা চিনেমা বুলিলে কেটেং-মেটেং কেইটাৰো বাইচেপৰ নিগনি ডাঙৰ হৈ আহে৷ ৰাতিপুৱাৰপৰাই হোষ্টেলৰ সৱৰে জৌশ; লগৰ আটাইবোৰে একেলগে ভাইজানৰ চিনেমা চাব৷ মেচ মেনেজাৰে বুঢ়া ঠাকুৰক ৰেডী চাবলৈ যাম বুলি ৰাতিপুৱাই ভাত ৰেডী কৰিবলৈ ক’লে৷ ৰাতিপুৱাই হোষ্টেলৰ বাৰাণ্ডাত আড্ডা এটা চলি গ’ল ভাইজানৰ কোনখন চিনেমা কেনেকুৱা হিট হৈছিলৰপৰা আৰম্ভ হৈ নতুন এক্ট্ৰেচ কোন কেইজনী সৰগৰ পৰীৰ অৱতাৰ আৰু তাৰপৰা গৈ অসমীয়া ফাকটি এক্টৰৰ ওপৰত গালিৰ

এঙামুৰি এটা মাৰি উঠোঁ নুঠোঁকৈ বিচনাৰ পৰা উঠিলোঁ। দমকলৰ পাৰলৈ গৈ চকুদুটা পানী এচলুৰে মচি পাকঘৰত সোমালোঁ। কালি দাঁত ব্ৰাছ কৰিছিলোঁহে, আজি নকৰিলেও কথা নাই! ডাইনিং টেবুলখনত চৰিয়াটোৰে ঢাকি থোৱা চুজিখিনি মোকোৰা মোকোৰে খাই গাত চোলা আৰু পেণ্টটো সুমুৱাই বাইকখনত ষ্টাৰ্ট দিলোঁ। মূৰ ফণিয়াবলৈ মূৰত চুলি নায়েই, আজিকালি সেইকাৰণে আৰ্চি ফণিৰ লগত তেনেকুৱা ৰাহি জোৰাও নাই। দুমাহমানৰ মূৰত এবাৰ বীৰেন্দ্ৰৰ চেলুনলৈ গৈ দাড়িখিনি অকণমান কাটি আহিলেই লেঠা শেষ। পঞ্চায়ত নিৰ্বাচনত এইবাৰ জিলা পৰিষদৰ সদস্য পদটোত প্ৰতিদ্বন্দিতা কৰিম বুলি মনে মনে

চিনেমা পাগল সময়ৰে কাহিনী এইটো। স্কুলৰপৰা পলাই হলত চিনেমা চাবলৈ যোৱাৰ মজাই বেলেগ আছিল। স্কুলৰ অঘাইটং তিনি চাৰিজন লগ হৈ বাছৰ ব’ডিৰ ওপৰত চহৰলৈ গৈ চিনেমা চোৱাৰ যি আমেজ সেইটো আজিকালিৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে সাধুকথা বুলি ভাবিব। চহৰলৈ দূৰত্ব মাথো সাত কিলোমিটাৰ কিন্তু বাছত সময় লাগে প্ৰায় দেৰঘণ্টা। বাছত মানুহ কিমান যাব পাৰে সেইটো ফেভিকল বিজ্ঞাপনৰ ট্ৰাকখনৰ কথা ভাবি অনুমান কৰি লওক। সাত কিলোমিটাৰ ৰাস্তাত দেৰঘণ্টা লাগিলে ৰাস্তা কেনেকুৱা হ’ব পাৰে সেইটোও চাগে ইতিমধ্যে আপোনালোকে বুজি উঠিছেই। বাছৰ ব’ডিৰ ওপৰত বহাকেইটাই তপিনাত

মেখেলা-চাদৰযোৰ আমাৰ বৰ প্ৰিয় নহয়নে? দৰা-কইনা খেলা বয়সৰপৰা প্ৰিয় এই মেখেলা-চাদৰযোৰ।সৰুতে গামোচাবোৰ মেৰিয়াই মেখেলা কৰি পিন্ধি দৌৰি ফুৰাৰ বাবে মায়ে সৰুকৈ মেখেলা এখন বৈ দিছিল। ডাঙৰ হোৱালৈকে সেইখনেই উৰাই-ঘূৰাই পিন্ধিলোঁ। ফাটি-চিৰি গ’লেও বৰ আদৰৰ আছিল সেই মেখেলাখন। ৰৈ থাকোঁ সৰস্বতী পূজা আৰু বহাগ বিহুলৈ। কাৰণ সৰস্বতী পূজা আৰু বহাগ বিহুৰ সময়তহে মেখেলা-চাদৰযোৰ আনুষ্ঠানিকভাৱে পিন্ধিবলৈ পাওঁ। জোখতকৈ ডাঙৰ আৰু দীঘল মেখেলাখন পিন্ধিবলৈ বৰ কষ্ট কৰিব লাগে৷ চাদৰখন বাৰু যেনতেনে হৈ যায়, কিন্তু মেখেলাখন নিমিলেহে নিমিলে। মেখেলাখনৰ মাজ ডোখৰত টানকৈ গাঁঠি এটা