অন্তিম খণ্ড আগৰ খণ্ডত মাহ-হালধিৰে নোৱাই-ধুৱাই মণি, কুন্তলৰ কইনা হ’ল। সকলো নিয়ম নীতিৰে বিয়া হৈ আহি মণিয়ে কুন্তলৰ পদূলি গচকিলেহি। কুন্তলৰ ঘৰৰ সকলোৱে মৰম-সাদৰে মণিক আদৰি ল’লে। মণিয়েও কুন্তলৰ ঘৰখনক অতি সোনকালে নিজৰ কৰি ল’লে। লগতে সৰু-সুৰা দায়িত্ব কিছুমান লাহে লাহে মূৰ পাতি লৈ সাংসাৰিক জীৱনত আগবাঢ়ি গ’ল। কিন্তু মণিৰ শাহুৱেকে মণিক এদিনো শান্তি নিদিলে৷ আওঁ পুৰনি নীতি নিয়ম আৰু সৰু সৰু কথাৰে মণিৰ জীৱন দুৰ্বিসহ কৰি তুলিলে৷ শহুৰেক, ননদ আৰু গিৰিয়েক কুণ্টলে অৱশ্যে মণিক মানসিক ভাবে কিছু সান্ত্বনা দি

পাৰ্ট-১ ঋণমুক্ত জীৱনৰ আনন্দই সুকীয়া৷ যোৱাকালিতো তেনেই হৈছিল, প্ৰায় পোন্ধৰ বছৰ আগতে বাংগালুৰৰ পৰা এৰি অহা কোম্পানী এটাৰ ‘পি-এফ’ ৰ কিছু পইচা পৰহি পাইছিলো৷ ইজন সিজন কৰি বহুজনৰ ধাৰবোৰ বুকু ফিন্দাই যোৱা কালি ঘূৰাই দি ৰাতি এবটল ‘গড়মাৰ্কা’ ডিঙিলৈকে ভৰাই পুৱা প্ৰায় বাৰটালৈকে শুই আছিলো৷ এওঁৰ খেচখেচনি শুনি শুনি অৱশেষত যেনিবা বিছনাৰ মোহ ত্যাগ কৰিলো ৷ মুখহাত ধুই লাল চাহকাপ নিজে বনাই ‘কুকিচ’ এখন লৈ আগফালৰ বাৰান্দা খনতে বহি ৰাস্তাইদি যোৱা মানুহৰ আলেখলেখ চাই আছিলো৷ কিমানপৰ বহি আছিলো ক’ব নোৱাৰো৷

আগৰ খণ্ডত মাহ-হালধিৰে নোৱাই-ধুৱাই মণি, কুন্তলৰ কইনা হ’ল। সকলো নিয়ম নীতিৰে বিয়া হৈ আহি মণিয়ে কুন্তলৰ পদূলি গচকিলেহি। কুন্তলৰ ঘৰৰ সকলোৱে মৰম-সাদৰে মণিক আদৰি ল’লে। মণিয়েও কুন্তলৰ ঘৰখনক অতি সোনকালে নিজৰ কৰি ল’লে। লগতে সৰু-সুৰা দায়িত্ব কিছুমান লাহে লাহে মূৰ পাতি লৈ সাংসাৰিক জীৱনত আগবাঢ়ি গ’ল। পঞ্চদশ খণ্ড চাওঁতে চাওঁতে বিয়াৰ এমাহ পাৰ হৈ গ’ল। মাঘ মাহ সোমাবৰে হ’ল। অতিমাত্ৰা ঠাণ্ডা পৰিছে এইকেইদিন। দিনত ঘৰত কাম ওলায়। দুই এটা মৰণা মাৰিয়েই আছে। বিয়া বুলি বহুত কাম-বন পিছ পৰি গ’ল। আজিৰ

তৃতীয় খণ্ডত। এটাৰ পাছত এটা ধুমুহাই চুৰমাৰ কৰি যোৱা মণিৰ হতাশাগ্ৰস্ত মনৰ খবৰ পাই ঢপলিয়াই আহিল কুন্তল। জীৱন্ত মূৰ্তিলৈ ৰূপান্তৰিত হোৱা মণিৰ হৃদয় পুনৰ জীপাল কৰি তুলিবলৈ কুন্তলক সময় লাগিল। অহৰহ প্ৰচেষ্টা আৰু বুজনিত মণিৰ মনত পুনৰ কুন্তলৰ প্ৰতি মৰম- ভালপোৱ জাগি উঠিল। চিৰজীৱন সুখে দুখে সংগ দিয়াৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে সমাজক সাক্ষী কৰি কুন্তলে মণিক নিজৰ কৰি ল’বলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে। (জোৰোণ) চাওঁতে চাওঁতে বিয়াৰ দিন চমু চাপি আহিল৷ আগতেই ঠিক কৰা মতে বিয়া দুদিনীয়া হ’ব৷ আগদিনা জোৰোণ আৰু পাছদিনা বিয়া৷ সৱৰে

দ্বিতীয় খণ্ডত: “মণিৰো মন গলিছে। মনতে ভাবিছে এইবাৰ চাপৰিৰ পৰা আহিলে কুন্তলক মনৰ কথা কব লাগিব। কিন্তু ভবা মতেই সকলোবোৰ নহয়, তাৰ আগতেই সম্পৰ্কীয় নবৌয়েকৰ ককায়েক প্ৰভাতৰ ঘৰৰ পৰা মণিলৈ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ আহিল। চহৰত চাকৰি কৰা ল’ৰা, তাকো চিনাকি পৰিয়ালৰ। ঘৰৰ মানুহে না কৰাৰ কথাই নাহে। মণিৰ অলেখ আপত্তিৰ পাছতো বিয়া সিদ্ধান্ত হ’ল প্ৰভাতৰ লগত। তেনেতে ঘটিল এক ঘটনা, যাৰ পাছত প্ৰভাতে বিয়াৰ কথা নাকচ কৰিলে। হয়তো ভগৱানে হতাশাগ্ৰস্ত মণিৰ কপালত আন কিবাহে লিখি থৈছিল।”   মণিকুন্তল-গীতাশ্ৰী কলিতা   কুন্তলৰ

প্ৰথম খণ্ডত: পদুমনি গাঁৱৰ বৰা পোষ্টমাষ্টৰৰ বৰ জীয়ৰী মণি। সহজ সৰল মনৰ দীপলিপ গাভৰু মণি। গাঁৱৰে ল’ৰা কুন্তলৰ তাইলৈ মন। তাৰ গভীৰ দুচকুৰ চাৱনিত মণিয়ে প্ৰত্যক্ষ কৰিছে তাইৰ প্ৰতি অলেখ ভালপোৱা। লাহে লাহে মণিৰো মন গলিছে। আজিকালি দিনটোত এবাৰ হ’লেও তাক নেদেখিলে থাকিব নোৱাৰা হৈছে তাই। তাতে বহাগৰ বতৰ, কুন্তলক দিবলৈ বুলি মৰমৰ বিহুৱানখনো মনে মনে বৈ থৈছে মণিয়ে। আগৰ খণ্ডটো বিতংভাৱে তলৰ লিংকটোত পঢ়িব পাৰিব: মণিকুন্তল – গীতাশ্ৰী কলিতা ************************************************** এইকেইদিন ৰাতি বিহু মাৰাৰ চলেৰে দিনটোত এবাৰ হ’লেও তাক

(একাষাৰ: অসমীয়া ভাষা উন্নতি সাধিনী সভাৰ জন্মলগ্নৰে পৰা আজি পৰ্যন্ত সৃষ্টি হোৱা সমূহ অসমীয়া ব্যংগ সাহিত্যৰ ভিতৰত ৰসৰাজ লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাদেৱৰ ব্যংগ ৰচনাৰাজিৰ স্থান সদায় কিছু ওপৰত। তেওঁৰ হাস্য-ব্যংগ ৰচনাৰ এক সুকীয়া বৈশিষ্ট্য হৈছে যে বহুক্ষেত্রত তেওঁ নিজকেই গোটেই কাহিনীটোৰ কোনো এটা চৰিত্রৰ লগত সাঙুৰি লয়, যাৰ দ্বাৰা আত্ম বিশ্লেষণেৰে খুহুটীয়া ৰসৰ মাত্রা চৰাব পাৰি । “মিলাৰামৰ আত্মজীৱনী”ও তেনেধৰণেই তেওঁৰ এক অপূৰ্ব্ব সৃষ্টি । সময় আগবঢ়াৰ লগে লগে নৱপ্ৰজন্মৰ বহুতেই ৰসৰাজৰ আপুৰুগীয়া সৃষ্টিসমূহৰ ৰস-আস্বাদনৰ পৰা নিলগত অৱস্থান হোৱা যেন পৰিলক্ষিত হৈছে।