গার্লফ্রেণ্ডে হঠাৎ ফোন কৰি ৰাজ্যৰ সমস্ত খং মোৰ ওপৰতে জাৰিবলৈ লাগিল, “এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দে ঔ, ন’হলে তোৰ লগত মোৰ ব্রেকাপ।” ফেঁটি সাপৰ দৰে ফোঁচফোঁচাই থকা শব্দ শুনি মুহূর্ততেই ভিজা মেকুৰীটোৰ দৰে হৈ পৰিলোঁ। মই মিহি কৈ ক’লোঁ, “কিন্তু দেহা, মোৰ দে’তাওটো ফেচবুকত এড আছে। দে’তাই দেখিলে মাক কৈ মোক ঝাড়ুৰে পিতন খুৱাব চিঅৰ।” গার্লফ্রেণ্ডে ডিঙিত বজ্রধ্বনি চেট কৰি উত্তৰ দিলে, “মোৰ আইডিত মোৰ দে’তাও  এড আছে! সমস্যা কি? তই এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দিবি নে মই ব্রেকাপ বুটাম টিপি দিম,

স্মৃতিৰ টোপোলাত কত যে ঘটনা, অভিজ্ঞতা হেঁচা খাই সোমাই আছে, খুলি দিলেই থেকেচা খাই পৰেহি সব৷ মোৰো তেনে এটা ৰসাল অভিজ্ঞতা কবলৈ গৈছো৷ কাম আৰম্ভ কৰাৰ পিছৰ অভিজ্ঞতা দুটামান  মনত পৰিলে আজিও হাঁহিমেই নে কান্দিমেই নে কি প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰোঁ কনফিউজাই ৰৈ যাওঁ৷ ২০১০ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰীত মই মোৰ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰোঁ৷ ছোৱালী তেতিয়া চতুৰ্থ মান পাইছে৷ আজৰি সময়বোৰ কাটিবলৈ নিজেও ব্যস্ত হৈ থাকিবলৈকে কাম আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ ভবাতকে বহু বেছি গ্ৰাহকৰ সমাদৰ পালোঁ, খুব কম সময়ৰ ভিতৰতে৷ ২০১১চনৰ অক্টোবৰৰ পূজা সংখ্যাৰ

প্ৰথম ভালপোৱা হৈছিল এল পি স্কুলত পঢ়ি থাকোঁতে। ল’ৰাটোৰ নাম আছিল এচেক। শ্ৰেণীটোৰ ভিতৰতে সি ওখ আছিল কাৰণেই তাক ভাল লাগিছিল। পিছে এদিন ছেকেণ্ড চাৰৰ খুব পিটন খালে সি সৰল অঙ্কটো কৰিব নোৱাৰা কাৰণে। সৰল অঙ্কটোও নোৱাৰেনে সি! প্ৰেম সিমানতে সমাপ্ত। হাইস্কুলত কেইবাজনো আছিল। কিন্তু আমাৰ নিচাদেউৰ ল’ৰা এটাই (ৰমেনকাই) মোৰ চৰিত্ৰৰ যেন ঠিকাহে লৈ থৈছিল। চিনাকীকেইটাৰ কথাই নাই, সি চিনি নোপোৱা মাৰ ঘৰৰ ফালৰ সম্পৰ্কীয় ল’ৰাৰ লগত দেখিলেও ঘৰত লগাইছিল – ‘মামনিয়ে অমুকৰ লগত খিকিন্দালি কৰি আছে। পকিলে আৰু।

মই ফাৰ্ষ্ট ফ্ল’ৰত থাকোঁ। হোষ্টেলৰ ডাইনিং হলটো আছিল গ্ৰাউণ্ড ফ্ল’ৰত। ভেলেণ্টাইন্ ডে’ৰ দিনা পুৱা অলপ পলমকৈ চাহ নিবলৈ বুলি তললৈ নামি আহোঁতেই ৱাৰ্ডগাৰ্ল ৰাণুবায়ে ক’লে – -“তোমাৰ কিবা পাৰ্চেল এটা আহিছে, ল’ৰা এজনে দি গৈছে এইমাত্ৰ, প্ৰে হলৰ টেবুলতে আছে। মই তোমাক খবৰটো দিবলৈ যাবলৈ ওলাইছিলোয়ে।” মই ডাইনিং হললৈ নগৈ প্ৰে হলৰ ফালে খোজ ল’লোঁ‌। প্ৰে হলৰ টেবুলত সোণালী কাগজ এখনেৰে পৰিপাটিকৈ মেৰিয়াই থোৱা মজলীয়া আকাৰৰ বৰ্গাকৃতিৰ টোপোলা এটি দেখিলোঁ। ওপৰত সৰু ৰঙা কলিজা এটিৰ আকৃতিত কটা কাগজ এটুকুৰিত মোৰ

বন্ধ দিনৰ আবেলিটোত নিজৰ বাবে অলপ সময় পোৱা যায়। সময়খিনি কটাবলৈ লাল চাহ একাপ কাষত লৈ চকীখনত আৰমেৰে বহি ল’লোঁ। মেগাজিনৰ বাবে লিখিবলৈ একোৱে ভাবি পোৱা নাই। আজি কিবা এটা আৰম্ভ কৰিবই লাগিব। গল্পৰ প্লট এটা পাই যোৱা হ’লে……মোবাইলটো খুলি ল’লোঁ। স্ক্ৰীণত জিলিকি উঠা বাৰটামান মেছেজ আৰু নটিফিকেচনৰ এটাত চকু থৰ হ’ল। ইউ হেভ এ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট ফ্ৰম ৰক্তিম….. নামটো দেখাৰ লগে লগে চক খাই উঠিলোঁ। প্রফাইল ফটো নাই। লগে লগে একাউণ্ট চাৰ্চ……. হয়, মই ভবা জনেই হয়! ৰক্তিম হাজৰীকা।

আমাৰ দিনত ধনী ধনী মানুহৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ কথাই বেলেগ আছিল৷ শাস্ত্ৰৰ মতে ধনী মানুহৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ আদৱ কায়দা, কথা-বতৰা, কাপোৰ-কানি, পঢ়া- শুনা সব বেলেগ৷ আৰু আমাৰ মতে সিহঁত ধনী ধনী৷ দেউতাকবোৰে ডাঙৰ ডাঙৰ চাকৰি কৰে, স্কুটাৰ চলায় মুঠতে তামাম চমৎকাৰ৷ আৰু আমি বৈ থকা নাকবোৰে সৈত্যে সিহঁতৰ লগত দোষ্টি বনাবলৈ চান্স বিচাৰি ফুৰোঁ। সিহঁতৰ স্কুলৰো কোনো ঠিকনা নাই৷ এমাহ আছে, এবছৰ আছে আকৌ গৈছে ক’ৰবালৈ, নতুবা আহিছে ক’ৰবাৰ পৰা, গৈছে ক’ৰবালৈ৷ মুঠতে আমি ঢুকি নাপাওঁ৷ বাপেকহঁতে হেডছাৰৰ লগত কথা পাতিব আৰু পিছদিনাৰপৰা

এনেই আমাৰ ফটাঢুলীয়া ৰাইজৰ বেছিভাগেই জানেই মই ফটাপ্ৰেমৰ এক্সপাৰ্ট বুলি। সেই ধৰক বাৰ বছৰ মান বয়সৰ পৰা এই _ বছৰ বয়সলৈ (আচলি বয়স কিয়নো ক’ম)  কিমান যে ফটাপ্ৰেমত পৰিলোঁ কি ক’ম আৰু! নকওঁ৷ এনেও এইটো গ্ৰুপত ঘৰৰ মানুহ ভৰ্ত্তি, ক’ম বুলি ভাবিলেও ক’ব নোৱাৰোঁ। সেইবোৰ বাদ দিয়ক, এইটো কাহিনী কিন্তু একেবাৰে সঁচা। ২০০৭-০৮ চনৰ কাহিনী, দেউতাৰ লগত থাকি বেলেগ এখন ৰাজ্যত পঢ়োঁ। পূজাৰ বন্ধ, চেমেষ্টাৰ বন্ধত ঘৰলৈ আহোঁ, সেয়াই ফূৰ্তি। এবাৰ ডিচেম্বৰৰ চেমেষ্টাৰ শেষত ঘৰলৈ আহিম বুলি ঠেং দাঙি আছোঁ,

প্ৰেম এক স্বৰ্গীয় অনুভূতি। যাক অনুভৱ কৰিবলৈ এক পৈনত মনৰো প্ৰয়োজন৷ কিন্তু সেই সময়ত মই এই বিষয়ে একেবাৰেই অজ্ঞ আছিলোঁঁ৷ সেই সময়ত মই নৱম মানৰ ছাত্ৰী আছিলোঁঁ৷ দেউতাৰ চৰকাৰী চাকৰি সূত্ৰে আমি সৰুৰেপৰাই এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ বাগৰি ফুৰিব লগা হৈছিল৷ অংকত মোৰ অসামান্য পাৰদৰ্শিতা দেখি দেউতাই মোৰ ভবিষ্যত অন্ধকাৰ হোৱাৰ আগতেই অংকৰ টিউচন এটা ঠিক কৰি দিলে৷ ৰাতিপুৱা সাত বজাৰ পৰা আঠ বজালৈ টিউচন আছিল। ছাৰৰ ঘৰ আমাৰ ঘৰৰ পৰা আধা ঘণ্টামানৰ ব্যৱধান আছিল। অকলে যাবলৈ ভাল নালাগে বাবে

সেয়া কলেজত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা৷ সম্ভৱত ডিগ্ৰী ছেকেণ্ড ইয়েৰৰ শেষৰ ফালৰ কথা। আমাৰ বন্ধুৰ গ্ৰুপটো বহুত ডাঙৰ আছিল৷ কম্পিউটাৰ চাইন্স আৰু ইলেক্ট্ৰনিক্স ডিপাৰ্টমেণ্টৰ প্ৰায় ত্ৰিশজনীয়া এটা গ্ৰুপ আছিল আমাৰ। কলেজ কেম্পাছৰ ভিতৰত বেচ আড্ডা জমি থাকিছিল আমাৰ মাজত৷ দুই এজনক বাদ দি বাকীবোৰৰ গাৰ্লফ্ৰেণ্ড জাতীয় বস্তুটো নাছিল৷ সেয়ে বহুতে আৰ্টছৰ ডিপাৰ্টমেণ্টবোৰৰ য’ত ধুনীয়া ধুনীয়া ছোৱালী আছিল, তাৰ আগেদি প্ৰায়ে সঘন আহ যাহ চলাইছিল কিন্তু কাম হ’লে সিজা নাছিল কাৰো৷ নাজানো কিয় আমাৰ ইমেজবোৰ ভালেই নাছিল নেকি ছোৱালীবোৰৰ মাজত..! নিজৰ

সম্পৰ্কীয় মামাৰ ছোৱালী ৰিয়াই একেৰাহে ফোন কৰি আছে, মইহে ৰিচিভ কৰা নাই। আজি তিনিদিন ধৰি তাই মোক গৰু বিচৰাৰ দৰে বিচাৰি আছে। কথাটো কি বুজিব পৰা নাই। এনেয়ে মোৰ খবৰ ল’বলৈ তাইৰ সময়েই নাথাকে। নিশ্চয় দৰকাৰী কিবা কাৰণ। মোৰ জৰিয়তে তাই নিজৰ কিবা উদ্দেশ্য পূৰণ কৰিব বিচাৰিছে চাগৈ। ধুনীয়া ছোৱালীবোৰে আমাৰ দৰে ঠাণ্ডা-মুণ্ডা ল’ৰাবোৰক নাকত ধৰি চাকত ঘূৰোৱাত বেছ ওস্তাদ! মোৰ ধাৰণা, পৃথিৱীৰ বুকুত ধুনীয়া ছোৱালীবোৰতকৈ বিপদজনক প্রাণী আৰু এটাও নাই! ফোন ধৰাৰ লগে লগে সিপাৰৰপৰা ৰিয়াই চিঞৰিলে, : ঐ