মই তেতিয়া হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰী। থাকোঁ এখন ব্যক্তিগত ছাত্ৰীনিবাসত। গৰমৰ দিনকেইটাত সদায় সন্ধিয়া হোষ্টেলৰ চাঁদৰ ওপৰত বহি গপ মাৰোঁ‌। মাজে মাজে সেইফালে ৰাস্তাৰে পাৰ হৈ যোৱা ল’ৰা দেখিলে সুহুৰি বজাই জোকাওঁ‌। অতি কম সময়ত অঞ্চলটোত আমাৰ হোষ্টেলৰ নাম ৰৈ বৈ যাবলৈ ধৰিলে। দিনে দিনে সেইফালে ফুৰিবলৈ অহা ডেকা ল’ৰাৰ সংখ্যা বাঢ়িবলৈ ধৰিলে। এনেকৈয়ে সেইফালে অহা এজন ল’ৰাৰ চকু মোৰ ওপৰত পৰিল। মই থকা হোষ্টেলটোৰ পৰা নাতিদূৰৈৰ ‘গোস্বামী’ উপাধিৰ ল’ৰাজন দেখাই শুনাই বাৰুকৈয়ে চকুত লগা আছিল। ল’ৰাজন আছিল আমাৰ

সেয়া নৱমমান শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কাহিনী৷ সেইখিনি সময়ত সহপাঠী বহুতেই প্ৰেমৰ জ্বৰত আক্ৰান্ত হৈছিল যদিও মোৰ প্ৰেমক বাদ দি খেল, নাচ আদিতহে আগ্ৰহ আছিল৷ অৱশ্যে নিজে প্ৰেম নকৰিলেও বেলেগৰ মিডোল মেন হোৱাৰ দ্বায়িত্ব পালন কৰি বহুবাৰ ঘৰত পিটন খোৱাৰ ৰেকৰ্ড নথকা নহয়৷ এইখিনি সময়তে বৰ সাংঘাটিক ঘটনা এটা ঘটিছিল৷ এদিন স্কুল বাছৰ বাবে ৰৈ থাকোঁতে হঠাতে পঞ্চম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ এজন আহি হাতত চিঠি এখন দি গ’ল৷ ইমানদিনৰ অভিজ্ঞতাৰে সেয়া যে প্ৰেমপত্ৰ অনুমান কৰিব পাৰিলোঁ৷ বিগত দিনবোৰত আনৰ বাবে এই

সৰুতে মই খুব ৰোমাণ্টিক আছিলোঁ। এই ধৰক বিশ বছৰ বয়স হোৱাৰ পাছতহে মোৰ ৰোমাণ্টিক মনটো নোহোৱা হ’ল। আচলতে সময় নাই দিয়কচোন। কলেজৰ এচাইনমেণ্ট, পৰীক্ষাৰ চিন্তা আদিৰ বাবে ৰোমাঞ্চ কি পাহৰি গ’লো। সৰুতে এইবোৰ ভেজাল নাছিল। সেইবাবে ৮, ৯ বছৰ বয়সত গাঁৱত ময়ে মূল ৰোমণ্টিক ‘বাচ্চা’ আছিলো চাগে। তাইৰ লগত টিভিত শক্তিমান চাওঁতে চাওঁতে কেতিয়া প্ৰেমত পৰিলো গমেই নাপালোঁ। অ’ তাই মানে কোন আগতে জনাই দিওঁ নহয় জানো? তাই আমাৰ কাষৰ ঘৰটোত একেজন মালিকৰ ভাড়াঘৰতে আছিল। টিভি চাই বৰ ভাল পাই

“চিক্স….চিক্স…ছিক্স…………… য়াহু………….. ধোনী…ইউ আৰ দ্য হিৰ’…উই লভ ইউ… জিনকা চিকা…….” গেটৰ মুখৰ পৰাই চিঞৰ আৰু হুলস্থুল শুনি ৰ’বই নোৱাৰিলো। দৌৰ মাৰি বাঁহতৰ ভিতৰ পালোগৈ। হোষ্টেলৰ পৰা প্ৰায়ে ৰবিবাৰে বাৰ ঘৰলৈ আহোঁ‌। বা থাকে গুৱাহাটী লাচিত নগৰত। ইফালে মোৰ কলেজ আকৌ উত্তৰ গুৱাহাটীত। ৰবিবাৰে লাগতিয়াল বজাৰকেইটা কৰি আহি বাৰ ঘৰত সোমাই দুপৰীয়াৰ ভাতসাজ খাই যাওঁ‌। এইয়াই মোৰ হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ ডায়েৰী। ভিতৰত গৈ দেখিলোঁ‌ ভাগিনটো টিভিটোৰ একেবাৰে সন্মুখত ৰিমৰ্টতো মুখত কামুৰি লৈ থিয় হৈ আছে। সাংঘাতিক ৰোমাঞ্চকৰ খেল চলি আছে। ভাৰত জিকিবলৈ

অভিনবৰ বাবে বহু আকাংক্ষিত আজিৰ দিনটো৷ আজি দেবলিনাৰ বাৰ্থ ডে৷ দুয়ো প্ৰেমিক প্ৰেমিকাই আজি দিনটো বিশেষ ভাৱে উদযাপন কৰাৰ প্লেন৷ সেই বাবেই চহৰৰ অভিজাত ৰেষ্টুৰেণ্টখনত কালি সন্ধিয়াই গৈ অভিনবে এখন টেবুল বুক কৰি আহিছে আৰু বাৰ্থ ডেৰ বাবে কিবা অলপ স্পিছিয়েল এৰেঞ্জ কৰি আহিছে৷ তাতে আকৌ মুম্বাইত পঢ়ি থকা দেবলীনাৰ পেহীয়েকৰ জীয়েকজনীও তাইৰ লগত অহাৰ কথা, গতিকে প্ৰগেম আৰু স্পিছিয়েল। ৰাতিপুৱাই ডাঢ়ি, চুলিকেইডাল কাটি আহোঁ বুলি স্কুটাৰখন লৈ অভিনব ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ঘৰৰ পৰা ওলাই গলিটোৰ সন্মুখ পাওঁতেই কোনোবা

স্কুলীয়া জীৱনত প্ৰেমত নপৰা মানুহ বহুত কমেই আছে চাগৈ। তাৰ কিছুমানৰ প্ৰেমে সফলতাৰ মুখ দেখে আৰু মোৰ দৰে ভঙা-ছিঙা লোহা প্লাষ্টিক টাইপ কপালৰবোৰৰ বাৰে বাৰে ফটাপ্ৰেমেই মেইন। স্কুলৰ সময়ত ল’ৰা চাওঁ আৰু দুই এজন। পিছে মোৰ চেহেৰা আৰু মুখ মেলিলেই পেলপেলোৱা স্বভাৱৰ বাবে মানুহে দূৰৰপৰা চালেও এবাৰ কথা পাতি আৰু কথা পতাৰ সাহস নকৰে। সেই সময়তে আৰম্ভ হৈ গ’ল মোৰ একপক্ষীয় প্ৰেম এজন ল’ৰাৰ লগত। আমাতকৈ বহুত ডাঙৰ আছিল, আমি দূৰৰ পৰা দেখোঁ মাজে মাজে। সেই সময়ত ওলোৱা কেলিবাৰ বাইক

ক্লাচলৈ মেডাম আহিয়ে সুধিলে, “বৰ্ণালী তুমি বোলে মলয়ক প্রেমপত্র দিছিলা! মলয় তোমাৰ প্রেমপত্র পঢ়ি অজ্ঞান হৈ গ’ল।” মেডামৰ কথা শুনি মোৰ কলিজা শুকাই গ’ল। মলয় মেডামৰ একমাত্র ল’ৰা। ৰাক্ষসী মাকৰ একমাত্র মৰমৰ সন্তান। মেডামে আকৌ ক’লে় “কি হ’ল তুমি উত্তৰ নিদিয়া কিয়”? ভয়তে মই গোটেইজনী কঁপিবলৈ ধৰিলোঁ। যিকোনো সময়তে কাপোৰে কানিৰে যাওঁ যাওঁ অৱস্থা। জীৱনত কেতিয়াবা মেডামৰ ক্লাচত প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিছোঁ বুলি মনত নাই!… মেডামে এনেই মোক দেখিবই নোৱাৰে কথা বেছি কওঁ বুলি। তাতে আকৌ তেওঁৰ পুতেককেই প্রেমপত্র দিলোঁ, তাকো

“যৌবনতে প্ৰেম হয় সকলোৱে কয়, প্ৰেম প্ৰেম বুলি হিয়া নিথৰুৱাও হয়। তথাপিও মৰম কিয়নো বয়, মনে মৰম কিয় বিছাৰি লয়??” ফিজিক্সৰ ক্লাছটো শেষ কৰি লগৰদুজনীমানৰ লগত ক্লাচতে মবাইলত ওপৰৰ গানটো শুনি আছিলোঁ। তেতিয়াৰ দিনত গান শুনা মবাইল থকা মানে এতিয়াৰ ১২৪ জিবিৰ ষ্টৰেজ থকা লেখিয়া মবাইল। তেন্তে তেতিয়াৰ দিনটো কোনটো যুগৰ কথা কৈছোঁ বুজিছেই ছাগে। বাৰু যিনহওক এতিয়া বেক তু ক্লাচৰুম। অহ…মই কি গান শুনাৰ কথা কৈছিলোঁ- যৌবনতে প্ৰেম হয়। পিচে এই অভাগনৰ যৌবনত প্ৰেমৰ টোপাল এটাও গাত নপৰিল। পৰিবনো

পুহ মাহৰ শেষৰ ফালে মাঘ বিহুৰ কেইদিনমান আগৰ কথা। দেউতাৰ ‘কৰ্মই ধৰ্ম’ বাণীক সাৰোগত কৰি কুঁহিয়াৰৰ থালিৰ তলত জুই দি আছোঁ। খৰি বুলিলে তাত সৰিয়হৰ পতাহি আৰু কুঁহিয়াৰৰ শুকান দাবিহে ব্যৱহাৰ কৰো। ৰাতিপুৱা ৪ বজাতে উঠি কলমতিয়াই কলমতিয়াই দেউতাক মনে মনে গালি পাৰি আছোঁ। তেনেতে পাছফালে বাহুত হেচুকি দিয়া যেন পালো। ঘুৰি চাই দেখো হেৰীয়াৰ জীয়েকে গায়ে মুৰে এৰিয়া চাদৰখন মেৰিয়াই লৈ মোৰ গাতে গা লগাই বহাৰ যো যা কৰিছে। মই বোলো সজে সজে ইয়াৰপৰা যা। দেতাই দেখিলে মোক শালৰ

(এক) এতিয়াতো লেপটপটোৱেই মোৰ একমাত্ৰ সম্বল। এই যে ই-জগতখনৰ চাৰিওদিশে সিচৰতি হৈ থকা, মই ছবি চাই কথা পতা, ছবিখন চাই অন্তৰৰ প্ৰতিটো পৃষ্ঠা পাত পাতকৈ পঢ়িব খোজা মোৰ সখা-সখীসকল। কিযে এক অভিনৱ বৰ্তনীত যাদুকৰী শিকলিৰে বন্ধা আন্তৰিকতা।। তুমিযে ক’মেণ্ট এটা কৰিছিলা, ভাল লাগি গৈছিল তোমাক। সেয়াই যে আছিল আৰম্ভণি। মোৰ আলসুৱা হিয়াখনত তুলিছিলা অলেখ ভাৱৰ বুৰবুৰণি। সেই বুৰবুৰণিতে হৃদয় হেৰুৱালো আৰু এই যে পলাশৰঙী সপোনবোৰ। সময়ৰ পৃষ্ঠাবোৰত নতুনকৈ ৰং সানিবলৈ মন গ’ল। কি ৰং সানিম অথবা কি ৰঙেৰে বোলাই পেলাম