দুদিনমানৰ পৰা শইকীয়ানী চিকাৰলৈ চুপ লৈ থকা বাঘিনীজনীৰ দৰে হৈ আছে। গিৰিয়েকৰ মতিগতি বৰ ভাল দেখা নাই। কোনদিনা গৈ গিৰিয়েকৰ ডিঙিত টেপা মাৰি ধৰে ঠিক নাই। শইকীয়া মানুহটো এনেই ভালেই আছিল। এই বাৰে বাৰে দিয়া লকডাউনেহে মানুহটোৰ আচল চৰিত্ৰ উদঙাই দিছে পত্নীৰ সন্মুখত। আগতে শইকীয়াই কিয় অফিচৰ কাম আছে বুলি নিশা ন, দহ বজাত ঘৰ সোমাইহি এতিয়াহে শইকীয়ানীয়ে বুজিছে। মানুহৰ চেহেৰা যিয়ে নহওঁক, তাতে মতা মানুহ। ভাল চাকৰি এটা থাকিলেই হ’ল। এই কথাষাৰ শইকীয়ানীয়ে অগাধ বিশ্বাস কৰে। দুই তিনিবাৰ লকডাউনৰ

টিউশ্যনলৈ যোৱাৰ ৰাস্তাটোতে পৰীহঁতৰ ঘৰ৷ সেইখিনি একেলগে যোৱাটো নিয়মৰ দৰেই হৈছেগৈ আমাৰ৷ মই গৈ পোৱাৰ পাছতহে কাপোৰ কানি পিন্ধি ৰেডি হোৱাটো তাইৰ অভ্যাস হৈছেগৈ আৰু সেই দহ পোন্ধৰ মিনিট তাইৰ বাবে খাপ পিটি অনিচ্ছা স্বত্বেও ৰৈ থকাটো মোৰ বাবে বাধ্যতামূলক হৈছেগৈ৷ যিমানেই নকওঁ তাইক সাজু হৈ থাকিবলৈ, নাই- মোৰ যোৱা নহ’লে তাই টিউশ্যনেই নাযায় সেইদিনা৷ পৰীহঁতৰ ঘৰটো পুৰণা অসম আৰ্হিৰে এখন বাৰাণ্ডাৰে সৈতে ভাল লাগে৷ আমাৰ টিউশ্যন আৰম্ভ হোৱাৰ সময়তে টিভিত দেশৰ ফৌজী সকলৰ ওপৰত উচৰ্গিত “পৰম বীৰ চক্ৰ” অনুষ্ঠানটোও

ধমধমাই বাজি উঠিল নʼকিয়াৰ সৰু হেণ্ডচেটটো। পঢ়ি থকা কিতাপতে বৰ মনোযোগেৰে ৰঙা চিঞাহীৰে আণ্ডাৰলাইন কৰি থকাৰ পৰা মূৰ তুলি চালোঁ। আননʼউন নম্বৰ। মুখখন বেকেটাই দি আকৌ কিতাপত ৰঙা লাইন টনাৰ কাম চালু হ’ল। বিকট শব্দেৰে পুনৰাই ফোনটো বাজি উঠিল। আগৰ আননʼউন নম্বৰটোৱেই আকৌ ফোন লগাইছে। এইবাৰ গহীনত কলমৰ মূৰত সাঁফৰটো লাগিল, চকু কিতাপৰ পাতৰ পৰা আঁতৰিল। নাকৰ পৰা পিচলি অহা চছমাযোৰ ঠেলি পৰম বিৰক্তিৰে ফ’নটোলৈ চালোঁ। ৰিচিভ কৰিলোঁ।   : হেল্ল’ : হেল্লʼ কোনে কৈছে? ক’ৰ পৰা কৈছে? : ৱেইট ৱেইট।

সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে মোৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰেম ফটা নাছিল তেনেকৈ। কাৰণ প্ৰেম ফাটিবলৈ যোৰাবও লাগিব নহয়? গতিকে প্ৰেম যেতিয়া মই যোৰাব পৰাই নাছিলোঁ তেনেকৈ ফাটিবও পৰা নাছিল। অৱশ্যে দুবাৰ এবাৰ নফটা নহয় মোৰো প্ৰেম। গতিকে ইমানো দূৰ্ভগীয়াৰ শাৰীত নপৰোঁ চাগে  কিন্তু সেয়াও মোৰ কল্পনাতে হৈছিল। তথাপিও বহুতৰ তুলনাত মই নিঃকিনে আছিলোঁ প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত। কাৰণ মোৰ বহুতো বান্ধৱীৰ হাইস্কুলৰপৰা কলেজলৈ কেইবাবাৰো প্ৰেম ফাটি যোৰা লাগিছিল। মানে যোৰা আৰু ফটা হৈয়েই থাকিছিল। প্ৰেম যোৰা লাগোঁতে কত যে কবিতা, মিঠা মিঠা  ভৰা চিঠি 

তেতিয়া হায়াৰচেকেণ্ডেৰী প্ৰথম বৰ্ষত নাম ভৰ্তি কৰিছোঁ৷ কিবা এক অচিনাকি পৰিবেশ৷ সকলো নতুন৷ স্কুলৰ দুই এক বন্ধু-বান্ধৱী লগ পাইছোঁ যদিও বেছিভাগেই নতুন৷ তাতোকৈ ডাঙৰ কথা হ’ল স্বাধীনতাটো৷ কোনো ধৰাবন্ধা নিয়ম নাই৷ মন গ’লেই ওচৰৰ ৰেষ্টুৰাঁত চাহ একাপ খাই আহিব পাৰোঁ৷ সেইবুলি আকৌ ক্লাছবোৰ নিয়মীয়াকৈ কৰিছিলোঁঁ৷ অফ পিৰিয়ডতহে ইফালে-সিফালে কেতিয়াবা ওলাই যাওঁ৷ মই আজৰি সময়ত কেতিয়াবা কলেজৰ লাইব্ৰেৰীত কিছু সময় অতিবাহিত কৰোঁ৷ অসমীয়াত মেজৰ লৈ পঢ়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে তাত বহুতো সংগৃহীত কিতাপ আছিল৷ প্ৰথম বৰ্ষৰ আছিলোঁ যদিও আমি লাইব্ৰেৰীৰ পৰা কিতাপ

নব্বৈ দশকৰ কথা৷ মই মিনুৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ৷ আপুনি নিশ্চয় ভাবিছে মই মিনুৰ প্ৰেমত কেনেকৈ পৰিলোঁ! আচলতে মই মিনুক টিউচন কৰিছিলোঁ৷ মই আছিলোঁ হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী পৰীক্ষা দিয়া পিলিঙা ডেকাটি আৰু মিনু আছিল ক্লাছ নাইনৰ পাট গাভৰুজনী৷ ভাল লগাৰ কথাই, নহয়নে বাৰু?চাৰিচকুৰ মিলনেৰে আমাৰ প্ৰেমৰ জাগৰণ হৈছিল৷ মই মিনুলৈ প্ৰেমপত্ৰ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰি দিছিলোঁ৷ মিনুৱেও মোলৈ চিঠি দিছিল৷ আমাৰ প্ৰেম ইমান তুঙ্গত উঠিছিল যে মই মিনুক “দেহা” বুলি মাতিহে হৃদয় শাঁত পেলাব পাৰিছিলোঁ৷ মিনুৱেও মোক জানটো, সোণটো বুলি মাতিছিল৷ মিনুৰ মাকেও মোক

গাঁৱত বিশাল আয়োজনেৰে বিশ্ব শান্তিৰ বাবে মহাযজ্ঞৰ অনুষ্ঠান হৈছে। দূৰ-দূৰণিৰপৰা মানুহ আহিছে। গাঁওখনত সেইকেইদিন উৎসৱমুখৰ পৰিবেশ। মানুহবোৰে এসপ্তাহৰপৰা নিজৰ নামবোৰ কমিটিৰ ওচৰত লিখিছে যজ্ঞত আহুতি দিবলৈ। প্ৰথমদিনা বহুত কমসংখ্যক সাধাৰণ মানুহে লিষ্টত নাম ভৰাব পাৰিছে। কাৰণ সেইদিনা বেছিসংখ্যক নাম ভি আই পি অতিথিৰ বাবে সংৰক্ষিত হৈ আছে।   “এইবাৰ অংকিতা হাজৰিকা আগুৱাই আহিব লাগে।”  মাইকত কমিটিৰ সদস্য এজনে নামবোৰ ঘোষণা কৰি আছে, আৰু নাম মতেই মানুহবোৰে গৈ আহুতি দি আছে।  অংকিতা হাজৰিকা (গুৱাহাটী) নামটো মতাৰ লগে লগে এজন ওখ-পাখ ল’ৰা যজ্ঞৰ