“গোপালে কি গতি কৈলে গোবিন্দে, কি মতি দিলে..” বিছনাখনত মাইনা গাৰুটোক সাৱটি পৰম সন্তুষ্টিত আগৰাতি চোৱা “নমস্তে লণ্ডন” চিনেমাখনত অক্ষয় কুমাৰৰ দেহত মোৰ মুখখন লগাই কেটৰিনাৰ লগত যি জবৰদস্ত প্ৰেম চলি আছিল, নিউজ লাইভৰ প্ৰাতঃকালৰ অতিথিয়ে বৰগীতেৰে তাৰ সুন্দৰ সমাপ্তি ঘটালে৷ পৰম পূজনীয় কিন্তু ৰাতিপুৱাৰ সময়ৰ ৰণচণ্ডী মাতৃদেৱীৰ কোমলতম পৰা কোমল পাৰ হৈ কঠোৰ মাত ইত্যাদিক নেওচি অৱশেষত মোৰ শৰীৰৰ অবোধ পশ্চদেশত তেখেতে লাঠী প্ৰক্ষেপণ কৰাৰ ফলশ্ৰুতিত মই একে জাপে তপিনা ঘঁহি ঘঁহি দন্তমঞ্জনডালৰ সৈতে বাহিৰ ওলাই আহিলোঁ৷ : তুহাক

আমাৰ সৰু কালটো বহু সময়ত পথাৰত গৰু চৰোৱা, মাছ ধৰা, খেলা ধুলা কৰা আদি কামবোৰ বৰ প্ৰিয় আছিল৷ সকলোৱে মিলি আমি সদায় আবেলি পথাৰলৈ গৰু চৰাবলৈ গৈছিলোঁ৷ বিভিন্ন খেল যেনে ধৰক ঢোপ, কাবাডী, হাঠা বাটা, দাইৰা, মাৰ্বল, লুকা ভাকু, বাজি আদি খেল খেলিছিলোঁ৷ যিবিলাকৰ নাম হয়তো আজিৰ ল’ৰা ছোৱালীয়ে শুনিবলৈকে পোৱা নাই৷ কেইদিনমানৰ পৰা মই এটা কথা বৰকৈ মন কৰি আছিলোঁ, দুজনমান সমনীয়াই এজনী ধুনীয়া ছোৱালীক কিবা কিবি কৈ জোকাই আছিল৷ পথাৰখনৰ মাজেৰে যোৱা আলিবাটটোত৷ যিটো আলিবাটে আমাৰ দুয়োখন গাঁৱৰ

হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত পঢ়ি আছোঁ তেতিয়া… গোৱালপাৰা কলেজৰ হোষ্টেলত থাকি পঢ়িছোঁ যেনিবা৷ কেমিষ্ট্ৰীৰ টিউচনত মোৰ লগতে আমাৰ বেট্‌চৰ আৰু এগৰাকী ল’কেল ছোৱালী টিউচনলৈ যায়, বাকীবোৰ সব ল’ৰা৷ কেমিষ্ট্ৰী বিভাগৰ হেড, বয়োজ্যেষ্ঠ চুটি-চাপৰ অধ্যাপকজনে আমাৰ ছয়জনীয়া গ্ৰুপটোক পঢ়ুৱায়৷ ছাৰৰ গ্ৰুপ কেবাটাও, মাত্ৰ এঘণ্টাৰ বাবে একোটাকৈ গ্ৰুপ পঢ়ুৱায়, এক মিনিটৰো ইফাল-সিফাল নকৰে, খুবেই পাংচুয়েল৷ পুৱা পাঁচ বজাৰ পৰাই টিউচন ষ্টাৰ্ট কৰে৷ ঠাণ্ডাৰ দিনত মুখেৰে চিগাৰেটৰ নিচিনাকৈ বগা ধোঁৱা এৰি-এৰি আমি ছাৰৰ ঘৰত হাজিৰ হ’ব লাগে, কেতিয়াবা বিৰক্তিও লাগে ইমান ঠাণ্ডাত শয্যা

দুদিন মানৰপৰা নগেন দাদা আৰু বৌৰ মাজত শীতল যুঁজ এখন চলি আছে… দুয়োৰে মাজত প্ৰায় মাত-বোল নোহোৱাৰ দৰেই হৈছেগৈ…এজনে ভাবিছে কিহৰ দৰকাৰ আগতে মাতিব, ইগৰাকীয়ে মনে মনে ভাবে কিমান দিনলৈ নমতাকৈ থাকিব পাৰে চাওঁচোন, হুহ, বেলুন যিমানেই ডাঙৰ নহওক ফুটিবই নহ’লেও দুদিনৰ পাছত নিজেই সৰু হ’ব হাৱা গৈ. হ’লেও আনে গম পোৱা নাই এই যুদ্ধৰ কথা, গম দিবলৈ প্ৰয়োজনো নাই৷ এইক্ষেত্ৰত দুয়োজনেই সাৱধান সদায়৷ কাজিয়াৰ কাৰণ দাদাৰ “মোবাইল প্ৰেম৷” প্ৰেমো প্ৰেম একেবাৰে সাংঘাতিক প্ৰেম, বুকু দহি যোৱা, পৰে হিংসা কৰা,

এজাৰ ফুল ভালপাওঁ মই৷ এজাৰৰ বেঙুনীয়া ৰংবোৰলৈ চাই মই আপোনপাহৰা হৈ পৰোঁ৷ কিন্তু গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ত থকা শাৰী শাৰী এজাৰ কেইজোপা দেখিলে মনত শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিব খোজে৷ এজাৰ কেইজোপাৰ মাজত যেন ক’ৰবাত নিজকে বিচাৰি পাওঁ৷ এই এজাৰৰ তলে তলেই এদিন সেই হোষ্টেলখনলৈ গৈছিলোঁ৷ আমাৰ “ফ্ৰেণ্ড হোষ্টেল” সেইখন৷ গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰতিটো ছাত্ৰীনিবাসৰ লগত একোটাকৈ ছাত্ৰাৱাসৰ সম্পৰ্ক থাকে, যাক “ফ্ৰেণ্ড হোষ্টেল” বুলি কোৱা হয়৷ হোষ্টেললৈ নতুন আৱাসী অহাৰ পিছত দুয়োখন ফ্ৰেণ্ডহোষ্টেল লগ হৈ এটা “টি পাৰ্টী” আয়োজন কৰে৷ টি পাৰ্টিটো হয় ছাত্ৰাৱাসখনত

হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ কটন কলেজত নামভৰ্তি কৰিলোঁ। সৰুৰে পৰাই কটনত পঢ়াৰ হেঁপাহ মনতে পুহি ৰাখিছিলোঁ। কলেজলৈ গৈ প্ৰথম দিনাই বহুতো অচিনাকি মুখ দেখিলোঁ, অৱশ্যে সময় অতিবাহিত হোৱাৰ লগে লগে মুখবোৰ চিনাকি হৈ পৰিছিল। স্কুলত থকা সময়ছোৱাত মোৰ ল’ৰাৰ প্ৰতি এলাৰ্জী আছিল, গতিকে কলেজৰ প্ৰথম দিনটোত বহুতো ল’ৰা লগ পালোঁ যদিও মতাটো দূৰৈৰ কথা, চকুও নিদিলোঁ৷ ইকনমিক্সৰ ক্লাছত মোৰ পিছৰ বেঞ্চত বহা ল’ৰাৰ গ্ৰুপটোৰ এজনে এদিন সুধিলে, : কি নাম তোমাৰ? মই ঘূৰি চাই দেখিলোঁ বগা, জোঙা নাকৰ চশ্‌মিছ

“ঐ, তোৰ হিৰ’লে ৰওঁতে ৰওঁতে আমাৰ ফালে জিৰ’ হ’ব..” ” — এ ৰহ ঔ এইজনী” চকুদুটা ডাঙৰ কৰি উত্তৰ দিয়াত বৰ্ষা মনে মনে ৰ’ল। “তোক কথা এটা ক’বলৈ আছে, স্কুল যোৱাৰ আগত দলঙৰ আগত ৰ’বিচোন, একেবাৰে ‘ইম্পৰটেণ্ট’ কথা।” — চকলেট এটা হাতত দি সি কোৱা কথা কেইশাৰীয়েহে মোৰ অধৈৰ্য মনটোক ধৰি ৰাখিছিল৷ “বৰ্ষা, তই থেন-থেনাই থাকিব নালাগে, তই যা স্কুললৈ, মই গৈ আছোঁ৷” বেল পৰাৰ আগে আগে কোনোমতে স্কুল পোৱাৰ আশাত তাই কোবা-কোবিকৈ গুচি গ’ল৷ মই ৰৈ গ’লোঁ, মনত কেৱল

প্ৰথমতেই কৈ থওঁ‌ যি ক’ম সঁচা ক’ম, সঁচাৰ বাহিৰে একো নক’ম। সেয়া প্ৰেমক প্ৰথম প্ৰেমে বুলিবয়ে পাৰি, যদিও আজিলৈ বিভিন্ন সময়ত বিভিন্নজনৰ প্ৰেমত পৰি আহিছোঁ। সেয়া লাগে হৃত্বিকে হওক, সনু নিগমে হওক বা চলমান খানে হওক। মোৰ বয়স তেতিয়া ১৩/১৪ বছৰমান হ’ব চাগে, ঠিক মনত নাই। মামাহঁতৰ ঘৰ ওদালগুৰি জিলাৰ হৰিশিঙাত। অষ্টম শ্ৰেণীৰ পৰীক্ষা দি উঠাৰ পিছত মামাহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ। কেইদিনমানৰ পিছত মাজু মামায়ে ঘৰলৈ থ’বলৈ আহিল। ৰাতিপুৱা গা-পা ধুই, খাই বৈ ষ্টেচনলৈ আহিলোঁ। যথা সময়ত ট্ৰেইনত উঠি আহি আছোঁ,

“কোনে জানে তোমাৰ সপোন হ’বনে পূৰণ আকাশতে থকাজনে  লিখে কপালৰ লিখন।” এৰা নাজানে বুইছেনে কোনেও নাজানে, কেতিয়া কাৰ সপোন ক’ত কেনেকৈ পূৰণ হয়। আশাত বন্দী আমিবোৰে মানে মোৰ নিচিনা বৰলাবোৰে বিয়া পাতিবলৈ ছোৱালী এজনী বিচাৰি নেটৱৰ্ক মিলাই থাকোঁ। বিয়া ঘৰ, ফাংছন আদিৰ বাহিৰেও ফেচবুকো সাৰি নাযায়। বাকী নৰ’লগৈ SSA ৰ প্ৰশিক্ষণো। এই প্ৰশিক্ষণসমূহ বৰিং  যদিও আমাৰ লগৰ বৰলা মাষ্টৰ কেইটাৰ তাতো আশাৰ চাকি এগছি ধিমিকধামাককৈ জ্বলি থাকে। পাই যাম নেকি চকুৱে বিচাৰি ফুৰা সেই বিশেষগৰাকী। সেইবাবে প্ৰশিক্ষণ বুলি ক’লেই আমাৰ

বহুতদিনৰ আগতে এটা বিহুগীত আছিল । ” প্ৰথমতে পাতিছিলোঁ মৰমত ভনী কথাদিলে হ’ব বোলে জীৱন সংগিনী…..” এনেকুৱা এটা আশাতে মইও বহুত দিন ৰৈ আছিলোঁ। পিছে নহ’লগৈ। কিয় ৰৈছিলোঁ তাকে লিখিছোঁ এইবাৰ। হায়াৰ ছেকেণ্ডেৰী পাচ কৰি কলেজলৈ আহিলোঁ। কলেজ ঘৰৰ পৰা দূৰত গতিকে হোষ্টেলত আছিলোঁ । ঘৰত থাকোতে একেবাৰে শান্ত শিষ্ট ছোৱালী জনী হোষ্টেলত থাকিবলৈ লোৱাৰ লগে লগে সাংঘাতিক  পৰিৱৰ্তন হলোঁ। পৰুৱাৰ পাখি গজিলে হোৱা পৰিৱৰ্তনৰ দৰেই। সুবিধা পালেই উৰি গৈ জুইতো পৰি দিয়া বিধৰ। ইমান পৰিৱৰ্তনৰ বতাহ বলি থকা সময়ছোৱাত