২০০২ চনৰ ঘটনা, অসমৰ বাহিৰত পঢ়ি আছোঁ, হোষ্টেলত থাকোঁ। তেতিয়াই এজন ব্যতিক্ৰমী অসমীয়া চিনিয়ৰৰ সান্নিধ্য লাভ কৰাৰ সৌভাগ্য হৈছিল- কাৰ্তিক শৰ্মা দা। কাৰ্তিক মানে সঁচাকৈয়ে কাৰ্তিক, তাতে আকৌ দুৰ্দান্ত প্ৰেমিক। খুব কম সময়ৰ ভিতৰতেই অনেক লেখত লবলগীয়া বিফল প্ৰেম কাহানীৰ নায়ক হৈ পৰিছিল তেখেত। তেখেতে জাতি-ধৰ্ম-ভাষা-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে প্ৰেম কৰি যায়, বেছিভাগেই ৱান-চাইডেদ যদিও কৰি যায়৷ (প্ৰেম মানে প্ৰথম দৰ্শনতেই পৰিয়াল পৰিকল্পনালৈকে ভাবি দিয়ে)। দেখনীয়াৰ আৰু স্মাৰ্ট হোৱা স্বত্বেও কিয়নো বাৰে বাৰে বিফল হৈ থাকিছিল আমিও ভাবি নাপাইছিলোঁ। সেই সময়ত দূৰণিৰ

হঠাত চকু পৰিল মোৰ পৰা তিনিটামান চিটৰ পিছত বহি অহা খিৰিকীৰ কাষেৰে বাহিৰলৈ চাই একান্ত মনে গান শুনি যোৱা মৰম লগা ছোৱালীজনী৷ যিমানেই দৃষ্টি আঁতৰাব খুজিছোঁ সিমানেই মোৰ দৃষ্টি তাইৰ গালৰ দিম্পল আৰু অবাধ্য বতাহজাকে আমনি কৰা চুলিখিনিলৈ যাবলৈ ধৰিছিল৷ : দাদা, বহক৷ অৱশেষত মই ঠিয়হৈ থকা ঠাইকণৰ কাষৰ ছিটটোৰ ল’ৰাজনৰ নামিবৰ হোৱাত যেন তেন ছিটটো পালোঁ৷ ঘূৰি চালোঁ, নাই সেই সৌন্দৰ্য্যতা ভিৰৰ বাবে নেদেখা হ’লোঁ৷ আজি দেওবাৰ, অন্য সকলোৱে আজিৰ দিনটোত কামৰ পৰা আজৰিহৈ আপোনজনৰ লগত সময় কটাই, পিচে

‘কৃষ্ণচূড়া নগৰী’ এনে এখন ঠাই য’ত ভালপোৱাৰ বৰষুণজাকত নিতিটো বুলিও তিতাই যায়। প্ৰেমতো কৰা নাযায়! হৈ যায় হঠাৎ! কোৱা হয়, “কাৰোবাৰ এষাৰ কথাতো প্ৰেম হৈ যাব পাৰে।” মোৰো হ’ল। প্ৰেমত পৰিলোঁ মই। পিচে হ’লে কি হ’ব? মই যাৰ প্ৰেমত পৰিলোঁ, তেওঁ আগৰে পৰাই প্ৰেম পাশত বান্ধ খাই আছিল। সেইগুণে, মোৰ প্ৰেমৰ অভিমানবোৰ মোৰ ডায়েৰীখনেই সামৰি থ’লে। পিচে অমুকীয়ে প্ৰেম নকৰিব নেকি? কৰিলে দেই, হওক না সেই প্ৰেম একপক্ষীয়। প্ৰেমৰ সেই মিঠা অনুভূতিক পুনৰ ৰোমন্থন কৰিবলৈ আমি ঘূৰি যাব লাগিব, বিশ্ববিদ্যালয়ৰ

যদিও ভূপেনদাই গাই গৈছে, “জয় বা পৰাজয়, সময় অসময় কপালত জিলিকাই প্ৰেম নাহে, প্ৰেমে সময় নুবুজে, প্ৰেমে বয়স যে আৰু নুবুজে……” তথাপিও, বয়স সন্ধিৰপৰা আৰম্ভ হোৱা অনুভূতি, অনুভৱবোৰে এটা নিৰ্দ্দিষ্ট বয়সলৈকে ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ মাজত একোজন দুৰ্দান্ত প্ৰেমিক হোৱাৰ বাসনা জগায়। সেইটো বয়সত গ্লেমাৰ জগতৰ বিভিন্ন তাৰকাৰ প্ৰতিও বহুতেই আকৰ্ষিত হয়, তাৰকাসকলক নিজৰ কৰি পাব বিচাৰে, নাপায় বুলি জানিও তেওঁলোকৰ ফটো সংগ্ৰহ কৰে, তেওঁলোকৰ সপোনত বিভোৰ হৈ থাকে! তাৰকাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হোৱা এনে এজন প্ৰেমিকৰ বাবে মোৰ জীৱনত হোৱা এক ঘটনাৰ কাহিনী

: আপোনাৰ প্ৰেম বিবাহ হৈছিল নে? : হয় মোৰ প্ৰেম বিবাহ হৈছিল। : আপোনাৰ জীৱনলৈ প্ৰথম প্ৰেম কেতিয়া আহিছিল? : আপোনাৰ প্ৰথম প্ৰেম সফল হৈছিল নে? : প্লিজ… কৈ আছোঁ সকলোবোৰ। ইমান ওপৰা-ওপৰিকৈ প্ৰশ্ন কৰিলে মই কেনেকৈ উত্তৰ দিম! লাহে-ধীৰে সকলোবোৰ ক’ম। ধুনীয়াকৈ বহি লৈছোঁ ক’বলৈ বুলি। চকুকেইটাও ডাঙৰকৈ মেলি লৈছোঁ। ধেৎতেৰি, সপোনহে দেখি আছিলোঁ। হওক তেওঁ সপোনতে আজি সাংবাদিকৰ ইমানবোৰ প্ৰশ্নৰ মুখামুখি হ’লোঁ। এই প্ৰথম প্ৰেমৰ প্ৰশ্নটোৱে মোক পিছ নেৰিছে অ’। কাৰোবাৰ লগত প্ৰেমৰ বিষয়ে কথা এষাৰ পাতিবা, সুধিবই

উপলক্ষ : সদৌ অসম মইনা পাৰিজাতৰ বার্ষিক সমাৰোহ। নিজৰ সময়ত সক্রিয় ‘মইনা’ হোৱাৰ সুবাদতে হয়তো সুবিধাটো আহিছিল। হাতত এসপ্তাহ বন্ধ লৈ আগদিনা আহি ঘৰ সোমাইছিলোঁহিহে, তেনেতে ওচৰৰ খুড়া এজনে আহি দেউতাৰ সন্মুখত প্রস্তাৱটো ৰাখিছিল। আমাৰ মইনা পাৰিজাতৰ পৰিচালক হৈ যোৰহাটলৈ যাব লাগে। আচলতে সেইটো প্রস্তাৱ কম, পাকে-প্রকাৰে ‘তয়েই যাব লাগিব’ জাতীয় আদেশহে বুলিব পাৰি। দেউতাই অলপ হেঁহো-নেহো কৰিছিল যদিও যোৰহাটৰ নাম শুনিয়েই মোৰ ঠেং দাং খালেই নহয়। আৰে নাখাব কিয়? আজিৰ এই মইটোক ভাঙি-পিটি গঢ়াৰ গোটেই সময়খিনিৰ সাক্ষী হৈ আছে

চাকৰি কৰাৰ আগৰ জীৱনছোৱা ছোৱালীৰ লগত মেল পাতিবলৈ ইমান চেনী নাছিলোঁ৷ তথাপি কিছুমান কাৰকে মোলৈ দুই এজনীৰ চকু নপৰাকৈ নাছিল৷ দুজনীৰ মাকে বৰকৈ মোক জোঁৱাই কৰিবলৈ মনে মনে বিচাৰিছিল৷ এজনীৰ মাকে এদিন মোক ক’লে তামুলী বোপা অমুকে কৈছে তুমি হেনো আমাৰ মাজুক ভাল পাই আছা? তেওঁ ইমান বেয়া বুলি মই ভবা নাছিলোঁ (আচলতে সেই ল’ৰাজনেহে মাজুলৈ প্ৰেম নিবেদি বিফল হৈছিল৷) “তুমি কিন্তু কাৰো কথা নুশুনিবা তুমি আহি থাকিবা৷” আচলতে আমাৰ এটা গ্ৰোপ আছিল য’ত গধূলি আড্ডাত কবিতাৰ সলনি লোকগীত পেৰডী

মানুহে কয় প্ৰেম শ্বাশ্বত,প্ৰেম পৱিত্ৰ, প্ৰেমত পৰা মানুহে জগতত ভালেই দেখে। যিয়ে প্ৰেম নকৰে সি দেৱতাতো নহয়েই, চয়তান তো জৰুৰ হ’ব।পিছে এই দেৱতা-চয়তানৰ যুঁজত মোৰ দৰে অবোধ বালিকা গৰাকী এনেদৰে টেপেকা খাই থাকিলো যে প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত দেৱতাতো নহ’লোৱেই,চয়তান হোৱাৰহে সম্ভাৱনা প্ৰৱল হৈ পৰিল। স্কুল, কলেজ, বেকাৰ দিনবোৰ চব প্ৰেমবিহীনভাৱেই কটালো। হওঁতে দুই এজনক মোৰো ভাল নলগা নহয়, লাগিছিল। পিছে ল’ৰালৈ চকু দিয়াৰ আগতেই ঘৰত থকা সহোদৰ ৰূক্মবীৰ দুজন আৰু সিহঁতৰ বন্ধু -বান্ধৱ আটাইবোৰৰে মুখবোৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠে। ৰূক্মবীৰ দুজনৰ

চুভাহ চুভাহ য়ে ক্যা হুৱা…. নাজানে কিউ অব মে হাৱা মে চল ৰহী হু…. আপুনি ভাবিছে নেকি যে মই এনেকৈ প্ৰেমত পৰি উৰি আছোঁ। যোৱা এবছৰ ধৰি প্ৰতিটো ৰাতিপুৱা ডিউটিলৈ গ’লে উৰি উৰি যোৱাৰ দৰে গৈ আছোঁ। কাৰণটো হ’ল আধাৰ লিংক পাঞ্চিং মাৰিব লাগে। ঘৰত গোগ্ৰাসে  ৰাতিপুৱাৰ ভাতকেইটা গিলি তাৰাতাৰি ডিউটি পাব লাগে, হটস্পট অন কৰি ৱাইফাই কানেক্ট কৰিব লাগে আৰু সকলোতকৈ আগতে আঙুলি ৰ চাপ বহুৱাব লাগে। আঙুলিৰ চাপ বহুৱাৰ পিছত যেতিয়া কনফাৰ্ম বুলি আহে উফফফ… তাৰ পিছত কি

মোবাইলৰ স্ক্ৰীণখন জিলিকি উঠিল। সেই অচিনাকি নম্বৰটোৰপৰা আকৌ এটা মেছেজ আহিছে। লগ কৰিবলৈ বিচাৰিছে। মই তেতিয়া কটন কলেজৰ উচ্চতৰ মাধ্যমিকৰ প্ৰথম বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰী। নতুনকৈ বহু বান্ধৱী লগ পাইছো, সিহঁতৰ সৈতে মাজে-মাজে আড্ডা মাৰো, মাজে-মাজে পাণবজাৰৰ মিলেনিয়ামলৈ যাও, ৰেবতী চাট হাউচলৈ যাও, মুঠতে খুউব ধুনীয়া সময় আছিল সেইয়া। এদিন হঠাতে মোলৈ আননৌন নম্বৰ এটাৰপৰা মেছেজ আহিল কেনে আছা বুলি! মই সুধোহে সুধো কোন হয়, সিফালৰপৰা কিন্তু উত্তৰ নিদিয়ে। মোক আচৰিত কৰি এবাৰ তেওঁ ক’লে, ‘তুমি মোক চিনি নোপোৱা, মই কিন্তু তোমাক