সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে দিম্পলে ভেলেণ্টাইন সপ্তাহ পালন কৰি পোৱা নাই, অৱশ্যে পাতিম নো কাৰ লগত। বাৰু থাকক মোৰ দুখ ভৰি কাহিনী।  যোৱাবছৰৰ ঘটনা অসম সচিবালয়ত লিখিত পৰীক্ষা৷ ৰাতিপুৱাই সাজি কাঁচি আহিলোঁ পৰীক্ষা চেণ্টাৰলৈ৷ ইফালে সময় তেতিয়া ভেলেণ্টাইন সপ্তাহৰ৷ আৰু সেই মহান উৎসৱৰ পৰম্পৰা অনুসৰি মোৰ বয়সৰ ল’ৰাবোৰে নিজৰ নিজৰ সম্পত্তি বুলি ভবা প্ৰেয়সীকেইজনীক পৰীক্ষা দিয়াবলে আনিছে। বাৰু যি নহওক সঁচা প্ৰেম আছে? নহ’লে নো ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ ঠাণ্ডা দিনত ল’ৰা এটাই এজনী ছোৱালীৰ নামত ইমান ৰাতিপুৱা শুই উঠি পৰীক্ষা দিয়াবলে

: ৰমেনদা শুনক না। মোক হেল্প এটা কৰক না। পুবালীৰ লেনিয়াই কোৱা কথাকেইটাত হাৰমনিয়ামখন ডাঙি ষ্টেজলৈ নি থকা ৰমেনদা ৰৈ গ’ল। : কোৱা কি হেল্প লাগে? : মানে নাইট ফাংচন আছেতো। সেয়ে ফ্ৰেচ হৈ আহিবলৈ ঘৰৰ পৰা আহোঁ। মোক ঘৰত থৈ আহিব নেকি? : অকে। তুমি দহমিনিট ৰোৱা। মই থৈ আহিম। এইখিনি সময়তে ৰমেনৰ দেউতাকলৈ খং এটা উঠি আহে। কিমানদিনৰ পৰা দেউতাকক কৈ আছে মটৰ চাইকেল এখন লাগে, নাই কোনো খবৰেই নাই। এতিয়া বাৰু পুবালীক কেনেকৈ চাইকেলৰ ফ্ৰেমত বহুৱাই নিয়ে

যদু : য়ে কি ধুনীয়া ছোৱালী চা চা? মধু : আৰে চুইটি একদম হৰি : নিজৰ নবৌৱেৰক চুইটি ক’বলৈ লাজ নালাগে তহঁতৰ! যদু : ইয়ে কোন নবৌ হাঁ? কাৰ নবৌ? মধু : অঁ কাৰ নবৌ…নবৌ হোগা তেৰা…মোৰ কাৰচ হয় কাৰচ৷ হৰি : ইনচে মিলিয়ে কাৰচ নহয় হেৰৌ মূৰ্খ ক্ৰাচ বুলি কয় ক্ৰাচ৷ ইংলিছ নাজানিলে কৱ কিয়? হাঃ হাঃ! যদু : নিজক বেইজ্জত কৰিবলৈ আকৌ। নিজক কেনেকে বেইজ্জত কৰিব পাৰি তাৰ ক্ৰেচ কোৰ্চ কৰা আছে ন ইয়াৰ৷  যদু আৰু হৰিয়ে মধুক

জোৰেৰে অহা বৰষুণজাকৰ পৰা বাচিবলৈ গায়ত্ৰী আৰু মই ইউনিভাৰ্চিটিৰ বাছখনৰ পিছ দুৱাৰেদি জঁপিয়াই উঠিলোঁ৷ জৰাজীৰ্ণ বাচখন পুৰণা এম্বেছাদৰৰ দৰে চলি আছে৷ এনেকুৱা জোৰৰ বৰষুণত কেতিয়াবা ভিতৰতে ছাতি মেলিব লগা হয়৷ সেইদিনাও একেই অৱস্থা, শেষৰ বেঞ্চখনৰ মাজত বহিলোঁ যদিও গায়ত্ৰীয়ে নিজৰ চুইছ দিয়া ফল্দিং ছাতিটো খুলিবলৈ উলিয়ালে৷  “..আউছ্‌…!” লৰা এটাই বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল৷  “ছ’ৰি.. ছ’ৰি..” গায়ত্ৰীয়ে ছাতিটো ততাতৈয়াকৈ জঁপাই থ’লে৷ দুইজনীয়ে দুইজনীৰ চকুলৈ মূহূৰ্তৰ বাবে চাই মুখ টিপি হাঁহিলোঁ লুকাই লুকাই৷  “ফুটিল নেকি?” মই ফুচফুচাই তাইক সুধিলোঁ৷  “নাই, বাদ দে.. চাই

প্ৰেম সকলোৰেই জীৱনলৈ আহে। কেতিয়াবা হঠাতে আৰু কেতিয়াবা সংগোপনে। কিছুমান স্মৃতি হৃদয়ৰ মণিকোঠাত চিৰস্থায়ী হৈ ৰয় আৰু কিছুমান তিক্ত অভিজ্ঞতা সময়ৰ সোঁতত হেৰাই যায়। হায়াৰ চেকেণ্ডেৰী ফাইনেল পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পিছত ৰিজাল্ট দিয়ালৈকে এই সময়খিনি এনেই থকাতকৈ সম্পৰ্কীয় বা এজনীয়ে আৰম্ভ কৰা স্কুলখনলৈ মাতিলে। ময়ো ভালেই পালোঁ‌। স্কুলত গৈ যথেষ্ট ভাল লাগিল। সৰু সৰু ল’ৰা -ছোৱালীবোৰৰ লগত সময়বোৰ কেনেদৰে পাৰ হৈ যায়, ধৰিবই নোৱাৰো। কেইদিনমানৰ পিছত মন কৰিলোঁ‌ যে, মোৰ স্কুললৈ যোৱা সময়তেই ল’ৰা এটাই বাইকত সৰু ল’ৰা এটা আমাৰ

গার্লফ্রেণ্ডে হঠাৎ ফোন কৰি ৰাজ্যৰ সমস্ত খং মোৰ ওপৰতে জাৰিবলৈ লাগিল, “এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দে ঔ, ন’হলে তোৰ লগত মোৰ ব্রেকাপ।” ফেঁটি সাপৰ দৰে ফোঁচফোঁচাই থকা শব্দ শুনি মুহূর্ততেই ভিজা মেকুৰীটোৰ দৰে হৈ পৰিলোঁ। মই মিহি কৈ ক’লোঁ, “কিন্তু দেহা, মোৰ দে’তাওটো ফেচবুকত এড আছে। দে’তাই দেখিলে মাক কৈ মোক ঝাড়ুৰে পিতন খুৱাব চিঅৰ।” গার্লফ্রেণ্ডে ডিঙিত বজ্রধ্বনি চেট কৰি উত্তৰ দিলে, “মোৰ আইডিত মোৰ দে’তাও  এড আছে! সমস্যা কি? তই এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দিবি নে মই ব্রেকাপ বুটাম টিপি দিম,