যেতিয়াৰ পৰা বিয়া পাতিম বুলি মনত ভাৱ এটা উপজিছিল তেতিয়াৰ পৰা মনত এগৰাকী ছোৱালীৰ কল্পনাও নকৰা নহয়৷ যিহেতু আগতে কাৰো লগত ফাইনেল লিলিমাই কৰাই নহ’ল ভাবিব লাগিবই দিয়কচোন৷ মনত ভাৱ আছিল এগৰাকী খুব মৰমীয়াল, সহজ-সৰল, পতিব্ৰতা লগতে চুলিকোছা দীঘল ছোৱালী চাম৷ মুঠৰ ওপৰত চুলিখিনিৰ বাহিৰে একদম এওঁৰ  দৰে৷ মই কিন্তু নিজে গৈ কাৰো ওচৰত পেৰেম নিবেদন কৰিব পৰা বিধৰো নাছিলোঁ৷ যি হওক, মোৰ দুজন ‘শুভচিন্তকে’ এজনী ছোৱালীক মোৰ কথা কৈ বাৰুকৈ মোৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত কৰিছিল৷ কথাটো মই ঘুনুক-ঘানাককৈও শুনা নাছিলোঁ৷

প্ৰথম প্ৰেমৰ জুইকুৰা নুমাবলৈ নাপালেই চাগে, ওচৰৰ বৌ এগৰাকীৰ ককায়েকৰ বিয়া খাবলৈ বুলি লগৰ এটাৰ লগত গ’লোঁ৷ সি বাৰে বাৰে কৈছিল যে সি থাকিব নোৱাৰে, ঘূৰি আহিলেহে যাব৷ ময়ো হ’ব বুলি কৈ লৈ গ’লোঁঁ৷ বিয়া ঘৰত সোমোৱাৰ পাছতে ৰভাতলত বহি থাকোঁতেই দেখিলোঁ, এজনী ৰঙা টপ আৰু ব্লেক স্কাৰ্ট পিন্ধা বৰ ধুনীয়া ছোৱালীয়ে চফ বিলাই ফুৰিছে৷ আমাকো দিলেহি৷ মোৰ আকৌ তাইৰ চকুযোৰত আগৰ সেই প্ৰেমিকাৰ চকুযোৰ দেখাৰ দৰে লাগিল, লগে লগে দেহৰ ভিতৰত এক অবুজ শিহৰণ প্ৰৱাহিত হ’ল৷ এনে লাগিল যেন

হোষ্টেলৰ ডাঙৰ গে’টখনৰ সিপাৰে ছোৱালীবোৰে পাৰ্টি কৰি আছিল৷ ইপাৰে ৰাতি বাৰ বজাৰ লগে লগে ল’ৰাৰ হোষ্টেলবোৰৰ পৰা কেইটামান সৰু সৰু জাকৰ লাহে লাহে আগমন হ’বলৈ ধৰিলে৷ তাৰ ভিতৰত বিজয়ো আছে৷ এইবছৰ কলেজত তাৰ শেষ ছেমিষ্টাৰ৷ গতিকে লগৰবোৰে জোকাই থকা দুবছৰ জুনিয়ৰ ডেমকেয়াৰণী ভন্টিজনীক মনৰ কথা আৰু পিছত কোৱাৰ সুযোগ নাপাব সি৷ লগৰকেইটাৰ জেক খাই বিজয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ বাগিচাত আন্ধাৰে-মুন্ধাৰে গোলাপ নে নাৰ্জিফুল যি পালে দুপাহমান ছিঙি ছাৰ্টৰ তলত লুকুৱাই আনিছে৷ গোলাপ নহয় চাগে, থকা হ’লে বুকুত কাঁইটে বিন্ধিলেহেঁতেন কিজানি! বিজয়ৰ

বাপুটি খুড়া আমাৰ অলপ দূৰ সম্পৰ্কীয় যদিও আমাৰ ওচৰতে ঘৰ। দশম শ্ৰেণীমানতে যি ভাঁজে কিতাপ-বহী জপাই সৰস্বতী আইক নিজৰ জীৱনৰপৰা বিদায় দিলে সেইভাঁজেই আৰু সেইমুৱা হোৱাই নাই তেওঁ। বৰ সহজ-সৰল মানুহ আমাৰ বাপুটি খুড়া, গাঁওখনক নিজৰ আপোন বুলি ভবা মানুহ। পঢ়া-শুনাত বৰকৈ মন-কাণ নিদিলে বাবে মাকে তেওঁক ডেকেৰুৱা তেলাল হাঁহে আঘোণত তেল ধৰাৰ দৰে হোৱাৰ নিচিনাকৈ গাত তেল ধৰোঁতেই বগুৰীহাতীৰ ফালে একেবাৰে হোজা সহজ-সৰল কইনা এজনী বিচাৰি আনি বিয়া পাতি দিলে। স্বভাৱতে বৰ সহজ-সৰল হʼলেও বাপুটি খুড়াৰ আকৌ এটা অকৰা

মোৰ হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পিছৰ কথা। মোৰ মামা এজনৰ বিয়া আছিল। আচলতে মামাজন মোৰ নিজৰ মাহী এজনীৰ কলেজৰ বন্ধু। আৰু কইনাজনী মাহীৰ বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড আছিল আৰু নিজৰ মাহীৰ বন্ধু বান্ধৱী বাবে মামা-মাহী বুলি মাতিছিলোঁ‌। মাহী আমাৰ ঘৰতে আছিলেহি গতিকে অহা-যোৱাবোৰ চলি সম্পৰ্কবোৰ নিজতকৈয়ো বেছি আপোন হৈছিল। ধৰি লওঁ‌ক, মোৰ নিজৰ মাহীৰ নাম ৰীতা, মাহীৰ বান্ধৱী (কইনাগৰাকীৰ) নাম গীতা, মামাজন (দৰা) জয়। জয় মামাৰ বায়েক এজনী মীনা,ভায়েক মিলন। মীনা মাহী বৰ মৰমিয়াল আছিল আৰু মোক বহুত ভাল পাইছিল। মই

চৎচ্চা প্ৰেম বগলীৰ দৰে বগা৷ অকলুষ, পাখি লগা৷ চঞ্চল। নিলাজী বনৰ দৰে লাজুক, ৰবাব টেঙাৰ দৰে গোলাকাৰ। প্ৰেমৰ অলৌকিক শক্তিৰ বলতে প্ৰেমিক প্ৰেমিকাই পাৰ্থিৱ গেৰেকণি নেফেনোৱাকৈ পছোৱা বতাহত ভাঁহি ফুৰিব পাৰে। কুৰুৱাত পাখি মেলি ভৈয়ামৰপৰা পাহাৰলৈ, পাহাৰৰপৰা সাগৰলৈ ভ্ৰমিব পাৰে৷ প্ৰেম স্বৰ্গীয় বস্তু৷ প্ৰেমিক দেৱদূত। প্ৰেমিকা অপ্সৰা৷ উৰ্বশী। ভৰি দুটা চকীখনত তুলি আঁঠু দুটাৰ মাজৰ ফাঁকটোত থুতৰিটো সুমুৱাই দি বহি হেৰেম্ব কাকতিয়ে পুৰণি কথাবোৰ পাগুলিয়াই আছে৷ : বা দা ম!  ইণ্টাৰভেলত কিনি অনা হাতৰ বাদামৰ ঠোঙাটো কাকতিয়ে উৰ্বশীৰ ফালে আগুৱাই

হাজাৰ হওক তাই মোৰ ছাত্ৰী। মনটোৱে বাৰু কেনেকৈ মানি লয়। কিন্তু, তাইক পঢ়াবলৈ ল’লে দেখোন অংক সূত্ৰবোৰতকৈ বেছি বলিউডৰ ৰোমাণ্টিক গানবোৰহে মনত পৰে।    তাই প্ৰথমতে ছাৰ বুলিয়ে মাতিছিল, এদিন ময়ে ক’লোঁ‌, “ছাৰ বুলি ভবাতকৈ মোক বন্ধু হিচাপে ভাবি নিঃসংকোচে সকলো কথা সুধিব পাৰা। মই ভাবিছিলোঁ তাই চাগে মোৰ সৈতে ফ্ৰী হৈ ল’ব পাৰিলে বুজি নোপোৱা অংকবোৰ ভালকৈ সুধি-পুচি ল’ব পাৰিব। : হ’ব ছাৰ, ছাৰ এটা কথা কওঁ‌নে?  অলপ হুহকা-পিছলা কৰি তাই সুধিলে।  : উম, কোৱা কোৱা। : আপোনাক যে মোৰ

বাইকখন বাটতে ৰখাই গেটখন খুলি ধুনীয়া বাগিচাখনৰ মাজেৰে খোজকাঢ়ি গৈ কলিংবে’লটো দবাই দিলে ৰূপমে। আজিয়েই হেস্ত নেস্ত কিবা এটা কৰিবই বুলি সি লগৰকেইটাকো কৈ আহিছিল। ঘটনাটো ঘটিছিল ছমাহমান আগতেই। সি তেতিয়া বিএ পাছ কৰি উঠিছিল মাত্ৰ। এজন অলৰাউণ্ডাৰ ক্ৰিকেটাৰ হিচাপে ইতিমধ্যেই নাম কৰিছিল সি। এদিন দুপৰীয়া ভাত খাই উঠি প্ৰেক্টিচলৈ ওলাই যাবলৈ বাইকৰ চাবিপাট হাতত লৈ একে দৌৰে গেটৰ ওচৰ পাই হঠাৎ থমকি ৰ’ল সি। তীব্ৰবেগত বল কৰিবলৈ দৌৰি অহা বলাৰ এটাই বলটো এৰাৰ আগমুহূৰ্তত আম্পায়াৰে কেনচেল কৰি দিলে যেনেকুৱা

সঁচাকৈয়ে এই পাপী পেটটোৰ বাবে মানুহে কি কি কৰিব লগা নহয়৷ পেটৰ দৰে প্ৰেমৰ বাবেও বহুত কিবা কিবি ভুগিবলগীয়া হয়৷ পিছে আজি মই বেলেগ এটা পেট আৰু পাপীৰ কথাহে লিখিবলৈ ওলাইছোঁ৷ ৰ’ব অলপ আগৰপৰা আৰম্ভ কৰোঁ৷ মোৰ কলেজীয়া দিনৰ বান্ধৱী এগৰাকী মোৰ খুব পচন্দ হৈছিল৷ দুচকুৰ মিলনো হৈছিল, পিছে চাৰি চকুৰ সেই মিলন চকু পাৰি দেখিব পৰা নাছিল তাইৰ পোহনীয়া কুকুৰটোৱে৷ টমিক ফুৰাবলৈ নিয়াৰ সময়কণত ময়ো ঘৰত টিউচন আছে বুলি জিয়া ফাঁকি এটা দি পাতি চাইকেল মাৰি সেইখিনি ওলাওঁগৈ৷ টমিক

লকডাউন দিয়াৰপৰা ঘৰতে আছোঁ, আমনি লাগি গৈছে ঘৰত সোমাই সোমাই, ওলাই মেলি যাবলৈ লগ নাই তেনেকৈ, সুবিধাও মিলা নাই। তাকে কেইদিনমান আগতে কলেজীয়া বন্ধু এজনে ফোন কৰি ক’লে, : ঘৰত আছ যদি দুদিনমান আমাৰ ঘৰত থকাকৈ গুচি আহ। মই বোলো “কিবা সকাম নিকাম আছে নেকি?” : নাই ঘৰৰ কাষতে ৰাস পাতিছে, সেইকাৰণে মাতিছোঁ। তই টাউনীয়া পোৱালি, জীৱনত ৰাস দেখি পাইছ জানো? : হেৰৌ, টিভিত দেখোঁ নহয় বৰষাৰাণী ওলাই, মোহন ওলাই, প্ৰীতিকংকণা ওলাই, সেয়াই নহয় জানো? : অ’ সেয়াই, পিছে টিভিৰ