কাহিনীটো হোৱাটচ এপ, ফেইচবুক, অৰকুট আদি যুগৰ আগৰ কথা৷ কাহিনীৰ নায়ক আমাৰ ঘৰৰ ওচৰৰে পুতুল খুৰা৷ অঞ্চলটোত বিহুৱা বুলিলে পুতুল খুৰাৰ সমকক্ষ কোনো নাই৷ ঘৰে ঘৰে বহাগত বিহু মৰাৰপৰা আৰম্ভ কৰি মঞ্চৰ বিহুলৈকে পুতুল খুৰাই নিজৰ সৱল অস্তিত্ব ৰাখি থৈ গৈছিল৷ সেই পুতুল খুৰা কিন্তু বহুদিনলৈ অবিবাহিত হৈ আছিল৷ কাৰণ?  বিফল  প্ৰেম? হয় আছিল৷ ঠিক হওঁ হওঁকৈ ভাঙি যোৱা এটা প্ৰেম কাহিনী৷ কৈছোঁ শুনক। পুতুল খুৰাৰ বিহুদলৰ পূৰ্বৰ নাচনীগৰাকীৰ বিয়া হৈ যোৱাত নতুন নাচনীৰ সন্ধানত থকাৰ সময়তে গাঁৱৰ আনটো মূৰৰ

2008 চনৰ মে’ মাহৰ ঘটনা। মেট্ৰিক পৰীক্ষাত প্ৰথম ডিভিছনত পাছ কৰাৰ পিছত দেউতাই সুধিলে, “কিহত এডমিছন লবি, চাইন্স, আৰ্টছ নে কমাৰ্চ?” মই চাইন্স ল’ম বুলি ক’লোঁ।  কিছুদিন পিছতেই নলবাৰী কলেজলৈ গৈ এডমিছনৰ ফৰ্ম  লৈ আহিলোঁ। যথা সময়ত এডমিছনো হৈ গ’ল। আমাৰ চাইন্সৰ বেছিভাগ ক্লাছ গেলাৰীতেই হৈছিল। এনেকৈ দিন গৈ থাকিল। প্ৰথম বছৰত আমাৰ প্ৰেক্টিকেল ক্লাছ নাছিল। দ্বিতীয় বৰ্ষতহে প্ৰেক্টিকেলবোৰ আৰম্ভ হৈছিল। সকলোৱে জানেই হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীত ইংৰাজী আৰু অসমীয়াৰ বাহিৰে বাকী চাৰিটা বিষয়ৰ যিকোনো এটা ফৰ্থ চাবজেক্ট কৰিব পাৰি। মই বায়োলজি

ঠাই টুকুৰাত সিনহা ছাৰ বুলি ক’লে চিনি নোপোৱা ব্যক্তি হয়তো এজনো নোলাব। পেচাত এজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল যদিও, মনৰ এক অদম্য হেঁপাহৰ বাবে ঠাইখিনিৰ নৱম আৰু দশম শ্ৰেণীৰ ল’ৰা-ছোৱালীখিনিক তেওঁ ঘৰতে গণিত পঢ়ুৱায়। দক্ষিণাৰ অৰ্থাৎ টিউচন ফিজৰ কোনো ধৰা-বন্ধা নিয়ম নাই। কোনোবাই দিলে দিব; নিদিলে নাই। পাঁচযোৰা ডেক্স-বেঞ্চ আৰু এখন ব্লেক বৰ্ডেৰে পৰিপূৰ্ণ ৰূমটোত সদায় আবেলিৰ ৫ বজাৰ পৰা নিশা ৭ বজালৈ গণিত বিষয়ৰ এখন মেলা বহে বুলি ক’লেও ভুল নহ’ব। তেতিয়া আমি দশম মানত। আমি মানে ঠাইখিনিৰ মই, ৰঞ্জন, দিগন্ত,

চাদৰৰ আঁচলত লাগি ফুৰা প্ৰেমৰ বতাহজাকে মোৰ মেট্ৰিকৰ উত্তৰবহীৰ চিয়াঁহীবোৰ শুকুৱাই ইমানেই পাতল কৰি দিলে যে পৰীক্ষকে কি লিখিলোঁ জুপি জুপিও চাগে ধৰিব নোৱাৰিলে। সেয়ে ফলাফল আশা কৰাতকৈ বহুত বেয়া হ’ল। এইবাৰ যি হ’ল হ’ল আৰু হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীত ভাল ৰিজাল্ট এটা কৰিবই লাগিব বুলি মোক সেই সময়ৰ নগাঁৱৰ খুব নাম থকা এখন জুনিয়ৰ কলেজত নাম লগাই দিলে। মা-দেউতাৰ সপোন বুকুত বান্ধি ষোল্ল বছৰ বয়সতে ঘৰৰপৰা বহু আঁতৰত হোষ্টেলত থাকি নতুন উদ্যমেৰে পঢ়িম বুলি ঢাপলি মেলিলোঁ। সেয়া আছিল উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম

মোৰ বিশ্বাস, তই এই পোষ্টটো পঢ়িবিয়েই। তোৰ দৰে তাজা তাজা ব্ৰেকআপৰপৰা হোৱা মনোকষ্টৰপৰা উদ্ধাৰ পাবলৈ ককবকাই থকা বন্ধুবোৰে সকাহ পাওক বুলি আজিকালি মই ফ্ৰী এডভাইজ দিওঁ। প্ৰেমৰ সাগৰত সাঁতুৰি থকাকেইদিন না মোৰ ফোন ধৰিবলৈ, না মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিবলৈ তোৰ সময় আছিল। আজিকালি পিচে তোৰ ক্লিক্ ৰেস্পঞ্চ পুনৰ ঘূৰি অহা যেন লাগিছে। ভাল কথা, এইটো ভাল লক্ষণ। এতিয়া সেই কথাবোৰত গুৰুত্ব দে, যিবোৰত সেই তেতিয়া দিবলৈ সময় পোৱা নাছিলি। আজিকালি কিজানি পুৰণি চিনেমা আৰু পুৰণি গানক খুব সময় দিছ? মোৰ মতে,

হেজাৰ বুজনিৰ পিছতো একমাত্ৰ ছোৱালীজনীৰ জেদৰ ওচৰত বাপেকে অৱশেষত হাৰ মানিবলৈ বাধ্য হ’ল। অৱশ্যে তাইক বুজাইয়ো কোনো লাভ নাই। সৰুৰেপৰা আলাসৰ লাৰু কৰি ডাঙৰ-দীঘল কৰা বন্দনাৰ জেদী স্ব‍ভাৱটো মাক-বাপেকে ভালদৰেই উপলব্ধি কৰিব পাৰে। লাগ বুলিলেই সকলো বস্তু নিমিষতে তাইৰ হা‍ত‍ত তুলি দি “সকলো বস্তু বিচাৰিলেই পাব পাৰি” ধৰণৰ যোগাত্মক ধাৰণা এটা তাইৰ মনত গঢ় দি তোলাত অৱশ্যে মাক-বাপেকৰ গাতো দোষ নথকা নহয়। চহৰীয়া দম্পতীৰ সকলো সম্পত্তিৰ একমাত্ৰ উত্তৰাধিকাৰী হিচাপে তাই বিচৰাবোৰ যেন তেওঁলোকৰ বাবে তেনেই নগণ্য আছিল। পিছে এইবাৰ তাই

২০০২ চন, তেতিয়া এইচ এচ ছেকেণ্ড ইয়েৰত। সেইদিনটো আজিও মনত আছে, আবেলিৰ সময় ৩ বাজি গৈছে। যৌৱনৰ চাকনৈয়াত উটি-ভাঁহি ফুৰাৰ সময়। হাতত ক্ৰিকেট বেটখন লৈ খেলপথাৰলৈ বুলি যাবলৈ ৰাস্তাত আগৰেপৰা ৰখাই থোৱা চাইকেলখনত উঠিছোঁ, দেখিলোঁ খুড়াৰ ছোৱালী ৰিবলী বাইদেউৰ লগত এজনী ধুনীয়া ছোৱালী, হালধীয়া চুৰিদাৰ পিন্ধি হাঁহি হাঁহি ৰাস্তাটোৰ সিটো ফালৰপৰা আহি আছে। চাইকেলখনত উঠিবলৈ লৈ থমকি ৰ’লোঁ, কিবা এটা পাহৰাৰ ভাও ধৰি নামি দি এনেই পেণ্টটোকে ঠিক কৰাৰ দৰে কৰিলোঁ। যিমানেই ওচৰ চাপি আহিছে মোৰ বুকুখনত এক অজান শিহৰণ

এখন গণ্য-মান্য ব্যক্তিৰ সভাত এজন ব্যক্তিয়ে এটা প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিলে, “মানুহ কেতিয়া প্ৰেমত পৰে?” প্ৰশ্নটো  শুনি সকলো গভীৰ সমস্যাত পৰিল, আজিলৈকে কোনেও ভবা নাছিল মানুহ কিয় প্ৰেমত পৰে! বিভিন্নজনে বিভিন্ন ব্যাখ্যা আগবঢ়ালে, বহুতৰ মাজত তৰ্ক বিতৰ্কও চলিল, লাহে লাহে তৰ্ক বিৰ্তক গৈ মাৰ-পিটৰ  ৰূপ ল’লে, বহুলোক গুৰুতৰ ভাৱে আহত  হ’ল, দুই এজন বৃদ্ধ ব্যক্তি স্বৰ্গগামীও হ’ল, যেতিয়া তিনিঘণ্টা চলা কাজিয়াৰ শেষত সকলো ফোঁপাই জোপাই বহি পৰিল, তেতিয়া এজন যুৱকে ক’লে, : ৰাইজ, মই  আপোনালোকৰ যোগ্যৰ নহওঁ যদিও আপোনালোকৰ সন্মতি হ’লে

প্ৰেম কি যে এক মায়া লগা শব্দ। সকলোৱে  এবাৰ হ’লেও প্ৰেমত পৰিছে নে কি কয়? কোনোবা এবাৰ, কোনো আকৌ দুবাৰ, কোনোবা আকৌ বহুবাৰ। কোনোৱে কয় প্ৰেম হৈ যায়, কৰা নাযায়। বাৰু সেইবোৰ বাদ প্ৰেমৰ বিশ্লেষণ এতিয়া নকৰোঁ। আমুকী পিচে সৰুতে প্ৰেমত পৰিলোঁ,  তেওঁৰ খোজ, ৰোমাঞ্চ, এক্সন,  ব্যক্তিত্ব, ডায়লগ উফঃ! এতিয়াও আছে, ক’বহে নোৱাৰিলোঁ।প্ৰেমৰ প্ৰ’পজেলবোৰ পাওঁ,  কিন্তু….. নিমিলে। তেতিয়া মই কলেজত। দূৰসম্পৰ্কীয় জেঠাইৰ ছোৱালীৰ বিয়া, নোযোৱাকৈ পাৰিনে? মামা মাহী, জেঠাই, মামী সকলো ওলাইছে, মাৰ লগত ময়ো, বিয়া নামনিত। জোৰোণৰ আগদিনাই আমি

বিদিশাৰ চুলিকোছা কেঁকোৰা। তাইৰ চিন্তা ধাৰাও যে ভাজঁ লগা হ’ব মই জনা নাছিলোঁ। কোমলতাৰে ভৰি থকা মুখখন দেখি ধৰিবই নোৱাৰি তাই যে মহা সন্দেহবাদী ছোৱালী। তাইৰ লগত সম্পৰ্ক হোৱাৰ পিছত মোৰ লগৰ ছোৱালীৰ লগত ভালদৰে কথা পতা বহু দূৰৰে কথা তাইৰ আটাইতকৈ ভাল বান্ধৱীজনীৰ লগতো যদি মই দুষাৰ ভালদৰে কথা পাতোঁ তাতো তাইৰ লেঠা লাগে। কেতিয়াবা ভাবোঁ তাইৰ বান্ধৱীজনীক কৈ দিওঁ নেকি মই ছোৱালীৰ লগত কথা পাতিলেই জগৰ লাগে বুলি। পিচে বহু কথা ভাবি নকওঁ। এই পাঁচ মাহতেই তাই মোক