“এটুকুৰা আলসুৱা মেঘ ভাঁহি যায় মোৰো বন হংসই বাট হেৰুৱায় মই আছোঁ শাৰদীয় খিৰিকী মুখত বুকুৱে বিচৰা জনলৈ বাট চাই…..” কামিহাড়ৰ উলম্বভাৱে থকা ফেনখনত চুইছ ব’ৰ্ডৰ ৰেগুলেটৰৰ তিনি নম্বৰ স্পীদ আৰু মোৰ শৰীৰৰ ওপৰত ডাঠ বেডক’ভাৰৰ আৱৰণ, শৰৎ কালৰ আগমনৰ এয়াও এক সংকেত। পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী মানুহজনৰ অনুভৱ লৈ শুই থকাৰ সময়ত ক’ৰপৰা যে আহি মায়ে টিভিটো চলাই অসমীয়া মিউজ (মিউজিক কাম নিউজ ) চেনেল লগাই থৈ মোৰ নিহালিত বিহগুটি মেলি দিলে নহয়! এনেই বোলো পুতেক থাকোঁ ঘৰৰ বাহিৰত, পূজা

: দেবজিতৰ CIBIL টো কেনেকুৱা? ধোঁৱাই থকা চাহৰ কাপটো মুখৰ ওচৰত লৈ চুমুক এটা দিয়াৰ আগতে আদিত্য বৰঠাকুৰে প্ৰশ্ন কৰিলে৷ লক ডাউন, কভিড আদিৰ মাজত বছৰটোৰ আধা সময় কেনেদৰে পাৰ হৈ গ’ল ধৰিবই নোৱাৰিলোঁ৷ ফটাঢোলৰ মিট পতা দূৰৈৰে কথা, মানুহবোৰক লগ পাবলৈকো বৰ দুৰূহ হৈ পৰিল৷ তাৰ মাজতে বিজয় মহন্তৰ বুলেটখন বুকিং, চাবলৈ মোক নিমন্ত্ৰণ, হঠাতে যোৰহাট আহি ওলোৱা আদিত্য বৰঠাকুৰ আৰু ফলশ্ৰুতিত এয়া বুলেটৰ শ্ব’ৰূমৰ ৰিচেপচনৰ কাষৰ চোফাত মেচিনত তৈয়াৰ কৰা চাহ আগত লৈ মই, বিজয় আৰু আদিত্য বৰঠাকুৰ৷

সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে দিম্পলে ভেলেণ্টাইন সপ্তাহ পালন কৰি পোৱা নাই, অৱশ্যে পাতিম নো কাৰ লগত। বাৰু থাকক মোৰ দুখ ভৰি কাহিনী।  যোৱাবছৰৰ ঘটনা অসম সচিবালয়ত লিখিত পৰীক্ষা৷ ৰাতিপুৱাই সাজি কাঁচি আহিলোঁ পৰীক্ষা চেণ্টাৰলৈ৷ ইফালে সময় তেতিয়া ভেলেণ্টাইন সপ্তাহৰ৷ আৰু সেই মহান উৎসৱৰ পৰম্পৰা অনুসৰি মোৰ বয়সৰ ল’ৰাবোৰে নিজৰ নিজৰ সম্পত্তি বুলি ভবা প্ৰেয়সীকেইজনীক পৰীক্ষা দিয়াবলে আনিছে। বাৰু যি নহওক সঁচা প্ৰেম আছে? নহ’লে নো ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ ঠাণ্ডা দিনত ল’ৰা এটাই এজনী ছোৱালীৰ নামত ইমান ৰাতিপুৱা শুই উঠি পৰীক্ষা দিয়াবলে

: ৰমেনদা শুনক না। মোক হেল্প এটা কৰক না। পুবালীৰ লেনিয়াই কোৱা কথাকেইটাত হাৰমনিয়ামখন ডাঙি ষ্টেজলৈ নি থকা ৰমেনদা ৰৈ গ’ল। : কোৱা কি হেল্প লাগে? : মানে নাইট ফাংচন আছেতো। সেয়ে ফ্ৰেচ হৈ আহিবলৈ ঘৰৰ পৰা আহোঁ। মোক ঘৰত থৈ আহিব নেকি? : অকে। তুমি দহমিনিট ৰোৱা। মই থৈ আহিম। এইখিনি সময়তে ৰমেনৰ দেউতাকলৈ খং এটা উঠি আহে। কিমানদিনৰ পৰা দেউতাকক কৈ আছে মটৰ চাইকেল এখন লাগে, নাই কোনো খবৰেই নাই। এতিয়া বাৰু পুবালীক কেনেকৈ চাইকেলৰ ফ্ৰেমত বহুৱাই নিয়ে

যদু : য়ে কি ধুনীয়া ছোৱালী চা চা? মধু : আৰে চুইটি একদম হৰি : নিজৰ নবৌৱেৰক চুইটি ক’বলৈ লাজ নালাগে তহঁতৰ! যদু : ইয়ে কোন নবৌ হাঁ? কাৰ নবৌ? মধু : অঁ কাৰ নবৌ…নবৌ হোগা তেৰা…মোৰ কাৰচ হয় কাৰচ৷ হৰি : ইনচে মিলিয়ে কাৰচ নহয় হেৰৌ মূৰ্খ ক্ৰাচ বুলি কয় ক্ৰাচ৷ ইংলিছ নাজানিলে কৱ কিয়? হাঃ হাঃ! যদু : নিজক বেইজ্জত কৰিবলৈ আকৌ। নিজক কেনেকে বেইজ্জত কৰিব পাৰি তাৰ ক্ৰেচ কোৰ্চ কৰা আছে ন ইয়াৰ৷  যদু আৰু হৰিয়ে মধুক

জোৰেৰে অহা বৰষুণজাকৰ পৰা বাচিবলৈ গায়ত্ৰী আৰু মই ইউনিভাৰ্চিটিৰ বাছখনৰ পিছ দুৱাৰেদি জঁপিয়াই উঠিলোঁ৷ জৰাজীৰ্ণ বাচখন পুৰণা এম্বেছাদৰৰ দৰে চলি আছে৷ এনেকুৱা জোৰৰ বৰষুণত কেতিয়াবা ভিতৰতে ছাতি মেলিব লগা হয়৷ সেইদিনাও একেই অৱস্থা, শেষৰ বেঞ্চখনৰ মাজত বহিলোঁ যদিও গায়ত্ৰীয়ে নিজৰ চুইছ দিয়া ফল্দিং ছাতিটো খুলিবলৈ উলিয়ালে৷  “..আউছ্‌…!” লৰা এটাই বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল৷  “ছ’ৰি.. ছ’ৰি..” গায়ত্ৰীয়ে ছাতিটো ততাতৈয়াকৈ জঁপাই থ’লে৷ দুইজনীয়ে দুইজনীৰ চকুলৈ মূহূৰ্তৰ বাবে চাই মুখ টিপি হাঁহিলোঁ লুকাই লুকাই৷  “ফুটিল নেকি?” মই ফুচফুচাই তাইক সুধিলোঁ৷  “নাই, বাদ দে.. চাই