অৱশেষত সেই দিনটো আহিছিল৷ কলেজীয়া জীৱনত প্ৰথমটো খোজ পেলোৱাৰ দিন৷ নতুন কলেজ, নতুন উদ্যম, নতুন পৰিবেশ, নতুন কিছুমান মুখ.. মুঠতে কিবা এটা অবুজ ভাললগা ভাৱে সেইদিনা মোৰ চাৰিওফালে ক্ৰীড়া কৰিবলৈ ধৰিছিল৷ সময় যোৱাৰ লগে লগে অনুভৱ কৰিছিলোঁ, স্কুলীয়া জীৱনৰ সজাত বন্দী পখীটি যেন এতিয়া মুকলি আকাশৰ বুকুত দূৰ-দিগন্তলৈ উৰা মাৰিছে নতুনত্বৰ দানা বিচাৰি৷ মনৰ আনন্দত উলাহে নধৰা হিয়া.. যেন উৰিয়েই থাকিম, উৰিয়েই থাকিম.. হেঁপাহ নপলোৱালৈকে৷ কলেজৰ ক্লাছৰুম, জিৰণিকোঠা, কেণ্টিনৰ বতাহত যেন কোনোবাই কিবা মিহলাই দিছিল আৰু তাৰ বেৰবোৰে নতুনকৈ প্ৰাণ

প্ৰতি, হ’ব লগা মানুহজনী মাকৰ ঘৰ, গৈ নোপোৱা গাওঁ৷ বিষয়: প্ৰেম নিবেদনৰ আবেদন পত্ৰ মৰমৰ, মৰমৰ তুমিজনি৷ চিঠিৰ ভাজত গৰমে গৰমে পঠোৱা মৰমবোৰ ল’বা৷ দুই এদিনৰ পিছত আমাৰ দুয়োৰে নামত দিম্পল উইদচ ………বুলি বিয়াৰ চিঠিয়ে ওলাব৷ গতিকে এই সময়ত ঘৰ কা মুৰ্গী ডাল বৰাবৰ বুলি ভাবি চিঠিখন নপঢ়াকে নাথাকিবা৷ প্ৰেম পত্ৰ লিখি টেণ্ডাৰ পেলোৱা হেবিট একেবাৰে নাই, আগতে যি দুই এখন কাৰোবাক দিছিলো যদিও আনে লিখা কপি পেষ্ট হে কৰিছিলো৷ ৷ “সাগৰৰ পানী যিমান তোমালৈ মোৰ মৰম সিমান, তুমি যদি

বিশ্ব ইতিহাসৰ মহানতম প্ৰেমিক, ডাণ্টে, মজনু, দেৱদাস বা ইমৰাণ হাচমী আদিৰ শাৰীত নপৰিলেও মোৰো প্ৰেম কাহিনী কোনো গুণে কম নাছিল৷ তেওঁলোকে যেনেকৈ প্ৰেমত পৰি হাবুডুবু খাইছিল মোৰো প্ৰায় তেনেকুৱাই কাহিনী আছিল। কোনেও নিলিখিলে বাবেই মই নিজেই লিখিবলৈ ওলাইছো; তফাৎ মাত্ৰ ইমানেই যে তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ নিজৰা দুয়োফালৰ পৰা কুলু কুলু সুৰেৰে বৈ গৈছিল আৰু আমাৰ একপক্ষীয় ভাবে আৰু বিশেষ এটা বৈশিষ্ট আছিল এই প্ৰেমৰ নিজৰা বৈছিল প্ৰায় ডেৰকুৰিজনী লায়লা, বিয়েট্ৰিচ, পাৰো, মল্লিকা শ্ৱেৰাৱত আদিৰ বাবে৷ যি মূলা বাঢ়ে তাৰ দুপাততেই চিন৷

ক্লাছ এইটৰ পৰা আমাৰ লগৰ দুই এজনী প্ৰেমত পৰিবলৈ ধৰিছে। টিফিনত আমি কেইজনীমানে সিহঁতক বেৰিকুৰি ধৰো, প্ৰেম কাহিনী শুনিবলৈ। প্ৰেমিকৰ চিঠি দুই এখন পঢ়াৰো সৌভাগ্য ঘটিল। তেজেৰে লিখা চিঠি পঢ়ি শিঁয়ৰি উঠো। কিমান ভাল পালে বাৰু এনেকৈ তেজেৰে প্ৰেমিকালৈ চিঠি লিখিব পাৰে। তাহাঁতৰ প্ৰেম কাহিনীয়ে আপ্লুত কৰে আমাক। আমি প্ৰেমিক নথকা কেইজনীয়ে নিজৰ ফুটা কপালখনকে দুখ দিওঁ। আমি কেইজনীয়ে কথা পাতো, তেজেৰে নালাগে বাৰু চিঞাহীৰেই লিখচোন আমালৈ চিঠি এখন কোনোবাই। মনৰ দুখ মনতে মাৰ যায়। আইনাখনৰ আগত নিজকে চাই ভাবো,

বৰ্তমান সময়ত ৰ’য়েল এনফিল্ড বা বুলেট নামৰ বাহনখনে যি ‘ক্ৰেজ’ৰ সৃষ্টি কৰিছে সেয়া কেৱল পুৰুষ সমাজৰ মাজতেই সীমাবদ্ধ হৈ থকা নাই; বৰং মহিলাসকলৰ মাজতো সমানেই চৰ্চাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিছে। কি ফটাঢোলৰ বিয়নী-মেল, কিটি পাৰ্টি, কলেজৰ কেণ্টিন সকলোতে মাত্ৰ বুলেটৰ ক্ৰেজ। কলেজৰ লগৰজনীয়ে আনখন কলেজৰ অমুকৰ লগত যি ষ্টাইলত ৰঙীণ চছমা পিন্ধি মহাৰাণীৰ দৰে বুলেটত উঠি যায় দেখিলে লগৰ কেইজনীৰ গাতো কিবা বিছাই ডকা দি ডাকে৷ তাতে আকৌ আমাৰ শ্ৰদ্ধা-আলিয়াহঁতে বলিউডী চিনেমাত যিবোৰহে কৰি দেখাইছে, সেইবোৰ দেখি-শুনি ময়ো যে কিমানবাৰ সপোনতে

ল’ৰাটোক ভাল লাগিছিল মোৰ৷ মিঠা বৰণৰ অল্পভাষী, অলপ ওখকৈ লৰাটোক প্ৰথম দেখোতেই একেবাৰেই প্ৰেমত পৰিলো। মানে লাভ ইন ফাৰ্ষ্ট ছাইট। তেতিয়া মই স্নাতক দ্বিতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী। হোষ্টেলত থাকিয়েই কলেজলৈ অহা-যোৱা কৰিছিলো। মায়ে ফোন কৰি জনালে পেহীদেউৰ ল’ৰাজন মানে আমাৰ বিতুদা আহিছে বন্ধু এজনৰ লগত। বন্ধুজন বোলে আমাৰ চাৰিওকাষে থকা বিলবোৰৰ কিবা পৰ্যবেক্ষণৰ কামত আহিছে, কেইদিনমান থাকিব আমাৰ ঘৰত। মই বিশেষ গুৰুত্ব নিদিলোঁ। ঘৰলৈ খুউব মনত পৰাৰ বাবে শনিবাৰ এটাত ঘৰলৈ আহিছিলোঁ সেইকেইদিনতে। কিতাপৰ বেগটো টেবুলত থ’ব খুজিও ৰৈ গ’লো। মোৰ

কলেজীয়া দিনতেই তাই মোৰ অন্তৰ দখল কৰি পেলাইছিল। তাইক লৈ ভৱিষ্যতৰ সপোন দেখোতে দেখোতেই মোৰ কলেজীয়া জীৱনৰ অন্ত পৰিল৷ কি যে কৰা নাছিলো, তাইৰ হৃদয় জিনিবৰ বাবে! কিন্তু ‘না’-ৰ পৰা কোনোদিনেই তাইৰ উত্তৰ ‘হা’ কৰাব নোৱাৰিলো। অৱশ্যে মোৰ যিহে চেহেৰা! কেনেকৈ বাৰু তাইৰ দৰে ধুনীয়া ছোৱালী এজনীয়ে মোৰ লগত ভৱিষ্যতৰ সপোন ৰচিব পাৰে! গ’ল কথা গ’ল! কলেজ পাৰ কৰাৰো আজি ১০ বছৰ পাৰ হৈয়ে গ’ল। তথাপিও এই চিঙ্গলৰ লেবেলটো আঁতৰাবই পৰা নাই। শুই উঠি পেপাৰখনত চকু ফুৰাই আছিলো। হঠাতে এটা

আমাৰ এতিয়া প্ৰেম কৰাৰ দিন উকলিল ৷ বয়স হৈছে ৷ চেনি খোৱাৰ দিন চলি আছে বাৰু, সেইটো বেলেগ কথা ৷ প্ৰেমৰ এই আকালৰ দিনত আগৰ সেই ফটা কাহিনীবোৰ সুঁৱৰিবলৈকে কিবা ভাল লাগে দিয়কচোন, এই বয়সে ভাটি দিয়াৰ দিনতো গাটো কিবা ৰমৰমাই উঠে ৷ হওঁতে নফটা বুলিবলৈ এটাও নহ’ল, যিমানবাৰ প্ৰেমালো গোটেইকেইবাৰ ফটাই ওলাল ৷ তাৰে বহনিবিধ বৰ মৰমৰ, বুকুত এচপ’লিন সানি সাঁচি থৈছিলো আজি বোলো ৰাইজৰ লগতে ভগাই লওঁ ৷ তেতিয়া ক্লাছ এইটত ৷ সৰুতে মানে মই দেখিবলৈ বৰ বেয়া

মৰমৰ, এইয়া ফেনখন চলাই লৈছো, আজি বহুদিনৰ মূৰত তোমালৈ চিঠি লিখো বুলি। ফেনৰ অবাধ্য বতাহজাকে কাগজখিলা উৰুৱাই নিছে। চাও, ফেনখন অফ কৰি দিওঁ। সাত বছৰৰ আগৰ কথাবোৰ তোমাৰ বাৰু মনত আছেনে? সিদিনা আছিল জোনাকেৰে জিলমিলাই থকা এক সন্ধিয়া৷ ফৰিং ফুটা জোনাকত তোমাৰ জিলমিলাই থকা মুখখনে বৰকৈ আমনি কৰাত বাইক উলিয়াই ঢাপলি মেলিছিলো তোমালোকৰ ঘৰৰ আগলৈ। ভাবিছিলো কিজানি তোমাক দেখা পাওঁ। নাই চোতালত কোনো নাছিল। আছিল মাথো তোমাৰ মৰমৰ ফাপৰে ধৰা কুকুৰটো। ফাপৰে ধৰিলে যদিও সি বৰ ধুনীয়া। কিয়নো সি যে