যদিও ভূপেনদাই গাই গৈছে, “জয় বা পৰাজয়, সময় অসময় কপালত জিলিকাই প্ৰেম নাহে, প্ৰেমে সময় নুবুজে, প্ৰেমে বয়স যে আৰু নুবুজে……” তথাপিও, বয়স সন্ধিৰপৰা আৰম্ভ হোৱা অনুভূতি, অনুভৱবোৰে এটা নিৰ্দ্দিষ্ট বয়সলৈকে ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ মাজত একোজন দুৰ্দান্ত প্ৰেমিক হোৱাৰ বাসনা জগায়। সেইটো বয়সত গ্লেমাৰ জগতৰ বিভিন্ন তাৰকাৰ প্ৰতিও বহুতেই আকৰ্ষিত হয়, তাৰকাসকলক নিজৰ কৰি পাব বিচাৰে, নাপায় বুলি জানিও তেওঁলোকৰ ফটো সংগ্ৰহ কৰে, তেওঁলোকৰ সপোনত বিভোৰ হৈ থাকে! তাৰকাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হোৱা এনে এজন প্ৰেমিকৰ বাবে মোৰ জীৱনত হোৱা এক ঘটনাৰ কাহিনী

: আপোনাৰ প্ৰেম বিবাহ হৈছিল নে? : হয় মোৰ প্ৰেম বিবাহ হৈছিল। : আপোনাৰ জীৱনলৈ প্ৰথম প্ৰেম কেতিয়া আহিছিল? : আপোনাৰ প্ৰথম প্ৰেম সফল হৈছিল নে? : প্লিজ… কৈ আছোঁ সকলোবোৰ। ইমান ওপৰা-ওপৰিকৈ প্ৰশ্ন কৰিলে মই কেনেকৈ উত্তৰ দিম! লাহে-ধীৰে সকলোবোৰ ক’ম। ধুনীয়াকৈ বহি লৈছোঁ ক’বলৈ বুলি। চকুকেইটাও ডাঙৰকৈ মেলি লৈছোঁ। ধেৎতেৰি, সপোনহে দেখি আছিলোঁ। হওক তেওঁ সপোনতে আজি সাংবাদিকৰ ইমানবোৰ প্ৰশ্নৰ মুখামুখি হ’লোঁ। এই প্ৰথম প্ৰেমৰ প্ৰশ্নটোৱে মোক পিছ নেৰিছে অ’। কাৰোবাৰ লগত প্ৰেমৰ বিষয়ে কথা এষাৰ পাতিবা, সুধিবই

উপলক্ষ : সদৌ অসম মইনা পাৰিজাতৰ বার্ষিক সমাৰোহ। নিজৰ সময়ত সক্রিয় ‘মইনা’ হোৱাৰ সুবাদতে হয়তো সুবিধাটো আহিছিল। হাতত এসপ্তাহ বন্ধ লৈ আগদিনা আহি ঘৰ সোমাইছিলোঁহিহে, তেনেতে ওচৰৰ খুড়া এজনে আহি দেউতাৰ সন্মুখত প্রস্তাৱটো ৰাখিছিল। আমাৰ মইনা পাৰিজাতৰ পৰিচালক হৈ যোৰহাটলৈ যাব লাগে। আচলতে সেইটো প্রস্তাৱ কম, পাকে-প্রকাৰে ‘তয়েই যাব লাগিব’ জাতীয় আদেশহে বুলিব পাৰি। দেউতাই অলপ হেঁহো-নেহো কৰিছিল যদিও যোৰহাটৰ নাম শুনিয়েই মোৰ ঠেং দাং খালেই নহয়। আৰে নাখাব কিয়? আজিৰ এই মইটোক ভাঙি-পিটি গঢ়াৰ গোটেই সময়খিনিৰ সাক্ষী হৈ আছে

চাকৰি কৰাৰ আগৰ জীৱনছোৱা ছোৱালীৰ লগত মেল পাতিবলৈ ইমান চেনী নাছিলোঁ৷ তথাপি কিছুমান কাৰকে মোলৈ দুই এজনীৰ চকু নপৰাকৈ নাছিল৷ দুজনীৰ মাকে বৰকৈ মোক জোঁৱাই কৰিবলৈ মনে মনে বিচাৰিছিল৷ এজনীৰ মাকে এদিন মোক ক’লে তামুলী বোপা অমুকে কৈছে তুমি হেনো আমাৰ মাজুক ভাল পাই আছা? তেওঁ ইমান বেয়া বুলি মই ভবা নাছিলোঁ (আচলতে সেই ল’ৰাজনেহে মাজুলৈ প্ৰেম নিবেদি বিফল হৈছিল৷) “তুমি কিন্তু কাৰো কথা নুশুনিবা তুমি আহি থাকিবা৷” আচলতে আমাৰ এটা গ্ৰোপ আছিল য’ত গধূলি আড্ডাত কবিতাৰ সলনি লোকগীত পেৰডী

মানুহে কয় প্ৰেম শ্বাশ্বত,প্ৰেম পৱিত্ৰ, প্ৰেমত পৰা মানুহে জগতত ভালেই দেখে। যিয়ে প্ৰেম নকৰে সি দেৱতাতো নহয়েই, চয়তান তো জৰুৰ হ’ব।পিছে এই দেৱতা-চয়তানৰ যুঁজত মোৰ দৰে অবোধ বালিকা গৰাকী এনেদৰে টেপেকা খাই থাকিলো যে প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত দেৱতাতো নহ’লোৱেই,চয়তান হোৱাৰহে সম্ভাৱনা প্ৰৱল হৈ পৰিল। স্কুল, কলেজ, বেকাৰ দিনবোৰ চব প্ৰেমবিহীনভাৱেই কটালো। হওঁতে দুই এজনক মোৰো ভাল নলগা নহয়, লাগিছিল। পিছে ল’ৰালৈ চকু দিয়াৰ আগতেই ঘৰত থকা সহোদৰ ৰূক্মবীৰ দুজন আৰু সিহঁতৰ বন্ধু -বান্ধৱ আটাইবোৰৰে মুখবোৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠে। ৰূক্মবীৰ দুজনৰ

চুভাহ চুভাহ য়ে ক্যা হুৱা…. নাজানে কিউ অব মে হাৱা মে চল ৰহী হু…. আপুনি ভাবিছে নেকি যে মই এনেকৈ প্ৰেমত পৰি উৰি আছোঁ। যোৱা এবছৰ ধৰি প্ৰতিটো ৰাতিপুৱা ডিউটিলৈ গ’লে উৰি উৰি যোৱাৰ দৰে গৈ আছোঁ। কাৰণটো হ’ল আধাৰ লিংক পাঞ্চিং মাৰিব লাগে। ঘৰত গোগ্ৰাসে  ৰাতিপুৱাৰ ভাতকেইটা গিলি তাৰাতাৰি ডিউটি পাব লাগে, হটস্পট অন কৰি ৱাইফাই কানেক্ট কৰিব লাগে আৰু সকলোতকৈ আগতে আঙুলি ৰ চাপ বহুৱাব লাগে। আঙুলিৰ চাপ বহুৱাৰ পিছত যেতিয়া কনফাৰ্ম বুলি আহে উফফফ… তাৰ পিছত কি

মোবাইলৰ স্ক্ৰীণখন জিলিকি উঠিল। সেই অচিনাকি নম্বৰটোৰপৰা আকৌ এটা মেছেজ আহিছে। লগ কৰিবলৈ বিচাৰিছে। মই তেতিয়া কটন কলেজৰ উচ্চতৰ মাধ্যমিকৰ প্ৰথম বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰী। নতুনকৈ বহু বান্ধৱী লগ পাইছো, সিহঁতৰ সৈতে মাজে-মাজে আড্ডা মাৰো, মাজে-মাজে পাণবজাৰৰ মিলেনিয়ামলৈ যাও, ৰেবতী চাট হাউচলৈ যাও, মুঠতে খুউব ধুনীয়া সময় আছিল সেইয়া। এদিন হঠাতে মোলৈ আননৌন নম্বৰ এটাৰপৰা মেছেজ আহিল কেনে আছা বুলি! মই সুধোহে সুধো কোন হয়, সিফালৰপৰা কিন্তু উত্তৰ নিদিয়ে। মোক আচৰিত কৰি এবাৰ তেওঁ ক’লে, ‘তুমি মোক চিনি নোপোৱা, মই কিন্তু তোমাক

“লৈ যোৱা একেবাৰে, থৈ দিয়া কাষৰতে……” গীতটো গুণগুণাই ভাৰাঘৰৰ দুৱাৰখন খুলি সোমাই গ’লোঁ। যোৱা প্ৰায় এক সপ্তাহত এই গীতটো ২৹৹ বাৰ মান শুনিছোঁ। নুশুনি থাকিব পাৰিনে? আপোনাৰ নিজৰ লগত হোৱা হ’লে গম পালেহেঁতেন। উফ্, কি যে মিঠা অনুভৱ৷ এয়া ২৹৹৮ চন মানৰ কথা৷ কৰ্মসূত্ৰে উজনি অসমৰ ঠাই এখনত যোগদান কৰিছোঁ আহি৷ অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ টেম্পোত অহাযোৱা কৰিব লাগে৷ উপায় নাই, লাগ বুলিলেইনো ক’ত ভাৰাঘৰ এটা পাম৷ ৰাতিপুৱা ৯:১৫ মানত অফিচলৈ ৰাওনা হওঁ৷ প্ৰথমে সময়ৰ অলপ ইফাল সিফাল হৈছিল যদিও, আজিকালি

তেতিয়া মই অষ্টম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী। আমি ছয়জনীয়া  ছোৱালীৰ এটা গ্ৰুপ আছিল। ক্লাছৰ আন সকলো ছোৱালীৰ লগতে  সু-সম্পৰ্ক আছিল যদিও আমাৰ দলটোৰ মনৰ মিলটো অলপ বেছিয়েই আছিল । আমি আমাৰ মাজত প্ৰতিটো কথাই আলোচনা কৰিছিলোঁ।  ক্লাছত ল’ৰা বিশেষ বন্ধু বুলি আমাৰ কোনো নাছিল। বহুত কিবা দৰকাৰত হে সিহঁতক মাতিছিলোঁ।  কেতিয়াবা পৰীক্ষাত কিমান নম্বৰ পাইছে সেইটো জানিবলৈ। কেতিয়াবা চাইকেলখনৰ চকাৰ পাম্প কমি গ’লে দিবলৈ, নাইবা চাইকেলৰ পৰা চেইনডাল তুলি দিবলৈ । এনেকুৱা কথাবোৰৰ বাহিৰে সিহঁতৰ লগত বিশেষ কোনো মাতবোল  নাছিল আমাৰ। ক্লাছৰ

কাহিনীটো প্ৰেমৰ, প্ৰেম মানে দুৰ্ঘোৰ প্ৰেমৰ! সময় ১৯৯৮ ৰ পৰা ২০০৪ ৰ ভিতৰৰ কোনোবা এছোৱা৷ নায়ক-নায়িকা? এহ বাদ দিয়ক হে, গছৰ ফল খাওক না, শিপাৰে কাৱৈ মাছৰ জোল খাব নেকি?বাৰু, মানে তামাম প্ৰেম আৰু! নায়িকা কলেজলৈ যায়, কাম বন খতি কৰি নায়ক উপস্থিত৷ কলেজৰ পৰা উভতি আহে, নায়ক উপস্থিত! নায়কক লগ কৰাৰ তাড়নাত একো এটা বিষয়েই টিউচন কৰিবলৈ বাদ দিয়া নাই, নায়িকাই৷ কেতিয়াবা বাটত নায়কক লগ নাপালে, মাষ্টৰৰ ঘৰৰ পৰা আকৌ ঘূৰি আহে৷ বাটত কলমটো পৰি আহিল যে! তেনেতে যেনিবা