তেতিয়া মানে নতুন নতুনকৈ ল’ৰা চাবলৈ শিকিছোঁ আৰু দেই। বৰ বঢ়িয়া বঢ়িয়া ৰোমাণ্টিক চিনেমাবোৰ চাই ভাল লগা বয়স আৰু। পিছে আমাৰ ঘৰততো কেবোল নাই, ডি ডি ওৱান আৰু ডি ডি টুত যি দিয়ে ধৰ্মেন্দ্ৰ, মিঠুন বা শত্ৰুঘ্ন সিনহাৰ চিনেমা তাকেই চাওঁ আৰু ভগৱানৰ প্ৰসাদ বুলি। স্কুলৰ পৰা কিছুমান লগৰ ছোৱালীৰ প্ৰেম কাহিনীও শুনি আহোঁ, Archies ৰ কাৰ্ড পায়। কি ধুনীয়া ধুনীয়া কাৰ্ডবোৰ। কোনোবাই দিলেই যেন প্ৰেমত পৰি দিম, তেনেকুৱা ফিলিংচ আৰু দিয়কচোন। পিছে আমুকীৰ ঘৰত দুটা ৰুক্মবীৰ যে, গতিকে ভয়ো

সুন্দৰ-সুঠাম ভাস্কৰ বৰডেকাই তেতিয়া কলেজীয়া জীৱন শেষ কৰিছে। ফাইনেল পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্টো দিয়া নাই। কলেজলৈ যোৱা সময়কণত সেয়েহে ঘৰত মন নবহে। নিবিড় বন্ধু সৌৰভ শৰ্মাৰ লগত কলেজ চাৰিআলিলৈ এনেই ওলাই যায়। দুই এগৰাকী সুন্দৰীৰ ৰূপসুধা পান কৰি নয়ন সাৰ্থক কৰে। কলেজীয়া প্ৰেমৰ কেৰিয়াৰ দুয়োৰে একে নহয়। সৌৰভৰ প্ৰেয়সী তেতিয়াও কলেজীয়া ছাত্ৰী। কিন্তু ভাস্কৰ প্ৰেম নামৰ কিতাপখনৰ সূচীপত্ৰতে থাকিল। গতিকে কলেজ ৰ’ডলৈ ওলাই গ’লে সৌৰভৰ লাভ বেছি হয়। অকণমান সময় হ’লেও প্ৰেয়সীৰ সৈতে কথা পাতি মন জুৰায়। ভাস্কৰে আগৰ দৰেই চালে-বেৰে কোবাই

বহু দিনৰ আগৰ কথা, খ্ৰীষ্টাব্দ ২০০৫। হাতীঘূলী নামৰ এখন গাঁৱত মোৰ নামেৰে এজন দশম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা ল’ৰা আছিল। তেতিয়া বৈপ্লৱিক মন, ব্যক্তি স্বাধীনতাৰ সংগ্ৰাম, সন্মুখত মেট্ৰিক আৰু ডেকা বয়সৰ আৰম্ভণিৰ গলগলীয়া হোৱা মাতটোৰ অকণমান মিহি হোৱাৰ সময় আছিল। তেনে এটা দিনতেই হৈ গৈছিল কাৰোবাৰ বাবে এক অদ্ভূত আকৰ্ষণ। পিছতহে গম পালোঁ সেইয়াই প্ৰেম, সেইবোৰেই ভালপোৱা…। সেইদিনা আছিল…দিনটো পাহৰিলোঁ। স্কুলৰ বাৰ্ষিক খেল-ধেমালি সপ্তাহ হৈ আছিল। খেল বিভাগৰ সম্পাদক মই। আবেলি সেইদিনা স্কুলৰ ল’ৰা-ছোৱালী গৈ প্ৰায় শেষ। মইও হেড্ ছাৰৰ ৰূমৰ

ক্লাছ নাইন মানৰ কথা। তেতিয়া মই অজয় জাদেজাৰ সাংঘাতিক প্ৰেমিকা। তেওঁৰ ফটো বিচৰাই মোৰ কাম। যিয়ে ফটো দিয়ে, তাক যি লাগে তাকে দিওঁ। চেণ্টাৰ ফ্ৰেচৰ লগত তেতিয়া ভাৰতীয় ক্ৰিকেটাৰসকলৰ কেৰিয়াৰ ৰেকৰ্ডসহ ফটোৰে সৈতে কাৰ্ড দিছিল। তেনেকৈও জাদেজাৰ ফটো বহুত গোটাওঁ। মোৰ ভাইটিৰ লগত কেৰম খেলিবলৈ অহা মেট্ৰিক দিবলগীয়া ল’ৰা এটাই প্ৰায়ে মোলৈ অজয়ৰ কাৰ্ড লৈ আহে। সি আহিলে মই খুব ভালপাওঁ। সি আকৌ সুবিধা লৈ মোৰ বাহিৰা বহীত কবিতাৰ দৰে কিবা কিবি লিখি থৈ যায়। মই পঢ়োঁ, কিন্তু বুজি নাপাওঁ।

ফাগুনৰ বতাহজাকে যেতিয়াই তেতিয়াই মন ৰিঙা ৰিঙা কৰিব পৰা বয়স সেয়া। প্ৰেম বুলিলে ভাললগাৰ পৰা ভালপোৱা হোৱাই নাছিল। হ’বই বা কেনেকৈ, কোনোবা এজনক ভাললগাৰ পাছত, এটা দুটা প্ৰেমৰ বাৰ্তা আদান প্ৰদান হোৱাৰ পাছতে আনকোনোবা এজনক তাতোতকৈ বেছি ভাল লাগি যায়! লগা লগ আগৰজনৰ সৈতে ভালপোৱা-ভাললগাৰ কথা বন্ধ কৰি সিজনৰ সৈতে আদান প্ৰদান চলে! লাগিলে বহুজনৰ সৈতে সেয়া একপক্ষীয় হৈ থাকক! আমাৰ সেই সময়ৰ পৰা নীতি আছিল আমাৰ ভাল লাগিছে যেতিয়া সমুখৰজনৰ আমাক ভাল লাগক বা নালাগক তাত কি আহে যায়।

সোঁৱৰণিৰ কুঁৱলীয়ে চিঞৰি চিঞৰি কয় অতীতৰ সীমা ৰেখা নাই ….. নগাঁৱৰ ফটাঢোল মীটলৈ নগ’লোঁ যদিও ঘৰতে বহি কাকতি দাৰ গান লাইভ চাই আছোঁ। জয়ন্ত হাজৰিকাই গোৱা মোৰ এটা অতি প্ৰিয় গান। সঁচাই সোঁৱৰণিও কাৰোবাৰ বাবে মধুৰ হ’ব পাৰে, মোৰ বাবে কিন্তু বৰ গধুৰ। গান শুনি শুনি সোৱঁৰণিৰ কুৱঁলীত অতীতলৈ ফ্লেচবেক, ডিগ্ৰী ফাইনেল ইয়েৰ …. পুৱাৰ সুৰুযে ঢাকিলে মুখৰ ছবি দুৰৰ আকাশ জুৰি ….. বাইদেৱে লগাই দিয়া ৰেডিঅ’ত গীতাঞ্জলী শুনি লৰালৰিকৈ কিতাপ সামৰি মাক চিঞৰিলোঁ, : মা ভাত হ’লনে? কলেজ যাবৰ

নিৰ্বাচনী প্ৰতিশ্ৰুতি পালন কৰাৰ দৰেই মই দিষ্টিংচন মাৰ্ক লৈ মেট্ৰিক পাছ কৰাৰ পিছত দেউতাই মোক এখন বাইক কিনি দিলে আৰু সেইখন লৈ মই পাঁচ কি:মি: দূৰৰ কলেজলৈ নিতৌ অহা-যোৱা কৰোঁ।মেট্ৰিকত মই ভাল ৰিজাল্ট আশা কৰা নাছিলোঁ যদিও মাৰ ‘চকীদাৰী’ আৰু দেউতাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰ ফলত আশা কৰাতকৈ বহুত ভাল ৰিজাল্ট হ’ল আৰু বন্ধুমহলত মোৰ প্ৰেছটিজ ও বাঢ়িল।কলেজত লগৰবোৰে মোক ইমান পাত্তা দিয়া দেখি মোৰ নিজৰে ‘প্ৰিন্স’ টাইপৰ ফিলিং এটা আহি গ’ল আৰু নতুনকৈ যৌৱনৰ ‘বলিয়া বতাহত’ মোৰো উটি- ভাঁহি ফুৰিবলৈ মন গ’ল।

মেট্ৰিক পাছ কৰাৰ সময়ৰ কথা৷ কলেজ যাবলৈ আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মন উগুল থুগুল লগতে ৰোমাঞ্চিত৷ ব’ৰিং ইউনিফৰ্ম এৰি এতিয়া ধুনীয়া ধুনীয়া ৰং বিৰঙৰ কাপোৰ পিন্ধিম৷ চকুত কাজল, ওঁঠত লিপষ্টিক বোলাম আৰু তাতোকৈ ডাঙৰ কথাটো হ’ল হাইহিল চেণ্ডেল পিন্ধি কলেজলৈ যাম, কিয়নো আগতে বন্দোবস্ত কৰা আছিল যে যদিহে ভালকৈ পাছ কৰোঁ তেতিয়া বেলেগ কিবা উপহাৰ দিয়ক বা নিদিয়ক মোক ওখ চেণ্ডেল এযোৰ লাগিবই৷ আৰু সময়ত কথাষাৰ আমি দুয়ো পিতা পুত্ৰীয়ে ৰাখিছিলোঁ৷ কলেজ যোৱা দুমাহমান হৈছিল, কলা বিভাগত এডমিছন লৈছিলোঁ৷ অংকৰ টেনচন নাই

অৱচেতনভাবে কল্পনা বিলাসী মন এটা গঢ় লৈ উঠাৰ বাবেই নেকি, ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰ পৰাই উপন্যাস পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিছিলোঁ৷ ভালকৈ একো বুজি পোৱা নাছিলোঁ যদিও, পঢ়ি কিবা এটা ভাল লাগিছিল৷ বিশেষকৈ নায়ক-নায়িকাৰ মাজৰ সেই বিশেষ কথোপকথন তথা বৰ্ণনাবোৰে মোক বেলেগ এটা সোৱাদ দিছিল৷ এই যে দুডলীয়া বেণী গুঠি নায়িকা স্কুলৰ পৰা আহি থাকে, পিন্ধনত চাদৰ-মেখেলা৷ আদ-বাটতে চাইকেলত আহি থকা নায়কৰ সৈতে ভেটা-ভেটি৷ তাৰ পাছত দুয়ো ওচৰা-ওচৰিকৈ খোজ কাঢ়ি গৈ থাকে৷ নায়কে এহাতে চাইকেল ঠেলে, আনটো হাতেৰে চোলাটো এনেই ঠিক কৰি লয়৷ ইফালে

সঁচা প্ৰেম ভূতৰ দৰে, সকলোৱে শুনিছে কিন্তু অতিশয় ভাগ্যবানজনেহে দেখা পায় আৰু যি নাপায় তেওঁ তাৰ অস্তিত্বত বিশ্বাস নকৰে। কিন্তু ফটাপ্ৰেম? সেইবিধ বস্তু সাধাৰণতে কোনেও নিবিচাৰে তথাপিও নিবিচৰাকৈয়ে এভেলভেল। ময়ো বিচৰা নাছিলোঁ তাতে সেই কুমলীয়া বয়সত যি বয়সত হৃদয়ে গুণগুণাই, “মোৰ বুকুত এজোপা গোলাপ কোনে ৰুলে.. তেজত এটোপা আঁতৰ ঢালি হৃদয় কোনে চুলে..” আচলতে গোলাপ ৰুবলৈ বা দিবলৈ উপায় নাছিল আৰু তেজত আঁতৰ ঢালিবলৈ আৰু কঠিন আছিল। যৌথ পৰিয়ালত বসবাসৰ হেতু ছয় সাতযোৰা চিচিটিভি কেমেৰাই সততে সকলো কাৰ্যকলাপৰ ওপৰত তীক্ষ্ণ