হাজাৰ হওক তাই মোৰ ছাত্ৰী। মনটোৱে বাৰু কেনেকৈ মানি লয়। কিন্তু, তাইক পঢ়াবলৈ ল’লে দেখোন অংক সূত্ৰবোৰতকৈ বেছি বলিউডৰ ৰোমাণ্টিক গানবোৰহে মনত পৰে।    তাই প্ৰথমতে ছাৰ বুলিয়ে মাতিছিল, এদিন ময়ে ক’লোঁ‌, “ছাৰ বুলি ভবাতকৈ মোক বন্ধু হিচাপে ভাবি নিঃসংকোচে সকলো কথা সুধিব পাৰা। মই ভাবিছিলোঁ তাই চাগে মোৰ সৈতে ফ্ৰী হৈ ল’ব পাৰিলে বুজি নোপোৱা অংকবোৰ ভালকৈ সুধি-পুচি ল’ব পাৰিব। : হ’ব ছাৰ, ছাৰ এটা কথা কওঁ‌নে?  অলপ হুহকা-পিছলা কৰি তাই সুধিলে।  : উম, কোৱা কোৱা। : আপোনাক যে মোৰ

বাইকখন বাটতে ৰখাই গেটখন খুলি ধুনীয়া বাগিচাখনৰ মাজেৰে খোজকাঢ়ি গৈ কলিংবে’লটো দবাই দিলে ৰূপমে। আজিয়েই হেস্ত নেস্ত কিবা এটা কৰিবই বুলি সি লগৰকেইটাকো কৈ আহিছিল। ঘটনাটো ঘটিছিল ছমাহমান আগতেই। সি তেতিয়া বিএ পাছ কৰি উঠিছিল মাত্ৰ। এজন অলৰাউণ্ডাৰ ক্ৰিকেটাৰ হিচাপে ইতিমধ্যেই নাম কৰিছিল সি। এদিন দুপৰীয়া ভাত খাই উঠি প্ৰেক্টিচলৈ ওলাই যাবলৈ বাইকৰ চাবিপাট হাতত লৈ একে দৌৰে গেটৰ ওচৰ পাই হঠাৎ থমকি ৰ’ল সি। তীব্ৰবেগত বল কৰিবলৈ দৌৰি অহা বলাৰ এটাই বলটো এৰাৰ আগমুহূৰ্তত আম্পায়াৰে কেনচেল কৰি দিলে যেনেকুৱা

সঁচাকৈয়ে এই পাপী পেটটোৰ বাবে মানুহে কি কি কৰিব লগা নহয়৷ পেটৰ দৰে প্ৰেমৰ বাবেও বহুত কিবা কিবি ভুগিবলগীয়া হয়৷ পিছে আজি মই বেলেগ এটা পেট আৰু পাপীৰ কথাহে লিখিবলৈ ওলাইছোঁ৷ ৰ’ব অলপ আগৰপৰা আৰম্ভ কৰোঁ৷ মোৰ কলেজীয়া দিনৰ বান্ধৱী এগৰাকী মোৰ খুব পচন্দ হৈছিল৷ দুচকুৰ মিলনো হৈছিল, পিছে চাৰি চকুৰ সেই মিলন চকু পাৰি দেখিব পৰা নাছিল তাইৰ পোহনীয়া কুকুৰটোৱে৷ টমিক ফুৰাবলৈ নিয়াৰ সময়কণত ময়ো ঘৰত টিউচন আছে বুলি জিয়া ফাঁকি এটা দি পাতি চাইকেল মাৰি সেইখিনি ওলাওঁগৈ৷ টমিক

লকডাউন দিয়াৰপৰা ঘৰতে আছোঁ, আমনি লাগি গৈছে ঘৰত সোমাই সোমাই, ওলাই মেলি যাবলৈ লগ নাই তেনেকৈ, সুবিধাও মিলা নাই। তাকে কেইদিনমান আগতে কলেজীয়া বন্ধু এজনে ফোন কৰি ক’লে, : ঘৰত আছ যদি দুদিনমান আমাৰ ঘৰত থকাকৈ গুচি আহ। মই বোলো “কিবা সকাম নিকাম আছে নেকি?” : নাই ঘৰৰ কাষতে ৰাস পাতিছে, সেইকাৰণে মাতিছোঁ। তই টাউনীয়া পোৱালি, জীৱনত ৰাস দেখি পাইছ জানো? : হেৰৌ, টিভিত দেখোঁ নহয় বৰষাৰাণী ওলাই, মোহন ওলাই, প্ৰীতিকংকণা ওলাই, সেয়াই নহয় জানো? : অ’ সেয়াই, পিছে টিভিৰ

কাহিনীটো হোৱাটচ এপ, ফেইচবুক, অৰকুট আদি যুগৰ আগৰ কথা৷ কাহিনীৰ নায়ক আমাৰ ঘৰৰ ওচৰৰে পুতুল খুৰা৷ অঞ্চলটোত বিহুৱা বুলিলে পুতুল খুৰাৰ সমকক্ষ কোনো নাই৷ ঘৰে ঘৰে বহাগত বিহু মৰাৰপৰা আৰম্ভ কৰি মঞ্চৰ বিহুলৈকে পুতুল খুৰাই নিজৰ সৱল অস্তিত্ব ৰাখি থৈ গৈছিল৷ সেই পুতুল খুৰা কিন্তু বহুদিনলৈ অবিবাহিত হৈ আছিল৷ কাৰণ?  বিফল  প্ৰেম? হয় আছিল৷ ঠিক হওঁ হওঁকৈ ভাঙি যোৱা এটা প্ৰেম কাহিনী৷ কৈছোঁ শুনক। পুতুল খুৰাৰ বিহুদলৰ পূৰ্বৰ নাচনীগৰাকীৰ বিয়া হৈ যোৱাত নতুন নাচনীৰ সন্ধানত থকাৰ সময়তে গাঁৱৰ আনটো মূৰৰ

2008 চনৰ মে’ মাহৰ ঘটনা। মেট্ৰিক পৰীক্ষাত প্ৰথম ডিভিছনত পাছ কৰাৰ পিছত দেউতাই সুধিলে, “কিহত এডমিছন লবি, চাইন্স, আৰ্টছ নে কমাৰ্চ?” মই চাইন্স ল’ম বুলি ক’লোঁ।  কিছুদিন পিছতেই নলবাৰী কলেজলৈ গৈ এডমিছনৰ ফৰ্ম  লৈ আহিলোঁ। যথা সময়ত এডমিছনো হৈ গ’ল। আমাৰ চাইন্সৰ বেছিভাগ ক্লাছ গেলাৰীতেই হৈছিল। এনেকৈ দিন গৈ থাকিল। প্ৰথম বছৰত আমাৰ প্ৰেক্টিকেল ক্লাছ নাছিল। দ্বিতীয় বৰ্ষতহে প্ৰেক্টিকেলবোৰ আৰম্ভ হৈছিল। সকলোৱে জানেই হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীত ইংৰাজী আৰু অসমীয়াৰ বাহিৰে বাকী চাৰিটা বিষয়ৰ যিকোনো এটা ফৰ্থ চাবজেক্ট কৰিব পাৰি। মই বায়োলজি

ঠাই টুকুৰাত সিনহা ছাৰ বুলি ক’লে চিনি নোপোৱা ব্যক্তি হয়তো এজনো নোলাব। পেচাত এজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল যদিও, মনৰ এক অদম্য হেঁপাহৰ বাবে ঠাইখিনিৰ নৱম আৰু দশম শ্ৰেণীৰ ল’ৰা-ছোৱালীখিনিক তেওঁ ঘৰতে গণিত পঢ়ুৱায়। দক্ষিণাৰ অৰ্থাৎ টিউচন ফিজৰ কোনো ধৰা-বন্ধা নিয়ম নাই। কোনোবাই দিলে দিব; নিদিলে নাই। পাঁচযোৰা ডেক্স-বেঞ্চ আৰু এখন ব্লেক বৰ্ডেৰে পৰিপূৰ্ণ ৰূমটোত সদায় আবেলিৰ ৫ বজাৰ পৰা নিশা ৭ বজালৈ গণিত বিষয়ৰ এখন মেলা বহে বুলি ক’লেও ভুল নহ’ব। তেতিয়া আমি দশম মানত। আমি মানে ঠাইখিনিৰ মই, ৰঞ্জন, দিগন্ত,

চাদৰৰ আঁচলত লাগি ফুৰা প্ৰেমৰ বতাহজাকে মোৰ মেট্ৰিকৰ উত্তৰবহীৰ চিয়াঁহীবোৰ শুকুৱাই ইমানেই পাতল কৰি দিলে যে পৰীক্ষকে কি লিখিলোঁ জুপি জুপিও চাগে ধৰিব নোৱাৰিলে। সেয়ে ফলাফল আশা কৰাতকৈ বহুত বেয়া হ’ল। এইবাৰ যি হ’ল হ’ল আৰু হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীত ভাল ৰিজাল্ট এটা কৰিবই লাগিব বুলি মোক সেই সময়ৰ নগাঁৱৰ খুব নাম থকা এখন জুনিয়ৰ কলেজত নাম লগাই দিলে। মা-দেউতাৰ সপোন বুকুত বান্ধি ষোল্ল বছৰ বয়সতে ঘৰৰপৰা বহু আঁতৰত হোষ্টেলত থাকি নতুন উদ্যমেৰে পঢ়িম বুলি ঢাপলি মেলিলোঁ। সেয়া আছিল উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম

মোৰ বিশ্বাস, তই এই পোষ্টটো পঢ়িবিয়েই। তোৰ দৰে তাজা তাজা ব্ৰেকআপৰপৰা হোৱা মনোকষ্টৰপৰা উদ্ধাৰ পাবলৈ ককবকাই থকা বন্ধুবোৰে সকাহ পাওক বুলি আজিকালি মই ফ্ৰী এডভাইজ দিওঁ। প্ৰেমৰ সাগৰত সাঁতুৰি থকাকেইদিন না মোৰ ফোন ধৰিবলৈ, না মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিবলৈ তোৰ সময় আছিল। আজিকালি পিচে তোৰ ক্লিক্ ৰেস্পঞ্চ পুনৰ ঘূৰি অহা যেন লাগিছে। ভাল কথা, এইটো ভাল লক্ষণ। এতিয়া সেই কথাবোৰত গুৰুত্ব দে, যিবোৰত সেই তেতিয়া দিবলৈ সময় পোৱা নাছিলি। আজিকালি কিজানি পুৰণি চিনেমা আৰু পুৰণি গানক খুব সময় দিছ? মোৰ মতে,

হেজাৰ বুজনিৰ পিছতো একমাত্ৰ ছোৱালীজনীৰ জেদৰ ওচৰত বাপেকে অৱশেষত হাৰ মানিবলৈ বাধ্য হ’ল। অৱশ্যে তাইক বুজাইয়ো কোনো লাভ নাই। সৰুৰেপৰা আলাসৰ লাৰু কৰি ডাঙৰ-দীঘল কৰা বন্দনাৰ জেদী স্ব‍ভাৱটো মাক-বাপেকে ভালদৰেই উপলব্ধি কৰিব পাৰে। লাগ বুলিলেই সকলো বস্তু নিমিষতে তাইৰ হা‍ত‍ত তুলি দি “সকলো বস্তু বিচাৰিলেই পাব পাৰি” ধৰণৰ যোগাত্মক ধাৰণা এটা তাইৰ মনত গঢ় দি তোলাত অৱশ্যে মাক-বাপেকৰ গাতো দোষ নথকা নহয়। চহৰীয়া দম্পতীৰ সকলো সম্পত্তিৰ একমাত্ৰ উত্তৰাধিকাৰী হিচাপে তাই বিচৰাবোৰ যেন তেওঁলোকৰ বাবে তেনেই নগণ্য আছিল। পিছে এইবাৰ তাই