সেই বিশেষ দিনটো আছিল ২০১৫ চনৰ জাৰকালিৰ কোনোবা এটা শুক্ৰবাৰ৷ এই বাৰটো আমাৰ সহকৰ্মীসকলৰ বাবে উদযাপনৰ দিন৷ কাৰণ সেইদিনা সাপ্তাহান্তিক৷ শুক্ৰবাৰে বিয়া নকৰা আটাইকেইটা ল’ৰা গোট খাই, ৰাতিটো পাৰ্টী চলে, পাছদিনাখন দুপৰীয়া সময়ত সাৰ পাই গোটেইবোৰৰে নেমু পানী খোৱাৰ প্ৰতিযোগিতা বাঢ়ে৷ সেইদিনাখন অৱশ্যে সাপ্তাহান্তিক উদযাপনৰ পৰিকল্পনা কাৰোৰে নহ’ল৷ আচল ফূৰ্তিবাজ ল’ৰা আটাইকেইটাই ঘৰলৈ যাবলৈ বাছ আৰু ট্ৰেইনৰ টিকেট কৰিছিল, শুক্ৰবাৰে ৰাতি গৈ শনিবাৰ আৰু দেওবাৰে দিনটো ঘৰত কটাই ৰাতি ঘূৰি আহি সোমবাৰে ডিউটিত জইন কৰিবহি৷ অফিচৰ ডিউটি ক্ষতি নকৰাকৈ ঘৰৰ

কাগজখন হাতত লওঁতেই বুকুখন ঢিপিঙকৈ মাৰিলে। : ধেৎ, একেবাৰে কণ্ট্ৰল নোহোৱা বুকুহে! অলপ সময় ঠাণ্ডা হৈ থাক। নিজেই নিজকে ধমকি এটা দিলোঁ। পিচে ক’ত আৰু বুকুৰ ধপধপনি কমিব, কমক চাৰি বাঢ়িহে আহিল। কোন মহাপণ্ডিতে কৈছিল জানো “এখিলা কাগজৰ টুকুৰাই তোমাৰ ভৱিষ্যত নিৰ্ণয় কৰিব নোৱাৰে” সেইজনৰ মূৰলৈ সেই মুহূৰ্তত এটা প্ৰকাণ্ড শিল দলিয়াবলৈ মন গ’ল মোৰ। পিচে ভাবি-গুণি লাভ নাই, অকণমান আগলৈ পিছলৈ চাই ল’লোঁ, কিজানিবা কোনোবা ভাল ল’ৰা-ছোৱালী পৰিছেই। পিচে নাই, ভাল ল’ৰা বুলি মদৰ সৈতে চাকনা কৰি খাবলৈও এটাও

স্কুলৰ বাৰ্ষিক খেল-ধেমালি প্ৰতিযোগিতাৰ তৃতীয় দিন। ছাত্র একতা সভাৰ তৰ্ক বিভাগৰ সম্পাদক হিচাপে ব্যস্ততাৰ শেষ নাই। নিজৰ বিভাগৰ সকলো প্ৰতিযোগিতা নিয়াৰিকৈ সমাপ্ত কৰি সাংস্কৃতিক বিভাগৰ বিভিন্ন গীতৰ প্ৰতিযোগিতাসমূহত অলপ সহায় কৰি দিবলৈ হল ঘৰটোলৈ গ’লোঁ। গৈ পোৱাৰ লগে লগেই, বন্ধুৰ অনুৰোধত ঘোষকৰ ভূমিকাত অৱতীৰ্ণ হৈ প্ৰতিযোগীসকলৰ নামবোৰ ক্ৰমান্বয়ে মাতি গ’লোঁ। বিষ্ণুৰাভা সংগীত প্ৰতিযোগিতা চলি আছিল আৰু শেষৰজন প্ৰতিযোগীয়ে গাই শেষ কৰাৰ লগে লগেই, মই উঠি হলৰ বাহিৰলৈ যাব ওলাওঁতেই কোনোবাই মাইকত ঘোষণা কৰিলে, “গীতাৰ্থ গোস্বামী, তোমাক মঞ্চত বিচৰা হৈছে।” হঠাৎ

ঘটনাটো অৱশ্যে মোৰ নিজৰ নহয়। জীৱনৰ বেছিখিনি সময় কৰ্মস্থলীতে কটাও বাবে মোৰ জীৱনত ঘটিব বা নঘটিবলগীয়া প্ৰায়বোৰ ঘটনা সাধাৰণতে অফিচৰ লগতে  সম্বন্ধিত হয়। মোৰ কৰ্মস্থলীৰ বিষয়ে সকলোৱে জানেই। A ৰ পৰা আৰম্ভ কৰি  H লৈ মুঠ ৮ টা ব্লকৰ লগতে গণসেৱা ভৱন আৰু  Disaster Management ৰ ব্লকটো লৈ সব্বমুঠ ১০ টা বৃহৎ বিল্ডিঙেৰে পৰিবেষ্টিত এক পৰিৱেশ।  চাকৰি পোৱাৰ আগত অফিচটোৰ সমুখেৰে চিটিবাছত অহাযোৱা কৰোঁতেও অফিচটোৰ পিনে বৰ বিশেষ মন নিদিছিলোঁ। অৱশ্যে তেতিয়ালৈ বহু কথা নাজানিছিলোঁও মই। বাছেৰে পাৰ হ’লেই ভাবি

আমাৰ যোগেন দাইটি খুব নীতি-নিয়ম মানি চলা মানুহ। যোৱা বছৰ কভিদৰ প্ৰথমটো ঢৌৱে আক্ৰমণ কৰাৰ সময়ৰ কথা। চৰকাৰী নিৰ্দেশ অনুসৰি কভিদ প্ৰতিৰোধৰ সকলো ব্যৱস্থা হাতত লৈছিল। নঙলামুখতে পানী এবাল্টি আৰু লাক্স চাবোন এটুকুৰা থৈছে, যাতে সকলোৱে হাত ভৰি ধুই ভিতৰলৈ আহিব পাৰে। ঘৰৰ পদূলিতে আকৌ দাইটিৰ দোকানখন। দাইটিয়ে ফেচবুকৰ প্ৰতিটো খবৰ ৰখা মানুহ। আমাৰ দাইটিসকলৰ ভিতৰত যোগেন দাইটিয়ে লাইক কমেণ্ট সৰহকৈ পায়। বিভিন্ন সাহিত্য চৰ্চা গোটৰো সক্ৰিয় সদস্য। ফেচবুকতে আইডিয়া পাই দাইটিয়েও ব্যৱস্থা হাতত ল’লে। তগৰ খুৰীৰ কাটিঙৰ দোকানৰ ব্লাউজৰ

টিলিং, টিলিং, টিলিং…. পদূলিৰ মুখত চাইকেলৰ টিলিঙাৰ শব্দ শুনি শ্ৰীমতীয়ে পাকঘৰৰ পৰাই ল’ৰাটোক চিঞৰিলে, : ঐ মাইনা আগফালে চোৱাচোন, চাহপাত অনা দাদাজন আহিছে নেকি? মাকৰ আব্দাৰত ল’ৰাটোৱেও বাৰাণ্ডালৈ ভূমুকি মাৰি মাকক চাহপাত বিক্ৰী কৰিবলৈ অহা বেপাৰী দাদাজন ৰৈ থকাৰ কথা ক’লেহি। এই চাহপাত বিক্ৰীৰ বাবে অহা মানুহজনৰ পৰা প্ৰথম অৱস্থাত চাহপাত লোৱা নহৈছিল। ঘৰলৈ সাধাৰণতে নগৰৰ পৰা ভাল অৰ্থড’ক্স চি টি চি চাহপাতেই আনি ব্যৱহাৰ কৰি থকা হয়। দিনটোত অলপ ‘কৰক’ ভাল চাহ এটুপি খাবলৈ কাৰ মন নাযায়। ভাল চাহৰ

অ’ফিচৰ পৰা ওলাই ৰাস্তাত খোজ দিয়াৰ সময়তে আন্ধাৰে চাৰিওফালে বেৰি ধৰিলে৷ হাতত থকা টৰ্চলাইটটো জ্বলালোঁ৷ টৰ্চ লাইটৰ পোহৰতে ঘৰ পাব লাগিব, উপায় নাই৷ ৰাস্তাত বিজুলী-চাকিৰ পোহৰ নাই৷ লোড শ্বেডিং হোৱা নাই৷ এঘণ্টামান আগতে এজাক বতাহ আহিছিল, ধমুহা নহয়৷ অৱশ্যে দুই-এটা বিজুলী ঢেৰেকনি মাৰি মজলীয়া ধৰণৰ বৰষুণ এজাকো আহিছিল৷ তাতেই এলেকাটোত বিজুলী যোগান বন্ধ হৈ পৰিল৷ ক’ৰবাত বিজুলী তাঁৰ বা খুঁটা আদিৰ ক্ষতি হ’ব পাৰে, ট্ৰেন্সফ’ৰ্মাৰতো বিজুতি হ’ব পাৰে! যিয়েই নহওক, মুঠতে বিদ্যুৎ বিভাগৰ বিজুলী যোগান ডেৰঘণ্টামান আগৰ পৰাই নাই৷ নিশা

অতিথি এগৰাকী বহুদিন থকাকৈ আহি অৱশেষত যাবলৈ ওলাল। নতুন জেগা বিচাৰি তেওঁ থানথিত লাগিবগৈ। আলহীগৰাকীক মাৰ পৰামৰ্শ মৰ্মে, ছাগলী মাংসৰে এসাজ দকচি খুৱাই বিদায় দিবলৈ দেতাই মাংস কিনি আনিলেগৈ। মাংসৰ তৰকাৰীত কাজি নেমু চেপি দিছে কিৰনদাই। গোন্ধ পাই দেতাই কৈছে, “ছাগলীয়ে নেমু নেখায়, নিমপাত খায়। পিচি দে তাতে। অলগদ্ধ, মাছৰ আঞ্জাতহে নেমু দিয়ে। খাবা আজি নেমুৱে ছাগলীয়ে!” খাবলৈ বহিল গোটেইবোৰ। ছাগলী মাংস দকচি খাব আটাইকেইটাই। তাৰ সলনি ভাতৰ পাতত ছাগলীটোৱে আটাইকেইটাকে দকচি পেলালে। বুঢ়া ছাগলীৰ মাংস।  কিৰনদাৰ চিঞৰ – “কাৰ

আমাৰ ককা-আইতা দুয়ো সত্রৰ পৰিয়ালত জন্ম হোৱা সূত্রে ঘৰখন কিছু নীতি-নিয়মৰ মাজেৰে চলিছিল। বিশেষকৈ খাদ্যাভাষত বহুতো নিয়ন্ত্রণ আছিল যেনে মাছৰ ক্ষেত্রত কুছিয়া, শিঙি আদি মাছ আৰু লগতে মুৰ্গী মাংস, ফাৰ্মৰ কণী আদিৰ আমাৰ ঘৰত আইতা থকালৈ একদম প্ৰৱেশ নিষেধ আছিল। ২০১২ চনত যেতিয়া দেউতাৰ হঠাৎ কৰ্কট ৰোগ ধৰা পৰে আৰু লাহে লাহে কেম’থেৰাপী আৰু অস্ত্রোপচাৰ কৰি দেউতা একেবাৰে দুৰ্বল হৈ পৰিছিলে,  তেতিয়া চিকিৎসকে পৰামৰ্শ দিলে যে কুছিয়া মাছৰ জোল আৰু লোকেল মুৰ্গীৰ চুপ বনাই খুৱালে শক্তি পাব আৰু দুৰ্বলতা কমিব।

অনস্বীকাৰ্য : এই কাহিনীৰ সমূহ চৰিত্ৰ কাল্পনিক নহয়৷ অলপ ভালকৈ পঢ়িলে দুজন জীৱিত ব্যক্তিয়ে নিজৰ জীৱনৰ ঘটনাৰ লগত সামঞ্জস্য দেখিব আৰু এয়া জানি বুজি কৰা হৈছে৷ তাৰ বাবে কাহিনীকাৰ ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী নহয়৷ ২০ জুন, ২০২১৷ দেওবাৰ৷  বাঙ্গালোৰৰ দেওবাৰ বৰ বিশেষ৷ তাতে আকৌ চিপচিপিয়া বৰষুণজাকে সোণত সুৱগা চৰাইছিল৷ গাৰুৰ গিলিপত থুতৰিটো থৈ ফেচবুক টাইমলাইনত বিচৰণ কৰি ফুৰিছোঁ৷ সকলো ফালে ৰাভাৰ আভা৷ নহ’বই বা কিয়! আজি ৰাভা দিৱস৷  আজিৰ দিনটোত শৰৎ, হেমন্ত, বসন্ত, দিগন্ত সকলোৰেই আদৰ্শ, জীৱন-দৰ্শন, সকলো ৰাভা৷ আজিৰ ফেচবুক, ছে গুৱেভাৰাৰ