ইমিগ্ৰেচন কাউণ্টাৰত থকা অফিচাৰজনে কল্পনাও কৰিব নোৱাৰে মই কিমান পানীৰ মাছ! অসংখ্য ইউটিউব ভিডিঅ’, গুগলৰ অলেখ তথ্য, বিদেশত থকা একাধিক বন্ধুৰ পৰামৰ্শৰে মই যে পকি আহিছোঁ, ই বেটাই জানেনে? ক’ৰবাত পাইছিলোঁ, ইহঁতে হেনো যাত্ৰীৰ চকুৰ ফালে চায়েই বহুকথা গম পায়। মোৰ ফালে চাই যাতে একো ধৰিব নোৱাৰে মানে মই যে এই প্ৰথম বিমানযাত্ৰা কৰিছোঁ সেয়া গম নাপাবলৈ আৰু অইন যাত্ৰীৰ দৰে নিজকে স্মাৰ্ট দেখাবলৈ দামী পাৰ্লাৰ এখনত নিজকে সলনি কৰি লৈ আহিছোঁ। অৱশ্যে নিজৰ জাতীয়তাবোধো এৰি দিয়া নাই, ‘খাটি অসমীয়া’

দেউতা চাকৰি সংক্ৰান্তত বিভিন্ন ঠাই ঘূৰিব লগীয়া হৈছিল। মোৰ জন্মৰ সময়ত দেউতাৰ চাকৰি গুৱাহাটীত আছিল। সেয়ে তাৰ পিছত দেউতাৰ বদলি হৈছিল যদিও মা আৰু মই গুৱাহাটীতে থাকিবলৈ ল’লোঁ। মোৰ স্কুলখন আছিল মালিগাঁৱৰ পৰা তিনি কিলোমিটাৰমান আঁতৰত গোটানগৰ নামৰ ঠাইত। সেয়ে মোৰ চাৰি বছৰ বয়সত দেউতাই স্কুলৰ অলপ ওচৰে পাঁজৰে এটা ঘৰ ভাড়ালৈ ল’লে, যাতে দেউতাৰ বদলি হ’লেও, মোৰ স্কুল অহা যোৱাত কোনোধৰণৰ অসুবিধা নহয়। মোৰ শৈশৱৰ সোণোৱালী সময় পাৰ হৈছিল সেই গোটানগৰত। গুৱাহাটী চহৰৰ পৰা নাতি দূৰত এই ঠাই গোটানগৰ।

গোটেই সকামটো সেইদিনা ‘ভলুকা’ই বৰবাদ কৰি দিবলৈ ওলাইছিল৷ মই পাক মাৰি ‘ভলুকা’ই কোৱা কথাষাৰতে ভেঁজা দি কথাষাৰ সলাই জোৰ কৰি আৰ্শীবাদটো দীঘলীয়া নকৰাহ’লে সকাম গুচি বৰবিহ যে হ’লহেঁতেন সেইটো খাটাং৷ হেৰ’ খোবাখুবী কৰ্মহে৷ তেনেকুৱা কৰ্মত মৃতকৰ্মত দিবলগীয়া আৰ্শীবাদ দিব লাগেনে! ইয়াৰ মাথাটোত কি আছে! দৰা কইনাই সেৱা কৰিছিলহে৷ বৰ ওস্তাদি মাৰি আৰ্শীবাদ আৰম্ভই কৰি দিলে৷ মেলা মুখ মোৰ মেলাতে থাকিল৷ “হয় বোলে তিন দিনত তিলনি দহ দিনত দহা” বুলি আৰম্ভ কৰিয়েই দিলে নহয়! কথাৰ পাক সলোৱাত মোৰ নাম আছিল বুলিহে!

কালিৰে পৰাই শ্ৰীমতীৰ গাত ততেই নাই৷ ইটো গোটাইছে, সিটো গোটাইছে, পেকেটত বান্ধিছে। বাৰীৰ পাচলিৰ পৰা আদি কৰি মাকে ভাল পোৱা আচাৰ, নাৰিকল, লাৰু আৰু কত কি। অৱশ্যে উৎসাহ থাকিবই। বিয়াৰ পাছত প্ৰথম যাত্ৰা মাকৰ ঘৰলৈ৷ অকল মোৰ মানুহজনীয়ে নহয় প্ৰায়বোৰ মহিলায়ে মাকৰ ঘৰলৈ গ’লে বস্তু গোটাই নিয়েই। পিচে সিফালৰ পৰা ৰিটাৰ্ণো বহুত আহে। মাকে ৰিটাৰ্ণত বেছিহে দিয়ে। জী-জোঁৱাইয়ে ভাল পোৱা বস্তুবোৰ গোটাইয়ে থয়৷ আনসকলৰ মাকে কি দিয়ে নেজানো কিন্তু আমাৰ এওঁলৈ মাকে নিজে বনোৱা ভোট জলকীয়াৰ আচাৰ (কম পোৰেনে বাৰু

“অ’ দেবজিত দা, প্লেনত উঠাৰ আগতে কিবা সুধিব নেকি? ক’ব নোৱাৰিলে নমাই দিব নেকি?” টীমৰ সদস্য দিগন্তৰ প্ৰশ্নটোত হাঁহিম নে কান্দিম ধৰিবই নোৱাৰা হৈ কেইমুহূৰ্তমান মৌন হৈ থাকি তাক উত্তৰ দিলো, “তোক ৰাতিকৈ ফোন কৰি সকলো কথা বুজাই দিম৷ টেনশ্যন ল’ব নালাগে, ময়ো লগতে নাযাম জানো? এতিয়া পেন্দিং EFT বোৰ ক্লিয়েৰ কৰ।” এই ঘটনাটোৰ পটভূমি ২০১৩ জনৰ জুন-জুলাইৰ সময়চোৱা৷ বিগত বিত্তীয় বৰ্ষৰ টাৰ্গেট পূৰণ কৰাৰ সুবাদত বিদেশ যাত্ৰা কৰাৰ সুযোগ লাভ কৰিছোঁ, নিজৰ সম্পূৰ্ণ টীমসহ৷ দুই এজনে পূৰ্বতে গৈছে যদিও

যোৱা বুধবাৰে ক্লিনিকৰ ফিলিপিনো নাৰ্চ এজনীয়ে সবিনয়ে ক’লেহি,  : ছাৰ, কাইলৈ নিশা ৯ বজাত বিন মামুদৰ জলিবি (Jollibee) ৰেষ্টোৰালৈ এবাৰ আহি দেখা দিলে ভাল পাম৷ আমাৰ বেবীটোৰ এবছৰ হ’ল৷ কথাষাৰ শুনি মই মনতে জুকিয়াই চালোঁ- এৰা হয়তো৷ যোৱা বছৰ তাই বিয়া পতাৰ কথা মই পাহৰা নাই৷ ডিউটি শেষ কৰি লুলু ডিপাৰ্টমেণ্টেল ষ্ট’ৰলৈ গ’লোঁ৷  উদ্দেশ্য এটা উপহাৰ কিনাৰ৷ পোনতে বগা, বেঙুনীয়া আৰু সেউজীয়া ৰঙ থকা এখন কোমল টাৱেল বাচি ল’লোঁ৷ ইয়াৰ পিছত শিশুৰ কাপোৰৰ বিপনীত প্ৰবেশ কৰিলোঁ৷ টাৱেলৰ ৰঙৰ সৈতে মিলা

২০১৬ চনত অসমত বিজেপি দলৰ বতাহ বাৰুকৈয়ে বলিছিল। সকলো ফালে মাত্ৰ বিজেপিয়েই বিজেপি। মোডী ডাঙৰীয়া দেশৰ প্ৰধান মন্ত্ৰী আৰু অসমত সৰ্বানন্দ ডাঙৰীয়া মুখ্যমন্ত্ৰী হ’লে দেশ আৰু ৰাজ্যৰ সকলো ফালেই জয়-জয়, ময়-ময় অৱস্থা হ’ব বুলি সকলোৱেই আশা কৰিছিল। গাঁৱে-ভূয়ে ডেকা-বুঢ়া সকলোৰে মুখতে বিজেপি দলৰেই জয় গান আছিল।  আমাৰ পুৰণি ঘৰখনত আকৌ আগৰ পৰাই অগপ দলৰ চাব এটা নিজেই নিজেই লাগি আছিল। সকলোৱেই আমাক অগপ দলৰ মানুহ বুলিয়েই ভাবে, সেইয়া লাগিলে কোনো দলৰ মানুহেই হওক নাইবা সাধাৰণ গাঁৱৰ চুবুৰীয়াই হওক। অগপ আৰু

ফুৰিবলৈ গৈ লটিঘটি হোৱা ঘটনা এটা প্ৰায়ে মনত পৰে৷ আৰু মনত পৰিলেই ছবিবোৰ চকুত ভাঁহি উঠে৷ দেউতাই সেইবাৰ LTC পোৱাৰ পিছত কন্যাকুমাৰীলৈ ফুৰিবলৈ যোৱাটো ঠিক কৰিলোঁ৷ নিৰ্দিষ্ট সময়ত টিকট কাটি সকলো সুবিধা কৰি ঠিক-থাক কৰা হ’ল৷ জানুৱাৰী মাহ আছিল৷ মা-দেউতা, আমি ভাই-ভনী চাৰিটা আৰু মামা এজনৰ স’তে আটাইবোৰ যাম৷ কন্যাকুমাৰী ফুৰিম, তিৰুৱনন্তপুৰম ফুৰিম, ক’বালাম বিট্‌চত কিছু সময় কটাম আৰু তাৰ পৰাই উলটি অহাৰ প্লেন৷ সেই মতেই গ’লোঁঁ৷ বুক কৰি থোৱা হোটেলত সুন্দৰকৈ গা-পা ধুই আগতেই সিদ্ধান্ত কৰি থোৱা মতে ঠাইবোৰ

মই ঘূৰি-ফুৰি ভাল পাওঁ। অলপতে ফুৰিবলৈ বুলি হিমাচল প্ৰদেশলৈ গৈছিলোঁ। হিমাচল প্ৰদেশৰ ধৰমশালা আৰু মেক্লিউডগঞ্জ নামৰ ঠাই দুখন আছিল লক্ষ্যস্থান। পৰিকল্পনা মতেই ২৬ জানুৱাৰীত মেক্লিউডগঞ্জত উপস্থিত হ’লোগৈ। কি যে ঠাণ্ডা! তাতে আকৌ বৰষুণ। মোৰ একপ্ৰকাৰ দুৰৱস্থা বুলিলেও অত্যুক্তি কৰা নহ’ব। ৰাতিৰ আহাৰ গ্ৰহণ কৰি হোটেলখনৰ ওচৰতে জুই একুৰা ধৰিলোঁ। অলপ পিছতে একে বয়সৰে কেইজনমান ল’ৰা গোট খালে। ঠাণ্ডাত জুই আৰু গৰমত নেমু টেঙাৰ চৰ্বত আওকাণ কৰাটো এনেও সহজ নহয়। কথা চলি আছে। কথাৰ মাজতে কোনোবা এজনে ক’লে- “য়হা পে তোহ

কেতিয়াবা আপোনালোকৰ এনেকুৱা হয়নে যে চাহত চেনীৰ সলনি নিমখ দিছে বা আঞ্জাত নিমখ বুলি চেনী দিছে? এনেকুৱা ‘উলট-পালট’ সৰু সৰু ৰসাল ঘটনা দুটামান ঘটিছিল মোৰ জীৱনত ১/ এবাৰ দেউতাৰ অসুখৰ সময়ত মেডিকেলত থকা সময়ৰ কথা। সিদিনা দেউতাক ৰিলিজ দিব। ৰাতিপুৱা আমি গ’লোঁ ইয়াৰ পৰা আনিবলৈ। দেউতাৰ লগত মেডিকেলত মা আছিল। ৰাতিপুৱাই গৈ পালোঁ আমি।মায়ে শুই উঠি ব্ৰাছ হাতত লৈছে। কথা পাতি পাতি বেগৰ পৰা টুথপেষ্ট লৈ ব্ৰাছ কৰিবলৈ ধৰিলে। মই বোলো হাৰে…টুথপেষ্টটোৰ দেখোন ফেন উঠা নাই।মায়েও বোলো কলগেটটো কিবা কিবি