সেইকেইদিন আমাৰ ঘৰত উদুলি-মুদুলি পৰিৱেশ৷ পেণ্ডেলৰ মানুহ পালেহি নাইৰপৰা আৰম্ভ কৰি মানুহ মতা লিষ্টখনত কাৰোবাক পাহৰিছোঁ নেকি হিচাপ কৰালৈকে সৰু-বৰ একপ্ৰকাৰৰ হুলস্থূলেই বিয়পি পৰিছিল৷ আমাৰ বংশতে এটা চামৰ সকলোতকৈ ডাঙৰ ল’ৰা/ডাঙৰ নাতি হ’লোঁ মই৷ গতিকে পৰিয়ালৰ সকলোৰে মোৰ বিয়াখনক লৈ হেঁপাহ এটা আছিল৷ সময়টো ২০১৮ চনৰ জানুৱাৰীৰ শেষৰ ফালে, তেতিয়া বিয়ালৈ কেইদিনমান বাকী৷ বিয়া বুলি কাম কৰোঁতে অৱস্থা কাহিলপ্ৰায় হৈছিল৷ মাহীয়ে এদিনাখন হঠাৎ ক’লে, : দৰা বুলি অকণমান চাফাকে নাথাক কিয়নো! নখবোৰত নেমু এচকল কাটি মাৰগৈচোন যা, চাফা হ’ব৷ কথাটোৱে

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলত কটোৱা দিনৰ এটা ঘটনা। আমাৰ মাজৰে এজনৰ (নাম উল্লেখ নকৰোঁ) সকলো কথাতে মাত্ৰাধিক ওফাইদাং মৰা স্বভাৱটো আমাৰ বাবে অসহ্যকৰ আছিল। আমি সকলোৱে মিলি তেওঁক এসেকা দিবলৈ ঠিৰাং কৰিলোঁ। দিন-বাৰ ঠিক কৰা হʼল। গধূলিতে আমাৰ মাজৰ এজনে গৈ আড্ডা মৰাৰ চলেৰে এখন খিৰিকী খুলি থৈ আহিল। তাৰপিছত দুজনে সোনকালে ভাত খাই উঠি সম্পূৰ্ণ দুঘণ্টাযোৰা মেক্আপেৰে এক্কেবাৰে কন্ধৰ নিচিনা ৰূপ এটা লʼলে। বন্ধুজন চিলমিল টোপনিতপৰা আনুমানিক সময়ৰপৰাই এজনে গৈ তেওঁৰ ৰূমৰ ওচৰত মাজে মাজে শিকলি এডাল জোকাৰি অলপ

১) কি হৈছে? বাছত উঠিয়েই খালী চিট পাই বহি ল’লোঁ। যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল৷ কিবা এটা ভাবি ভাবি গৈ আছোঁ৷ এটা পাকত মোৰ সন্মুখৰ চিটটোৰ পাছফালৰ স্পঞ্জ এৰাই যোৱা গাঁতটোত আঙুলি এটা সোমোৱাই খুচৰি খুচৰি কিবা এটা ভাবি ভাবি গৈ আছোঁ৷ হঠাৎ মন কৰিলোঁ, সন্মুখৰ চিটৰ মানুহজনে মোলৈ ঘূৰি ঘূৰি চাই আছে৷  চিনাকি নেকি মনত পেলাবলৈ যত্ন কৰিলোঁ৷ বাৰে বাৰে ঘূৰি ঘূৰি চায়৷ কথা কি? মই মুখখন ৰুমাল উলিয়াই এপাকত মচি ল’লোঁ কিজানি কিবা লাগিয়ে আছে৷ আৰাম্ভণিতে ভালদৰে চাইছিল লাহে লাহে

অতীতক নাযাবা পাহৰি বুলি কথা এষাৰ আছে। সুখ আৰু দুখ জীৱনৰ এৰাব নোৱৰা অংগ, ঠিক মুদ্ৰাটোৰ ইপিঠি সিপিঠি স্বৰূপ, স্মৃতিবোৰে অতীতক পাহৰিব নোৱাৰাকৈ ধৰি ৰাখে। অতীত ৰোমন্থন কৰি কেতিয়াবা হাঁহোঁ, হাঁহিবোৰে দুখবোৰ ঢাকি ৰাখে, নোপোৱাৰ দুখতকৈ পোৱাৰ আনন্দখিনিৰ মোল বেছি। স্মৃতিৰ জোলোঙা খুলিলে স্কুলীয়া দিনৰ কথাবোৰ বেছিকৈ মনলৈ আহে, যিবোৰে এতিয়াও মোক হাঁহিৰ খোৰাক দিয়ে। যদিও ঘটনাটোৰ লগত বাঘৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই, কিন্তু সিদিনা আতংকত পলাইছিলোঁ বাঘৰ ভয়ত পলোৱাৰ দৰেই। উজনি অসমৰ ডুমডুমাত আমাৰ ঘৰ, ল’ৰালিৰ কালচোৱা ডুমডুমাতে কটাইছোঁ। তেতিয়া

ইঞ্জিনীয়াৰিঙত পঢ়াসকলে ভালকৈয়ে জানে যে, সেই চাৰিটা বছৰত আমি ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ বাদে আন সকলো কথাই শিকিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। ‘পঢ়া-শুনা’ বোলা কামটো ‘ক’-কাৰিকুলাৰ এক্টিভিটি’তহে কিবাকৈ ৰৈগৈ! একপ্রকাৰৰ অলিখিতি নিয়ম বুলি ক’লেও বৰ এটা বঢ়াই কোৱা নহ’ব নিশ্চয়। ঠিক তেনেকুৱা এটা সময়ৰ কথা। পাৰ কৰি অহা পাঁচটা ষাণ্মাসিকৰ অভিজ্ঞতাৰে পুষ্ট হৈ তেতিয়ালৈ বুজি উঠিছিলোঁ যে ‘জার্ণেল’ লিখিবিলৈ কমেও এসপ্তাহ সময় লাগে। আচলতে লিখা বুলি যে কৈছোঁ, অকল লিখোঁহে। ভিতৰত হাতী-ঘোঁৰা-বাঘ-ভালুক কি থাকে সেইবোৰত মূৰ ঘমোৱাৰ পৰা বহুদূৰত থাকোঁ। এবাৰ এখন ‘জার্ণেল’ত এনেকুৱাও হৈছে

ৰাতি তেতিয়া প্ৰায় দহ বাজিছে। শীতকালৰ নিশা, ৰাতি দহ বজাত ডিফুৰ দৰে পাহাৰীয়া চহৰ এখনৰ বাবে যথেষ্ট গভীৰ নিশা। ফোনত খবৰ পালোঁ সহকৰ্মী এজনৰ হঠাতে কিবা অসুখ হৈছে। নিমিষতে অফিচিয়েল ‘Whatsapp’ গ্রুপত খবৰ বনজুইৰ দৰে বিয়পি পৰিল। ইয়াত, ডিফুত আমাৰ বিভাগীয় কাৰ্যালয়ত কৰ্মৰত বেছিভাগ কৰ্মচাৰী অকলে অকলে থাকে, পৰিয়াল সকলোৰে বাহিৰত। গতিকে অসুখ হোৱা সহকৰ্মীজনৰ সম্ভাৱ্য বিপদৰ উমান পাই লগে লগে তিনিখনমান গাড়ী আৰু একডজনমান মানুহ তেওঁৰ ৰুমৰ সন্মুখত হাজিৰ। ফোনবোৰ ঘনাই বাজিবলৈ ধৰিলে। বহুতে ফোন কৰিলে, “হিমাংশুদা খবৰ দিব”।

কিপেডৰ অট’কাৰেক্ট অপচনটো অন থাকিলে হোৱা অথন্তৰৰ অনেক কাহিনী আছে জীৱনত। তাৰ ভিতৰত এটা মনত ৰৈ যোৱা কাহিনী…. নতুনকৈ চাকৰিত সোমোৱা দিনৰ কথা। খুব সম্ভৱ ২০১১ বা ২০১২ চনৰ ঘটনা। নতুনকৈ চাকৰিত সোমাইছোঁ। Informarion Technologyৰ বিভাগত মোৰ প্ৰথম পোষ্টিং। সেইটো বিভাগৰ বেছিখিনি কামেই ভাৰত চৰকাৰৰ  Ministry of Information and Telecommunicationsৰ লগত প্ৰায় প্ৰত্যক্ষভাবেই হৈছিল। প্ৰায়বোৰ  নিৰ্দেশনাই খুব তাৎক্ষণিকভাবে আৰু খৰতকীয়াকৈ যুগুত কৰি বিভিন্ন জিলাৰ উপায়ুক্তসকললৈ পঠিয়াব লগা হৈছিল। বিশেষকৈ যদি কিবা মিটিং বা কনফাৰেন্স  থাকে তেনেহ’লেতো, আৰু কথাই সুকীয়া। একেটা

এনেই মই মানুহজনী খুব টেলেণ্টেড৷ মানে মোৰ মূৰৰপৰা ভৰিলৈকে অইলৰ টেংকাৰত ডিজেল ভৰি থকাৰ দৰে টেলেণ্ট এনেকৈ ভৰি আছে যে সেই ভৰ সহিব নোৱাৰি মই মানুহজনী কেতিয়াবা বেঁকা হৈ যাওঁ৷ তথাপিও কোনোবাই ক’ব পাৰিবনে মোৰ পচপন্ন গ্ৰামো অহংকাৰ আছে বুলি? বাৰু, এইবোৰ কথা থাকক এতিয়া। টেলেণ্টৰ কথাটো কওঁ। সৰুৰে পৰাই মই সৱতে টেলেণ্টেড মানে পুখুৰী পাৰ খেলৰপৰা কোৰাচলৈকে মই সকলোতে যোগদান কৰোঁ৷ অকনমাণ ওখ হোৱা হ’লে মই হাইজাম্প , বাস্কেটবল বা প’লভল্টো খেলিলোঁ হয়৷ গাত অলপমান বেছি বল থাকিলে ৱেট

(১) সৰুতে গাঁৱত যেতিয়া আছিলোঁ তেতিয়া কাষৰ এলপি স্কুলখনলৈ এনেই পঢ়িবলৈ গৈছিলোঁ। ঘৰত মা-পাপা দুয়ো নাথাকে কাৰণে, ঘৰত থকাতকৈ স্কুলতে দুটামান আখৰ শিককগৈ বুলি মাষ্টৰনী মায়ে পঠিয়াই দিছিল। অংকৰ ক্লাছটো মহা বʼৰিং ক্লাছ আছিল। তাতে আৰু অংকত মই মহাগাধা আছিলোঁ। তেখেতক দেখা পালেই জ্বৰ উঠিছিল৷ আমাৰ সকলোৰে মতি গতি বাইদেৱে ভালকৈয়ে বুজি পাইছিল৷ গতিকে অংক পঢ়োৱা বাইদেউগৰাকী আহিয়েই ক্লাছত সোমাই মোৰ লগতে স্কুলৰ ভিতৰতে নামজ্বলা গাধাকেইটাক গাঁৱৰ মানুহৰ ঘৰলৈ হাঁহৰ ডিম, পাৰৰ পোৱালী, শাক-পাচলি কাৰ ঘৰত আছে সেইবোৰ বিচাৰিবলৈ পঠিয়ায়।

বহিঃৰাজ্যত গৈ ঘটা ভাষা বিভ্ৰাটৰ ৰসাল কথা নক’লোৱে যেনিবা, এইখন অসমতে ভাষা বিভ্ৰাটৰ বাবে কিছুমান আমোদজনক কাহিনীৰ সন্মুখীন হৈছোঁ। উজনি-নামনিৰ মাজতে সাধাৰণতে বিভ্ৰাট ঘটে। বিশেষকৈ উজনিৰ মানুহে নামনিৰ ভাষা বুজি পোৱাত অসুবিধা পায়। নিজৰ জীৱনত ঘটা এনেকুৱা কাহিনী এটা মনলৈ আহিছে। কেইবছৰমানৰ আগতে শিৱসাগৰত অনুষ্ঠিত অসম লেখিকা সংস্থাৰ দ্বিবাৰ্ষিক অধিৱেশনলৈ বান্ধৱী কুঞ্জ দেৱী আৰু মই যাবলৈ ওলালোঁ। ৰাতিপুৱা ৭-০০ বজাতে মঙ্গলদৈৰপৰা বাছেৰে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰা আমি মঙ্গলদৈৰপৰা তেজপুৰ, তেজপুৰৰপৰা যোৰহাট, যোৰহাটৰপৰা শিৱসাগৰ, তিনিখন বাছ সলাই  শিৱসাগৰ পাওঁতে ডিচেম্বৰ মাহৰ ভাল