” তেজৰে কমলাপতি পৰভাতে নিন্দ। তেৰি চান্দ মুখ পেখোঁ উঠৰে গোবিন্দ ॥   ৰজনী বিদূৰ দিশ ধৱলী বৰণ। তিমিৰ ফেৰিয়া বাজ ৰবিৰ কিৰণ॥ “ হওঁতে মানুহজন বৰ ধাৰ্মিক। কাহিলি পুৱাতে টোপনিৰ পৰা উঠি নাদৰ পাৰত গা ধুই আহি হৰিনাম নোলোৱাকৈ তেওঁৰ দিনটোৰ আৰম্ভণি নহয়েই। তাৰ পিছত সুন্দৰকৈ চৰুঘৰটো সাৰি লৈ জলপান অকণ খাই ডাঙৰ মোনা দুখন লৈ বজাৰলৈ বুলি ওলাই যায়। বৰপুখুৰীৰ চ’কত সদায় ৰাতিপুৱা ৬.৩০ বজাত অহা বাছখন তেওঁৰ যাত্ৰাৰ মাধ্যম। আশীৰ দহকৰ গোবিন্দ মহাজনৰ গাড়ী সেইখন। কৰ্দৈগুৰি বজাৰৰ পৰা

বন্ধু – শব্দটোৰ মাজতে লুকাই আছে হৃদয়জুৰি বৈ ৰোৱা এক অফুৰন্ত সুখ, হাঁহি আৰু আনন্দৰ লহৰ। বন্ধুত্বই বয়সৰ কোনো পৰিধি জুখি নাচায়। বন্ধুত্ব- সকলোৱে লগত গঢ়িব পাৰি। কবিৰ ভাষাৰে ক’ব পাৰি -মৌনতাতো বাঙময়, আন্ধাৰতো চিন্ময়, বন্ধুত্ব এক পৰম বিস্ময়। ঠিক একেদৰেই আকাশ চাবহে পাৰি, চুই চাব নোৱাৰি ,বন্ধুত্ব এৰিলেও , বন্ধুক পাহৰিব নোৱাৰি, হৃদয়জুৰি বৈ ৰয়। বন্ধু -এক অমূল্য উপহাৰ, যাক মূল্যৰে কিনিবও নোৱাৰি। বন্ধুৱে দিব পাৰে- উচ্ছাস-প্ৰেৰণা , বৰ্ণিল সুখ আৰু হাঁহি । প্ৰত্যেকজন ব্যক্তিৰে একোজন হ’লেও বন্ধু আছে

বিয়া ঘৰৰ কথা। আলহী দুলহীৰে ঘৰ উখল মাখল। দৰাৰ মাহীয়েকৰ জীয়েক কেতেকী দুদিনমানৰ আগতে আহিল। আন ওচৰ সম্বন্ধীয় মানুহো বহুত আহিল। সেইকেইদিন ভাগে ভাগে সকলোৰে আড্ডা জমি উঠিল। আবেলি চাহ খাই উঠি মহিলাসকলে পাকঘৰৰ মজিয়াত বহি ফুচুৰী কথাৰ পাক লগাই হিকটিয়াই হিকটিয়াই হাঁহিছে। সেই মেলত কেতেকীও আছিল। ৰেণু মামীয়েকে বিয়াৰ প্ৰথম নিশাৰ কাহিনী ৰস লগাই কৈ কৈ সকলোকে হঁহুৱাই আছিল। কেতেকীৰ বাজলৈ সৰুভাগ কামলৈ যাব লগীয়া হৈ আছিল। কিন্তু এনে চপচপীয়া ৰস এৰি যায়নো কেনেকৈ? “অ’ মামী, আৰু নহঁহুৱাব। কাপোৰে

মানুহে হেনো গোটেই জীৱনত ইমানখিনি কথা শিকিব নোৱাৰে, যিমান হোষ্টেল লাইফত শিকিব পাৰে। পিছে সঁচাকৈ কিমান শিকিব পাৰি নোৱাৰি পাছৰ কথা, কিন্তু সেই সময়ৰ অভিজ্ঞতাবিলাক সদায় মনত থাকি যায়। মোৰ তেনেকুৱাই দুটামান অভিজ্ঞতাকে ক’বলৈ ওলাইছোঁ, যিকেইটা মনত পৰিলে এতিয়াও হাঁহি উঠে। ◾প্ৰথম- চেম্পু বনাম কণ্ডিশ্যনাৰ: ২০০৭ চন। গুৱাহাটীত পঢ়ি আছোঁ তেতিয়া। সেই সময়ত ল’ৰাবিলাকৰ চুলি দীঘল কৰি ‘স্ট্রেইট’ কৰোৱাৰ ফেশ্যন এটা চলিছিল। আমাৰ ক্লাছত ডিব্ৰুগড়ৰ এটা ল’ৰা আছিল। সি একেৰাহে ছমাহমান চুলি দীঘল কৰিছিল ‘স্ট্রেইট’ কৰাবৰ বাবে। এদিন গুৱাহাটী ক্লাৱৰ

“বিহু খাবলৈ আহিবি” টিউচনৰ পৰা একেলগে ঘৰলৈ ওভটি আহি মিণ্টুৰ ঘৰৰ পদুলি মুখ পাওঁতেই সি মাত লগালে৷ মিণ্টু মোৰ সহপাঠী, একলগে দুয়ো ঐচ্ছিক গণিতৰ টিউচন কৰোঁ৷ ঘটনাৰ কাল, মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ আগৰ সময়চোৱা৷ মাঘবিহুৰ প্ৰস্তুতি পূৰ্ণোদ্যমে চলি আছে৷ ঠায়ে ঠায়ে নৰাৰ ভেলাঘৰ, দুই এঘৰৰ ডেকত বজাই থোৱা “জানমনি/অঞ্জনা/নাহৰ”ৰ বিহুগীতে পৰিবেশটোক আৰু উৎসৱমুখৰ কৰি তুলিছে৷ “হ’ব দে,আহিম”, সঁহাৰি দি ঘৰলৈ বুলি চাইকেলৰ পেডেল খৰকৈ মাৰিব ধৰিলোঁ৷ মিণ্টুৰ ঘৰত আগতে এবাৰ নে দুবাৰ খোৱাৰ সুযোগ পাইছিলোঁ৷ সকলো ঠিকেই আছে, সমস্যা মাত্ৰ আৰ্মিৰ পৰা

বুৰ্বকামি স্বভাৱটো মোৰ জন্মগত। সৰুৰেপৰাই মই মোৰ লগৰ বহু স্মাৰ্ট ছোৱালীতকৈ বহু ক্ষেত্ৰতেই পিছপৰা আছিলো। কিছুমান কথা সোনকালেই অনুধাৱন কৰিব পাৰিলেও বহু কথাত মই একেবাৰে অবুজ আছিলো। যেনে- আলহী আহিলে চাহকাপ বা ভাত খাবলৈ দিয়াৰ পিছত তামোল এখন নযচা, মন নগ’লে দুই-তিনিদিন চুলি নফণিওৱা, ক’ৰবালৈ চাই থাকিলে এঘণ্টামান চকুকেইটা মেলি ট-টকৈ চায়েই থকা, কাণৰ কাষত আহি কোনোবাই টেটু ফালি থাকিলেও গমকে নোপোৱা আদি এশ এবুৰি স্বভাৱেৰে মই ভৰপূৰ আছিলো। সেয়েহে কম বয়সতেই মই ঘৰৰ মানুহৰপৰা বেল, মূৰ্খ, টিউব লাইট আদি

সেইদিনা বিগ বজাৰলৈ গ’লোঁ‌। উদ্দেশ্য কিছু প্ৰয়োজনীয় বস্তু কিনাটো। বেগ চেগবোৰ বাহিৰতে থৈ বীৰদৰ্পে সোমাই গ’লোঁ‌ ভিতৰলৈ। চাৰিও ফালে আইনাত নিজকে দেখি দিল গাৰ্ডেন গাৰ্ডেন। দুটামান প’জো দি চাইছোঁ‌ আইনাত কেনেকুৱা দেখি বুলি।লগৰবোৰে ক’লে আহ জিনচ পেণ্ট চাওঁ‌। পেণ্টবোৰ সজাই থৈছে ধুনীয়াকৈ কিবা ঘূৰণীয়া এডালত।অকস্মাৎ দেখিলোঁ‌ চাপৰ চুটিৰ মূৰ্তি এটা সজাই থৈছে পেণ্ট -চাৰ্ট পিন্ধাই আমি চোৱা পেণ্টৰ কাষতে। মোৰ সেই মূৰ্তিটো হাতেৰে চুই চাবলৈ বৰ মন গ’ল। হাতখন ওচৰলৈ নিলো কি নিনিলো উই মা “হেল্লো” বুলি কাণত মোবাইলটো লৈ

মই তেতিয়া ষষ্ঠ শ্ৰেণীত। তেতিয়ালৈ মোৰ নামটো ভাল ল’ৰাৰ তালিকাত আছিল। শ্ৰেণীত হাল্লা-হুলস্থুল নকৰা, শান্ত-শিষ্ট, পঢ়া-শুনাতো ঠিক-ঠাক, মুঠতে ভালেই আছিলোঁ। পিচে মানুহৰ দিন সদায়েই ক’তনো ভালে যায়? এদিনৰ কথা। তেতিয়া মই জুবিন গাৰ্গৰ পাখি এলবামৰ গানকেইটা গুণ-গুণাই থাকোঁ। শ্ৰেণী চলি থকা নাই তেতিয়া। মই বহি বহি বেগত মূৰটো পেলাই লাহে লাহে গুণ-গুণাই আছোঁ- পাখি পাখি এই মন, পাখি লগা মোৰ মন……. বাকী পৃথিৱীত কি হৈ আছে মোৰ খবৰ নাই। মই নিজৰ মাজতে মজি আছোঁ। গুণ-গুণাই গান গাই আছোঁ। কোনোবাই কথা

বহুত দিনৰ আগতে আনৰ ঘৰৰ দৰে আমাৰ ঘৰতো এটা লেণ্ডলাইন ফোন আছিল। ফোনটো আমাৰ ঘৰৰ মানুহখিনিৰ লগতে আমাৰ ওচৰৰ ফোন নথকা মানুহখিনিৰো বৰ মৰমৰ আৰু বিপদৰ বন্ধু আছিল। ফোনটোক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই সেই সময়ত আমাৰ বৰ মধুৰ আৰু তিতা কেঁহা লগোৱ জাতীয় ঘটনা কিছুমানো ঘটিছিল। বিশেষকৈ প্ৰেমিক প্ৰেমিকাসকলৰ আজিকালিৰ দৰে কথা পতাত অবাধ স্বাধীনতা নাছিল। কেতিয়াবা যদি প্ৰেমিকে ফোন কৰে আৰু এইফালে প্ৰেমিকাৰ দেউতাকে যদি ফোন ৰিচিভ্ কৰে তেন্তে ফোন নম্বৰটো ফোন কৰোঁতাজনে সদায় ৰং নম্বৰত লাগিল বুলি মাফ খোজে। আগতে

গুৱাহাটীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। মাঘ বিহুৰ সময়, ঘৰলৈ যাব লাগে কিন্তু সময় মিলাব পৰা নাই। হঠাৎ উৰুকাৰ দুদিনৰ আগত ঘৰলৈ যোৱাৰ সুযোগ ওলাল। দৌৰাদৌৰিকৈ ৰুমৰ আলনা আৰু বিছনাৰ লেতেৰা কাপোৰৰ লগতে লাগতিয়াল বস্তুখিনি বেগত ভৰাই দুপৰীয়া মাছখোৱাৰ এএছটিচি বাছষ্টেণ্ড পালোঁ। গৈয়েই এৰিবৰ বাবে সাজু হৈ থকা তেজপুৰৰ বাছ এখন পালোঁ যদিও পচন্দৰ সহযাত্ৰী নোপোৱাৰ বাবে নুঠিলোঁ। পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা, সহযাত্ৰীবোৰ ধুনীয়া হ’লে যাত্ৰাটো ভাল লাগে। ইফাল সিফাল কৰি অলপ সময় অপচয় কৰাৰ পিছতো মন পচন্দৰ সহযাত্ৰী নহাত অকলেই