মুখৰ কোৱাৰিৰে তামোলৰ পিক সদায় নিজৰা হৈ বৈ থাকে মানুহজনৰ৷ পুৰণা ফিয়েটখনৰ ষ্টিয়াৰিংডাল এনেকৈ খামুচি ধৰি গাড়ীখন চলাই যেন হাতৰ মুঠিটো অলপ ঢিলাই দিলেই গাড়ীখন এৰাল চিঙা গৰুৰ দৰে পলাব! হয়, সেয়া আমাৰ শইকীয়া ছাৰ৷ ৰাতিপুৱা নিজৰ শাকনিবাৰীত আঁঠুৰ মূৰলৈকে গামোছাখন পিন্ধি কোৰ মাৰি থকা দেখিলে কোনেও ক’ব নোৱাৰিব যে, ছাৰৰ তলত ইতিমধ্যে আধাকুৰিতকৈ বেছি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে গৱেষণা কৰি ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লৈছে আৰু কোনোবা নহয় কোনোবা কলেজত সুখ্যাতিৰে শিক্ষকতা কৰি আছে৷ বুধবাৰ আৰু শুকুৰবাৰে আমি আৰামত ক্লাছত সোমাওঁ৷ কাৰণ সেই দুদিন

এবাৰ হলত চিনেমা চাবলৈ গৈছিলোঁ‌ তেজাবখন, এলপিতে তেতিয়া। বেলকনিত বহিও, মই তাৰো ওপৰ কনিত বহিছিলোঁ‌। মানে দুখন চকীৰ হেণ্ডেলত ভৰি দি, চকীৰ ওপৰত আউজি লোৱাখিনিত বহিছিলোঁ‌। মোৰ বহিবলৈ চিট নাই। এফালে কিৰণদা, আনফালে অন্য এজনী মানুহ। অনিল কাপুৰৰ ফাইটিঙত কিৰণদাই “মাৰ মাৰ” বুলি ঢকা মাৰি দিয়ে মই লুটী খাই পৰোঁ‌। এপাকত মাজৰ হেণ্ডেলত নবহি মানুহজনীৰ সিফালে হেণ্ডেলত বহিলোঁ‌গৈ মানুহজনীয়ে বহ বুলি কিৰণদাৰ ফালে চাপি দিলে। সেইকোবত ফাইটিঙত কিৰণদাৰ চৰটো মানুহজনীৰ গাত পৰিল। অনিল কাপুৰো চিনেমাৰ পৰ্দাত ফাইটিং কৰিবলৈ বন্ধ কৰি

এই কাহিনীৰ মেইন কেৰেক্টাৰ অমুকাই আছিলোঁ, কথাটো সুদীৰ্ঘ এযুগৰ আগৰে। তেতিয়া মই বাংগালুৰুত স্নাতক শ্ৰেণীত পঢ়ি আছিলোঁ। অামি প্ৰায় ৫ জনমান চিনিয়ৰ -জুনিয়ৰ মিলি একেলগে এটা ঘৰতেই আছিলোঁ। আমাৰ গ্ৰুপত উজনিৰ মই অকলেই আছিলোঁ, বাকী প্ৰায় গোটেই কেইজনেই মংগলদৈৰ আছিল। মোৰ আকৌ তেতিয়া এটা স্বভাৱ আছিল যে, প্ৰাকৃতিক সম্পদ, কাজিৰঙা, চাহ আদিকে ধৰি সকলো বস্তু যেতিয়া উজনিৰ, গতিকে অামি হে অসম মুলুকখন চলাই আছোঁ টাইপ গৰ্ব ভাৱ এটা আছিল। মই কেতিয়াও আগবাঢ়ি গৈ লগা নাছিলোঁ, কিন্তু কথাৰ কটা-কটি হ’লে অকলেই যুদ্ধত

উপায়ুক্ত কাৰ্যালয়ৰ প্ৰথম মহলাৰ চাৰি নম্বৰ কোঠাটোৰ ভিতৰখন জমি উঠিছে আমাৰ চাৰিজনীয়া আড্ডাৰে। পঞ্চায়ত নিৰ্বাচন নিচেই সমাগত। হিচাবত মাথোন দহটা দিনহে বাকী। গতিকে নিৰ্বাচনৰ প্ৰস্তুতি তেনেই তুংগত। তাৰেই সহযোগী স্বৰূপে আমি, মানে পি.ডব্লিউ.ডি. কাৰ্যালয়ৰ বেগম বাইদেউ, জলসিঞ্চন বিভাগৰ মিতালী বাইদেউ আৰু নিয়োগ বিনিময় কাৰ্যালয়ৰ দত্তদা আৰু মই নিৰ্বাচন বিশেষ ‘কণ্ট্ৰল ৰূম’ ডিউটিত মকৰল হৈ এইটো কোঠাত সন্মিলিত হৈছোঁহি । ‘কণ্ট্ৰল ৰূম’ মানে টেবুল দুখন, দুখন স্প্ৰীং চেয়াৰ, তিনিখন প্লাষ্টিকৰ আৰু এখন কাঠৰ চকী। এখন টেবুলত বিএছএনএলৰ এটা লেণ্ডলাইন ফোন, এটা

পূজাৰ ভেকেশ্যনত আমাৰ জিঅ’গ্ৰাফী ডিপাৰ্টমেণ্টৰ সকলোৰে সিদ্ধান্তত উৰিষ্যাৰ পুৰী আৰু উটিলৈ যোৱাৰ প্লেন কৰিলোঁ। ৰে’লৰ টিকট ৰিজাৰ্ভেশ্যন কনফাৰ্ম হোৱাৰ দিনাখনেই লগৰ জুৰি, দিপিকা, কবিতা, ঝৰ্ণা, স্বপ্নালী কিৰিলিত কাষৰীয়া শ্ৰেণী কোঠাবোৰৰ পৰা উৎসুকতাৰে বহুতেই ৰ’ লাগি চাইছিল। সিহঁতকেজনীৰ অযুত গুণাগথা কোনে কেইযোৰ কাপোৰ নিব। কুৰ্টা-জিনচ্, কেনেকুৱা টপৰ লগত কি ৰঙৰ লেগিঙচ্ ল’ব ইত্যাদি ইত্যাদি। মুঠৰ ওপৰত ঘৰৰ পৰা পঠিওৱা মাহিলী খৰচৰ পৰা ৰাহি কৰি পচন্দৰ কাপোৰকেইযোৰ লৈহে শান্ত হ’ব। ঘৰৰ পৰাও তেনেকৈ মাক-দেউতাকৰ পৰা আবদাৰ কৰি মাহিলী খৰচৰ হিচাব বঢ়ায়ো প্ৰায়জনীয়ে

ৰাতিপুৱাই চকু মেলি দেখোঁ মোৰ চাৰিওফালে মানুহৰ জুম। মোৰ ফালে চাই দুখ কৰি নিজৰ মাজতে আলোচনা কৰি আছে। কিছুমানে মোৰ ভাল গুণবোৰ, কিছুমানে বেয়া স্বভাৱ-চৰিত্ৰবোৰ। ইফালে সিফালে চালোঁ। এয়া কি! মই দেখোন চোতালত। মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ কালি ৰাতি কি হৈছিল। মঙলী বাইৰ তালৈ ভঠোকা আৰু মই একেলগে গৈছিলোঁ। গললৈকে চুলাই ধৰি ঘৰমুৱা হৈছিলোঁ। কিন্তু চোতালত শুই যাব লগা অৱস্থাতো হ’ব নালাগিছিল। তামাম লাজ পালোঁ। যি নহওক এতিয়া উঠাই ভাল। কি হ’ল! উঠিব পৰা নাই যে। জোৰ লগালোঁ। তথাপিও দেহটো

সিহঁত তিনিও চোৰ হ’ব। চুৰি কৰিব, ফাইনেল। পুখুৰীৰ পাৰত বহি চিগাৰেট হুপি থাকোঁতে ছুপাৰ ছাৰ সিহঁতৰ মুখৰ আগতে ওলালগৈ। কেমেষ্ট্ৰিৰ ক্লাছত সিহঁতক সকলোৰে আগত ভেঙুচালি কৰিলে। : ঐ ত্ৰিমূৰ্তি, জীৱনত ধনী হোৱাৰ আশা আছেনে? নে পুখুৰীৰ পাৰত চিগাৰেট হুপি থাকিলেই কোনোবাই তহঁতৰ আগত এগাল ধন-সোণ পেলাই থৈ যাব? নে বাপেৰহঁতৰ ধন পানীত পেলাই ভবিষ্যতে চোৰ-ডকাইত হোৱাৰ বাসনাহে! গোটেই ক্লাছটোৱে সিহঁতলৈ চাই গিৰ্জনি মাৰি হাঁহিলে। লাজত ব্ৰজেন, মৃদুল আৰু সৌৰভ ৰঙা-ছিঙা পৰিল। “ইস্! আজিকালি ল’ৰাই ইঞ্জেকচন মাৰি থাকে, সেইবোৰক নেদেখে।” সৌৰভে

স্কুল কলেজৰ দিনবোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ভাল লগা দিনবোৰ, সেই স্মৃতি সদায় মনত ৰৈ যায়। তাতে পিকনিক বা এক্সকাৰ্ছন বুলিলেতো কথাই বেলেগ। কি যে ফূৰ্তি। এক্সকাৰ্ছনত যোৱাৰ আগৰ প্ৰস্তুতি আৰু ঘূৰি অহাৰ বহু পিছলৈও সেই কথাবোৰ মনলৈ আহি থাকে। একেই অনুভূতি মোৰো হৈছিল। খুব সুন্দৰ স্মৃতি। কিন্তু লগতে হোৱা লটিঘটিবোৰৰ বাবে মোৰ সেই এক্সকাৰ্ছনৰ কথা বাৰুকৈয়ে মনত ৰৈ গ’ল। ডিগ্ৰী থাৰ্ড ইয়েৰত পঢ়োঁতে আমি দাৰ্জিলিং আৰু গেংটকলৈ এক্সকাৰ্ছন গৈছিলোঁ। ১৮ জনী ছোৱালী আৰু লগত ছাৰ বাইদেউ তিনিগৰাকী। নিউ জলপাইগুৰিলৈ ট্ৰেইনেৰে গৈ,

চিনেমাত অভিনয় কৰাৰ কাৰ মন নাই বাৰু কওকচোন? মোৰো বিৰাট হেঁপাহ, কেমেৰাৰ সন্মুখত এবাৰ হ’লেও মুখখন যেনে তেনে উলিওৱাৰ। কিমান মানুহে যে মোৰ অভিনয় দেখি মুগ্ধ হ’ব। মোক বিগ বেনাৰৰ ছবিৰ বাবে চুক্তিবদ্ধ কৰিব। তেনেকুৱা সুযোগ এটা আহিল সেইদিনা। ইউ টিউবৰ যুগ। সকলোৱে ভ্লগ খুলিছে, ইউ টিউব চেনেল খুলিছে মুঠতে সকলো ব্যস্ত। তলাবন্ধৰ সময়তে প্ৰায় দহ হাজাৰ মানে ইউ টিউব চেনেল খুলিছে। আমাৰ গাঁৱৰ ইউ টিউবাৰকেইজনো বহি থকা নাই। ঘৰে ঘৰে অনুৰোধ কৰি ফুৰিছে বোলে লাইক কৰক, শ্বেয়াৰ কৰক। নিজৰ