২০০৬ চন মানৰ কথা। গুৱাহাটীতে চাকৰি কৰি আছোঁ। তেতিয়াই শ্বিলঙৰ ল’ৰা এজনৰ সৈতে বন্ধুত্ব হ’ল। বন্ধুজন মণিপুৰী, দেউতাকৰ চাকৰিসূত্ৰে শ্বিলঙতে স্থায়ীভাৱে থাকে। গুৱাহাটীত আন এজন মণিপুৰী বন্ধুৰ সৈতে একেলগে থাকে। সম্ভৱতঃ অক্টোবৰ মাহৰ কোনোবা এদিন বন্ধুৱে হঠাতে ঘৰত কিবা সকাম থকাৰ বাবে মণিপুৰৰ বন্ধুজনৰ সৈতে পিছদিনা শ্বিলঙলৈ নিমন্ত্ৰণ দিলে। নোযোৱাৰ কোনো কথাই নাই। শ্বিলঙৰ দৰে ঠাইত থকা, খোৱা, ঘূৰা সকলো৷ আৰু কি লাগে! লগে লগে দুয়োজনে মান্তি হৈ দুদিনীয়াকৈ শ্বিলং ভ্ৰমণৰ প্লেন বনালোঁ। যাবৰ বাবে অফিচৰ পৰা চুটিও ল’লোঁ। স্থানীয়

সৰুৰেপৰাই মই খুব তীখৰ আছিলোঁ৷ কিন্তু মুখখন দেখিলে বোধকৰো মানুহে তাৰ ওলোটাই ভাবে৷ মোৰ আচল ৰূপটো মা-দেউতাই ভালকৈ জানিছিল৷ সেয়ে সৰুতে মায়ে কচুগুটি, বিহগুটি, বাঘৰ আগতেল খাইটি আৰু ক’ত উপনামেৰে বিভূষিত কৰিছিল সীমা নাই৷ মোৰ ভাইটি মোৰ কাণ-সমনীয়া৷ মই তাতকৈ এবছৰে ডাঙৰ৷ সি মোৰ ক্ৰাইম পাৰ্টনাৰ আছিল৷ আচলতে দুষ্টামি মই কৰোঁ আৰু সি ধৰা পৰি মা-দেউতাৰপৰা মাৰ খায়৷ সি আচল কথা কৈ দিব বিচাৰে যদিও চকলেট, লুজেনৰ লোভত একো নকয়৷ মানে মই তাক মোৰ সাঁচতীয়া পইচাৰপৰা মাজে মাজে চকলেট কিনিবলৈ

দুদিনমানৰপৰা মই কথাটো লক্ষ্য কৰিছোঁ। লাহে লাহে মোৰ পেটটোৰ আকাৰ যেন বাঢ়িবলৈ ধৰিছে। শ্ৰীমতীয়ে মাজে মাজে তাকে লৈ উপলুঙা কৰি মোক পেটুৱা বুলি মাতে। পেটুৱা বুলি মতাৰ লগে লগে খঙে মূৰৰ চুলিৰ আগ পায়গৈ যদিও মুখেৰে একো ফুটাই কোৱা নহয়। অফিচৰ লগৰ কেইজনেও মাজে মাজে ধেমালিতে কয়, : কি হে শইকীয়া আপোনাৰ শ্ৰীমতীয়ে বৰ বেছিকৈ খুৱাইছে যেন পাওঁ। পেটটো বৰ ধুনীয়াকৈ ওলাইছে। ভিতৰি মোৰ খঙ এচাত উঠে যদিও সহ্য কৰি মনে মনে থাকোঁ। হতাশাত মনটো ভাৰাক্ৰান্ত হৈ পৰে। ইমান সাৱধান

(১) এণ্টাৰটেইনমেণ্ট ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ অলপতে৷ নামজ্বলা ডাক্তৰ৷ ৰ’ব লগা হ’ল বহু সময়৷ গধূলিৰ পিছত মানুহৰ সংখ্যাও বাঢ়ি আহিছিল৷ ওচৰতে মানুহ এগৰাকী আহি বহিল৷ লগত দুটা বডিগাৰ্ড, এটা সাতবছৰীয়ামান, আনটো প্ৰায় চাৰিবছৰীয়া৷ মোৰ পাল আহিবলৈ প্ৰায় এঘণ্টা আছিল বাবে মানুহগৰাকীৰ লগত কথা পাতো বুলি ভাবিলোঁ৷ মাকগৰাকীক অলপ বিৰক্ত দেখা গ’ল৷ সাতবছৰীয়াটোৰ পৰীক্ষা চলি আছে, মাকে আনিব বিচৰা নাছিল৷ বডিগাৰ্ড পিছে দেউতাকৰ লগত নাথাকে৷ মাকে বা ক’লৈ যায়, চাৰিবছৰীয়াটোৱে বা কি এক্সট্ৰা খাই পেলায়, গতিকে সিও যাব৷ ফলস্বৰূপে পূৰা খানদান আহিল

: ভাই, পাৰিবি দে, আৰু পাঁচটা মাৰ। আমি শিকিছিলোঁ যে নতুনকৈ জিমলৈ যাবলৈ আৰম্ভ কৰা মানুহক অলপ উৎসাহ দিব লাগে, তেতিয়াহে পাঁচবাৰ বুক ডাউনৰ ঠাইত দহবাৰ বুক ডাউন মাৰিব পাৰি৷ অৱশ্যে কথাটো মিছাও নহয়, সকলো কামতে উৎসাহ পালে কামটো কৰিবলৈ বেছিকৈ মন যায়; কিন্তু এই এলেহুৱাটোৰ ক্ষেত্ৰত কোনো ফৰ্মূলাই ফলপ্ৰসূ নহয়৷ লাগিলে তাৰ মূৰত কোনোবাই যদি বন্দুক ৰাখিও আদেশ দিয়ে, তেতিয়াও ই দুবাৰতকৈ বেছি বুক ডাউন মাৰিব নোৱাৰে৷ মই সাধাৰণতে অলপ স্বাস্থ্য সচেতন, আন নহ’লেও এৰা ধৰাকৈ জিমটোৰ লগতে অলপ

হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীৰ প্ৰথম বৰ্ষত পঢ়ি থাকোঁতেই দেউতাৰ চাপানলাৰ পৰা ছালনালৈ বদলিকৰণ হয়। মই বদলিকৰণৰ বাবে প্ৰিন্সিপাল চাৰৰ ওচৰলৈ যোৱাত তেওঁ ক’লে যে এটা বছৰহে আছে সেয়ে বোলে মই যাব নালাগে৷ তেওঁ ক’লে– ‘অসুবিধা নহ’লে মোৰ ঘৰতে থাকিবি।’ প্ৰিন্সিপাল ছাৰক সকলোৱে ভয় কৰে। মই নকৰিবলৈ কোন কুটা? মই হ’ব ছাৰ বুলি কৈ যি আহিলোঁ আৰু দ্বিতীয়বাৰৰ বাবে বদলিকৰণৰ চাৰ্টিফিকেট বিচাৰি নগলোঁ। ছালনাৰ পৰাই বাছেৰে অহা-যোৱা কৰি হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী শিক্ষা সাং কৰিম বুলি ঠিৰাং কৰিলোঁ। ছালনাৰ পৰা চাপানালালৈ দূৰত্ব পোন্ধৰ-বিশ কিলোমিটাৰ মান