জীৱনৰ প্ৰথম চাকৰি। তাতে আকৌ দিল্লীত। মনত এসোপামান হেঁপাহ লৈ, ৰাজধানী চহৰলৈ ওলালোঁ। নতুন ঠাই, নতুন মানুহৰ সান্নিধ্য। মনটো উগুল-থুগুল। ২০০৫ চনৰ কথা। পোষ্ট গ্ৰেজুৱেচনৰ হেঁপাহ মনতে সামৰি চাকৰি কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ। তেনেই সৰু ল’ৰা মই; পঢ়িবলৈ বয়স আছে, ইচ্ছাও আছে। পঢ়া-শুনা পিছে পৰেও হ’ব কেতিয়াবা। “দেউতাই দুয়োটাকে সমানে পঢ়া খৰছ ক’ৰ পৰা দিব? ভাইটিয়ে ভালদৰে পঢ়ক, মই কিজানিবা দুপইচা উপাৰ্জন কৰি নিজেই চলিব পাৰোঁ!” পল্টনবজাৰত ৰত্ন কুবেৰৰ ওপৰৰ কনচাল্টেন্সি এখনত ইণ্টাৰভিউ দিলোঁ। সৌভাগ্যক্ৰমে উইপ্ৰ’ত চাকৰিটো হৈ গ’ল। তিনিদিনৰ ভিতৰত

দেওবাৰ বাবে আজি ৰাতিপুৱাৰে পৰা অলস ভাৱ এটাই বেতালৰ দৰে গাত লম্ভিছে৷ বৰ্তমান বহু সােনকালেই ৰাতি পুৱায়৷ মানুহজনীয়ে কেতিয়াবাই উঠি এপাক ঘূৰি ফুৰি আহিল, মােক মাতিছিল যদিও টোপনিৰ ভাও যুৰি পৰি থাকিলোঁ৷ কথাতে আছে নহয়, টোপনিৰ ভাও জোৰা জনক জগােৱা টান৷ পিছে ঘূৰি আহি খিৰিকীৰ পৰ্দাখন টানি দিয়াৰ লগে লগেহে অথন্তৰ ঘটিল৷ সূৰ্য্য দেৱতাৰ দৃষ্টি পােনে পােনে আহি মােৰ মুখৰ ওপৰত৷ কোনােমতে চকুদুটা মেলি মানুহজনীৰ ফালে চাই ক’লোঁ, “তােমাৰ অন্তৰখন শুকাই কাঠ হ’ল৷ দেওবাৰ বুলি অধমৰ ওপৰত অলপ কৃপাদৃষ্টি নপৰিলনে?

: ঐ ‘ভাগু’ তোৰ দেউতা আহিছে৷ তোক নাপাই তোৰ দাদাৰ হোষ্টেললৈ গৈছে৷ হেমন্তদাই চিঞৰি কোৱা কথাষাৰ শুনি বৰ্মনৰ হোটেলত চাহ খাই থকা আমাৰ মাজত যেন এটম বম এটাহে পৰিল। খোৱা আধাতে সামৰি বৰ্মনক “খাটাত লিখি থবি” বুলি কৈ আমি তিনিওটা ৰূমমেট হোষ্টেললৈ বুলি ফিল্ডখনৰ মাজেদি তীব্ৰ গতিত দৌৰ লগালোঁ। কাৰণ ৰূমত সোমাই দেউতাই যদি ৰূমৰ অবস্থা দেখা পাই তেন্তে হৈছে আৰু৷ দৌৰি থকাৰ মাজতে ৰূমটোৰ কথা মনলৈ ভাঁহি আহিল৷ মই, পাপু আৰু জমিৰ নামৰ নগা ল’ৰা এটা আমি তিনিও হোষ্টেলৰ

জীৱনটোত ভগৱানৰ কৃপাত দুটামান এনেকুৱা বস্তু পাইছোঁ যাৰ কাৰণে ভগৱানৰ ওচৰত সদায় কৃতজ্ঞ হৈ ৰ’ম৷ বস্তুকেইটা, মানে সাংঘাটিক বস্তুৱেই ক’বলৈ গ’লে অৱশ্যে৷ এই সাংঘাটিক বস্তুৰ প্ৰথমটো হৈছে খোৱা বোৱাৰ চখ, মানে তাৰ ওলোটাটো মানেটো হৈছে ভোক লাগিলে কিবা অকনমান খাবলৈ পালেই হ’ল, এইটো নহ’লে ভাত পেটলৈ নাযায়, সেইটো হ’লেহে যায়, তেনেকুৱা পৰিস্থিতিৰ কোনোদিন সৃষ্টিয়েই হোৱা নাই৷ সুদা ভাত, দাইলৰ পানীৰ ভাত যিয়েই নহওক ভাতকেইটাক একো বস্তুৱেই পেটলৈ যাবলৈ বাধা দিব পৰা নাই আজিলৈ৷ মেট্ৰিক দিয়াৰ পাছৰ পৰাই ঘৰৰ বাহিৰে বাহিৰেই

এই দিনটোৰ সপোন গোটেই জীৱনজুৰি দেখি আছিলোঁ। গায়ক হোৱাৰ সপোন কোনজন মানুহৰ নাই! এই মানুহৰ কিৰিলিবোৰ, মানুহৰ মুখত মোৰ নামটো! জীৱন ধন্য হ’ল আজি। আৰু কি লাগে জীৱনত! তোমাৰ কণ্ঠই যদি মানুহক বান্ধি ৰাখে, তোমাৰ কণ্ঠতেই যদি মানুহে হাঁহে, তোমাৰ কণ্ঠতেই যদি মানুহে কান্দে, তোমাৰ কণ্ঠতেই যদি মানুহৰ হাতত নিজে নিজে বাউল উঠে, কি লাগে জীৱনত। অহংকাৰ হোৱা নাই, কিন্তু জীৱনৰ সফলতাত আজি সুখী হৈছোঁ। মঞ্চলৈ উঠি যাবলৈ সাজু হৈছোঁ। মঞ্চৰ ওপৰৰ পৰা ঘোষিকাগৰাকীয়ে মোৰ নামটোৰ আগত এসোপামান বিশেষণ যোগ

মাৰ্চ মাহৰ শেষ সপ্তাহৰ সোমবাৰ৷ কাৰ্যালয়ৰ নিজৰ কোঠাত সোমাইয়েই কাকতি ছাৰে কলিং বেলটো বজাই দিলে। দুৱাৰখন খুলি কৃষ্ণ সোমাই আহিল। কাকতি ছাৰঃ কৃষ্ণ, আটাইয়ে আছেনে? কৃষ্ণঃ শইকীয়া ছাৰ আৰু দত্ত ছাৰৰ বাহিৰে বাকীবোৰ আছে ছাৰ। কাকতিঃ শইকীয়া আৰু দত্ত ক’লৈ গ’ল? কৃষ্ণঃ শইকীয়া ছাৰ ফিল্ডত আছে, দত্ত ছাৰ ছুটীত আছে। কাকতিঃ তেওঁক (দত্ত) কিমান ছুটী লাগেহে? আনৰ পদূলি শুঙি ফুৰা স্বভাৱটো এইজনৰ নগ’ল আৰু।– স্বগতোক্তি কৰিলে কাকতিয়ে৷ খন্তেক ৰৈ কাকতি ছাৰে কৃষ্ণক ক’লে, ”কৃষ্ণ, বছৰটোতো শেষেই হ’ল। ছুটীৰ ৰিপ’ৰ্টটো ৰেডি

ৰাতিপুৱা ন বাজি পোন্ধৰ মিনিটত যাবলগীয়া মাজগাওঁ-ফাঁচীবজাৰ জাহাজ “এম ভি পানচৈ” সগৌৰৱে শৰাইঘাট দলংমুৱা হৈ ৰৈ আছে। আমি সাধাৰণতে এইখন জাহাজৰ নিয়মীয়া যাত্ৰী। কিন্তু আজি আচৰিত হৈছোঁ ইমান মানুহ দেখি। বাইক, মানুহৰে এই জাহাজখন সাধাৰণতেই ভৰ্তি হৈ থাকে ‌কিন্তু আজি যাত্ৰীৰ সংখ্যা অলপ অস্বাভাৱিকভাৱে বৃদ্ধি হোৱা যেন লাগিল। “ঐ আজি শৰাইঘাটৰ‌ এখন ব্ৰীজ বন্ধ কৰি দিছে,” হোমেনে বৰ কষ্টৰে প্ৰায় বিশৃঙ্খলভাৱে থৈ দিয়া বাইকবোৰৰ মাজেৰে আমি থিয় দি থকা “এম.ভি পানচৈ”ৰ বাওঁফালৰ অংশটোৰ ফালে আহি ক’বলৈ ধৰিলে। “আবে আজি আৰু

দিল্লীৰ ফালে বিজেপিৰ কিবা ডকুমেণ্টত বোলে আমাক আকৌ মাহী আইৰ চকুৰে চাইছে। কিবা বোলে আমিবোৰ হেনো ইমিগ্রেণ্ট। তাকে লৈ অসম প্রদেশত পুত্তলিকা জ্বলিলেই। কাইলে বন্ধও হৈ যাব পাৰে ঠিকনা নাই। অৱশ্যে অৰুণাচল নাগালেণ্ড মণিপুৰ মিজোৰামৰ ফালে ফিউজ লাইভবোৰ নাই কাৰণে এতিয়ালৈকে গম নেপায় চাগে। আনফালে বিজেপিয়ে আকৌ আত্মপক্ষক সমর্থন কৰি সেয়া প্রিণ্টিং মিছটেক নাইবা কেৰাণীৰ কেৰুণ বুলিছে। ষ্টুডিঅ’ই ষ্টুডিঅ’ই বুদ্ধীজিৱী উপদেষ্টা কৃ:নেতাসকলৰ তীব্র প্রতিক্রিয়া তীব্র বাক বিতণ্ডা তীব্র ধিক্কাৰ তীব্র গৰিহণাৰ মাজত উত্তাল মুখৰ পৰিবেশ। সকলো দেখি শুনি মোৰ পুৰণি

“ভূত আমাৰ পুত পেত্নী আমাৰ জী ৰা ৰা…” যিমান পাৰো সিমান চিঞৰিছোঁ৷ সুজয়াই শিকাইছিল বোলে তেনেকৈ চিঞৰিলে ভুত-প্ৰেত ভয়তে পলায়৷ ঢকুৱাখানাৰ ৰবীন দদাইদেউৰ ঘৰৰপৰা আহি আছোঁ দেউতাহঁতৰ ঘাই ঘৰলৈ৷ মোৰ লগত বৰদেউতাৰ মাজু ল’ৰা মইনা৷ তাৰো মুখত মাত বোল নাই৷ মই তাক কঁপি কঁপি ধমক দিলোঁ – – ঐ তই নাই গোৱা কিয়? গা, “ভূত আমাৰ পুত…” সিও সমস্বৰে চিঞৰাত লাগিল৷ হঠাৎ সি গাবলৈ এৰি সুধিলে, – পুত মানে কি অ’? – ধেই তাকে নাজান? পুতেক আক’ আৰু মাইকী ভূতুনী

আমি সৰু অৱস্থাত গাঁৱৰ ল’ৰা ছোৱালীবোৰে বিভিন্ন খেল খেলিছিলোঁ৷ আজি কালি হয়তো বহু খেল সময়ৰ লগে লগে নোহোৱা হৈ যাবলৈ ধৰিছে৷ এতিয়া আমি সকলোৱে ল’ৰা ছোৱালীবোৰক একো একোটা নম্বৰ মেচিনলৈ পৰিবৰ্তিত কৰিছোঁ৷ এটা এৰি এটা পৰীক্ষাৰ বাবে সাজু কৰোতে কৰোতে ল’ৰা ছোৱালীহঁতে মুকলিমূৰীয়াকৈ এঘণ্টাও বাহিৰ ওলাব নোৱাৰা অৱস্থা৷ আমাৰ সময়ছোৱাত অৱশ্যে বিশেষকৈ গাওঁ অঞ্চলত দুই এজনৰ বাহিৰে সকলোৱেই সকলো খেলা খেলিছিল৷ তাৰ ভিতৰত লুকা ভাকু, বাজি, ঢোপ, কাবাদী, মাৰ্বল, দাইৰা, কচুগুটি, ৰঙাঘোঁৰা ফুটকাল্লি, ৰবাব টেঙাৰ বল, বাটা, বল, ক্ৰিকেট আৰু