সুহুৰি —এটা অতি পৰিচিত শব্দ। দুয়োটা ওঁঠ অলপ জোঙা কৰি বিশেষ কিটিপ খটুৱাই মুখৰ ভিতৰৰ পৰা বায়ু বাহিৰলৈ ওলিয়াই দিলে যি এটা সাঙ্গিতিক শব্দৰ সৃষ্টি হয় তাকে সুহুৰি বোলে —–এই কথা ল’ৰাৰ পৰা বুঢ়ালৈকে সকলোৱে জানে। সুহুৰিক সংগীতৰ বাদ্য-যন্ত্ৰৰ দৰেও ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰি। সৌ সিদিনালৈকে কিশোৰ কুমাৰৰ মুখেৰে নিৰ্গত হোৱা সুহুৰি নুশুনা বা শুনি ভাল নোপোৱা মানুহ ভাৰতত কোনোবা আছে বুলি মনে নধৰে। ডেকা বয়সত সকলোৱেই সুহুৰি বজায় —-বেলেগ সময়ত নহ’লেও গা ধোওঁতে গা-ধোৱা ঘৰত সকলোৱে জীৱনত এবাৰ হ’লেও সুহুৰি

অথনিৰে পৰা ফোন লগাই আছোঁ, নাই তেওঁ ৰিচিভেই কৰা নাই। এতিয়ালৈকে ২০ বাৰতকৈও বেছি ফোন লগালোঁ, কিন্তু নাই ৰিং হৈ হৈ কাটি গৈছেগৈ তেওঁ সিফালে ৰিচিভেই কৰা নাই। এনেবোৰ কথাতেই খং উঠে মোৰ। উপায় নোহোৱাত তেওঁৰ চেক্ৰেটাৰীটোলৈকে ফোন লগালোঁ। ঠিকছে সেইডালকে গালি দুটামান দিলোঁ। সি বোলে বাইদেউ এইকেইদিন ছাৰ খুব বিজি। একেবাৰে টাইট ছিডোল চলি আছে। মই বোলো যি ছিডোলেই নচলক আজি তিনিদিন হ’ল তেওঁৰ বাৰু মোলৈ মানে নিজৰ প্ৰেমিকালৈ মনত পৰা নাইনে! খঙতে ফোনটো কাটি দিলোঁ। ইফালে চেক্ৰেটাৰীয়ে মোৰ

গাঁৱৰ ঘৰত, মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ সময়ৰ কথা। পঢ়িবৰ বাবে মায়ে পুৱাই আন্ধাৰে পোহৰে উঠাই দিয়ে। মই উঠি টোপনি ভাঙিবৰ বাবে অলপ সময় পদুলিলৈ ওলাই যাওঁ। আমাৰ ঘৰটো ৰে’ল ষ্টেচনৰ ওচৰতে। ঘৰৰ সন্মুখেৰে ৰে’ল লাইনটো আৰু তাৰ কাষেৰে ঘৰলৈ অহা ৰাস্তাটো। এনেকৈ এদিন আন্ধাৰে পোহৰে উঠি পদুলিলৈ গৈ ৰে’ল লাইনত থিয় দিছোঁ। অলপ দূৰত থকা ৰে’ল ষ্টেচনৰ লাইটবোৰ জ্বলিয়েই আছে। সেই আন্ধাৰ পোহৰৰ মাজেদি দেখিছোঁ এজন সম্পূৰ্ণ বগা কাপোৰ পিন্ধালোক ষ্টেচনৰ ফালৰ পৰা আমাৰ ঘৰৰ পিনে আহি আছে। হয়তো ৰাতিৰ ৰে’লত অহা

বিপুলে নিৰ্ধাৰিত সময়ত ছয়মাইলৰ ফ্লাইঅভাৰৰ তলত চিমিক লগ কৰিলে। তাইৰ সৈতে তাৰ প্ৰথমে ফেচবুকৰ জৰিয়তে চিনাকি; তাৰপাছত প্ৰেম। এয়া দ্বিতীয় বাৰৰ বাবে লগ কৰিছে তাইক। লগ মানে সি তাইৰ ঘৰলৈ যাব, তাৰ সৈতে তাইৰ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ দিবলৈকে। সি তাইক কৈছিল তাৰ কথা ঘৰত ক’বলৈ। কিন্তু তাই নাচোৰবান্দা। নকয়। তাইৰ হেনো লাজ লাগে। বিপুলে কলেজ এখনত শিক্ষকতা কৰে। চাকৰিলৈ বাট চাওঁতে চাওঁতে তাৰ দুকুৰিৰ দেওনা পাৰ হৈ দুমাহ গ’ল। অৱশেষত চাকৰিটো হোৱাত বিয়াৰ বাবে মন মেলিছে। তাৰ গাড়ীতে উঠি চিমিয়ে ৰাস্তা

:-আৰু এটা :-আৰু এটা জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে হাত চাপৰিৰ অন্তত ভাঁহি আহিছিল মাথো এই দুই শব্দ ।মঞ্চত এটা নৃত্য পৰিবেশণৰ পিছত উৎসাহিত মইজনীয়ে দ্বিতীয়টো নৃত্য নাচিবলৈ সাজু হৈছিলো। প্রায়বোৰ অনুষ্ঠানতে বিশেষ আকর্ষণীয় অনুষ্ঠান হিচাপে মোৰ নৃত্যানুষ্ঠানৰ নাম লোৱা হৈছিল। মাধুৰীৰ এক দ’ তিন শীৰ্ষক গীতত মোৰ নৃত্যই বহুতৰ মাজতে মোক পৰিচয় কৰাই দিছিল। নৃত্যৰ বিভিন্ন প্রতিযোগিতাত অংশ লৈও পুৰস্কাৰ বুটলিছিলো। একাদশ শ্রেণীত পঢ়ি থাকোতে এদিন ঘৰলৈ মোক বিচাৰি দুজন ব্যক্তি আহিল। মই বোলে অসমীয়া ছবি এখনৰ গানৰ দৃশ্যাংশত ওলাব লাগে। অহা

চাৰিওফালে ছোৱালী। ইজনীতকৈ সিজনী চৰা, কোনজনীক কওঁঁ… এজনীক ক’বতো লাগিবই… কইনাৰ পাছফালে ঠিয় হৈ থকা বগীকৈ মৰমলগা ছোৱালীজনী, তাইক কোৱাই ভাল হ’ব। কিন্তু মানুহৰ আগত কোৱাতো ভাল হ’ব জানো, তাই যদি কিবা বেয়াকৈ কৈ দিয়ে! এহ্ কিনো ক’ব তাই, এতিয়া কোৱাই ভাল হ’ব। এনেই এবাৰ চালোঁ তাইলৈ, তায়ো মোৰ ফাললৈ চাই আছে… চাৰি চকুৰ মিলন নে বুলি কথা এষাৰ আছে যে অসমীয়াত, তেনেকুৱা কথা! তাইক কথাষাৰ কেনেকৈ কওঁ ভাবি মোৰ তত নাই, ইফালে মই যিমানবাৰ তাইৰ ফাললৈ চাওঁ তাইকো মোৰ

মই সৰুৰেপৰা এবিধ জীৱৰ লয়লাস গতি চাই খুউৱ ভাল পাইছিলোঁ‌, কিন্তু দূৰৰ পৰাহে দেই৷ বাৰীৰ এজোপা বাঁহগছৰ পৰা সিজোপালৈ যাওঁতে চিকমিকাই থকা শৰীৰৰ কি সুন্দৰ নাচোন, চাই চাই আপোনবিভোৰ হৈ পৰোঁ‌। মৌগলী পঢ়ি ‘ক্কাৰ’ নাচোন কল্পনা কৰা মানুহ মই। পাছলৈ এনে কি ঘটিলে যে মই ‘জানীদুশমন’ চিনেমাখন চাওঁতেও সৰুভনীয়ে সহায়কাৰীৰ ভূমিকা লৈ “বাই চকু মুদ, চকু মেল” আদি নিৰ্দেশ দিবলগা হ’ল তাকে বেকত কৰিবলৈ এবকলা মেলিলোঁ‌ আৰু সেই ‘কাণতলীয়াটো’, আস্! এতিয়াও গালখন ফৰফৰাই উঠে৷ (যেন টিভিৰ পৰ্দাৰ পৰাও মোকেই খেদি

ঘটনাটো অমুকীৰে। কাণ্ডটো ঘটিছিল মোৰ আঙুঠি পিন্ধোৱা পৰ্বৰ দিনা। আঙঠি পিন্ধোৱাৰ দিনা কি চখ হ’ল যে মইও মেকআপ কৰি সাজি কাচি সুন্দৰী হৈ ওলাম বুলি ভাবিলো। সেই নিমিত্তে লগৰ চাহিন আৰু ৰীতাক ক’লো, কি ক’ত আছে লৈ আনিবি মোক সজাবলৈ। ৰাতিপুৱা আকৌ চাহিনক ফোন কৰি ক’লো বোলো চকুত লগাবলৈ আইলেচ লৈ আহিবি। (চকুৰ ওপৰত লগোৱা নোমবোৰক যিমান দূৰ সম্ভৱ আইলেচ বুলিয়ে কয়, মই নাজানো ভালকৈ)। যথা সময়ত সিহঁত দুজনী আহি পালে, কিন্তু মই ইমানেই ব্যস্ত ঘৰৰ কামত যে নিজকে সজাবলৈ

ঘটনা (১) : “বাঘ দেৱী বাঘ্ৰেশ্বৰী বাঘে চৰিয়াই সন্তৰতে আছা তুমি আমি দেখা নাই। বাঘে চৰিয়াই অ বাঘে চৰিয়াই আমি সৰু লৰা আই দিবা চৰণতে ঠাই।” যি হে সুৰ লগাই গাইছে অ ঈশ্বৰ আমি ঘৰৰ মানুহ সোপাই অবাক। এইগৰাকী কোন নতুন বাঘ্ৰেশ্বৰী আই ওলাল। ভাইটিয়ে স্কুলত নাম লগোৱাৰ চাৰি মাহমানৰ পাছৰ কথা এইটো। মায়ে ক’লে তহঁতে স্কুলত গোৱা প্ৰাৰ্থনাটো গাচোন। তেতিয়াই কোনোবা বাঘ্ৰেশ্বৰী আইৰ কথা শুনিলোঁ‌ লগতে প্রার্থনাত বাঘে চৰিয়াই? ৰাতিটো ভাবি চিন্তি পাৰ নাপাই এই কথাই কথা নহয় ভাবি

স্কুল বন্ধৰ দিনকেইটা ইম্মান যে আনন্দ লাগে নহয়!! এক টো স্কুল যাব নালাগে! দেৰিকৈ শুই উঠিয়ে নিজৰ ভাগত পৰা বাহী বন খন কৰি, মুখ ধুই চাহ খাই এঘণ্টামান কিতাপ পঢ়ি আজৰি আৰু! ৰাতিপুৱাৰ ভাত খাই উঠি লগৰ কিজনীৰ লগত ঘুৰি ফুৰা, খেলা, মাহতলীত গৈ মাহৰ চেঁই খোৱা, মাছ মৰা  আদি কৰি দিনটো আমাৰ কিমান যে কাম ! চবতকৈ ভাল লগা কামটো হ’ল নদীত গা ধুৱা! সেই কাৰণে আমি ইয়াৰ বাৰীৰ মধুৰী, তাৰ বাৰীৰ জলফাই আদি খাই খাই আমুৱালে নদীলৈকে যাওঁ