পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। আমি তেতিয়া পুণেত এম. এ পঢ়িবলৈ গৈছিলো। হোষ্টেলত নাথাকি আমি কেইজনীমান ছোৱালী ভাৰাঘৰত থাকিবলৈ লৈছিলো। প্ৰত্যেকটো ৰূমত দুজনীকৈ আছিলো। মোৰ কাষৰ ৰূমত থকা এজনী ছোৱালীৰ ৰূমমেটলৈ বিৰাট ভয়। কাৰণটো আছিল প্ৰতিটো কথাতে তাই ৰূমমেটৰ মতে চলিব লাগে। ৰূমমেটৰ মতে ইমান দূৰলৈ আহিছোঁ যেতিয়া আমি পঢ়ি থকা উচিত। ইপিনে সেই বিশেষ বান্ধৱীজনী মেধাৱী যদিও বেছি সময় পঢ়ি থকা ধৈৰ্য্য তাইৰ নাই। তাৰ বাহিৰে বাকী সময়খিনিও তাইক প্ৰতিটো কথাতে তাই অনুসৰণ কৰি থাকিব লাগে। এনেকৈয়ে তাইৰপৰা অকণমান সময়

দুহেজাৰ তেৰ চনৰ কথা। কলেজলৈ নতুনকৈ গৈছোঁ। এমাহমান হ’বলৈ তেতিয়াও কিছুদিন বাকী আছেই।কিন্তু মোৰ লগত এইকেইদিনতে এনেকুৱা এনেকুৱা মানে ভাস্কো দাৰ ভাষাৰে ক’বলৈ গ’লে ডিজাইন ডিজাইন ঘটনা ঘটিছে নহয় মই মানে কলেজত ফেমাছেই হৈ গৈছোঁ। অৱশ্যে মই আগৰে পৰাই এনেকুৱা ডিজাইন ডিজাইন ঘটনাৰে সকলোৰে মনোযোগ আকৰ্ষণ কৰাত ওস্তাদ। কিন্তু ইমান কম দিনতে এনেকুৱা অভিজ্ঞতা হোৱা নাছিল৷ মোৰ এই জনপ্ৰয়তাৰ দৌৰ আৰম্ভ হৈছিল সেইদিনা যিদিনা এজন ছাৰে কিবা অংক পঢ়াওঁতে (অ নহয় ইংৰাজীৰহে কিবা অংক এটা আছিল হ’বলা )এখন গাড়ীৰ দাম

অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকাৰ সময়ৰ ঘটনা৷ প্ৰাইভেট স্কুলত পঢ়িছিলোঁ যদিও অংকত টিউচন ল’বলগীয়া হৈছিল৷ গ্ৰুপ টিউচন, ল’ৰা-ছোৱালী একেলগে, উৰনীয়া মন, এজনীৰ প্ৰেমত পৰি গ’লোঁ নহয়৷ কিন্তু একপক্ষীয়৷ মই পঢ়া স্কুলখনত মোৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় ভাই এজনৰো তাইলৈ মন লাগিছিল৷ সি গম পালে যে মই তাইৰ লগত টিউচন কৰোঁঁ৷ সি তাইক পটাই দিবলৈ খাটনি ধৰিবলৈ ধৰিলে৷ বিনিময়ত মোৰ তাৰ নাটকত এটা পাৰ্ট দিব বুলি কওঁতে মান্তি হ’লোঁ৷ কিন্তু, সি মোক পোষ্টমেন বনালে৷ ময়ো মোৰ নামটো এডিট কৰি তাইক চিঠি দিবলৈ ল’লোঁঁ৷ পজিতিভ

ল’ কলেজৰ ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত পঢ়ি আছিলোঁ‌৷ ক্লাচ আবেলি হৈছিল। এদিন কলেজলৈ গৈ গম পালোঁ‌ আমাৰ লগৰ এজনীৰ বিয়া৷ লগৰ মানে ক্লাচৰহে লগৰ। মাত বোল কেতিয়াও হোৱা নাই৷ বিয়াত আমাক মতাও নাই৷ তেতিয়া আকৌ কলেজীয়া দিন, বিয়া খাই বৰ ভাল লাগে৷ যি নহওক বিয়াত মতা নাই যেতিয়া কিনো কৰিম, মনৰ আশা মনতে লৈ থাকিলোঁ‌। গধুলি দেখিছোঁ‌ বিয়াত মতা ভাগ্যবান ল’ৰা কেইটাই ভাল ড্ৰেছ পাতি কৰি আহিছে৷ আমাৰ আগত পুৰা ভিআইপিৰ দৰে ভাও এটা দিছে। সিহঁতি কলেজৰ পৰা চিধা বিয়ালৈ যাব৷ এনেতে

কোৱা হয় মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ মধুৰ সময় হ’ল শৈশৱ। নিৰ্দোষ ধেমালি, প্ৰাণখোলা হাঁহি, ৰং-ৰহইচ আৰু নজনাটো জনাৰ আগ্ৰহ। হয়তো জীৱনৰ মিঠা সোঁৱৰণীখিনি শৈশৱৰ মাজতে বিচাৰি পোৱা যায়। মোৰো বহুতো মিঠা সোঁৱৰণী মোৰ শৈশৱৰ মাজত আজিও বিচাৰি পাওঁ। আজিও মোক কিছুমান স্মৃতিয়ে মনটো ভাল লগায় দিয়ে। সাধাৰণতে মই শান্ত শিশুৰ শাৰীতে পৰিছিলোঁ‌। উৎপাত, কাজিয়া এইবোৰ নকৰিছিলোঁ‌। স্কুললৈ নিয়মীয়াকৈ গৈছিলোঁ‌। অংকৰ বাহিৰে আটাইকেইটা বিষয়ে ভাল পাইছিলোঁ‌ পঢ়িবলৈ। ছাৰ বাইদেউসকলৰো প্ৰিয় আছিলোঁ‌। কিন্তু তথাপিও তাৰ মাজতে কিছুমান আচৰিত কাম কৰিছিলোঁ‌। অলপ অভঙো আছিলোঁ‌।

কলেজৰ পৰা আহিয়েই চোফাখনত ফাইলটো আৰু ডাইনিং টেবুলৰ চকীত কোটটো ওলোমাই থ’লোঁ। জোতাযোৰ ওচৰতে খুলিলোঁ‌ যদিও শ্বু ৰেকটো চাৰিফুটমানহে আঁতৰত। দেখিও নেদেখাৰ দৰেই তাতেই জোতা পেলাই চেণ্ডেলযোৰ ভৰিত সোমোৱাই চোঁ‌চৰোৱাৰ শব্দৰ তালে তালে বেডৰুমত সোমালোহি। নিয়াৰিকৈ পাৰি থোৱা বেডশ্বিটৰ ওপৰত এটা এটাকৈ টাই, চাৰ্ট, বেল্ট দলিয়াই গ’লোঁ‌ ..যিমান পাৰোঁ‌ কৰ্তৃত্বৰ মাতষাৰ উলিয়াই মাত দিলোঁ‌ “মোৰ টাৱেলখন ক’ত?” ভিতৰৰ পৰা অলপ বিৰক্তিৰে ভৰা মাত এষাৰ আহিল.. “সদায় য’তেই থাকে তাতেই আছে, চাওকচোন।” কঁকালত হাত দুখন থৈ একে ঠাইতে থিয় হৈ ডিঙিটো

খাদ্যৰ সুন্দৰ পৰিৱেশ এটা দেখিছিলোঁ ৰন্ধন গ্রুপ এটাত। ফকটিয়াত পালে বহুত খোৱা মানুহ আৰু নিজে খুৱাব লাগিলে আকৌ পেট বেয়াৰ এক্টিং কৰা মানুহ গতিকেই বুজিছে নহয় মোৰ মিতব্যয়ীতা। সেই গ্রুপটোত মাক সুমুৱাই দিম বুলি ভাবিছিলোঁ‌ অন্ততঃ পাপাক অৰ্ডাৰ দি ফটো দেখুৱাই খানা বনাবলৈ দিব পাৰিব। পাপাৰ আকৌ হাতখন বৰ লক্ষ্মী যিয়েই নবনাওক সোৱাদ সাংঘাটিক হয়। সৰুৰে পৰা পাপাক দেখি দেখিয়েই চাগে মোৰও পাকঘৰৰ প্ৰতি প্ৰেম এটা হৈছে। এদিন ভাবিলোঁ‌ ৰন্ধন গ্রুপটোৰ সদস্য হৈছোঁ যিহেতু মোৰ খানা বনোৱাৰ টেলেণ্ট সকলোকে দেখুৱাও,

হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী পাছ কৰি কলেজীয়া জীৱন আৰম্ভ কৰিছোঁ তেতিয়া। বাইদেউৰ (টিউচনৰ) পৰামৰ্শ অনুসৰি মেজৰৰ কিতাপ কেইখনমান কিনিবলৈ বুলি গুৱাহাটীলৈ যোৱা ঠিক কৰা হ’ল। যিহেতু তেতিয়া কিতাপবোৰ নিৰ্দিষ্ট কেইখনমান দোকানতহে পোৱা গৈছিল। জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ঘৰৰ মানুহৰ অবিহনে, বান্ধৱীৰ লগত মহানগৰীলৈ বজাৰ কৰিবলৈ ওলাইছোঁ। যদিও ঘৰৰপৰা কিতাপ কিনাৰ উদ্দেশ্যেই ওলাইছিলোঁ, তথাপিও ইমান কাষলৈ আহি ফাঁচীবজাৰখনত এপাক নামাৰিলে মহানগৰীলৈ যাত্ৰা আধৰুৱা হৈ থাকিব, সেয়ে কিতাপ কিনাৰ পিছত, সুসজ্জিত চকু চাট মাৰি ধৰা দোকান নে চুপাৰ মাৰ্কেট কিবা এখনত সোমালোঁগৈ। দোকানখন বিভিন্ন বস্তুৰে

স্বপ্না চৌধুৰীক চিনি পায়নে? নাপায়? সেই যে ‘বিগ বছ’ৰ স্বপ্না চৌধুৰী। অ, অ, এতিয়া ঠিক ধৰিছে সেই যে ‘বিগ বছ’ত অংশগ্ৰহণ কৰিছিল হাৰিয়ানবি নাচনী গৰাকী। কি হ’ল হে, মুখত যে মিচিকিয়া হাঁহি ? এই বুঢ়া বয়সতো ‘দিল ঢক ঢক কৰনে লগা’ ন ? বৰলা ডেকা দঙুৱাবোৰৰ কৰিছে কৰক, আপোনাৰ দৰে বুঢ়া মানুহৰ নাপায় আৰু দেই। বাৰু বাৰু বাদ দিয়ক মই সেই গৰাকী স্বপ্না চৌধুৰীৰ কথা ক’ব খোজা নাই। আমাৰ যে মানুহজনৰ মোবাইলত ফোন আহে ‘ছুইট হাৰ্ট স্বপ্না চৌধুৰী’ – সেই

কিছুমান মানুহে কৰোঁ বুলি ৰসিকতা নকৰে৷ কিন্তু তেওঁলোকৰ কাম-কাজ আৰু কিছুমান কথা-কাণ্ডবোৰে নিৰ্মল ৰসৰ যোগান ধৰি যায়৷ এইলেখীয়া অনভিপ্ৰেত ৰসিকতা মোৰ আটাইতকৈ প্ৰিয়৷ তেনে বহু চৰিত্ৰকে লগ পাইছোঁ জীৱনৰ বাটে-ঘাটে আৰু বাৰে বাৰে বুৰ গৈছোঁ ৰসৰ অনন্ত সাগৰত৷ যোৰহাটৰ মানুহগৰাকীৰ কথাই কওঁ৷ সম্বন্ধত তেওঁ আছিল মোৰ জেঠাই৷ তেওঁ এতিয়া এই সংসাৰত নাই৷ পিছে মানুহগৰাকীক লৈ অনেক ৰসাল কথাৰে ভৰি আছে তেওঁৰ সান্নিধ্যলৈ অহা প্ৰতিজনৰে হৃদয়৷ স্বৰূপাৰ্থত জেঠাইগৰাকীয়েও কৰোঁ বুলি হয়তো ৰসিকতা কৰা নাছিল৷ পিছে তেওঁৰ কিছুমান কথা-কাণ্ডই আমাক যোগাই গৈছিল