মানুহজনক যোৱা এসপ্তাহ ধৰি মণ্টুমণি দত্তই নিৰীক্ষণ কৰি আছে। কিন্তু মানুহজনে প্ৰকৃততে কি কৰে অথবা মানুহজনৰ প্ৰকৃতি কেনেকুৱা, এই সম্পৰ্কে তেওঁ এটা সঠিক সিদ্ধান্তলৈ আহিব পৰা নাই। কিন্তু এটা কথা সত্য যে মানুহজন যে কোনোবা উগ্ৰপন্থী সংগঠনৰ বা অপৰাধ জগতৰ সৈতে জড়িত সেয়া নিশ্চিত। সেয়া তেওঁৰ এই সাতদিনৰ কাৰুকাৰ্যবোৰে প্ৰতিপন্ন কৰিছে।  মণ্টুমণি দত্ত আহিছিল গুৱাহাটী মহানগৰীত এটা চাকৰি বিচাৰি। পঢ়া-শুনা শেষ কৰি ঘৰত নিবনুৱা হৈ বহি থকা কথাটো মণ্টুমণিৰ বাবে বৰ সহিব নোৱাৰা যান্ত্ৰণা আছিল। সেই সময়ত চৰকাৰী চাকৰিও নাই।

আগদিনা সন্ধিয়া খুড়ী শাহু আহি ক’লে, : বাগ্মী, কাইলৈ আমাৰ হেমাহঁতৰ সৰু ছোৱালীজনীৰ বিয়া আছে নহয়, যাবানে? মই অকলে যাম, তুমিও ওলাবা৷ হেমা খুড়ীৰ সম্বন্ধীয়া ভাগিনী৷ মোকো বিয়ালৈ নিমন্ত্ৰণ দি গৈছিল যদিও পাহৰি গৈছিলোঁ৷ বিয়া এখন বহুতদিনৰ মূৰত খাবলৈ পাম বুলি মনটো ভাল লাগি গ’ল৷ এনেও বিয়া খাই মই ভালেই পাওঁ৷ তাতে লকডাউন বুলি বছৰটো গ’ল বিয়া এখনো নোখোৱাকৈয়েই! সেয়ে বিয়া এখন খাবলৈ পালে বেয়া নহয় বুলি মনটোতে ফুৰ্তি লাগিল  কিন্তু ভাল লগাৰ দুটা আৰু কাৰণ আছিল৷ প্ৰথম নতুনকৈ চিলোৱা

: এইয়া আমাৰ মঞ্চত বিউটি উইথ ব্ৰেইন ৰঞ্জু হালৈ মুনি। জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে হাত চাপৰি পৰি হলটো ৰজনজনাই গ’ল। ফ্লাচবোৰে চকু চাট মাৰি ধৰিছে।দেশৰ নামী-দামী ফেশ্বন ডিজাইনাৰ, সাংবাদিকেৰে ভৰি আছে গোটেই হলটো। মইহে কিবা আনকমফৰ্টেবল ফিল কৰি আছোঁ‌। আই মিন কপোৰযোৰ কিবা দেহত লিপিট খাই ধৰিছে। উশাহ ল’বলৈও পৰা নাই। ইফালে চেণ্ডেলযোৰৰ কথা নকলোৱেইবা। যিহে ওখ। এবাৰটো ৰেম্পত ৱাক কৰি থাকোঁ‌তেই তিনিলুটি খাই পৰিছোঁ‌। ভাগ্যে কেমেৰামেনজনে ঘপহকৈ তুলি দিলে। মানুহবোৰলৈ চাই সেমেনা-সেমেনিকৈ হাঁ‌হি ৱাক কমপ্লিট কৰিলোঁ‌। এতিয়া প্ৰশ্নোত্তৰ শিতান আছে, ইয়াত

আজিৰ দিনত এইবোৰ ধেমালি কৰিলে নিউজ চেনেলত ৰঙা বৃত্তৰ মাজত স্থান পোৱাৰে সম্ভাৱনা অধিক৷ আমাৰ সেইখিনি সময়ত বাতৰি, টক শ্ব’, বিচাৰ আদি সকলোবোৰ সাধাৰণতে বন্ধ কোঠাৰ এচাৰিৰ পিটনেই সামৰি লৈছিল৷ তেনে এটা ঘটনাৰ কথাই ক’বলৈ লৈছোঁ৷ পঞ্চম নে ষষ্ঠ মানত (সঠিককৈ পাহৰিছোঁ) পঢ়ি থাকোঁ। আমাৰ স্কুলৰ বাহিৰত বাবুলৰ আইচক্ৰিমৰ বাকচটোৰ ওচৰত গভট্ বয়জৰ গেটখনৰ সন্মুখত ৰাষ্টাৰ এইটো পাৰে এজোপা গছত এটা কদো বাহ আছিল৷ সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ গাৰ্জেনবোৰো ঠিক সেইখিনিতে গছৰ ছাঁত লৰা-ছোৱালী নিবলৈ আহি ৰৈ থাকে। আমি কেইটামানে স্কুলৰ ভিতৰত

এখন সৰু অথচ মনোৰম ঠাই। অসম নাগালেণ্ড সীমান্তৱৰ্তী, সুন্দৰ সেউজীয়া নিৰিবিলি ঠাই হৈছে বৰহোলা। যোৰহাট সদৰৰ পৰা পূবে ৩৬ কিঃমিঃ দূৰত্বত, গোলাঘাট জিলাৰ বুৰঞ্জী প্ৰসিদ্ধ আঠখেলীয়া নামঘৰৰ পৰা পূবে ৫ কিঃমিঃ দূৰত অৱস্থিত প্ৰধানতঃ জনগোষ্ঠীয় বসতি প্ৰধান অঞ্চল হ’ল বৰহোলা। এই সৰু চহৰখনৰ পৰা উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে ওলাই গৈয়েই সন্মুখীন হৈছিলোঁ উক্ত বাক্য শাৰীৰ। ঘৰ ক’ত ইত্যাদি চিনা পৰিচয় হ’লেই চিনিয়ৰ (বিশেষকৈ ল’ৰাবিলাকে) কৈছিল, “অ’, বৰহোলা বাছ!”  নিজৰ জন্মঠাইখনৰ ওপৰত ইতিকিংসূচক মন্তব্য কোনেও ভাল নাপায়। কোনোবাই তেনেকৈ ক’লেই গহীন গম্ভীৰ

আমাৰ বিয়াখন হৈছিল বহু সংকট আৰু সংঘাতৰ মাজত। বাগদত্তাৰ লগত ২০০৭ চনতে কৰ্ট মেৰেজ হৈছিল। পিছলৈ ২০১০ চনত সামাজিকভাবে বিয়াখন অনুষ্ঠিত হৈছিল। তেতিয়া মই জাগীৰোডত এটা কোম্পানীৰ প্ৰশিক্ষণৰত বিষয়া পদত আছিলোঁ‌। পিচে কামটো দুখীয়াক টেঁ‌টুচেপা দিয়া পৰ্যায়ৰ হোৱাৰ বাবে মই পদত্যাগ কৰি শিৱসাগৰলৈ ঘূৰি আহিছিলোঁ‌। ঠিক তেনে সময়তে শহুৰ দেউতাই মোলৈ ফোন কৰিলে, : জেঠৰ পাঁচ তাৰিখে বিয়াৰ ভাল দিন এটা পাইছোঁ‌, তোমাৰ আপত্তি আছে নেকি? মইনো নিজৰ ফুটনি এৰি বশ হোৱা মানুহনে! মই একেষাৰে ক’লোঁ‌, : আপত্তি নাই। অৱশ্যে

১৯৯৮ চনৰ কোনোবা এটা দেওবাৰৰ দুপৰীয়া.. : অ’ ফটৌ তোৰ ভাগৰ চেম্পু অকণ দে। মোৰ সেই তেতিয়াৰ দিনৰ নীলা, ভাটৌঠোঁটীয়া ক্লিনিক প্লাছটো বৰ মৰমৰ। লুকুৱাই থওঁ সৱৰেপৰা। তেনেকুৱাতে নতুনকৈ আমাৰ ঘৰলে আনিছিল উজ্বালাটো। নীলৰ ঠাইত প্ৰথম  উজ্বালা ৰঙটো অলপ মিলে টেমা দুটাৰ, ক্লিনিক প্লাছৰ লগত। মায়ে উজ্বালাতো বাহিৰত থৈ দিছিল। কিৰণদাই মোক চেম্পু খুজি নাপাই, সেইটোকে ক্লিনিক প্লাছ বুলি মূৰত সৰহকৈ বাকি, মূৰত পানী ঢালি যিমানে মোহাৰে সিমানে নীলাহে হয়।মুখে গায়ে নীলা গোটেইটো।  : অ’ দাঙনবৌ চেচ মই। ময়িলোঁ।  নীলা

আজি দহ বাৰ বছৰমানৰ আগৰ কথা দেই। সৰু, সুন্দৰ দেৰগাঁৱৰ দৰে ঠাইটুকুৰাৰ বাসিন্দা হিচাপে  অলপ চিৰিয়াছ খবৰবিলাক আমি সোনকালেই পাই গৈছিলোঁ। এনেকুৱা এটাই চিৰিয়াছ ঘটনা ঘটিছিল দেৰগাঁও গোলাঘাটৰ মাজত থকা বৃহত্তৰ ৰহঢলা পথাৰৰ সোঁমাজত। ঘটনাটো আছিল এনেকুৱা, মৃতদেহ এটা পষ্টমৰ্টেমৰ বাবে নিব লগা হ’ল দেৰগাঁও থানাৰ পৰা গোলাঘাট চিভিল হাস্পতাললৈ, যিহেতু দেৰগাঁও গোলাঘাট জিলাৰ অন্তৰ্গত। নিব লগাটো লাগেই তাকো আকৌ ৰাতি এঘাৰ মান বজাত। ড্ৰাইভাৰ আৰু এজন মৃতদেহ লৈ ৰাওনা হ’ল গোলাঘাটলৈ। যাত্ৰা আৰম্ভ কৰি গণকপুখুৰি পাওঁ কি নাপাওঁতেই এজনৰ

: মোক এইবাৰ এনিভাৰ্ছেৰীত ছাৰপ্ৰাইজ গিফ্ট কি দিবা? : ছাৰপ্ৰাইজ গিফ্ট সদায় ছাৰপ্ৰাইজড হ’ব লাগে। : কোৱানা কোৱানা। : আৰে, ছাৰপ্ৰাইজ গিফ্টটোৰ কথা যদি আগতীয়াকৈ কৈয়ে দিওঁ, ছাৰপ্ৰাইজ বুলি কিডাল থাকিলনো? : হ’ব যোৱা, বেছি কৰা তুমি অলপ। সেয়া লাগিলেই নহয় ভেম। এইজনী আন কোনো নহয় মিচেছ বুলি মানে বুলুকণ কটকী। ছিঃ, কি যে নামটো ৰাখিছে তাইৰ মাক-দেউতাকে! তাইতো একেবাৰে তাহানিৰ মানুহ নহয় যে এইটো নামৰে নামাংকিত হ’বলৈ। বুলুকণ নামটো আউটডেটেড কাৰণে স্কুলৰ ৰেজিষ্ট্ৰেশ্বনত সলাবলৈ বিচাৰিছিল, কিন্তু নোৱাৰিলে। সেইকাৰণে এতিয়া

কলেজলৈ বুলি ঘৰৰ পৰা ওলায়েই ৰিক্সা এখনত উঠিলোঁ। বিএ পঢ়ি থকা দিনৰ কথা এয়া। যিখিনি ঠাইৰ পৰা ৰিক্সাত উঠিলোঁ তাৰ পৰা কলেজলৈ ভাৰা  তেতিয়া পাঁচ টকা। ৯:১৫ বজাৰ ক্লাছটো পাবলৈ লৰা-ঢপৰা মোৰ। ক্লাছ চলি থাকোঁতে পিছত গৈ সোমাবলৈ সমুলি ভাল নাপাইছিলোঁ বাবেই সময়ত গৈ পাবলৈ সদায় চেষ্টা কৰিছিলোঁ। পিলিঙা ল’ৰাটোৱে হালি-জালি ৰিক্সাখন চলাই নিলে। মুখেৰে গান গুণগুণাই যিটো কোবত ৰিক্সাখন চলাই নিলে যে, মই ক্লাছ আৰম্ভ হ’বলৈ পাঁচ-ছয়মিনিট সময় বাকী থাকোঁতেই  গৈ কলেজৰ গেটৰ সন্মুখ পালোঁগৈ। সময়ত গৈ পোৱাৰ সুখকণে