মোৰ বন্ধু এজনৰ সৰুৰ পৰাই চিনেমা চোৱা, গান শুনাত খুউব নিচা আছিল। সেই সময়ত চিনেমা চাবলৈ বা গান শুনিবলৈ এতিয়াৰ দৰে  সকলো সময়তে উপলব্ধ  ডিচ, কেবল, ইউ টিউব বা আন আন সুবিধাসমূহ সহজলভ্য নাছিল। টিভিত চিনেমা চাবলৈ হ’লে শুক্ৰবাৰ, শনিবাৰলৈ অপেক্ষা কৰিব লাগে নতুবা ক’ৰবাত বোলছবি আমন্ত্ৰণ কৰালৈ ৰৈ থাকিব লাগে বা গাঁৱৰ আশে পাশে কোনোবাই ভিচিপিৰ সৈতে কেছেট ভাড়া কৰি আনালৈ মুখ মেলি চাই থাকিব লাগে। কোন ঠাইত বোলছবি আমন্ত্ৰণ কৰিছে, কোন ঠাইত কিমান তাৰিখে ফাংচন আছে, কোনে ভিচিপি

মানুহজনে পাহাৰত চাকৰি কৰে। মাহেকে-পষেকে ভৈয়ামত থকা পৰিয়ালৰ কাষলৈ আহে। কিন্তু এইবাৰ হঠাৎ দিয়া লকডাউনৰ বাবে সময়ত ঘৰলৈ আহিব নোৱাৰিলে। লকডাউন খোলাৰ পিছত যেতিয়া ঘৰলৈ আহিল, পত্নীয়ে দেখিয়েই চিঞৰ-বাখৰ লগালে বোলে, মানুহটোৰ হ’ল কি, দুদিন নাহোঁতেই চেহেৰাটোচোন কেনেবা হ’ল। নিশ্চয় কিবা বেমাৰে পালে। মানুহটোৱে বোলে, :নহয় অ’। মই এনেকুৱাই। আগতে ঘৰলৈ আহোঁতে দাঢ়ি-চুলি কাটি, ৰং তেল ঘঁহি অহাৰ বাবেহে আচল ৰূপটো ধৰিব নোৱাৰা। লকডাউনত চেলুন তেলুনবোৰ বন্ধ নহয় জানো? এনেকৈয়ে গুচি আহিলোঁ। তাতে দোকান বজাৰ বন্ধ, পাহাৰীয়া আলু কচু খাই

ট্ৰাইলৰূমত গৈ দীঘল ফ্ৰকটো ট্ৰাই কৰিবলৈ আইনাৰ আগত থিয় হওঁতেই চিঞৰ এটা ভাঁহি আহিল, “নিপিন্ধিবি ঔ, নিপিন্ধিবি তই শকতজনীৰ গাত এইবোৰে নুশুৱায়, এইবোৰ কাপোৰ তোৰ কাৰণে নহয় ছোৱালী মানুহকহে শুৱায়।” কথাষাৰ শুনি মই ইফালে সিফালে চালোঁ মাতষাৰ ক’ৰপৰা আহিল? এনেকুৱা কথাষাৰচোন মোৰ এখেতেই কয়। তেওঁৰ মাতটো ইয়াত ট্ৰাইলৰূমৰ ভিতৰত কেনেকৈ বাজিল? বাৰে বাৰে ফ্ৰকটো ট্ৰাই কৰিবলৈ লওঁ বাৰে বাৰে বাজি আহে একেষাৰ কথা। ফ্ৰকটো ট্ৰায়ো নকৰোঁ নিকিনোও বুলি দুখে খঙে ওলাই আহিলোঁ। হে ভগৱান কিয় বাৰু এইডাল হাতী যেন দেহা

জীৱনযুদ্ধৰ অভিজ্ঞতা বহুত বেছি সমৃদ্ধিশালী নহ’লেও এনেকুৱা কিছুমান অদ্ভুত কমেডী ঘটনাৰ ভাণ্ডাৰ নিজৰ মেমৰীত চেভ কৰি ৰাখিছোঁ যিবোৰ মনত পৰিলেই হাঁহি হাঁহি পেট বিষাই যায়। তেনেকুৱা এটা মজাৰ ঘটনা এটাই আপোনালোকৰ মাজত বিলাই দিওঁ। ঘটনাটো ২০১০ নে ২০১১ চন মানৰ হ’ব। মই কটন কলেজত ডিগ্রী পঢ়ি আছোঁ। মোৰ অলপ দূৰসম্পৰ্কীয় আত্মীয় পেহীৰ ঘৰত আছিলোঁ৷ পেহীৰ এজনী ছোৱালী অৰ্থাৎ মোৰ বাক বিয়া দিছে শিৱসাগৰলৈ৷ উজনিৰ মানুহখিনি ‘ডাক লাভাৰ’ মানে হাঁহপ্ৰেমী বুলি ক’লেও ভুল কোৱা নহ’ব। আমি হ’লোঁ নামনি অসমৰ মানুহ। আমাৰফালে

“দা কুইন অৱ হিলছ্‌” এই উপনামেই হয়তো যথেষ্ট ঠাইডোখৰৰ নামটো জানিবলৈ। সৰুতে ‘চাজন’ চিনেমাখন চাওঁতেই শপত খাইছিলোঁঁ, এদিন নহয় এদিন ঠাইডোখৰলৈ যামেই যাম। হয় বহুদিনীয়া অপেক্ষাৰ অন্তত আৰু মানুহজনক দিয়া ৰাম কামোৰৰ ফলাফল হিচাপে ২০১৮ চনৰ শেষৰ ফাললৈ তামিলনাডুৰ বিখ্যাত পাহাৰীয়া চহৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্যৰ ভড়াল উটিলৈ বুলি ওলালোঁ। লগতে বাংগালোৰ আৰু মহীশুৰো ফুৰিম। মানুহজনে যাম বুলি খাটাং কৰি দিয়াৰ পিছৰে পৰা গাত তত নোহোৱা হ’ল। প্ৰায় তিনিমাহ আগৰ পৰাই আৰম্ভ কৰি দিলোঁ তৈয়াৰী। যিহেতু ছোৱালী আমাৰ অকণমান ডাঙৰ হৈছে। গতিকে

ছয়-সাত বছৰমান আগতে এদিন দেওবাৰে নিউ গুৱাহাটিত থাকা পেহীহঁতৰ ঘৰলৈ ভাত খাবলৈ গ’লোঁ। গৈ পাই অলপ কথা পাতি ভাতলৈ দেৰি আছে বুলি গম পাই, পেহীৰ ল’ৰা, ভাইটি অয়ন শৰ্মাক লগতলৈ অলপ এনেয়ে এক চক্কৰ মাৰি আহোঁ বুলি ওলালোঁ মোৰ ধন্নো Mahindra Duro খনত। অলপ দূৰ আহিয়ে দেখোঁ সন্মুখত বহুত মানুহৰ ভীৰ আৰু বিপৰীত দিশৰ পৰা টি ভি চেনেলৰ কেমেৰা আৰু তেতিয়াৰ গড়কাপ্তানি মন্ত্রী অজন্তা নেওগ বাইদেউ আহি আছে। কেমেৰা দেখি নিজকে Dhoom ছবিৰ হিৰো বুলি ভাবি পুৰা দবাই দিলোঁ এক্সেলেৰেটৰ

২০০৭ চন, জুন মাহ৷ আমি কেইজনমান বন্ধু  অমৰনাথ যাত্ৰালৈ ওলালোঁ৷  গুৱাহাটীৰ পৰা ৰেলেৰে জন্মু আৰু জন্মুৰ পৰা গাড়ীৰে বালটাল৷ বালটালত নিশাটো কটাই পিছদিনা ৰাতিপুৱাই দুৰ্গম পাহাৰীয়া পথেৰে অমৰনাথ গুহালৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ ( অমৰনাথ অভিমুখে গৈ থাকোঁতে যাত্ৰা কালৰ আহুকালবোৰ সময় পালে আন এদিন বৰ্ণনা কৰিম)৷ অমৰনাথ দৰ্শন কৰি সেই নিশাটো তাৰেই অস্থায়ী তম্বুত কটালোঁ (তাৰ স্থানীয় মানুহবোৰে অতি কম মূল্যত এনেকুৱা তম্বুত থকা খোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰে)৷ পিছদিনা ৰাতিপুৱা আমি খোজকাঢ়িয়েই উভতি অহাৰ কথা, কিন্তু এইবাৰ পহেলগাম হৈ৷ মোৰ শৰীৰটো

বন্ধু মোৰ সাংঘাটিক মিতব্যয়ী। জীৱন বীজগণিতৰ চলকসমূহৰ নিখুঁত মান নিমিষতে উলিয়াই দিব পাৰে। গতিকে মই নিৰ্বিবাদে তেখেতক গুৰু মানোঁ। জীৱন বীজগণিতৰ দুই চলক x আৰু y ৰ মান উলিয়াব খুজিলে কেতিয়াও মোৰ দুইটা মান শুদ্ধ নোলায়। x শুদ্ধ ওলালে y ভুল ওলায় আৰু y শুদ্ধ ওলালে xৰ মান ভুল ওলায়। কেতিয়াবা ( মানে প্ৰায়েই) মোৰ  x ৰ মান অপৰিমেয় সংখ্যাত ওলায়। কেতিয়াবা অমানুষিক কৃচ্ছ্ৰসাধনাৰ অন্তত যদি কাচিৎ x, y ৰ মান শুদ্ধ কৈ ওলায়, তেতিয়াই আন এক ৰাশি z ৰ

বন্ধুৰ খুলশালীৰ বিয়া। জোৰ কৰি মাতিছে, যাবই লাগিব। সাধাৰণতে বিয়া বুলি ক’লেই মনলৈ আহে, ‘খানা কি হ’ব’। আমাৰনো কি আৰু! ভালকৈ দগৰি খাই আহিব পৰা মানেই বিয়া খোৱা সফল। এতিয়া কথা হ’ল বিয়াখনলৈ যোৱাৰ সময় মিলোৱা। অফিচৰপৰা আহি অলপ জিৰণি লৈ লাহেকৈ ওলাই যাম বুলি ভাবি আছোঁ আৰু। আবেলি অফিচৰপৰাই লগৰটোলৈ ফোন কৰিলো। সিও যাব মোৰ লগত। তাৰ আকৌ অলপ ষ্টাইলটো বেছি, যেনেকৈ তেনেকৈ ক’লৈকো নাযায়, তাতে বিয়াৰ কথা। বাৰু যি হওক পাঁচ বজাত অফিচৰপৰা ওলাই আহিলো। তাক ফোন কৰি