শিক্ষক তবিবৰ ৰহমান এজন নাম থকা শিক্ষক। নতুন ঠাইখনত স্কুলত যোগদান কৰাৰ পাছত তেওঁ ভাড়ালৈ এটা ঘৰ বিচাৰিলে। প্ৰথমদিনা ঘৰ বিচাৰি তেওঁ সৌৰভ শৰ্মা নামৰ মানুহ এজনৰ ঘৰ ওলাইছিলগৈ। ইয়াৰ আগতে তেওঁ কেইবা ঠাইতো ঘৰ বিচাৰিলে কিন্তু পচন্দৰ ঘৰ নাপালে। এখন হোটেলত তিনিদিন ভাড়া দি থাকি তেওঁ ভাল ঘৰ এটাৰ সন্ধান কৰিছিল। কম পইছাত নিম্নতম সুবিধাখিনি থাকিলেই হ’ল। সৌৰভ শৰ্মা বোলাজনে ক’লে, : আপুনি ইমান দূৰৰপৰা আহিছে যেতিয়া আপোনাক ৰূম এটা দিম বাৰু। কিন্তু আপুনি মোৰ এটা কথা মানিব লাগিব।

জোন জ্বলে কপালত, তেৰে নাম, শেইতীয়াকৈ বাহুবলীখনতেই শেষ কন্দা। ‘তেৰে নাম’ চাই ইমানেই কান্দিছিলো যে, পিছত দেতাই তেলে পানীয়ে সানি স্কুললৈ যোৱা ‘তেৰে নাম’ ডিজাইনৰ সেওঁতাটো চায়ো হিকটিয়াইছিলো। ‘বাজীগৰ’ চাই চকীৰপৰা সৰি পৰিছিলো কাজলে সব গম পাই এৰে বুলি। চিনেমা চাই কন্দাটো আমাৰ বংশগত। মামাৰ জীয়েকে ‘হালধীয়া চৰাইয়ে বাও ধান খাই’ চাই ইমানেই কান্দিছিল যে মাৰ মতে ইন্দ্ৰ বনিয়াই কুঠাৰখন তাইৰ খঙতে গছজোপাৰ গাত ঘপিয়াইছিল। কান্দিছিল কি বুলি আকৌ, “অ’ মাকন পেহী, ইমান বৰষুণ দিছে ঘৰলৈ কেনেকে যাম এতিয়া! পকাধানৰ

কে-এ-ৰে-এ-ক। বাঁহৰ দুৱাৰখন খোলাৰ কৰ্কশ মাতটো যেতিয়াই মোৰ কাণত পৰিছিল মোৰ বুকুৰ ধপধপনি শব্দটো মই নিজেই শুনিছিলোঁ। টিপচাকিৰ ধিমিক-ধামাক পোহৰতো যিমানেই আগুৱাই আহিছিল মোৰ সপোনবোৰেও পাহি মেলি ধৰিছিল। আৰু কেইটামান মুহুৰ্ত! ইয়াৰ পিছতেই সলনি হৈ যাব জীৱন। এতিয়াৰ পৰা মই যেতিয়া ৰাতিপুৱা সাৰ পাম, মালতীয়ে সন্মুখত দিব একাপ সৰহকৈ গাখীৰ দিয়া ধোঁৱাই থকা চাহ! ৰাতি যেতিয়া শুবলৈ ল’ম, মোৰ চুলিৰ মাজে মাজে মালতীৰ কোমল আঙুলিৰ বুলনি। আৰু কি আছে ইয়াত কৈ সুখ ! মালতী মোৰ বাবে এতিয়া সপোন। চিনাকি হোৱাৰ

বিয়াৰ পিছত ন-কইনাৰ স’তে প্ৰথমবাৰৰ বাবে দূৰলৈ যাবলৈ ওলাইছোঁ। বিয়াৰ বাবে দীঘলীয়াকৈ ছুটী পোৱা নাছিলোঁ। বিহুৰ বন্ধ, দেওবাৰ, তিথি… এইবোৰ মিলায়েই ইঘৰ-সিঘৰ মিতিৰ ফুৰা শেষ হৈ আহিছিল। মান ধৰা, বোৱাৰী দেখুওৱা, জোৱাই চিনাকি হোৱা এইবোৰনো কি লাহে লাহে ভালকৈ বুজি উঠিছো। এইবাৰ শেষ গুৰুত্বপূৰ্ণ লক্ষ্য স্থান বেংগালুৰু। বেছি পলম হোৱাৰ আগতে জেঠেৰীৰ ঘৰলৈ যাবই লাগিব। কামাখ্যা- যশোৱন্তপুৰ এ চি এক্সপ্ৰেছত উঠি নিজৰ ছীট কেইটা বিচাৰি লৈ ছিটৰ তলত লাগেজবোৰ ভৰাই থৈ চেইনডালেৰে তলাটো মাৰি দিলোঁ। টু-টায়াৰৰ মাজৰ ছিট পাইছোঁ, ভালেই।

কোনোবাই যেতিয়া কিবা হাস্য-ব্যংগ লেখা লিখিবলৈ কয়, প্ৰথম চাৰিওফালৰ পৃথিৱীখনত চকু দি চাওঁ, ক’ত কি হাঁহিৰ খোৰাক বিচাৰি পাওঁ বুলি। কিন্তু প্ৰতিবাৰেই এই দৃষ্টি বুমেৰাং হৈ নিজলৈকে ঘূৰি আহে। বহুবোৰ কাৰণত, মই মোৰ সমগ্ৰ চেতনাৰে সৈতে এই কথা লাহে লাহে উপলব্ধি কৰি উঠিছোঁ যে আমাৰ প্ৰজন্মটোৰ দৈনন্দিন জীৱনবোৰত লুকাই থকাৰ দৰে তৰল আৰু ব্যঙ্গ কাহিনী আন কোনো প্ৰজন্মৰে কিজানি নাই। এই ক্ষেত্ৰত ভুল আমাৰ নহয়, বৰঞ্চ ভুল আমি জন্ম হোৱাৰ সময়কণৰ। জীৱবিজ্ঞানত বিৱৰ্তনৰ সূত্ৰ পঢ়োতে ‘প্লেটিপাচ’ নামৰ এবিধ জীৱৰ কথা

এইবাৰ কিমান? জুমৰ মাজৰ এজনে সুধিলে। গুমটিৰ মুখত কেৰম খেলি থকাৰ পৰা এজনে ৰিঙিয়ালে তিনিশ। তিনিশ হ’বই নোৱাৰে। প্ৰশ্ন সোধাজনে বিজ্ঞৰ দৰে ক’লে। আনসকল জাঙুৰ খাই উঠিল। আচলতে জুমটোত বিভিন্ন দলৰ সদস্য আছে যদিও এটা বিশেষ দলৰ প্ৰতি ভাল ভাব থকা সদস্য সংখ্যা বেছি। সেয়ে তিনিশ হ’বই নোৱাৰে বুলি কোৱাৰ লগে লগে এখন খণ্ডযুদ্ধৰ দিশে সকলো আগবাঢ়িল। মুহূৰ্ততে কেৰম খেলৰ সামৰণি পৰিল। জুমটোৰ লিডাৰ যেন লগা ডেকাজনে হাত জোকাৰি জোকাৰি সকলোকে কাজিয়া নকৰিবলৈ অনুৰোধ কৰিলে।পিছে কাৰ কথা কোনে শুনে? নিৰ্বাচনৰ

অভিযন্তা পাপুৰ কলেজ শিক্ষয়ত্ৰী পত্নীয়ে পাঁচ দিন একেলগে কলেজ বন্ধ থকা বাবে, বন্ধ কেইদিন তাৰ কোৱাৰ্টাৰত কটোৱাৰ উদ্দেশ্যে আজি ৰাতিপুৱা দহবজাত আহি পাবহি। তাৰ বিয়া হোৱা বেছি দিন হোৱা নাই; এই প্ৰথমবাৰৰ বাবে তাৰ থকা ঠাইলৈ আহিব তাই। সেয়েহে ৰাতিপুৱা পাঁচবজাতে উঠি সি ড্ৰাইভাৰজনৰ সৈতে মিলি কোৱাৰ্টাৰটোত চাফাই অভিযান চলাইছে। চাফাই কৰিবলৈ বিশেষ একো নাই; মাথোন আজি ছমাহমান ধৰি বেডৰুমৰ কাষৰ ৰুমটোত জমা কৰি থোৱা, সি পান কৰা সোমৰসৰ খালী বটলবোৰ এটা ডাঙৰ বস্তাত ভৰাই বস্তাটো সম্পূৰ্ণ হোৱাত মুখখন ভালদৰে

আমাৰ সময়ত হোষ্টেলৰ ‘নিউকামাৰ্চ’ আৰু ফুটবল এটাৰ মাজত কিছুমান চিনিয়ৰৰ দৃষ্টিত বিশেষ তফাত নাছিল; মনোৰঞ্জনৰ নামত নিজ লিপ্সা চৰিতাৰ্থৰ সময়ত তেখেতসকলৰ ধাৰণাত দুয়োটাৰ ভূমিকা প্ৰায় একেই আছিল৷ আমাৰ গাঁৱৰ ফালে হোষ্টেলৰ কিছুমান কথা অহুকাণে-পহুকাণে শুনি হোষ্টেললৈ কাৰোবাক পঠোৱা কথাটো বিয়াৰ পিছত ‘ছোৱালী যমে নিলেও নিয়া জোৱাই নিলেও নিয়া’ কথাটোৰ সমাৰ্থক বুলিও ভাবিছিল৷ কিন্ত উপায়ো নাছিল, অভিভাৱকসকলে সন্তানৰ সু-ভৱিষ্যতৰ আশাত হাতলৈ অহা এনে সুযোগ হাত-বাগৰি যাব দিয়াৰ পক্ষপাতীও নাছিল৷ তেনেকুৱা এটা পৰিৱেশৰ পৰা অহা এই নিমাখিত বালকজনৰ হোষ্টেলত প্ৰথম পদাৰ্পণৰ সময়ত

আঠ বছৰ চাহ বাগানত কটাই আহিছোঁ। বহুতো অভিজ্ঞতা বুকুত বান্ধি লৈ আহিছোঁ যদিও বেছিভাগেই ৰসাল। যিবোৰ মনত পৰিলে এতিয়াও ওঁঠত হাঁহি বিৰিঙে। স্বামীৰ কৰ্মসুত্ৰে আমি যিখন চাহ বাগানত আছিলোঁ সেইখন বাগানত ঘটা ৰসাল ঘটনাবোৰ মই কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰোঁ। কাহিনী আৰম্ভ হয় চড়ক পূজাৰে। আমি থকা বাগানৰ গাতে লাগি আছিল আৰু দুখন চাহ বাগান। এখন বাগানত চড়ক পূজা পতা হয়। বাকী দুখন বাগানেও তাত সহযোগ কৰে। সাধাৰণতে চাহ মজদুৰসকল উৎসৱ বুলি ক’লে পাগল। তুচু পূজা, দূৰ্গা পূজা, কৰম পূজা, বাসন্তী পূজা

:মা আজি বিনয় আৰু মই ৰূপমৰ ৰুমত থাকিম৷ ফিজিক্সৰ প্ৰজেক্ট এটা একেলগে কৰিব লাগিব৷ সমীৰে মাকক জোখতকৈ মাতটো কোমল কৰি কথাষাৰ ক’লে৷ :কোনো দৰকাৰ নাই৷ জানো নহয় মই৷ পঢ়িব গৈ তহঁতে কি কৰিবি৷ আড্ডা মৰাৰ বাহিৰে বেলেগ কিবা আছে জানো তহঁতৰ? দিনৰ দিনটো ক্লাচ, টিউচনৰ নামত ধিতিঙালি কৰি থাক৷ মবাইলটোয়েও ত্ৰাহি মধুসূদন দেখে তহঁতৰ উৎপাতত৷ ৰূপম ভাল ল’ৰা৷ দেউতাকে ভাৰাঘৰত ৰাখি কষ্ট কৰি পঢ়ুৱাইছে৷ পৰীক্ষালৈ বেছি দিন নাই৷ খবৰদাৰ তাকো দিগদাৰ নিদিবি আৰু নিজেও ঘৰৰ পৰা নোলাবি৷ :মা মা প্লিজ