আজি যিটো ঘটনা আপোনালোকৰ আগত ক’বলৈ লৈছোঁ‌; সেই ঘটনাটো আজিৰ পৰা প্ৰায় আঠ বছৰমানৰ আগতেই এই আমুকীৰ লগত ঘটিছিল। স্থান: গুৱাহাটী সময়: ২০১২ চনৰ কোনোবা এটা মাহ। মনটো একেবাৰে উগুল থুগুল হৈ আছে মোৰ, দুদিনৰ ছুটিও লৈছোঁ‌ কাৰণ মোৰ হ’ব লগা মানুহজন যে আবেলিলৈ মোৰ চহৰ পাবহি। কৰ্মসূত্ৰে তেওঁ অসমৰ বাহিৰত থাকে আৰু সেয়ে পুৰা ছয়মাহৰ পাছতহে কাইলৈ আমাৰ দেখা হ’ব৷ যদিও তেওঁ আজি গধুলিলৈকে লগ কৰিম কৈছিলে কিন্তু মই যে অফিচৰ পৰা সোনকালে ওলাব পাৰিম সেই আশা ক্ষীণ, গতিকে

এই ঘটনা আজি প্ৰায়  ছয়বছৰ মান আগৰ। সেইটো সময়ত মই ডালমিয়া চিমেণ্টত চাকৰি কৰি আছিলোঁ গুৱাহাটীত। আমি কোম্পানীৰ চাৰিজন যথেষ্ট ভাল বন্ধু আছিলোঁ, আমাৰ মনবোৰ প্ৰায় মিলিছিল। গতিকে বহু সহযোগী থকাৰ স্বত্বেও আমি চাৰিজনে প্ৰায়ে একেলগে কামবোৰ কৰিছিলোঁ। এদিনাখন আমাৰ মাজৰে এজন বন্ধু শান্তনুৰ বায়েকৰ বিয়া আছিল। গতিকে সন্ধিয়া পৰত আমি তিনিওটা বন্ধু বিয়ালৈ বুলি ওলাই গৈছিলোঁ। যিহেতু ভাল উপহাৰ এটাও দিব লাগিব, সন্মানৰ কথা আছে। গতিকে গোটেই কেইজন মিলি বহুত গুণাগথা কৰি হকিংচৰ পাঁচ লিটাৰৰ প্ৰেচাৰ কুকাৰ এটা কিনি

আঠ-ন বছৰ আগৰ কথা দেই। আমাৰ বিয়াৰ তেতিয়ালৈকে কিছুদিন পাৰ হৈ গৈছিল যদিও মোৰ স্বামীৰ পৈতৃক ঘৰত বেছিদিন থকাকৈ যোৱা হোৱা নাছিল। কেতিয়াবা গ’লেও এৰাতি বা দুৰাতিৰ মাজত ঘূৰি আহিব লগীয়া হয়। স্বামী আৰু ননদ গুৱাহাটীৰ বাসিন্দা বহু আগৰ পৰাই, ইপিনে আকৌ দক্ষিণ কামৰূপৰ পলাশবাৰীৰ পৈতৃক ঘৰত দেৱৰ আৰু শাহুমা থাকে। দক্ষিণ কামৰূপৰ মানুহখিনিৰ কথিত ভাষাটো অলপ বেলেগ। গুৱাহাটীৰ লগত নিমিলে কিছুমান শব্দ। সুৰটোও অকমাণ বেলেগ। সৰুৰে পৰা গুৱাহাটীৰ উজনি নামনি খিছিৰি ভাষাত কথা কোৱা হয় যদিও পলাশবাৰী, মিৰ্জাৰ পিনৰ

কেতিয়াবা মোৰ মূৰত ভূতে লম্ভে। এদিনৰ অভিজ্ঞতাৰ কথা কওঁ। অভিজ্ঞতাখিনিক পৰুৱাই পোৱাৰ বিড়ম্বনা বুলিও কব পাৰি। এখন কেব লৈ জীয়ৰীক এয়াৰপৰ্টত থ’বলৈ গ’লোঁ। সন্ধিয়াৰ বিমানত বেংগালুৰুলৈ যাব। সাধাৰণতে আমি দুয়ো গৈ তাইক এয়াৰপৰ্টত থৈ আহোঁ। সেইদিনা বিশেষ এটা সকামত তেওঁ যাব নোৱাৰাত এখন কেব ল’লোঁ। কেবখনৰ ভাড়া চাৰিশ পয়ত্ৰিশ টকা হ’ল। দিবলৈ লওঁতে জীয়ৰীয়ে ক’লে, “মই দিম ৰহ”। আচলতে বহুত দিন থাকি মোৰ লগত মুখৰ খজুৱতি মৰা জীয়ৰীৰ যোৱাৰ দিনাখন মৰম উথলি উঠে। মোক দিবলৈ নিদিলে ভাড়াটো। তাই দিলে। ভঙনি

অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়ৰ ঘটনা। সেই পকা ৰবিবাৰটোত দুষ্টালিৰে ভৰা দিনটো আৰম্ভ হৈছিল ঠিক ৰাতিপুৱা ৬.৩০ মান বজাৰপৰাই। ইতিমধ্যে মই শোৱাপাটী এৰি মুখ-হাত ধুই ‘বেলকনি’ত সৰু টেবুল আৰু চকীখন লৈ কিতাপ মেলি লৈছিলোঁ আৰু মাক আব্দাৰ কৰি আছিলোঁ চাহৰ বাবে। সেইদিনা মাও আচৰিত হৈ পৰিছিল৷ আচলতে ল’ৰাটোৰ হ’ল কি? গালি নিদিয়াকৈয়ে শুৱাৰপৰা উঠিল, উঠিয়েই পঢ়া আৰম্ভ কৰিলে! হয়তো মা সেইদিনা অলপ সুখী হৈছিল মোৰ পৰিৱৰ্তন দেখি। তেওঁ দৌৰা-দৌৰিকৈ খোৱাৰ যোগাৰ কৰি দিলে৷ চাহ আৰু লগত কি আছিল পাহৰিলোঁ। দেৰি

মামাৰ ল’ৰা ভাইটিৰ বিয়া। বিয়া বুলি ক’লেই হাঁহি স্ফূৰ্তি অলপ হয়েই। দৰা কইনা দুয়ো ঘৰেই গুৱাহাটীয়া। গতিকে বিয়াৰ নিয়মবোৰ অসমীয়া সমাজৰ পৰম্পৰা মতেই হৈছে যদিও দুই এটা ফিল্মী পৰম্পৰাও মাজতে সোমাইছে। তাৰে এটা হ’ল – দৰাৰ জোতা লুকুওৱা পৰ্ব। (এইটো এটা ধেমেলীয়া পৰ্ব। এইটো পৰ্ব আজিকালি অকল গুৱাহাটীয়েই নহয়, অসমৰ প্ৰায়বোৰ ঠাইতেই চলে) দৰা গৈ কইনা ঘৰ পালে, পদূলিতে কলৰ তলত ভৰি ধুৱাই আদৰাৰ নিয়ম। দৰাই জোতা খুলি বৰপীৰাত উঠি থিয় হ’লে, কইনাঘৰীয়া কোনোবা সৰু ছোৱালীয়ে দৰাৰ ভৰি ধুৱাই দিয়ে।

এয়া নব্বৈৰ দশকৰ কথা। আমি চাইকেল চলাই স্কুললৈ যাওঁ। সঁচা কথা যদি কওঁ, তেন্তে  ক’বই লাগিব যে দেউতাই প্ৰথম ‘হাৰ্কিউলিছ’ কোম্পানীৰ চাইকেল এখন কিনি আনি দিয়াৰ দিনা এনে লাগিছিল, যেন মোতকৈ সুখী প্ৰাণী এই পৃথিৱীত আৰু কোনো নাই। মই অলপ চাপৰ হোৱাৰ বাবে ২২ ইঞ্চিৰ ‘হাৰকিউলিছ’ চাইকেল এখন আনি দিছিল। নতুন চাইকেলখনৰ চিকমিকনিয়ে মনতো এক চিকমিকনিৰ সৃষ্টি কৰিছিল।লাহে লাহে ময়ো দুই এজন বন্ধুৰ সৈতে ৰাস্তাত শাৰী পাতি চাইকেল চলাই আহিব পৰা সন্মানৰ অধিকাৰী হ’লোঁ। এই চাইকেলখনক লৈ এটা অহঙ্কাৰে মনত

মাহটোত দেওবাৰকেইটাৰ উপৰিও প্ৰথম আৰু তৃতীয় শনিবাৰ দুটা বন্ধ পাওঁ। ইয়াৰ বাবে অৱশ্যে বাকী দিনকেইটাত প্ৰতিদিনে অতিৰিক্ত সময় অফিছৰ বাবে দিবলগীয়া হয়। তাৰ বাবে আক্ষেপ নাই, কাৰণ কিবা পাবলগীয়া হ’লে কিবা এৰিবলগীয়া হ’বই, এয়াই প্ৰকৃতিৰ নিয়ম। সেয়ে মাহৰ প্ৰথম আৰু তৃতীয় শনিবাৰ দুটা মিলাই কৰিবলগীয়া কিছু কামৰ বাবে আগতীয়াকৈ প্লেন কৰোঁ। ওচৰে পাজৰে যাবলগীয়া হ’লে, নতুবা এটা সৰুকৈ ‘গেট টুগেদাৰ’ জাতীয় (আচলতে আড্ডা, মেহফিল আদি শব্দবোৰহে সঠিক হ’ব) পাতিবলৈ এই শনিবাৰ দুটাৰ এটাক বাছি লোৱা হয়। লকডাউনৰ বাবে বাহিৰলৈ ঘূৰিবলৈ

এইটো লকডাউনৰ বহু যুগ আগৰ ঘটনা৷ সেই সময়ত বিয়া সবাহ বুলি ক’লে আজিকালিৰ দৰে বাতিৰ চেট লৈ সন্ধিয়া দৰা-কইনাক দেখা দি অভিনন্দন, কংগ্ৰেচুলেচন জনাই  চিধাই বুফে’ত জপিয়াই পৰাৰ নিয়ম নাছিল৷ বিয়া মানে পাৰিলে জোৰণৰ তিনিদিন মান আগতে পো-পোৱালি সহিতে উঠা দি যোৱাৰ নিয়ম হে আছিল৷ তেনেবোৰ দিনতে দূৰণিৰ বিয়া এখন খাবলৈ ঘৰৰ মানুহখিনিৰ সৈতে হিলদল ভাঙি ওলালোঁ চহৰৰ পৰা ২০ কিলোমিটাৰ মান দূৰৰ গাঁও এখনলৈ। একদম বাৰজনীয়া সজাতী দল সহিতে। যিহেতু মানুহ বহুত, আৰু কাকো কোনেও এৰা এৰিকৈ নাযায়, গতিকে