কালিৰে পৰাই শ্ৰীমতীৰ গাত ততেই নাই৷ ইটো গোটাইছে, সিটো গোটাইছে, পেকেটত বান্ধিছে। বাৰীৰ পাচলিৰ পৰা আদি কৰি মাকে ভাল পোৱা আচাৰ, নাৰিকল, লাৰু আৰু কত কি। অৱশ্যে উৎসাহ থাকিবই। বিয়াৰ পাছত প্ৰথম যাত্ৰা মাকৰ ঘৰলৈ৷ অকল মোৰ মানুহজনীয়ে নহয় প্ৰায়বোৰ মহিলায়ে মাকৰ ঘৰলৈ গ’লে বস্তু গোটাই নিয়েই। পিচে সিফালৰ পৰা ৰিটাৰ্ণো বহুত আহে। মাকে ৰিটাৰ্ণত বেছিহে দিয়ে। জী-জোঁৱাইয়ে ভাল পোৱা বস্তুবোৰ গোটাইয়ে থয়৷ আনসকলৰ মাকে কি দিয়ে নেজানো কিন্তু আমাৰ এওঁলৈ মাকে নিজে বনোৱা ভোট জলকীয়াৰ আচাৰ (কম পোৰেনে বাৰু

“অ’ দেবজিত দা, প্লেনত উঠাৰ আগতে কিবা সুধিব নেকি? ক’ব নোৱাৰিলে নমাই দিব নেকি?” টীমৰ সদস্য দিগন্তৰ প্ৰশ্নটোত হাঁহিম নে কান্দিম ধৰিবই নোৱাৰা হৈ কেইমুহূৰ্তমান মৌন হৈ থাকি তাক উত্তৰ দিলো, “তোক ৰাতিকৈ ফোন কৰি সকলো কথা বুজাই দিম৷ টেনশ্যন ল’ব নালাগে, ময়ো লগতে নাযাম জানো? এতিয়া পেন্দিং EFT বোৰ ক্লিয়েৰ কৰ।” এই ঘটনাটোৰ পটভূমি ২০১৩ জনৰ জুন-জুলাইৰ সময়চোৱা৷ বিগত বিত্তীয় বৰ্ষৰ টাৰ্গেট পূৰণ কৰাৰ সুবাদত বিদেশ যাত্ৰা কৰাৰ সুযোগ লাভ কৰিছোঁ, নিজৰ সম্পূৰ্ণ টীমসহ৷ দুই এজনে পূৰ্বতে গৈছে যদিও

যোৱা বুধবাৰে ক্লিনিকৰ ফিলিপিনো নাৰ্চ এজনীয়ে সবিনয়ে ক’লেহি,  : ছাৰ, কাইলৈ নিশা ৯ বজাত বিন মামুদৰ জলিবি (Jollibee) ৰেষ্টোৰালৈ এবাৰ আহি দেখা দিলে ভাল পাম৷ আমাৰ বেবীটোৰ এবছৰ হ’ল৷ কথাষাৰ শুনি মই মনতে জুকিয়াই চালোঁ- এৰা হয়তো৷ যোৱা বছৰ তাই বিয়া পতাৰ কথা মই পাহৰা নাই৷ ডিউটি শেষ কৰি লুলু ডিপাৰ্টমেণ্টেল ষ্ট’ৰলৈ গ’লোঁ৷  উদ্দেশ্য এটা উপহাৰ কিনাৰ৷ পোনতে বগা, বেঙুনীয়া আৰু সেউজীয়া ৰঙ থকা এখন কোমল টাৱেল বাচি ল’লোঁ৷ ইয়াৰ পিছত শিশুৰ কাপোৰৰ বিপনীত প্ৰবেশ কৰিলোঁ৷ টাৱেলৰ ৰঙৰ সৈতে মিলা

২০১৬ চনত অসমত বিজেপি দলৰ বতাহ বাৰুকৈয়ে বলিছিল। সকলো ফালে মাত্ৰ বিজেপিয়েই বিজেপি। মোডী ডাঙৰীয়া দেশৰ প্ৰধান মন্ত্ৰী আৰু অসমত সৰ্বানন্দ ডাঙৰীয়া মুখ্যমন্ত্ৰী হ’লে দেশ আৰু ৰাজ্যৰ সকলো ফালেই জয়-জয়, ময়-ময় অৱস্থা হ’ব বুলি সকলোৱেই আশা কৰিছিল। গাঁৱে-ভূয়ে ডেকা-বুঢ়া সকলোৰে মুখতে বিজেপি দলৰেই জয় গান আছিল।  আমাৰ পুৰণি ঘৰখনত আকৌ আগৰ পৰাই অগপ দলৰ চাব এটা নিজেই নিজেই লাগি আছিল। সকলোৱেই আমাক অগপ দলৰ মানুহ বুলিয়েই ভাবে, সেইয়া লাগিলে কোনো দলৰ মানুহেই হওক নাইবা সাধাৰণ গাঁৱৰ চুবুৰীয়াই হওক। অগপ আৰু

ফুৰিবলৈ গৈ লটিঘটি হোৱা ঘটনা এটা প্ৰায়ে মনত পৰে৷ আৰু মনত পৰিলেই ছবিবোৰ চকুত ভাঁহি উঠে৷ দেউতাই সেইবাৰ LTC পোৱাৰ পিছত কন্যাকুমাৰীলৈ ফুৰিবলৈ যোৱাটো ঠিক কৰিলোঁ৷ নিৰ্দিষ্ট সময়ত টিকট কাটি সকলো সুবিধা কৰি ঠিক-থাক কৰা হ’ল৷ জানুৱাৰী মাহ আছিল৷ মা-দেউতা, আমি ভাই-ভনী চাৰিটা আৰু মামা এজনৰ স’তে আটাইবোৰ যাম৷ কন্যাকুমাৰী ফুৰিম, তিৰুৱনন্তপুৰম ফুৰিম, ক’বালাম বিট্‌চত কিছু সময় কটাম আৰু তাৰ পৰাই উলটি অহাৰ প্লেন৷ সেই মতেই গ’লোঁঁ৷ বুক কৰি থোৱা হোটেলত সুন্দৰকৈ গা-পা ধুই আগতেই সিদ্ধান্ত কৰি থোৱা মতে ঠাইবোৰ

মই ঘূৰি-ফুৰি ভাল পাওঁ। অলপতে ফুৰিবলৈ বুলি হিমাচল প্ৰদেশলৈ গৈছিলোঁ। হিমাচল প্ৰদেশৰ ধৰমশালা আৰু মেক্লিউডগঞ্জ নামৰ ঠাই দুখন আছিল লক্ষ্যস্থান। পৰিকল্পনা মতেই ২৬ জানুৱাৰীত মেক্লিউডগঞ্জত উপস্থিত হ’লোগৈ। কি যে ঠাণ্ডা! তাতে আকৌ বৰষুণ। মোৰ একপ্ৰকাৰ দুৰৱস্থা বুলিলেও অত্যুক্তি কৰা নহ’ব। ৰাতিৰ আহাৰ গ্ৰহণ কৰি হোটেলখনৰ ওচৰতে জুই একুৰা ধৰিলোঁ। অলপ পিছতে একে বয়সৰে কেইজনমান ল’ৰা গোট খালে। ঠাণ্ডাত জুই আৰু গৰমত নেমু টেঙাৰ চৰ্বত আওকাণ কৰাটো এনেও সহজ নহয়। কথা চলি আছে। কথাৰ মাজতে কোনোবা এজনে ক’লে- “য়হা পে তোহ

কেতিয়াবা আপোনালোকৰ এনেকুৱা হয়নে যে চাহত চেনীৰ সলনি নিমখ দিছে বা আঞ্জাত নিমখ বুলি চেনী দিছে? এনেকুৱা ‘উলট-পালট’ সৰু সৰু ৰসাল ঘটনা দুটামান ঘটিছিল মোৰ জীৱনত ১/ এবাৰ দেউতাৰ অসুখৰ সময়ত মেডিকেলত থকা সময়ৰ কথা। সিদিনা দেউতাক ৰিলিজ দিব। ৰাতিপুৱা আমি গ’লোঁ ইয়াৰ পৰা আনিবলৈ। দেউতাৰ লগত মেডিকেলত মা আছিল। ৰাতিপুৱাই গৈ পালোঁ আমি।মায়ে শুই উঠি ব্ৰাছ হাতত লৈছে। কথা পাতি পাতি বেগৰ পৰা টুথপেষ্ট লৈ ব্ৰাছ কৰিবলৈ ধৰিলে। মই বোলো হাৰে…টুথপেষ্টটোৰ দেখোন ফেন উঠা নাই।মায়েও বোলো কলগেটটো কিবা কিবি

মোৰ বন্ধু এজনৰ সৰুৰ পৰাই চিনেমা চোৱা, গান শুনাত খুউব নিচা আছিল। সেই সময়ত চিনেমা চাবলৈ বা গান শুনিবলৈ এতিয়াৰ দৰে  সকলো সময়তে উপলব্ধ  ডিচ, কেবল, ইউ টিউব বা আন আন সুবিধাসমূহ সহজলভ্য নাছিল। টিভিত চিনেমা চাবলৈ হ’লে শুক্ৰবাৰ, শনিবাৰলৈ অপেক্ষা কৰিব লাগে নতুবা ক’ৰবাত বোলছবি আমন্ত্ৰণ কৰালৈ ৰৈ থাকিব লাগে বা গাঁৱৰ আশে পাশে কোনোবাই ভিচিপিৰ সৈতে কেছেট ভাড়া কৰি আনালৈ মুখ মেলি চাই থাকিব লাগে। কোন ঠাইত বোলছবি আমন্ত্ৰণ কৰিছে, কোন ঠাইত কিমান তাৰিখে ফাংচন আছে, কোনে ভিচিপি

মানুহজনে পাহাৰত চাকৰি কৰে। মাহেকে-পষেকে ভৈয়ামত থকা পৰিয়ালৰ কাষলৈ আহে। কিন্তু এইবাৰ হঠাৎ দিয়া লকডাউনৰ বাবে সময়ত ঘৰলৈ আহিব নোৱাৰিলে। লকডাউন খোলাৰ পিছত যেতিয়া ঘৰলৈ আহিল, পত্নীয়ে দেখিয়েই চিঞৰ-বাখৰ লগালে বোলে, মানুহটোৰ হ’ল কি, দুদিন নাহোঁতেই চেহেৰাটোচোন কেনেবা হ’ল। নিশ্চয় কিবা বেমাৰে পালে। মানুহটোৱে বোলে, :নহয় অ’। মই এনেকুৱাই। আগতে ঘৰলৈ আহোঁতে দাঢ়ি-চুলি কাটি, ৰং তেল ঘঁহি অহাৰ বাবেহে আচল ৰূপটো ধৰিব নোৱাৰা। লকডাউনত চেলুন তেলুনবোৰ বন্ধ নহয় জানো? এনেকৈয়ে গুচি আহিলোঁ। তাতে দোকান বজাৰ বন্ধ, পাহাৰীয়া আলু কচু খাই

ট্ৰাইলৰূমত গৈ দীঘল ফ্ৰকটো ট্ৰাই কৰিবলৈ আইনাৰ আগত থিয় হওঁতেই চিঞৰ এটা ভাঁহি আহিল, “নিপিন্ধিবি ঔ, নিপিন্ধিবি তই শকতজনীৰ গাত এইবোৰে নুশুৱায়, এইবোৰ কাপোৰ তোৰ কাৰণে নহয় ছোৱালী মানুহকহে শুৱায়।” কথাষাৰ শুনি মই ইফালে সিফালে চালোঁ মাতষাৰ ক’ৰপৰা আহিল? এনেকুৱা কথাষাৰচোন মোৰ এখেতেই কয়। তেওঁৰ মাতটো ইয়াত ট্ৰাইলৰূমৰ ভিতৰত কেনেকৈ বাজিল? বাৰে বাৰে ফ্ৰকটো ট্ৰাই কৰিবলৈ লওঁ বাৰে বাৰে বাজি আহে একেষাৰ কথা। ফ্ৰকটো ট্ৰায়ো নকৰোঁ নিকিনোও বুলি দুখে খঙে ওলাই আহিলোঁ। হে ভগৱান কিয় বাৰু এইডাল হাতী যেন দেহা