৯ অক্টোবৰ৷ বিজয় দশমীৰ পিছদিনা ৰাতিপুৱা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰে পাৰে প্ৰাতঃভ্ৰমণলৈ ওলাই গৈছিলোঁ৷ এনেতে দেখিলোঁ কোনোবা এজনে নদীৰ পাৰত থিয় হৈ ফেঁকুৰি আছে৷ মানুহজনে দুখতে নদীত জাঁপ দিয়াৰ আগতে দুটামান চেল্ফি উঠি লওঁ বুলি আগুৱাই গ’লোঁ৷ ৭ ফুটমান ওখ, হটঙা, ক’লা, জেওৰাৰ খুটি যেন হাত ভৰি, হনু ওলোৱা, চকু দুটা গাঁতত সোমোৱা, প্ৰকাণ্ড মোচ, দীঘল চুলিৰে লেতেৰা ফটাচিতা কন পেণ্ট পৰিহিত ব্যক্তিজনে ওচৰত মোক দেখি চক খাই উঠিল৷ : হেৰি এই ৰাতিপুৱাই ইয়াত কান্দি আছে কিয়? আপোনাৰ নাম কি? :মোৰ নাম

: অ’ দেবজিত দা, মোৰ ১ নম্বৰ লাগিছে নে দুই নম্বৰ লাগিছে ধৰিবই পৰা নাই! হাঁহিম মে কান্দিম ভাৱ এটাৰে ৰিদিপলৈ চাই ৰ’লোঁ৷ মোৰ নিজৰ অভিজ্ঞতা যদিও শূন্য তথাপি আজি ইয়াক সংগ দিবলৈ আহিব লগা হৈছে৷ ঘটনাৰ সময় ২০০৯ চন, নবেম্বৰ মাহৰ কোনোবা এটা ৰবিবাৰ৷ সেই সময়ত মই কৰি থকা এচ.বি.আই লাইফে বেংকৰ সহযোগত এটা মাইক্ৰ ইন্সুৰেন্স প্লেন মুকলি কৰিছিল৷ বেংকৰ OMR( officer marketing and recovery), ফিল্ড অফিচাৰসকলক presentation দিয়াৰ লগতে ট্ৰেইনিং দিয়াৰ কামত খুবেই ব্যস্ত হৈ থাকিব লগা হৈছিল৷

পুৱাতেই শইকীয়ানীয়ে কোৱাৰ্টাৰ আগফাল আৰু পিছফালৰ কাপোৰ মেলা তাঁৰ কেইডালত কাপোৰ কেইযোৰ মেলিবলৈহে পালে৷ ক’লনীটোৰ বৰুৱানী, হাজৰিকানী, বৰানী, চুতীয়ানীকে ধৰি গোটেই মখাৰে কৌতূহল৷ প্ৰায়জনীয়ে বাহিৰলৈ ওলাওঁতে বাৰাণ্ডাৰ পৰা, বা গেটৰ সন্মুখত আহি বা ৰাস্তাৰে পাৰ হৈ যাওঁতে প্ৰশ্ন কৰিছে -“শইকীয়ানীৰ কি হ’লনো? ইমান ধুনীয়া ধুনীয়া চকুতলগা কাপোৰ কেইযোৰ নো কিয় ধুলে? নে ক’ৰবাত কিবা ওলাইছে নেকি? ক’তা বিয়া-সকাম আদিলৈওচোন যোৱা গমেই নাপালোঁ, ইস্ ইমান মৰম লাগিছে সেই সৰু সৰুকৈ বুটা-বচা ফুলৰ হাতে বোৱা কাপোৰযোৰ ………..”- এই বাক্য বানবোৰে শইকীয়ানীৰ মনত

হেকা দাৰ ঘৰৰ সন্মুখেদি যিকোনো বেপাৰী পাৰ হৈ যাওঁতে সাবধানে পাৰ হয়৷ সাবধানে পাৰ হয় মানে একেবাৰে ইশ্বৰক চিন্তা কৰিহে পাৰ হয়৷ পাচলি বেপাৰী, মাছ, মাংস, কনী বেপাৰী, কাপোৰ বেপাৰী সকলোকে কিবা নহয় কিবা উপায়েৰে হেকাদাই ঠগিবই ঠগিব৷ গতিকে কোনেও জঞ্জালবোৰ চপাই ল’ব নিবিচাৰে৷ সিদিনা দেওবাৰে গেটৰ সন্মুখতে মাছ বেপাৰীটোক হেকাদাই আগভেটি ধৰিলে বোলে তঁহতি আজিকালি মোৰ ঘৰত মাছ দিবলৈ নহা হলি যে কিবা বেয়া পালি নেকি ঔ৷ বেপাৰীয়ে হেকাদাৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ক’লে, : দাদা বেয়া পোৱা নাই কিন্তু

ঘটনাটো ১৯৯৬ চন মানৰ কিজানি! দেশৰ পৰিস্থিতি বৰ এটা সুবিধাজনক নহয়, চাৰিওফালে আলফা বিচৰাৰ নামত পুলিচ মিলিটাৰি পিয়াপি দি ফুৰে৷ ঘৰৰ পৰা বাহিৰ ওলালেই মা দেউতাৰ সাৱধানবাণী, বেছি দেৰি বাহিৰত নাথাকিবি, দেশৰ পৰিস্থিতি ভাল নহয়, সোনকালে ঘৰ ল’বি ইত্যাদি৷ হ’লেও সন্ধিয়াৰ আড্ডা মিছ কৰাৰ প্ৰশ্নই নাহে৷ ফাকুৱাৰ আগদিনা সন্ধিয়াৰ আড্ডা পাওঁমানে এইবাৰ ফাকুৱা অলপ ব্যতিক্ৰমী ৰূপত উদজাপন কৰাৰ ৰোমাঞ্চকৰ পৰিকল্পনা এটা চলি আছিল৷ আধাৰ পৰা শুনিলোঁ যদিও মোটামুটি পৰিকল্পনাতো বুজিবলৈ বেছি সময় নালাগিল৷ প্ৰস্তাৱক বিষ্ণুৱে ইমান সাৱলীল ভাবে অভিযানৰ বিভিন্ন

পথৰ কাষতেই মোৰ বাসস্থান৷ চাদত থিয় হ’লেই তলৰ পথটো দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ পিচে আজি মোৰ বাটলৈ চোৱাৰ বাবে মন আৰু শৰীৰ সঠিক নাই৷ বিছনাত বহি বহিয়েই মই ঢাকৰ শব্দ শুনিছোঁ৷ গাড়ীবোৰ পাৰ হৈ গৈ আছে৷ হয়তো তাত বহি থকা দেৱীয়ে ৰঙাচকু দেখুৱাই অসুৰটোক বধিবলৈ উদ্যত হৈ আছে৷ অসুৰেও ফেপেৰি পাতি ধৰিছে৷ আহ, দাঁতটো আকৌ বিষাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ আজি দুদিন ধৰি দাঁতৰ বিষত মই কেঁকাই আছোঁ৷ মোৰ লগৰীয়াসকলে ভ্ৰাম্যমাণ পাণ দোকান নাম দিয়া মোৰ মুখখনে তামোল, পাণ, ৰজনী আদি চোবাবলৈ এই

নতুন কৈ বিয়া হোৱাৰ পাছত এওঁৰ লগত গৈ কিছুবছৰ হোজাইৰ লংকাত আছিলোঁ। এওঁ, মই কিবা এটা খেলি মেলি কৈ কাম কৰিলেই পাছফালৰ পৰা চিঞৰি কয়, : ছোৱালীবোৰৰ মগজুটো আঁঠুত থাকে জানানে? প্ৰথমতে  বুজি পোৱা নাছিলোঁ, পাছত এদিন সুধিলোঁ, : কিয় ছোৱালীৰ মগজু আঁঠুত থাকে বুলি চিঞৰি থাকা হে? ইয়াৰ উত্তৰত তেওঁ এটা কাহিনী শুনালে৷ : আমাৰ অফিচৰ অমুক দাদাক চিনি পোৱা নহয়? মই বোলোঁ, : অঁ পাওঁ। : সেই দাদাজনৰ, বৌৰ কাহিনী এয়া। দাদাজনৰ ঘৰ আছিল নগাঁও চহৰত। বৌৰ ইণ্টাৰভিউ

চাহ বাগানত থকা সময়খিনি মই জীৱনত কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰিম। চাহ বাগানত কিছুমান এনেকুৱা ৰসাল অভিজ্ঞতা বা লটি-ঘটি হৈছিল যিবোৰ কাহিনী মনত পৰিলে মোৰ আজিও হাঁহি উঠে। আমি পাৱৈ চাহ বাগানত থকাৰ সময়ৰে কথা। এইখন বাগানত কিছুমান এনেকুৱা মানুহ লগ পাইছোঁ যে কেতিয়াবা যদি মোৰ কোনো কাৰণত বাকীবোৰ স্মৃতি মগজুৰ পৰা লুপ্ত হৈ যায় তথাপিও এওঁলোক বা সেই লটি-ঘটিবোৰ কেতিয়াও লুপ্ত নহয়। আমি বাগানলৈ অহাৰ ছমাহ মান পিছতে এজন সহ -পৰিচালকে নতুনকৈ জইন কৰে। আমাৰ কাষৰ বাংলোটোত দত্ত উপাধিৰ মেনেজাৰজনে নববিবাহিতা

ঘটনাৰ নায়ক আমাৰ সকলোৰে প্ৰিয় চৌধুৰী বাবু। সম্পূৰ্ণ নামটো দি এইটো লিখনি তেওঁলৈ পঠিয়াই এগালমান গালি খাই থোৱাৰ অভিজ্ঞতাৰ বাবে চৌধুৰী বাবু বুলিয়েই কাহিনী আগবঢ়ালোঁ। সমনীয়া হ’লেও স্নাতক মহলাৰ পৰা পুণাত অধ্যয়ন কৰাৰ সূত্ৰে চহৰ খনৰ বিষয়ে তেওঁৰ অভিজ্ঞতা আমাতকৈ বেছি কাৰণ আমি গুৱাহাটীত স্নাতক সম্পূৰ্ণ কৰি স্নাতকোত্তৰ অধ্যয়নৰ বাবেহে পুণালৈ গৈছিলোঁ। পুণাৰ পুৰণি ছাত্ৰ হিচাবে সকলো ক্ষেত্ৰতে চৌধুৰী চাহাব আগৰণুৱা, পিচিঅ’ বা পাণ দোকানত এক দুই লাইন মাৰাঠী কৈও কেতিয়াবা কেতিয়াবা আমাৰ দৰে নৱাগত সকলৰ মাজত চমক সৃষ্টি কৰে,

১ ছেপ্টেম্বৰ, ২০১৯। দেওবাৰ। আপাত দৃষ্টিত দিনটোৰ বিশেষত্ব এয়াই আছিল যে সেইদিনা মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ তিথি আছিল। কিন্তু মোৰ বাবে সেই দিনটোক অন্য এটা পাহৰিব নোৱাৰা ঘটনাইহে চিৰদিন বিশেষ কৰি ৰাখিব। সেইদিনা গুৱাহাটী প্ৰেছ ক্লাবত গ্ৰন্থ উন্মোচনী সভা এখন আছিল। আবেলি ৩ বজাত। বন্ধৰ দিন হোৱা হেতুকে কিছু লাগতিয়াল সামগ্ৰী কিনাৰ উদ্দেশ্যে ঘৰৰপৰা অলপ সোনকালেই ওলাই গ’লোঁ। এক গুলীত দুই চিকাৰৰ পৰিকল্পনা। বজাৰ-সমাৰ কৰি ভোক লগাত ভাবিলোঁ, ভাতসাজ প্ৰেছ ক্লাবৰ কাৰ্ত্তিকদাৰ কেণ্টিনতে খোৱা যাওক। যিহেতু তালৈ যাবলগা আছেই; গতিকে লৰালৰি কৰাৰ