মানুহজনীৰ লগত প্ৰেম হোৱাৰ কেইমাহমান পিছৰ ঘটনা। এদিন মনতে ভাবিলোঁ মানুহজনীক ‘চাৰপ্ৰাইজ’ এটা দিওঁ। হঠাতে এদিন একো খবৰ নিদিয়াকৈ ঘৰ গৈ ওলাওঁ। যৌৱনৰ প্ৰেম। যিকোনো সিদ্ধান্ত ল’ব পৰাকৈ ডেকা তেজৰ পিৰপিৰণি। সেইমতে মামাক (মামা এজনে এ.এছ.টি.চিত কাম কৰে) গাড়ীৰ টিকট এটা কৰিবলৈ দিলোঁ শুকুৰবাৰে ৰাতি যাব পৰাকৈ। শনিবাৰ আৰু ৰবিবাৰ বন্ধ মিলাই ল’লোঁ। মানুজনীক ক’লোঁ যে শুক্ৰবাৰে আমাৰ সম্বন্ধীয় বাইদেউ এজনীৰ বিয়া আছে। মই তাত ব্যস্ত থাকিম। আৰু সেয়ে সিদিনা গধূলিৰ পৰা পিছদিনা ৰাতি পুৱালৈকে ফোন কৰিব নালাগে। সেইমতে শুক্ৰবাৰে

আমাৰ ডাঙৰ ছোৱালীজনী গান শিকা চাৰিবছৰ মান হ’ল। স্বভাৱ চৰিত্ৰত অলপ হেবাঙেই। প্ৰথম যিদিনা তাইক গানৰ ক্লাছলৈ লৈ গৈছিলোঁ, তাইক ঘৰতে শিকাই লৈ গৈছিলোঁ যে গান শিকোৱা মেমে যি কয় ভালকৈ মন দি শুনিবা। গানৰ মেমগৰাকী কলকতাৰ বঙালী সম্প্ৰদায়ৰ মানুহ। অসমীয়া ভালকৈ বুজি পাই কিন্তু কোৱাৰ অৱস্থা তথৈবচ। মেমগৰাকীয়ে ঘৰতে গান শিকায়। তেওঁলোকৰ বৈঠকখানাৰ মজিয়াত মেৰুণ ৰঙৰ দলিচা এখন পাৰি থোৱা থাকে তাৰ ওপৰতে বহি শিকাই। এনেকৈয়ে দিনবোৰ গৈ আছে ছোৱালীয়েও গান শিকি আছে। এদিন মই ছোৱালীয়েনো কিমান শিকিছে শুনোচোন

দৃশ্যপট – ১ চাকৰিসূত্ৰে শ্ৰীমতী আৰু মই শ কিলোমিটাৰ দূৰে দূৰে থাকোঁ। তেওঁ যেতিয়া নামচাইলৈ আহে, সন্ধিয়া কৰ্মস্থলীৰপৰা কোবা কোবিকৈ আহো। আচলতে সন্ধ্যা বেলিকা একেলগে বহি শ্ৰীমতীৰ হাতৰ চাহ কাপৰ জুতি লোৱাৰ আমেজেই সুকীয়া। তেওঁ থাকিলে সুদা হাতেৰে আহিবলৈ মন নাযায়। গতিকে প্ৰায়ে কিবা কিবি এটা লৈ আনো। পিছে এইবেলি বেছ দীঘলীয়া দিন ধৰি তেওঁ নামচাইলৈ আহিব পৰা নাই। লকডাউনৰ বাবে তেওঁ নাহৰকটীয়াতে থাকিল। আমি ছুটী পালিছোঁ যদিও তেওঁৰ লেথাৰি নিচিগা কাম। ঘৰৰপৰাই অফিচিয়েল কাম কাজসমূহ কৰি আছে। গতিকে বেছ

লকডাউনৰ প্ৰথম পৰ্যায় আৰম্ভ হৈ তিনিদিনমান গৈছে আৰু! ৰাতিপুৱা শুই উঠি মুখখন ধুই বাৰন্দাতে চকী এখন লৈ বহিছোঁ। হাতত সৰু আইনাখন লৈ মুখখন চাই চাই ভাবিছোঁ, লকডাউন আৰু অলপ দীঘলীয়া হ’লে ভালেই হ’ব৷ মোৰ দাঢ়িকেইডাল অন্ততঃ কিবা এটা ৰূপ দিব পৰা যাব। তেনেকুৱাতে চাহ একাপ আগবঢ়াই শ্ৰীমতীয়ে বোলে : এনেকৈ শুই বহিয়ে দিনবোৰ পাৰ কৰিব নে? মই বোলো, : কি কোৱাহে? লকডাউন বুলি তুমি নাজানা নি? : জানো, লকডাউন বুলি কিবা নোখোৱাকৈ আছেনে? মই বোলো, : দস্তুৰমত খাম। মোনাই মোনাই

কলিং বেলৰ মাতত বাহিৰলৈ আহি দেখোঁ সন্ধ্যাৰ মাক, লগত অচিনাকি এজনীও৷ ক্ষীণ-মীন সন্ধ্যাৰ মাকৰ তুলনাত গায়ে-গাৰিয়ে প্ৰকাণ্ড মানুহজনী৷ ‘সন্ধ্যাক তোমালোকৰ কাষৰ গানৰ স্কুলখনত এডমিচন দিলোঁ নহয়৷’ সন্ধ্যাৰ মাকে ক’লে৷ আৰু তেখেতৰ লগত অহা মানুহজনীৰ ফালে ইংগিত কৰি আমাক ক’লে, ‘এখেতৰ ল’ৰাজনকো ইয়াতেই এডমিচন দিছে৷’ আমি তেখেতলৈ চাই দুই হাত যোৰ কৰি ওপৰলৈ উঠালোঁ৷ পিছে আমাৰ সেই কাৰ্যৰ প্ৰতি ভ্ৰুক্ষেপহীন হৈ থাকিয়েই পাহাৰসম সেই মহিলাই ছোফাত বহিল আৰু বহিয়েই হাতত লৈ থকা চাবিৰ ৰিঙটো তৰ্জনী আঙুলিত ভৰাই এক বিশেষ কায়দাত ঘূৰাব

দুহিতাই নতুনকৈ হিন্দী ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিছে। য’ৰ ত’ৰ পৰা শব্দবোৰ বুটলি কিবাকৈ চলি আছে তায়ো। জোৰা-টাপলি মাৰিব পৰাকৈ মগজ অকণ আহিছে বুলি আমি মাক-বাপেকহালো সুখী। নিজে হিন্দী শিকাৰ উপৰিও দুটামানক অসমীয়া ভাষাৰ জ্ঞানো দিছে। কথাবোৰ ক’বহে শিকিছে কিন্তু ক’ত কি ক’ব লাগে সেয়া নাজানে। বৰ্তমান থকা ঠাইৰ মানুহখিনিয়ে অসমীয়া বুজি নাপায়; ৰক্ষা পৰোঁ আমি। কিন্তু আমাৰ মুখৰ সলনি হোৱা ৰঙ দেখি আলহীৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকে আচলতে তাই কৈছে কি আৰু আমি ভাঙনি কৰিছোঁ কি। ওচৰৰে বন্ধু এজন এদিন নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষাৰ

পাহৰা বেমাৰ নাই , কিন্তু পাহৰিছিলোঁ এবাৰ !  কি পাহৰিছিলোঁ আৰু কেনেকৈ ?  হে হৰি! লিখিবলৈ লৈ চন তাৰিখ সকলো  পাহৰিলোঁ । সম্ভৱ ৯৬ বা ৯৭ চনৰ কথা , বন্ধু এজনৰ লগত কিবা কামত নলবাৰীলৈ গৈছিলোঁ । বন্ধুৰ দিনতে  DC অফিচত কাম আছিল । কাম শেষ কৰি যাবলৈ লওঁ  মানে সন্ধিয়া হৈছিল । আমি  অফিচৰ কাম শেষ কৰাৰ পিছতো নলবাৰী চহৰত প্ৰায় সাত মান বজালৈ অনাই বনাই ঘুৰি ফুৰিছিলোঁ ।  শেষত গুৱাহাটীলৈ ঘুৰি অহাৰ প্লেন নাকচ কৰি গোপাল বজাৰৰ পৰা

“হেৰা, যাওঁতে ৰাস্তাত পালে পাচলি কেইবিধমান আৰু জীয়া মাছ অলপ লৈ ল’ম দিয়া, কি কোৱা?” মোৰ কথাত মানুহজনীয়ে হাঁহি এটা মাৰি কয়, “সেয়া জানো নতুন কথা কিবা? সদায়চোন ৰাস্তাত বজাৰ বহা দেখিলেই গাড়ীখন ৰখাই নামি যায়। নতুনকৈ কিবা শুনিছোঁ বুলি মনে ধৰা নাই।” দেওবাৰৰ দিনাখন গুৱাহাটীৰ পৰা নুমলীগড়লৈ আহোতে ৰাস্তাৰ কাষতে কেইবাঠাইতো বজাৰ পোৱা যায়। সোণাপুৰ-ক্ষেত্ৰী, জাগীৰোড আদি ঠাইত ডাঙৰ বজাৰে বহে। এই বজাৰবোৰৰ মূল আকৰ্ষণ হৈছে জনজাতীয় মানুহখিনিয়ে বিকিবলৈ অনা ঘৰতে হোৱা বিধে বিধে সতেজ পাচলি আৰু ফল-মূলবোৰ। পাহাৰীয়া

সময় : ২০১০, মাৰ্চ স্থান : গুৱাহাটী এই মাৰ্চ মাহটো আহিলেই ফাইনেন্সিয়েল চেক্টৰত কাম কৰা মানুহবোৰৰ অৱস্থা বেয়া হৈ যায়৷ টাৰ্গেট, গ্ৰৌথ, সৰ্বভাৰতীয় পৰ্য্যায়ত নিজৰ অৱস্থিতি ইত্যাদি ইত্যাদি৷ লগতে আমাৰ চেলচ আৰু বেক অফিচৰ সংঘাটবোৰতো আছেই৷ আমি যদি চৰকাৰ, তেওঁলোক বিৰোধী৷ মুঠতে মগজুৰ ঘি উতলি থকা পৰিবেশ৷ এই সময়খিনিত সপ্তাহটোৰ প্ৰায় চাৰি দিনেই ফিল্ডত বেংকবোৰ ভিজিট কৰিব লাগে, লগতে বেংকৰ প্ৰবন্ধকৰ অফিচতো গৈ পগ্ৰেছ ৰিপৰ্ট দিব লাগে৷ নিজৰ ব্ৰান্স অফিচত দুদিন, বা কেতিয়াবা ৰবিবাৰে খোলা থাকিলে বহাৰ সুযোগ পাওঁ৷ ফেচবুক

যোৱাটো বছৰৰ এপ্ৰিল মাহ সোমোৱাৰ কেইদিনমান আগৰ কথা৷ অফিচৰপৰা ঘৰ গৈ পোৱা সেইদিনা দেৰি হৈছিল৷ কামৰ হেঁচা ইমানেই আছিল যে বিছনাত বাগৰটো কেতিয়া দিওঁ‌গৈ যেন লাগি আছিল৷ কলিং বেলটো বজালোঁ, অলপ পাছত দুৱাৰখন খোল খালে৷ এখন গহীন মুখ, সাধাৰণতে পত্নীৰ মুখখন গহীন দেখিলে মোৰ ভয়টো বেছি বাঢ়ে৷ লগালগ ভাবিলোঁ‌ঁ‌ দিনটো ক’ৰবাত কিবা জগৰ লগালোঁ নেকি! জোতাযোৰ খুলি জোতাষ্টেণ্ডত থোৱালৈকে দিনটোৰ ঘটনাক্ৰমবিলাক এবাৰ মনতে জুঁ‌কিয়াই ল’লো, “নাই, জনা-শুনাকৈতো একো ভুল কৰা নাই৷” অপেক্ষা কৰিলোঁ কেতিয়া কাৰণটো সদনত উত্থাপন হয়৷ গা ধুলোঁ,