শৈশৱত এদিন – অনামিকা গগৈ
সৰুতে বৰ বেছি উৎপতীয়া নাছিলোঁ যদিও একেবাৰে শান্ত আছিলোঁ তেনেকুৱাও নহয়। দেতাৰ পৰা দাদাতকৈ মৰম অলপ বেছি পাইছিলোঁ সেয়ে হয়তো অলপ মিহি গুণ্ডা টাইপ হৈ পৰিছিলোঁ। মনত এটা ভাৱ সদায় আছিল যে মই যি কৰিলেও দেতাই মোক নিপিটে আৰু পিটিলেও আইতাই মোক বচাব। ছোৱালী হৈও ল’ৰাৰ দৰে প্ৰায় প্ৰতিটো কাম কৰিছিলোঁ বুলি ক’লেও হয়তো মিছা কোৱা নহ’ব। যেনে ধৰক – গছ বগোৱা (পিছে অকল আমাৰ ঘৰৰ পাছফালে থকা বগৰী জোপাত, যি জোপা এতিয়াও আছে), চিকাৰ কৰাৰ নামত বিছাৰ কামোৰ খাই
Read more