সৰুতে বৰ বেছি উৎপতীয়া নাছিলোঁ যদিও একেবাৰে শান্ত আছিলোঁ তেনেকুৱাও নহয়। দেতাৰ পৰা দাদাতকৈ মৰম অলপ বেছি পাইছিলোঁ সেয়ে হয়তো অলপ মিহি গুণ্ডা টাইপ হৈ পৰিছিলোঁ। মনত এটা ভাৱ সদায় আছিল যে মই যি কৰিলেও দেতাই মোক নিপিটে আৰু পিটিলেও আইতাই মোক বচাব। ছোৱালী হৈও ল’ৰাৰ দৰে প্ৰায় প্ৰতিটো কাম কৰিছিলোঁ বুলি ক’লেও হয়তো মিছা কোৱা নহ’ব। যেনে ধৰক – গছ বগোৱা (পিছে অকল আমাৰ ঘৰৰ পাছফালে থকা বগৰী জোপাত, যি জোপা এতিয়াও আছে), চিকাৰ কৰাৰ নামত বিছাৰ কামোৰ খাই

স্কুলত পঢ়ি থকা দিনৰে কথা। মই তেতিয়া সপ্তমমানত। আমাৰ ঘৰৰ পৰা স্কুললৈ দূৰত্ব ডেৰ কিলোমিটাৰমান হ’ব। খোজ কাঢ়িয়ে স্কুললৈ অহা যোৱা কৰোঁ। সেই কথাটোত দুখ অকণো নাছিল বাৰু। দুখ লাগিছিল আন এটা কাৰণতহে। মোৰ লগৰ বেছিভাগ ছোৱালীয়ে স্কুললৈ চাইকেল লৈ আহিছিল। স্কুল ছুটীৰ পিছত যেতিয়া সকলো জাক পাতি চাইকেল লৈ ঘৰমুৱা হৈছিল মোৰ এনে ভাব হৈছিল যেন সকলোবোৰ বীৰাংগনা একেলগে দেশ ৰক্ষা কৰিবলৈহে ওলাইছে ৷ মনতে ভাবিছিলোঁ চাইকেল এখন থকা হ’লে ময়ো বীৰদৰ্পে স্কুললৈ অহা যোৱা কৰিব পাৰিলোঁ হয়। ষ্টেটাছও

আঠ দহ বছৰ আগত গুৱাহাটীলৈ ঘৰৰ পৰা ট্ৰেইনত অহা যোৱা কৰি কিছুদিন কাম এটা কৰিছিলোঁ। আহোঁতে বেছিভাগ মৰিয়নি আলিপুৰদুৱাৰ ইণ্টাৰচিটি এক্সপ্ৰেছত ঘৰলৈ আহিছিলোঁ। এদিন সোনকালেই বাছত আহি ৰঙিয়াৰ মানুহ এজনৰ ঘৰত সোমাই কামখিনি কৰি ট্ৰেইনখনত ঘৰলৈ আহিম বুলি ওলাই আহিলোঁ। ট্ৰেইনখন ৰঙিয়া আঠ বাজি ত্ৰিশ মিনিটত আহি পায়। মানুহজনৰ ঘৰতে আঠ বিশ হৈ গ’ল। তাৰ পৰা ষ্টেচনলৈ প্ৰায় দুই কিলোমিটাৰ মান হ’ব। ৰিক্সা এখনত উঠি খৰধৰকৈ পেদেল মাৰিবলৈ দিলোঁ। এইখন ট্ৰেইন নাপালে ঘৰলৈ যাবলৈ আৰু একো পোৱা নাযাব। এক কিলোমিটাৰ

বহুদিনৰ আগৰ কথা৷ বহুদিন মানে প্ৰায় এটা দশক মানেই হ’ব! সেই সময়ত কামাখ্যা গেটত মেচ কৰি আছিলো৷ পঢ়া শুনা শেষ কৰি চাকৰিৰ সন্ধানত গুৱাহাটীত সংগ্ৰাম কৰি থকাৰ সময় আছিল সেয়া৷ যদিও ভাড়াঘৰ আছিল সেয়া এক প্ৰকাৰৰ হোষ্টেলৰ নিচিনাই আছিল৷ গোটেই বিল্ডিংটোত কেৱল বিয়া বাৰু নপতা ল’ৰাবোৰে মেচ কৰি আছিল৷ নিবনুৱা আছিলো যদিও ফূৰ্তিৰে ভৰা জীৱন আছিল৷ মেচ কৰি থকা বেছিভাগ ল’ৰা আছিল ছাত্ৰ৷ মোৰ লগতে ধ্ৰুৱ আৰু সিদ্ধাৰ্থই আছিলো গোটেই বিল্ডিংটোত চিনিয়ৰ৷ ধ্ৰুৱ আৰু সিদ্ধাৰ্থই ইতিমধ্যে প্ৰাইভেট কোম্পানী দুটাত জইন

এই বেমাৰটোৱে মোক কেতিয়াৰপৰা লগ ল’লে পাহৰিলো। বেমাৰ মানে কথা মনত নাথাকে, তাকো আকৌ মানুহৰ চেহেৰা। কেতিয়াবা বৰ ডাঙৰ বিপদত পৰো এই ৰোগটোৰ কাৰণে। ক’ত দেখিছিলো, কোন আছিল ভাবি উলিয়াব নোৱাৰো নহয়। ঘটনা – ১) কেইদিনমানৰ আগৰ বন্ধৰ দিন এটাত মই, মোৰ মানুহজন আৰু শাহুমা ওলালো ওচৰৰে মল এটালৈ। অলপ দেৰি এনেয়ে ওপৰ তল কৰাৰ পিছত শাহুমা আৰু মোৰ মানুহজনক এঠাইত ৰ’বলৈ দি মই ওপৰ মহলালৈ যাবলৈ ষ্টেয়াৰকেচত উঠিলো, এনেয়ে মানুহৰ আলেখ লেখ চাই মই ভাৱনাৰ সাগৰত ডুব গ’লো। হঠাতে

১) কুৰিয়াৰ কৰিবলগীয়া আছিল৷ অফিচৰপৰা অলপ আঁতৰতে ASTC কুৰিয়াৰ৷ কিন্তু কিছু ঠাইত ASTC য়ে কুৰিয়াৰ নপঠিয়াই বাবে ডাকঘৰৰ শৰণাপন্ন হ’ম বুলি ভাবিছিলো। কিন্তু তাৰো কাম-কাজ দুপৰীয়া দুই বজাতেই বন্ধ হয় বাবে সেইটোৰো মুদা মৰিল৷ কিয়নো, মই অফিচৰপৰা সন্ধিয়াৰ আগতে ওলাব নোৱাৰো৷ গতিকে এইবাৰ DTDC য়েই শেষ ভৰসা বুলি কালি আগবেলা কুৰিয়াৰ কৰিব লগাখিনি টালি-টোপোলা বান্ধি ওলালো৷ পুলিচ পইণ্ট পোৱাৰ পিছতহে লাগিল লেঠা৷ মই দেখোন DTDC ক’ত আছে চিনিয়েই নাপাওঁ৷ চৌফলীয়া ৰ’দত নিজৰ ওপৰতে খংটো উঠিল৷ নিজৰ চহৰৰ অফিচ, দোকান-পোহাৰকো চিনি

এই পৃথিৱীত কিছুমান কথা বিশ্বাস নকৰিলেও, পিছত নিজৰ অভিজ্ঞতাৰপৰা বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য হোৱা যায়। আগতে বহুতৰ মুখত শুনিছিলো যে যেতিয়ালৈকে মা বৈষ্ণোদেৱীয়ে ভক্তগৰাকীক নিজে আহ্বান নকৰে, সেই ভক্তৰ কোটি টকা থাকিলেও মাৰ দৰ্শন নাপায়। মই কিন্তু কথাষাৰ ইমান বিশ্বাসত লোৱা নাছিলো, যদিও পাছত নিজৰে এটা অভিজ্ঞতাৰপৰা বিশ্বাস হ’ল। সেই অভিজ্ঞতাখিনি আপোনালোক সকলোকে জনাব বিচাৰিছোঁ। আজিৰপৰা প্ৰায় চাৰি বছৰৰ আগৰ কথা। মই মোৰ পৰিবাৰ আৰু পুত্ৰক লৈ জম্মু আৰু কাশ্মীৰ ভ্ৰমণলৈ গৈছিলো। আমাৰ ইচ্ছা আছিল যে জম্মুত এদিন থাকি কাশ্মীৰত বাকী

হাঃ হাঃ হাঃ, মক্কেল ক’ৰবাৰ ! – গান এটা গা.. তই লখিমপুৰৰ?… বিহু নাচ..নাচ বিহু..আগতে কটনৰ হোষ্টেলতো আছিলি? – অঁ গম পাইছোঁ, চিৰিষ, ই মস্ত চিয়ানা, কটনৰ মক্কেল..হাঃ হাঃ হাঃ, ৰহ বেটা । অট্টহাস্যৰে ভৰি পৰিছে হোষ্টেল ১ৰ প্ৰথম ফ্ল’লৰ কোনোবা এটা কোঠা। তেতিয়া সময় প্ৰায় ৰাতি ৯:৩০, ওপৰত কোৱাৰ নিচিনাকৈ “ছ’ কলড” ৰেগিং চলাই আছে ছিনিয়ৰ সকলে মোৰ ওপৰত। – অই, ইয়াক ভাত খাবলৈ যাব দে, কোনোবা এজনে জোৰেৰে ক’লে। মই যেন অলপ সকাহ পালোঁ। – যা যা অই,

জোৰোণত যদি কইনাই কান্দিলেও আনৰ বাবে হঁহাৰ কাৰণ হয় তেনেহলে তেনে কলিজা কৃত্ৰিমতাত বন্ধকত দিয়াসকলক এককেজি সমবেদনা। ফেচবুকত ভাইৰেল হোৱা কন্দা কইনা এজনীৰ ভিদিঅ’ এটা লৈ ক’লোঁ কথাষাৰ। আমাৰ বাইদেউৰ বিয়াৰ জোৰোণ যেতিয়া পদূলিমুখত, পৰিয়ালৰ দহোটা ডিঙি তাইৰ টেটুত ওলমি দিছিল বিছনাত। “মুন ঐ জোৰোন পালেহি কি হ’ব এতিয়া।” মই জেলেপীৰ পাকটোত কাৰো ডিঙি নেপাই ওলমিবলৈ চাইদ কাটি চাইছিলোঁঁ৷ ইমান ভয়ঙ্কৰ বস্তুনে বিয়া। মামাৰ জিয়েকে কাম কৰাৰ মাজতে শেহতীয়াকৈ গম পায় দৌৰি আহি কান্দি থকা ডিঙি দহটাৰ মাজত স্থান নাপায়

আমাৰ শ্ৰীমানৰ ঘৰ তিনিখন। গাঁৱৰ ঘৰখনত আই-পিতাই৷ যোৰহাট টাউনত দুখন ঘৰ৷ এখনত শ্ৰীমান-শ্ৰীমতীৰ নিবাস৷ একেটা চৌহদৰ ভিতৰত থকা আনখন ঘৰৰ বাবে ভাড়াতীয়াৰ সন্ধান। টু লেট বুলি চাইনবৰ্ড লগোৱা নাই৷ নলগোৱাৰ কাৰণ বহুত। প্ৰথম আৰু প্ৰধান কাৰণটো হৈছে, ভাড়া বিচাৰি অহা মানুহৰ কথাৰ কামোৰ। দ্বিতীয় কাৰণটো হ’ল ভাড়া দিবলগা ঘৰখনৰ এটা কোঠা শ্ৰীমান-শ্ৰীমতীৰ লাইবেৰী। ঘৰলৈ অহা আলহীয়ে কথা প্ৰসংগত ঘৰটোৰ কথা উলিয়ালে শ্ৰীমান- শ্ৰীমতীয়ে আকাৰে ইংগিতেৰে বুজাই দিয়ে তেওঁলোক কেনে ভাড়াতীয়াৰ সন্ধানত। শ্ৰীমানেতো মুখ ফুটাই কৈয়ে দিছে, : বিচৰাধৰণৰ পালে আমি