মেথা এটাহে, কোনফালে খুন্দিয়াম!! গুৱাহাটীৰ মাজ মজিয়াৰ পৰা জালুকবাৰীলৈকে বাছ ট্ৰেকাৰ তিনিখন সলাই কল খোৱা বাদুলীটোৰ নিচিনাকৈ ওলমি ওলমি আহোঁতে আহোঁতে ভাইব্ৰেচনত কঁকালৰ জইনটো লৰিল। হেণ্ডি ৱমেন হৈ কেইদিনমান বাছৰ দুৱাৰমুখত চিঞৰিলোঁও : এই বেলতলা বেলতলা, খালী গাড়ী খালী গাড়ী৷ যদিও খালীৰ নামত পেটুৱা মানুহবোৰৰ পেটবোৰত আপোন আপোন ভাৱত হেলাৰঙে পূজাত ওলোৱা ৫ টকীয়া বেলুন সাৱটাদি সাৱটি আহিব পাৰি। এদিন আকৌ সমুখত ওলাল ভৰোং কে সাপ খেদি যোৱা নেউলটোৰ দৰে যমে মাতি থকা এটা, উৱ তাৰ বাহনখনৰ পিছফালে জুই ওলাই

থিয়েটাৰে হওক বা চিনেমা, গ্ৰুপত চাবলৈ গৈহে ভাল লাগে। একেলগে চাবলৈ যোৱা সৰু সৰু কথাতে গিৰ্জনী মাৰি হঁহা, ভিতৰত সোমাই বাদাম চোবাই থকাৰ মজাই বেলেগ। সেইবাৰ মাহঁতৰ ঘৰৰ ওচৰতে আৱাহন থিয়েটাৰ চলি আছিল। আগতে থিয়েটাৰ চলি থকা খবৰ পালেই যেনেতেনে হ’লেও চাবলৈ যাওঁৱেই। মা আৰু ওচৰৰে ভনী দুজনীমানক লগ ধৰি সেইদিনাৰ নাটখন চাবলৈ যোৱাৰ প্লেনটো বনালোঁ। মাৰ লগত ইখন সিখনত সহায় কৰি দিয়া বকুলি পেহীকো মায়ে লগত নিবলৈ মন কৰিলে। বেচেৰীয়ে কোনো দিন থিয়েটাৰ চাই পোৱা নাই। মাৰো ভাল লাগিব

ভূত চতুৰ্দশীৰ পিছদিনাৰ ঘটনা। সেইদিনা ৰাতি চৈধ্যগচ চাকি জ্বলাই ভূত খেদাইছিলোঁ যদিও ভূতে মোৰ লগ নেৰিলে। কোনোমতে মাত্ৰ মোৰ প্ৰাণটো ৰক্ষা কৰিলোঁ আৰু ভূতৰ পৰা…। কথাটো মনত পৰিলে এতিয়াও গাটো জিকাৰ খাই উঠে। কাহিনীটো এনেকুৱা আছিল– -অ হ’ল -কি হ’ল? -এইয়া চোঁৱাহি -অ কোনে কেনেকৈ? -মই কি জানোঁ কোনে কেনেকৈ? -কেনেকৈ হ’ব পাৰে বাৰু! -আমি শুবলৈ যোৱালৈকে ঠিকেই আছিলতো। আগদিনা ইমান কষ্ট কৰি বনোৱা আল্পনাটোৰ আধা ভাঙি ৰঙবোৰে দাঁত নিকটাই পকাখনত চেদেলি-ভেদেলি হৈ পৰি আছিল । তাকে দেখি মোৰ ‘অ

মই ক্লাছ ছিক্সত পঢ়ি থকা সময়ৰে কথা। মোৰ ককা এজন পিত্তৰোগত আক্ৰান্ত ৰোগী আছিল। পিত্তৰোগ মানে বুজিছেনে, আজিৰ দিনত সহজলভ্য গেষ্ট্ৰিক বেমাৰটোৱে। আমাৰ গাওঁৰ চিকিৎসালয়খনৰ নিয়মীয়া ৰোগী আছিল আমাৰ ককা।ডাক্টৰজনেও ককাক যথেষ্ঠ সন্মান কৰিছিল আৰু নিয়মমাফিক ঔষধ এবিধ বা দুবিধ দিয়েই বিদায় দিছিল। আচলতে ককাজনে বেমাৰক বহুত ভয় কৰিছিল আৰু দুবাৰমান উগাৰ আহিলেই নিজেই গেষ্ট্ৰিক বুলি ভাবি চিধাই ডাক্টৰখানাত গৈছিল। এদিনাখন ককা ডাক্টৰৰ ওচৰৰ পৰা ঘৰলৈ আহি মোক মাতিলে আৰু ফাৰ্মাচীৰ পৰা ঔষধ দুবিধ আনিব দিলে ডাক্টৰে কোৱামতে। -গনেশ ফাৰ্মাচীত

১৯৮৭ চনৰ কথা। এতিয়াৰ দৰে সেই সময়ত আমাৰ গাঁওখন উন্নত নাছিল। গাড়ী-মটৰ তেনেকৈ নচলিছিল। গাঁৱতো ওচৰৰ খুৰা এজনৰ ঘৰতহে গাড়ী আছিল। দুখন ট্ৰাক আৰু এখন এম্বেচেদৰ। তাৰিখটো মনত নাই। সেইদিনা কলিয়া ভোমোৰা দলং উন্মোচিত হৈছিল। খুৰাই ওচৰৰ ল’ৰা ছোৱালী বোৰক কলে, -দলং চাবলৈ কোন যাৱ ওলাবিহঁত, মই ট্ৰাকখন লৈ যাম। আমাৰ গা সাতখন, আঠখন হ’ল। ট্ৰাকৰ পাছত উঠি ডাঙৰ সৰু সকলো ল’ৰা ছোৱালী ওলালোঁ। খুৰাৰ ট্ৰাকে আমাক নি চুলুঙ চাৰিআলিত নমাই দিলেগৈ। ল’ৰাখিনিয়ে আকৌ ট্ৰাকত উঠি দলঙৰ সিটো পাৰ চাবলৈ

ন-কইনা তেতিয়া। মাছে মঙহে দকচি খাই ভাল পালেও সেই কেইদিন বিয়াৰ আগৰে পৰা নিমন্ত্রণ ৰক্ষা কৰি খাই খাই আমনি লাগি গৈছিল৷ তাতে কইনাক নিমন্ত্রণ কৰি খুউৱা বুলিলে আটায়ে ছাপন্ন বিধমান আইটেমৰ যোগাৰ কৰেই। আগবেলা এঘৰত, পিছবেলা আন এঘৰত। ‘আৰু নোৱাৰিছো খাবলৈ’ বুলিলেও মৰমৰ অত্যাচাৰ বাঢ়িহে যায়। এতিয়া মনত পৰিলে সেইবোৰ আকৌ খাওঁ-খাওঁ লাগে। কিন্তু চান্সবোৰ এবাৰেই আহে তাকো একেলগে। ঘোৰ বিড়ম্বনা !! তেনে এটা দিনতে গৃহস্থৰ লগত ভাত খাবলৈ গৈছোঁ এওঁলোকৰ ফালৰ মিতিৰ এঘৰত। দুৰ সমন্ধীয় বায়েক ভিনিহিয়েকে বৰ আথে-বেথে

সৰুতে বৰ শান্ত স্বভাৱৰ আছিলোঁ কাৰণে খটাসুৰ, বকাসুৰ ধৰণৰ কেইবাটাও উপাধি পাই থৈছিলোঁ। তাকো সম্পূৰ্ণ নিজা প্ৰচেষ্টাত। দেউতাই দুপৰীয়া চাইকেলখন থৈ ঘৰ সোমাই কি নোসোমাই মই চাইকেল লৈ ফায়া। চাইকেল লৈ সময়ত আহিলে বাৰু একো নকয়। কিন্তু যাবলৈ ৰৈ থাকিব লগা হলে কেতিয়াবা কেতিয়াবা চাইকেলৰ ওপৰতে থলামুৰি নোখোৱা নহয়। ঘৰলৈ আলহী অতিথি চাইকেল লৈ আহিলেও একে কাৰবাৰ। আলহীক সোধ পোছ নাই চিধাই চাইকেল লৈ নোহোৱা হওঁ। কিমান আলহীয়ে চাইকেল ঠেলি ঠেলি নিব লগা হৈছিল তাৰ লেখ জোখ দিয়াটো কঠিন হ’ব।

ইণ্ডিয়ান এয়াৰ লাইঞ্চৰ পৰা ফ্ৰি কম্বলখন আনিব নোৱাৰি মনৰ দুখত লাহে লাহে নামি আহিলোঁ। মনতে অলপ চিন্তাও কৰিছোঁ। মৰসাহ কৰি অকলে অকলে আহিছোঁ ৰ চোন! এতিয়া বা ক’লৈ যাওঁ! ভয় কৰাটো কিন্তু কাকো দেখুওৱা নাই কাৰণ অচিনাকি ঠাইত কোনোবাই সুবিধা ল’ব পাৰেতো! বিন্দাচ লাগেজ সংগ্ৰহ কৰি গপচত লাউঞ্জৰ বাহিৰ ওলালোঁ। বাহিৰ ওলাই দেখি কলিজা শুকাই গ’ল। হে ভগৱান! বিশাল দুনিয়াচোন! আগুৱাই যাওঁ নে পিছুৱাই যাওঁ বাৰু! কি কৰোঁ, ক’লৈ যাওঁ, পিছুৱাই গৈয়ো লাভ নহ’ব গতিকে ভাবিলোঁ যি হয় হ’ব আগুৱাই

মোৰ জীৱনত পাহৰিব নোৱাৰা অন্যতম এটা লটিঘটি, যিটো মোৰ জীৱনত সদায় স্মৰণীয় হৈ থাকিব। সকলো ছোৱালীয়ে নিজৰ বিয়াৰ সপোন দেখে। শুকুলা ঘোঁৰাত উঠি ৰাজকুমাৰ আহিব বিয়া কৰাবলৈ। ফুল লগা বাগিত (আজিকালি অত্যাধুনিক মডেলৰ গাড়ীত উঠে দেই, মই পিছে আইটেন(i10)ত ঘৰলৈকে আকৌ ঘূৰি আহিছিলোঁ দৰাৰ লগতে আকৌ) উঠি দৰাৰ হাতত ধৰি দৰাঘৰলৈ যাব। মইও ভাবিছিলোঁ দৰাৰ লগত গাড়ীত নাযাওঁ। এওঁৰ মোক ফুৰাবলৈকে কিনা স্কুটি খনতে জাষ্ট মেৰিদ বুলি ফুললগা দিল এটা লগাই ফুৰি মেলি ঘৰলৈ আহিম। কিন্তু বিধিৰ বিপাক! যিহেতু এওঁৰ

যোৰহাটৰ কলেজত পঢ়া দিনৰ কথা। আমি একে ঠাইৰ সাতটা ল’ৰা একে মেছত থাকোঁ। একে স্কুলৰ পৰাই যোৱা আমি আটাইবোৰ। মই হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী ফাইনেল দিম, মোৰ দাদা ডিগ্ৰী ফাইনেলৰ। বাকী পাঁচটা ডিগ্ৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰৰ। দাদাৰ বাদে আমি আটাইবোৰ সমনীয়া সেয়ে ইটোৱে সিটোক তই মইকৈয়ে মাতোঁ। আমি ছটা মেছত থাকোঁ, এটা মালিকৰ বাহিৰৰ ৰূমটোত থাকে যদিও আটাইবোৰে একেলগে খোৱা বোৱা কৰোঁ। দুদিনমান ক্লাছ হোৱাৰ পিছত আৰু এটা ল’ৰা আহিল, মালিকৰ ঘৰৰ লগত থকা ৰূমটোলৈ। সি মাজুলীৰে যদিও চিনাকি নাই। কোনোবা এখন সত্ৰৰ