কেইবছৰমান আগৰ ঘটনা। নবেম্বৰ মাহ। দূৰ্গা পূজা পাৰ হৈ কালীপূজা বা দ্বীপাৱলীৰ পিছত ৰাসৰ সময়ত। অলপ অলপ ঠাণ্ডা পৰিছে শৰৎ পাৰ হৈ শীতৰ আগমন ঘটিছে। তিনিজন বন্ধুৱে কথা পাতি ৰাসৰ গাৰ্ডেন শ্ব’ চাবলৈ যাম বুলি ঠিৰাং কৰিলোঁ। ঘৰৰ পৰা প্ৰায় ১৫ / ২০ কিঃ মিঃ আঁতৰত যাব লাগিব। গতিকে ভাত পানী খাই তিনিও একেলগে ওলালোঁ গাৰ্ডেন শ্ব’ চাবলৈ। তিনি বন্ধু লগ হৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰাৰ আগতে হোটেল এখনত সোমাই ডিঙি কেইটা অলপ তিয়াই ল’লোঁ। বন্ধু এজনে গাড়ী চলাইছে মই আগ

সহজ সৰল গাৱঁৰ মানুহৰ অতিথি আপ্যায়ন দেখিলে মনটো ভৰি আহে৷ সেউজীয়া গছ-পাতৰ দৰেই মনবোৰো ঠিক সেউজীয়া৷ এই যে সেউজীয়া মনৰ মানুহবোৰৰ বুকুৰ আবেষ্টনীত সোমাই যাবলৈ লেখমানো ক্ৰটি কৰিব মন নাযায়৷ হয়তো ৰতনপুৰ নামৰ সেই গাওঁখনলৈ নোযোৱা হ’লে নিঃস্বাৰ্থ মৰমবোৰৰ পৰা বঞ্চিত হ’লোঁ হয়৷ কাহিনীটো ক’ৰ পৰা আৰম্ভণি কৰিম তাকে ভাবি বিপাঙত পৰিছো৷ কথাবোৰ যে দুচকুত ভাঁহি আহিছে এটি এটিকৈ৷ হাঁহিবোৰ চোন ৰখাব পৰা নাই৷ ডাঙৰকৈ হাঁহিলেও নৱ বিবাহিত শ্ৰীমতীয়ে ভাবিব এইজন চাইক’হে৷ মুখৰ ভিতৰতে হাঁহিবোৰ সামৰিছো। আমাৰ ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ঠাণ্ডা বুলি

আজি পুৱাৰেপৰা মোৰ মনটো বেয়া। মানে দুখ লাগি আছে মাৰ কথা শুনি। অথনিয়েই আমাৰ পুৰণা ঘৰত মাৰ তত্বাৱধানৰ বাবে ৰখা ছোৱালী তৰাই ফোন কৰিছিল – “বৰমাৰ কিবা এটা হৈছে। একো নকয়ো, নাখায়ো। খালী উচুপি আছে”। তেতিয়াৰেপৰা মোৰো মনটো মৰা। চাকৰিৰ খাতিৰত ঘৰৰপৰা বহুদূৰত আছোঁহি। লাগ বুলিলেই হঠাতে কোনোপধ্যেই ঘৰলৈ দৌৰ মাৰিব নোৱাৰো। তাতে অফিচৰ বচ বুলিও কথা এটা আছে। ময়েই যদি অফিচৰ নীতি-নিয়ম নামানি হোৱাই নোহোৱাই ছুটি লৈ ঘৰলৈ গৈ থাকো অফিচৰ বাকী কৰ্মচাৰীসকলৰো কামৰ প্ৰতি ধাউতি নোহোৱা হয়। আজি

মৰিগাঁও জিলাৰ এখন ভিতৰুৱা গাঁৱৰ বিদ্যালয়ৰ মই শিক্ষয়িত্ৰী। মৰিগাঁও টাউনৰ পৰা বাছেৰে গৈ আকৌ টেম্প’ত যাব লাগে। টেম্প’ৰ চলাচল অলপ সেৰেঙা সেয়ে বিদ্যালয় সময়ত পোৱাত অসুবিধা হয়। যি কেইখন টেম্প’ সেইফালে যায় ছিটকেইটা ভৰ্তি হোৱাৰ উপৰিও নিজৰ কান্ধতো পাৰিলে এজনমানক লৈ যাম যেনহে কৰে। ইফালে সময়ত বিদ্যালয় পাবগৈ লাগে৷ এনে লাগে যেন টেম্প’ৰ ভিতৰতে দৌৰি দিম। মোৰ লগতে ওচৰৰে বিদ্যালয় এখনৰ বাইদেউ এগৰাকী প্ৰায়ে যায়৷ আমি দুয়ো একেলগে টেম্প’ৰ বাবে ৰৈ থাকোঁ যদিও বাইদেউৰ বিদ্যালয়ৰ ছাৰ এজনে প্ৰায়ে বাইদেউক বাইকত

দুহেজাৰ দহ চনৰ পৰা দুহেজাৰ সোঁতৰ চনলৈকে আমি চাহ বাগানৰ সেউজীয়াবোৰৰ মাজত আছিলোঁ।মোৰ স্বামীয়ে ‘টাটা টি’ৰ অন্তৰ্গত চাহ বাগানত চিকিৎসক হিচাপে নিযুক্ত হৈ আছিল। বহুতো সেউজীয়া অভিজ্ঞতাৰ লগতে লটিঘটিও হৈছিল প্ৰথমাৱস্থাত। প্ৰথমে মোৰ স্বামী ডিগবৈৰ অন্তৰ্গত ‘পাৱৈ চাহ বাগান’ৰ চেণ্ট্ৰেল হস্পিতালত চিকিৎসক হিচাপে কাম কৰিছিল।বাগানত থকা আমাৰ দুয়োজনৰে প্ৰথম অভিজ্ঞতা।ইয়াৰ আগতে চাহ বাগান ইমান ওচৰৰ পৰা দেখা নাছিলোঁ। গতিকে বাগানৰ থলুৱা ভাষাটো বৰকৈ মই বুজি পোৱা নাছিলোঁ। আমি কোম্পানীৰ ফালৰ পৰা বাংলো পাইছিলোঁ আৰু বাংলোত সহায় কৰিবলৈ মালিৰ পৰা ৰান্ধনী,

সকলোৱে ফেচপেক লগাই ধুনীয়া হৈ থাকে। তাকে দেখি ভাবিলো, মইনো পিছ পৰি ৰওঁ কিয়! সদায় সদায় এইবোৰ ধুন পেচ মাৰিবলৈ সময় নাই বুলি আনক ঠগিব পাৰিলেও বয়সৰ আচোঁৰকেইডালক নোৱাৰি। এই বয়সত শ্ৰীদেৱী হ’বগৈ নোৱাৰোঁ বুলি জানিলেও অন্ততঃ মুখখনৰ বলিৰেখা কেইডালক ক্ষন্তেকীয়া ঘোচ খুৱাই হ’লেও দুদিনমান শুৱাই থব পাৰি হেনো! সেইবুলি কেঁচা হালধী অকণমান, বেচন এমুঠিমান, মৌ কেইটোপালমান মিলাই মিক্সিৰ বাতিটোত ভৰাই পিহিবলৈ চুইছ দিওঁতেই ইফালে কলিংবেলটো বাজিল। কোনোবা আলহী আহিছে। লৰালৰিকৈ পিহাখিনি বেলেগ এটা বাতিত উলিয়াই থৈ আলহীক মাতষাৰ দিবলৈ

আগতে পৰীক্ষাৰ সময়ত মোৰ টোপনি বেছি হয়। তেতিয়া শুৱালকুছিৰ মাহীৰ পুতেক এটা আমাৰ ঘৰত আছিল। তাক আপা বুলি মাতো। মই ৰাতি পৰীক্ষালৈ পঢ়োতে প্ৰায়ে টেবুলত মূৰ থৈ সপোন দেখি থাকো। মূৰৰ চুলিৰ মাজডোখৰ পুৰি গোন্ধ ওলালে ঘৰৰ মানুহে গম পাই খুব গালি দিয়ে। মায়ে ৰাতিয়েই বকিবলৈ আৰম্ভ কৰে বহি লৈ। “হ’ল আইদেউ তুমি ফালিবা। লোকৰ ছোৱালীয়ে ৰাতি দুই বজালৈকে লাইট জ্বলাই পঢ়ে। আমাৰ এওঁক চোৱা।” “এ এ হ’ব, মোক তহঁতেহে লাইট জ্বলাবলৈ নিদিয়। একেটা ৰুমতে শুৱ, টোপনি খতি হয় বুলি।

: Hallow : Hallow Mrs. Sharma কওক। : শিৱৰাত্ৰিৰ শুভেচ্ছা জনাইছোঁ। : আপোনালৈয়ো…. : পূজা পাতিছেনে? : ঘৰৰ শিৱজনা নায়েই। কিনো পূজা পাতিম আৰু! চাকি এগচ জ্বলাম……. : আমাৰজনা ঘৰতে, জানেই নহয়! ৰাতিলৈ পূজাৰ আয়োজন কৰিছোঁ। ছোৱালী দুজনীক লৈ আপুনি আহিব। খিছিৰিখন আপুনিয়েই ৰান্ধিবহি লাগিব।অকমান সোনকালে আহিবচোন! : No problem. সময়ত উপস্থিত হ’মগৈ। আৰু কাক কাক মাতিছে? : ওচৰৰ বৰাৰ পৰিয়াল আৰু আপোনালোক। অন্য কোনো নাই। : ঠিক আছে৷ শিৱপূজা৷ শ্ৰী শৰ্মাই পূজা সম্পন্ন কৰিলে। মই আৰু বৰাৰ পত্নী জুমণিৰে

যোৱা এমাহ ধৰি জ্বৰ। জ্বৰ মানে জ্বৰ জ্বৰ ভাব অনবৰতে। গাল এখনো দেখাত আনখনতকৈ অলপ ফুলা ফুলা যেন লাগে। ভয়তে নে সঁচাকৈয়ে নাজানো, কাণ এখনো কিবা চিৰিং চিৰিং মৰা যেন লাগে মাজে মাজে। গুৰিৰ দাঁত এটা পোকে খোৱা আছিল। সেইকাৰণে দাঁতটোও মাজে মাজে বিষ বিষ লাগে। মুঠতে মই ক’ব নোৱাৰোঁ প্ৰকৃততে মোৰ দাঁতেই বিষাই নে কাণেই বিষাই নে গালেই বিষায়। মোৰ বেমাৰৰ লক্ষণ শুনিলে ঘৰৰ মানুহৰ লগতে ডাক্তৰো হাঁহিত ফাটি যায়। ইফালে মইহে জানো কিমান টেনশ্যন! মায়ে ক’লে সদায়নো কি

১৯৯৬ চন। মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা। তেতিয়া আকৌ বৃত্তি পৰীক্ষা দিয়াৰ খুব কোব আছিল আমাৰ স্কুলবোৰত। বৃত্তি নাপালেও পৰীক্ষা দিবলৈ পোৱাকেইটাৰ নাম আছিল চোকা বুলি। অমুকীৰো নাম আহিছিল বৃত্তি পৰীক্ষা দিবলৈ পাম বুলি। নৱেম্বৰ, ডিচেম্বৰ মাহত পৰীক্ষা। এদিন পুৱা চুবুৰীৰ লগৰজনীৰ লগত কথা পাতি আছিলো কোনে কিমান পঢ়ে তাকে লৈ। তাইৰ দাদাক আকৌ মোৰ সৰু দাদাৰ বন্ধু। সিহঁতেও কাষতে খেলি আছিল। আমাৰ আকৌ ডাঙৰ দাদাৰ নাম আছিল চোকা ল’ৰাৰ বুলি। ১৯৯৭ চনৰ মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ পৰীক্ষাৰ্থী। সৰু দাদা