মোৰ স্মৃতিৰ টোপোলা মেলি উলিয়াই অনা এই হাঁহিটো দুৰ্গা দেৱীয়ে নিধন কৰা মহিষাসুৰৰ হাঁহিৰ তুলনাত কোনো গুণে কম নহয়। ক’ব পাৰি সাইলাখ একে!! অত্যন্ত ভয়ঙ্কৰ…যেন দহ মুৰীয়া অসুৰৰ অট্টহাস্য। সকলোৱে বুজাকৈ অলপ বহলাই কওঁ, এই হাঁহিৰ ৰহস্য। শীতৰ দিন তেতিয়া । আইতা ঢুকোৱাৰ অশৌচ পালন কৰি আছিলোঁ । আইতা বৰদেউতাৰ ঘৰত আছিল বাবে সকামৰ সকলো কাম-কাজ তাতেই চলিছিল। ঘৰৰ আঁতৰত থকা খুড়া-খুড়ী, পেহা-পেহী, দাদা-ভাইটিৰে ঘৰ ভৰপূৰ তেতিয়া। সেইকেইটা দিনত স্কুল অথবা পঢ়া-শুনা নাছিল যিহেতু আমি পিলিঙাকেইজনে দিন-ৰাতি একাকাৰ কৰি কেৱল

নলে-গলে লগা বন্ধু এটা মোৰ… সিহঁতৰ ঘৰলৈ গৈ এনেও ভালেই লাগে, গতিকে খানা খাবলৈ মাতিলে নোযোৱাৰ তো কথাই নাই৷ সেইদিনা সময়তকৈ আগতেই টিকা দাঙি ভঙা চাইকেল চুটাই দিলো এক কিমিমান দূৰৈত থকা সিহঁতৰ ঘৰলৈ৷ ৰাতি খাই বৈ শেষ কৰি ইয়াৰ ৰুমতে আড্ডা দি থাকোঁতেই তাৰ ভনীয়েকে মোক বাহিৰৰ পৰা মতা শুনি ওলাই গ’লো৷ মোক দেখি চিধাই ক’লে- “ব’লা “ ম‌ই বোলে হেৰ’- “ক’লৈ যাৱ ৰাতিখন? ? ? “ “আৰে…! ! মোক নিম কোৱা নাছিলা জানো? ? এতিয়াই মাঁহত ভিতৰত বিজি

মই মেট্ৰিক দিয়াৰ পিছত দেউতাই ভাবিলে যে কলেজলৈ যোৱা দিনলৈ মই ঘৰত বহি এনেয়ে সময় নষ্ট কৰাতকৈ কিবা এটা কৰা ভাল৷ কি কৰিম সেইটো ভাবি দেউতাই ঠিক কৰিলে, সেই নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ ভিতৰত গান শিকাৰ সমান ভাল কাম আৰু একোৱেই হ’ব নোৱাৰে৷ দেউতাৰ কথা মানেই কাম৷ গতিকে পিছ দিনা পুৱা কাউৰীয়ে কা কা নৌকৰতেই মোক বিছনাৰ পৰা উঠাই দি দেউতাই ক’লে, ’ওলা৷ ’ মই ওলালোঁ৷ আমাৰ ঘৰৰ পৰা দুই কিল’মিটাৰ মান দূৰৈৰ এঘৰত সোমালোঁ৷ আমি যাওঁতে তেওঁলোক শুই উঠাই নাছিল৷ আমি

চোৰ বিচাৰি গৈছেনে কেতিয়াবা? এনে দুৰ্ভাগ্য হৈছেনে কেতিয়াবা? যোৱা শতিকাৰ শেষৰ দশকটোৰ শেষৰ বছৰকেইটাৰ কোনোবা এটা৷ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ শিক্ষয়িত্ৰী আমাৰ পৰম পূজনীয়া মাতৃদেৱী, বিভাগীয় নিৰ্দেশনা মৰ্মে ঘৰৰ পৰা 300 কি মি আতৰলৈ ৬ মহীয়া প্ৰশিক্ষণৰ বাবে যোৱাত ঘৰত কেৱল মই আৰু কানসমনীয়া ভাইটো৷আশানুৰুপ ভাবেই সেই ৬ টা মাহ সেইখন আৰু ঘৰ হৈ থকা নাছিল, দুই ভাইৰ সমস্ত বন্ধুবৰ্গ, বন্ধুবৰ্গৰ…বন্ধু….এই সকলোবোৰ মিলাই সেই দিনবোৰত আমাৰ ঘৰটো আছিল সদ্য যৌৱন প্ৰাপ্ত এদল উচ্ছৃঙ্খল যুৱকৰ আড্ডা! তেনেকুৱা কোনোবা এটি দিনতেই আমাৰ চিনাকি আমাতকৈ

স্কুললৈ যাবলৈ লৈছো মুৰত আইতাৰ তেল জেপজেপীয়াকৈ সানি বনফুল তেলৰ বটলতো হৈ তেতিয়া৷ আম তল, বগৰি তলৰ পৰা যোৱা মন স্কুলত বহাই নাই তাতে আকৌ গাঁৱৰে খুৰা এজনৰ কি শাসন৷ সদায় পুৱা তেওঁ দাঁত ব্ৰাছ কৰি কৰি গোটেই গাওঁ ভ্ৰমে কোনে কোনে পঢ়িছো চাবলৈ৷ এদিন ঘৰৰ চোতালত ৰ’দ লৈ মই, সন্মুখত মেলা কিতাপ৷ কাৰোবাক দেখিলে অকনৰ ঘৰ নগৰত গাওঁ নহলে গোহালিৰ গৰু কেইটা চাই ভাবি থাকো ইহঁতৰ ঠেং ইমানবোৰ কিয় হল৷ মৌখিকত যে কেৱল এটা গৰুৰ চাৰিটা ঠেং অমুক টা

১) ঘটনাক্ৰমৰ আৰম্ভণি হৈছিল জালুকবাৰীৰ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলত ভৰি দিয়াৰ দিনাখনৰ পৰা৷ লগৰবোৰক হোষ্টেলত থ’বলৈ মাক-বাপেকৰ উপৰিও ভায়েক-ভনীয়েক, মামা-মামী, খুড়া-খুড়ী, ওচৰ চুবুৰীয়া হিল-দ’ল ভাঙি আহে৷ মোৰ ক্ষেত্ৰত কিন্তু পঢ়াকালত সদায় এই দিশত ব্যতিক্ৰম হৈয়ে থাকিল৷ ইঞ্জিনিয়াৰিং হোষ্টেলত থাকিবলৈ অকলেই গৈ ওলাইছিলোঁ, বুঢ়া আঁহতজোপাৰ ওচৰত কলেজ বাছখনৰ পৰা নামি এক নম্বৰ হোষ্টেল অভিমুখে সপ্ৰতিভ খোজেৰে আগবাঢ়িছোঁ৷ পিন্ধনত আট খোৱা জীন্স, হাত কোচাই লোৱা বগা চাৰ্টটোৰ ওপৰৰ দুটা বুটাম খোলা৷ হ’ল্ডাৰটো আৰু সৰু বেগ এটা বাওঁকান্ধত ওলমি আছে, সোঁহাতত স্ব-চালিত বন্দুকহেন

আজি পুৰা দুইবছৰ হৈ গ’ল এইটো ঘটনাৰ৷ কিন্তু বিহাৰৰ বচৱৰীয়া (বানান বসৱৰিয়া) গাঁৱত মোক এতিয়াও বেওৰা বুলিয়েই জানে৷ জানে মানে ভালকৈ মনতো ৰাখিছে৷ ইয়াৰ পৰা গৈ থকা মানুহক খবৰো লয় “ৱ বেওৰা জিন্দা হ্যায় কে মৰ গয়া? “ মানুহে ভবা ধৰণৰ মই তাত খোৱাই নাছিলো কিন্তু তেউ নাম থাকি গ’ল৷ দুইবছৰ আগতেই এনেকুৱা সময়তে পাৰিবাৰিক বন্ধু পৰিয়াল এটাৰ বিয়া খাবলৈ গৈ সেইখন গাঁৱত ২০দিনমান কটাইছিলো৷ একেবাৰে ভিতৰুৱা ঠাই৷ নিয়ম নীতি বোৰো পৌৰাণিক৷ যিটো পৰিয়ালৰ আলহী হৈ গৈছিলো সেইটো পৰিয়াল জিলাখনৰ

কেতিয়াবা নভবাকৈ যে কেনেধৰণৰ খেলিমেলি কিছুমান হয় নহয়, পাছত সেইবোৰ মনত পৰিলে এনেয়ে হাঁহি উঠি থাকে৷ মোৰ এজন বন্ধু আছে৷ নাম ইন্দ্ৰজিত৷ বন্ধুৰ লগত এতিয়ালৈ মোটামুটি এটা ভাল সম্পৰ্ক আছে৷ পূজা, বিহু বুলি ফোনৰ জৰিয়তে শুভেচ্ছাৰ আদান-প্ৰদানো চলে৷ ২০১০ চনৰ নবেম্বৰ মাহৰ কথা৷ দীপাৱলীৰ বতৰ৷ ফোনটো অনবৰত বাজিয়েই আছে৷ দীপাৱলীৰ শুভেচ্ছা জনাবলৈ কোনোবাই ফোন কৰিছে, কোনোবাই মেছেজ দিছে ইত্যাদি ইত্যাদি৷ তেনেতে মেছেজ এটা আহিল ইন্দ্ৰজিতৰ পৰা৷ ইংৰাজী ভাষাত লিখা দীপাৱলীৰ শুভেচ্ছা-বাৰ্তা এটা৷ মেছেজটো পঢ়ি উঠি শেষত দেখিলোঁ, “উইথ ৰিগাৰ্ডচ—– বব্বী৷

১) প্ৰতিজন মানুহৰ জীৱনত কিছু ৰসাল ঘটনা থাকে, যাৰ স্মৃতিয়ে আপোনাক আজীৱন হহুৱাই থাকে৷ আজি মই মোৰ ৰসাল স্মৃতি এটা আপোনালোকলৈ আগবঢ়াইছো৷ কলেজত পঢ়ি থকা দিনৰে কথা৷ গধূলি সময়খিনি কৰিবলৈ একো নাথাকে বাবে ওচৰৰে পান দোকান এখনত আড্ডা দি কটাও৷ মনটোত কিবা এটা সমাজখনৰ বাবে কৰাৰ তীব্ৰ হেঁপাহ৷ সেয়ে পান দোকানত বহি বহি যদি কেতিয়াবা গাৱৰ যুৱ সংঘৰ পৰা আঞ্চলিক ভিত্তিত যুৱ-সমাৰোহ পতাৰ কথা আলোচনা কৰি তাক সফল ৰূপ দিছো কেতিয়াবা কাৰ ঘৰৰ ছোৱালীজনী ধুনীয়া হৈছে তাকো আলোচনা কৰিছো৷ তেনেকৈ

ঘটনাটো আৰম্ভ কৰাৰ আগতে ৰজাকেইজনৰ চিনাকিটো দি লও। ৰাতুল ৰাজবংশী, ঘৰ মঙ্গলদৈৰ ফালে,পেচাত এটা মাল্টিনেচনেল ডিজি কোম্পানীৰ চাৰ্ভিচ ইঞ্জিনিয়াৰ।অমৰ গগৈ,ঘৰ শিৱসাগৰত,পেচাত এটা ভাৰতীয় টেলিকম কোম্পানীৰ গ্ৰাহক সেৱা বিষয়া। আমিনুৰ ৰচুল,ঘৰ নলবাৰীত,পেচাত বিদ্যুৎ বিভাগৰ এজন অভিযন্তা। অনুজ গোস্বামী,ঘৰ গুৱাহাটীৰ গান্ধীবস্তিত,পেচাত এজন চৰকাৰী কৃষি বিভাগৰ ৰাজপত্ৰিত বিষয়া আৰু ওপৰোক্ত ৰজা তিনিজন থকা ভাড়াঘৰটোৰ মালিক। ৰাতি ১০ বজাৰ পৰা ১২ বজালৈ শক্তিপানী টুপি গলধকৰণ কৰাৰ পিচত তিনিওজন একো একোজন ৰজা।ৰাতিপুৱা শুই উঠি নেমু চৰ্বত এগিলাচ খোৱাৰ পিছতহে ৰাতিৰ ৰাজসিংহাসনৰ কথাটো পাহৰি নিজৰ নিজৰ কামত ওলাই