সৰুৰে পৰাই কোনো ব্যক্তিৰ হুবহু প্ৰতিকৃতি অংকনেৰে সকলোকে বিস্মিত আৰু  মুগ্ধ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা অৰ্ণৱ এজন অতি প্ৰতিভাশালী চিত্ৰশিল্পী। ৰজাপথাৰ নিবাসী প্ৰভাত দাৰফাং আৰু প্ৰণামী বৰদলৈৰ একমাত্ৰ সন্তান অৰ্ণৱে ইতিমধ্যে শিশু আলোচনী ‘মৌচাক’ৰ বাবে একাধিকবাৰ বেটুপাত অংকন কৰিছে। প্ৰধানমন্ত্ৰী নৰেন্দ্ৰ মোডীৰ ছবি অংকন কৰি তেওঁ ছ’চিয়েল মেডিয়াত ভূয়সী প্ৰশংসা অৰ্জন কৰাৰ লগতে প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ কাৰ্যালয়ৰ পৰাও ফোনযোগে ধন্যবাদ আৰু উৎসাহ পাবলৈ সক্ষম হয়। তিৱা সমাজে ‘প্ৰিন্স অব আৰ্ট’ আৰু হাওৰাঘাট মহকুমা বিহু উদযাপন সমিতিয়ে ‘প্ৰেৰণা যুৱ বঁটা ২০১৯’ৰে তেওঁক সন্মানিত কৰাৰ

জীৱন আৰু জাগতিক ঘটনা- প্ৰৱাহেই নাটকৰ বিষয়- বস্তু বা আধাৰ বুলিব পাৰি৷ এই জীৱন আৰু জাগতিক বিষয় দুটাৰ পৰিসৰৰ ব্যাপকতাই নাটকৰো ব্যাপ্তি আৰু ই ইমানেই বিশাল যে পদ্ধতিগত কৌশলৰ দ্বাৰাহে ইয়াৰ অধ্যয়ন আৰু জ্ঞান লাভ সম্ভৱ৷ নাটক কেৱল মনোৰঞ্জনৰ আহিলাই নহয়, নাটক কেতিয়াবা দাপোন, কেতিয়াবা প্ৰতিবাদী কণ্ঠৰ এক মাধ্যম অথবা এখন প্ৰতিচ্ছবি, যি বিভিন্ন আৰ্থ- সামাজিক পৰিস্থিতি আৰু সমস্যাকো প্ৰতিফলিত কৰে৷ সেয়ে নাটকৰ ক্ষেত্ৰখনৰ সৈতে জড়িতসকলৰ সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক ভূমিকা আৰু দায়বদ্ধতা যথেষ্ট গুৰুত্বপূৰ্ণ৷ অসমৰ নাট্যক্ষেত্ৰৰ এটি পৰিচিত নাম কুশল

সৃষ্টিশীলতাই হ’ল শিল্পীৰ জীৱন উদযাপনৰ আধাৰ আৰু এই শিল্পী সত্তাৰ নান্দনিক বাহ্যিক প্ৰকাশেই এটা জাতীয় সংস্কৃতিৰ পৰিকাঠা নিৰ্মাণৰ প্ৰধান উপাদেয় হৈ পৰে৷ অসমৰ শংকৰী বা সত্ৰীয়া সংস্কৃতিৰ ভেঁটিটোৰ স্বকীয়তা ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰতো অনেক জনা-নজনা সংস্কৃতিৱান শিল্পীয়ে নিৰৱচ্ছিন্ন নিজ সাধ্যানুসাৰে সাধনা অব্যাহত ৰাখিছে৷ তেনে এজন অক্লান্ত সাধকেই হৈছে যোৰহাট জিলাৰ তিতাবৰ মহকুমাৰ অন্তৰ্গত শ্ৰী শ্ৰী বৰ এলেঙী বগীআই সত্ৰৰ সন্তান শ্ৰীযাদৱ মহন্ত৷ শিল্পী যাদৱ মহন্ত পেচাত এজন শিক্ষক আৰু মেলামাটি মৌজাৰ পৰিয়াল চলং প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ প্ৰধান শিক্ষকৰূপে ২০১৭ চনত তেখেতে অৱসৰ গ্ৰহণ

মৰিগাঁও জিলাৰ ইতিহাস প্ৰসিদ্ধ জাগী ভকতগাঁও অঞ্চলটোত সংস্কৃতি প্ৰাণ বহু পুৰোধা ব্যক্তিয়ে জন্ম গ্ৰহণ কৰি অঞ্চলটোৰ লগতে অসমৰ সংস্কৃতিৰ বৰপথাৰখন জীপাল কৰি থৈ গৈছে৷ ভাষা শ্বহীদ সূৰ্য বৰা, আজন্ম শিল্পী কনকেশ্বৰ বৰুৱা এই অঞ্চলৰ দুটা উজ্জ্বল নক্ষত্ৰ যাৰ সুকীয়া পৰিচিতিৰ প্ৰয়োজন নাই। অতীতৰে পৰা যাত্ৰা নাট, ভাওনাৰ চর্চাৰে মুখৰিত এই বৃহৎ সংস্কৃতিপ্ৰাণ অঞ্চলটোত এই বিষয়ৰ আৰম্ভণি কোনে কেতিয়া কৰিছিল সেই বিষয়ে সঠিককৈ তথ্য দিয়াটো কঠিন যদিও ‘কথা গুৰু চৰিত’ৰ মতে কলং কাষৰ এই অঞ্চলতেই সত্ৰীয়া সংস্কৃতিৰ এক মূল আধাৰ ‘খোল’ৰ

অসমৰ শিল্পসমূহৰ ভিতৰত মুখা শিল্পৰ এক উল্লেখযোগ্য অৱদান আছে৷ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ অংকীয়া ভাওনাসমূহত থকা বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মুখমণ্ডলৰ হুবহু ৰূপ দিবলৈ শিল্পীয়ে সুদক্ষ হাতেৰে মুখাসমূহ সাজে৷ গৰুণ্ড পক্ষী, বাঘ, যখিনী, ঘৰিয়াল, বৰাহ আদিৰ মুখা হুবহু সাজি তাত তুলিকাৰে অংকিত কৰি সম্পূৰ্ণ ৰূপ ফুটাই তুলে৷ কিন্তু এইখিনিতে এটা কথা উল্লেখনীয় যে মহাপুৰুষজনাই অসমৰ জাতি-জনজাতিৰ শিল্প-কলা, সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ বাৰেৰহণীয়া কৃষ্টিৰ চানেকিবোৰ গোটাই এক কৰিছিল৷ কোৱা হয় জনজাতিসকলৰ ডেকাচাঙৰ আৰ্হি লৈ নামঘৰ সজা হৈছিল৷ মহাপুৰুষজনাই প্ৰতিষ্ঠা কৰি যোৱা মুখা শিল্পৰো মূল আৰ্হি জনজাতিবোৰৰ পৰম্পৰাগত

এজন মানুহে কাঠৰ কুণ্ডা এটাত কটাৰী, বটালি ফুৰাই আছে। ওচৰতে আন এজনে আলতীয়া মাটিৰে সুতুলি সাজি আছে। আন এজনে আকৌ বাঁহৰ টুকুৰা চাৰিটাৰে ৰামতাল তৈয়াৰ কৰিছে। কাষতে অন্য এজনে মিহি পৰশ দিছে কাকৈফণীত। মন্ত্ৰমুগ্ধ হৈ আমি কেওজনৰ চৌকাষে থিয় হৈ কামবোৰ পৰ্যবেক্ষণ কৰিছিলোঁ। আমি মানে প্ৰায় ৪৬ জন শিক্ষাৰ্থীৰ সহিতে দুজন তত্ত্বাৱধায়ক শিক্ষক। বিৰ দি বাট নোপোৱাৰ দৰে হৈছিল সেই স্থান। কেইখোজমান আঁতৰত চৌকাৰ ওপৰত এখন প্ৰকাণ্ড লোৰ কেৰাহীত ম’হৰ শিঙ কেইটামান উতলাই আছিল আন এজন কৰ্মীয়ে। উতলোৱাৰ আগেয়ে শিঙবোৰ