নৱেম্বৰ মাহৰ শেষৰফালে এদিন হঠাতে ফোন এটা আহিল, সিফালৰপৰা ক’লে, : আমি যোৰহাট পাইছোঁ আৰু এঘণ্টামানৰ ভিতৰত নুমলীগড় পাই যাম, আপুনি ওলাই আহিব পাৰিবনে? এবাৰ লগ পালে ভাল লাগিলহেঁতেন! সেয়া আছিল হিমাংশু ৰাজখোৱা, মাজুলীলৈ বন্ধু মাধবৰ বিয়া খাবলৈ আহিছিল, এতিয়া ওভতনি যাত্ৰা।লগত দুলাল আৰু প্ৰণৱ। হিমাংশুৰ লগত চিনাকি হোৱা বেছিদিন হোৱা নাই যদিও বৰ্তমান নিজৰ ভাই বুলি ক’লেও অত্যুক্তি কৰা নহ’ব। সিহঁতক নুমলীগড়তে লগ পাম বুলি কৈ অফিচৰ কামখিনি লৰালৰিকৈ সামৰিলোঁ। দুপৰীয়াৰ সময়, পেটত ভোকো লাগিছিল, ভাবিলোঁ দুপৰীয়াৰ সাঁজটো লগেভাগে

চকুৰ পচাৰতে নৱেম্বৰ মাহটো শেষেই হ’ল আৰু আজি আপোনালোকৰ সন্মুখত ‘ফটাঢোল’ ই-আলোচনীৰ চতুৰ্থ বছৰ পঞ্চম সংখ্যাটো আগবঢ়াবলৈ লৈছোঁ। আলোচনীখন যুগুতাই তোলাত আটাইৰে যিমানখিনি অৰিহণা, তাৰ বাবে সকলোকে যিমান ধন্যবাদ জনালেও কমেই হ’ব। তথাপিও দুটামান কথা আপোনালোকক জনাবলৈ বিচাৰিছোঁ‌। এবছৰমান আগতেই আমাৰ শ্ৰদ্ধাৰ আৰু মৰমৰ ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদাই মোক সম্পাদকৰ দায়িত্ব বহন কৰিবলৈ অনুৰোধ (দাবী) জনাইছিল। এশ এটা সমস্যাৰ অজুহাত দেখুৱাই কথাটো কিবাকৈ তল পেলালোঁ‌। কিন্তু দুমাহমানৰ আগতে এদিন ফটাঢোল এডমিন গোটত কিবা এটা কথাত আটায়ে জোৰ কৰাত না ক’ব নোৱাৰিলোঁ।

জুলাই মাহৰ কথা। ৰিণ্টুমণি দত্ত দাই মেছেজ কৰি সুধিছিল, মই কিহত লিখোঁ। মানে, মই মোবাইলত লিখোঁনে লেপটপত? সেই সময়ত মোৰ লেপটপৰ সমস্যা এটা হৈ আছিল। সেয়ে মই মোবাইলত লিখি আছোঁ বুলি জনাইছিলোঁ। : দুমাহত ভাল হ’বনে? ভাল হ’ব লাগিব। তুমি ফটাঢোলৰ সম্পাদক হ’ব লাগিব৷ নৱেম্বৰৰ সংখ্যাটিৰ বাবে৷ মোক আচৰিত কৰি কৈ দিছিল তেওঁ। মোৰ ডিঙি শুকাই কৰকৰীয়া দিলে৷ মূৰ ঘূৰি গ’ল। মনৰ ভিতৰতে  পাগুলিলোঁ। “কথাবোৰ কি হৈছেগে? সম্পাদক? তাকো মই?” সেয়া অনুৰোধ নাছিল৷ সেয়া আছিল ৰিণ্টুমণি দাৰ আদেশ। সেয়ে হয়তো

ফেচবুকৰ লগত জড়িত হোৱাৰ এটা দশকতকৈও বেছি হ’ল। প্ৰথম এবছৰ মান Feeling very hot বা Nice weather জাতীয় পোষ্ট দিয়েই পাৰ কৰিলোঁ৷ এজন দুজনে কমেণ্ট কৰে Yes, really ইত্যাদি লিখি৷ সেয়াই আৰম্ভণি৷ তাৰ পিছত কিবাকিবি ইংৰাজীত লিখা আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ মাতৃ ভাষাত সাত-কুৰি গণ্ডা বানান ভুল হয় বাবে ২০১৮ চন মানলৈকে অসমীয়াত লিখাৰ সাহস গোটাব পৰা নাছিলোঁ। তাৰ পিছত লাহেলাহে অসমীয়া লিপিৰ লগত অভ্যস্ত হ’লোঁ যদিও বানানৰ বিসংগতি আঁতৰি নগ’ল। দুই এজন শুভকাংশীয়ে ইনবক্সত এইটো বানান ভুল হৈ আছে, সেইটো বানান

আলোচনী এখন সম্পাদনা কৰা মোৰ দৰে এজনীৰ বাবে সহজ নহয়। তাতে এই ৰিণ্টুমণি দত্তও হ’ল নাচোৰ-বাণ্ডা। ক’লে, “পাৰিবাহে, একো ডাঙৰ কাম নহয়!” আগতে বহুতো অজুহাত দেখুৱাই এইবাৰ নোৱাৰিম নকৈ সাহস গোটাই মে’ মাহৰ সংখ্যাটোত পাৰিম বুলি ক’লোঁ। মন বান্ধি লৈছিলোঁ, অমুক কৰিম, তমুক কৰিম… মুঠতে বহুত পৰিকল্পনা! এনেয়ো আমুকি ৰাতি হ’লে সাত হাল বোৱা পুৱা হ’লে এহালো নোহোৱা। পিছে এইটো কথাও ভালকৈ জানো যে নাকত তেল দি শুই থাকিম বুলি ভাবিলেও মই শুই থাকিবলৈ নাপাওঁ। আগতে এই বিষয়ে এবাৰ অভিজ্ঞতা

(আপোনালোকক সন্মুখত পালে যেনেকৈ কথাখিনি ক’লোঁহেঁতেন, তেনেকৈ কৈছোঁ। অকণো অলংকাৰ লগোৱা নাই) শ্ৰদ্ধাৰ ৰাইজ, কোনখিনিৰ পৰা আৰম্ভ কৰিম আচলতে মই ধৰিবই পৰা নাই! কথাখিনি কওঁতে বেবেৰিবাং হ’ব পাৰে। হ’ব পাৰে নহয়, হ’বই! কিন্তু মূল কথা এইখিনিয়েই। সকলোৱে জানেই মই ফটাঢোলৰ পুৰণি যদিও বিশেষ সক্ৰিয় সদস্য নহয়। ফটাঢোলৰ বহুকেইজন নেতৃস্থানীয় সদস্য অৱশ্যে ব্যক্তিগত ভাবে মোৰ ভাল বন্ধু, সেই সূত্ৰে বৰ বিশেষ সক্ৰিয় নহ’লেও গোটটোৰ লগত আত্মীয়তাটো অটুট আছে। এইটো কথাও মই ভালকৈ জানো আৰু ক’বলৈ দ্বিধাবোধ নকৰোঁ যে, বহুতে হয়তো সম্পাদক