:গুড মৰ্ণি আৰাধনা..অভিনন্দন আৰু শুভেচ্ছা.. ৩০ নবেম্বৰৰ পুৱা মেচেঞ্জাৰৰত এটা মেছেজ আহিল৷ প্ৰেৰক ৰিন্টুমণি দত্ত৷ মেছেজটো পাই অলপ আচৰিত হ’লোঁ৷ কাৰণ অভিনন্দন জনাব লগাকৈ মোৰ তেনে কিবা বিশেষ ভাল কাম সেইকেইটা দিনত কিবা হৈছে নেকি মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ৷ তেনেতে আকৌ মেছেজ আহিল : ফটাঢোল ই-আলোচনীৰ পৰৱৰ্তী সংখ্যা মানে নৱবৰ্ষৰ সংখ্যাৰ সম্পাদনাৰ দ্বায়িত্ব তোমাৰ৷ না নুশুনো দেই৷ ডিচেম্বৰৰ চাৰি তাৰিখে অফিচিয়েলি ঘোষণা কৰিম৷ মোৰ হাঁহাকাৰ লাগিল৷ মই ক’লোঁ, :দাদা মোৰ এই মাহত বৰ অসুবিধা হ’ব৷ আৰু দায়িত্ব ল’লেও এশ শতাংশ

দেবজিত শৰ্মা আৰু সম্পাদক! জীৱনত অন্ততঃ বেলেগ সপোন দেখিলেও এই সপোনটো দেখা নাছিলো বা কল্পনাৰো অতীত আছিল৷ ফটাঢোল নামৰ গোটটোলৈ অহাৰ আগলৈকে লিখাৰ নামত দুই এটা কবিতা (!) লিখিছিলো৷ গদ্য সাহিত্য লিখাৰ হেঁপাহ এটা আছিল যদিও সাহসৰ অভাৱ আৰু লাজতে থমকি ৰ’ব লগা হৈছিল৷ প্ৰায় ২ বছৰমান আগতে এই গোটটোৰ লগত পৰিচিত হ’লো, লেখাবোৰ পঢ়ি আমোদ পোৱাৰ লগতে দুই এটা মন্তব্যৰে আলোচনাবোৰত অংশগ্ৰহণ কৰিবলৈ ধৰিলো৷ চিনাকি বাঢ়িল, শুভাকাংক্ষীৰ তালিকাখন দীঘল হ’বলৈ ধৰিলে৷ লাজে ভয়ে দুই এটা লেখা দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো,

সেইয়া ২০১৭ চনৰ প্ৰথম ভাগৰ কথা। ফেচবুকৰ কেইজনমান সক্ৰিয় সদস্যৰ মাজত এটি শব্দ শুনিবলৈ পাওঁ- ‘ফটাঢোল’। অলপ খা-খবৰ কৰি গম পালোঁ এইটো এটি হাঁহি-ধেমালিৰে কথা-বতৰা কৰি ভাল পোৱা কেইজন মান সক্ৰিয় ফেচবুকাৰে মিলি জন্ম দিয়া এটি ফেচবুক গ্ৰুপ। দুদিন মান পিছত ফেচবুকৰ ভন্টি এজনীয়ে মোক এই গ্ৰুপটোত সোমাই দিলে। সদস্যসকলে ইজনে-সিজনক ‘টাৰ্গেট’ কৰি ব্যংগাত্মক পোষ্ট দিয়া-মেলা চলি থাকে। বহু ক্ষেত্ৰত পোষ্টতকৈ মন্তব্যসমূহ বেছি আকৰ্ষণীয় হয়। আমিও দুই-এক তেনেকুৱা পোষ্টত ভাগ লওঁ। তেতিয়া ‘ফটাঢোল’ৰ সদস্য সংখ্যা আছিল মাথোঁ ২০০০জন। ২১,৪৯৪ –

“এটোপ এটোপ কৰি ডাৱৰৰ পানী পৰি ভৰি গ’ল বহল সাগৰ… কণ-কণ বালি চাঁহী ইটে সিটে লগ লাগি সাজি দিলে ধৰণী ডাঙৰ…..” প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ত বিনন্দ বৰুৱাৰ এই কবিতাটি আমাৰ সকলোৰে পঢ়া চাগেʼ মনত আছে। কবিতাটি আবৃত্তি কৰি গাবলৈ খুব শুৱনি আছিল। শ্ৰেণীকোঠাত শিক্ষকে যেতিয়া আমাক এই কবিতাটো পঢ়াই থাকি আকাৰে-ইঙ্গিতে বুজাই দিছিল আৰু তাৰ পাছে পাছে আমাকো অভিনয় কৰি কবিতাটো মুখস্থ কৰাইছিল, সেইদিন ধৰি আজিলৈকে এই কবিতাটো স্মৃতিৰ পৰা মচ খোৱা নাই। কবিতাটিৰ আৰম্ভণিখিনিৰে “ফটাঢোল” আলোচনীখনৰ শাৰদীয় সংখ্যাৰ

“নাম তুমহাৰা ক্যা না জানো মে…” দুবছৰ মানৰ আগতে এই বিখ্যাত গানটোৰ সৃষ্টিকৰ্তা ৰাজকুমাৰ ঠাকুৰীয়া ছচিয়েল মিডিয়াত বৰ জনপ্ৰিয় হৈছিল। কৰ্মব্যস্ত জীৱনত এই ব্যক্তিজনৰ সৃষ্টিবোৰে হাঁহিৰ খোৰাক যোগাইছিল। তেওঁৰ ফেন ক্লাব হিচাপে খোলা এটা ফেচবুক গোটত সোমাই আমিও তেওঁকেই প্ৰধান চৰিত্ৰ হিচাপে লৈ কিছুমান কল্প কাহিনী লিখি ফূৰ্তি কৰিছিলোঁ। সেই গোটতেই লগ পাই ঘনিষ্ঠতা বাঢ়িছিল হেমন্ত কাকতি দাদাৰ সৈতে। ২০১৮ চনৰ জানুৱাৰী মাহত দাদাৰ পৰা এটা ফোন আহিল, ক’লে, : পার্থ, ফটাঢোল নামৰ ফেচবুকৰ হাস্য ব্যংগ গোটটোত তোমাক অন্তৰ্ভুক্ত কৰিম

  আজি দুমাহৰ আগৰ কথা। মানুহ এজনে মোক লেখা এটা বিচাৰিছিল। কথাষাৰ মনত ৰাখি এদিন গেৰেজ এটাত বহি থাকোঁতেই ঘটনা এটা মনলৈ অহাত লিখি পেলালোঁ। সম্পাদনাৰ দায়িত্বত থকা মানুহজনলৈ লেখাটো প্ৰেৰণ কৰিলোঁ। মানুহজন সুখী হ’ল। এটা বিশেষ গোটৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ হোৱা আলোচনীখনৰ সম্পাদক গৰাকীয়ে মোক সেই গোটটোত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিলে। মানুহজনে ই-মেগাজিনখনৰ জুলাই মাহত প্ৰকাশ পাবলগীয়া সংখ্যাটোৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব ল’বলৈ মোলৈ বাৰ্তা প্ৰেৰণ কৰিলে। মই সেইবাৰৰ সংখ্যাটোৰ দায়িত্ব বিশেষ কাৰণত ল’ব নোৱাৰিম বুলি তেওঁক অৱগত কৰিলোঁ। তেখেত মান্তি হ’ল। মানুহজনৰ সৈতে

কটন কলেজৰ সীতানাথ ব্ৰহ্মচৌধুৰী ছাত্ৰাবাস। আমি নতুনকৈ সোমাইছোঁ তেতিয়া। ফ্ৰেছমেন ছ’চিয়েল হ’বলৈ কিছুদিন বাকী থাকোতে ছিনিয়’ৰ দাদা এজনে আহি সুধিলে-‘ৱাল মেগাজিনত কোনে লিখিব পাৰিবি? দুদিন শুবলৈ নোৱাৰিবি। সকলোৰে হাতৰ আখৰ দেখা। লিখিব লাগিব’। দুদিন নোশোৱাকৈ লিখিলোঁ। মনত থাকি গ’ল সেই অভিজ্ঞতা! ৰাতি দুই বজাত পল্টনবজাৰ ষ্টেচনলৈ গৈ চাহ খাবলৈ যোৱাটো কম ৰোমাঞ্চকৰ আছিল নে সেইটো সময়ত! যিয়েই নহওঁক, পাছত অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়(এইচি)লৈ আহিলোঁ। আকৌ সেই ৱাল মেগাজিনৰ কামত লাগিলোঁ। চাৰিবছৰ কৰিলোঁ এইচিত থাকোতে। সেই মেগাজিনৰ কামত ব্ৰতী হোৱা সময়বোৰ মোৰ

ক’ৰপৰা কেনেকৈ আৰম্ভ কৰোঁ…. ২০১৭ চনৰ মে’ মাহৰ এটি সন্ধিয়া। অভিজিত কলিতা, জ্যোতিৰূপম দত্ত, মৃদুল কুমাৰ শৰ্মা, বিজয় মহন্ত, হেমন্ত কাকতি দাদা, মেঘালী দিহিঙ্গীয়া, প্ৰণীতা গোস্বামী বৰঠাকুৰ, সোণটো ৰঞ্জন বৰুৱা আৰু মই মেচেঞ্জাৰত আড্ডা মৰাত ব্যস্ত। কথাৰ প্ৰসংগত অভিজিতদাই ক’লে – ফটাঢোলৰ ভাল ভাল ব্যংগ লিখাবোৰ বাচনি কৰি এখন মাহেকীয়া ব্যংগ আলোচনী উলিয়াব পাৰি দেখোন। কথাষাৰ ওলাবলৈহে পালে, উপস্থিত সকলোৱে হাত উজান দি উঠিল। জ্যোতিদা আৰু মৃদুল লাগি গ’ল কাৰিকৰী কামখিনিত। ৰিতুপৰ্ণ বৰাক ফোন কৰা হ’ল, ৰূপসজ্জাৰ কামৰ বাবে। সি

স্থানঃ শোৱাপাটি সময়ঃ ১ এপ্রিল, পুৱা ৭ বাজি ৪৫ মিনিট চকু মেলিয়েই মোবাইলৰ ‘দাতা’ অন কৰাটো এটা অলিখিত অভ্যাস মোৰ। স্বভাৱগতভাৱে সেইদিনাও পুৱাই ‘দাতা অন’ কৰিছোঁ, দেখিছোঁ কাকতি দাই মেচেঞ্জাৰত বার্তা এটা দি থৈছে, “খনিন, তোমাৰ ফোন নংটো দিবাচোন”। মই বোলো হঠাৎ আজি দাদাই ফোন নং খুজিলে যে, তাকো ইমান পুৱাই পুৱাই। মুখ-হাতখন ধুই আহি দেখিছোঁ এইবাৰ ৰিণ্টুদাৰ মেচেজ, “তোমাৰ লগত কথা এটা আছে।” মই মনতেহে, বোলো দুইজনৰে আজি কি হ’ল! ফোন নং আদান-প্রদান হোৱাৰ পাছত কাকতি দাই ক’লে যে