চিঞাহীৰ প্ৰাচীন সুগন্ধি : সম্পাদক মহোদয়, সোমাব পাৰোঁনে? চেম্বাৰৰ দুৱাৰখন কিঞ্চিৎ ফাঁক কৰি মূৰটো সুমুৱাই ফূৰ্তিবাজ বন্ধুজনে মাত দিলে। : হাঃ হাঃ, ধেই, আহা আহা৷ বন্ধুক ভিতৰলৈ মাতি চকীখনৰ ফালে দেখুৱাই বহিবলৈ ইংগিত দিলোঁ। বন্ধু সোমাই অহাৰ সময়ত মই লেপটপটো খুলি লগতে কাগজ কলম লৈ কিবা ন’ট কৰি আছিলোঁ ফটাঢোল ই আলোচনীৰ কামত। : হয় দিয়া, ডাক্তৰৰ চেম্বাৰত আছোঁ নে সম্পাদকৰ কোঠালিত আছোঁ ধৰিবলৈকে দিগদাৰ হৈছে৷ চকীখনত বহি লৈ বন্ধুৱে হাঁহি হাঁহি আকৌ ক’লে৷ বন্ধুৰ কথা শুনি মোৰ মনটো ভৱেন্দ্ৰনাথ

ভাল মানুহৰ প্ৰেম পঢ়ি থকা দিনৰ কথা। কেতিয়াবা ঘৰত জনাই আৰু কেতিয়াবা ঘৰত নোকোৱাকৈ চিনেমা হললৈ যাওঁ। সেয়া ১৯৯২ চনৰ পৰা ১৯৯৭ চনমানৰ কথা। সেই সময়ত আমি উপভোগ কৰা অধিকাংশ বোলছবিত নায়ক আৰু নায়িকাৰ মাজত থকা প্ৰেমক মহান ৰূপত প্ৰদৰ্শন কৰা হয়। অৰ্থাৎ নায়ক আৰু নায়িকাৰ প্ৰেম ইমানেই শক্তিশালী আৰু পবিত্ৰ হয় যে এই প্ৰেমে সকলোবোৰ বাধা নিষেধ পাৰ কৰি সমাজ এখনৰ ধ্বজা বাহক হৈ পৰে। সেই সময়তেই মনত প্ৰশ্ন এটাৰ উদয় হৈছিল। সমাজৰ শ্ৰেণী ভিন্নতা, জাত-পাতৰ ভিন্নতা আদি বাদ

জপনামুখতে শৈশৱৰ ‘মেধি ঐ মেধি’য়ে আহিল খেদি: : ঐ তাৰ ঘৰ পাবলৈ হৈছেই : আজি তই আৰম্ভ কৰিবি : না: কালি সি হেডছাৰক কৈ দিম বুলি কৈছিল : ঠিক আছে, মই আৰম্ভ কৰিম। তহঁতে একেলগে গাবি… হাইস্কুলৰ তলৰ শ্ৰেণীত তেতিয়া আমি। স্কুল ছুটীৰ পাছত খোজ কাঢ়ি আমি এজুম আহি থাকোঁ ঘৰলৈ। মনজিতৰ উপাধি আছিল মেধি। সি আমাক ঘাইপথত এৰি তাৰ ঘৰলৈ বুলি উপপথেৰে সোমাই যাবলৈ লওঁতেইআমি চিঞৰোঁ -“মেধি ঐ মেধি, কুকুৰে নিলে খেদি। মেধি পৰিল খালত, কুকুৰে কামুৰিলে গালত”! সি

বিষয়ঃ ‘ফেচবুকীয়া সাহিত্যিক’, চুগাৰক’টেড মন্তব্য আৰু অন্যান্য ‘ফেচবুকীয়া সাহিত্যিক!’ যিখন প্লেটফ’ৰ্মত ভেজা দি এই মুহূৰ্ত্তত আমি কিছু কথা লিখিবলৈ সুযোগ পাইছোঁ, সেই প্লেটফ’ৰ্মখনেও ‘ফেচবুক’ৰ বুকুতেই পোখা মেলিছিল৷ সেইবাবেই হয়তো প্ৰথমতেই ফেচবুক বা ফেচবুকীয়া সাহিত্যিকৰ কথা মনলৈ অহাটো অস্বাভাৱিক নহয়৷ যতদূৰ সম্ভৱ, এই ‘ফেচবুকীয়া সাহিত্যিক’ শব্দটো প্ৰথমে ভাতৃপ্ৰতীম দিগন্ত কুমাৰ ভট্টাচাৰ্যই তেওঁৰ কোনোবা এটা ফেচবুক আপডেটত আক্ষেপ কৰি লিখিছিল৷ কোনে লিখিছিল সেই কথা সঠিককৈ মনত নাথাকিলেও কিন্তু শব্দটো মনত চিৰস্থায়ী হৈ থাকি গ’ল৷ শুনিবলৈ অলপ অখজা যেন লাগিব পাৰে, তথাপিও আলোচনাৰ

হৃদয়েই নহয়, জীৱনো এখন যুদ্ধক্ষেত্ৰ। টিকি থাকিবলৈ হ’লে ৰণক্ষেত্ৰ এৰিব নোৱাৰোঁ। গোলকীয় চাকনৈয়াত জীৱন দিনে দিনে গভীৰতালৈ গতি কৰিছে। মানুহবোৰ নিজৰ অলক্ষিতেই জীৱন যুদ্ধৰ জটিলতাত সোমাই পৰিছে। গতিশীল জীৱনৰ বাটত দৈনিক আমি হাজাৰজন অচিন লোকৰ সান্নিধ্য লভিছোঁ। দুদিনীয়া এই জীৱন নাটত লগ পোৱা কোনোজনক আমি পাহৰি পেলাওঁ, কোনোজনে আমাক পাহৰি যায়। ইমানৰ পাছতো জীৱন নিজৰ মতেই আগুৱাই গৈ থাকে। কথা নাই যে এজন মানুহে কেৱল এজন মানুহকহে হৃদয়ত স্থান দিব পাৰে। যিমান মৰম-চেনেহ আনৰ পৰা পোৱা যায়, সিমানতে নিজৰ মনটোক

“বহাগ মাথোঁ এটি ঋতু নহয় নহয় বহাগ এটি মাহ, অসমীয়া জাতিৰ ই আয়ুস ৰেখা গণ জীৱনৰ ই সাহ” গণশিল্পী শ্ৰদ্ধাৰ ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ গীতত বহাগৰ যি সংজ্ঞা সেয়াই বহাগৰ পৰিচয়ৰ বাবে যথেষ্ট৷ চাওঁতে চাওঁতে চ’ত মাহ পাৰ হৈ বহাগ সোমাবৰ হ’ল৷ গছত নতুন কুঁহিপাত, কুলি কেতেকীৰ মাত আৰু বৰ্ষাৰ আগজাননী লৈ অহা বৰদৈচিলাৰ আগমনে বহাগ অহাৰ জাননী দিছে৷ আমাৰ অসমীয়া জাতিটো এটা সংমিশ্ৰিত জাতি৷ ইতিহাসৰ বিভিন্ন সময়ত বিভিন্ন জাতি, উপজাতিৰ লোকৰ অসম ভূখণ্ডলৈ প্ৰব্ৰজন ঘটিছিল৷ সেইবাবেই হয়তো অসমত বাৰেৰহণীয়া কৃষ্টি সংস্কৃতিৰ

এই সময়, অশান্ত সময়৷ সেয়ে ভাৰাক্ৰান্ত মন৷ যোৱা ১৪ ফেব্ৰুৱাৰীত কাশ্মীৰৰ পুলৱামাত যি নাৰকীয় ঘটনা ঘটি গ’ল ই সঁচাকৈ সমগ্ৰ মানৱ জাতিৰ বাবে এটা ক’লা দিন হৈ ৰ’ব৷ আমাৰ দেশৰ ৪৪ জন সাহসী চি.আৰ.পি.এফ জোৱান শ্বহীদ হ’ল আত্মঘাটি সন্ত্ৰাসবাদী বোমাৰুৰ আক্ৰমণত৷ দেশৰ ভিতৰত এনে আত্মঘাটি আক্ৰমণে আমাৰ দেশৰ কাৰণে এক ভয়াবহ পৰিবেশ-পৰিস্থিতিৰ ইংগিত বহন কৰিছে৷ ইৰাক, চিৰিয়া আদি দেশত আত্মঘাটি আক্ৰমণৰ ভয়াবহ ছবিবোৰ নিউজ চেনেলৰ পৰ্দাত বা বাতৰি কাকতৰ পৃষ্ঠাত দেখি আহিছিলোঁ ইমান দিনে! কিমান নিৰপৰাধী মানুহ এনেবোৰ নৃসংশ আক্ৰমণৰ

  “নোৱাৰোঁ কথাটি হেৰা বেয়া কথা বৰ কদাপি নহয় সিটি কথা মানুহৰ৷“ শ্ৰেণীকোঠাত মাষ্টৰৰ মাৰৰ ভয়তে মুখস্থ কৰি আঁওৰোৱাৰ পৰা গধূলি মা দেউতাক দেখাই টেটু ফালি আবৃত্তি কৰালৈ ওপৰোক্ত কবিতালানি আমাৰ আটাইৰে আপোন৷ “তোমাৰ প্ৰিয় কবিতা এফাকি গোৱা“ বুলি কলেজ ৰেগিঙত সোধোঁতেও মুখেৰে এইফাকি কবিতাহে ওলাইছিল৷ সময় বাগৰিল৷ কবিতা নতুন হ’ল৷ মডাৰ্ণ কবিতা আহিল য’ত কবিয়ে প্ৰেয়সীৰ চুলিক চাওমিনৰ লগত তুলনা কৰিও ৱাহ ৱাহ বুটলিলে৷ খাৰখোৱা মগজুৱে কিন্তু সেইবোৰ নুবুজিলে আৰু স্কুলীয়া দিনৰ সেই সাৰুৱা কবিতাবোৰহে মনত ৰাখিলে৷ আজি ২০১৯

আজিকালি অনুভৱ হয় সময়ৰ বেগ, পোহৰৰ বেগতকৈও বেছি চাগে। সপ্তাহটোক দিন, মাহটোক সপ্তাহ আৰু বছৰটোক মাহ যেনেই লগা হৈছেগৈ। সময়বোৰ ইমান সোনকালে গুছি যায় যে তলকিবই নোৱাৰি। আগৰ 31st ৰ হেং অভাৰ নেভাগোঁতেই নতুন বছৰ আহি যায়। এনেকৈ হ’লে দেখোন বেমাৰ-আজাৰ হোৱাৰ আগতে বুঢ়া হৈয়ে মৰিব লাগিব। মৰা মেলাবোৰ বাৰু পিছে পৰে দেখা যাব। এতিয়া কথা হ’ল বুজন হোৱাৰেপৰা ভালকৈ বুজি আহিছোঁ যে সময়েই হৈছে ‘জীৱন’ নামৰ বিদ্যালয়খনৰ প্রধান শিক্ষক। প্রতিটো খোজতেই সময়ে আমাক নতুন নতুন শিক্ষা দি যায়। ভুলবোৰ

চাওঁতে চাওঁতে বছৰটো চকুৰ পলকতে পাৰ হৈ গ’ল। সৌ সিদিনা নতুনক আদৰি নাচিলোঁ বাগিলোঁ, ৰাতি পুৱাল কি নাই পুৰণিক যে বিদায় দিবলৈ হ’লেই। এয়েতো জীৱন কচুপাতৰ পানীৰ সংজ্ঞা। আজি আছে নিয়ৰৰ মুকুতা হৈ, কাইলৈ তলসৰা শেৱালি। কি পালোঁ কি নাপালোঁ বছৰটোৰ বাকী ১১ মাহত আমাৰ মনলৈ আহিছিলনে বাৰু এবাৰ? নাই অহা, কাৰণ ডিচেম্বৰ পোৱাহিয়ে নাই। মানে ডেডলাইন নাপালে আমাৰ প্ৰয়োজন কি চিন্তা কৰিবলৈ৷ ডেডলাইন ডিচেম্বৰ মানেই, অস্‌! মোৰ ফিটনেছ ধৰি ৰখাৰ সংকল্প ক’লৈ গ’ল! ৰাতিপুৱা খোজ কঢ়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ ছেঃ!