হৃদয়েই নহয়, জীৱনো এখন যুদ্ধক্ষেত্ৰ। টিকি থাকিবলৈ হ’লে ৰণক্ষেত্ৰ এৰিব নোৱাৰোঁ। গোলকীয় চাকনৈয়াত জীৱন দিনে দিনে গভীৰতালৈ গতি কৰিছে। মানুহবোৰ নিজৰ অলক্ষিতেই জীৱন যুদ্ধৰ জটিলতাত সোমাই পৰিছে। গতিশীল জীৱনৰ বাটত দৈনিক আমি হাজাৰজন অচিন লোকৰ সান্নিধ্য লভিছোঁ। দুদিনীয়া এই জীৱন নাটত লগ পোৱা কোনোজনক আমি পাহৰি পেলাওঁ, কোনোজনে আমাক পাহৰি যায়। ইমানৰ পাছতো জীৱন নিজৰ মতেই আগুৱাই গৈ থাকে। কথা নাই যে এজন মানুহে কেৱল এজন মানুহকহে হৃদয়ত স্থান দিব পাৰে। যিমান মৰম-চেনেহ আনৰ পৰা পোৱা যায়, সিমানতে নিজৰ মনটোক

“বহাগ মাথোঁ এটি ঋতু নহয় নহয় বহাগ এটি মাহ, অসমীয়া জাতিৰ ই আয়ুস ৰেখা গণ জীৱনৰ ই সাহ” গণশিল্পী শ্ৰদ্ধাৰ ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ গীতত বহাগৰ যি সংজ্ঞা সেয়াই বহাগৰ পৰিচয়ৰ বাবে যথেষ্ট৷ চাওঁতে চাওঁতে চ’ত মাহ পাৰ হৈ বহাগ সোমাবৰ হ’ল৷ গছত নতুন কুঁহিপাত, কুলি কেতেকীৰ মাত আৰু বৰ্ষাৰ আগজাননী লৈ অহা বৰদৈচিলাৰ আগমনে বহাগ অহাৰ জাননী দিছে৷ আমাৰ অসমীয়া জাতিটো এটা সংমিশ্ৰিত জাতি৷ ইতিহাসৰ বিভিন্ন সময়ত বিভিন্ন জাতি, উপজাতিৰ লোকৰ অসম ভূখণ্ডলৈ প্ৰব্ৰজন ঘটিছিল৷ সেইবাবেই হয়তো অসমত বাৰেৰহণীয়া কৃষ্টি সংস্কৃতিৰ

এই সময়, অশান্ত সময়৷ সেয়ে ভাৰাক্ৰান্ত মন৷ যোৱা ১৪ ফেব্ৰুৱাৰীত কাশ্মীৰৰ পুলৱামাত যি নাৰকীয় ঘটনা ঘটি গ’ল ই সঁচাকৈ সমগ্ৰ মানৱ জাতিৰ বাবে এটা ক’লা দিন হৈ ৰ’ব৷ আমাৰ দেশৰ ৪৪ জন সাহসী চি.আৰ.পি.এফ জোৱান শ্বহীদ হ’ল আত্মঘাটি সন্ত্ৰাসবাদী বোমাৰুৰ আক্ৰমণত৷ দেশৰ ভিতৰত এনে আত্মঘাটি আক্ৰমণে আমাৰ দেশৰ কাৰণে এক ভয়াবহ পৰিবেশ-পৰিস্থিতিৰ ইংগিত বহন কৰিছে৷ ইৰাক, চিৰিয়া আদি দেশত আত্মঘাটি আক্ৰমণৰ ভয়াবহ ছবিবোৰ নিউজ চেনেলৰ পৰ্দাত বা বাতৰি কাকতৰ পৃষ্ঠাত দেখি আহিছিলোঁ ইমান দিনে! কিমান নিৰপৰাধী মানুহ এনেবোৰ নৃসংশ আক্ৰমণৰ

  “নোৱাৰোঁ কথাটি হেৰা বেয়া কথা বৰ কদাপি নহয় সিটি কথা মানুহৰ৷“ শ্ৰেণীকোঠাত মাষ্টৰৰ মাৰৰ ভয়তে মুখস্থ কৰি আঁওৰোৱাৰ পৰা গধূলি মা দেউতাক দেখাই টেটু ফালি আবৃত্তি কৰালৈ ওপৰোক্ত কবিতালানি আমাৰ আটাইৰে আপোন৷ “তোমাৰ প্ৰিয় কবিতা এফাকি গোৱা“ বুলি কলেজ ৰেগিঙত সোধোঁতেও মুখেৰে এইফাকি কবিতাহে ওলাইছিল৷ সময় বাগৰিল৷ কবিতা নতুন হ’ল৷ মডাৰ্ণ কবিতা আহিল য’ত কবিয়ে প্ৰেয়সীৰ চুলিক চাওমিনৰ লগত তুলনা কৰিও ৱাহ ৱাহ বুটলিলে৷ খাৰখোৱা মগজুৱে কিন্তু সেইবোৰ নুবুজিলে আৰু স্কুলীয়া দিনৰ সেই সাৰুৱা কবিতাবোৰহে মনত ৰাখিলে৷ আজি ২০১৯

আজিকালি অনুভৱ হয় সময়ৰ বেগ, পোহৰৰ বেগতকৈও বেছি চাগে। সপ্তাহটোক দিন, মাহটোক সপ্তাহ আৰু বছৰটোক মাহ যেনেই লগা হৈছেগৈ। সময়বোৰ ইমান সোনকালে গুছি যায় যে তলকিবই নোৱাৰি। আগৰ 31st ৰ হেং অভাৰ নেভাগোঁতেই নতুন বছৰ আহি যায়। এনেকৈ হ’লে দেখোন বেমাৰ-আজাৰ হোৱাৰ আগতে বুঢ়া হৈয়ে মৰিব লাগিব। মৰা মেলাবোৰ বাৰু পিছে পৰে দেখা যাব। এতিয়া কথা হ’ল বুজন হোৱাৰেপৰা ভালকৈ বুজি আহিছোঁ যে সময়েই হৈছে ‘জীৱন’ নামৰ বিদ্যালয়খনৰ প্রধান শিক্ষক। প্রতিটো খোজতেই সময়ে আমাক নতুন নতুন শিক্ষা দি যায়। ভুলবোৰ

চাওঁতে চাওঁতে বছৰটো চকুৰ পলকতে পাৰ হৈ গ’ল। সৌ সিদিনা নতুনক আদৰি নাচিলোঁ বাগিলোঁ, ৰাতি পুৱাল কি নাই পুৰণিক যে বিদায় দিবলৈ হ’লেই। এয়েতো জীৱন কচুপাতৰ পানীৰ সংজ্ঞা। আজি আছে নিয়ৰৰ মুকুতা হৈ, কাইলৈ তলসৰা শেৱালি। কি পালোঁ কি নাপালোঁ বছৰটোৰ বাকী ১১ মাহত আমাৰ মনলৈ আহিছিলনে বাৰু এবাৰ? নাই অহা, কাৰণ ডিচেম্বৰ পোৱাহিয়ে নাই। মানে ডেডলাইন নাপালে আমাৰ প্ৰয়োজন কি চিন্তা কৰিবলৈ৷ ডেডলাইন ডিচেম্বৰ মানেই, অস্‌! মোৰ ফিটনেছ ধৰি ৰখাৰ সংকল্প ক’লৈ গ’ল! ৰাতিপুৱা খোজ কঢ়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ ছেঃ!

যোৱা সপ্তাহৰ এটা অলস দুপৰীয়া৷ মায়ে আহি ক’লে “মামনি মাহীয়েৰহঁতৰ ছোৱালী ৰিণীৰ আজি বিয়া৷” উচপ খাই উঠিলোঁ: “কি ৰিণীৰ বিয়াৰ কথা ক’বলৈ আহিছ অ’, তাই ক্লাছ ছিক্স নে ছেভেনতহে পঢ়ে।” মায়ে পোন্দোৱাকৈ চাই একো উত্তৰ নিদিয়াকৈ গুছি গ’ল৷ কেইটামান মুহূৰ্ত পিছতে মোৰ ভুল ভাগিল৷ এৰা, এইখনো অসমীয়া সমাজৰ এখন এৰাব নোৱাৰা বিয়া৷ ‘কইনা’ ক্লাছ ছিক্স বা ছেভেনত পঢ়ি থাকোঁতেই হোৱা বিয়া৷ আজিৰ পৰা দুটা দশক আগতে আমাৰ চুবুৰিটোত এনে বিয়াৰ একোটা খবৰে অলস দুপৰীয়াবোৰ হঠাত্‍ চঞ্চল কৰি তুলিছিল৷ আমাৰ লগতে

“জীৱন জীৱন বৰ অনুপম” এসময়ত এঘৰ মানুহৰ পিছফালৰ বাৰীখনতে থকা গছ এডালৰ ওপৰত এটা কাউৰীয়ে খুব সুখৰে বাস কৰি আছিল। নিজৰ ইচ্ছামতে ঘূৰি-ফুৰি থাকে আৰু মন গ’লেই যেনিবা ৰমলিয়াই মানুহ ঘৰলৈ আলহি অহাৰ বতৰা দিয়ে। তেনেকৈয়ে তাৰ দিন যায় ৰাতি আহে। এদিন হ’ল কি মানুহঘৰৰ গিৰিহঁতে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ এটা সুন্দৰ ধুনীয়া বগা ৰঙৰ ৰাজহাঁহ পোহাৰ উদ্দেশ্যে আনি পিছফালৰ পুখুৰীটোতে চৰিবলৈ এৰি দিলে। সেই সময়তে আকৌ কাউৰীয়ে বাহিৰতে দুপৰীয়া আহাৰসাজ গ্ৰহণ কৰি অলপ সময় জিৰাই লওঁ বুলি বাহলৈ উভতি আহোঁতেই বগা

এমাহ আগতে এদিন বিপদত পৰি মোৰ মনলৈ অহা বহুতকে সহায় বিচাৰি ফোন কৰিলোঁ – “কেনেবাকৈ মোক এইবাৰ উদ্ধাৰ কৰা দোস্ত৷ তোমাৰ এই সহায় মই কোনোকালেই নাপাহৰোঁ৷” সেইফালৰ পৰা বিভিন্ন উত্তৰ – “ইস্‌! কি যে কোৱা বন্ধু! মোৰ দৰে ডালদৰিদ্ৰ এটাক খুজি লাজ কিয় দিছা? তুমিচোন জানাই মোৰ অৱস্থা।” “দাদা, আপোনাৰ পৰাহে খুজিম বুলি ভাৱি আছিলোঁ৷ পূজাও আহিলেই৷ এইবাৰ আমাৰেই একদম বেয়া অৱস্থা।” “ইয়ে ৰাম! বৰ বেয়া সময়ত খুজিলা৷ দুদিন আগতে এজনক দি দিলোঁ৷ এতিয়া একদমেই খালী৷ বেয়া নাপাবা ভাই৷” “এইমাহত

চেন্স অৱ হিউমাৰ: বহুদিন আগতে নানা পাটেকাৰৰ চিনেমা এখন চাইছিলোঁ৷ চুবুৰীয়া ঘৰৰ মানুহ এজনৰ ঘৈণীয়েকৰ জন্মদিন উদযাপন কৰি কিবা কিবি হৈ হাল্লা হৈ থাকোতে পাটেকাৰৰ টোপনি নোহোৱা হয়৷ শেষত বন্দুক এটা লৈ শূন্যতে দুবাৰমান ব্লেঙ্ক-ফায়াৰ কৰি তাহাতৰ ঘৰ গৈ ওলাই গৃহস্থক সোধে, “ইটনা সন্নাতা……না না…. ইটনা চৌৰ চাৰাবা কিউ হেই ভাই?”, লজ্জিত ভদ্ৰলোকে কয় বোলে তেওঁৰ আজি স্ত্ৰীৰ জন্মদিন৷ তাতে পাটেকাৰে পুনৰ সোধে- “তো কৌনচা তীৰ মাৰ লিয়া জনম লেকে? আঔৰ ইনমে তুমহাৰা কনট্ৰিবিউচন ক্যা হেই?” আচলতে কথাটো হ’ল কিছুমান