অন্ধবিশ্বাসৰ জুইয়ে শেহতীয়াকৈ অসমখন ছানি ধৰাৰ সময়তেই মনত পৰিছিল দেৱকান্ত সন্দিকৈ ছাৰলৈ। ছাৰৰ আদৰ্শক সদায়ে প্ৰণিপাত কৰা মইজনীয়ে ছাৰৰ ফোন নম্বৰ সংগ্ৰহ কৰি শংকামিহলি আবেগেৰে ছাৰলৈ ফোন লগালো।সুদূৰ গুৰগাঁৱলৈ ফুৰিবলৈ যোৱা ছাৰে কিন্তু অপ্ৰত্যাশিতভাৱে ভাল সঁহাৰি জনালে। যিহেতু ছাৰক চাক্ষুসভাৱে লগ পোৱাটো সম্ভৱ নহ’ল গতিকে ফোনযোগে এই সাক্ষাৎকাৰ লোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰা হ’ল। ছাৰৰ দৰে স্পষ্টবাদী তথা যুক্তিত আপোচবিহীন ব্যক্তিত্বৰ সান্নিধ্যলৈ অহাটো ফটা-ঢোলৰ বাবে এক মাইলৰ খুঁটি। ছাৰৰ সতে কথা পতাৰ আগতে ছাৰৰ কিতাপসমূহ পুনৰবাৰৰ বাবে লুটিয়াই বগৰাই চাইছিলো। সাক্ষাৎকাৰৰ

আচম্বিতে ফোন নম্বৰটো পাইছিলো তেখেতৰ । প্ৰিয় ব্যক্তিগৰাকীৰ ফোন নম্বৰ হাতত পৰাটোৱেই আচলতে এটি পথৰ দুৱাৰ মুকলি । ময়ো যেন এটি পথৰ সন্ধান পালোঁ । নাম্বাৰটো লৈ সেউজীয়া বুটাম টিপিছিলো । এখন গ্ৰন্থৰেই অসমৰ চুকে কোণে বিখ্যাত হৈ পৰা প্ৰচাৰবিমুখ লেখকগৰাকীক লগ পোৱাটো আমাৰ বাবে এক সফলতা নুবুলি নোৱাৰি, কাৰণ তেখেতে ব্যৱহাৰ কৰা ছদ্মনামত আচল ব্যক্তিগৰাকীক লগ পোৱাটো ইমান মুখৰ কথা নহয় । প্ৰথম ফোনকলটোতে তেখেতৰ আপোনত্বৰে ভৰা কথা শুনি তবধ মানিছিলো, চিকুটি চাইছিলো, “সঁচাকৈনে, সঁচাকৈয়ে মই তেখেতৰ লগতে কথা

ফটাঢোলঃ অসমৰ পাঠক সমাজৰ বাবে ডাঃ ভৃংগেশ্বৰ শৰ্মা এটা অতি চিনাকি নাম৷ আপুনি এজন সুগল্পকাৰ,প্ৰবন্ধকাৰ,ঔপন্যাসিক আৰু এজন নিপুণ ব্যংগ-সাহিত্যিক৷ আপোনাৰ হৃদয়স্পৰ্শী গল্পসমূহে বিৱেকৱান আৰু সংবেদনশীল পাঠক সমাজৰ অন্তৰ সদায়েই আলোড়িত কৰি আহিছে৷ স্পষ্ট আৰু প্ৰত্যক্ষ বক্তব্যৰে সমৃদ্ধ মননশীল আৰু চিন্তা-উদ্ৰেককাৰী প্ৰবন্ধসমূহে জনমানসত এক সুকীয়া স্থান দখল কৰিছে৷ উপন্যাস-ৰচনাত থকা আপোনাৰ দক্ষতা আৰু নৈপুণ্যতাকো পাঠকে বিনাদ্বিধাই শলাগিছে৷ কিন্তু আমাৰ ভাৱ হয়, ডাঃ ভৃংগেশ্বৰ শৰ্মাৰ প্ৰতিভা আৰু সৃষ্টিশীলতাৰ অপূৰ্ব আৰু উৎকৃষ্ট চানেকী বহন কৰিছে আপুনি ৰচনা কৰা হাস্য-ব্যংগ লিখনিসমূহেহে৷ সমসাময়িক সমাজখনৰ নানানটা

  নব্বৈৰ দশকত বিস্ময় আলোচনীৰ পাতত অপু আৰু চেণ্টুদা নামৰ দুটি চৰিত্ৰই ভুমুকি মাৰিছিল। দুয়োকে কিতাপৰ চৰিত্ৰ যেন অনুভৱ হোৱাই নাছিল, দুয়োকে একেবাৰে প্ৰাণৱন্ত যেন লাগিছিল। অপু, চেণ্টুদা এই দুয়োটা চৰিত্ৰকে পাঠকে অত্যন্ত আগ্ৰহেৰে আঁকোৱালি লৈছিল। ইয়াৰ পিছতেই পঢ়ুৱৈৰ দাবী অনুযায়ী অপু, চেণ্টুদাৰ ইটোৰ পাছত সিটো কাহিনী লেখকজনে লিখি উলিয়াইছিল। এইসমূহ চিৰিজ জনপ্ৰিয় হোৱাৰ অন্যতম কাৰণ আছিল বৰ্ণনাৰ চমৎকাৰিতা। তদুপৰি চেণ্টুদাৰ মুখৰ সানমিহলি অদ্ভূত ভাষাটোৱেও পাঠকক আমোদ দিয়াৰ ক্ষেত্ৰত বিশেষ অৰিহণা যোগাইছিল। এই জনপ্ৰিয় চৰিত্ৰকেইটাৰ স্ৰষ্টাজন আছিল বৈদুৰ্য্য বৰুৱা। অপু

অসমীয়া ছবি আৰু অভিনেত্ৰী চেতনা দাস- এই দুয়োটা নামেই ইটোৱে-সিটোৰ লগত ওতঃপ্ৰোতঃভাৱে জড়িত। ক’বলৈ গ’লে যেন একেটি মুদ্ৰাৰ ইপিঠি-সিপিঠি। নিজকে মঞ্চ অভিনেত্ৰী বুলি অভিহিত কৰিলেও অসমীয়া ছবি জগতলৈ চেতনা দাসৰ অৱদান যে অপৰিসীম সেয়া অসমীয়া ছবিজগতৰ লগত জড়িত শিল্পী-কলা-কুশলীকে আদি কৰি সমগ্ৰ অসমবাসীয়ে অন্তঃকৰণেৰে সমৰ্থন কৰে। বিগত কেবাদশক ধৰি অসমৰ মঞ্চ তথা ছবিজগতত নিজৰ অস্তিত্ব বৰ্তাই অহা চেতনা দাস কেৱল অভিনয়ৰ লগত জড়িত শিল্পী বুলি ক’লে ভুল কোৱা হ’ব। তেওঁক অসমৰ মানুহে যেতিয়াই বিচাৰে কাষতে পায়। সেয়ে তেওঁ কৰ্মক্ষেত্ৰলৈ অহা-যোৱাৰ

অসমৰ অভিনয় জগতৰ এক অতি পৰিচিত আৰু জনপ্ৰিয় নাম, বৰ্তমান সময়ৰ জনপ্ৰিয় ধাৰাবাহিক “বৰলা কাই”ৰ মুখ্য চৰিত্ৰৰ অভিনেতা হিৰণ্য ডেকা৷ মঞ্চ তথা চলচ্চিত্ৰ জগতত বলিষ্ঠ হাস্য-ব্যংগ অভিনয়ৰ দ্বাৰা অসমৰ দৰ্শকৰ মনত সুকীয়া স্থান দখল কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা হিৰণ্য ডেকা ডাঙৰীয়াই ১৯৯৩ চনত মুক্তিপ্ৰাপ্ত হলধৰ ছবিৰ জৰিয়তে চিনেমা জগতত ভৰি দিছিল৷ চলচ্চিত্ৰ জগতত অভিনয়ৰ ৰূপালী জয়ন্তী পাৰ কৰা ডেকা ডাঙৰীয়াৰ বিষয়ে পাঠকক কিছু কথা জনোৱাৰ উদ্দেশ্যৰে ই-আলোচনী “ফটাঢোলৰ” তৰফৰ পৰা এটা সাক্ষাৎকাৰ লোৱা হৈছিল৷ অত্যন্ত ব্যস্ততাৰ মাজতো আমাক কিছু মূল্যবান সময়

পুণ্য শইকীয়া অসমৰ সাহিত্য জগতৰ এটি অতি পৰিচিত নাম৷ বৰ্তমানলৈকে প্ৰকাশিত ‘বন কেচেৰুৰ পাত’, “জিন্দাবাদ মূৰ্দাবাদ”, “নিৰ্জন উপকূল(গীত)”, “নেপথ্যত গুণগুণনি”, “শব্দৰ কাৰ্টুন” আদি প্ৰায় সোতৰ খন গ্ৰন্থৰ লগতে প্ৰায় তিনিশ কবিতা, একুৰি আঠটা গল্প, প্ৰায় তিনিশ ব্যংগ ৰচনা, ডেৰকুৰি প্ৰৱন্ধ, দুকুৰি ব্যক্তিগত ৰচনা, একৈশখন নাটক, আঢ়ৈকুৰি গীত আদৰে অসমীয়া সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰখনলৈ, বিশেষকৈ ব্যংগ সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰখনলৈ অনবদ্য অৱদান আগবঢ়োৱা পুণ্য শইকীয়া অসম আৰু অসমীয়াৰ বাবে সমাদৃত নাম৷ ‘অগ্ৰদূত’ কাকতত ‘নেপথ্যত গুণগুণনি’ শীৰ্ষক ৰচনালানিৰে অসমীয়া ব্যংগ সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰখনত আলোড়ন সৃষ্টি কৰি প্ৰতিজন