(১) ফে’চবুকৰ আজৱ দুনীয়া চাবলৈ বঢ়িয়া হ’লেও পিচে “ফ্রেণ্ড”বোৰ প্ৰায়ে ওলায় ঘূণীয়া যাক দেখিবা গদগদ্ সলাই ৰূপ ফটাফট্ দোভাগ ৰাতি মেছেজ দিয়ে তুমি বহুত ধুনীয়া। (২) কোনে কাক  কিমান ভালপায় গমিবলৈ গ’লে এদিন এৰাতি যায় আজি বোলে যিজন আতোলতোল কাইলৈ শুনো চকুৰ কুটা দাঁতৰ শূল ফে’চবুকত বন্ধুত্বই ঘনাই ৰং সলায়। (৩) লাইক কমেণ্ট দিয়াজনে প্ৰতিদান পায় নহ’লে কিন্তু কোনেও ঘূৰিকে নাচায় কোনো কোনোৱে বাইট দিয়ে যেন মডেল ৰ’ল দেখি শুনি বোলা যায় হৰি ব’ল হৰি ব’ল বিউটিপ্লাছে ফে’চবুকৰ ৰূপত ৰহণ

বৰলাৰ বিলৈ শুনক ৰাইজ কলিজা ফাটি যায়, কিমান যে কৰে যতন তথাপি  ছোৱালী পাবলৈ নাই। ক’লা চানেকীয়াই  হ’বলৈ ফেয়াৰ, ফেয়াৰ এণ্ড হেণ্ডচম  ঘঁহি লৈছে কেয়াৰ। ক্ষীণ-মীনসকলে গৈছে জিম, শৰীৰটো বঢ়াই হৈছে ভীম। খাইছে দৈনিক একডজন ডিম। পেটুৱাবোৰে পেট কমাই হৈছে ছিক্স পেক। ছোৱালীবোৰে নাচাই কিয় হৈছে নেকি মন ঠেক। আমাজন, ফ্লিপকাৰ্ট, মিন্ত্ৰাৰ  লৈছে  বহু অফাৰ, দিনক দিনে বৰলাবোৰ  হৈছে দেখনিয়াৰ।   হে প্ৰভু বৰলাৰ জীৱনটো বাৰু  কিয় হৈছে ইমান দীঘলীয়া, কাট কুট কৰি অবিলম্বে  পতি-পৰমেশ্বৰ কৰি দিয়া। মাকবোৰে কাম কৰি

ফেচবুকীয়া যুঁজ এঘৰী যুঁজি চাওঁ শিয়াল পণ্ডিতৰ জ্ঞান বিচাৰি যাওঁ কথাৰে বান্ধে সাগৰ যুঁজোতে লাগে ভাগৰ কামৰ ‘কা’ নাই মাথোঁ খুটি তাল বাওঁ। শিয়ালৰ সভাত আজি লাগিল দন ৰাজপাটলৈ আছিল শিয়ালীৰো মন নিবোকা গেৰেলা ভাই বিপদতো মাত নাই খঙত শিয়ালীৰ উশাহ হৈছে ঘন। বিতং খবৰ পাবলৈ ‘পৰ্টেল’ চালোঁ জীয়া বানৈৰ জীয়েকক মৰা দেখিলোঁ সাংঘাতিক জিনিছ্‌ জীয়াতে কৰে ফিনিছ্‌ উশাহটো ঘূৰাই কোনোমতে পলালোঁ। ভদীয়া কুকুৰৰ আৰাও দীঘলীয়া বোধন দাইটিৰ কইনা কুমলীয়া ৰাং কুকুৰৰ জোপ শিতানত বৰটোপ মুধৰফালে আহি শিয়ালে দিছে হোৱা।

(১)  অহেতুক ভয় খাইছিলোঁ চন  দুহেজাৰ বাৰত   যদি পৃথিৱী ডুবে পানীত ওলামগৈ নে পাৰত  টিকটৰ যিহে দাম  আমিবোৰে ক’ত পাম  মিছাতে থকা দিনকেইটা পৰি ৰ’ম ধাৰত।  (২)  টেঙা তেতেলীৰ বাকলিত হিৰৌ হিৰৌইন এডবোৰত আমি পাগল তাতেই পাওঁ চিন  ডম্বৰুৰ মাতত বৰফ চানপাপৰি পপিনচ মেংগ’বাইট বগৰীগুড়ি নাপাওঁ  আৰু সেই নব্বৈ দশকৰ দিন ☆ ★ ☆ ★ ☆

আঁমঠু ক’লা পৰিল         পেটমোচা ল’ৰাটো আওমৰণে মৰিল।  কথাচহকী  বাপেকৰ ফোঁপজহী কথা           বৰটোও  যিটো  হ’ল বাঘৰ আগতেল খোৱা।    কথাত কিন্তু বৰ চহকী বাৰে যোৰা দিয়া    এঠাইত কাটিলে সি সাত ঠাইত গজা।      গাখীৰতে ম’হৰ খুটি  কুঁজাৰ মূৰত কিল      শহুৰ-শাহু লগ লাগি বাঢ়িল নিচাৰ কোব!      শাহুয়েকো যিজনী টুপাই বুৰ মৰা         জীয়েকতকৈ বুঢ়ী আৰু এখোপ  চৰা।       কিনো চাবা পুৱা-গধূলী পোহাৰী-চুপতি    এনে মানুহ অজীন পাতকী শালৰ মাজৰ শিঙি ধুনপেচ কিনো চাবা, ম’হতকৈ শিং চৰা পৈয়েকৰ ঘৰ নাতিদূৰৈত ৰিং মাৰিলে শুনা।    ফটাকঁথা তিতে মানে গালৈকে গধূৰ 

খঙতে থূপ খাইছে কপালৰ ৰেখা ভালেদিন লিমাৰিক পোৱা নাই দেখা ভবাবোৰ নাহেচোন ক’ত গ’ল লগ কোন পালে ধৰি টপাটপ্‌ ল’ম এটা লেখা। গৈ আছিল লয়লাসে লিমাৰিক বাই মই বোলো ক’ত যোৱা দেখাদেখি নাই আহাচোন আহা বুলি  ক’লোঁ কথা ‘দিল’ খুলি  বায়ে বোলে মৰা কিয় টেন্‌চন খায়।  ভয়ভীত আঁতৰালোঁ মৰসাহ কৰি  এইবাৰ লাগিবই বুলি ল’লোঁ ধৰি যেনে চিন্তা তেনে কাম নপঢ়িলে বেয়া পাম সেইবুলি বহি লৈয়ে চিন্তি আছোঁ হৰি। ধন্যবাদ নিবেদিলোঁ বাইজনী অ’ই সাহসকেই দিলা আহি হাঁহিটিকে লৈ আৰু আছে বহুবোৰ 

ক্লেশ বাপেক আছিল মাটিৰ মালিক খেলিছিল তীৰ মাটি বেচি দিয়া যুদ্ধৰ অপ্ৰমাদী বীৰ  পুত্র ধনো একেই বদন  মদৰ আড্ডাই তেওঁৰ সদন কৰ্মফলৰ বেদনাত হয় মাটি চিৰা-চিৰ।  ভেশ অনলাইন থাকে তিনিপ্ৰহৰ জলাই সেউজীয়া লাইট টপিক বোৰত বীৰ বাপু কমেণ্টেৰে ফাইট  বুদ্ধিজীৱীৰ যিটো লবী তাৰে বাপু পৰজীৱী  আদৰ্শবাদীৰ ঢেমাঢোল পিটি নিজ স্বাৰ্থত টাইট।  দেশ নিত্য নতুন পৰীক্ষা নিৰীক্ষা নিত্য নতুন ঘোষণা নৃত্য চন্দত আবেগ নাচে বিৰোধীৰ ভণ্ড ৰটনা  ফ্ৰী ৰেচন ফিৰাই কৰত সাধু জনতা মৰে  ভৰত  নিজ শিক্ষাৰে আগবঢ়াতেই সাধু জনতাৰ প্ৰেড়ণা।

আঘোণ মাহৰ অন্তিম দিন পুহ আছেহি ৰৈ। মোহনক মাতিলে চাৰি ঘৰত  ভোজ খাবলৈ।। আবেলিৰে পৰা কেইবাবাৰো কৰি অহা-যোৱা। মোহনে কৰিলে পেট খালী  ৰাতিলৈ ন-খোৱা।। লংপেণ্ট পিন্ধি ভোজ খালে পেট ভৰাবলৈ টান। সেয়ে সি ঘৈণীয়েকক বোলে  চুৰিয়াখনকে আন।। প্ৰথম ঘৰত মাছে-শাকে উদৰ পূৰাই খালে। দ্বিতীয় ঘৰত হাঁহৰ মঙহ অমৃতৰ দৰে পালে।। তৃতীয় ঘৰত ৰঙালাও কচু-শাকৰ ভাজি। মোহনে বোলে খোৱাতহে বল কোনে পাই আজি।। তিনিঘৰত শেষ কৰি  শেষৰ ঘৰলৈ বুলি। পথাৰেদি পোনাই যাওঁতে  কমৰ ল’লে খুলি।। যোৱাৰ পথত মোহনৰ  পেটৰ গোলমাল আহিল।

১/ ফেচবুকৰ মায়াময় জগতত সোমাল  গোপাল, কিতাপৰ পোক গুচি মুখপুথিৰ ৰসেৰে জীপাল । জীৱনৰ দুপৰ বেলা, খেলিছে যৌৱনৰ খেলা, ছোৱালী বিচাৰি ককবকাই  কি যে মহা পয়মাল ।   ২) ফেচবুকৰ ফাকুৰে বৃদ্ধবোৰ হৈছে ডেকা-ডেকেৰী। ধৰিছে মৌৰাৰ চালি কেমেৰাৰে এজ মিৰাকল কৰি। খোলে বুঢ়াই পিৰীতিৰ পেৰা, সকলোৰে বুকুত বজাই নেগেৰা, গাভৰু বুলি মেচেজ মেচেজ খেলি পালে মস্ত সেকা ।   ৩/ আগফালে টিকনিৰ লৈ  সময় যায় উকলি । হাতেৰে যায় সৰকি যেন মৰুভূমিৰ বালি। কৰিবলৈ আছে বহু কাম , মনে ভাৱে

                 (১) আধুনিক কবিতা কামটো উজু সজা অভিধানতে পাবাই শব্দবোৰ খজা              নিমিলিলে হানি নায়              লিখিলেই হৈয়ে যায় অৰ্থ দৰকাৰ নাই তেহে লাগে মজা।                (২) লিখা-মেলা কামটো তেনেই উজু কাম ‘ণ’ হ’বনে ‘ন’ হ’ব দৰকাৰ কি তাত               অভিধান চাব নায়               সময় এনেয়ে যায় বহুতে বেয়া পায় শুধৰালে বানান।             (৩) সকলোৱে সাহিত্য ৰচিব নোৱাৰিব পাৰে ছবি অঁকা, গান গোৱা কিবা এটা পাৰে                পাচি,খৰাহি, চালনী               হ’ব লাগে কাম মিহি যি জানে তাকে প্ৰদৰ্শন কৰিব পাৰে‌।