পাঞ্জাবাৰী অভিমুখে আহি থকা চিটিবাছখন দিশপুৰৰ পৰা নাতিদূৰৈৰ আস্থানটোত নিয়মমাফিক ৰৈ গ’ল৷ নিৰ্বিকাৰ ভাৱ এটাত মই বহি আছিলোঁ, শেষৰফালৰ পৰা গন্তি কৰিলে দুই নম্বৰ আসনখনত, খিৰিকীৰ কাষত অৰ্ধশুদ্ধ হাৱা খাই৷ মোৰ একেবাৰে কাষৰ বাঁওফালে বহি আছে বাইদেউ এগৰাকী আৰু তেওঁৰ কাষতে খিৰিকীৰ কাষত ছয়-সাতবছৰীয়া জীয়ৰী৷ বোধহয় তেওঁলোক নিয়মীয়া ক্ৰীড়া অনুশীলনৰ পৰা আহিছে৷ বাছখন ৰোৱাৰ কেইছেকেণ্ডমান উকলিছে৷  হঠাতে আস্থানৰ কাষতে থকা ম’ম’ৰ ভ্ৰাম্যমান দোকানখনলৈ চাই বাইদেৱে চিঞৰে- ‘হেই ম’ম’ৱালা! ম’ম’ৱালা!’           -ম’ম’ৱালাই নুশুনে৷  বাইদেৱে পূৰ্বতকৈ মাতটো ডাঙৰ কৰি চিঞৰে-‘ম’ম’ৱালা!’ এইবাৰো ম’ম’ৱালাৰ কৰ্ণ-গোচৰ

নৱজ্যোতি যুৱক সংঘৰ ল’ৰাকেইটাই থিয়েটাৰ মাতিছে, ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰ। এই লৈ গোটেই গাঁওখনত দুমাহ আগৰ পৰাই এটা উত্‍সৱমুখৰ পৰিৱেশ। কমিতিৰ ল’ৰাকেইটা এখোপ চৰা, সিহঁতৰ ভৰি এইকেইদিন মাটিত পৰাই নাই। দিনটো চকত আড্ডা আৰু সন্ধিয়া হ’লেই কাৰ ঘৰত চিজন টিকট লৈ ‘হামলা’ দিব পাৰি তাৰেই আলোচনা। আহ্বায়ক কমিটিৰ সম্পাদক পিংকু হালৈ এই আলোচনাৰ মধ্যমণি। কৈলাশবাসী শিৱৰ লগত যেনেকৈ অনবৰতে নন্দী-ভৃণ্ডী, ভুত-প্ৰেত এইবোৰ লাগি থাকে,  পিংকুৰ সোঁৱে-বাৱে, আগে-পিছে এইকেইদিন অলেখ ভুপ-প্ৰেত। কোনোবাই যদি ফ্ৰী টিকটত নাটক চোৱাৰ মাথা মাৰি আছে, কোনোবাই মাথা মাৰি

: হেৰি, শুনিছেনে? : শুনি আছোঁ, কোৱা৷ : কথা এটা ভাবিছোঁ৷ : এটা কিয়, হেজাৰটা ভাবা৷ কোনে মানা কৰিছে? : পেংলাই কৰিব নালাগে৷ পেপাৰখনৰ পৰা মূৰটো তুলি শুনক৷ সেইখন গোগ্ৰাসে গিলিব নালাগে৷ : এইবাৰ চণ্ডিকা আগতীয়াকৈ ধৰালৈ নামিলেইনে? : কি ক’লে? কি ক’লে? শুনা-নুশুনাকৈ ক’ব নালাগে৷ ডাঙৰকৈ কওক৷ শেষৰ সংলাপটো দত্তই স্বগতোক্তি কৰাৰ দৰেই কৈছিল৷ কিন্তু দত্তই যে তেওঁকেই উদ্দেশ্য কৰি কিবা কৈছে সেইটো দত্তনীয়ে নুবুজাকৈ নাথাকিল৷ কাজেই দত্তনী গুজৰি উঠিল৷  : নাই হে একো কোৱা নাই৷ : এ হ’ব৷

শেহতীয়াকৈ মিচেচ বৰুৱাই ফেচবুকত নিজৰ প্ৰফাইল ফটোবোৰ সঘনাই সলনি কৰিবলৈ লৈছে। এখন ৰাতিপুৱা, এখন দুপৰীয়া আৰু আন এখন ৰাতি। এনেই মই লোকৰ ৱাইফৰ প্ৰফাইল পিক খুচৰি নুফুৰোঁ বাৰু, পিচে মিষ্টাৰ বৰুৱাকো টেগ কৰি ফটোবোৰ দিয়াতহে কৌতুহলটো বেচি হ’ল৷ কৌতুহল দমন কৰিব নোৱাৰি এদিন বেলতলা বজাৰত লগ পাই মিষ্টাৰ বৰুৱাক কাটিং মাৰি সুধিয়ে পেলালোঁ-  : কি হে বৰুৱা, আপোনাৰ পত্নীৰ ফেচবুকৰ নিচা বৰকৈ লাগিছে দেই! ডেইলী তিনি চাৰিখনকৈ ফটো দি আছে, কেচটো কি? হাজাৰ হাজাৰ ফেন ফলৌয়িঙেৰে মানুহজনী চেলিব্ৰিটি হ’বলৈ গৈ

গোলাঘাটৰ বিখ্যাত হামদৈ পথাৰ। ৰাস্তাটোৰ দুয়োপাৰে দুখন বৃহৎ পথাৰ। গোলাঘাটৰ ফালৰ পৰা গ’লে বাওঁহাতৰ পথাৰখনত এখন শ্মশান। জনবসতি বুলিবলৈ বৰ বেছি মানুহ নাই। সন্ধ্যাৰ পাছত মানুহৰ আহ-যাহো যথেষ্ট কমি যায়। হামদৈ পথাৰ দিনত যিমান ধুনীয়া, ৰাতি সিমানেই জয়াল। দুয়োখন পথাৰৰ মাজৰ ৰাস্তাটোত হামদৈ পুল। আগতে বৃহস্পতিবাৰে হামদৈ পুলত বগা কাপোৰেৰে ডাঙৰীয়া বহি থাকে বুলি মানুহে বিশ্বাস কৰে। দুই এজনে দেখিছেও হেনো, বৃহস্পতিবাৰে ৰাতি বগা ঘোঁৰা এটাৰ ওপৰত উঠি বুঢ়া ডাঙৰীয়া ৰাস্তাত ঘূৰি ফুৰে…..দুই এজনে ঘোঁৰাৰ খোজৰ শব্দও শুনিছে।  চাৰিজন বন্ধু

সিদিনাৰ কথা। জালুকবাৰীৰ ওচৰতে চিনাকি এঘৰত বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ আছিল। মালিগাঁৱত যিহে ট্ৰেফিক জাম হয় আজিকালি, সেইফালেৰে যাবলৈয়েই টেনছন। তাতে আকৌ মাজে মাজে ফ্লাই-অ’ভাৰৰ পৰা কি পৰে ঠিকনা নাই, ক’ত পানীৰ পাইপ ফুটি মানুহক উটুৱাই নিয়ে ভাবিলেই ভয়-শংকা বাঢ়ে। কেতিয়াবা পাণবজাৰৰ পৰা জালুকবাৰী পাবলৈ ডেৰ ঘণ্টাও লাগে। পিচে, চিনাকি মানুহৰ বিয়া, যাবতো লাগিবই। বিয়া বা আন তেনেধৰণৰ নিমন্ত্ৰণ থাকিলে আমি সাধাৰণতে সেইদিনা ঘৰত বিশেষ একো নাখাওঁ। পাৰিলে খাৰ খাওঁ। খাৰ খালে হেনো হজম হোৱাৰ পাছত বেছিকৈ খাব পাৰি। সেইদিনাও আমি পুৱাৰে

: ঐ পংকজ, দহ পইচা এটা আছেনে? : আছে, বিছ পইচাই আছে। : প্লিজ, দহ পইচা এটা দেচোন, বৰ চানাচুৰ খাবলৈ মন গৈছে! : হেৰৌ, এই বিছ পইচা মোৰ চিটি বাছৰ ভাড়া; তই জানই দেখোন কাছাৰীৰ পৰা চানমাৰী কলনিলৈ চিটি বাছৰ ভাড়া বিছ পইচা! : দোস্ত, এটা কাম কৰ! তই মোক দহ পইচা এটা দে আৰু তোক আজি মোৰ লগত গুৱাহাটী ক্লাৱলৈকে ৰিক্সাত  লৈ যাম। : সঁচাকৈয়ে কৈছ নে? : বিদ্যা মাইৰী, একেবাৰে সঁচা কৈছোঁ; স্কুল ছুটি হোৱাৰ পাছত মই

: ৰহমান দা, এই নাৰী জাতিক বুজিবলৈচোন বৰ কঠিনহে! : হেৰা বিকাশ, বিয়া পতা তোমাৰ এবছৰেই হোৱা নাই দেখোন। এতিয়াই কপাল থুপাই নাৰীৰ মহিমা বুজিবলৈ গ’লে পগলাহে হ’বাগৈ! হৈছে কি? : এ.. বিয়া নপতাকৈ আছিলোঁ জীৱনটো অনুপম অনুপম যেন বোধ হৈছিল হে দা। মিছাতে ডিঙিত ফুলৰ মালা এডাল ৰভা সজাই পিন্ধাই ল’লোঁ। : উফ! হৈছে কি? সেইটো কোৱা। : হৈছে কি মানে! মই মোৰ জীৱনসংগী গৰাকীৰ অন্তৰখন বুজি চিনি পাবলৈ ইমান কষ্ট হৈছে! নেজানো কি বিচাৰ বুদ্ধিৰে এজনী নিমাতি কইনাক

: খালে খালে, মোৰ চাকৰিটো খালে ঐ৷ অ’ বাইদেউ, আমটো নাখাব প্লীজ৷ আপোনালোকে আমটো খালে মোৰ চাকৰিটো আৰু নাথাকে৷ প্লীজ, আমটো নাখাব৷ : হেৰি, কি খালে খালে কৰি আছে? কোনে ক’ত কি খালে? নিশাৰ কামখিনি অঁতাই থৈ বিছনাত দীঘল দিয়া দময়ন্তীৰ চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিলহে মাত্ৰ৷ গিৰীয়েকে টোপনিতে মুখেৰে ভোৰভোৰাই উঠাত তাই সাৰ পালে৷ কাটি হৈ শুই থকা গিৰীয়েক ৰামেশ্বৰৰ বাহুত সোঁহাতেৰে দুবাৰমান মৃদু ঠেলা মাৰি দময়ন্তীয়ে গিৰীয়েকক জগোৱাৰ চেষ্টা কৰিলে৷ : মোৰ চাকৰিটো নাথাকিব আৰু! নীলাক্ষী আৰু ডলী মেডাম, প্লীজ

ধেৰাম্…… গোটেই বিছনাখন এফালে খোলখাই গ’ল আৰু জিত বিছনাৰ সৈতে পকাত পৰি গ’ল। বিছনা: হেৰ’ কাম নাই বন নাই বিছনাতে ম’বাইলটো পিতিকি পিতিকি পৰি থকাত তোৰ স্বাস্থ্য যেনেকৈ পৰি গৈছে মোৰ স্বাস্থ্যও তেনেকৈ পৰি আহিছে। জিত: কাম নাই বুলিছই যেতিয়া আৰু কৰিম কি! বিছনা: মাৰে-দেউতাৰে ৰাতিপুৱাৰে পৰা হাত দুখনে কৰি থকাবোৰকে কাম বুলি কয়। অলপটো সহায় কৰি দিব পাৰ।  জিত: তইনো কি কৰ, পৰিহে থাক। বিছনা: পৰি থকাটোৱেইতো আমাৰ কাম। আগৰ দিনত মানুহে পোহৰ নৌহওঁতেই  বিছনাৰ পৰা উঠি আহি কামত