নমস্কাৰ, ফটাটিভিৰ “ৰামবাণ” অনুষ্ঠানলৈ মই দীপলিনাই আপোনালোক সকলোকে স্বাগতম জনাইছোঁ‌। আজি আমি ৰামবাণত সমাধান কৰিবলৈ লোৱা বিষয়টো হ’ল-  “লাভলীনাই অলিম্পিকত কিয় স্বৰ্ণ জয় কৰিব নোৱাৰিলে, বা “ভৱিষ্যতে স্বৰ্ণ জয় কৰিবৰ বাবে তেওঁ কিদৰে আগবাঢ়িব লাগিব”। এই গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়টো আলোচনা কৰিবৰ বাবে আমি আজি কেইজনমান বিশিষ্ট খেলুৱৈক ষ্টুডিঅ’লৈ আমন্ত্ৰিত কৰি আনিছোঁ‌। প্ৰথমতে আহকচোন আমি আমাৰ আজিৰ পেনেলিষ্টসকলৰ সৈতে চিনাকি হওঁ!  এয়া মোৰ কাষতে আছে ৰাজনীতি ক্ষেত্ৰখনৰ কৃতি খেলুৱৈ শতদল শৰ্মা। সৰুৰে পৰা স্কুল তথা নিজৰ গাঁ‌ৱত গ্ৰুপিজমৰ খেলেৰে তেওঁৰ খেলুৱৈ জীৱন

বিছনাখনৰপৰা কোনোবাই যেন পদুম বড়োক  টানিব ধৰিছে৷ টোপনিৰ পৰা সাৰপাই গ’ল সি৷ চকুকেইটা মোহাৰি মোহাৰি সন্মুখত ভগৱান নৰসিংহক দেখি যথেষ্ট ভয় খালে৷ জোৰকৈ চিঞৰি শ্ৰীমতীক মাতিলে যদিও কথাখিনি মুখৰ পৰা ওলাই নাহিল৷ নৰসিংহই আঙুলিৰে চুপচাপ থাকিবলৈ ইংগিত দি পদুমক দাংকোলাকৈ বিছনাৰ পৰা উঠাবলৈ ধৰিলে৷  “তাৰমানে পৃথিৱীত মোৰ সময় শেষ৷ ইমান সোনকালেই পত্নী পুত্ৰৰ পৰা আঁতৰাই নিব বুলি ভবা নাছিলোঁ৷ পিচে যমদূতৰ সলনি প্ৰভু নৰসিংহ কিয় আহিল মোক উঠাবলৈ?” কথাটো ভাবি পদুম বৰ আচৰিত হ’ল৷   : প্ৰভু আপুনি কেতিয়াৰ পৰা যমৰাজ বিভাগত

এনেবোৰ কথাতে মোৰ খঙে চুলিৰ আগ পায়গৈ। মৰম বুজি নোপোৱা মানুহবোৰৰ ওপৰত মোৰ ভীষণ খঙ উঠে। ইমান মৰম কৰোঁ, তথাপিও নুবুজে। পিন্ধা-উৰা, ওলোৱা-সোমোৱা, খোৱা-বোৱা একোতে হাত নধৰোঁ কাহানিও। নুবুজে, তথাপিও নুবুজে। মৰমৰ প্ৰতিদান বা কৃতজ্ঞতাবোধ বোলা বস্তুটো একেবাৰেই নাই। স্বাৰ্থপৰ মানুহ। ইমানেই স্বাৰ্থপৰ যে নিজৰ বাহিৰে আমাৰ কথা নাভাবে কাহানিও। এদিন বুলি কৈ দুই তিনিদিন নহাকৈ থাকে। মানুহটো এদিন নাহিলেই মোৰ  উচপিচ লাগে। হাত ভৰি নচলা যেন হয়। কঁপনি এটাই ভৰিৰ পৰা মূৰলৈকে চেপি আনে। মানুহটোৰ খবৰ জানিবলৈ মনটোৱে হাঁহাকাৰ

এই উৎকট গেলা গৰমত দহি দহি দুপৰীয়াৰ ৰন্ধন প্ৰক্ৰিয়া সমাপ্ত কৰিলোঁ। দাঁত নিকটাই হাঁহি থকা বাচনসোপাক চৈধ্য পুৰুষ ধৰি এনেকুৱা গালিৰ বৰ্ষণ কৰিলোঁ যে সময়তকৈ কিছু আগতে বাচনসোপা চাফা হৈ জিকি গ’ল মোৰ মনত চলি থকা নিৰ্বাচনী প্ৰক্ৰিয়াত। তামোল এখন মিঠা মছলা সহিতে মুখত হেঁচি ঠেলি ভৰাই ল’লোঁ। ভাতৰ লগত ভাতকেৰেলাৰ পিটিকা এখন বনাইছিলোঁ। জিৰাবলৈ বুলি বিছনাত ভাজ এটা দিয়াৰ লগে লগেই কিয় নাজানো পিটিকাৰ ভাত কেৰেলাকেইটালৈহে মনত পৰিল। গৰম ভাত কেৰেলাকেইটাৰ ওপৰত ফুট ফুটীয়া তিলৰ মিশ্ৰণ সনাৰ নিচিনা অৱস্থা

পৰহি নগাঁও চহৰলৈ গৈ আছিলোঁ৷ মোৰ সমুখত উদং ৰাস্তা৷ গতিকে মনখুলি বাহন চলাবলৈ সুবিধা৷ নতুন অসমৰ ‘নতুন নায়ক’জনে গাড়ীৰ গতিবেগ চল্লিছৰ পৰা ষাঠিলৈ সলনি কৰাৰ যুগান্তকাৰী আৰু বৈপ্লৱিক সিদ্ধান্তটো এইখিনিতে বিশেষভাৱে উল্লেখযোগ্য৷ এতিয়া স্বাভাৱিকতেই আমি উৎসাহিত আৰু আনন্দিত৷ সেয়ে কণ্ঠত ভূপেনদাৰ ‘মইনাজান, মইনাজান লুইত পাৰে হ’লোঁ’ শীৰ্ষক গীতটি গাই গাই কোবাল গতিৰে আগবাঢ়িছোঁ৷ উৰিয়াগাঁৱৰ চ’কটো অতিক্ৰম কৰি এশ মিটাৰমানহে গৈছোঁ৷ তেনেতে ঘটিল এটা শিহৰণকাৰী ঘটনা৷ ক’ৰবাৰপৰা উৰি অহা ঈষৎ ৰঙা পিক্ এসোপাই মোৰ গাল-মুখ আৰু চোলাৰ উপৰিভাগ তিয়াই পেলালে৷ মুখেৰে

ইউনিভাৰিচিটিত পঢ়ি থাকোঁতে প্ৰায়েই পিণ্টুৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ। তাৰ ঘৰ জালুকবাৰীত হোৱাৰ বাবে ক্লাছত পলম হোৱাৰ দিনা ৰাতিও থাকিছিলোঁ মাজে সময়ে। প্ৰথমবাৰ পিণ্টুৰ ঘৰলৈ যাওঁতেই লগ পাইছিলোঁ সেই বৰতাজনক। আমি ঘৰ সোমাওঁতে তেওঁ চ’ৰাঘৰত বহি পিণ্টুৰ দেউতাকৰ সৈতে চাহত চুমুক দি টিভি চাই আছিল। সেইদিনা টিভিত দেখুৱাই আছিল আমেৰিকাত বানপানী হোৱাৰ খবৰ। বৰতাই কৈছিল,  : নহ’ব কিয় বানপানী? আণ্ডাৰগাউনত ঘৰ বনাই বনাই পানী আণ্ডাৰগাউন হ’ব নোৱাৰা কৰিছে। সেইবাবে পানীয়ে অভাৰগাউন মাৰি দিছে। গোটেই দেশখন পকী কৰি থৈ দিলে পানী লিক মাৰি

এতিয়া সকলোতে গণতন্ত্ৰৰ যুগ, বনৰ ৰজা এতিয়া আৰু সিংহ নহয়, সিংহৰ বংশানুক্ৰমিক শাসন কেতিয়াবাই ওৰ পৰিল। এতিয়া বনতো চৰকাৰ গঠন হয় ৰাজনৈতিক ভাবে, গণতান্ত্ৰিক প্ৰথাৰে। এতিয়া শাসনত বলিষ্ঠ অংশীদাৰ হ’ল শিয়াল, কাৰণ ইহঁতৰ সংখ্যা বেছি, অতিপাত হুলস্থূলেৰে সদন উত্তপ্ত কৰি ৰাখিব পাৰে। সিংহ বা বাঘৰ শক্তি বেছি থাকিলেও ৰাজনৈতিক অপৰিপক্কতা আৰু আভ্যন্তৰীণ কন্দলৰ বাবে ইহঁতক কোনেও সমৰ্থন নিদিয়ে, গতিকে সঘনাই নতুন দল গঠন কৰে আৰু নিৰ্বাচনত মুখ ঠেকেছা খায়। হাতীয়ে  নিজৰ শান্ত-শিষ্ট, অমায়িক স্বভাৱৰ বাবে নিজে ৰজা হ’ব নোৱাৰিলেও এতিয়ালৈকে

নাৰ্ছিং হোম এখনৰ স্বত্বাধিকাৰীয়ে চহৰখনত বিলাসী হোটেল এখন স্থাপন কৰিছে৷ ইমানদিনে স্থানীয় লোকসকলে যিখন হোটেলক বিলাসী বুলি গণ্য কৰিছিল সেইখন হোটেলতকৈ অধিক সা-সুবিধা থকা হোটেল এইখন৷ এই হোটেলখনতে ছেমিনাৰ এখনৰ আয়োজন কৰা হৈছে— গ্ৰামাঞ্চলত নাৰী সবলীকৰণ বিষয়ক ছেমিনাৰ৷ ছেমিনাৰখনৰ আয়োজক হ’ল ‘ৱৰ্ক ফ’ৰ দ্য ভিলেজ’ নামৰ এন জি অ’ এটা৷ চহৰখনত থকা স্থানীয় মহিলাৰ স্বেচ্ছাসেৱী সংগঠন এটাৰ সহায়ত ছেমিনাৰখনৰ আয়োজন কৰা হৈছে৷ এন জি অ’টোৰ সভানেত্ৰীগৰাকী ৰাজ্যৰ এগৰাকী মন্ত্ৰীৰ পত্নী৷ আনহাতে সম্পাদিকাগৰাকী আকৌ এজন উচ্চপদস্থ আৰক্ষী বিষয়াৰ পত্নী৷ দুয়ো ৰাজ্যৰ

নহয়, এনেকৈ থাকিলেতো নহ’ব, লগৰ সকলোৱে লকডাউন বুলি কিবা নহয় কিবা কৰিছে, অন্ততঃ কোনোৱে একো কৰিব নোৱাৰিলেও বিয়াকে পাতি পেলাইছে। অন্য নহ’লে অন্ততঃ ফেচবুকৰ টাইম লাইনতটো জিলিকাইছে যুগ্মজীৱন প্ৰতিছব্বিখন। দহজনৰ মাজৰ আলোচ্য বিষয় হৈছে সিহঁতৰ যুগ্মজীৱন, জীৱনলৈ সলনি আহিছে সিহঁতৰ, ছোৱালীবোৰে বোৱাৰী হৈ  ফাৰ্ষ্ট কিটচেন বুলি নহ’লে বা বেষ্ট ইন ল’ বুলি গিৰিয়েকৰ ঘৰৰ মানুহৰ লগত ফ’টো দিছে, ল’ৰাবোৰে মানুহজনী নহ’লে বা ঘৰৰ লখিমী বুলি ফ’টো দিছে। সেইদিনা আনকি সিয়ে টিউচন কৰা দশম শ্ৰেণী ছোৱালীজনীয়ে এচটা সেন্দূৰ আঁকি গিৰিয়েকৰ বুকুত

: গায়ক হ’বনে? ভাল বিধৰ? : কোনবিধ লাগিব বাইদৌ, নতুন নে পুৰণা? : ভাইয়া, আগৰবাৰ পুৰণা নিছিলোঁ, সৱ জুঠা ওলালে, নতুন দিয়া।  : কিমান দিম বাইদৌ? : ঘৰত সৰুকৈ কিবা এটা পাতিছোঁ, ২০-২৫ জনমান মানুহ হ’ব। কিমান ল’লে হ’বগৈ বাৰু? : তিনি কিলোমানে হৈ যাব,…. “ঐ পোৱালী, বাইদৌক নতুন গায়ক তিনিকিলো পাল্লা কৰি দে… সৰু সৰু দিবি…”  : সৰু সৰু নালাগে, ডাঙৰ দিয়া।  : বাইদৌ, ডাঙৰ ল’লে  দুই-চাৰি পিচ উঠিব, সৰু সৰু ল’লে সকলোৰে ভাগত এক-আধা পিচ পৰিব …  :