উৎকট গৰমত প্ৰাণ যোৱাৰ অৱস্থা। কি টাউন, কি গাঁও সকলোতে একেই গৰম। যেন বেলিটো ইচ্ছা কৰিয়েই নামি আহিছে মানুহমখাক এশিকনি দিবলৈ। নয়নে ইচ্ছা কৰিয়েই কলেজলৈ নগ’ল। পদূলিমুখৰ বকুল জোপাৰ তলতে কেইদিনমানৰ আগতে ককাকে বাঁহৰ চাং এখন বনাইছিল। তাতে বহি নয়নে মোবাইলটোকে খুঁচৰি আছিল। : অ’ বোলো হাইঠা মাটিত পৰিল অৱশেষত। সেইদিনা ইমানকৈ মাতিলোঁ, হেৰৌ আহচোন চাঙখন বনাইছোঁ, এবাৰ বহি চা। নাই, তাৰ সময়েই নাই। মোৰ আগেদিয়েই ভটভটি চলাই গুচি গ’লি? এতিয়া একা? : ককা, তুমি মোক ঠাট্ৰা কৰিছা? : নাই

জানুৱাৰী মাহৰ শেষৰ ফালে মন কৰিলোঁ যে মাৰ্চ মাহত এইবাৰ চাৰি দিনৰ বন্ধ এটা পৰিছে! সাধাৰণতে ফেব্ৰুৱাৰী, মাৰ্চৰ বন্ধত হয় কেপটাউনলৈ নহয় ওচৰৰে ক্লেৰেন্সৰ ফালে পাৰিলে এপাক মাৰি থোৱা হয়! এইবাৰো আৰু তিনিদিন ছুটি লৈ কেপটাউনৰ ফালেই যাম বুলি ভাবিছিলোঁ, কিন্তু এইবাৰ অলপ বৰষুণটো বেছি হৈ থকাৰ বাবে কেপটাউনৰ যাত্ৰাটো কেনচেল কৰি ঠিক কৰিলোঁ ‘ড্ৰেকেন্সবাৰ্গ যাম’!  এনেকুৱা নহয় যে ড্ৰেকেন্সবাৰ্গ যোৱা নাই, আচলতে প্ৰায় ১০০০ কিঃমিঃ দীঘল পৰ্বত মালাৰে ড্ৰেকেন্সবাৰ্গ, গতিকে সেই ১০০০ কিঃমিঃৰ পশ্চিম অংশটোলৈ গৈছোঁ যদিও প্ৰকৃতিৰ সকলো

এদিন নগেনে বন্ধু খগেনক  ফুৰিবলৈ যাবলৈ লগ ধৰিলে। কথামতেই কাম। পিছদিনা দুয়ো বন্ধু পুৱা ৭মান বজাত গাড়ীত উঠিল।  দুপৰীয়া প্ৰায় ১.৩০ মান বজাত ফুৰিবলৈ যোৱা মানুহজনৰ ঘৰত উপস্থিত হ’ল।  তেওঁলোকক  দেখা পাই গৃহস্থই আঁঠুলৈ সেৱা ল’লে। খগেনেও ভক্তি ভাৱৰ পৰিৱেশটো দেখি ভাল পালে আৰু মানুহ ঘৰৰ প্ৰতি এটা শ্ৰদ্ধাৰ ভাৱ উপজিল।  এইপিনে  পুৱাই  ঘৰত যি চাহকাপৰ লগত দুখন বিস্কুত খাইছিল। তাৰ পিছত পানী এটোপালো পেটত পৰা নাই। অৱশ্যে খাবলৈ সময়ো পোৱা নাছিল। সেয়ে খগেনৰ ভোকতে অৱস্থা কাহিল। ভোক লগাটো স্বাভাৱিক

তেনেই সৰল নবৌজনী, নিকা অন্তৰৰ বৌজনীয়ে বাহিৰৰ জটিলতা বুজিও নাপায় আৰু ভাবিও নাথাকে। নিজস্বভাৱে থাকি ভালপোৱা নবৌজনীয়ে সেইবাবে সমস্ত পৃথিৱীখনকেই সৰল বুলিয়েই ভাবে। পাৰে যদি সহায় কৰে, নোৱাৰিলেও মাত দিয়ে সাহস দিয়ে। আলফুলীয়া অনুভৱবোৰে তলমলাই থাকে মানুহজনীৰ হৃদয়খন। নাথাকিবনো কিয় ফুলক ভালপোৱা মানুহ তেওঁ। কাঁইটক একাষৰীয়া কৰি ফুলৰ সুবাস বুটলিব জানে। নবৌৰ মুখত ধুনীয়া ধুনীয়া কথাবোৰ শুনি তেওঁক শুভাকাংক্ষীসকলে হাতত কলমটো ল’বলৈ অনুপ্ৰেৰণা যোগালে। কিতাপ পঢ়ি ভালপোৱা মানুহজনীয়েও কলমক সাৰথি কৰি ল’বলৈ সৰহপৰ নালাগিল। শব্দ আৰু ভাবৰ সংযোজনে সোণত সুৱগা

সৰুকালৰ কথাবোৰ মনত পৰিলে, আনৰ কেনে লাগে নেজানোঁ; মই পিছে নিজেই মোৰ এই আদহীয়া বয়সৰ মনটোৰেই, সেইটো বয়সলৈ ওভতি গৈ নুমলীগড় চাহ বাগিচাৰ নতুন বাবু লাইনৰ চুবুৰীটোত বীৰদৰ্পে দপদপাই থকা, নোদোকা কলাফুল ওলোৱাকৈ হাফপেন্ট পিন্ধা, থুপুকা ল’ৰা এটাই সেই তেতিয়াই কৰা কাণ্ড-কাৰখানা কিছুমান, ল’ৰাটোৰ পিছে পিছে ঘূৰি-ফুৰি চাই থকা যেন লাগে। এতিয়া সেইবোৰ চাই হাঁহি উঠে (কেতিয়াবা খঙো উঠে) যদিও ল’ৰাটো কিন্তু তাৰ নিজৰ কামত মচগুল! ময়ো তাৰ পিছে পিছে তাৰ কথা-কাণ্ড চাই মচগুল হৈ থাকোঁ। বছৰৰ এই সময়ৰ ‘বাটে

ৰাতিপুৱাই সাৰ পাই প্ৰথমেই মনলৈ আহিল কথাটো। একেজাপে মেচিনটোতহে ভৰি দিলে ‘পাদস্পৰ্শম ক্ষমশ্বমে’ বুলি । দুইকেজি বাঢ়িলহে দেখোন। কেনেকৈ?? এইকেইদিন পুৰা চাইকেল চলাইছে  দেখোন !! কমক চাৰি বাঢ়িলহে । টিঙিচকৈ খঙটো উঠি গ’ল । ড্ৰেছিংখনৰ সন্মুখত থিয় হৈ নিজকে লক্ষ্য কৰিলে অলপ সময় । ঠিকেই আছে দেখোন । এনেয়ে দেখুৱাইছে। মেচিনটোতহে কিবা গণ্ডগোল আছে দেই । মানুহবোৰে যে এনেয়ে কয় পাই।  হব  যা ,যি হয় দেখা যাব । আকৌ আওকাণ কৰিলে কথাটো ।  ৰাতিপুৱাৰ চাহ কাপ বিনা চেনীৰেই খাই অৱশ্যে

যদিও বিশ্বকাপ ফুটবলত ভাৰতবৰ্ষই এটাও টীম পঠিয়াবলৈ সক্ষম হোৱা নাই, (মানে ‘কোৱালিফাই’ কৰিব পৰা নাই) কিন্তু ভাৰতবর্ষক ‘বিশ্বগুৰু’ বুলি কোৱাৰ বহুত থল আছে৷ তাৰে অন্যতম এটা কাৰণ হিচাবে মিষ্টাৰ নটোৱাৰলাল ওৰফে মিথিলেছ শ্ৰীবাস্তৱৰ কথাই ক’ব পাৰি যিয়ে বিশ্ব ইতিহাসৰ ‘সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ’ দহজন ঠগৰ ভিতৰৰ এজন বুলি নিজৰ নাম ইতিহাসৰ পাতত সোণালী আখৰেৰে লিখি গৈছে৷ সৰুসুৰা ঠগামী নহয়, জানি আচৰিত হ’ব যে তেওঁ তাজমহলক তিনিবাৰ, লালকিল্লাক দুবাৰ আৰু আনকি ভাৰতৰ পাৰ্লিয়ামেণ্ট ভৱনটোকে এবাৰ বিক্ৰী কৰি দিছিল৷ আন্তৰ্জাতিক অপৰাধ বিশেষজ্ঞসকলৰ মতেও মিষ্টাৰ নটোৱাৰলাল

(স্বনামধন্য ভ্ৰমণকাহিনী লিখক দেৱজিত শৰ্মালৈ কৃতজ্ঞতাৰে)  আপোনালোকে সকলোৱে জানেই, ফটাঢোল অসমীয়া ভাষা সংস্কৃতি সাহিত্যৰ হৈ নিজ নিজ ফটাঢোল কোবাব খোজা সকলৰ বাবে আজিৰ দিনত একমাত্ৰ বিশ্বাসযোগ্য প্লেটফৰ্ম। ফটাঢোলে অনুভৱ কৰে, অসমীয়া জাতিয়ে হোৱাই নোহোৱাই নিজৰ ফটাঢোল কোবাব নজনা বাবেই আজি ভাৰতভূমিত নিজৰ অস্তিত্বক লৈ সংকটত ভুগিব লগা হৈছে। আমি বুজি উঠিছোঁ যে আমাৰ পৰোচী ৰাজ্যৰ বাসিন্দাসকলৰ দৰে প্ৰচণ্ড আত্মবিশ্বাসেৰে নিজ নিজ ফটাঢোল কোবোৱাৰ প্ৰচেষ্টাইহে আমাক আমাৰ অধিকাৰ আৰু প্ৰতিষ্ঠা দিয়াব পাৰিব। আজিকালি ফটাঢোল কোবোৱাৰ যুগ, যি কোবাব নোৱাৰে সি গোল্লাই

(১) ট্ৰেইন বুলি ক’লে মোৰ অভিজ্ঞতাৰ অন্ত নাই৷ শনিবাৰে সন্ধিয়া ট্ৰেইনত উঠিয়েই ঘৰমুৱা হওঁ, আকৌ সোমবাৰে ৰাতিপুৱা গুৱাহাটীৰ কৰ্মস্থলী পাওঁ ট্ৰেইনত উঠিয়েই৷ বছৰৰ পিছত বছৰ এনেকৈয়ে চলি আছে৷  বহুবছৰ আগৰ কথা৷ এবাৰ কি হ’ল! ৰঙিয়াৰপৰা মই ঘৰলৈ যাব লাগে৷আধাঘণ্টাৰ বাট৷ ঘড়ী চাই দেখিলো ৭-৩০ বজাৰ পেচেঞ্জাৰখন ৰঙিয়া আহি পাবৰ হৈছে৷ দৌৰি দৌৰি ষ্টেচন পালো৷ ষ্টেচনত দেখিলো পেচেঞ্জাৰখনে দীঘলকৈ উকি এটা মাৰি চলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছেই৷ ইষ্টদেৱতাক স্মৰণ কৰি কিবাকৈ ট্ৰেইনখনত জাপ মাৰি উঠিলোঁ৷ চকু দুটা মুদি কিছুপৰ ফোপাই-জোপাই চকু দুটা মেলি

‘দাদা কওক’ ম’বাইলৰ স্পীকাৰ হৈ মোৰ কাণৰ ভিতৰলৈ গতি কৰা সেই চিনাকি শব্দ দুটাত কিবা এটা আত্মীয়তা আছে। অত দিনৰ মূৰত ফোন। দুটা ৰিঙৰ পাছতেই ফোন ৰিচিভ কৰি এনেকৈ আৰম্ভ কৰিছে যেন সঘন যোগাযোগৰ মাজতে আমি আজিও আছোঁ। মনটো ভাল লাগি গ’ল। ‘কেনে আছা বীৰেন?’ ‘মোৰ নাম লৈ কিবা লিখিবলৈ লৈছে ন?’ লাজ লাগি গ’ল। ইমান দিন সম্পৰ্কহীন হৈ থাকি হঠাৎ ৰাতি ৯ বজাত কৰা ফোনটোৰ উদ্দেশ্য বীৰেনে ইতিমধ্যেই উলিয়াই পেলাইছে। লাজ পালেও লাজ নলগাৰ দৰে থাকি নিজৰ উদ্দেশ্য সাধন