কিছু অগতানুগতিক সত্বা থাকে যিয়ে সময়ৰ বুকুত নিজৰেই এক সুকীয়া লহৰ সৃষ্টি কৰি থৈ যায়, যাক কালৰ স্ৰোতেও মচিব নোৱাৰে৷ তেনে এক ব্যক্তিত্বৰ নামেই হৈছে, প্ৰয়াত সীমান্ত বৰা ওৰফে বুবু৷  ইতিহাস প্ৰসিদ্ধ জাগী গাঁৱৰ শিক্ষাবিদ স্বৰ্গীয় কৃষ্ণৰাম বৰা আৰু স্বৰ্গীয়া লিলিমাই বৰাৰ জেষ্ঠ সন্তান সীমান্ত বৰাৰ জন্ম হৈছিল ১৯৭২ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহৰ ১ তাৰিখে৷ সংস্কৃতিবান পিতৃ আৰু মাতৃৰ সন্তান সীমান্ত বৰাও আছিল সংস্কৃতিৰ সাধক৷ সৰুৰে পৰা চিত্ৰকলাৰ লগতে নাট্য আৰু গীত মাতৰ লগতো খুব ঘনিষ্ঠ ভাবে জড়িত আছিল৷ কৰ্মজীৱনত ব্যৱসায়ী

‘ফটাঢোল ই-আলোচনী’ৰ এটি সুন্দৰ শিতান ‘শিল্পীৰ পৃথিৱী’ত আমি চিনাকি হওঁ এনে কিছু শিল্পীৰ সৈতে, যাৰ বাবে জীৱনৰ অন্য নাম সাধনা।শিল্পীৰ পৃথিৱীখনত এনে কিছু শিল্পী আছে,যি কেৱল আৰ্থিক অনাটনৰ বাবেই কাৰো পৰিচিত নহয়। আহকচোন,তেনে এজন অখ্যাত  শিল্পীৰ বিষয়ে জনাৰ প্ৰয়াস কৰোঁ। ৰমেন মুদৈ।লক্ষীমপুৰৰ ঘাগৰ নদীৰ পাৰৰ ৰমেনদাৰ ঘৰত উপস্থিত হৈ অনুভৱ কৰিছিলোঁ যে ঘৰখনৰ প্ৰতিটো আচবাবপত্ৰই ব্যতিক্ৰমী।বাহিৰত দেখিছিলোঁ এখন আৰামী চকী আৰু এখন বিছনা।প্ৰথম দেখি ধৰিবই পৰা নাছিলো কিন্তু পিছত গম পালো যে সেই আৰামী চকী আৰু বিচনাখন কাঠেৰে  নহয়,বাঁহৰেহে তৈয়াৰী।মাত

  শিল্পৰ পৃথিৱীত মুক্তমনে বিচৰণ কৰি সমাজত কলাৰে ৰহণ চৰোৱা সুন্দৰৰ সাধকসকলক জনসমাজত অধিক ওচৰৰ পৰা চিনাকি কৰি দিয়াৰ উদ্দেশ‍্যে সৃষ্ট এই শিতান ‘শিল্পীৰ পৃথিৱী’। এই শিতানত এইবাৰৰ শিল্পী শ্ৰী লুইতমণি শইকীয়া। ‘নিবনুৱা HUB’ৰ প্ৰতিষ্ঠাতা লুইতমণি, তুলিকাৰ পৰশত মূল‍্যহীনক অমূল্য কৰি তুলিব পৰা লুইতমণি। গোলাঘাট জিলাৰ সৰুপথাৰ অঞ্চলৰ ১ নং গন্ধকৰৈ গাঁৱৰ নিৱাসী শ্ৰীযুত লীলাধৰ শইকীয়া আৰু শ্ৰীযুতা ভানুপ্ৰিয়া শইকীয়াৰ সুযোগ‍্যা সন্তান শ্ৰী লুইতমণি শইকীয়া। বৰ্তমান কটন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ স্নাতকোত্তৰ অন্তিম বৰ্ষৰ ছাত্ৰী লুইতমণিৰ সৰুৰে পৰাই আছিল এটি কলাত্মক মন। মহাবিদ্যালয়,

শিল্পী পৰিচিতি শিতানত এইবাৰ আপোনালোকৰ সৈতে গৌৰীপুৰ, ধুবুৰীৰ (কুৰিৰ পাৰ) এগৰাকী ক্ষণজন্মা শিল্পী শ্ৰীযুত কৰেনদ্ৰ চন্দ্ৰ ৰায় দেবক চিনাকি কৰাই দিবলৈ পাই নথৈ আনন্দিত হৈছোঁ। ভাৰতৰ স্বাধীনতা লাভৰ আগতেই জন্মগ্ৰহণ কৰা শ্ৰীযুত ৰায় বৰ্তমান নব্বৈ (৯০) বছৰীয়া এজন ভদ্ৰলোক। তেখেতৰ প্ৰায় সকলো ধৰণৰ আৰ্টৰ লগত ভালদৰে চিনাকি। তেখেতে বহুকেইজন জমীদাৰ, ৰজা, স্বাধীনতা সংগ্ৰামীৰ চিত্ৰ ইতিমধ্যে অংকন কৰিছে আৰু এইসমূহৰ কিছু অংশ অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত ৰখা হৈছে। নিৰন্তৰ চিত্ৰ অংকন কৰি গৈছে বিভিন্ন পটভূমিক লৈ৷  কিন্তু তেখেতে আৰ্থিক দৈন্যতাৰ বাবে চিত্ৰ

আপাত দৃষ্টিত শিক্ষা,এটা নিৰাপদ কৰ্মসংস্থান আৰু পৰিয়াল পোষণ- এজন মানুহৰ জীৱন পৰিক্ৰমা এনেকুৱা এটা চক্ৰৰ মাজেৰেই চলি থাকে৷ প্ৰচলিত ব্যৱস্থাটোৱেই আমাক তাকেই শিকায়,’সময়’ নামৰ মাপকাঠি এডালৰ জোখত কামবোৰ কৰিবলৈ৷ ইচ্ছা কৰা হ’লেও তেখেতেও তাকেই কৰিব পাৰিলেহেঁতেন৷ কি নাছিল তেওঁৰ-এটা অভিযান্ত্ৰিক ডিগ্ৰী,নিজৰ যোগ্যতা অনুসাৰে পোৱা এটা চাকৰি আৰু সময়ে সময়ে পদোন্নতিৰ সম্ভাৱনাৰে প্ৰতিষ্ঠা লাভৰ এটা সেন্দুৰীয়া পথ৷ অথচ আজি কোনোবা এটা মাহত তেখেতৰ দুইচকীয়া বাহনখনৰ মাহেকীয়া কিস্তি দিবলৈকো টনাটনি হৈ যায়৷ তাৰ পাছতো তেখেত থমকি ৰোৱা নাই কিন্তু! ৰুক্ষ কংক্ৰিটৰ দেৱালবোৰ

খুব সৰল চাৱনিৰ, মাৰ্জিত ব্যৱহাৰ আৰু ৰং লগা এযোৰ পোছাক৷ নীলিম মহন্ত নামটো শুনিলে মনলৈ এইখন ছবিয়েই ভাঁহি আহে৷ সদায়েই নিজৰ বাহনত ৰং তুলিকা সহ কংক্ৰিটৰ কঠিন ৰুক্ষ দেৱালত প্ৰাণ দিব পৰাকৈ সৃষ্টিৰ সকলোবোৰ সঁজুলি লৈ সাজু হৈ থকা সত্বাটোৱেই হৈছে নীলিম মহন্ত৷ যাক কোনোদিনে নম্বৰ সৰ্বস্ব শিক্ষা ব্যৱস্থাই শিৰ নত কৰিব নোৱাৰিলে৷ মুক্ত বিহংগৰ দৰেই নিজৰ সপোনৰ আঙুলিত ধৰি খোজ দি দি লক্ষীমপুৰৰপৰা দিল্লীৰ কোনোবা দেৱালৰ ছবি অথবা শিল্পী জুবিন গাৰ্গৰ চিলা গীতৰ মুখ্য চৰিত্ৰলৈ অবিৰত যাত্ৰাৰে প্ৰবাহমান হৈ

আন দহজনৰ দৰেই এজন কলেজৰ ছাত্র। কিন্তু আনতকৈ কিছু ব্যতিক্ৰমী চিন্তাৰে অসাধাৰণ প্ৰতিভাৰ আকৰ এই যুৱ শিল্পী গৰাকী হৈছে ডিগবৈ মহাবিদ্যালয়ৰ প্ৰাণীবিজ্ঞান বিভাগৰ ছাত্ৰ নিৰঞ্জন নায়ক। চিত্ৰকলাৰ সাধক নিৰঞ্জন নায়ক তিনিচুকীয়া জিলাৰ মানখোৱা চাহ বাগিচা, ৰূপাইৰ বাসিন্দা। ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে কৈ গৈছিল “প্ৰত্যেক মানুহেই একো একোজন শিল্পী।” মানৱ মনৰ গভীৰ কোণত লুকাই থকা সেই শিল্পী গৰাকীৰ শিল্প প্ৰতিভাৰ পুলিটোৱে যেতিয়াই বৃক্ষৰ ৰূপ ধাৰণ কৰে তেতিয়াই সৃষ্টি হয় কিছু কালজয়ী শিল্পৰ। ” বহু দিন শুনা নাই , জীয়া শিলে কথা কোৱা”

এজোপা বাঁহ গছ বাৰু কি কি কামত ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰি? উত্তৰ বিচাৰিবলৈ হলে আমি কাগজ তৈয়াৰ কৰা, ঘৰ দুৱাৰ সজা, চকী মেজ তৈয়াৰ কৰা আদি কথাই মনলৈ আনিম নিশ্চয়। কিন্তু শ্ৰী ত্ৰিদিৱ মহন্তৰ কৰ্মৰাজি যি লোকে প্ৰত্যক্ষ কৰে তেঁওলোকে অনুভৱ কৰিব পাৰিব যে বাঁহ গছ এজোপাৰে কি বস্তু তৈয়াৰ কৰিব নোৱাৰি! বাঁহগছ কাটি অলংকাৰ পাতিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ঘৰুৱা আচবাব তথা বাচন বৰ্তনলৈ বিভিন্ন ধৰণৰ সামগ্ৰী তৈয়াৰ কৰি মানুহৰ প্ৰশংসা বুটলিবলৈ সক্ষম হোৱা শ্ৰী ত্ৰিদিৱ মহন্তৰ শিল্পকৰ্মৰ সৈতে আপোনালোকক পৰিচয়

“সুন্দৰে যে ফুলাৰ মন্ত্ৰ অহোৰাত্ৰি মাতে সেয়েহে ইমান ফুল আজি প্ৰভাতে প্ৰভাতে৷” হয়, সুন্দৰ শিল্পী মনৰপৰা সৃষ্ট শিল্পসমূহৰ বাবেই চিৰ সুন্দৰ এই পৃথিৱীখনক আৰু আটকধুনীয়া কৰি তুলিছে৷ শিল্পীয়ে মৃত শিলত কাটিব পাৰে অথবা ৰং তুলিকাৰে আঁকিব পাৰে জীৱন্ত বাস্তৱ৷ লুইতৰ পাৰৰ জ্যোতি বিষ্ণু সমন্বয় ক্ষেত্ৰ তেজপুৰৰ এনে এজন প্ৰতিভাৱান সুন্দৰৰ সাধনা কৰা শিল্পীৰ লগত আজি আমি পৰিচিত হ’বলৈ গৈ আছোঁঁ, যিজন শিল্পীয়ে ৰাজ্যিক তথা ৰাষ্ট্ৰীয় বঁটাৰে সন্মানিত হোৱাই নহয় একক প্ৰচেষ্টাৰে যোৱা তিনিদশক জুৰি কলা সাধনাত নিজকে নিমগ্ন কৰি ৰাষ্ট্ৰপতি

পাঠকসকল, আপোনালোকে নিশ্চয় ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ অস্থায়ী প্ৰেক্ষাগৃহ বা কোনো স্থায়ী প্ৰেক্ষাগৃহত বহি নাটক চাইছে৷ মেলা-উৎসৱ আদিতো নাটক চাই পাইছে৷ কিন্তু এই লেখাত অসমৰ এখন গাঁৱত হোৱা ব্যতিক্ৰমী নাট পৰিৱেশনৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বিচাৰিছোঁ৷ ব্যতিক্ৰমী আৰু সুকীয়া শৈলীৰে নাট পৰিৱেশন কৰি এই গাঁওখনৰ এজাক নাট্যশিল্পীয়ে গাঁওখনৰ নাম বিশ্বৰ দৰবাৰলৈ নিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ এবাৰ ভাবকচোন, মঞ্চ-লাইট, লাউডস্পীকাৰ, চকুত লগা মঞ্চসজ্জা আৰু এইবোৰৰ উপৰি প্ৰধানকৈ স্থায়ীয়েই হওক বা অস্থায়ীয়েই এটা প্ৰেক্ষাগৃহ আৰু এখন ওখ মঞ্চ – এইবোৰ ব্যৱস্থা নোহোৱাকৈও নাট প্ৰদৰ্শন হ’ব পাৰেনে? সেয়াও