জুন মাহৰ কোনোবা এটা উৎকট গৰমৰ দিন,কৰ্মক্ষেত্ৰত বহি আছোঁ,ওপৰত নুঘুৰা ফেনখন। তেনেতে মোবাইলৰ স্ক্ৰীণত নামটো জিলিকিল ফটাঢোল দেৱজিত। ৰিচিভ কৰাৰ লগে লগেই “ব্যস্ত চাগে,বেছি সময় নলওঁ মাত্ৰ তিনিমিনিট ল’ম” বুলি কৈ মোক দিলে ফচাই তিনিমাহলৈ বুইছে! ফচোৱা শব্দটো ব্যৱহাৰ নকৰি মই কিনো কৰো বাৰু কওকচোন,আগতে দুবাৰমান মোক সম্পাদকৰ দায়িত্ব ল’বলৈ কওঁতে মই যিখন কাকূতি-মিনতি কৰোঁ, কোৱাজন সেইভাগেই তাপ মাৰে। আচলতে এই দায়িত্বভাগৰ কাৰণে মই নিজকে যোগ্য কৰি তুলিবই পৰা নাই আজিলৈ।  দ্বিতীয়তে দীৰ্ঘদিন ধৰি ফেচবুকত সক্ৰিয় হৈ নথকাৰ বাবেও চাগে

এজন মানুহ প্ৰথমবাৰৰ বাবে বাছত উঠি চহৰলৈ বুলি ওলাল। ওখ পাখ সুঠাম চেহেৰাৰ আদবয়সীয়া লোকজনে উঠিয়েই ড্ৰাইভাৰৰ পিছফালে থকা চিটটোত বহি ল’লে। প্ৰথমবাৰৰ বাবে বাছত উঠা বাবে সকলোবোৰ কিবা অদ্ভুত যেন লাগিছিল। সেয়েহে পিছৰ চিটত বহি ড্ৰাইভাৰে কৰা সকলো কাম আগ্ৰহেৰে চাবলৈ ধৰিলে তেওঁ। চকুদুটা ডাঙৰ ডাঙৰকৈ মেলি ড্ৰাইভাৰৰ হাতদুখনে কেনেদৰে ষ্টিয়াৰিং আৰু গিয়েৰডাল নিয়ন্ত্ৰণ কৰিছে তাকে লক্ষ্য কৰি থাকিল।  তেনেতে চাহ খাবলৈ বাছখন এঠাইত ৰ’ল। ড্ৰাইভাৰকে আদি কৰি সকলোৱে বাছৰ পৰা নামি চাহ খাবলৈ গ’ল। উভতি আহি চালকজনে গাড়ীত

হঠাৎ এদিন মেছেঞ্জাৰত এটা বাৰ্তা আহিল দেৱজিত শৰ্মা দাৰ পৰা। তেওঁ মোৰ যোগাযোগ নম্বৰটো বিচাৰিলে। মই বিশেষ চিন্তা নকৰি তেওঁক নম্বৰটো দিলোঁ। তেওঁ সেইদিনা ফোন নকৰিলে। ময়ো ফোন নম্বৰ দিয়া কথাটো পিছলৈ পাহৰিলোঁ। হঠাৎ এদিন তেওঁ মোক ফোন কৰি ফটাঢোল আলোচনীৰ মাৰ্চ সংখ্যাটোৰ বাবে সম্পাদকৰ দায়িত্ব ল’বলৈ অনুৰোধ কৰিলে। মোৰ কৰ্মব্যস্ততাৰ বাবে মাৰ্চ সংখ্যাটোৰ সলনি এপ্ৰিল সংখ্যাটোৰ সম্পাদনা কৰাৰ গুৰু দায়িত্ব মূৰ পাতি ল’লো। দায়িত্ব ল’লো যদিও মনৰ মাজত হাজাৰটা প্ৰশ্নই উকমুকনি দি থাকিল। ভয়ো অলপ লাগি থাকিল। ইয়াৰ আগতে

কথাবোৰ ঠিক ক’ৰপৰা আৰম্ভ কৰিলে ভাল হ’ব ঠিক ভাবি পোৱা নাই। ফটাঢোল গোটটি জন্ম হোৱাৰ পৰাই আজিলৈকে পাঁচটা বছৰ পাৰ হৈ গ’ল। আলোচনীখন উলিওৱাৰ কথা চলি থকা সময়তেই ৰিণ্টুমণি দত্তদা,হেমন্ত কাকতি দাক আটাইখিনি চমজাই দিছিলোঁ। সঁচাই ক’বলৈ গ’লে আলোচনীখন উলিওৱাৰ ক্ষেত্ৰত তেওঁলোকৰ আৰু আলোচনী টিমৰ ওচৰত কৃতজ্ঞ সদায়েই। বহুত দিনৰ পৰাই ৰিণ্টুদাই সম্পাদক হ’বলৈ কৈ আছিল, সময়ৰ অভাৱৰ অজুহাত দেখুৱাই পিছুৱাই আছিলো যোৱা দুবছৰ মান ধৰি। পিছে এইবাৰ বন্ধুবৰ দেবজিত শৰ্মাই টানকৈ নেলু চেপাদি চেপি ধৰাত সম্পাদক হ’বলৈ কোনোমতে হয়ভৰ

হোষ্টেলৰ সেমেকা গধূলি এটাত ফটাঢোল পৰিয়ালৰ সদস্য হৈ পৰিছিলোঁ হঠাতে, কেৱল ব্যতিক্ৰমী নামটোৰ আকৰ্ষণতে। তাৰ পিছৰপৰাই হঠাতে হঠাতেই গোটটোৱে যেন অনেক কিবাকিবি দিলে, আজীৱন সামৰি ৰাখিব পৰাকৈ। ফটাঢোল কেৱল দায়বদ্ধতাই সামৰি ৰখা এক জনসমষ্টি নহয়, ই হ’ল আন্তৰিকতাৰে বান্ধ খাই থকা এক পৰিয়াল। এই পৰিয়ালৰ অংশ হ’বলৈ পাই মই সুখী আৰু গৰ্বিত। ডিচেম্বৰ মাহৰ শেষৰ ফালে ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদা আৰু দেৱজিত শৰ্মা দাই মেছেজ কৰিছিল, সম্পাদনাৰ দায়িত্বভাৰ লোৱাৰ সম্পৰ্কে কথা পাতিবলৈ। আনন্দ লাগিছিল যদিও কিছু চিন্তাও হৈছিল,কিজানি কামটোৰ আশাব্যঞ্জক ৰূপায়ণ

শিক্ষাজীৱন যেতিয়ালৈকে চলি আছিল তেতিয়ালৈকে আখৰৰ সৈতে ধেমালি মাজে-মাজে কৰা হৈছিল৷ কাকত-আলোচনীত লিখাৰে পৰা স্কুল-কলেজৰ আলোচনীৰ সম্পাদনা কৰালৈকে কাৰবাৰ কিছুমান৷ তাৰপাছত জীৱন-জীৱিকাৰ খেলখনত ব্যস্ত হোৱাৰে পৰা এইসমূহ হেৰাই গ’ল৷  আজি দহ কি এঘাৰ বছৰৰ আগতে ফেচবুকৰ অন্যতম চৰ্চাৰ গোট অসমীয়াত কথা-বতৰাৰ মাধ্যমেৰে আকৌ চৰ্চাৰ জগত এখনত সোমোৱাৰ সুবিধা পাওঁ৷ সেই গোটৰ পৰা প্ৰকাশিত অসমৰ প্ৰথমখন ই-আলোচনী সাহিত্য ডট অৰ্গৰ চেপ্টেম্বৰ, ২০১৩ সংখ্যাটোৰ সম্পাদনাৰ ভাৰ এই অপৈণত কান্ধতে পৰিছিল৷ তাৰপাছত চৰকাৰী বা ঘৰুৱা ব্যস্ততাৰ বাবেই লিখা-মেলা কমিছে যদিও এই চৰ্চাৰ জগতখনৰ

এখন ই-আলোচনীৰ সম্পাদক…. তাতে ফটাঢোল নামৰ গোটটোৰ..! নিজকে ইয়াৰ যোগ্য বুলি কোনোদিনেই ভবা নাছিলোঁ। ফটাঢোল গোটটিৰ লগত জন্মলগ্নৰে পৰাই আছোঁ যদিও গোটটি আগবঢ়াই নিয়াত একো ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিব পৰা নাছিলোঁ। এটাই ভাৱ আছিল যে, গোটটিক মনে-প্ৰাণে ভাল পাই পেলাইছিলোঁ। গোটৰ বিপক্ষে এটা বেয়া কথাও হজম কৰিব পৰা নাছিলোঁ। প্ৰথম ই-আলোচনী এখন প্ৰকাশ কৰাৰ কথা মনলৈ অহাত আমি কিমান উৎফুল্লিত হৈ পৰিছিলোঁ, ভাবিলে আজিও শিহৰণ অনুভৱ কৰোঁ। অভিজিতেই (অভিজিত কলিতা)  প্ৰথমে প্ৰস্তাৱটো আগবঢ়াইছিল। আমি বিশেষকৈ মই ই-আলোচনী উলিওৱাৰ টেকনিকেল দিশটোৰ বিষয়ে

সংখ্যাটোৰ আঁৰৰ কথা লিখাৰ আগতে কিছু বছৰ পিছলৈ যাব বিচাৰিছো । ফটাঢোল গোটৰ জন্মলগ্নৰ দিনটোৰ কথা । গোটটো খোলা আধাঘণ্টামান হে হৈছিল । আমাৰ আটাইৰে শ্ৰদ্ধাৰ প্ৰণীতা গোস্বামী বৰঠাকুৰ বাইদেৱে মোক গোটটোত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল । তেতিয়া সদস্য সংখ্যা ১০০ৰ তলত আছিল । আপাতঃ দৃষ্টিত একো ডাঙৰ কথা নহয়, কিন্তু মোৰ বাবে সেয়া এক আবেগিক ক্ষণ আছিল । কাৰণ? কাৰণটো তেনেই সাধাৰণ । ফটাঢোলৰ মানুহখিনি বৰ শ্ৰদ্ধাৰ, বৰ আদৰৰ । যদিওবা অভিজিত কলিতা দাদাৰ বাহিৰে আমাৰ আন কাৰোৱেই লগত আজিও ব্যক্তিগতভাৱে

আগষ্ট মাহৰ কোনোবা এটা দিন,সঠিককৈ মনত নাই।ভাতৃসম দেৱজিত শৰ্মাৰপৰা মেছেঞ্জাৰত এটা মেছেজ  পালোঁ।তেওঁ ফোন নম্বৰটো বিচাৰিছে।কিয় নাজানো,লগে লগে মনটোৱে কৈছিল,হয়তো ‘ফটাঢোল ই-আলোচনী’ৰ  সম্পাদকৰ দায়িত্ব ল’বলৈ ক’ব।ইয়াৰ দুইবছৰমান আগতেই এবাৰ ৰিণ্টুদাই এইটো প্ৰস্তাৱ আগবঢ়াইছিল।কিন্তু তেতিয়া মই টেকনিকেল বহুতো কথা জনা নাছিলোঁ বাবে ৰিণ্টুদায়ো বুজিলে যে এইজনাই নোৱাৰিব।সেইবাৰৰ কথা সিমানতে সমাপ্ত হ’ল। দেৱজিতে ফোন নম্বৰ বিচৰাৰ কেইদিনমানৰ পাছত এদিন বজাৰত থাকোঁতে হঠাৎ ফোনটো বাজি উঠিল।দেখিলোঁ দেৱজিতৰ ফোন।দেৱজিতৰ নম্বৰ মোৰ চেলত চেভ আছিল। : হেল্ল’ দাদা, নমস্কাৰ। সদায় হাস্যবদনে থাকি ভাল পোৱা মই