আলোচনীখনৰ সম্পাদকৰ দায়িত্ব লোৱা দিনটোৰ পৰা মই চিন্তা কৰি থাকিলোঁ যে মই কেনেধৰণৰ সম্পাদকীয় লিখিম বা লিখা উচিত। খাৰখোৱা মগজুক যিমানেই এই কথাটোক লৈ জোৰ দিলোঁ, সিমানেই দেখোন চিন্তাবোৰ কৰ্পূৰৰ দৰে ক’ৰবালৈ উৰি যাবলৈ ধৰিলে। কি কৰিম, কি লিখিম একো উৱাদিহ নাপালোঁ। আনপিনে আলোচনী সম্পূৰ্ণ কৰাৰ অন্তিম মুহূৰ্তটোও একেবাৰে কাষ চাপি আহিল। অৱশেষত সকলোবোৰ নঞৰ্থক কথা মনৰ মাজৰ পৰা আঁতৰাই থৈ ভাবিলোঁ, মনলৈ যি আহে তাকেই লিখোঁ। বৰ বেছি চিন্তা কৰি নাথাকোঁ। লেখাটো লিখি থাকোঁতে ক’ৰবাত কুলি চৰাই এটাই কু-উ

এই যে ২৪ ঘণ্টাত এটা আহ্নিক গতিৰ দিন সম্পন্ন হয়, ৭ টা দিনত এটা সপ্তাহ বা ৩০ দিনত এক মাহ! সময়ৰ এই জোখ-মাখবোৰত আমি কেতিয়াবা নিজকে এবাৰলৈ হ’লেও প্ৰশ্ন কৰিছোঁনে, যোৱা মাহটোত, যোৱা সপ্তাহত বা কালিৰ দিনটোত মই কেইবাৰ হাঁহিলোঁ! নিশ্চিতভাবে আপুনি বা মই দুখৰ, কষ্টৰ নতুবা জীৱনৰ সংঘৰ্ষৰ কথাবোৰক লৈ যিমানবাৰ নিজৰ লগত আলোচনা কৰিলোঁ বা চিন্তা কৰিলোঁ, হাঁহিব পৰা ক্ষণবোৰক লৈ খুব কমেই আত্মবিভোৰ হ’লোঁ৷ অথচ পুৱাৰ পৰা ৰাতি চকুৰ পতা জাপ খোৱালৈকে এই জীৱন যাত্ৰাৰ সংঘৰ্ষবোৰ কেৱল

নতুন বছৰটো আৰম্ভ হোৱাৰ সময়তে নতুন কাম এটাৰ দায়িত্ব পাইছিলোঁ, ফটাঢোল ই-আলোচনীৰ পঞ্চম বৰ্ষৰ সপ্তম সংখ্যাৰ সম্পাদনাৰ ভাৰ। বছৰটো সুন্দৰকৈ আৰম্ভণি কৰাৰ যেন এক অৱকাশ। সেইখিনি সময়তে, নতুন বছৰটো ভাল লগাকৈ আৰম্ভ কৰোঁ বুলি আলমাৰী খুচৰি প্ৰিয় লেখিকাৰ কিতাপ এখনো উলিয়াই লৈছিলোঁ পঢ়িবলৈ বুলি। অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰীৰ ‘কেথেৰিনাৰ সৈতে এটি নিৰ্জন দুপৰীয়া’; বহুদিনৰ পিছত পঢ়াৰ বাবেই হয়তো কিতাপখনৰ বহুতো কথা নতুনকৈ পঢ়া যেন লাগিল, অনেক কথাই নতুন ধৰণে ভাবি চোৱাৰ অৱকাশ যোগালে। কেথেৰিনাৰ জড়িয়তেই চিনাকি হ’ল গ‍্যেটেৰ সৈতে, জোহান ৱ’ল্ফগেং

চৰকাৰী বন্ধৰ দিনটোত সম্পাদকীয় লিখিবলৈ পুৱাই ডেস্কটপটো খুলি প্ৰথমেই ভাব এটা আহিল; কি লিখিম! লিখিবলগীয়াতো একোৱেই নাই৷ সকলোৱে সকলো কথা জানেই৷ অন্ততঃ মোতকৈ বেছি ভালদৰে জানে৷ তেন্তে কি লিখিম মই! মোৰ দৰে আউটডেটেড মানুহ এটাই আলোচনীৰ সম্পাদকীয় কি লিখিম!  কি লিখিম, কি লিখিম বুলি ভাবি থাকোঁতে হঠাতে ল’ৰা দুটামানে ওচৰতে কথা পাতি থকা যেন শুনিবলৈ পালোঁ৷ বাহিৰলৈ গৈ দেখিলোঁ ৬-৭ টামান ল’ৰাই চাইকেল চাৰিখন লৈ কথা পাতি আছে৷ বয়স ১৩-১৪ বছৰমান হৈছে সিহঁতৰ৷ দিনটোৰ প্লেন কিছুমান আলোচনা কৰি আছে৷ আজি

পল অনুপল কৰি, বাৰ দিন মাহ কৰি বছৰবোৰ পাৰ হৈ যায়।… সোঁৱৰণীৰ দলিচাত সময়ৰ আবিৰে সেন্দুৰীয়া ফুল বাচি যায়।। বছৰবোৰ যেন চকুৰ আগতে শেষ হৈ গৈ আছে। নতুনক আদৰি লৈ ৰং-তামাচা কৰি স্মৃতিবোৰ সজীৱ হৈ থাকো‌ঁতেই বছৰটো শেষ হ’বৰ হয়েই। আকৌ নতুন এটা বছৰক বহুত আশাৰে আদৰি অনা হয়। মনত আকৌ নতুন উদ্যম, নতুন প্ৰত্যাশাই পোশা মেলে, বিশ্বাসে খোপনি পোতে। আমি কৰ্মস্পৃহা পাওঁ, জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ জাগে। এইদৰেই নিৰবচ্ছিন্নভাৱে জীৱন আগবাঢ়ি গৈ আছে, সোঁৱৰণীৰ জোলোঙাটোও গধুৰ হৈ গৈ আছে। সময়ে

সম্পাদকীয় লিখিবলৈ বহি কলমটো খুলি বহি ৰৈছোঁ। কি লিখোঁ, কেনেকৈ লিখোঁ, ক’ৰপৰা আৰম্ভ কৰোঁ, চাৰিওফালে দেখোন অশান্ত সময়ৰ কথা।  সেয়ে কথাবোৰ নিজৰ পৰাই আৰম্ভ কৰোঁ বুলি ভাবিছোঁ। বছৰটোৰ মাজভাগত মা আৰু দেউতা একেদিনাই ক’ৰোণাত আক্ৰান্ত হৈছিল। দেউতাৰ ভাইৰেল লোড বহুত বেছি আছিল। খবৰটোৱে আমাৰ তিনিও ভাই-ভনীকে জোকাৰি গৈছিল। মাহঁতক ঘৰতে ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল। সৰু ভাইটিটোৱে এমাহকাল ছুটি লৈ অকলে যি ধৰণেৰে মা দেউতাৰ পৰিচৰ্য্যা কৰিলে সেয়া হয়তো মই ছোৱালী হৈয়ো কেতিয়াও  কৰিব নোৱাৰিলোঁহেঁতেন। দুঃসময়ৰ এই সময়ছোৱাতেই ঘৰৰ কাষৰ মানুহ

বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ আশীষধন্য হৈ মানৱজাতিয়ে উন্নতিৰ জখলাৰে আজি দুৰন্ত গতিৰে উধাইছে যদিও সকলো মানুহৰ মনৰপৰা একপ্ৰকাৰে নিশ্চিহ্ন হৈ পৰিছে মনৰ শান্তি আৰু মুখৰ হাঁহি।এনে এক জটিল সন্ধিক্ষণত ‘ফটাঢোল’ ফেছবুক গ্ৰুপৰ ব্যঙ্গ সাহিত্যক পুণৰুজ্জীৱিত কৰাৰ যি প্ৰচেষ্টা,সেয়া সঁচাই শলাগিবলগীয়া। অসমীয়া সাহিত্যত ‘নৱৰস’ৰ এক উপাদান হৈছে ‘হাস্যৰস’।’বৈষ্ণৱ সাহিত্য’ত এই ৰসৰ প্ৰভাৱ তেনেকৈ দেখা নাযায়।আনহাতে সাহিত্যৰ প্ৰাণবস্তুৱেই হৈছে ‘ৰস’।অৰ্থাৎ ‘ৰস’ অবিহনে সাহিত্য নিষ্প্ৰাণ।সাহিত্য জগতত বৈচিত্ৰপূৰ্ণ  ৰস সৃষ্টি কৰি পাঠকক অনিৰ্বচনীয় আনন্দৰ সন্ধান দিয়াটোৱেই সাহিত্যিক এজনৰ মূল লক্ষ্য।নাট্যশাস্ত্ৰ প্ৰণেতা ভৰতৰ মতে…… ‘ন ৰসাদৃতে

সম্পাদকৰ দৰে গধুৰ দায়িত্ব মোৰ বাবে জীৱনত এয়া প্ৰথম। গতিকে ভয় আৰু শংকাৰ মাজতে মাহটো আৰম্ভ হৈছিল। আজি ইমান মাহে চকুৰ সন্মুখতে এজনৰ পিছত এজন সাংঘাতিক প্ৰতিভাশালী ব্যক্তিৰ সম্পাদনা দেখি আহিছোঁ।  তেওঁলোকৰ মনৰ কথাবোৰ পঢ়িছিলোঁ৷ বহু কথা শিকিছিলোঁ, বহু কথাই মনত বাহ সাজিছিল, কিন্তু মই নিজে তেনে এটি গধুৰ দায়িত্ব ল’ব পাৰিম বুলি আত্মবিশ্বাস গঢ়ি উঠা নাছিল। সেয়ে মোৰ দৰে এজন সাধাৰণ পঢ়ুৱৈৰ বাবে বৰ সহজ নাছিল এই যাত্ৰাটো৷ শব্দৰ ভঁৰাল মোৰ তেনেই খৰাং৷ গতিকে শব্দৰ মালাৰে আপোনালোকক বান্ধি ৰাখিবৰ

মৃত্যু আৰু বাৰ্ধক্য, কিহলৈ আপোনাৰ ভয় বেছি? বাৰ্ধক্যলৈ৷ তেনেহ’লে চিৰতৰুণ হৈ থাকিবলৈ কি কৰিছে আপুনি? … পাৰ কৰি অহা জীৱনৰ কোনোবা এটা ক্ষণত অতৰ্কিতে মুখামুখি হৈছিলোঁ প্ৰশ্নটোৰ৷ মনৰ পুখুৰীত জাকৈ চবিয়াই ঘোলা কৰাৰ পিছতো তুলি আনিব পৰা নাছিলোঁ একো উত্তৰ৷ হাঁহি এটাৰে প্ৰশ্নটোৰ পৰা ফালৰি কাটি আহিছিলোঁ যদিও প্ৰশ্নটোৱে সময়ে সময়ে খুন্দিয়াই থাকে৷ কিমাশ্বৰ্যম! যক্ষৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত যুধিষ্ঠিৰে কৈছিল, “মানুহৰ  চকুৰ আগতে মানুহবোৰ মৰিয়েই আছে; অথচ প্ৰতিজন মানুহে এনেকৈ জীৱন কটাই যেন  তেওঁ কোনোদিন নমৰিবই৷” ইয়াতকৈ আশ্চৰ্য কি হ’ব পাৰে৷