সম্পাদকৰ দৰে গধুৰ দায়িত্ব মোৰ বাবে জীৱনত এয়া প্ৰথম। গতিকে ভয় আৰু শংকাৰ মাজতে মাহটো আৰম্ভ হৈছিল। আজি ইমান মাহে চকুৰ সন্মুখতে এজনৰ পিছত এজন সাংঘাতিক প্ৰতিভাশালী ব্যক্তিৰ সম্পাদনা দেখি আহিছোঁ।  তেওঁলোকৰ মনৰ কথাবোৰ পঢ়িছিলোঁ৷ বহু কথা শিকিছিলোঁ, বহু কথাই মনত বাহ সাজিছিল, কিন্তু মই নিজে তেনে এটি গধুৰ দায়িত্ব ল’ব পাৰিম বুলি আত্মবিশ্বাস গঢ়ি উঠা নাছিল। সেয়ে মোৰ দৰে এজন সাধাৰণ পঢ়ুৱৈৰ বাবে বৰ সহজ নাছিল এই যাত্ৰাটো৷ শব্দৰ ভঁৰাল মোৰ তেনেই খৰাং৷ গতিকে শব্দৰ মালাৰে আপোনালোকক বান্ধি ৰাখিবৰ

মৃত্যু আৰু বাৰ্ধক্য, কিহলৈ আপোনাৰ ভয় বেছি? বাৰ্ধক্যলৈ৷ তেনেহ’লে চিৰতৰুণ হৈ থাকিবলৈ কি কৰিছে আপুনি? … পাৰ কৰি অহা জীৱনৰ কোনোবা এটা ক্ষণত অতৰ্কিতে মুখামুখি হৈছিলোঁ প্ৰশ্নটোৰ৷ মনৰ পুখুৰীত জাকৈ চবিয়াই ঘোলা কৰাৰ পিছতো তুলি আনিব পৰা নাছিলোঁ একো উত্তৰ৷ হাঁহি এটাৰে প্ৰশ্নটোৰ পৰা ফালৰি কাটি আহিছিলোঁ যদিও প্ৰশ্নটোৱে সময়ে সময়ে খুন্দিয়াই থাকে৷ কিমাশ্বৰ্যম! যক্ষৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত যুধিষ্ঠিৰে কৈছিল, “মানুহৰ  চকুৰ আগতে মানুহবোৰ মৰিয়েই আছে; অথচ প্ৰতিজন মানুহে এনেকৈ জীৱন কটাই যেন  তেওঁ কোনোদিন নমৰিবই৷” ইয়াতকৈ আশ্চৰ্য কি হ’ব পাৰে৷

তুম ইটনা জো মুস্কুৰা ৰহে হো ক্যা গম হ্যে জিচকৌ চুপা ৰহে হো!   গীতটো ঠিক মই গুণগুণাই থকা নাই। অথবা শুনিও থকা নাই। নেপথ্যত কিন্তু সুৰটো বাজিছে। মই শুনিছোঁ। মোৰ মন- মগজু জোকাৰি তুলিব পৰাকৈ গীতটো বাজি আছে। যেন মোৰ এই মূহুৰ্তৰ অসহায় অৱস্থাকেই বৰ নিৰ্মম ভাৱে প্ৰতিফলিত কৰি আছে। পাৰ হৈ যোৱা সময়ছোৱাত কোনোবাই “আলোচনীৰ বাবে লেখা এটা দিব” বুলি ক’লে মুখৰ মাত হেৰুওৱা মানুহটো এইবাৰ সম্পাদনা মেজত বহি সম্পাদকীয় লিখিবলৈ লোৱা এই অভুতপূৰ্ব ঘটনাটোৰ সৈতে যেন গীতটো

প্ৰতিগৰাকী সম্পাদকৰেই এক অগতানুগতিক সম্পাদকীয় লিখিবলৈ মন যায়। পিচে মন গ’লেও মইনো আৰু কি অগতানুগতিক সম্পাদকীয় লিখিম? তাতকৈ পুৰণি কবিতা এটাকে‌ মনত পেলাওঁ আহক৷ সেই যে বাৰমাহৰ কবিতাটো। ব’হাগ মাহত      গছৰ ডালত             ফুলে কপৌ‌ ফুল, জেঠমহীয়া        ৰ’দৰ তাপত              শৰীৰ বিয়াকুল৷ মনত পৰিছে নে? আহাৰ মাহ আহি আছে। আহাৰ মাহত কি হয়, মনত পেলাওকচোন। লগতে শাওণ, ভাদ আৰু আহিনত! আহাৰ মাহত       বাৰীত পকে             আম, কঁঠাল জাম, শাওণ মাহীয়া       বৰষুণত              সাধু

শুনকচোন শুনক        সবায়ে শুনক           কওঁ এভাগ গল্প কথা,  গল্প কথাৰ          শিৰোনাম হৈছে                     দায়িত্বভাৰৰ আঠা।  সংসাৰৰ দায়িত্ব          সমাজৰ দায়িত্ব           দায়িত্বভাৰ বিভিন্ন থাকে, কিমান নিষ্ঠাৰে            দায়িত্ব সামৰোঁ            সিয়েহে জীৱনটো আঁকে।   আমাৰ প্ৰত্যেকৰে জীৱনটো এটা জীয়া গল্প। এই গল্প হাঁহি-কান্দোন, আশা-নিৰাশা,ঘাত প্ৰতিঘাত, প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তি সকলো একাকাৰ হৈ সংপৃক্ত হয়। এই গল্পৰ গল্পকাৰ বা নাট্যকাৰ আমি নিজে। আমাৰ কৰ্মবোৰত গল্পৰ কাহিনীয়ে ৰূপ লয়। আমাৰ সঠিক দায়িত্বশীলতা আৰু কৰ্তব্যপৰায়নতাই 

আজৰি পৰতেই হওক অথবা অকলশৰীয়া মুহূৰ্তবোৰত মই প্ৰায়ে চিন্তাৰ চাকনৈয়াত সোমাই পৰোঁ৷ মোৰ মনলৈ অহা এই চিন্তা উদ্ৰেককাৰী সমস্যাসমূহ বোধকৰো মোৰ দৰে বহুতৰে মনলৈ আহে৷ চৌদিশৰ পৰিবেশত সঘনাই ঘটি থকা কিছুমান ডুখৰীয়া ছবিয়ে মোক বাৰুকৈয়ে প্ৰভাৱান্বিত কৰে যাৰ ফলত দৈনন্দিন জীৱনৰ কামৰ মাজতো মোৰ মনটো ‘চেতনাৰ ধাৰা’ নাইবা ইংৰাজীত যাক “stream of consciousness” বুলি কোৱা হয় তাৰ আৱৰ্তত প্ৰবেশ কৰে৷ আধুনিক আৰু যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা আজিৰ এই যুগটোত প্ৰায় সকলোৱে যেন “নিগনি দৌৰত” অৱতীৰ্ণ হৈছে৷ ফলত সৃষ্টি হৈছে বিভিন্ন ধৰণৰ শাৰীৰিক

দুৰ্যোগৰ মাজেৰে আমি এটা বৰ্ষ অতিক্ৰম কৰিলোঁ৷ এতিয়াও সংকট আঁতৰা নাই৷ এটা ক্ষুদ্ৰাণু ভাইৰাছে সমগ্ৰ বিশ্বতে ত্ৰাসৰ সৃষ্টি কৰিলে৷ এই সম্পাদকীয় লিখি থকাৰ সময়লৈকে বিশ্বত কোৰোনাৰ ভাইৰাছ ক’ভিড-১৯ ত আক্ৰান্ত হৈছে ১১.২৭ কৌটি লোক৷ বৰ্তমানলৈকে ২৫ লক্ষাধিক মানুহৰ প্ৰাণ গ’ল৷ আনৰ জীৱন বচাবলৈ গৈ চিকিৎসককে ধৰি বহু কোৰোনা যোদ্ধাই প্ৰাণ দিলে৷ এনে দুৰ্যোগ এয়ে প্ৰথম নহয়, আগতেও আহিছিল৷ সময়ে সময়ে অতিমাৰী ভাইৰাছ বা মহামাৰী ৰোগে বিশ্বত সংহাৰী ৰূপ লৈ আহিছে৷ কোৰোনাৰ পূৰ্বে টাইফয়ড, প্লেগ, কুষ্ঠ, দি ব্লেক ডেথ, কলেৰা, ৰাছিয়ান

কাহিনীটোৰ শিপা অসম নামৰ এক মনোমোহা মূলুকত৷ সময়? ফাগুনৰ পছোৱাৰ সময়, সৰিয়হ ফুলৰ হালধীয়াই আকাশৰ ৰং সলোৱাৰ সময় আৰু সাহিত্যৰ সুৱাসত মতলীয়া হোৱাৰ সময়! শব্দৰ মালা, কিতাপৰ মেলাত আনন্দ উপভোগৰ সময়! ব্যক্তি গৰাকী -যদিও মহিলাগৰাকী সাধাৰণ তথাপিও সাহিত্যৰ সুৱাসত নাচি বাগি স্ফূৰ্তি কৰি ভালপোৱা, কিতাপ, আলোচনী সুৱিধা পালেই পঢ়াৰ হেঁপাহ ৰখা গৃহিণী৷ বৃহৎ ৰাজনৈতিক দলৰ প্ৰচাৰৰ দায়িত্বত থকা সদস্যৰ দৰেই মহিলাগৰাকী সামাজিক মাধ্যমত যথেষ্ট সক্ৰিয়৷ চকুৰ আগত অহা সকলো বিষয়তে নিজৰ মতামত দিয়াটো তেওঁ নিজৰ মৌলিক আৰু সাংবিধানিক অধিকাৰ বুলিয়েই

মনে কি বিচাৰে সেয়া এক জটিল প্ৰশ্ন, কাৰণ সময় সাপেক্ষে মানুহৰ প্ৰয়োজনবোৰ সলনি হৈ গৈ থাকে। এই প্ৰয়োজনবোৰ পূৰ কৰিবলৈ মানুহে সময়ৰ লগত প্ৰতিযোগিতাত নামে। উন্নতিৰ জখলা বগাবলৈ যিমানেই আমি সময়ৰ লগত প্ৰতিযোগিতাত নামিছোঁ, সিমানেই আমাৰ হাতৰ পৰা আঁতৰি গৈছে সময়। আঁতৰি গৈছে আপোনজনৰ লগত দুআষাৰ কথা পতাৰ সময়, একেলগে বহি সোনোৱালী অতীত ৰোমন্থন কৰাৰ সময়, পৰিয়াল তথা আত্মীয় স্বজনৰ লগত সুখ দুখৰ দুটা কথা পতাৰ সময়। ৰুগীয়া দেউতাকৰ বাবে ঔষধখিনি আনি দিছে ঠিকেই, পিচে সন্তানৰ হাতত সময়ৰ অভাৱ ৰুগীয়া

আৰম্ভণিতেই সকলোকে আন্তৰিক ধন্যবাদ আৰু সেৱা যাচিলোঁ। চাওঁতে চাওঁতে ইংৰাজী ২০২০ বছৰটোও অতীত হ’বলৈ আগবাঢ়িছে। গোটেই বছৰটো কেতিয়াও নজনা নুশুনা মহামাৰীৰ ভয়ত ত্ৰাসিত বিশ্ববাসীৰো মনত বছৰটো সোনকালে বিদায় দিয়াৰ হেঁপাহ, যেন বছৰটো শেষ হ’লেই অন্ত পৰিব এই মহামাৰীৰ। ক’ৰণা মহামাৰীয়ে আমাৰ কি কি ক্ষতি কৰি থৈ গ’ল, সেয়া আলোচনা কৰিবলৈ নাযাওঁ কিন্তু ভৱিষ্যতৰ পৃথিৱীখন আমি কেনেকৈ চাবলৈ বিচাৰিম বা কেনেকৈ গঢ় ল’ব তাৰ এটা আভাস দিলে এই অতিমাৰীয়ে। সুস্থ পৰিমিত এটা জীৱন, পৰিমিত আচাৰ ব্যৱহাৰ এইবোৰ আমাৰ জীৱনৰো এটা অংশ