: হেৰা বৰা মাষ্টৰনী ক’ৰ পৰা আহিলা?নামঘৰৰ ফালে তেনেই পিঠি দিলা যে? ভাদমহীয়া চৌফলীয়া ৰ’দত লৰালৰিকৈ ঘৰ পাবলৈ ততাভুকুতা খাই স্কুলৰপৰা ঘৰলৈ ঢাপলি মেলা বৰানীৰ টিঙিচকৈ খং উঠিল শইকীয়ানীলৈ৷ হাতৰ ঘড়ীটোলৈ দেখুৱাই তামোলৰ পিককণ ক’ত পেলাম ক’ত নেপেলাম কৈ ইফালে সিফালে চালে৷ৰাস্তাটো পাতল আম্লেটটোৰ দৰে লাগিছে৷মিহিকৈ মেলি দিছে আলকতৰা শিলগুটিৰ মিশ্ৰণটো৷বৰ পাকৈত দেই ৰাস্তা বনোৱা মানুহ কেইটা৷সিহঁতবোৰে চাগে ঘৰত গৈ ঘৈণীয়েকৰ কেটকেটনি শুনি এনেকুৱা একোটা আমলেট বনাই ঘৈণীয়েকহঁতক সন্তুষ্ট কৰে দেহি৷ভাগ্য ভাল পৌৰসভা কিছুদিন ধৰি বিকল হৈ আছে৷ কাষৰ কচুৱনিডৰালৈ

:আৰে! পৰহিৰ পৰা ৰেহেনা বেগম বাইদেউক ফোন কৰি আছোঁহে! বাইদেৱে ফোন ৰিচিভেই নকৰে! :কিবা কামত ব্যস্ত আছে চাগে। তই আকৌ কৰ। এই অলপ আগত কৰিছোঁ অ’। নধৰে ফোন। : এটা কাম কৰোঁ তেনেহলে। : কি? :ব’ল, আজি আবেলি আমি বাইদেউৰ ঘৰলৈকে যাওঁ। তাতে ভালকৈ কথা পাতি আহিম। :অ। বেয়া নহয় কথাটো। ওলাবি তেনেহলে।—বিহু সমিতিৰ লগত জড়িত অজয় আৰু প্ৰশান্তই ব’হাগ বিহুৰ সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ বিহু নৃত্য প্ৰতিযোগিতাৰ বাবে মহাবিদ্যালয়ৰ অধ্যাপিকা ড:ৰেহেণা বেগম বাইদেউক বিচাৰক হিচাপে আমন্ত্ৰণ কৰিবলৈ ওলাল। : বাইদেউ আছেনে?

আমাৰ পুৰণি চিনাকিৰ ভাতৃ পাৰ্থ ট্ৰেন্সফাৰ লৈ ঘৰৰ ওচৰৰ স্কুল এখনলৈ আহিল । জনিয়াৰ চৰাঞ্চলৰ পৰা । নলবাৰীলৈ আহি প্ৰথম দুদিনমান ভালকৈয়ে গ’ল স্কুলৰ সময়বোৰ । লাহে লাহে পাৰ্থ মাষ্টৰ দুই-এক অঘাইটং চলিৰ পাল্লাত পৰিল । চলি অঘাইটং হʼলে কি হ’ব ! আমাৰ পাৰ্থ জানো কম বিহলঙনী মাষ্টৰ ! অজাতশত্ৰুৰ নতুন সংজ্ঞা আমাৰ পাৰ্থৰ দৰে কেপি, ৰজনী, বিমল, শিখৰ খোৱা মানুহকেইটা । গুটখা মুখত ভৰাই পাগুলি থকা সময়ত কোনো কথা নাই, চুপচাপ সন্মুখত থকাজনৰ কথা মনোযোগেৰে শুনি থাকে, যেতিয়া ঘপকৈ

আবেলিৰ বেলা। শিওৰ খেল-ধেমালিৰ পাৰ্কখনত সৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ লগতে ডেকা, আদহীয়া, বৃদ্ধ; সকলো বয়সৰ লোকেৰে এটা কোলাহল পৰিবেশ। কণকণ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ কোনোৱে ঝুলনাত ঝুলিছে কোনোৱে চি-চ’খেলিছে, কোনোৱে শ্লাইডাৰটোত চুচৰিছে, তাৰে কিছুমানৰ এটাই আনটোক চুবলৈ পিছে পিছে দৌৰিছে।  পাৰ্কৰ কাষেৰে ঘূৰণীয়াকৈ এটা চি.চি ব্লকেৰে বনোৱা ৰাস্তা। ৰাস্তাটোত বেছি সংখ্যক লোকেই সেই শিশুবোৰৰ অভিভাৱক।তেওঁলোকে শৰীৰৰ ঘাম নিগৰাই ৰস্তাটোত খোজ কাঢ়িছে। :ঐ বিতু! মোক লগ নধৰাকৈ তই পাৰ্ক পালিহি যে; মাৰকো বোলে কৈ অহা নাই তই? মাৰে আৰু ময়ে তোক ঘৰত বিচাৰি বলিয়া হৈ

ত্ৰিং ত্ৰিং ঘৰ সৰা ঝাৰুডাল থৈ বৰ বিৰক্তিৰে যোগেশে ম’বাইলটো ৰিচিভ কৰিলে৷ : হেল্লো৷ অঁ কিবা ক’ব না কি বিজয় দা? এই গৰু-ছাগাল নুঠওতে আপনি মোক লাগি কিয়া ফোন কল্লাক নু? : ধেই! কেলেইনো এনেকৈ কৈছা পাই? হেৰি নহয় মো কথা এটা ক’বলে আছিল আকৌ৷ : দে সোনকালে কওক৷ মোৰ ঘৰ মুচবা আছে৷ বাচনমাখা সনকালতে নুধ্‌লি হেতাৰ কোব খাম৷ : উৱা৷ তুমি ঘঅঅ ইম্মান কাম কৱা? মই আকৌ আলহী মাতি ভাত বনাব দিওঁ৷ অ এইটো বেলেগ কথা বাউ ভাৱাঘৱ পৱা

হেল্লো ফটাঢুলীয়া ৰাইজ , ফটাঢোলৰ গৰু ডাক্তৰজনক মনত পৰে নে কেতিয়াবা? বহুদিনৰ বিৰতিত সেইজন গৰু ডাক্তৰ আকৌ আহিলোঁ দেই। আহোঁ‌নো কেনেকৈ? ফটাঢুলীয়া কাৰো ঘৰতেই দেখোন আজিকালি গৰু নোহোৱাই হ’ল। আছে টিকলি টিকলিৰ পৰা বিয়াগোমলৈকে বিধে বিধে নানা প্ৰজাতিৰ কুকুৰ এসোপামান। সম্বোধনটো সলাই দিয়াৰ ভয়তে আজিকালি আত্মগোপন কৰি থাকিবলগীয়া পৰিস্থিতি। বাৰু, এতিয়া সেইবোৰ বাদ দিয়ক। আহকচোন আজি সেইজন গৰু ডাক্তৰৰ বিষাদেৰে আৱৰা ৰসাল কাহিনী এটাকে শুনোঁ‌। গৰু ডাক্তৰক আজি দুমাহ আগতেই চৰকাৰে খেদিলে। মানে তই এতিয়া ষাঠি বছৰীয়া বুঢ়া হ’লি যেতিয়া

‘শ্বোলে’ চিনেমাৰ নায়িকা হেমা মালিনীৰ ঘোঁৰাগাড়ীখন মনত আছেনে? দৈনন্দিন কাম-কাজৰ বাবে ময়ো তেনে এজনী ‘বাচন্তী’ পুহি ৰাখিছোঁ৷ পাৰ্থক্য বুলিবলৈ বাচন্তীয়ে ঘাঁহ খাইছিল আৰু মোৰখনে তেল খায়৷ ‘খাই’ বুলি ক’লে ভুলেই হ’ব- মানে হোৰাহোৰে পিয়ে৷ তথাপি চলি থাকোঁ সেইখনৰ ভৰষাতে৷ ৰাতিপুৱাই অলপ ওলাই যাওঁ বুলি মোৰ বাচন্তী মানে স্কুটীখন ষ্টাৰ্ট দি দেখোঁ তেল একেবাৰে নাই, যেনেতেনে তেল ডিপো এটা পালেগৈয়ো হ’ব বুলি  ওলাই আহিলোঁ।  আজিকালি ইমান যে কথা পাহৰিবলৈ লৈছোঁ। এনেকৈ তেলৰ কথা ভাবি থাকোঁতে ঘপহকৈ মিঠাতেললৈ মনত পৰিল। মিঠাতেলো শেষ

: অই গণেশ, এইবাৰ দেৱালীত অসমলৈ যাম দে। যোৱা মাহত দুৰ্গা পূজালৈ গৈ বঢ়িয়া লাগিছিল।  – সন্ধিয়া চাহ খোৱাৰ পৰত ক’লে দুৰ্গাই। : নোৱাৰো মই যাব। মোৰ কাম আছে।  – গণেশে পোনচাটেই দুৰ্গাৰ প্ৰস্তাৱ নাকচ কৰি দিলে। : তেনেহ’লে মই অকলেই যাম দে। জালুকবাৰীৰ পৰা মেজিক লৈ বেলতলা চাৰিআলিলৈ গৈ তাৰ পৰা বাছত গণেশগুৰি গ’লে তোৰ গণেশ মন্দিৰ নাইবা মোৰ দুৰ্গামন্দিৰটোত ৰাতি থাকি দিব পাৰিম নহয় জানো? মোৰ ৰাস্তা মুখস্থ হৈ গৈছে। : আৰে তেনেকৈ নহ’ব। দুৰ্গাপূজাৰ পৰিবেশ বেলেগ আৰু

 ( ১) মানুহজনে তেতিয়া বাগানৰ চিকিৎসালয়ত চাকৰি কৰি আছে। কিছুদিন আগতে তেওঁৰ বৰহাট বাগানলৈ বদলি হ’ল পাৱৈ বাগানৰ পৰা। দুমাহমান হৈছে আমি তাত থাকিবলৈ লোৱা। এদিন হঠাতে দুপৰীয়া আমি ভাত খাই থাকোঁতে বড়া বাংলোৰ পৰা ( মেনজাৰৰ বাংলো) মালিজন দৌৰি আহিল আমাৰ বাংলোলৈ। ল’ৰাজন ভয়তে শেতা পৰি আহিছে। এওঁক কৈছে, “চাৰ সোনকালে ব’লক। আমাৰ বাংলোত কাম কৰা আয়াজনীক সাপে খুটিলে। আমি চাহ খাই আছিলো পিছফালে গেৰেজৰ কাষত হঠাতে তাইৰ ভৰিত জোৰকৈ কিবাই কামুৰি দি গুচি গ’ল। তাই চিঞৰ মাৰি দিয়াত

: বৰুৱা খুৰা, আমাৰ ঘৰলৈ আহকচোন অলপ। সমস্যা এটা হৈছে। চুবুৰীৰ সকলো আমাৰ ঘৰতে গোট খাইছে। : হৌৰা, কি হৈছেহে আকৌ! গৈ আছোঁ ৰ’বা। হাজৰিকাৰ পুতেকৰ ফোনটো পাই জীৱন বৰুৱা লৰালৰিকৈ ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল। ঘৰৰ পৰা ওলাই অহাৰ সময়ত শ্ৰীমতীক ক’বলৈ নাপাহৰিলে- : দেখিছা, মোৰ অবিহনে ৰাইজে কোনো সমস্যাৰ সমাধানেই কৰিব নোৱাৰে। এতিয়াও তেওঁলোক মোলৈকে বাট চাই আছে। কি বা সমস্যা হ’ল আকৌ! বৰুৱাহঁতৰ চুবুৰীটোত প্ৰায় দহ-পোন্ধৰ ঘৰমান মানুহ। দৌৰা দৌৰিকৈ গৈ বৰুৱা হাজৰিকাৰ ঘৰ ওলালগৈ। হাজৰিকাৰ ঘৰত চুবুৰীৰ