অৱস্থাটো বৰ্ণনা কৰিলে হাহাকাৰ অৱস্থা বুলিয়েই ক’ব লাগিব৷ দিহিঙে দিপাঙে ঘূৰি ফুৰিছোঁ৷ যেন সৰু-সুৰা যাযাবৰ৷ মাজে মাজে ঘপহকৈ ৰৈ যাওঁ৷ মানে ৰৈ যাবলৈ বাধ্য কৰোৱা হয়৷ কেতিয়াবা ভাৱ হয়, বৃটিছে কহিনুৰ টুকুৰা চাগে ইংলেণ্ডলৈ নিনিলে৷ ইয়াতেই থৈ দিছে, ৬৫% ডিচকাউণ্টত৷ পাচে সেইটুকুৰা ৯৯% কমাই দিলেও ল’ব নোৱাৰিম৷ বৰ্তমানৰ কাহিনীটো এটা টেবুল লেম্পৰ৷ ডিজিটেল, এল ই ডি টেবুল লেম্প৷ সন্মুখত এটা গাঁতৰ দৰে কিবা আছে৷ সেয়া হেনো পেনষ্টেণ্ড৷ লেম্পটোৱে হৰেক ৰকমৰ পোহৰ নিৰ্গত কৰে৷ ব্লু টুথৰ সুবিধাও আছে৷ কপিলদেৱে ক্ৰিকেট এৰাৰ

কৈশোৰে পদূলি গৰকিবলৈ পালেহে, তয়ো বিনা নিমন্ত্ৰণে মোৰ ওচৰ পালিহি। শৈশৱৰ জপনাখন পাৰ হৈ, কৈশোৰক মই বৰ আগ্ৰহেৰে আকোঁৱালি লৈছিলোঁ, তই আহি সকলো খেলি-মেলি কৰি দিলিহি। মইতো তোক কেতিয়াও ভালপোৱা নাছিলোঁ, কিয় আহিলি তই মোৰ মনটো অশান্তি কৰি থাকিবলৈ! তই অহাৰ পৰা মই ৰাতিও শান্তিৰে শুব নোৱাৰা হ’লোঁ। তোক ঢাকি ৰাখিবলৈ সকলো সময়তে আবৰি থকা মোৰ আপ্ৰাণ চেষ্টাই মনটোক ফ্ৰি হ’বলৈকে সুবিধা নিদিয়া হ’ল। কি কৰোঁ!… টি ভিৰ বিজ্ঞাপন, ৰাম বাবা, বৈদ্যনাথ সকলোকে আমন্ত্ৰণ জনায়ো তোৰ পৰা ৰেহাই নোপোৱা হ’লোঁ।

: হেৰা! কি হৈছে তোমাৰ? ইমানকৈ চিঞৰি আছো নুশুনা নেকি? পত্নী নিহাৰিকাৰ চিঞৰত ৰাহুলৰ ভাবনাত যতি পৰিল আৰু বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল, :কি হ’লনো? ইমানকৈ চিঞৰিছা কিয়? মই ইয়াতে আছো তুমি দেখা নাই নেকি? কাষলৈ আহিওতো কথাটো ভালকৈ ক’ব পাৰা। :অঁ‌ এতিয়া মোৰহে ভুল দেখিলা। কিনো ইমানকৈ চিন্তা কৰি আছা যে মোৰ মাতেই শুনা নাই? – নিহাৰিকাই ক’লে। :মই কৰা চিন্তাবোৰৰ কথা তোমাক ক’লে তোমাৰ চিন্তাহে বাঢ়িব। গতিকে সেইবোৰ বাদ দিয়া আৰু কিয় মাতিছিলা কোৱা। – ৰাহুলে ক’লে। :কিনো ক’ম আৰু

ঘৰৰ সহায়িকা গৰাকীৰ লগত নিজেও লাগি ঘৰটো চাফা কৰিলে ঘৰটো চকুত লগাকৈ জিলমিলাই থাকে। কথাষাৰ অনুভৱ হয় যদিও, সেই এলাহ বোলা বিকাৰবিধেহে মোক বাৰুকৈ বশ কৰি ৰাখে। কিমাননো কৰিবা; তাতে পাকঘৰৰ কামবোৰচোন বাইক দিয়ায়ে নহয় কৰিবলৈ। সকলো মই নিজে কৰোঁ। কাপোৰবোৰো মেচিনতে ধোওঁ। গতিকে, ঘৰৰ সৰা-মচা কামখিনিত সদায় ইমান মাথা মৰাৰ ধৈৰ্য নাথাকেগৈ মোৰ। পাল মাৰি কৰি যোৱা তাইৰ কামবোৰ দেখিও বেছিভাগ দিন চকু মুদিয়ে থাকোঁ। পিচে, বছৰৰ উৎসৱ-পৰ্বসমূহ আহিলে তেনে অনুভৱবোৰৰ পাত্তাৰ ভাৰ মোৰ মনত একেবাৰে শূন্য হৈ পৰে।

আদহীয়াৰো ওপৰৰ হ’ল। আলৰ হ’বলৈ কেইটামান বসন্তহে বাকী। বোৱাৰীয়েক লখিমীয়ে এদিন লক্ষ্য কৰিলে এই পকি, সৰিবলৈ ধৰা মানুহজনে অনবৰতে ফোনটো কাণত লগাই দেশৰ ছোৱালীবোৰৰ লগত কথা পাতি থাকে। ভৈয়াই ঐ! দেশখন ৰসাতলে গ’ল। কেইবাদিনো তাই কথাষাৰ মন কৰিলে। তাকো লুকাই চুৰকৈও কথা নাপাতে। একদম খোলাকৈ কথা পাতি ঢেকঢেকাই হাঁহেও। বোৱাৰী ওচৰত আছে বুলিও কেৰেপেই নকৰে। কথানো কি! বোলে সংগীতাই অমুকৰ ঘৰত চাহপানী খালেগৈ। কবিতা আজি নামলৈ নাযায়। বন্দিতাৰ সিদিনা নাম ধৰি থাকোঁতেই সৰুপানী চোৱা লাগিল।….হে ভগৱান! বুঢ়া বয়সত এইজনৰ কি

ভাৰত আৰু ইণ্ডিজৰ মাজত টি-টুৱেণ্টি ক্ৰিকেট৷ সন্ধিয়া সাত বজাৰ পৰা আৰম্ভ হ’ব খেল৷ দত্তই পুৱাই ভাবি থৈছিল আজি তেওঁ সন্ধিয়া বাহিৰলৈ ওলাই নাযায়, খেল চাব৷ ক্ৰিকেট দত্তৰ প্ৰিয় খেল৷ টি ভিত নিশাৰ ভাগত চাব পৰা সময়ত খেল হ’লে বা অ’ফিচ বন্ধৰ দিনত খেল হ’লে দত্তই যিমানখিনি সম্ভৱ চাবলৈ চেষ্টা কৰেই৷ টুৱেণ্টি টুৱেণ্টি, মানে কুৰি অ’ভাৰৰ চুটি সংস্কৰণটোৰ খেল হ’লেতো কথাই নাই, দত্তই চাবই চাব৷ সন্ধিয়াৰ ভাগত প্ৰায়েই তেওঁ বাহিৰলৈ এপাক ওলাই যায়৷ প্ৰায়েই তেওঁ খোজ কাঢ়ে, কেতিয়াবা দুই-চাৰিজনৰ সৈতে চ’ক এটাত থকা দোকান এখনত আড্ডাতো বহে৷

এখেত ঘৰৰ একমাত্ৰ সন্তান। চাকৰিৰ খাতিৰত এওঁ ঘৰৰপৰা বহু দূৰত থাকে। ঘৰখনত এওঁৰ মাক দেউতাক অকলশৰীয়া। বিয়া পাতি প্ৰথম অৱস্থাত তেখেতে সেয়ে মোক মাক দেউতাকৰ লগতেই থৈ গৈছিল। দেখিবলৈ মই চুটি চাপৰ, ক্ষীণ কাইৰে, অকণমানি হেন মানুহ। সঁচা অৰ্থত তেনেই এলেহুৱা আৰু থুপৰীও। পিচে তাতেনো কি হ’ল! হওঁতে মই আজিৰ যুগৰ নাৰীহে হওঁ কিবা! শহুৰৰ ঘৰত নিজক এক্টিভ স্বভাৱৰ মানুহ এজনী বুলি পৰিচয় এটা মোৰ বনাই পেলামতো। সময়খিনিক অপচয় নকৰি ধৰি ল’লোঁ; যে এয়া মই অনলাইন ক্লাছ কৰি কৰি হঠাৎ