ফাইনেলী ফাইনেলী আই ৱিল বি ডিয়াৰ! অহ্ মাই ডক্স (মোহনৰ ভাষাৰে) বুকুখন কিবা ফাটি যাওঁ, ফাটি যাওঁ কৰিছে। যদি মই শুনা কথাটো সঁচা তেন্তে প্ৰথমতেই কিন্তু নিজৰ এটা ভাল কেমেৰা বা কোনোবা এজন কেমেৰা থকা মানুহ হ’লেও হ’ব। আৰেহ, কেমেৰা থকা হ’লেই নহ’ব, ভাল ফটোও তুলিব জানিব লাগিব। দেখাকদেখি, পইচা থাকিল বুলিয়ে চুঙা কেমেৰা এটা ডিঙিত আঁৰি ফুৰিলেই নহ’বতো। থোপোকা আলুগুটি সদৃশ মুখখন কলডিলটোৰ নিচিনা কৰিব পাৰিব লাগিব। চেনী বৈয়ামৰটোৰ নিচিনা চেহেৰাকণ চানচিল্ক শ্বেম্পুবটলটোৰ নিচিনা কৰিব পাৰিব লাগিব। তেহে বুলিম

শনিবাৰ। চেম্বাৰত বহি আছিলোঁ থমথমকৈ। লগত দুই এটা হামিও আছিল। শনি মন্দিৰ এটালৈ এবাৰ পৰিবাৰৰ সৈতে যাওঁতে শনিৰ মূৰ্তিলৈ চাই মূৰটো দোঁৱাই সেৱা এটা কৰি উঠাৰ পিছতে যেতিয়া এওঁৰ পৰা গম পালোঁ যে মূৰ দোঁৱালেই হেনো শনিয়ে মূৰত উঠি লয়হি আহি বুলি, সেই দিনাৰ পৰাই শনিবাৰ আহিলে কিবা ভয় ভয় লাগি থকা হৈছিল। দুৱাৰখন ঠেলি বেছ আহল বহল ভদ্ৰ মহিলাএগৰাকী সোমাই আহিল। ক’লোঁ, : বহক   — বহিল।  আমাৰ নিচিনা বেজবিলাকৰ অকল বেমাৰৰ কথাহে। বেমাৰ চালোঁ, ধৰাও পেলালোঁ। দৰৱ কেইপালি

এল পি ৰ দেওনা পাৰ হৈ হাইস্কুললৈ গৈছোঁ সেইবাৰ। নতুন স্কুল, নতুন সহপাঠী। মনবোৰ আনন্দৰে উপচি পৰিছিল। অৱশ্যে বুকুত অজস্ৰ ভয়। বিশেষকৈ অংকৰ ছাৰজন বা কেনেকুৱা, খঙাল নে মৰমীয়াল….! তথাপি সহজ হওঁ, নতুন সপোন গঢ়াৰ  পণ লওঁ। পিছে য’তেই বাঘৰ ভয় ত’তে ৰাতি হয়। অংকৰ ছাৰগৰাকী ভীষণ খঙাল আছিল। বিশেষকৈ ব’ৰ্ডত অংক পাতি যেতিয়া সমাধান কৰিবলৈ কৈছিল, আমাৰ মুখৰ মাত হৰিছিল। চক পেঞ্চিলডাল হাতত তুলি অংকৰ সমাধানৰ সূত্ৰটো বিচাৰি  উলিয়াওঁ মানে আমাৰ পিঠিত ড্ৰামচেট, তবলা শেষত হাৰমনিয়ামৰ সুৰ…। আনহাতে ঘৰতো

নকছাৰীত থকা পেহী-পেহাই প্ৰায়েই কৈ থাকে তঁহতকেইটাই আমাক একেবাৰে পাহৰি গ’লি চাগে। যাওঁ বুলিও হঠাতে যাব নোৱাৰি। কেইবা কিল’মিটাৰৰ বাট। ল’ৰাক স্কুলত থোৱা -অনা, এইবোৰ কৰি থাকোঁতেই দিনটোৰ সময়কণ শেষেই হয়চোন। আকৌ দেওবাৰৰ দিনটোতো কেতিয়াবাহে সময় থাকেগৈ। ল’ৰাটোক নগৰৰ আৰ্টৰ স্কুললৈ নিলেই দিনটোৰ এবেলা সময় যায়গৈ। বন্ধৰ দিনটোতে কামো ধেৰ ওলাই। সময়বোৰ এনেকুৱাই হয়তো। ব্যস্ততাৰ মাজত থাকিলে গমকে পোৱা নাযায়। পেহা-পেহীৰ ঘৰলৈ একেবাৰে নোযোৱাও নহয়। ডেকাতে দুবাৰমান গৈছিলোঁ। সংসাৰ আৰম্ভ কৰাৰে পৰা অৱশ্যে তেনেকৈ  দূৰলৈ আলহী খাবলৈ যোৱা হোৱা নাই।

: শুনকচোন.. দুখোজ আগবাঢ়িয়ে বৰুৱা ৰৈ গ’ল। যাত্ৰা কৰাৰ সময়ত পিছফালৰ পৰা মাত দিলে অমংগল হয় বুলি বৰুৱাই ভবাই নহয় অন্তৰেৰে বিশ্বাস কৰে। মুখৰ অসন্তুষ্টিৰ চিন লুকুৱাই বৰুৱাই ঘূৰি চাই ক’লে, : কোৱা। : আজি অফিচৰ পৰা অলপ সোনকালে আহিব। কাম আছে আপোনাৰ। : কৰবালৈ যাবা? : সন্ধিয়া লেডিজ ক্লাবৰ মিটিং আছে। একেবাৰে ডিনাৰ কৰি আহিম। মাজনীক এপাক ফুৰাই অনাৰ পাছত ইভিনিং স্নেকচৰ পৰা ডিনাৰ লৈকে আজি সকলোখিনি আপুনিয়ে ৰেডি কৰিব লাগিব। বৰুৱানীৰ কথা ঘৰখনত শিলৰ ৰেখা। ‘হাকিম লৰিলেও হুকুম