প্ৰেমৰ বতাহে চুবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ বয়স আছিল সেয়া৷ হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ উৎসাহত ভাল লাগি থকা ছোৱালী এজনীক দুদিনমান পিচিঅ’ৰপৰা ফোন কৰি কৰি এদিন কৈ পেলালোঁ,  : বোলো তোমাক ভাল লাগে৷ আনটো মূৰৰ পৰা তাই সুধিলে,  : ভাল লাগে মানে? থতমত খাই ক’লোঁ,  : মানে ভাল পাওঁ? তাই আকৌ সোধে,  : ভাল লাগে নে ভাল পাওঁ? মই ক’লোঁ,  : ভালকে পাওঁ, মানে বিয়া পাতি ভৱিষ্যতে সংসাৰ কৰিম বুলি ভাবিছোঁ৷ মেট্ৰিকৰ দেওনা পাৰ হৈ হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী পাৰ হোৱা ল’ৰাৰ মুখত ভৱিষ্যতে বিয়া কৰাই

দেওবাৰে দুপৰীয়াৰ ভাতসাঁজ খাই বিছনাত দীঘল দিলোঁ। ব্ৰয়লাৰ মাংস অকণ আছিল বাবে দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই বৰ জুতি পালোঁ।কৰ’ণাৰ লকডাউনত খাদ্যৰ জুতি ল’বলৈ মই একেবাৰে বাদেই দিয়াৰ নিচিনা। ঘৰৰ পৰা পোৱা পকেটমণিকেইটাও কেতিয়াবাই  বন্ধ হ’ল। ঘৰত আৱৰ্জনা বুলি দেউতাৰ গালি খোৱাৰ দিনাই ঘৰ এৰি দিলোঁ। দম্ভালি মাৰি কৈ থৈ আহিলোঁ চাকৰি এটা নোলোৱাকৈ ঘৰৰ পদূলিত ভৰি নিদিওঁ। তেতিয়াৰ পৰা এতিয়ালৈকে ঘৰলৈ যোৱা নাই। আজিকালি মই জগতৰ লগত থাকোঁ। তিনিমাহ হৈ গ’ল। চাকৰি এটাৰ আশাতে ডিঙিটোতে মূৰটো লগাই জীয়াই আছোঁ। প্ৰাইভেট কোম্পানী

কাৰোবাৰ প্ৰেমত বৰ বেয়াকৈ পৰিব খোজা সময়ৰ প্ৰেম এয়া। ৰাতি ৰাতি দেৰিলৈকে অনলাইন থাকি মৰম বঢ়োৱাৰ সময়ৰ প্ৰেম এয়া। ***** বন্ধু এজনৰ খুড়ায়েকৰ বিয়াত লগ পাইছিলোঁ তাইক। আধাঘণ্টামান কথা পাতিছিলোঁ তাইৰ সৈতে। কিবা এটা ভাল লাগি গৈছিল। ফেচবুকতে “চাৰ্চ” কৰি বন্ধুত্বৰ প্ৰস্তাৱ পঠাইছিলোঁ তাইলৈ। দুদিনমানৰ পাছত তাই আদৰি লৈছিল। ভাললগা-বেয়ালগা, পছন্দ-অপছন্দৰ ভাগ বতৰা কৰিব পৰা হৈছিলোঁ। এটা মেচেজ গৈ ১০ টা হৈছিলগৈ দিনটোত, পিছলৈ হাজাৰটা। মিনিট ঘণ্টালৈ অতিক্ৰম কৰিছিল। মেছেজ নকৰিলে অভিমান কৰিব পৰা হৈছিলোঁ। বুজি উঠিছিলোঁ ইজনে সিজনক ভাল

বাপুকণৰ কথা বহুত হ’ল। পিচে বাপুকণৰ পুত্র পুতুকণো বাপেকৰ সকলো গুণৰে গুণৱান হৈ উঠাৰ কথা হয়তো সকলোৱে নাজানে। স্কুলীয়া শিক্ষা বিশেষ নাথাকিলেও কোনোবা এগৰাকী ডাঙৰ অফিচাৰৰ কৃপাত চৰকাৰী অফিচ এটাতেই চতুর্থ বৰ্গৰ কৰ্মচাৰী হিচাপে চাকৰি এটা পাইছে আৰু তেতিয়াৰ পৰা তাৰ দেহত এটা চাহাবী ঢঙে ঠিকেই থিতাপি লৈছে। মুখতো দুই এটা ইংৰাজী। সেইফালে বাক্যৰ সৈতে খাপ খাওক নাখাওক, ৰাইজে বুজি পাওক নাপাওক তাৰ কোনো কথা নাই। হ’লেও পিচে পুতুকণ কিছুদিনৰ আগলৈ কাৰো প্ৰেমত পৰা নাছিল। কিন্তু ঘটনাটো ঘটিল সেইদিনা।  হঠাৎ

সাৰদা দেৱী আমাৰ স্থানীয় ফুলবাৰী বিদ্যা নিকেতনৰ ৰেক্টৰ। পঞ্চাশোৰ্ধৰ মহিলাগৰাকীয়ে শুদ্ধ বগা চাদৰ-মেখেলা পিন্ধি কপালৰ সোঁমাজতে এটি সৰু কʼলা বিন্দি পৰিধান কৰে৷ ৭০০ সৰু-ডাঙৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে গিজগিজাই থকা বিদ্যালয়খনৰ এক কথাত কʼবলৈ গ’লে তেঁৱেই মুখ্য চালিকাশক্তি৷ অনবৰতে মুখত বিৰাজমান কঠোৰতাৰে লʼৰা-ছোৱালীহঁতৰ মুহূৰ্ততে কলিজা কঁপাই দিব পৰা ক্ষমতাৰ অধিকাৰিনী৷ কঠোৰ অনুশাসনৰ মাজেৰে এখন জাকতজিলিকা বিদ্যালয় স্থাপন কৰাত তেওঁৰ ভূমিকা সকলোতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ৷ অংকুমণি অষ্টম শ্ৰেণীৰ পিটকলি লʼৰা৷ প্ৰাক-কৈশোৰকালৰ দুৱাৰদলিত উপস্থাপিত হৈছেহে মাথোন, ওঁঠৰ ওপৰত সৰু সৰু গোঁজ মেলা কঠিয়াৰ দৰে দুই-এডাল গোঁফেও ঠুঁটিয়াবলৈ

আইনাখনৰ সন্মুখত ৰৈ চুলিখিনিত বিশেষ ঢৌ এটা তুলি ষ্টাইল এটা মিলাবলৈ চেষ্টা কৰি আছে ল’ৰাটোৱে। মাকে পিছফালৰ পৰা কিবা কৈ আছে, কিন্তু তাৰ কাণসাৰ নাই। উপায়ন্তৰ হৈ মাকে ওচৰতে কিবা এটা থেকেচা মাৰি থ’লেহি। সি দেখিলে যে সেইটো তাৰ হেলমেটটো। মাকে লগতে কৈ গ’ল, : এই বন মানুহৰ নিচিনা চেহেৰাটো বাটে বাটে দেখুৱাই আমাৰ নাম উজলাই ফুৰিব নালাগে । একদম হেলমেটটো পিন্ধি যাবি, আৰু সেইটো পিন্ধিলে ইমান চুলিৰ ডিজাইন মিলাই থাকিবৰ দৰকাৰ নাই।  কথাষাৰ তাৰ পছন্দ নহ’ল। কিন্তু মাকৰ ভয়ত

ফ্রেণ্ডলিষ্টৰ দাদা এজনে বৰষুণৰ ফটো এখন প’ষ্ট কৰি কেপচন দিলে, “তুমি বৰষুণ হোৱা হ’লে!”  বহুপৰ ছবিখন চাই নিজৰ অজানিতে মুখেৰে, “আস্ কি ৰোমাণ্টিক কেপচন আৰু ছবি” বুলি ওলাল। ওচৰতে এজন বন্ধুৱে ৰজনীত তুলসী মিলাই জোকাৰি আছিল। মই হাঁ কৰি চাই থকাত সিও উকি মাৰি চালে মোৰ ফোনৰ স্ক্রীণলৈ। প’ষ্টটো দেখি মই যিমান অবাক সি হাঁহি হে দিলে৷ মই ভ্ৰু কোঁচাই তাক প্ৰশ্ন কৰিলোঁ, : হাঁহিছ কিয় বে? সি আৰম্ভ কৰিলে, : এইজনে কাক বৰষুণ হ’বলৈ কৈছে? ক’লোঁ, : হয়তো তেওঁৰ প্ৰাক্তনক

ভাস্কৰ আৰু মোৰ দাদা দেখাত প্ৰায় একে। দাদা অলপ ক্ষীণ, সি অলপ শকত। বহুতেই কেতিয়াবা চিনি পোৱাত ভুল কৰে। ঘটনাটো অক্টোবৰ মাহৰ আছিল। চন পাহৰিছোঁ। মোৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় মাহীৰ (মা’ৰ মোমায়েকৰ নাতিনী) ডাঙৰজনী ছোৱালীৰ বিয়া। মাহীৰ দুজনী ছোৱালী। এজনী মোৰ সমসাময়িক, আনজনী সৰু। দুয়োজনীৰে লগত মোৰ বৰ বেছি ক্ল’জো নহয়, বৰ বেছি গেপো নহয়। দাদাৰ লগত কিন্তু দুয়োজনীৰে খুবেই ভাল। বিয়া হৈছিল উজান বজাৰৰ কণিকা বিবাহ ভৱনত। মা অৰু দেউতা দুপৰীয়াতে গ’ল। দাদা আৰু মই ঠিক কৰিলোঁ কাম শেষ কৰি

“গজেনে আজিকালি সকাল সময়তে কলা চচমা মাৰি  হিৰো হৈ থাকে দুখুনে গম পাইছানা নৰেন?” বুলি হাতৰ চিগাৰেটটো জোৰকৈ হোপা মাৰি নৰেনলৈ বুলি আগবঢ়াই দিলে ৰতনে।  একে টানে চিগাৰেটটো নি জোৰকৈ হোপা মাৰি ওপৰলৈ  ধোঁৱাবোৰ এৰি দি নৰেনে সমুখত থকা নাৰিকল জোপাৰ ফালে চাই থাকিল। যেন নাৰিকল কেইটা আছে গণিহে আছে সি।  ৰতনে নৰেনৰ পৰা একো উত্তৰ নাপাই আকৌ ক’লে ” আৰু এই মৰ গৰমতো ফুল চাৰ্ট আৰু লংপেন্ট পিন্ধি থাকে আজিকালি? সিদ্নাখান তাক দেখাপালো পূব মুৰোৰ চকোত থিয়া দি থাকাতে।

নটা বাজিল। বিভিন্ন বয়সৰ লʼৰা-ছোৱালীৰ কিৰিলি, দৌৰা-ঢপৰাই নিকেতনৰ আহল-বহল প্ৰাংগণটো চঞ্চল কৰি তুলিছে। চহৰৰ প্ৰায় মাজমজিয়াত অৱস্থিত বিদ্যালয়খনৰ প্ৰৱেশদ্বাৰৰ সন্মুখভাগত অভিভাৱকৰ বিভিন্ন জুম। কোনোবাই নিজৰ সন্তানক চাইকেলৰ কেৰিয়াৰত বহুৱাই থʼবলৈ আহিছে, আন কোনোবাই বাইক বা স্কুটীত থʼবলৈ, কাৰোবাক আকৌ মাক বা দেউতাকে হাতত ধৰিয়েই থʼবলৈ আহিছে, কোনোবাজন আকৌ লগৰীয়াৰ লগতেই খোজকাঢ়ি আহিছে। বিদ্যালয়ৰ সন্মানীয় আচাৰ্য-আচাৰ্যাসকল প্ৰৱেশদ্বাৰৰ ওচৰে-পাজৰে থাকি সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীকে প্ৰভাতী সম্ভাষণ জনোৱাৰ সমান্তৰালকৈ বিভিন্ন মাতৰ একে সমন্বিত স্বৰেৰে হাতযোৰ কৰি নমস্কাৰ ভংগীত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলেও বিশেষ এটা তানত সুৰ লগাইছে,  “আচাৰ্য