আমাৰ কৈশোৰ কালৰ সময়ছোৱাত ইণ্টাৰনেটৰ বহুল জনপ্ৰিয়তা আৰু ডিজিটেলাইজেশ্যনৰ পয়োভৰ নাছিল৷ অৱসৰ বিনোদন বুলিবলৈ আমাৰ বাবে আছিল মাথোঁ মাহেকে-পষেকে একোটা গাৰ্ডেন শ্ব’ চাবলৈ যোৱা আৰু ‘বিস্ময়’ আলোচনীখন তন্ন-তন্নকৈ পঢ়া৷ এই দুটা কামৰ ভিতৰত বিস্ময়খন পঢ়া কামটোৱেই মোক বেছি আনন্দ দিছিল৷ বিভিন্ন শিতানবোৰ পঢ়ি কেতিয়াবা যদি কল্পনাৰ সাগৰত সাঁতুৰি-নাদুৰি ফুৰিছিলোঁ কেতিয়াবা আকৌ আতংকত শিয়ঁৰি উঠিছিলোঁ৷ আকৌ কেতিয়াবা উৎকণ্ঠাই শৰীৰ-মন জুৰুলা কৰিছিলহি৷ বিস্ময়ৰ ‘পত্ৰবন্ধু’ শিতানটো মোৰ সবাতোকৈ প্ৰিয় আছিল৷ শিতানটিত প্ৰকাশ পোৱা বিভিন্নজনৰ নাম আৰু ঠিকনাবোৰ পঢ়ি তেতিয়া পত্ৰবন্ধু গঢ়াটো এটা বৰ

কাহিনীটো আচলতে মোৰ নহয়, লগৰ এজনৰ হে। তথাপিও প্ৰেমতো প্ৰেমেই, তাতে আকৌ ফটাপ্ৰেম আপোনাৰেই হওক বা মোৰেই বা কোনোবা বেলেগৰ, অন্তৰৰ আৱেগটো একেই, নহয় জানো! আজি কেইদিনমান আগতে এটা গান খুব জনপ্ৰিয় হৈছিল। ‘জানে মেৰা জানেমন, বচপন কা প্যাৰ মেৰা ভুল নেহি জানা ৰে’ বুলি। মবাইলে, টিভিয়ে, এফ এম ৰেডিঅ’ সকলোতে কেৱল বচপন কা প্যাৰ। গানটো শুনিলেই আটাইৰে নিজৰ নিজৰ শৈশৱৰ ভাল লগা ছোৱালীজনী বা ল’ৰাটোৰ কথা মনত পৰেই। মোৰ লগৰজনে কোৱা মতে চাৰি পাঁচ বছৰ বয়সতে আমি যেতিয়া স্কুল

জিত : মায়া, তোমাৰ গভীৰ নিশাৰ দৰে কিচকিচিয়া মোলায়েম চুলিটাৰি মেলি ৰাখিবাচোন। মোৰ খুব ভাল লাগে তোমাৰ চুলিটাৰিত আঙুলি বুলাই … মায়া : অস্ ! কি যে ৰোমাণ্টিক তুমি! মোৰো খুব ভাল লাগে জানা তুমি মোৰ চুলিত আঙুলি বোলালে। সেয়ে তোমাক লগ কৰিবলৈ আহিলে মই চুলি নফনিওঁৱাকৈয়ে আহোঁ।  বিয়াৰ পিছত পতি ৰূপত জিত:  জিত : দাদা, অলপ ভাল চাই আৰু মজবুত চাই ফণী এখন দিবচোন … দোকানী : এইখন লওক দাদা। ইমানেই মজবুত যে ভগাৰ কোনো চাঞ্চেই নাই। ঘৰলৈ আহি,

: হেল্ল, অ’ নেহা কোৱা, ভালে আছা নহয়….  …… আচ্ছা চিমলি, অ’কে অ’কে লৈ আহিবা চিমলিক। মই কথা দিলোঁ চিমলিয়ে আমাৰ ঘৰত থকা খোৱাৰ একো অসুবিধা নাপায়। আচ্ছা ৰাখোঁ এতিয়া। মানে জানাই নহয় বিয়াৰ বজাৰ-সমাৰবোৰৰ কথা। মানুহ মতা আৰু বিয়াৰ বজাৰ এই দুখন তালিকা কেতিয়াও চুটি নহয় জানা।  সজোৰে হাঁহি ফোনটোৰ সংযোগ বিছিন্ন কৰি দেখে সৌৰভে তাৰ বন্ধু নয়ন ইতিমধ্যে হাজিৰ।  : আহিলি নয়ন। আহ চাহ একাপ খাই লওঁ। বজাৰলৈ গৈ মাথাডাল ঘোলা হোৱাৰ আগতে চাহ একাপেৰে এনাৰ্জী অলপ গোটাই

সুনয়নাক প্ৰথমবাৰ দেখোঁতেই তাইৰ দুচকুলৈ বহু পৰ চাই ৰৈছিলোঁ। চকুত এক গভীৰতা আছে তাইৰ, এক কথাত মাক দেউতাকে ৰখা নামটো সাৰ্থক হৈছে। ঘন ক’লা চুলি, দুচকুত কাজল আৰু লয়লাস ভংগিমাৰে যেতিয়া খোজ দিয়ে মোক ক’বলৈ মন যায়, ‘আপকে ইয়ে প্যেৰ জমীন পে মত ৰখনা……’। তাইৰ চকুলৈ চাই চগাটোৰ দৰে জাহ যাবলৈ অকল ময়েই যে উত্ৰাৱল হৈ আছিলোঁ, তেনে নহয়। কলেজত বহুতৰে চকুৰ মণি হৈ পৰিছিল সুনয়না। সুনয়না স্বল্পভাষী, কিন্তু মৃদুভাষী। সেয়া মোৰ বন্ধু সুমনে কোৱা কথা। হোষ্টেলত আমি একেলগে থাকোঁ।

প্ৰেম জনমে জনমে। প্ৰেমত পৰা মানুহৰ অনুভৱ হয় প্ৰেমৰ মাদকতা কিমান,প্ৰেমত পৰা মানুহৰ অভিজ্ঞতা বাৰুকৈয়ে হয় বিৰহৰ বেদনা কিমান। বুকুৰ ভিতৰত কুৰুকি কুৰুকি সোমাই থকা প্ৰেমবোধ লুকুৱাই ৰখাৰ যন্ত্ৰনা কিমান। আৰু যদি সেয়া একপক্ষীয় হয়__তেন্তে প্ৰেমত পৰাজনৰ যি অবস্থা হয়, সেয়া বৰ্ণনা কৰা অসম্ভৱপ্ৰায়।এলেহুৱা মানুহো প্ৰেমত পৰি সক্ৰিয় হৈ উঠে,ষ্টাইল কৰি প্ৰেমাস্পদৰ মনোযোগ আকৰ্ষণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে,নিয়মানুবৰ্তিতা পালন কৰিবলৈ শিকে,ভাল ভাল কাপোৰ পিন্ধিবলৈ লয়, লাগিলে সেয়া আনৰ পৰা ধাৰলৈ অনাই নহওক কিয়।আটাইতকৈ বেছি কামোৰ কাম যেতিয়া লগৰ জনীয়ে মিছাতে এইবোৰত

প্ৰেমৰ বতাহে চুবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ বয়স আছিল সেয়া৷ হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ উৎসাহত ভাল লাগি থকা ছোৱালী এজনীক দুদিনমান পিচিঅ’ৰপৰা ফোন কৰি কৰি এদিন কৈ পেলালোঁ,  : বোলো তোমাক ভাল লাগে৷ আনটো মূৰৰ পৰা তাই সুধিলে,  : ভাল লাগে মানে? থতমত খাই ক’লোঁ,  : মানে ভাল পাওঁ? তাই আকৌ সোধে,  : ভাল লাগে নে ভাল পাওঁ? মই ক’লোঁ,  : ভালকে পাওঁ, মানে বিয়া পাতি ভৱিষ্যতে সংসাৰ কৰিম বুলি ভাবিছোঁ৷ মেট্ৰিকৰ দেওনা পাৰ হৈ হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী পাৰ হোৱা ল’ৰাৰ মুখত ভৱিষ্যতে বিয়া কৰাই

দেওবাৰে দুপৰীয়াৰ ভাতসাঁজ খাই বিছনাত দীঘল দিলোঁ। ব্ৰয়লাৰ মাংস অকণ আছিল বাবে দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই বৰ জুতি পালোঁ।কৰ’ণাৰ লকডাউনত খাদ্যৰ জুতি ল’বলৈ মই একেবাৰে বাদেই দিয়াৰ নিচিনা। ঘৰৰ পৰা পোৱা পকেটমণিকেইটাও কেতিয়াবাই  বন্ধ হ’ল। ঘৰত আৱৰ্জনা বুলি দেউতাৰ গালি খোৱাৰ দিনাই ঘৰ এৰি দিলোঁ। দম্ভালি মাৰি কৈ থৈ আহিলোঁ চাকৰি এটা নোলোৱাকৈ ঘৰৰ পদূলিত ভৰি নিদিওঁ। তেতিয়াৰ পৰা এতিয়ালৈকে ঘৰলৈ যোৱা নাই। আজিকালি মই জগতৰ লগত থাকোঁ। তিনিমাহ হৈ গ’ল। চাকৰি এটাৰ আশাতে ডিঙিটোতে মূৰটো লগাই জীয়াই আছোঁ। প্ৰাইভেট কোম্পানী

কাৰোবাৰ প্ৰেমত বৰ বেয়াকৈ পৰিব খোজা সময়ৰ প্ৰেম এয়া। ৰাতি ৰাতি দেৰিলৈকে অনলাইন থাকি মৰম বঢ়োৱাৰ সময়ৰ প্ৰেম এয়া। ***** বন্ধু এজনৰ খুড়ায়েকৰ বিয়াত লগ পাইছিলোঁ তাইক। আধাঘণ্টামান কথা পাতিছিলোঁ তাইৰ সৈতে। কিবা এটা ভাল লাগি গৈছিল। ফেচবুকতে “চাৰ্চ” কৰি বন্ধুত্বৰ প্ৰস্তাৱ পঠাইছিলোঁ তাইলৈ। দুদিনমানৰ পাছত তাই আদৰি লৈছিল। ভাললগা-বেয়ালগা, পছন্দ-অপছন্দৰ ভাগ বতৰা কৰিব পৰা হৈছিলোঁ। এটা মেচেজ গৈ ১০ টা হৈছিলগৈ দিনটোত, পিছলৈ হাজাৰটা। মিনিট ঘণ্টালৈ অতিক্ৰম কৰিছিল। মেছেজ নকৰিলে অভিমান কৰিব পৰা হৈছিলোঁ। বুজি উঠিছিলোঁ ইজনে সিজনক ভাল

বাপুকণৰ কথা বহুত হ’ল। পিচে বাপুকণৰ পুত্র পুতুকণো বাপেকৰ সকলো গুণৰে গুণৱান হৈ উঠাৰ কথা হয়তো সকলোৱে নাজানে। স্কুলীয়া শিক্ষা বিশেষ নাথাকিলেও কোনোবা এগৰাকী ডাঙৰ অফিচাৰৰ কৃপাত চৰকাৰী অফিচ এটাতেই চতুর্থ বৰ্গৰ কৰ্মচাৰী হিচাপে চাকৰি এটা পাইছে আৰু তেতিয়াৰ পৰা তাৰ দেহত এটা চাহাবী ঢঙে ঠিকেই থিতাপি লৈছে। মুখতো দুই এটা ইংৰাজী। সেইফালে বাক্যৰ সৈতে খাপ খাওক নাখাওক, ৰাইজে বুজি পাওক নাপাওক তাৰ কোনো কথা নাই। হ’লেও পিচে পুতুকণ কিছুদিনৰ আগলৈ কাৰো প্ৰেমত পৰা নাছিল। কিন্তু ঘটনাটো ঘটিল সেইদিনা।  হঠাৎ