লাইট-কেমেৰা_একচন!!! চিন ১:- নদীৰ ঘাটত কাষত কলহ এটা লৈ হালি-জালি নাচি-বাগি গৈ আছে হিৰোইন কাজল প্ৰিয়া৷ বেকগ্ৰাউণ্ডত বাজি আছে- “মনমা ইমো’চন জাগে ৰে মনমা ইমো’চন জাগে! মেৰা দেচী টিপিকেল চৈয়া,- পিপ’ল কী ঠণ্ডী ছায়া…নাচে তা তা থৈয়া” এইবাৰ কেমেৰাৰ এংগোল বদলি হয়! স্থান:-হিৰ’ ৰিতুপৰ্ণ বৰাৰ শোৱা-শেতেলি! প্ৰায় তিনিদিন মান নুখুৰোৱা দাঢ়ি, উখহি যোৱা চকুৰে আন্ধাৰৰ পৰা পোহৰ হ’বলৈ ধৰে ক্ৰমাৎ হিৰ’ৰ মুখাৱয়ব! বেকগ্ৰাউণ্ডত তেতিয়াও আৱহ সংগীতটো বাজি থাকে যদিও সুৰযন্ত্ৰ সলনি হয়৷ মাজে মাজে ভায়োলিনে ডি মাইনৰত নতুন ধুন এটা

সদায় চাই ভাল লগা চাউথ ইণ্ডিয়ান চিনেমাই হয় এইখনো। এইখনৰ হিৰ’ আকৌ চাউথৰ চুপাৰষ্টাৰ, মেগাষ্টাৰ বা যিকোনো ষ্টাৰ ৰজনীকান্থ। আমি ৰজনীকান্ত বুলি কৈয়ো লাভ নাই, চাউথত ৰজনীকান্থ বুলিয়ে কয়। চিনেমাখনৰ ঘটনাটো এনেধৰণৰঃ এখন গাঁৱত পানী নাই। পানী নাই মানে, য’তে ত’তে খান্দিলেও পানী নোলায়। গাঁৱৰ মুখীয়ালজন, যিয়ে চিনেমাখনৰ ভিলেইনো হয়, তেওঁ বহুত জেগাত খান্দিও পানী উলিয়াব পৰা নাই আজিলৈকে। তেওঁ উপায়ান্তৰ হৈ বহুতো যাগ-যজ্ঞ কৰি বুজি পালে যে গাঁওখনত থকা বিধৱা মানুহজনী আৰু তাইৰ জীয়েকজনীয়েই গাঁওখনত পানী নোপোৱাৰ একমাত্ৰ কাৰণ,