ঘটনাটোৱে সৰু চহৰখন একেবাৰে জোঁকাৰি পেলালে। আজি কিছুদিনৰ আগলৈকে এনে চহৰবোৰত এনে ঘটনা হ’ব পাৰে বুলি কোনেও অনুমানেই কৰিব পৰা নাছিল, কোনেও শুনাও নাছিল। জনজাতীয় লোক অধ্যুষিত চহৰখনত মহিলাসকল এনেয়ো আগৰণুৱা, মহিলাক আনকি বেয়া দৃষ্টিৰে চোৱাও এই চহৰখনৰ সংস্কৃতিৰ বাহিৰৰ বস্তু। কথাটো চহৰখনৰ মানুহবোৰৰ চকুতে জলজল পটপটকৈ দেখা পোৱা গৈছিল। সেইখন চহৰতে ছোৱালীজনীক কেইবাজনো লোকে মিলি ওৰে ৰাতি ধৰ্ষণ কৰিলে, আৰু পুৱা প্ৰায় মৃত অৱস্থাত তাইক পাহাৰখনৰ মাজত পেলাই থৈ গ’ল। পিছে তাই আছিল খাটিখোৱা মানুহৰ ছোৱালী, শৰীৰৰপৰা একেৰাহে হোৰাহোৰে

: হেৰা! শুনাচোন! এইফালে আহা৷ অলপ ‘ড্ৰাই-ফ্ৰাই’ৰ সোৱাদ লৈ যোৱাহি! মাতটো শুনিয়েই পিলাই চমকি গ’ল৷ ৰত্ন খুড়া! খুড়াই বাৰাণ্ডাত বহি বাটেৰে যোৱা মানুহৰ আলেখলেখ চাই আছিল৷ খুড়াৰ চকুত পৰিলে আৰু ৰক্ষা নাই৷ কমেও দুঘণ্টালৈ এৰি নিদিয়ে৷ তাৰমানে আজি মই বেয়াকৈ ফচিলো৷ : মানে খুড়া, এফালে যাবলৈ ওলাইছিলো৷ – মিছাকৈয়ে আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিলো৷ : হেৰা, মই জানো আহা তোমাৰ কথা৷ এইফালে আহা৷ গেটখন বন্ধ কৰি আহা৷ বিনাবাক্যব্যয়ে খুড়াৰ চৌহদৰ ভিতৰত সোমালো৷ খুড়াই অলপ আগতে কোৱা শব্দ দুটা কাণত বাজি থাকিল –

ফনীধৰ দাইটি অকল গাঁওখনৰে নহয়, সমগ্ৰ অঞ্চলটোৰে এজন ডাঙৰ মহাজন। ঘৰ-বাৰী, টকা-পইচা সকলোফালৰ পৰাই নদন-বদন। একোৰে অভাৱ নাই। গাঁৱৰ সমাজৰ পৰা আৰম্ভ কৰি দেশৰ ৰাজনীতিলৈকে সকলোতে ফনীধৰ দাইটিৰ আগস্থান। ৰাজনীতিৰ বিয়াগোম মন্ত্ৰী, এমেলে আৰু ডাঙৰ লীডাৰলৈকে হাত থকা মানুহ। ঘৰতে এখন ডাঙৰ গেলামালৰ দোকান আছে। একেবাৰে মাৰোৱাৰীৰ দৰে খাতাৰ কাৰবাৰ। দাইটিৰ সমস্ত মাটি-বাৰী, সা-সম্পত্তিবোৰো খাতাৰ জৰিয়তেই অঞ্চলটোৰ দুখীয়া-নিছলাবোৰৰ পৰা হস্তগত কৰা বুলি চকু চৰহাসকলে কোৱাকুই কৰে। দাইটিৰ চেহেৰাপাতিও মাৰোৱাৰীৰ দৰেই। মস্ত ডাঙৰ এটা পেট। নিগনিয়ে বাহ ল’ব পৰাকৈ আধাফুটমান দ’

হাবিলদাৰ মদন দাসৰ মনটো আজি, সিমান ভাল নহয়৷ লগতে কিবা এটা ভয় ভয় ভাব৷ তাৰ কাৰণ- কাইলৈ বোলে নতুন অ’ চি নিৰঞ্জন লস্কৰে জইন কৰিব৷ সেই দেখি মন বেয়া৷ ইয়াৰ আগত কত অ’ চি আহিল আৰু গ’ল, কেতিয়াও এনেকুৱা মন বেয়া বা ভয় ভয় লগা নাছিল৷ কিন্তু নিৰঞ্জন লস্কৰৰ কথাবোৰ জানি মন বেয়া লগাৰ লগতে, কিবা এটা ভয় ভয়ো লাগি আছে৷ কোনে জানো কৈছিল- অ’ চি নিৰঞ্জন লস্কৰ বোলে একাচেকা মানুহ৷ ভালত ভাল, বেয়াত বেয়া৷ চোৰ ডকাইতবোৰে নাম শুনিলেই কঁপি

বোলো ৰাইজসকল, আপোনাসৱে শুলেই নেকি? শুলে যদি আমনি নকৰোঁ আৰু ন। কি ক’লে? নাই শুৱা। তেন্তে আৰম্ভ কৰিয়েই দিওঁ ন। নিশাও বহুত হ’ল। মানে আচল কথাটো হ’ল… অমুকাৰ সৰগখন চোৱাৰ বৰ হেঁ‌পাহ। এদিনৰ বাবে হ’লেও সৰগখন চোৱাৰ দুৰ্বাৰ হেঁ‌পাহ। সৰুৰে পৰা এইটো হেঁ‌পাহে মোক বৰকৈ আমনি কৰি আছে। আশা-নিৰাশাৰ মাজত বহুতো হেঁ‌পাহ পুৰণ হ’ল। পিছে আজিকোপতি সৰগ চোৱাৰ হেঁ‌পাহ পুৰণ নহ’ল। কিমান দুখ, কিমান হা-হুমুনিয়াহ বুকুত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছোঁ আপোনালোকে কি বুজিব? নাপাই দেই নাপাই, ইমান কাঠচিতীয়া কঠুৱা হ’ব নাপায়।

“দেউতা বাছ যাবই এতিয়া, সােনকাল কৰক। দূৰৈত বাছৰ মাত শুনা যেন লাগিছে।” প্রিয়াৰ চিঞৰত বেদব্রত চলিহা খৰধৰকৈ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। ধক-ধকীয়া ধুতি-পাঞ্জাৱীযােৰৰ সৈতে শুৱাই পৰিছে তেওঁক। শিক্ষকৰ চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লােৱা কেইবাবছৰ হ’ল যদিও নিয়মানুবর্তিতা ৰক্ষা কৰি চলা বাবেই স্বাস্থ্য এতিয়াও ভালে আছে। সময়ৰ প্রতি যথেষ্ট সজাগ চলিহাই সেয়ে আজিকালি সভাই-সমিতিয়ে যাবলৈ টানেই পায়। যিকোনাে সভা নির্দিষ্ট সময়তকৈ যথেষ্ট পলমকৈ আৰম্ভ হােৱাতো প্রায় নিয়মেই হৈ পৰিছে আজিকালি। সেয়ে সেইদিনা বিহু সন্মিলনখনৰ মুকলি অধিবেশনৰ মুখ্য অতিথি হিচাপে ফোন যােগে নিমন্ত্রণ কৰা

“চামীয়ে (স্বামীৰে) লগতে ময়ো যাং অই! এইখন সংসাৱত (সংসাৰত) নেথাকং অই!” ইনাই বিনাই কান্দি আছে মালতী বুঢ়ীয়ে! গাঁৱৰ এগৰাকী অতিকৈ কাঁজিয়া খোৰ তিৰোতা মালতী বুঢ়ীৰ গিৰিয়েক হলধৰ ককাৰ দেহাৱসান ঘটিল। বয়সজনিত কাৰণতেই ককাৰ মৃত্যু হ’ল যদিও গাঁৱৰ প্ৰায়বোৰে ভাৱে যে মালতী বুঢ়ীৰ পুৱাৰ পৰা ৰাতি শুৱালৈকে অনবৰতে সকলোৰে লগত কাঁজিয়া কৰাৰ স্বভাৱৰ বাবেই ককাৰ মৃত্যু হ’ল। দোকমোকালিতে শুই উঠি জুহালত চাহৰ কেটলীটো উঠাই মালতী আইতাই প্ৰাতঃকৰ্ম কৰি উঠি দুবাল্টিমান পানী গাত সাউটকে ঢালি লৈ তিয়নী সলাই লৈ জুহালৰ জুইৰ তাপত

: কোন অ’ এইটো? মাত এষাৰো নলগোৱাকৈ ফুঁ-ফুঁৱাই নেদেখাৰ ভাও ধৰি গ’লি যে! বীৰেনে লগৰ ল’ৰাৰ লগত চিনেমা চাবলৈ যাবৰ বাবে আগতীয়াকৈ টিকট কাটি থৈছিল। পিচে সি পুৱা সোনকালে সাৰ নাপালে, তাৰ দেৰি হৈছিল বাবে মাধুৰিমা আইতাক দেখিও নেদেখাৰ ভাও ধৰি আঁতৰি যাব খুজিছিল৷ পিচে বুঢ়ীৰ চকুৰ আগেদি কোনোবা সাৰি যাব পাৰিলেহে! চকুত ছানি পৰিছিল, তেতিয়া বাটেদি কোনোবা পাৰ হৈ গ’লেও বুঢ়ীয়ে গম নাপাইছিল৷ কিন্তু আজি এমাহৰ আগতে চকুৰ অপাৰেচন কৰাৰ পৰা বাটেদি কোনো হাৰি যাব নোৱাৰে৷ মানুহগৰাকীৰ পোচাকী নাম

অক্টোবৰ মাহৰ শেষৰ ফালৰ এটা মনোৰম দিন। গড়কাপ্তানি বিভাগৰ কাৰ্য্যবাহী অভিযন্তা হৃষিকেশ বৰুৱা তেওঁৰ সহকৰ্মী নিমতাল আওৰ লগত যোৰহাটৰ পৰা সোণাৰী টাওকাকহৈ মনলৈকে পথ নিৰ্মাণ কাৰ্য পৰিদৰ্শনৰ লগতে কিছু বিনোদনৰ কাৰণে ওলাল। আও মানুহজন বৰ ৰসিক আৰু আপোনভোলা। অন্তৰখনো যেন ফটফটীয়া এখন আইনাহে, মমতাৰে ভৰা। প্ৰাকৃতিক মোহনীয়া পৰিবেশত আনন্দিত উগুল-থুগুল মনেৰে দুয়ো আগবাঢ়িল। গুৰিগুৰিকৈ বৰষুণ পৰিছে, যেন বকুল ফুলহে সৰিছে, তথাপি প্ৰদূষণহীন মুক্ত বায়ুৰ হেঁপাহত গাড়ীৰ গ্লাছ খুলি দুয়ো আগবাঢ়িছে। চিটিকি পৰা বৰষুণে মন অধিক সতেজ কৰি তুলিলে দুয়োৰে। মাজে