বৰুৱাপুত্ৰ ৰক্তবীজৰ বিয়া হোৱা দুদিন হ’ল। বহুদিনৰ পৰা বিৰাজ কৰা উদুলি-মুদুলি পৰিৱেশটো কিছু শান্ত হ’ল। ওপৰ মহলাৰ ডাঙৰ কোঠা এটা বিয়াত পোৱা উপহাৰেৰে ভৰি পৰিছে। এটি এটিকৈ ৰং-বিৰঙী কাগজেৰে মেৰিওৱা উপহাৰ খুলিছে। বেছিভাগ প্লাষ্টিকৰ কাপ-প্লেট আৰু বাটিৰ ছেট। : “এইবোৰ ছাৰ্ট একদম আউটডেটেড ডিজাইনৰ। তইনো ক’ত পিন্ধিবি!” মাকে দেখুওৱা ছাৰ্টবোৰ চালে ৰক্তবীজে, এটাও ভাল নালাগিল। সঁচাকৈয়ে পুৰণি ডিজাইনৰ ছাৰ্ট সেইবোৰ। : “দুদিন পাছত আমাৰ চুবুৰীৰ শক্তি শৰ্মাৰ পুতেকৰ লগুণদিয়নী। ইয়াৰপৰাই ছাৰ্ট এটি দিলেই হ’ল…। আৰু মই এই কাপ-প্লেটৰ ছেটবোৰ ভালকৈ

কাকতিৰ ঘৰত পুলিচ অহা খবৰটো বনজুইৰ দৰে লাহে লাহে চাৰিওফালে বিয়পি গ’ল৷ ওচৰচুবুৰীয়াই প্ৰথমে বিশেষ একো উৱাদিহ নেপালেও নিজেই কিছু ধাৰণা কৰি মাৰ্কেটত খবৰ বিয়পাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে যে কাকতি কিবা কৰাপচন কেচত পৰিছে৷ দুই একে খবৰ ল’বলৈ কাকতিৰ ঘৰলৈ আহিল যদিও তেওঁলোকৰ সন্মুখেদিয়েই কাকতি গৈ গেট পাৰহৈ পুলিচৰ জীপত উঠি থানা পালেগৈ৷ পিছে পিছে দুখন মেডিয়াৰ গাড়ী৷ কি হ’ল, ঘটনাটো বিবৰি কৈছোঁ শুনক৷ ফেচবুকৰ গোট এটাৰ প্ৰশাসক তেওঁ৷ নামটো সলাই দিছোঁ, এই ধৰক, চোচিয়েল মেডিয়া একটিভিষ্ট হেমন্ত কাকতি৷ (লোকৰ

চিৰিয়াখানাত কিবা এটাই মোক থাপ মাৰি ধৰিলে। মই উচপ খাই উঠিলোঁ। কিয়নো মোক থাপ মাৰি ধৰিব পৰাকৈ চিৰিয়াখানত আৰু কোনো নাই। মোক হাতত ধৰি যি গৰাকীয়ে ইমান সময় লৈ ফুৰাইছিল তেওঁ মোৰ পৰা পইচা লৈ নিজৰ পচন্দ মতে দুটা আইচস্ক্ৰীম আনিবলৈ গৈছে। ঘূৰি ঘূৰি মই ভাগৰুৱা হৈ আছোঁ। তথাপি মোৰ আইচস্ক্ৰীম আনিবলৈ দোকানলৈ যাব পৰাকৈ গাত শক্তি আছিল। কিন্তু দোকানত মই সিমান সহজ অনুভৱ নকৰোঁ আৰু মোৰ পচন্দবিলাক সদায়েই বেয়া বুলি মোৰ গাত ধৰি থকা গৰাকীয়ে সদায় বখানি থাকে। মই

“মাইই..ই…এএএ…এএ….এএ” এটা বিকট চিঞৰ মাৰি ঢলি পৰিল মাকণী। ভয়, হতাশা, কান্দোন মিহলি চিঞৰটো শেষৰফালে গেঙনিৰ দৰে শুনা গ’ল। মাক, বাপেক আৰু স্কুলত পঢ়ি থকা ভায়েকটো — যিয়ে য’তে যেনেকৈ আছিল তেনেকৈয়ে লৰ ধৰিলে তাইৰ চিঞৰ শুনি। আহি দেখে যে মাকণী মজিয়াত পৰি আছে। কালি নতুনকৈ অনা ষ্টিল আলমাৰীটোৰ মুখামুখিকৈ। মুখখন ওপৰফালে কৰি, হাতদুখন দুফালে মেলি আৰু ভৰিদুখন ‘দ’ আখৰটোৰ ভংগীমাত। দেখিলে ভাব হয় যেন বিচনাৰপৰা শুই উঠি আলমাৰীৰ ঠাইত ভূত-প্ৰেত জাতীয় কিবা দেখিহে তাই তেনেকৈ বেহুচ হৈ পৰি আছে। একমাত্ৰ

অথনিৰপৰা কথা পকাই পকাই মানুহজনে মূৰটোৱেই নষ্ট কৰি পেলাইছে৷ কি দৰকাৰ আছিল আহোঁতে হাঁহিটো মাৰি মিঠাকৈ মাতষাৰ লগাবলৈ? এনেকুৱা কামোৰ মানুহ বুলি একেবাৰেই ভবা নাছিলোঁ৷ লাহে লাহে মোৰ খং উঠি আহিবলৈ ধৰিলে৷ এসপ্তাহমান ঘৰতেই আছিলোঁ৷ অহাৰ সময়ত মায়ে আটোলটোলকৈ কিছুমান বস্তু মোনা এটাত ভৰাই দিলে৷ এই এসপ্তাহ ঘৰত দকচি খোৱা আৰু শোৱাৰ বাহিৰে একোৱেই কৰা নাই৷ ৰে’লখনৰ খালী দবাটোত আৰামত বহি আহি থাকোতেই অনুভৱ কৰিলোঁ যে পেটটো গোমোঠা মাৰি ধৰাৰ লগতে কুৰুং কাৰাং কৰিবলৈ ধৰিছে৷ এনেতে লগৰ এটাই ফোন কৰিলে৷

কাউৰীয়ে কা নকৰোঁতে পানীৰামে আজি শোৱাপাটী এৰিছে। উঠিয়েই মুখত পানী এচলু মাৰি ঘৈণীয়েক পদুমীক নমতাকৈ ৰাস্তা ওলালেগৈ। (মৰিলুং মৰিলুং লাগি যায় , মৰিলুং…) এৰি চাদৰখন কাণে মূৰে মেৰিয়াই গুণগুণাই গৈ আছে। পানীৰাম চানা দোকানীৰ বৰ ফূৰ্তি, নহ’বনো কিয়? চৰকাৰেহেনো নতুন আইন জাৰি কৰিছে, আকৌ সি শেষত দেবজিৎ মাষ্টৰৰ পৰা বুজি ল’লে যে অইন ঠাইত নিৰ্যাতনৰ সন্মুখীন হোৱা মানুহক উদ্ধাৰ কৰি নিজৰ ঘৰত আশ্ৰয় দিলে আশ্ৰয়দাতাক চৰকাৰী সাহায্য দিয়া হ’ব। এনেই বুঢ়ী নাচনী তাতে নাতিনীৰ বিয়া, বহু দিনৰ পৰা ভাবি আছিল

(১) নতুন বছৰটো সিদিনা আঁ‌দৰিছিলোহে, আজি জানুৱাৰী মাহটো বিদায় দিবৰে হ’ল। দুদিন পিছত গৰম পৰিবই। এই সময়খিনি মোৰ বাবে যিদৰে বহুমূলীয়া, একেদৰে আহুকলীয়াও। বহুমূলীয়া বুলি এই কাৰণে কৈছোঁ যে, লেপৰ মাজত সোমাই লোৱা শীতৰ আমেজ আন কাৰোৱে লগত তুলনা নহয়। লগতে আহুকলীয়া বুলি কোৱাৰ কাৰণটো হ’ল, ৰাতিপুৱা সময়মতে অফিছত হাজিৰি দিবলৈ গৈ প্ৰায়ে সন্মুখীন হোৱা বিফলতা, যাৰ বাবে বৰমুৰীয়াৰ কেটেৰা জেঙেৰা উপহাৰ হিচাপে পোৱাতো একেবাৰে দৈনন্দিন কাৰ্য্যসূচীত পৰিণত হৈ পৰে। ঠাণ্ডাৰ প্ৰকোপ লাহে লাহে কমি আহিছে যদিও যোৱা কালি হঠাতে

: কিনো ৰঙা জেকেট ডাল পিন্ধি যায় হে সদায় সদায়? কাম নাই আৰু! গৰমৰ দিনত পিন্ধিব ৰঙা চাৰ্ট, ঠাণ্ডাৰ দিনত আকৌ এই ৰঙা জেকেটডাল। বুঢ়া হ’লহি! : হেঃ হেঃ হেঃ! তুম্ ক‍্যা সমঝোগে বেৱকুফ? নাদৰ ভেকুলী, সাগৰত কি ডাল পাত্তা পাবা তুমি? : কি? কি বুলি ক’লা মোক? : “নাদৰ ভেকুলী” – প্ৰিয়ে! হেঃ হেঃ হেঃ! : হুহ্! নাদৰ ভেকুলী? হেৰি, মই বুলিহে আপোনাৰ সৈতে ইমান দিনে …….! ঘৈণীয়েকৰ লগত আৰু বেছিকৈ কথা আগ নবঢ়াই পোন্দোৱাকৈ এবাৰ তাইৰ ফালে চাই

যৌথ পৰিয়ালৰ বিশাল ঘৰখনত আইতা এতিয়া অকলে। ঘনে ঘনে আগফালৰ বাৰাণ্ডালৈ অহাযোৱা কৰি ভাগৰি পৰিছে আইতা। নাই আজিও আনন্দহঁত নাহিল। এসপ্তাহ পূৰ্বে তেজপুৰৰ জীয়েকৰ ঘৰলৈ যোৱা আনন্দহঁত কালিয়েই অহাৰ কথা আছিল যদিও আজিও দেখাদেখি নাই। কি বা হৈছে! এই ফোনটোও যে আৰু! দৰকাৰৰ সময়ত নাবাজে। অনবৰতে কঁকালত লৈ ফুৰা ফোনটোলৈকে আইতাৰ খং উঠে মাজে মাজে। সৰুটো ভতিজা প্ৰদীপে গুজৰাটৰ পৰা আহোঁতে আইতালৈ এটা মোবাইল ফোন আনিলে। নাতি নাতিনীহঁতে আইতাক জোকালে- “বাঃ আইতাক এইবাৰ আৰু কোনে পায়? পিচে আইতা, মোবাইলত ফোন

আজি সন্ধিয়ালৈ কাষৰে বয়জ হোষ্টলত এটা সৰু গেট টুগেদাৰ পাতিছে বুলি জনাৰ পিছৰ পৰাই সিহঁতৰ অসম আৰ্হিৰ সৰু হোষ্টলখনত এক উৎসৱমুখৰ পৰিবেশে বিৰাজ কৰিছে৷ কোনে কি পিন্ধিব, কোন কেইটাত যাব, কোনে কাৰ লগত চিনিয়ৰে নেদেখাকৈ দুআষাৰ পাতিব- এইবোৰ লৈ চবৰে মাজত আলোচনা হৈ থাকিল৷ কালিলৈ চাবমিট কৰিব লগা প্ৰেক্টিকেলৰ শ্বিটবোৰ চিজিল কৰি থকাৰ মাজে মাজে নীলাঞ্জনাইয়ো তাইৰ বাবে কোনসাজ কাপোৰ উলিয়াব কোনসাজৰ লগত কোনটো ব্লাউজ মেটচিং কৰি পিন্ধিব তাকে লৈ মনতে গুণাগঁঠা কৰাত লাগিল৷ তেনেতে ৱালমেট ৰিণিকি তাইৰ ৰূমলৈ হুৰমুৰকৈ