: নাম তাইৰ ডায়েনা শইকীয়া৷ ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰ৷ কেমিষ্টি মেজৰ৷ ঘৰ শিৱসাগৰত৷ চন্দনে সমীৰণৰ কাণত লাহেকৈ ক’লে। : আৰু কি জান তাইৰ কথা? বয়ফ্রেইণ্ড আছে নেকি? সমীৰণৰ উৎকণ্ঠাসূচক প্ৰশ্নবানত ওচৰতে চিগাৰেট হুপি থকা সুজিতে অলপ খঙেৰে ক’লে, : বয়ফ্রেইণ্ড আছে নাই মানে? ইমান ধুনীয়া ছোৱালী! গ’লকীপাৰ থাকিবই৷ সেইবুলি তই গ’ল নিদিবি নেকি? কথাষাৰ শুনি অলপ উৎসাহ পোৱা যেন লাগিল সমীৰণৰ৷ আজি ছমাহ ধৰি সমীৰণৰ মুখত অকল ডায়েনাৰ কথা। প্রেমত একেবাৰে হাবুদুবু খাই আছে।লেপটপ, মোবাইলৰ ওৱাল পেপাৰত কেৱল ডায়েনাৰ ফেচবুক প্রফাইলৰ পৰা

তুলসীৰাম দত্ত সাহিত্যিক। দত্তই লিখা ব্যংগ তথা ৰস ৰচনাই পাঠক সমাজৰ সমাদৰ লাভ কৰি আহিছে। নতুন চামৰ কিছুমানে তেওঁক ‘জমনি’ লেখক নাম দিছে, তেনেকৈও জানে বহুতো। কাকত এখনৰ পৰা তেওঁৰ চুটি সাক্ষাৎকাৰ এটা ল’বলৈ তেওঁলৈ ফোন আহিল। “ৰিটায়াৰ্ড মানুহ। যেতিয়াই আহা, মইতো ফ্ৰীয়েই” বুলি তেওঁ মাতিলে। দুদিন পাছত দত্তৰ ঘৰলৈ যুৱক দুজন আহিল। : ছাৰ..মানে, খুৰা, আপোনাক প্ৰশ্ন সোধাৰ পাছত উত্তৰটো ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে ইচাৰা এটা দি দিব। মানে হাতখন দাঙি দিব। মোবাইলটোত ৰেকৰ্ড কৰিম। পাছত আৰামত লিখিম শুনি শুনি

এটা শব্দহীন মিছ কল পিছপিনৰ দুৱাৰখনেদি অকস্মাত ওলাই গ’ল। ৰাজে নাকটো মোহাৰি সন্দেহৰ চকুৰে কাষৰ মানুহজনলৈ চালে। মানুহজনেও নিজে ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে নাকত ধৰি ইফালে সিফালে চাব ধৰিলে। চকু মুখত এটাই ভাৱ “মই নহয়, মই নহয়”। ইফালে ভাল ৰাজ আৰু বেয়া ৰাজ দুয়োটাই নাটকখন উপভোগ কৰিবলৈ একেলগে মনৰ ভিতৰত সাৰ পালে। ভাল ৰাজে মাত লগালে, পোহৰৰ গতি বোলে শব্দতকৈ বহুত বেছি। কিন্তু এইটো ঘটনাত শব্দৰ কাম নাই। শব্দহীন বিস্ফোৰণ। এই গোন্ধৰ গতিবেগো কম নহয় কিন্তু। ‘স্পিড অফ স্মেল, মনৰ ভিতৰত বহুত

১) “চাইলেণ্ট, চাইলেণ্ট, চাইলেণ্ট …… ” ‘চতপ’ বৰদলৈ চাৰে টেবুলত এচাৰী ডালেৰে মাৰি চিঞৰিলে। গুণগুণাই থকা গোটেই পৰীক্ষা হলটো মৌন হৈ পৰিল। ডিগ্ৰী 1st year, 2nd year, 3rd year ৰ পৰীক্ষা চলি আছে। মই 1st year ৰ পৰীক্ষা দি আছোঁ। নতুনকৈ আহিছোঁ বাবে অলপ ভয়ে ভয়ে পৰীক্ষা দি আছোঁ। আমাৰ হোষ্টেলৰ ছিনিয়ৰ অমৰ দা, সমীৰণ দা, ৰাজা দাহঁতেও 2nd year, 3rd year ৰ পৰীক্ষা দি আছে। কেতিয়াও হাঁহি নমৰা, ‘গহীন’ বুলি জনাজাত সমীৰণ দাই গহীন-গম্ভীৰ ভাবে নকলৰ পুৰীয়াবোৰ উলিয়াই বিন্দাচ

– অ’ জিনু, তোৰ ভাগৰ টিপ ফোঁট এটা দেচোন। জিনুৱে সেই সময়ত দীঘল চুলিখিনিৰে বেণী এডাল গুঁঠি আছিল, বিশেষ এটা ষ্টাইলত। কাণ দুখন ঢাকি গুঠা বেণীডালত তাইক সকলোৱে মৃদুলা বৰুৱা বুলিয়েই কয়। জিনুৰ গুৱাহাটীত থকা মাহীয়েকে তাইলৈ শৃংগাৰ ব্ৰেণ্ডৰ বাৰেৰঙী ফোঁটৰ বটলটো দি পঠিয়াইছে। কথাটো তাই বন্ধুমহলত নিজেই উলিয়াইছে। গতিকে সুৰভী, পাৰ্বতী, নিৰদাহঁতটো আহিবই সুবিধা ল’বৰ কাৰণে। সুৰভীলৈ বটলটো আগবঢ়াই তাই চাদৰ মেখেলাযোৰ পিন্ধিবলৈ যো জা কৰিলে। সুৰভীয়ে চকলেট ৰঙৰ ভাগটোৰপৰা কচি কচি ব্ৰাছডালেৰে কঁপালত ডাঙৰ ফোঁট এটা আঁকিলে। ফোঁটটোৰ

: পিতাই, অ’ পিতাই দুদালে কামি এৰাই থকা বাঁহৰ জপনাখন খুলি উধাতু খাই সোমাই অহা পুতেকৰ মাতত চাঁচি থকা কামিডাল ঠাইতে এৰি দিলে হাতৰ পৰা।নেলীয়া কটাৰীখন হাততে থাকিল। এমুখ উৎকণ্ঠাৰে মানুহজন আগবাঢ়ি গ’ল। ল’ৰাটোও আহি ওচৰ পালেহি ইতিমধ্যে। : এনেকৈ আহিছ যে উধাতু খাই? : এইখন চাচোন পিতাই, তই যে কৈছিলি হয় নে? : হেৰ উশাহটো সলাই লচোন। : তই চাচোন পিতাই… হাতৰ মুঠিত তাৰ এখন কাকত। ল’ৰাটোৱে আগবঢ়াই দিয়া বাতৰি কাকতখন মেলি ল’লে মানুহজনে। : হয় হয়! বাতৰি কাকতখনৰ

(১)বিয়া খাবলৈ যোৱাৰ অভ্যাসটো মোটামুটি পৰিহাৰেই কৰি আছিলোঁ৷ আধুনিক অসমীয়া বিবাহৰ নৱতম সংযোজন পোলাও-মাংসৰ নতুনত্ববিহীন সোৱাদসোপা লৈ লৈ মুখমণ্ডল মূক হৈ গৈছিল৷ জিভাই বিদ্ৰোহ কৰি উঠিছিল৷ গতিকে বাদ দিছিলোঁ৷ একেবাৰেই বাদ৷ মনস্থ কৰিলোঁ-নতুন খাদ্য-সম্ভাৰ এটাৰ আৱিষ্কাৰ নোহোৱালৈকে বিয়া-চিয়া খাবলৈ নাযাওঁ৷ পিচে যোৱাটো সপ্তাহত মুকেশৰ পৰা পোৱা নিমন্ত্ৰণী-পত্ৰখনে মোৰ ভীষ্ম-প্ৰতিজ্ঞাত চেঁচা পানী ঢালি দিলে৷ পত্ৰখনৰ লগতে এহালি কেঁচা তামোল আৰু পাণ এগুছি৷ পাণগুছিৰ তলতে গোট-গোট আখৰেৰে লিখা এখন অকমাণি চিঠি-“অহা সপ্তাহত মোৰ জী ঈশাৰ বিয়া৷ আপুনি নাহিলে বেজাৰ পাম৷ আহিব দেই৷

যোৱা দুদিনমানৰ পৰা বৰুৱাৰ মনটো সিমান এটা ভাল নহয়। এনেয়ে অফিছত ইমান কামৰ বোজা, তাতে আকৌ যোৱাকালিৰ পৰা মানুহজনী ৰোহঘৰত সোমাইছে। ঘৰখনৰ কাম বিলাক অবশ্যে ঠিকেই চলি আছে৷ ৰাতিপুৱাৰ জলপান, দুপৰীয়াৰ টিফিনকে আদি কৰি ৰাতিৰ সাঁজটোলৈকে সকলোখিনি বৰুৱাই সময়মতে পাই আহিছে। পিচে হ’লে কি হ’ব! মুখৰ মাতষাৰ নাই, বৰুৱাৰ লগত মানুহজনীৰ মাতবোল একেবাৰে বন্ধ। মানুহজনী যেন সাইলাখ নিমাতী কইনাহে হ’ল। আজি ৰাতিপুৱা খোৱা টেবুলত বহি বৰুৱাই ধৰিবকে পৰা নাই যে প্লেটখনত সজাই দিয়া লুছি কেইখন বেছিকৈ ফুলিছে নে মানুহজনীৰ মুখখনি।

ৰাতিপুৱাই গাঁঁওখনত একধৰণৰ হুলস্থুলীয়া পৰিৱেশ। বহুকেইটা নিৰ্ভৰযোগ্য সূত্ৰৰ পম খেদি খেদি নিউজ চেনেলৰ স্থানীয় সংবাদদাতাজনেও ঘটনাৰ একো উৱাদিহ উলিয়াব পৰা নাই। স্থানীয় আৰক্ষী চকীৰ পৰা অহা তদন্তকাৰী দলেও একো শুংসূত্ৰ বাহিৰ কৰিব পৰা নাই তেতিয়ালৈকে। মানুহবোৰে অ’ত ত’ত জুম বান্ধি কথাবোৰ আলোচনা কৰি আছে। সকলোৰে মনত উকমুকাই থকা প্ৰশ্ন একেটাই যদিও উত্তৰ অধিক। সঠিক উত্তৰ কোনেও দিব পৰা নাই। ইতিমধ্যেই গাঁওখনৰ সচেতন মহল বুলি বিখ্যাত হালৈ মাষ্টৰ, শৰ্মা প্ৰফেচাৰ, চৌধুৰী কেৰাণী আদিয়ে নিজৰ নিজৰ সন্দেহৰ দহোটা আঙুলি দহফালে টোঁৱাইছে যদিও

আজি আনদিনাৰ তুলনাত মানুহ বেছি। চাৰিওফালে এবাৰ চকু ফুৰালে শ্ৰুতিয়ে। এটাও চিট খালী নাই। আধাতকৈ বেছি মহিলাৰে ভৰি আছে বহা ঠাই। ঠিয় হৈ থকা বেছিভাগেই পুৰুষ। আই শ্বোৱেৰ চ’তি ড্ৰেছ মে….” “ব্লু আইজ হিপন’টাইজ টেৰি কৰতি হে মেন্নু হানি সিঙৰ “গানৰ” কথাৰে কাৰোবাৰ মোবাইল ফোন এটা বাজি উঠিল। কথাখিনিয়ে যেন তাইকে চিকুটি দিলেহি তেনে লাগিল শ্ৰুতিৰ। গানটো ভাঁহি অহাৰফালে উভতি চালে তাই। দীঘল চুলি, এমুখ দাড়ি, এখন কাণত কাণফুলি এপাত ওলমি আছে। চাৰ্টৰ আধালৈকে বুটাম খোলা, পেণ্টটোও কোনোমতেহে যেন ওলমি