বেলেগ কি হৈছে-নহৈছে; সেইবোৰ পাছৰ কথা৷ পেট্ৰ’লৰ দামে এশৰ ঘৰ চোৱে, দুশৰ ঘৰ চোৱে, আলু-কচুৰ কেজি গৈ পঞ্চাছ-ষাঠি হয়গৈ-সেইবোৰ তথ্য পাছত৷ আগতে ফূৰ্তি, ৰং-তামাছা, হৈ-হাল্লা৷ আৰু ৰং-তামাছা মানেই উৎসৱ; যিটো বস্তু আমাৰ এইফালে উভৈনদী৷ অভাৱ-অনাটন, দুৰ্ভিক্ষ-দুৰ্যোগ এইবোৰ বস্তু ৰাজ্যত থাকেই, থাকিবই৷ কিন্তু সেইবুলিয়েই যে আমি ফূৰ্তি নকৰিম, হৈ-হাল্লা নকৰিম তেনে কথা হ’ব পাৰে জানো! একেবাৰে নীতি-বৰ্হিভূত কথা৷ সিপিনে ছেপ্টেম্বৰ মাহ সোমালেই৷ উৎসৱবোৰো চমু চাপি আহিছে৷ গতিকে ৰাইজ সাজু হ’বৰ হ’ল৷ উৎসৱৰ আনন্দত আত্মসমৰ্পণ কৰিবলৈ ৰাইজ সাজু হ’বৰ হ’ল৷ ‘বাই হুক

বৰ্তমান অসমত ডাক্তৰ সকলৰ প্ৰতি বহুতৰে ভাল ভাব নাই। এসময়ত ভগৱানৰ শাৰীত ৰখা ডাক্তৰ সকলক এতিয়া বহু মানুহে অহংকাৰী, বেপাৰী, ডকাইত আদি শব্দৰে গালি পাৰিয়েই থাকে, যিটো ছচিয়েল মিডিয়াত বেছিকৈ দেখা যায়। মোৰ দেউতাও এজন চিকিৎসক, তেওঁলোকৰ দিনত অত্যাধুনিক যন্ত্ৰপাতি বা পৰীক্ষা আদি নাছিলেই। ষ্টেট’স্কপ আৰু প্ৰেচাৰ জোখা যন্ত্ৰৰেই ৰোগীৰ ৰোগ অনুমান কৰি ঔষধ পাতি দিয়াৰ পাছতো যদি ৰোগী নাবাচে, মানুহে কৈছিল, ডাক্তৰে যত্ন কৰিছিল কিন্তু আয়ুসত চাউল নাই আৰু! তেতিয়া ডাক্তৰ এজনক সকলোৱে যথেষ্ট সন্মান কৰিছিল। গাঁৱৰ ডাক্তৰক, গাঁৱত

চৰাইৰ ভিতৰত কাউৰীৰ গুৰুত্বই অসমীয়া সমাজত প্ৰায় ক্ষেত্ৰতে “কলৰে পাততে কাউৰী পৰে” গীতটোৰ সীমাৱদ্ধতা পাৰ কৰিবলৈ অসমৰ্থ হয়। কেতিয়াবা অতিথি অহাৰ আগজাননী পাবলৈ এই পক্ষীটিৰ অৱস্থিতিক সামাজিকভাৱে কিছু গুৰুত্ব দিয়া দেখা যায়। পিছে পূর্ব ভাৰতৰপৰা যিমানেই দক্ষিণলৈ আহি থাকিব কাউৰীৰ গুৰুত্বও সিমানেই বাঢ়ি গৈ থকা দেখিবলৈ পাব। প্রথম চেন্নাইলৈ আহি যেতিয়া ইয়াৰ লোকসকলে কাউৰীক মৰমতে ভাত খাবলৈ দিয়া দেখিছিলো আচৰিত লাগিছিল। লাহে লাহে কাউৰী যে দক্ষিণৰ বাবে এক পবিত্র পক্ষী সেয়া মানি ল’বলৈ ধৰিছিলো। কিন্তু তথাপিও কেতিয়াবা কিছুমান ঘটনাই অলপ

নব্বৈ দশকৰ মাজভাগৰ কথা। আমাৰ তেতিয়া কলেজীয়া সোণালী দিন। আমাৰ হোষ্টেলটো পাহাৰৰ পাদদেশত। আজিকালিৰ দৰে সেইসময়ত মোবাইল, লেপটপ আদি নাছিল। গতিকে বিভিন্ন দুষ্টামি, বদমাছি, খেল ধেমালি আদিৰে দিনবোৰ পাৰ হৈছিল। আমাৰ হোষ্টেলটোৰ ব্লকবোৰৰ মাজত এখন ফুলনি আছিল। ফুলনিত যদি আবেলি বা সন্ধিয়া কেনেবাকৈ ওচৰৰ কাৰোবাৰ ছাগলী সোমাল তেন্তে তাৰ আধ্যা পৰিল। নিমিষতে ছাগলীৰ অপহৰণ হৈ প্ৰথম মহলাৰ বাথৰুমত বন্দী হৈছিল। ৰাতি অৰুণাচলৰ ছাত্ৰ দুজনমানে বধ কাৰ্য্য কৰি নিখুঁতভাৱে চাৰ্জাৰীৰ কামভাগ সমাধা কৰিছিল। তাৰপাছত হোষ্টেলৰ নিৰ্ভৰযোগ্য ৰান্ধনী এজনে কচাইৰ দায়িত্ব পালন

নোমল কাইটিহঁত গাঁৱৰ পুৰণা ধনী মানুহ। কাক-দেউতাকহঁতে ইমান টকা-পইছা, সা-সম্পত্তি ঘটি থৈ গৈছে যে বৰ্তমান সেইবোৰকে বহি বহি খাই আছে। পিছে স্মার্ট মোবাইল, ফে’চবুক আৰু জিঅ’ নেটৱৰ্ক অহাৰ পিছৰপৰা তেখেতৰ জীৱন ভয়ানকভাবে ব্যস্ত হৈ পৰিল। গুডমৰ্ণিং, গুডনাইট, হেপ্পী নিউ ইয়েৰ, হেপ্পী বিহু, পূজা-দেৱালী নালাগে হেপ্পী নাগপঞ্চমীলৈকে সাৰি নগ’ল। চেল্ফিৰ মা-বাপ নেলাগে ককাক-আইতাক নাইকিয়া কৰি দিলে। তেখেতৰ মিচিকিয়া হাঁহি, খাৰে খোৱা দাঁতৰ হাঁহি, তামোল খোৱা মদৰুৱা দাঁতৰ হাঁহিৰপৰা একেবাৰে পাউট চেল্ফিৰ ভংগিমালৈকে সকলো পৰিচিত হ’ল। কেইদিনমানৰপৰা ফটোও বিভিন্ন এংগোলত পজ দি

আজিৰ পৰা ৩ বছৰমান আগতে এখন হিন্দী চিনেমা চাইছিলোঁ, “মাঝি – ডা মাউন্টেইন মেন”৷ দশৰথ মাঝি নামৰ বিহাৰৰ এজন বনুৱাৰ জীৱনৰ ওপৰত আধাৰিত আছিল চিনেমাখন ৷ মাঝিৰ পত্নীৰ এটা দুৰ্ঘটনা হয়, দুৰ্ঘটনাৰ পাছত পত্নীক উপযুক্ত চিকিৎসা সঠিক সময়ত দিব নোৱাৰাৰ কাৰণে পত্নী গৰাকীৰ মৃত্যু হয় ৷ মাঝিহঁতৰ গাঁৱৰ পৰা আনফালে থকা চিকিৎসালয়লৈ যাবলৈ এখন পাহাৰ অতিক্ৰম কৰিব লাগে, য’ত কোনো সঠিক ৰাস্তা পদূলি নাই৷ সেই ৰাস্তা নোহোৱাৰ কাৰণেই পত্নীক চিকিৎসা দিয়াবলৈ অক্ষম হৈ পৰিছিল মাঝি৷ পত্নীক অকালতে হেৰুৱাই মানুহজন ভাগি

কোনোবা এজন দাৰ্শনিকে কৈছিলে, ভগৱানক বিচৰাটো হেনো এজন অন্ধ মানুহে এটা অন্ধকাৰ কোঠাত, এটা অনুপস্থিত ক’লা মেকুৰী বিচৰাৰ দৰে। অৱশ্যে দাৰ্শনিকজনৰ নামটো পাহৰিলো। কিন্তু পাকচক্ৰত পৰি ২০০৭ ৰপৰা ২০১০ চনমানলৈকে মই এনে এটা বস্তু বিচাৰি ত্ৰিভুবন চলাথ কৰিলো বিশ্বাস কৰক সেইখিনি পৰিশ্ৰমেৰে হয়তো ভগৱানকে বিচাৰি পালোহেঁতেন। পাঠকসকলৰ বহুতেই যদিও এই মহামূল্যবান (?) সম্পদটোৰ বিষয়ে জানে মোৰ বিশ্বাস, সৰহ সংখ্যকেই নজনাৰ ভাও ধৰিব আৰু কোনেও এইবোৰৰ সন্ধানত জড়িত থকাটো প্ৰকাশ নকৰিব। বাৰু বস্তুটোৰ মূল্য কিমান হ’ব পাৰে জানেনে? এক কোটি, দহ

কৌৰৱৰ লগত পাশা খেলত হাৰিলে যদিও পাণ্ডৱৰ জ্যেষ্ঠ ভ্ৰাতা যুধিষ্ঠীৰে পেটে পেটে বহুত ৰঙো পালে৷ আচলতে শকুনি মামাৰ লগত আগতীয়াকৈ চেটিং কৰিহে এই বনবাসটো মানে অজ্ঞাতবাসটো লোৱা হ’ল৷ নহ’লে এই ৰাজকাৰ্য্যত লাগি ভাগি ইমান দিনে হানিমুনটো পিছুৱাই ৰাখিবলগীয়া হৈছিল৷ তাতে আকৌ দ্ৰৌপদীৰ ইমান ওজৰ আপত্তি থাকে! উস্ ৰাম! কেতিয়াবা মাজনিশা উঠিও লং ড্ৰাইভত যাবলৈ কুতুৰি থাকে৷ ৰাতি টোপনি খতি কৰি কৰি ৰথ টনা ঘোঁৰাহালৰো চকুৰ গুৰিবোৰ ক’লা পৰিছে৷ এতিয়া বোলে ঘোঁৰাহালেও বুট মাহৰ জেগাত তিঁয়হ বিচাৰে -চকুৰ গুৰিত লগাই অলপ