ই আলোচনী : সাহিত্যৰ নৱতম সংযোজন ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ সাহিত্যক সমাজৰ দাপোণ ৰূপে আখ্যা দিয়া হয়, য’ত এখন সমাজৰ আদৰ্শ, ধ্যান-ধাৰণা, আৱেগ অনুভূতি, বিদ্ৰোহ, আকাংক্ষা আদি স্পষ্ট ৰূপত প্ৰতিফলিত হয়। এটা ভাষা বা এটা জাতিক উন্নতিৰ পথত আগুৱাই নিয়াৰ ক্ষেত্ৰত সাহিত্যৰ ভূমিকা অপৰিসীম। সুখৰ কথাটো হ’ল, অসমীয়া সাহিত্যৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাস আছে। তাহানিৰ মৌখিক সাহিত্যৰপৰা আৰম্ভ কৰি আজিৰ ই সাহিত্যলৈকে, অসমীয়া সাহিত্যই এক দীঘলীয়া পৰিক্ৰমা অতিক্ৰম কৰিছে। অদূৰ ভৱিষ্যতলৈকে যে অসমীয়া সাহিত্যৰ এই জয়যাত্ৰা অব্যাহত থাকিব তাত সন্দেহৰ অৱকাশ নাই।   ভাষা

Laughter is the tonic the relief the surcease for pain ——-Charlie Chaplin হাঁহি। দুটা আখৰৰ সৰু এটা শব্দ। অথচ, এই সৰু শব্দটোতে জীয়াই থকাৰ মহৌষধ লুকাই আছে। প্ৰতিজন মানুহৰ জীৱনৰ তুলাচনীখনত সুখতকৈ দুখৰ ফালে ভৰ সদায়েই বেছি। তথাপি আমি জীয়াই থাকোঁ সুখৰ দিনৰ স্মৃতিক সুঁৱৰি বা সুখৰ দিনৰ অপেক্ষাত। আচলতে সুখ কি? সুখ মানেই দুই ওঁঠ উপচি পৰা এমোকোৰা প্ৰাণ খোলা হাঁহি নহয় জানো? হাঁহি সুখ, আনন্দ আৰু সুস্থতাৰ প্ৰতীক। হাঁহিয়ে সামৰি থ’ব জানে দুখৰ চকুলো। এমোকোৰা হাঁহিয়ে হাঁহোতাজনৰ উপৰিও

বিশ্বজনীনতাৰ ভাষা হাঁহি ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ বিশ্ব চিনেমাৰ মহান অভিনেতা, ছবি নিৰ্মাতা চাৰ্লি চেপলিনৰ মতে হাঁহি অবিহনে এটা দিন কটোৱাটোও মানুহৰ জীৱনত সেই দিনটো অবাবতে খৰচ কৰাৰ দৰে হয়। মানুহক হহুঁৱাবৰ বাবে তেখেতে জীৱনজোৰা কৰা প্ৰয়াসক লৈ কৈছিল,- “কোনোবা ৰাজনীতিবিদ হোৱাতকৈ মই কেৱল এটা, কেৱল মাত্ৰ এটাই হ’ব বিচাৰোঁ, সেয়া হ’ল মানুহক হহুঁওৱা ক্লাউন। অন্ততঃ ৰাজনীতিবিদতকৈ নিজকে ওপৰৰ স্থানত পাম।” ব্যংগৰ জৰিয়তে সমাজলৈ একোটি বাৰ্তাৰে আগবঢ়োৱা চাৰ্লি চেপলিনৰ ছবিসমূহৰ সফলতাৰ মূল চাবি-কাঠি আছিল মানুহৰ বিভিন্ন মানসিক স্থিতিৰ সহজ-সৰল উপস্থাপন। দৰ্শকে ছবিবোৰ চাওঁতে

হাঁহি! তেতিয়াৰ আৰু এতিয়াৰ: বিশ্ববিখ্যাত অভিনেতা চাৰ্লি চ্যাপলিনৰ ভাষাত দুখ উপশমৰ মহৌষধ হৈছে হাঁহি (Laughter is the tonic, the relief, the surcease for pain. – Charlie Chaplin)৷ হাঁহিয়েই জীপাল কৰিব পাৰে জীৱন, ঘূৰাই দিব পাৰে হেৰাই যাব ধৰা জীৱনৰ ৰং, জীৱনৰ মাদকতা৷ শ্বেক্সপীয়েৰৰ ভাষাত যি হাঁহিব নোৱাৰে বা নাজানে সি চয়তান৷ কৃপাবৰ বৰবৰুৱাই কৈছিল, “মোৰ বোপাইহঁত! তহঁতে হাঁহ৷ ভয় নকৰিবি৷ পূব, পশ্চিম, উত্তৰ, দক্ষিণ, য’ত যি আছহঁক হাঁহ৷ হাঁহ আৰু হাঁহ৷ ল’ৰাই হাঁহ, বুঢ়াই হাঁহ, আদহীয়াই হাঁহ! আনকি দাঁত নাইকিয়া

হাঁহি, সুখ আৰু কিছু ব্যংগ সৃষ্টিৰ প্ৰাণীসমূহৰ ভিতৰত একমাত্ৰ মানুহেই আৱেগ- অনুভূতিবোৰ শব্দৰ মাধ্যমেৰে প্ৰকাশ কৰিব পাৰে৷ মানুহে খং-ৰাগ, ভয়-ভীতি নতুবা দুখ-আনন্দ শব্দৰ মাধ্যমেৰে, মুখৰ অভিব্যক্তিৰ যোগেদি প্ৰকাশ কৰিব পাৰে৷ ইতৰ প্ৰাণীসমূহৰ মাজত মানুহৰ দৰে শব্দ নতুবা সুকীয়া আচাৰ-আচৰণ হয়তো আছে, কিন্তু সকলো মানুহৰ বাবে তেনে ভাষা বুজি পোৱা, অনুধাৱন কৰিব পৰা বোধশক্তি থকা সম্ভৱ নহয়৷ বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ শব্দ উচ্চাৰণ, দৈহিক অভিব্যক্তিৰ মাধ্যমেৰে ইতৰ প্ৰাণীসমূহে নিজৰ স্বজাতিৰ আচাৰ-আচৰণ প্ৰকাশ কৰিব পৰা মাধ্যম থাকিব পৰাটো সম্ভৱ হ’ব পাৰিলেও নানা ধৰণৰ ৰসপূৰ্ণ,

সুখ-দুখৰ জীৱনত নাথাকে যদি দুখ.. ক’ত জিৰাবহি সুখৰ চৰাই… দুখেও যে বিচাৰে সুখৰ আলয়…!! এমুঠি হাঁহি বিচাৰি পায়৷৷ সঁচাকৈ, বিশ্বত চিহ্নিত প্ৰতিটো জীৱৰ জীৱন সংগ্ৰামত ছাঁটোৰ দৰে দুখ কষ্টবোৰ লাগি থাকে। তাৰেই মাজত লুকাই থাকে ভালপোৱা আৰু সুখৰ অনুভৱ। আমি জীৱনৰ প্ৰতিটো কাম কৰো ভাল হ’বৰ বাবে, অকণমান সুখ অনুভৱ কৰিবৰ বাবে। চোৰেও চুৰ কৰে সুখ পাবৰ বাবে। হয়তো দুখেও বিচাৰি থাকে সুখ। কিন্তু ক’ত থাকে সেই সুখ? কোনো মন্দিৰ, মছজিদ, গীৰ্জা কিম্বা গুৰুদ্বাৰত বিচাৰি নোপোৱা সুখকণ আমি বিচাৰি পাওঁ

____________________________________________________________________________________________________________________________  “অলপ হাঁহি অলপ অশ্ৰু অলপ নুবুজা ডাৱৰ এয়ে পৃথিৱীৰ সেউজী দূবৰি যাউতিযুগীয়া সাঁথৰ “                        – নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ সঁচাকৈয়ে, মানুহৰ জীৱনটো সুখ-দুখ, হাঁহি কান্দোনেৰে সমৃদ্ধ এক অবুজ সাঁথৰ৷ তথাপি প্ৰতিজন মানুহেই জীৱনত সুখী হ’বলৈ বিচাৰে আৰু এই ’সুখ’ মানুহৰ মনৰ এক অধিৱস্থা৷ সংগ্ৰাম অবিহনে কাহানিও প্ৰকৃতিত এটা সাধাৰণ বেক্টেৰিয়াও জীয়াই থাকিব নোৱাৰে৷ সংগ্ৰামৰ মাজেদিয়েই ঠন ধৰি ডাল পাত মেলি ডাঙৰ হোৱা বট-বৃক্ষজোপাকহে প্ৰকৃতিয়ে নিৰ্বাচন কৰে৷ কাঁইটৰ মাজতেই গোলাপৰ কলিটো

  “যি জীৱনত বজ্ৰ কঠোৰ দুখ-বেদনা নিৰ্য্যাতনৰ ঘোৰ বৰ্ষণ লাগি মত্ত মহৎ কাল বিজয়ী ৰুদ্ৰ লীলাৰ ভমক ভেদি অনল উঠে জাগি,….” “সেই জীৱনে কৰে কেৱল উৎপীড়নৰ অঙ্গ ছেদি জগত নিৰ৷” সময় আৰু কৰ্মৰেহে মানৱ জীৱনক জুখিব পাৰি৷ কোনো লোকৰ বাবে কাম্য সুখ সম্পদেৰে পৰিপূৰ্ণ এটি দীর্ঘ জীৱন। কিন্তু কেৱল উপভোগৰ বাবেই জীৱন নহয়। কৰ্মময় জীৱনহে প্ৰকৃত আৰু কাম্য জীৱন। তেনে জীৱনৰ ওজন সময়ৰ জোখৰ জীৱনতকৈ বহু বেছি। জগতত দীৰ্ঘায়ু লোকসকলেই খ্যাত নহয়। মৃত্যুৱেই তেওঁলোকৰ জীৱনৰ সীমা। যিসকলে সময় বালিত এটি

অলপ ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতা আৰু অনুভৱৰ কথা লিখিম বুলি ভাবিলো। অকালতে চুলি পকাৰ চেগ বুজি গহীন কথা কবলৈ চেষ্টা কৰা যেন হ’লে আগতীয়াকৈ ক্ষমা বিচাৰিলো। ‘সময়ত নিসনি নিস্তাৰিত অন্ন, ৰূপে নিক্ষুভা’- গতিকে সৰু ঘটনা এটাৰ বৰ্ণনা দিবলৈ বাধ্য। জুলাই মাহৰ পাতনি মেলা দিনকেইটাৰ কথা…দিনটো অফিচত জিএছটি নামৰ ভূতৰ লগত কৰা অদ্ভুত টা-টা-ঠৈয়াৰ পৰা আজৰি হৈ সন্ধিয়াৰ সময়কণ মই অঘাইতং এটাৰ সৈতে যুঁজি-নাচি পাৰ কৰোঁ। এই অঘাইতংটো আন কোনো নহয়, মোৰেই চৈধ্যমহীয়া সন্তান। তাৰ ত্ৰাহি মধুসূদন দেখাই দিয়া দুষ্টামিবোৰতেই দেখোন দিনটোৰ দুখ-ভাগৰ