চেন্স অৱ হিউমাৰ: বহুদিন আগতে নানা পাটেকাৰৰ চিনেমা এখন চাইছিলোঁ৷ চুবুৰীয়া ঘৰৰ মানুহ এজনৰ ঘৈণীয়েকৰ জন্মদিন উদযাপন কৰি কিবা কিবি হৈ হাল্লা হৈ থাকোতে পাটেকাৰৰ টোপনি নোহোৱা হয়৷ শেষত বন্দুক এটা লৈ শূন্যতে দুবাৰমান ব্লেঙ্ক-ফায়াৰ কৰি তাহাতৰ ঘৰ গৈ ওলাই গৃহস্থক সোধে, “ইটনা সন্নাতা……না না…. ইটনা চৌৰ চাৰাবা কিউ হেই ভাই?”, লজ্জিত ভদ্ৰলোকে কয় বোলে তেওঁৰ আজি স্ত্ৰীৰ জন্মদিন৷ তাতে পাটেকাৰে পুনৰ সোধে- “তো কৌনচা তীৰ মাৰ লিয়া জনম লেকে? আঔৰ ইনমে তুমহাৰা কনট্ৰিবিউচন ক্যা হেই?” আচলতে কথাটো হ’ল কিছুমান

জগত সভালৈ অসমীয়া হাস্য-ব্যংগ সাহিত্য: সাহিত্য সৃষ্টিৰ দিনৰে পৰা সাহিত্যত হাস্যৰসৰ প্ৰকাশ ঘটিছে৷হাস্যৰস সৃষ্টিৰ বাবে কিছুমান কথা বেঁকাকৈ বা ব্যংগভাৱে কোৱা হয়৷ এনে ব্যংগৰ জৰিয়তে হাস্যভাৱ প্ৰদান কৰাটোৱেই যেতিয়া সাহিত্যৰ প্ৰধান গুণ হৈ উঠে তেন্তে তেনে সাহিত্যক হাস্য-ব্যংগ সাহিত্য বুলি ক’ব পাৰি৷হাস্য-ব্যংগ সাহিত্যৰ লঘু কল্পনাপূৰ্ণ হাস্যৰসাত্মক ব্যক্তিনিষ্ঠ প্ৰবন্ধকে ৰম্যৰচনা বোলা হয়৷ দাৰ্শনিকতাৰ পৰিৱৰ্তে লঘু মন্তব্য, মহত্ত্বৰ(sublimity) পৰিৱৰ্তে ঘৰুৱা ৰসঘন পৰিৱেশ, যুক্তিৰ ঠাইত অনুভূতি, বিষয়বস্তুৰ গুৰুত্বৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰকাশভঙ্গীৰ অভিনৱত্ব আৰু ব্যক্তি নিৰপেক্ষতাৰ পৰিৱৰ্তে একান্ত ব্যক্তিনিষ্ঠতা এইবিধ ৰচনাৰ বিশেষত্ব৷ সমালোচক মুনীন বৰকটকী

ব্যংগ লিখনিৰ প্ৰাসংগিকতা আৰু এটা পুৰণি গল্প: “নিমখ নাখালে বাৰ্ধক্য নাহে”, অলপ কেঁচা বয়সতে এই কথাটো জানিবলৈ পাইছিলো এটা ব্যংগ গল্পৰ দ্বাৰা। লেখকৰ নাম পাহৰিছোঁ যদিও লিখনিটোৱে মনত যথেষ্ট আমোদ দিছিল বাবে ইয়াত উল্লেখ নকৰাকৈ নোৱাৰিলোঁ৷ গল্পটো আছিল এনেধৰণৰ – হঠাতে অস্বাভাৱিক গতিত বাঢ়ি যোৱা নিমখৰ মূল্যৰ বাবে ৰাইজে চৰকাৰৰ বিপক্ষে জোৰদাৰ প্ৰতিবাদ সাব্যস্ত কৰিলে। ৰাজপথত ধৰ্ণা দিলে, ঠায়ে ঠায়ে মন্ত্ৰীসকলৰ প্ৰতিমূৰ্তি জ্বলালে৷ এনেকি গোটেই সংগঠনবোৰ লগ হৈ মন্ত্ৰালয় ঘেৰাওৰ অভিযান চলালে৷ ফলত চৰকাৰখনলৈ সংকট নামি আহিল৷ মন্ত্ৰীসকল বিমোৰত পৰিল৷

(১) ষ্টিফেন হকিঙৰ হাঁহি কেইদিনমানৰ আগতে ইহ-সংসাৰৰ পৰা বিদায় লোৱা ষ্টিফেন হকিঙ ‘বিজ্ঞানী’ হিচাপে যিমান জনাজাত আছিল,সিমানেই তেওঁ পৰিচিত আছিল নিজৰ স্বভাৱজাত ‘চেন্স অৱ হিউমাৰ’ৰ বাবে৷ তেওঁ নিজেও অকপটে স্বীকাৰ কৰিছে -“মোৰ কৰ্ম আৰু মোৰ ‘চেন্স অৱ হিউমাৰ’- এই দুটা কথায়েই মোক জীৱনত আগুৱাই যাবলৈ প্ৰেৰণা যোগাই আহিছে৷” যৌৱনৰ আৰম্ভণিতে দুৰাৰোগ্য ৰোগত আক্ৰান্ত হোৱা ষ্টিফেন হকিঙৰ বাবে জীৱনৰ পদূলিমুখত অপেক্ষা কৰি আছিল এটা দুৰ্দশাগ্ৰস্ত আৰু যন্ত্ৰণাপিষ্ট জীৱনে৷ কিন্তু হকিঙৰ দুৰ্দান্ত মনোবল আৰু অসামান্য ইতিবাচক শক্তিৰ সন্মুখত সেই অসহনীয় শাৰীৰিক বিপৰ্যয়ে

ই আলোচনী : সাহিত্যৰ নৱতম সংযোজন ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ সাহিত্যক সমাজৰ দাপোণ ৰূপে আখ্যা দিয়া হয়, য’ত এখন সমাজৰ আদৰ্শ, ধ্যান-ধাৰণা, আৱেগ অনুভূতি, বিদ্ৰোহ, আকাংক্ষা আদি স্পষ্ট ৰূপত প্ৰতিফলিত হয়। এটা ভাষা বা এটা জাতিক উন্নতিৰ পথত আগুৱাই নিয়াৰ ক্ষেত্ৰত সাহিত্যৰ ভূমিকা অপৰিসীম। সুখৰ কথাটো হ’ল, অসমীয়া সাহিত্যৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাস আছে। তাহানিৰ মৌখিক সাহিত্যৰপৰা আৰম্ভ কৰি আজিৰ ই সাহিত্যলৈকে, অসমীয়া সাহিত্যই এক দীঘলীয়া পৰিক্ৰমা অতিক্ৰম কৰিছে। অদূৰ ভৱিষ্যতলৈকে যে অসমীয়া সাহিত্যৰ এই জয়যাত্ৰা অব্যাহত থাকিব তাত সন্দেহৰ অৱকাশ নাই।   ভাষা

Laughter is the tonic the relief the surcease for pain ——-Charlie Chaplin হাঁহি। দুটা আখৰৰ সৰু এটা শব্দ। অথচ, এই সৰু শব্দটোতে জীয়াই থকাৰ মহৌষধ লুকাই আছে। প্ৰতিজন মানুহৰ জীৱনৰ তুলাচনীখনত সুখতকৈ দুখৰ ফালে ভৰ সদায়েই বেছি। তথাপি আমি জীয়াই থাকোঁ সুখৰ দিনৰ স্মৃতিক সুঁৱৰি বা সুখৰ দিনৰ অপেক্ষাত। আচলতে সুখ কি? সুখ মানেই দুই ওঁঠ উপচি পৰা এমোকোৰা প্ৰাণ খোলা হাঁহি নহয় জানো? হাঁহি সুখ, আনন্দ আৰু সুস্থতাৰ প্ৰতীক। হাঁহিয়ে সামৰি থ’ব জানে দুখৰ চকুলো। এমোকোৰা হাঁহিয়ে হাঁহোতাজনৰ উপৰিও

বিশ্বজনীনতাৰ ভাষা হাঁহি ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ বিশ্ব চিনেমাৰ মহান অভিনেতা, ছবি নিৰ্মাতা চাৰ্লি চেপলিনৰ মতে হাঁহি অবিহনে এটা দিন কটোৱাটোও মানুহৰ জীৱনত সেই দিনটো অবাবতে খৰচ কৰাৰ দৰে হয়। মানুহক হহুঁৱাবৰ বাবে তেখেতে জীৱনজোৰা কৰা প্ৰয়াসক লৈ কৈছিল,- “কোনোবা ৰাজনীতিবিদ হোৱাতকৈ মই কেৱল এটা, কেৱল মাত্ৰ এটাই হ’ব বিচাৰোঁ, সেয়া হ’ল মানুহক হহুঁওৱা ক্লাউন। অন্ততঃ ৰাজনীতিবিদতকৈ নিজকে ওপৰৰ স্থানত পাম।” ব্যংগৰ জৰিয়তে সমাজলৈ একোটি বাৰ্তাৰে আগবঢ়োৱা চাৰ্লি চেপলিনৰ ছবিসমূহৰ সফলতাৰ মূল চাবি-কাঠি আছিল মানুহৰ বিভিন্ন মানসিক স্থিতিৰ সহজ-সৰল উপস্থাপন। দৰ্শকে ছবিবোৰ চাওঁতে

হাঁহি! তেতিয়াৰ আৰু এতিয়াৰ: বিশ্ববিখ্যাত অভিনেতা চাৰ্লি চ্যাপলিনৰ ভাষাত দুখ উপশমৰ মহৌষধ হৈছে হাঁহি (Laughter is the tonic, the relief, the surcease for pain. – Charlie Chaplin)৷ হাঁহিয়েই জীপাল কৰিব পাৰে জীৱন, ঘূৰাই দিব পাৰে হেৰাই যাব ধৰা জীৱনৰ ৰং, জীৱনৰ মাদকতা৷ শ্বেক্সপীয়েৰৰ ভাষাত যি হাঁহিব নোৱাৰে বা নাজানে সি চয়তান৷ কৃপাবৰ বৰবৰুৱাই কৈছিল, “মোৰ বোপাইহঁত! তহঁতে হাঁহ৷ ভয় নকৰিবি৷ পূব, পশ্চিম, উত্তৰ, দক্ষিণ, য’ত যি আছহঁক হাঁহ৷ হাঁহ আৰু হাঁহ৷ ল’ৰাই হাঁহ, বুঢ়াই হাঁহ, আদহীয়াই হাঁহ! আনকি দাঁত নাইকিয়া

হাঁহি, সুখ আৰু কিছু ব্যংগ সৃষ্টিৰ প্ৰাণীসমূহৰ ভিতৰত একমাত্ৰ মানুহেই আৱেগ- অনুভূতিবোৰ শব্দৰ মাধ্যমেৰে প্ৰকাশ কৰিব পাৰে৷ মানুহে খং-ৰাগ, ভয়-ভীতি নতুবা দুখ-আনন্দ শব্দৰ মাধ্যমেৰে, মুখৰ অভিব্যক্তিৰ যোগেদি প্ৰকাশ কৰিব পাৰে৷ ইতৰ প্ৰাণীসমূহৰ মাজত মানুহৰ দৰে শব্দ নতুবা সুকীয়া আচাৰ-আচৰণ হয়তো আছে, কিন্তু সকলো মানুহৰ বাবে তেনে ভাষা বুজি পোৱা, অনুধাৱন কৰিব পৰা বোধশক্তি থকা সম্ভৱ নহয়৷ বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ শব্দ উচ্চাৰণ, দৈহিক অভিব্যক্তিৰ মাধ্যমেৰে ইতৰ প্ৰাণীসমূহে নিজৰ স্বজাতিৰ আচাৰ-আচৰণ প্ৰকাশ কৰিব পৰা মাধ্যম থাকিব পৰাটো সম্ভৱ হ’ব পাৰিলেও নানা ধৰণৰ ৰসপূৰ্ণ,

সুখ-দুখৰ জীৱনত নাথাকে যদি দুখ.. ক’ত জিৰাবহি সুখৰ চৰাই… দুখেও যে বিচাৰে সুখৰ আলয়…!! এমুঠি হাঁহি বিচাৰি পায়৷৷ সঁচাকৈ, বিশ্বত চিহ্নিত প্ৰতিটো জীৱৰ জীৱন সংগ্ৰামত ছাঁটোৰ দৰে দুখ কষ্টবোৰ লাগি থাকে। তাৰেই মাজত লুকাই থাকে ভালপোৱা আৰু সুখৰ অনুভৱ। আমি জীৱনৰ প্ৰতিটো কাম কৰো ভাল হ’বৰ বাবে, অকণমান সুখ অনুভৱ কৰিবৰ বাবে। চোৰেও চুৰ কৰে সুখ পাবৰ বাবে। হয়তো দুখেও বিচাৰি থাকে সুখ। কিন্তু ক’ত থাকে সেই সুখ? কোনো মন্দিৰ, মছজিদ, গীৰ্জা কিম্বা গুৰুদ্বাৰত বিচাৰি নোপোৱা সুখকণ আমি বিচাৰি পাওঁ