এই ফটাপ্ৰেম হৈছিল মোৰ নকিয়া ১১০০ ওলোৱাৰ দিনতে। তেতিয়া প্ৰেমৰ পথাৰ খনত চিঠি ৰ প্ৰভাৱ অলপ কমিছিল।মিচকল-মিচকল, ৰং নাম্বাৰ, মেচেজৰ প্ৰকোপত বগাকাগজৰ চিঠি কেইখন অলপ এলাগি হৈ পৰিছিল। মেট্ৰিক পাচ কৰিয়েই মাৰ কাণ ঘোলা কৰি দিছিলোঁ মোবাইল লাগে বুলি।দেউতাক এবাৰ কৈ চাইছিলোঁ মুখেৰে একো নকলে, চকু ছাৱনি দেখিয়েই বুজিলোঁ জুই জ্বলিবলৈ বেছি সময় নাই পলোৱাই ভাল। তাৰপাছত দুদিন মান আই মাতৃৰ চাদৰৰ আঁচলত ধৰি ঘৰিয়ালৰ চকুপানী দেখুৱালত আহিল যেনিবা মবাইলটো। তেতিয়া আৰু ফোন ইমান নাহেই, লগৰ খিনি লগতে আৰু মেচেজ

প্ৰেম আহে প্ৰেম যায়। ফটা প্ৰেম, একপক্ষীয় প্ৰেম, ব্যৰ্থ প্ৰেম, বিভিন্ন প্ৰেম। কিন্তু ৮ বছৰীয়া প্ৰেমৰ অন্তত জাতি-ভেদৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি মোৰ পত্নীক অগ্নিক সাক্ষী কৰি আনিছিলোঁ। ঈশ্বৰৰ মহিমা! ইংৰাজী কেলেণ্ডাৰ মতে বিয়াৰ তাৰিখটোও এক অনবদ্য তাৰিখ আছিল। ২০-১০-২০-১০। মানে দিন আৰু মাহটোৰ পৌনঃপৌনিক চনটো আছিল। ২০১০ চনৰ ২০/১০ত বিয়া কৰাইছিলো। বিৰক্তি লাগিছে নহয়নে? মোৰ বিয়া, প্ৰেম এইবোৰ পঢ়ি কি লাভ? বিৰক্তি হ’বয়েই। ধৈৰ্য্য ধৰি পঢ়ক, হাৰ্ট এটেক নহয়, অলপ হিয়াৰ বেথা হ’ব পাৰে। ষ্টেফি গ্ৰাফকো ভাল পাইছিলোঁ, অন্ধ প্ৰেমিক আছিলোঁ।

দিনটো কাম কৰি অফিচৰ পৰা ওলালোঁ৷ আহি বাছখন চলাৰ অপেক্ষাত বহি আছোঁ৷ এনেতে এগৰাকী সুন্দৰী আহি কাষৰ খালী চিটতে বহিল৷ সাধাৰণতে ল’ৰা মানুহৰ এইখিনি সময়তে দিগদাৰ এটা হয়৷ খিৰিকীৰ ফালে অকণমান চাপি নিদিলে ছোৱালীজনীয়ে বেয়া মতলবৰ ল’ৰা বুলি ভাৱিব পাৰে৷ আনহাতে চাপি দিলেও আকৌ সংকীৰ্ণ মানসিকতাৰ ল’ৰা বুলিও ভাৱিব পাৰে৷ সেয়ে “সাপো মৰক লাঠিও নাভাগক” বুলি গাতোকে অলপ লৰাই দিলোঁ৷ সুন্দৰী গাৰ পৰা ভাঁহি অহা পাৰফিউমৰ গোন্ধটো নাকত লগাৰ বাবে “আমোল মোল শেৱালিৰ গোন্ধ৷ যাওঁ বুলি যাবই নোখোজেচোন” গানটো ম’বাইলতে

স্থান: ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বিখ্যাত চেনীআলি৷ ১৯৯৭ চনৰ এটা উজ্জ্বল ৰাতিপুৱা। দীঘলা গাঁৱৰ ব্যক্তিগত মেছৰ পৰা ৰসায়ন বিজ্ঞান বিভাগলৈ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বিখ্যাত চেনীআলিয়েদি খৰধৰকৈ গৈ আছোঁ। চেনীআলি, নামটো শুনিলেই গা-মন ৰাইজাঁই কৰে। তাতে চৌবিশ বছৰীয়া ভৰ ডেকা বয়স, প্ৰেমত হাবু-ডুবু খোৱাৰ বয়স। তেতিয়ালৈ মোৰ লগৰ কেইবাটাৰো প্ৰেম তুংগত। ক’তো জীণ যাব নোৱাৰা আমি কেইটামানেহে তেতিয়াও প্ৰেম বিহীন জীৱন কটাইছোঁ। সেয়ে, হকে-বিহকে এই চেনীআলিত বিচৰণ কৰোঁ। উদ্দেশ্য, কিজানি কিবা এটা হয়েই! সেইদিনা বিভাগলৈ বুলি চেনীআলিত সোমাওঁতেই এজাক ছোৱালী জুমবান্ধি বিপৰীত দিশৰ পৰা আহি

কলেজীয়া জীৱনটো বাৰু কাৰ অপ্ৰিয়৷ বিশেষকৈ মোৰ নহয় দেই৷ ইউনিভাৰছিটি যাওঁ যদিও এতিয়া গৱেষণাকাৰী হিচাবে চিৰিয়াছ মহিলাৰ ভাও ধৰি থাকিব লাগে, তথাপিও মনটো সেই বিছ একৈছ বছৰীয়া ছাত্ৰী যেনেই৷ বাংক্ মাৰি চিনেমা চাবলৈ যোৱা, পৰীক্ষাৰ সময়ত লাইব্ৰেৰীত গ্ৰুপ ষ্টাডিৰ নামত আড্ডা মাৰা, কলেজ হোষ্টেলৰ ৰোমাঞ্চক কাহিনী, কেণ্টিনৰ সাতুৰিব পৰা পনীয়া দাইল, আৰু কত কি যে মিছ কৰোঁ! যোৱাকালি ছেমিনাৰৰ কাৰণে ইউনিভাৰছিটি গৈ যেন স্মৃতিৰ সোপাটো আকৌ খোল খালে৷ আছলতে মাজে সময়ে থেচিচৰ কামত যাওঁ যদিও বি.এ., এম. এ. ৰ ছাত্ৰ

শৰতৰ শাৰদীয় উৎসৱৰ বতৰ৷ চাৰিওফালে উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশ৷ ভিন্নৰঙী বেলুন, জেলেপীৰে ভৰি পৰিছে পূজাথলীবোৰ৷ সকলোৰে চকু-মুখত আনন্দই উপচি পৰিছে৷ কিন্তু এনেকুৱা সুন্দৰ বতৰতো যে কোনোবাৰ ফটা প্ৰেমৰ স্মৃতি মনত পৰি হৃদয়খন ফাটি চিৰাচিৰ হৈ থাকিব পাৰে কোনোবাই বাৰু অনুভৱ কৰিব পাৰিবনে? আন কাৰো কথা ক’বলৈ যোৱা নাই, নিজৰেই কথা ক’ব খুজিছোঁ ৷ সেইদিনাও ঠিক এনেকুৱাই উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশ আছিল৷ চৌপাশে যেন সকলোৰে মনবোৰ আনন্দে নধৰা৷ পাৰ্থক্য মাথো এটাই, এতিয়া থকাৰ দৰে তেতিয়া মোৰ মনত কোনো স্মৃতিৰ সঘন আহ-যাহ নাছিল৷ তদুপৰি তেতিয়া মই

“পাহাৰ বগাই বগাই চেনিমাই কপৌফুল আনিছোঁ”- এই বিহুফাকি যে আমাৰ পূৰ্বপুৰুষ সকলে কেৱল গীত হিচাপে গোৱা নাছিল, সঁচাকৈয়ে প্ৰেমত পৰিলে মানুহে যে পাহাৰ ,নদী সকলো হেলাৰঙে পাৰ হৈ যাব পাৰে, তাৰ প্ৰমাণ মই নিজ চকুৰে দেখিলোঁ। চনটো ২০০৬ মান হ’ব। মাজু পেহীৰ ঘৰলৈ গৈছোঁ নলবাৰীলৈ। সেইবাৰ বেচ কিছুদিন থকাকৈ গৈছোঁ। মাজু পেহীৰ চাৰিটা ল’ৰা, ছোৱালী নাই৷ সেইকাৰণে সেইখন ঘৰত মোৰ আদৰ-আব্দাৰ বহুত বেছি৷ চাৰিওটা ভাইটিয়ে অনবৰতে পিছে পিছে লাগিয়ে থাকে৷ বিশেষকৈ পেহীৰ ডাঙৰ ল’ৰা ধন মোতকৈ দুবছৰ মান সৰু যদিও

মানুহে কিছুমান কথা বা ঘটনা কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰে৷ মোৰ জীৱনৰ তেনেকুৱা এটা স্মৃতিকে আজি শব্দৰ ৰূপ দিবলৈ ওলাইছোঁ৷ মই তেতিয়া উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰ৷ কলেজলৈ প্ৰথম গৈছোঁ, ৰামধেনুৰ সাতটা ৰং সোতৰটা যেন অনুভৱ কৰিবলৈ লৈছোঁ৷ কিয়নো ক্লাছ ফাইভৰপৰা মেট্ৰিকলৈকে ল’ৰাৰ স্কুলত বিধৱাৰ দৰে বগা চাৰ্ট পেণ্ট পিন্ধি ল’ৰাৰ মাজতে কটালো৷ ছোৱালী বুলিবলৈ স্কুললৈ আহোঁতে যাওঁতে দেখা গাৰ্লচৰ ছোৱালীকেইজনী, তাকো আমাৰ দিনৰ ছোৱালীবোৰৰ কি গপ আছিল নাজানো, ভালদৰে নাচায়েই। (অৱশ্যে আমি স্কুললৈ একেলগে চাইকেল মাৰি যোৱাকেইটা কোনো ফালেদি তেতিয়া কাৰোবাৰ

কিছুমান মানুহ আছে, যিয়ে জীৱনত এনেদৰে সাঁচ বহুৱাই ৰাখে যে যিকোনো সময়ত তেওঁলোকৰ স্মৃতিয়ে আপোনাৰ মুখত এমোকোৰা হাঁহি বিলাব পাৰে৷ অমুকীৰ জীৱনৰ এনে এক প্ৰতিভাশালী ব্যক্তি হ’ল ধুনতী বাই৷ আচল নামটো নকওঁ দিয়ক৷ ইমান এক্টিভ তেখেত যে, চোচিয়েল মিডিয়াত তেখেতৰ চিক্ৰেট ফাদিল কৰাৰ কথা কিবা প্ৰকাৰে গম পালে ঔ কিলাব পাৰে অমুকীক৷ কথাটো সেই অমুকীয়ে শেঙুন থেপীয়া মুখখনৰ সৈতে দুডলীয়া বেণী গুঠি স্কুলত যোৱাৰ দিনৰে৷ ধুনতী বাই তেতিয়া চৈধ্য পোন্ধৰ বছৰীয়া লচপচীজনী আছিল৷ এতিয়াও তেৰাৰ জলৱা আমাৰ অঞ্চলৰ অলিয়ে গলিয়ে

‘প্ৰেম’ শব্দটোৱেই এটা অপূৰ্ব শব্দ। তাতে যদি প্ৰেমৰ কাহিনী হয়। আহ! ক্ষন্তেকৰ বাবে হ’লেও মনটো আলোড়িত নহয়নে? লাগিলে সেয়া ফটাপ্ৰেমেই নহওক কিয়। প্ৰেমৰপৰাইতো ফটাপ্ৰেম। মই তেতিয়া H.S. পঢ়ি আছোঁ। তেতিয়ালৈকে স্কুলীয়া হৈ আছোঁ কাৰণ মই উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ত পঢ়িছিলোঁ। চাইকেল চলাই স্কুললৈ অহা যোৱা কৰোঁ। মোৰ ঘৰৰ ওচৰৰে কলেজত পঢ়া ল’ৰা এটাৰ লগতে মই প্ৰায়ে যাওঁ। দুয়োটাই সমানে সমানে চাইকেল চলাই কথা পাতি পাতি আহি থাকোঁ। সি কলেজত সোমাই আৰু মই কলেজৰপৰা ‍১ কি.মি.মান দূৰৈত থকা মোৰ স্কুললৈ যাওঁগৈ। কলেজৰ