: হেৰা! শুনাচোন! সেলেঙি লগাই তামোলখন পাগুলি থাকোতেই পিছৰ পৰা চিনাকি মাত এটা শুনিলো৷ ৰত্ন খুড়া! হে প্ৰভু! আজি কাৰ মুখ চাই বাহিৰ ওলাইছিলো বাৰু? তথাপিও উপাই নাই, মাতষাৰ দিবই লাগিব৷ : অ’ অ’, খুড়াদেউ! ক’ৰ পৰা? বজাৰ কৰিলে নেকি? ৰত্ন খুড়াৰ হাতত প্ৰকাণ্ড বেগ এটা৷ : এইটো ধৰাচোন৷ মোক আজি ঘৰলৈ অলপ আগবঢ়াই দিব লাগিব৷ সিদিনালৈ মোৰ চাইকেলৰ কেৰিয়াৰত উঠি ফুৰা পেন্দুকণাটো আজি এশ চাব্বিছজনীয়া সভাখনৰ বিয়াগোম সদস্য হ’লগৈ৷ এয়াও মোৰ বাবে কম আনন্দৰ কথা নহয়৷ খুড়াই মৰাপাটৰ বজাৰ

আজি ৰবিবাৰ। ৰমেন বাবুৰ আজি ছুটি। অলপ পলমকৈ উঠিব বুলি ভাবিছিল। পিছে  পুৱাই পুৱাই নোদোকা মহ কেইটাৰ উপদ্ৰবত সোনকালে উঠিবলৈ বাধ্য হ’ল। ফলস্বৰূপে ৰমেন বাবু এতিয়া আগফালৰ বাৰাণ্ডাৰ চোফাখনত বহি  দেওবৰীয়া সম্ভাৰখনত চকু ফুৰাই আছে। এইফালে ৰমেন বাবুৰ পৰিবাৰ স্মিতা দেওবৰীয়া স্পেচিয়েল ব্ৰেকফাষ্ট তৈয়াৰ কৰাত ব্যস্ত। কামৰ মাজে মাজে ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক টোপনিৰ পৰা উঠিবলৈ চিঞৰি আছে। সেই দুটা এনেয়ে টোপনি মৰাত ভাল। তাতে আজি আকৌ ৰবিবাৰ। কেতিয়া উঠে ঠিক নাই। কেতিয়াবা সন্দেহেই হয় এই দুটা নিজৰেই সন্তান নে কুম্ভকৰ্ণৰ। সকলোৰে

ৰাতিপুৱা ব্ৰাছ ডাল লৈ এনেই ঘৰৰ কাষে কাষে আগফাল পিছফাল কৰাটো মোৰ পুৰণা অভ্যাস৷ শ্ৰী মতীয়ে গালি পাৰে বোলে “সেই ডাল কামুৰি,  কামুৰি মুখৰ ফেন সোপা অ’ত পিকাই, ত’ত পিকাই ঘূৰি ফুৰাতকৈ যদি টাবৰ ফুল কেইডালকে খুচৰি দিলাহেঁতেন, মই ততেই পালোহেঁতেন৷ অ’ সেইবোৰ নাই…পুলুং পালাং, পুলুং-পালাং কৰি খালি আগফাল পিছফাল৷ “ মই বেয়া নাপাওঁ৷ আজিকালি এনেও ৰাতিপুৱা ৰেডিঅ’ শুনাৰ অভ্যাসটো নাইকিয়াই হ’ল৷ সেয়ে শ্ৰী মতীৰ এইখিনি প্ৰভাতী পখীৰ কলৰৱ বুলি হজম কৰি থওঁ৷ দিনটোলৈ মানে ফ্ৰেছ ফিল এটা আহে৷ আজিও ব্ৰাছডাল