(১) –কওকচোন বাৰু আপোনাৰ ই-মেইল আইডি টো, মই এবাৰ চেক কৰি কৰি চাঁও বিলখন কিয় নাপায় আপুনি৷ কেচ কাউণ্টাৰত বহি থকা ছোৱালীজনীয়ে কলে মানুহজনক৷ –আমাৰ ফালৰ পৰা ৰেগুলাৰ পঠিয়াই আছো আপোনাৰ বিল, মেইলবক্স ভৰ্তি নাথাকিলে সেইখন নোপোৱাৰ কথাই নাই৷ –মই সিগলা নাজনো, মই বিল প নাই আৰু বিল নেদাকে আপনালোকে মোৰ ফোনোৰ আউটগয়িং কাটছি৷ খঙত অতিষ্ঠ হৈ থকা মানুহজনে ক’লে৷ –মেইল আইডিটো এবাৰ কওকচোন কিবা ভুল হৈ থাকিব পাৰে, ছোৱালীজনীৰ কথাত মানুহজন অলপ ক্ষান্ত হোৱা যেন লাগিল৷ –লেখোক মোৰ মেল

কলিকতাত থকা পাঁচ বছৰৰো বেছি হ’ল৷ তাতে একেটা ঘৰতে আছো৷ প্ৰথমে আহি এটা কোঠাত পোন্ধৰ দিন৷ আন এটা কোঠাত দুমাহ আৰু এটা ফ্লেটত এমাহ থাকিছিলো৷ মালিকৰ যি হে জ্বালা চিকিউৰিতি মানি এৰি আহিব লগা হৈছিল৷ গতিকে মই থকা ঠাইখিনিৰ হাৱা পানী আৰু মানুহৰ বৰ্ণনা কৰিবলৈ পালে ধুনীয়া এটা কালাম ছাৰৰ ভাষণ হৈ পৰে৷ সহকৰ্মী দুজনমানে তেনে ভাষণ শুনিছেও৷ বেলেগ এখন ৰাজ্যৰ এগৰাকী সুন্দৰী নতুনকৈ আহি আমাৰ সহকৰ্মী হ’ল৷ বিবাহিত বা অবিবাহিত সকলোৱে সহায়ৰ হাত আগবঢ়াবলৈ “দাতা কৰ্ণ“ হৈ আছে৷ আমুকাৰণো