পৰীয়ে বেজী ল’বলৈ এতিয়া নাযায়৷ নাযায় মানে নাযায়েই৷ ভেক্সিনৰ নামেই নুশুনে৷ চল্লিছৰ ওপৰৰখিনিক দিয়া আৰম্ভ হোৱাৰে পৰা মই তাইক আজি ব’লা, কালি ব’লাকৈ সোঁৱৰাই আছোঁ৷ কিন্তু তাইৰ কাণষাৰ নাই৷ আজি অতবছৰে তাইক মই বেজী ল’বলৈ বুলি ভয় খোৱা দেখা নাই৷ হাতে ভৰিয়ে কিমান দুখ পাই থাকে অথচ অকণো কেট-কুটেই নকৰা পৰীৰ এইবাৰ হ’ল কি? ল’ৰা-ছোৱালীও হালেই চিজাৰিয়ানতে হৈছে৷ তাৰোপৰি ছোৱালীতে তাইৰ গ’ল্ড ব্লাডাৰৰ অপাৰেচনো হৈছে৷ আজিলৈকে কিমান চেলাইনৰ খোঁচ খালে তাৰ হিচাপ নাই৷ এইবাৰ হ’ল কি? “বেজীৰ কথা নহয়৷ বেজীৰ

ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। তেতিয়া সাধাৰণতে ঘৰলৈ অহা যোৱা কৰা হয় বিহু পূজা আদিৰ বন্ধৰ সময়ত বা চেমেষ্টাৰ পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পাছত। পূজা বিহুৰ সময়ত ঘৰলৈ যাওঁতে সাধাৰণতে আগতীয়াকৈ টিকট কাটি যাব লগা হয়। আগতীয়াকৈ টিকট নাকাটিলে সময়ৰ মূৰত ঘৰলৈ যাবলৈ কষ্ট হোৱাৰ সম্ভাৱনা থাকে কাৰণ নাইট চুপাৰেই হওক বা ডে চুপাৰেই হওক সাংঘাটিক ভীৰ হয়। বাকী আন সময়ত ঘৰলৈ যাব হ’লে হোষ্টেলৰ পৰা আহি কাছাৰীত নামি পল্টন বজাৰত গৈ নেটৱৰ্কৰ বাছ ষ্টেণ্ডটোৰ অকণমান আগত ঠিয় হৈ থাকি

সিদিনা পুৱাতে তাই কান্দি কান্দি ঘৰ ওলালহি। ঘটনাটো শুনি মৌণ হৈ পৰিলোঁ। সঁচাই পুৰুষ অৰিজিনেলি পেতকুলি বুলি এনেই নকওঁ। গাড়ীৰ আগচিট এৰা মোৰ সেয়ে বহুদিন হ’ল। লোকে ৰোমাণ্টিক মুডত গান লগাই কথা পাতি পাতি বহি যায়, আমাৰ আকৌ মই চাদা মলি থপৰ থপৰ মাৰি যাব লাগে৷ টিপাটো মানুহজনে নিজে ধৰি খায় বাৰু মলিবলে ষ্টেয়াৰিঙ এৰিব নোৱাৰে যে৷ ভীৰত সোমালে মবাইল বাজিলে মানুহটো কাণত ফোনটো লগাই ধৰি যাব লাগে ময়েই; তাৰোপৰি কথা পাতিলে ওপৰত কথা কওঁ যদি সেই কাজিয়াসোপা আছেই। গিয়েৰডাল

“আই লাভ ইউ!” হঠাতে মোৰ মুখৰ পৰা ওলোৱা শব্দকেইটা শুনি মানুহজনীয়ে “হা” কৈ মুখখন মেলি মোৰ ফালে একেথৰে চাই ৰ’ল। চকুৰ পতাও লৰচৰ নকৰা দেখি বুজি পালোঁ, তেওঁ ভীষণভাবে আচৰিত হৈছে। আচৰিত হ’বলগীয়া কথাই বাৰু, বিয়াৰ পিছত কেতিয়াবা মানুহজনীক মই এইদৰে কৈ পাইছোঁ নে নাই, সেয়া মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। ওহোঁ, মনত নপৰে। গতিকে মানুহজনী আচৰিত হৈ মোৰ ফালে এনেদৰে চাই থকাটোত মই অলপো আচৰিত নহ’লোঁ। আচৰিত সিদিনা ময়ো হৈছিলোঁ, যেতিয়া দেখিছিলোঁ হিমাংশুৱে জ্যোতিৰেখাক সমজুৱাকৈ কৈ দিলে, আই লাভ ইউ।

“ঐ উৎপল, তোৰ কোঠাটো অলপ ঠিককৈ ৰাখিবি৷ ৰাতিৰ বাছত গুৱাহাটীৰ পৰা কাকতিদা আহিব৷” উৎপল মোৰ ৰূমমেট৷ ঘটনাৰ সময় ২০১২ চন মান হ’ব৷ উৎপল খুবেই অপৰিপাটি, তাৰ কোঠাটো দেখিলে মানুহৰ কোঠা নে চিৰিয়াৰ যুদ্ধস্থলী ধৰিবই নোৱাৰি৷ কোনোবা আলহী আহিম বুলি ক’লে তাৰ কোঠাটোক লৈয়ে মোৰ টেনশ্যন হয়৷ যিহেতু তাৰ কোঠাটো দুৱাৰ খুলিলেই প্ৰথমে প্ৰথমে পায়৷ গতিকে তাক অলপ পৰিপাটি কৈ ৰাখিবলৈ উপদেশ দিলোঁ৷ কাকতিদা যদিও মেডিকেল লাইনৰ মানুহ তথাপি কিবা এটা যোগসূত্ৰত এবাৰ চিনাকি হোৱাৰ পাছত আন বহুতৰ দৰেই মোৰ বাবেও

আস! লিহিৰি হাতখনে চুলিখিনিৰ মাজে মাজে খেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ এক অব্যক্ত তৃপ্তিত চকুহাল মুদ খাই গৈছে৷ কি যে এক ভাললগা অনুভৱ! হঠাতে- : হেৰি৷ আপুনি গোটেই মানুহজন মোৰ গাৰ ওপৰতেই পৰিছে যে? অথনিৰে পৰা আপোনাৰ ভৰ মই লৈ আছোঁ৷ চাওঁ৷ অলপ সিফালে যাওক৷ মোৰ নামিবৰ হ’ল৷ তপাকৈ ফুটবলহেন মানুহজনে অৰূপক প্ৰায় কান্ধত ঠেলা মাৰি দিয়াৰ দৰে ক’লে৷ : অহ্‌! ক্ষমা কৰিব৷ টোপনি আহি গৈছিল৷ অৰূপ বৰুৱা৷ বয়স প্ৰায় ত্ৰিশ বছৰ৷ ঔষধৰ কোম্পানী এটাৰ চেলচ্‌ এক্‌জিকিউটিভ৷ কোম্পানীৰ কামত তাৰ অসমৰ বিভিন্ন