আমি প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা দিনতেই, শনিবাৰৰ দিনা, দুপৰীয়া সময়ত স্কুলৰ পৰা ওভতোঁতে, আমাতকৈ ডাঙৰবোৰে গোৱা দেখি, আমিও সমানে সমানে “আজি হাফ, কালিলৈ মাফ, পৰহিলৈ বাপৰে বাপ” বুলি, কিবা এটা ছন্দ মিলাই গোৱাদি, গাই গাই ওৰেটো বাট কোৰ্হাল লগাই আহিছিলোঁ। আমি প্ৰাথমিক বিদ্যালয় পাছ কৰি হাইস্কুললৈ যাওঁতেও, ডাঙৰ চামে আমাক দিয়াদি, আমাতকৈ সৰুচামক, সেইকেইষাৰ বাক্য উত্তৰাধিকাৰী সূত্ৰে দিয়াদি দি আহিছিলোঁ। তেতিয়াৰ দিনত ‘স্কুললৈ যোৱা’ বুলিলে আমাৰ যে কিবা এটা মানসিক উৎকণ্ঠা বা তেনেধৰণৰ ‘ভয় খাব’লগীয়া পৰিস্থিতি উদ্ভৱ হৈছিল, তেনে একো

: বুজিছা, মই সৰু সুৰা কৈ হ’লেও চাকৰি এটা কৰি আছোঁ৷ গতিকে অলপ চলপকৈ হ’লেও ঘূৰাই দিম দিয়া.. : তুমি মনে মনে থাকা৷ বেছি বেছি নকৰিবা৷ কথা বেয়া হৈ যাব। বেয়া পৰিস্থিতিৰ সম্মুখীন হ’বলৈ মোক কিন্তু বাধ্য নকৰাবা।  : হ’লেও দিয়াচোন, অন্যৰ কথা বেলেগ, মোৰ দৰমহা কম হ’লেও চৰকাৰী৷ : হ’ব, চাকৰিৰ বাহাদুৰী দেখুৱাব নালাগে…যিডাল হে চৰকাৰী চাকৰি৷ : সৰু হ’লেও চৰকাৰী চাকৰিয়েই দিয়াচোন৷ : আজিৰ দিনত হ’লে সেইডাল চাকৰিৰে মোৰ দৰে এজনী বিচাৰিয়েই নাপালাহেঁতেন, মই সৰু আছিলোঁ, বুজা নাছিলোঁ,

: ঐ, সেইটো অমুকা নহয়নে? কোনফালে যাৱ? এইফালে আহচোন কথা এটা আছে। চিঞৰটো কাণত পৰাৰ লগে লগেই মূৰটো গৰম হৈ গ’ল। লগে লগে ঘূৰি চালোঁ, হয় মিলি দায়ে চিঞৰিটো মাৰিছে। মৰিলোঁ আৰু, এইজনে এতিয়া কমেও এঘণ্টা চুবাব। : মিলি দা, আপোনাক পিছত লগ পাম দিয়ক, কাম এটা আছে। ফাঁকি এটা মাৰি পলাব খুজিলোঁ। নপলালে উপায় নাই, তেওঁৰ মিলিয়নাৰ হ’ব পৰা আঁচনিবোৰত ইনভেষ্ট কৰিব পৰাকৈ মোৰ পকেটত বন্দী হোৱা পাঁচশ টকীয়া নোট এখনো নাই। : কি ইমান যাওঁ যাওঁ কৰি থাক

আমাৰ সৰু ল’ৰাৰ নয়দাখন  ভাল লাগিছে। সি এতিয়া দিল্লী নয়দাৰ বাসিন্দা। ককাক আইতাকক চাবলৈ মাজে মাজে অসমলৈ যাব, কিন্তু আকৌ উভতি আহিব।  তাৰ স্কুলখন,  ফ্রেণ্ডছবোৰ ইয়াতেই থাকে।  লগৰবোৰৰ লগত ক’ভিড কমিলেই আকৌ মস্তি কৰিব পাৰিব। মই অসমলৈ ঘূৰি যাম যাম কৰি থাকিলে ঘৰৰ একমাত্ৰ  এইজন ব্যক্তিয়েই বিৰোধিতা কৰে।  : কিয় অসমলৈ নোযোৱা তুমি? : কাজু (হাজো) মাআইতাৰ (আইতাকক মাআইতা বুলি মতা সম্বোধনটো আমাৰ ডাঙৰ ল’ৰাই আৰম্ভ কৰিছিল) ঘৰত বহুত পৰুৱা আহে। ক’লা-ৰঙা কিমান পৰুৱাৰ লাইন! গুৱাহাটীৰ মাআইতাৰ ঘৰত আকৌ মহ।

ছুপাৰচনিক বিমান এখন আকাশত উৰি যাওঁতে হোৱা শব্দৰ নিচিনা এটা বিকট শব্দত বৰুৱানী উচপ খাই উঠিল। বৰুৱানীয়ে বেলি থকা ৰুটি আধাতে এৰি কিহৰ শব্দ বুলি বাৰাণ্ডালৈ ওলাই আহিল। ৰাস্তাটোৱেদি ক’লা ধোঁৱা উৰুৱাই কিবা এটা আহি আছে। বস্তুটো যিমানেই ওচৰ চাপি আহিছে শব্দৰ মাত্ৰাও বৃদ্ধি হৈ কাণ ফালো যেন কৰিছে। অসহ্যকৰ বিকট শব্দটোৰ পৰা পৰিত্ৰাণ বিচাৰি সহজ উপায় হিচাপে বৰুৱানীয়ে কাণ দুখন হাতেৰে হেঁচি ধৰিলে। বৰুৱানীক আচৰিত কৰি ক’লা ধোঁৱা উৰুৱাই বিকট শব্দ কৰি আহি থকা বস্তুটো তেওঁলোকৰ পদূলিতে হঠাৎ ৰৈ

(১)  কলেজৰ দিনতেই এবাৰ মই বৰমাৰ লগত ফুৰিবলৈ গৈছিলোঁ। ঘৰলৈ উভতিবৰ সময়ত বৰমাই ক’লে, : তই ৰিক্সা এখন ৰখাগৈ মই পটককৈ দোকানৰ পৰা বস্তু এটা লৈ লওঁ।  মই ৰিক্সা এখন দেখা পাই ৰখালোঁ আৰু উঠি ল’লোঁ। তেনেতে দেখোঁ বেগ ভৰ্তি বজাৰ লৈ ডেকা এজন জাঁপ মাৰি মোৰ লগতে উঠি বহিল। মই ভয়ত কি কৰোঁ, কি নকৰোঁ হ’লোঁ।  সিফালে ওচৰতে ৰৈ থকা ডেকাৰ বন্ধুবৰ্গৰ উকি কিৰিলি, “ঐ যা যা, আজি মাছে শাকে একেবাৰে ন-ছোৱালী লগত লৈহে ঘৰ সোমাবিগৈ।”  ইফালে বৰমা আহি

নতুনকৈ কিনি অনা জিকা ফুল বৰণীয়া স্লিভলেছ কুৰ্টাটো খঙে-শোকে সোঁট-মোচ কৰি বিছনাৰ এচুকলৈ দলি মাৰি দিলে এঞ্জেলজুলীয়ে। ভৰি-চৰি তুলি চোফাখনত এচোফা হৈ বহি পৰিল। এই পৰোঁ, এই পৰোঁকৈ চকুপানী দুটোপ আহি তাইৰ চকুযুৰিত ওলমি ৰ’ল। জুলীৰ সেই অৱস্থাটো দেখি গিৰিয়েক বেচেৰা জয়ন্তই কি কৰোঁ কি নকৰোঁকৈ লাহেকৈ বিছনাৰ চুক এটাতে বহি পৰিল। সি ঠিক কৰিব নোৱাৰিলে এই মুহূৰ্তত জুলিক “হ’ব দিয়া, নেক্সট্ টাইম ট্ৰাই কৰিম” জাতীয় কিবা এষাৰ সান্তনাবাণী  শুনাব নে চৰকাৰৰ স্বাস্থ্য বিভাগক গালি পাৰি কিবা এষাৰ ক’ব!   গৌতমে