১ :কি…! আপুনি শৰ্মাদাক চিনি নাপায়? সঁচাকৈয়ে নাপায়তো? মানে একদম চিৰিয়াছলি সুধিছোঁ‌ বুজিছেনে? যদি নাপায় তেনেহ’লে একদম সঁচাসঁচিকৈ কওঁ যে আপুনি এটা সাংঘাটিক কেৰেক্টাৰ মিছ কৰি আছে। :কিয় কিয়? হোৱাই? : কিয় মানে? আৰে ভাই আপুনি ভৰলু, শান্তিপুৰ, কামাখ্যা গেইটত গৈ সত্তৰ-আশী বছৰীয়া বৃদ্ধবোৰক সোধকগৈ কোনজন ল’ৰাই নব্বৈৰ দশকৰ প্ৰথমভাগত তেওঁলোকৰ ঘৰৰ ৱাল বগাই জীয়েকহঁতক কুউ কুউকৈ মাতি ইংগিত দিছিল। যাৰ যাৰ ঘৰত ধুনীয়া ছোৱালী আছিল তেওঁলোকক সোধকগৈ তেওঁলোকৰ ছোৱালীবোৰক প্ৰত্যেককে চিঠি দিয়া সেই ‘মিউচুৱেল’ ল’ৰাজন কোন আছিল যিয়ে ৰাতি

হাজৰিকাৰ ডাঙৰ ছোৱালীজনী দেখিবলৈ বৰ ধুনীয়া হৈছে৷ টনা টনা ডাঙৰ ডাঙৰ চকু, জোঙা নাক, গাখীৰত সেন্দূৰ মিহলোৱা গাৰ ৰং, সাইলাখ গোঁসানীৰ প্ৰতিমাহে! “অ, সেইজনী ছোৱালীৰ কথা কৈছে? মাজে মাজে যে ঘৰৰ আগফালৰ বাৰাণ্ডাত বহি থাকে? চকু দুটা ডাঙৰ ডাঙৰ ঠিকেই৷ কিন্তু গোঁসানীৰ দৰে নহয়৷ গৰুৰ চকুওতো ডাঙৰ ডাঙৰ হয়৷ সেইবুলি গৰুও কি সুন্দৰী হ’ব? আৰু ছোৱালীৰ ইমান জোঙা নাক ভাল নহয়৷” “আপনি যিয়েই নকওক ছোৱালীজনীক এবাৰ দেখিলে কিন্তু চকু ঘূৰাই আনিব নোৱাৰি৷” “হয়তো সঁচা৷ কিন্তু মনত ৰাখিব, যি দিনকাল পৰিছে

চৰকাৰী ঘোষণাটো শুনিয়েই আমাৰ এই পিছপৰা অঞ্চলটোত দলদোপ-হেন্দোলদোপ লাগি গ’ল৷ ৰাইজৰ কল্যাণৰ বাবে সমগ্ৰ ৰাজ্যজুৰি প্ৰৱৰ্তিত হ’বলগীয়া এখন বিশেষ আচনিৰ আমাৰ অঞ্চলটোতেই উদ্বোধন হ’ব হেনো! নামটোও কিবা ‘ঠাণ্ডা-উৎসৱ’ মানে ‘কুল কাৰ্ণিভেল’ টাইপ! তাৰমানে আমাৰ অঞ্চলতেই প্ৰথমবাৰলৈ এটা চৰকাৰী উৎসৱ অনুষ্ঠিত হ’ব! মুখৰ কথা নহয়৷ তাতে ৰাজধানীৰ পৰা বিয়াগোম দৌতাসৱ আহিব৷ ইমানদিনে বহু অভাৱত ভুগি থকা বাসিন্দাসকলৰ মুখলৈ পানী আহিল, মনলৈ আশাৰ সঞ্চাৰ হ’ল৷ আমাৰ দৰে অনবৰতে দকা-হকা দি, মাৰ কিল কৰি হলেও চান্দা তোলা, নেতাৰ দালালি কৰা, দুখীয়া লোকৰ নামত

আমাৰ গোলাপী জেঠাইৰ জীয়েকক আজি এঘৰে চাবলৈ আহিব, সেয়ে জেঠাইৰ গা সাতখন আঠখন একেবাৰে৷ হওঁতে গোলাপী জেঠাইৰ তিনিজনীকৈ লাখৰবাখৰ ছোৱালী, পাছে জেঠাইৰ মনত এটাই দুখ৷ দৰাঘৰে আহি এপেটমান খাই বৈ উগাৰি মেলি থৈ ছোৱালী চোৱাৰ নামত ভেকোভাওনা এখন ৰচি পাছত খবৰ দিয়ে “বিয়া নকৰাই” বুলি৷ গোলাপী জেঠায়ে আওভাও একো বুজি নাপায়৷ কিয়নো চ’ৰাঘৰত বহাৰেপৰা যাবৰ পৰলৈকে তেওঁলোকে ছোৱালী দেখি ইমানেই মোহিত হয় যে পাৰিলে লগতে লৈয়ে যাব যেন কইনা সজাই৷ পাছে ঘৰলৈ গৈহে কিনো জানো দেওভূত লম্ভে গাত, চিধাই নাকচ

“মা পিকাবু কৰা” কিছুসময়লৈ মই থতমত খাই ৰৈ থাকিলোঁ৷ “কি কৰিব লাগে?” -মই ভ্ৰুকুটি কোঁচাই কোৱাত ছোৱালীয়ে  “পিকাবু, পিকাবু”কৈ এবাৰ মুখখন হাতেৰে ধাকে এবাৰ মুখৰ পৰা হাত আঁতৰায়৷ “কৰা আকৌ৷” “অ’ কুক ভাক” “নহয়, পিকাবু” লেপটপটো বেয়া হ’ল৷ সেইটোকে টিপাটিপি কৰি ছোৱালীৰ লগত কুকভাক খেলিলো যদিও মই চিন্তাত পৰিলোঁ৷ ছোৱালীয়ে দেউতাকক পাপা মাতে৷ বহুত কষ্ট কৰিও মই ছোৱালীৰ মুখত “দেউতা” মাতষাৰ উলিয়াব নোৱাৰিলোঁ৷ পুৱা পাঁচ বজাতে উঠি জা-জলপান তৈয়াৰ কৰি, ভাত ৰান্ধি অফিচলৈ ওলাওঁ৷ ছোৱালীৰ শুই থকা মুখখনতে চুমা এটা

শহুৰৰ ঘৰলৈ প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে থকাকৈ যাব ওলাইছোঁ, বুকুখন ঢপঢপাবই দিয়কচোন। বিয়া পতা বেছিদিন হোৱা নাই, যি দুবাৰ গৈছোঁ শ্ৰীমতীৰ লগতে গৈছোঁ। এনেদৰে অকলশৰে যোৱাটো কোনো দুঃসাহসিক ক্ৰীড়াতকৈও কম নহয়, আনৰ নহলেও অন্তত মোৰ বাবে। -ঔ আই, আমাৰ দেতা বাঘ নে সিংহ অ। ইমান ভয় নে তোমাৰ। শ্ৰীমতীক পছন্দ কৰিছিলোঁ মাটিহেন ৰূপত,দুবছৰৰ দুৰ্বাৰ প্ৰেম কৰিলোঁ। সেই কেইদিন মোৰ সাংঘাতিক ৰোমাণ্টিক মন, শৰীৰত নীলিম কুমাৰ, হীৰেন ভট্টাচাৰ্যয়ো এনিটাইম প্ৰবেশ কৰি থাকে। এওঁক মানে স্বপ্নাক ছিগো ছিগো চিলাইৰ কামিজৰ কথা কওঁতেও মিচিকিয়া হাঁহিটোহে

যোৱা তিনি চাৰিদিন মানৰ পৰা মানুহজনী খুবেই ব্যস্ত, লগৰ বান্ধবী এজনীৰ বিয়া। বান্ধবীগৰাকী যোৰহাটৰ, কলেজৰ দিনৰে বান্ধবী, একেবাৰে নলেগলে লগা। নলেগলে লগা বুলি অবশ্যে মানুহজনীয়ে হে কৈছে, মোৰ সেই বিষয়ে বিশেষ জ্ঞান নাই। আজিকালি এনেও জুকাৰবাৰ্গ ককাইদেউৰ দান আৰু আম্বানী ডাঙৰীয়াৰ বদান্যতাত মোবাইলটোৱে পাহৰণিৰ গৰ্ভত ইমান দিনে ডুব গৈ থকা বহু পুৰণি চিনাকিক পুনৰ কাষ চপাই আনিছে। পিছে ইয়াৰ বাবে বহুতোৰে নগুৰ নাকতিও নহোৱা নহয়। কাৰণ, প্ৰেম আজি একেবাৰে সহজলভ্য, লাগিলে প্ৰেমিকা দুটা সন্তানৰ মাকে নহওঁক কিয়, কোনো কথা নাই।

আজিৰ কথাখিনি লিখাৰ আগতে পাঁচদিনমান আগলৈ ঘূৰি যাব লাগিব। সেইদিনা আছিল বুধবাৰ। পুৰুষ-মহিলা এহাল আহিল মোৰ ঘৰলৈ। দুয়ো সাহিত্যানুষ্ঠান এটাৰ কৰ্মকৰ্তা। দুয়ো মোৰ ঘৰলৈ আহিছে কবি সন্মিলন এখনলৈ নিমন্ত্ৰণ জনাবলৈ। মহিলাগৰাকীয়ে তেওঁৰ বেগৰ পৰা চিঠি এখন উলিয়াই মোৰ হাতত দি ক’লে–’কবি সন্মিলন এখন পাতিছোঁ, তাৰেই নিমন্ত্ৰণ।’ চিঠিখন খুলি চালোঁ। ৰামধেনু সাহিত্য-সংস্কৃতি মঞ্চ নামৰ অনুষ্ঠানটোৰ কবি সন্মিলন। অনুষ্ঠান পৰৱৰ্তী দেওবাৰে স্থানীয় কন্যা মহাবিদ্যালয়খনৰ প্ৰশালাত। অনুষ্ঠান আৰম্ভ কৰাৰ সময় নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে দিনৰ দহ বজাত। মই বোলো, ‘আমন্ত্ৰণ নে নিমন্ত্ৰণ? দুয়োৱে উত্তৰটো

: অই ছোৱালী, ভৰিৰ তলত পাহাৰ এখন লৈ ইমান খৰধৰকৈ খোজ নিদিবিচোন৷ কেতিয়াবা পৰি ককাল ভাগিব এইজনীৰ, ইমান ওখ হিলৰ চেণ্ডেল পিন্ধেনে কোনোবাই৷ – কৌশিকৰ কথাত প্ৰৱালে মিঁচিকিয়াই হাঁহি ছোৱালীকেইজনীলৈ চালে৷ সিহঁতৰ কথাত গুৰুত্ব নিদি খটখটাই কাষেৰেই পাৰ হৈ গ’ল ছোৱালীকেইজনী৷ সিহঁতৰ বিভাগৰ প্ৰিয় চাৰজনৰ গ্ৰন্থ এখনৰ উন্মোচনী অনুস্থানলৈ আহিছে সিহঁত- চন্দনা, পল্লৱী আৰু জ্যোতিৰেখা৷ ইতিমধ্যে সময়তকৈ যথেষ্ট দেৰিয়েই হৈ গ’ল৷ সেয়ে খৰধৰকৈ হলটোৰ ভিতৰলৈ সোমাল তিনিও৷ গ্ৰন্থ উন্মোচন ইতিমধ্যে হৈ গৈছিল৷ মঞ্চত নিৰ্দিষ্ট বক্তাই ভাষণ দি আছিল৷ দেৰি হোৱাৰ

এইকেইদিন গুণকান্ত হাজৰিকাৰ ঘৰত সাংঘাটিক ব্যস্ততা৷ ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈ ঘৰৰ গোটেই ৰুটিনখনেই সলনি হৈ গৈছে৷ মানে ধৰক ব্ৰেকফাষ্ট গুচি ব্ৰেকফাষ্টৰ ব্ৰেকফাষ্ট আৰু লাঞ্চ মিলাই ব্ৰাঞ্চ হৈছে৷ চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লোৱাৰ পিছত প্ৰথমবাৰৰ বাবে দিনত এবাৰ হ’লেও হাজৰিকাই হেতা,কেৰাহী চুব লগা হৈছে৷ কিয়নো হাজৰিকানীয়ে এইকেইদিন জীয়েক ৰিমলীৰ লগত প্ৰায়ে বজাৰলৈ নাইবা পাৰ্লাৰ যাব লগা হৈছে৷ এইকেইদিন আনকি ব্যস্ততাৰ বাবে হাজৰিকানীয়ে তেওঁৰ টিভিত পচণ্ডৰ চিৰিয়েল কেইখনো চোৱা নাই৷ ৰ’ব আপোনালোকে যদি ভাবিছে ৰিমলীৰ বিয়া বুলি, এশ শতাংশই ভুল ভাবিছে৷ এই গোটেইখিনি ব্যস্ততাৰ