এই যে পৰী বাইদেউজনী! কিনো চিন্তা কৰি থাকে ওৰকে নাপাওঁ। সিদিনা অফিচলৈ আহি টেবুলত বেগটো থৈ ধামকৈ বহি পৰি চকীখনতে চকু মুদি ৰ’ল। দেখিলেই জনা যায় যে কিবা দুঃশ্চিন্তাত আছে। মই ওচৰ চাপি গ’লোঁ, বেছি ব্যক্তিগত কথা সুধি থাকিবলৈ বেয়াও লাগে, তথাপি চকুৰ আগতে ধৰফৰাই থকা দেখি নোসোধাকৈ নোৱাৰিলোঁ, : কি হৈছে বাইদেউ? এনি প্ৰবলেম? : নক’বা আৰু বুইছা পলাশ? সমস্যা গভীৰ। : কি গভীৰ সমস্যা হ’লনো? পাৰে যদি খুলি কওকচোন। : মানুহজনৰ পৰা নহৈছে আৰু। : আও! সেই ঠাণ্ডা

আমি বৰ্তমান থকা ঘৰটো চতুৰ্থ মহলাত৷ একদম মাৰ্কেট প্লেচত হোৱাৰ বাবে মোৰ বহুত সুবিধা যদিও লিফ্ট নথকাৰ বাবে অলপ কষ্ট হয়৷ ৮২ টা চিৰি বগাব লাগে৷ নিতৌ উঠা-নমা দুই-চাৰিবাৰ কৰিবই লাগে৷ ফলত এই বয়সতো ফিগাৰ এটা মেইনটেইন কৰি ৰাখিব পাৰিছোঁ৷ ৫২ কেজিতকৈ শৰীৰৰ ওজন হাজাৰ চেষ্টা কৰিলেও নাবাঢ়ে৷ আইৰ ঘৰলৈ গ’লে মোৰ এটাই আপত্তি৷ মস্কুইটো ৰিপেলেণ্টৰ গোন্ধ সহ্য নহয় মোৰ৷ আইহঁতে আকৌ সেইটো ব্যৱহাৰ নকৰিলেই নোৱাৰে৷ দেউতাই বোলে, : তহঁতে এইবোৰ ব্যৱহাৰ নকৰিলেও হয়৷ কিন্তু আমাৰ ঘৰত মহ আছে৷ কথাটো

বায়ন আৰু পাঠকৰ মাজত কিছুদিনৰ পৰা মাতবোল বন্ধ হৈ আছে৷ পাঠকৰ ঘৰৰ কঠিয়া বায়নৰ দমৰাই গুৰি চপাই খোৱাত খোৱাৰত দিছিল৷ বায়নে নগদ পোন্ধৰশ দিহে গৰু খোৱাৰৰ পৰা মোকলাই নিছিল৷ ঘৰৰ ল’ৰা ছোৱালী দুটায়ো কৈ মেলি দুই বুঢ়াক সৈমান কৰিব নোৱাৰিলে৷ চুৰিয়া কোচাই পাঠক দাইটিয়ে বায়নক ঘৰতে একঠা ভালকৈ শুনাবলৈ গৈছিল বোলে, ঘৰৰ গৰু চম্ভালি ৰাখিব যাতে লোকৰ ঘৰৰ কঠিয়া খাব নোৱাৰে৷ বায়নৰো ঘনাই সৰুপানী চুবলগীয়া হোৱা বেমাৰটোৱে ধৰা দিন ধৰি অলপতে খঙটোৱে টিঙিচকৈ মাৰে৷ পাঠকৰ কথাত কৈ দিলে বোলে দুনাই

দুৰ্গা পূজাৰ দিনকেইটাত মহিষাসুৰৰ মাত্ৰ এটাই কাম। মানুহ চাই থকা। চকু-তকু টেলেকা কৰি দিনে-ৰাতিয়ে সি কেৱল মানুহেই চাই থাকে। মানুহো জানো কমসোপা? ৰভাৰ তলত মানুহ, ৰাস্তাত মানুহ, ফুটপাথত মানুহ। দোকানত, বাৰান্দাত, বেলকনিত মানুহ। গাড়ীত, মটৰ-চাইকেলত, ৰিক্সাত মানুহ। বাপ্পা ঐ! কিমান যে মানুহ। পূজা চাবলৈ অহা এই আটাইবোৰকে সিহে আকৌ ওলোটাই চাই থাকে। তাৰ দৃষ্টিৰ পৰা কোনো সাৰি নাযায়। সি প্ৰত্যেককেই হেঁপাহ পলুৱাই চাই আৰু একান্তমনে কিবাকিবি ভাবি থাকে। ষষ্ঠীৰ পৰা দশমীলৈকে, বিশেষকৈ অষ্টমী আৰু নৱমীত কোনে কেইবাৰ কাপোৰ সলালে, কোনদিনা

শৰৎ যাওঁ যাওঁ ৷ হেমন্ত ৰৈ আছে দুৱাৰডলিত ৷ আমি অসমীয়াই পিছে হেমন্ত ঋতুৰ কুহুমীয়া আহ্বান বৰকৈ অনুভৱ নকৰোঁ ৷ অসমীয়া সাহিত্যত হেমন্তৰ বৰ বিশেষ উল্লেখ বা আদৰো দেখা নাযায় ৷ যি আছে সেয়া যৎ সামান্য ৷ মহাপুৰুষজনায়ো বিভিন্ন উপমাৰে মনোমোহাকৈ “বৰ্ষা বৰ্ণন” আৰু “শৰৎ বৰ্ণন” কৰি থৈ গৈছে ৷ কিন্তু হেমন্ত বৰ্ণন অনুপস্থিত ৷ বাংলা সাহিত্যত অৱশ্যে হেমন্তৰ কিছু সমাদৰ দেখিছোঁ ৷ “বনলতা সেন”-ৰ কবি জীবনানন্দ দাশৰ “হেমন্ত আসিয়া গেছে”, হেমন্ত ঋতুৰ প্ৰতিচ্ছবি অংকিত এটা উৎকৃষ্ট কবিতা ৷ আচলতে

ড্ৰোন ভিউ‘ত অলপ দুৰৰ পৰা পাহাৰৰ নামনিত এটা বিশাল অট্টালিকা৷ ভিউ‘টো লাহে লাহে অট্টালিকাক কেন্দ্ৰ কৰি ওচৰ চাপি আহি থাকিব৷ দৃশ্যমান হৈ আহি থাকিব অট্টালিকাৰ চৌপাশ৷ ওখ দেৱালেৰে আৱৰা এটা বিশাল চৌহদ৷ পিছৰ ফালে ডিজাইন ডিজাইন ফুলেৰে ভৰা এখন বিশাল আৰু আবুৰ থকা ল’ন৷ সংলগ্ন এটা চুইমিঙ পুল আৰু মুকলি জিম৷ এইখিনি ঠাইত সকলোৰে প্ৰবেশ নিষেধ৷ কেমেৰা এইবাৰ অট্টালিকাৰ সমুখৰ ফালে গতি কৰিছে৷ আগফালেও এখন বিশাল বাগিছা৷ বাগিছাৰ একোণৰ মুকলি আখৰাত অনুশীলনত ব্যস্ত এগাল ডিজাইন ডিজাইন পেহেলৱান৷ গোটেই চৌহদটোত ঠায়ে

আজি মই বৰষুণ কিনি আনিম— সঁচা বৰষুণ!—, মইনাই আচৰিত হৈ কয়, হয়, আচল বৰষুণ—- যি ডাৱৰৰ পৰা সৃষ্টি হয় টোপাল হৈ ধাৱিত হয় পাহাৰৰ গাৰে পিছলি বয় নদীৰ লগত মিলিত হয় হয়, মই সেই বৰষুণকে বিচাৰি গৈছোঁ—   যি ধৰণীৰ লগত একাকাৰ হয় কুঁৱা, পুখুৰীত সঞ্চিত হয় মুধচৰ ওপৰৰে বাগৰি বয় আলি পদূলিবোৰৰ খবৰ লয় কেঁকুৰিবোৰত থমকি ৰয় পুনৰ আগলৈ ধাৱমান হয়, হয়, সেই বৰষুণেই—–   এই বৰষুণ সাধাৰণতে পনীয়া হয়, ইয়াক বহুতে পানী বুলিও কয়; যেতিয়া ই জুইৰ লগত

ছেপ্টেম্বৰ মাহৰ ১২ তাৰিখ। বিশিষ্ট সংগীত পৰিচালক ৰূপম তালুকদাৰে তেওঁৰ গাড়ীৰে জনপ্ৰিয় গায়ক কুল বৰুৱা, যশস্বী গায়িকা অণিমা চৌধুৰী আৰু মোক নুমলীগড়লৈ লৈ গৈছিল। আমি গৈছিলোঁ। নুমলীগড় তেল শোধনাগাৰৰ প্ৰেক্ষাগৃহত অনুষ্ঠিত হোৱা ‘পুৰণি দিনৰ গীতৰ সোঁৱৰণ’ শীৰ্ষক এখন গীতৰ সভাত ভাগ ল’বলৈ। আধাঘণ্টাকৈ আমি তিনিওজনেই তাত গীত গোৱাৰ কথা। ভালকৈ গাব পাৰিম নে নোৱাৰিম, তাকে ভাবি মোৰ মুখৰ মাত নোহোৱাৰ দৰে অৱস্থা হ’ল। কেৱল মাজে মাজে সুবিধা পালেই এটা কথা কৈ আছিলোঁ যে মোক অনুস্থানৰ আৰম্ভণিতে গাবলৈ দিয়ে। নহ’লে কুলদা

: কিয়? কিয় উলিয়াইছা সেইখন? বজ্ৰকঠিন মাতষাৰ শুনিয়েই য’তে আছিলো তাতেই তধা লাগিলো৷ মোৰ হাতত ৰঙচঙীয়া পুৰণা ফটা কাগজ এখন৷ চকুত প্ৰশ্নবোধক চিন! : সেইখন থৈ দিয়াচোন৷ বাকী কামবোৰ কৰাগৈ যোৱা৷ এইখনৰ ব্যৱস্থা ময়েই কৰিম৷ শ্ৰীমতীয়ে প্ৰায় বিবৰ্ণ কাগজখিলা কাঢ়ি লৈ টেবুলখনৰ একাষে থৈ দিলে৷ আজি দেওবাৰৰ দিন৷ মোৰ বাবে সপ্তাহটোৰ ব্যস্ততম দিন৷ সপ্তাহটোৰ আনকেইটা দিন একেবাৰেই গতানুগতিক৷ ঘৰ বা কৰ্মক্ষেত্ৰ, কতোৱেই কোনো উত্তেজনা নাই৷ প্ৰাত্যহিক কামখিনি কৰি নিয়মমাফিক কাৰ্য্যালয়লৈ গৈছো, কাম কৰিছো, ছুটিৰ পাছত বজাৰ সমাৰ কৰি উভতিছো৷ পিছে