মাৰ্চ মাহৰ আৰম্ভণিতে ৰিণ্টুমনি দত্ত দাদাৰপৰা এটি বাৰ্তা আহিল, “ফটাঢোল আলোচনীৰ সম্পাদকৰ দায়িত্বভাৰ ল’ব লাগিব ভনী, সাজু হৈ থাকিবা।” প্রস্তাৱটি পোৱাৰ লগে লগে ভয় আৰু উৎকণ্ঠাৰ ভাৱে মনটো উগুল থুগুল লগালে। হওঁতে বৰ্ণাশুদ্ধিৰ কামত জন্মলগ্নৰেপৰা ফটাঢোলৰ সৈতে জড়িত হৈ আছিলো। কিন্তু কোনোবাদিনা যে আলোচনীখন সম্পাদনা কৰি উলিয়াব পাৰিম সেই কথা সপোনৰো অগোচৰ আছিল। নিজৰ সীমিত জ্ঞানৰ কথা ভাবি স্বাভাৱিকতে ইতঃস্ততঃবোধ কৰিলো। ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদাই অভয় দিলে, “পাৰিবা, আমি সকলো লগত আছোঁ।” মোক এই গুৰুদায়িত্ব ল’ব পৰাকৈ উপযুক্ত বুলি ভবাৰ বাবে

কিছুদিনৰ আগতে, দেওবাৰ এটাত বন্ধু এজনে ফোন কৰি সুধিছিল, বোলে বন্ধু আজি দেওবৰীয়া প্ৰগ্ৰেম কি? ঘৰতে নে কিবা ফেমিলি আউটিং আছে? মই উত্তৰ দিছিলো বোলো, নক’বা বন্ধু, আমাৰনো আৰু কি বন্ধডাল আছে? ডিউটি আছে হস্পিটেললৈ যাবই লাগিব। তেওঁ ওলোটাই ক’লে বোলে, এঃ, ইমাননো পইচাৰ পিছত দৌৰা নে? দেওবাৰেও ডিউটি মাৰি থাকা? ময়ো এইবুলি উত্তৰ দিলো যে, হয় দিয়া বন্ধু, ডাক্তৰকেইটাক খোচ মাৰি কথা ক’বলৈ বৰ সুবিধা। পিছে এবাৰ ভাবি চাবাচোন, ডাক্তৰখানা, পুলিচ থানা আৰু পায়খানা, এই তিনিবিধ বন্ধ হ’লে বিপদ

আমাৰ যাত্ৰাপথৰ সকলো ভয়ৰ অন্ত পেলাই ২১ ঘণ্টীয়া যাত্ৰাৰ অন্তত সদৌশেষত আমাৰ জাহাজে আমেৰিকাৰ মাটি চুলেগৈ৷ নিউইয়ৰ্কৰ জন এফ কেনেডী আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় বিমান বন্দৰত আমাৰ জাহাজে ব্ৰেক মাৰি অৱতৰণ কৰিলে৷ নিজৰ নিজৰ টালি টোপোলা উলিয়াই বিমানৰপৰা নামি আহিলো। চিণ্টু, মণিকা আৰু মই নামি বিজয়লৈ ৰ’লো। সকলোকে আচৰিত কৰি বিজয় আৰু সেই মেমনিজনী হাতত ধৰাধৰি কৈ নামিল৷ আমাক দেখি বিজয়ে লাজতে হাতখন এৰুৱাই ল’লে৷ তাৰ ফালে অলপ ঘোপাকে চাওঁতে মেমনী চোৱালীজনীয়ে আমাক সকলোকে আচৰিত কৰি ভগা ভগা অসমীয়াতে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে- “মাই

গুণ পেহী মানুহজনীক আচলতে কৃপণেই বুলিব নে খৰচী! ৰঙালাও বনালে হালধি নিদিয়ে, বোলে এনেয়েও ৰং উঠিবই, আকৌ হালধি দি কি হ’ব! এদিন ক’ৰবাত ফুৰিবলৈ যাওঁতে পেহীয়ে দোকানত খেজুৰ দেখিলে। পেহাক ক’লে বোলে মোৰ খেজুৰ খাবলৈ মন গৈছে। পেহাই আনি দিলে। পিছে পেহীয়ে ঘৰত আনি থৈ দিলে, খাবলৈ পাহৰিলে। দিন কি মাহ চেৰেকৰ পিছত এদিন যেতিয়া দেখিলে তেতিয়ালৈ পেকেটৰ এক্সপায়ৰী দেট পাৰ হ’ল। পেহীৰ ইফালে গাটো জালুক জলকীয়াই পোৰা দি পুৰিছে। অতখিনি পইচা, এনেয়েতো অহা নাই। এতিয়া গোটে গোটে পেকেটটো পেলাইনো

মন গৈছিল। বৰকৈ মন গৈছিল। আগদিনা ৰামলাল ধোবীয়ে ধুই ইস্ত্ৰী কৰি দিয়া ছাৰ্টটো পিন্ধি ৰুমমেট অমিতে যেতিয়া ক্লাছ বাংক কৰি ভেলেণ্টাইন ডেৰ ৰাতিপুৱাই নবজাৰ বাছত উঠি পাণবজাৰলৈ যাবলৈ যো-জা চলাইছিল, মোৰো মন গৈছিল তেতিয়া। নেহৰু পাৰ্কত কিমান ভিৰ বা হয় আজি? উমানন্দলৈ ফেৰীত জেগা পাম নে নাই বা! – এনেকুৱা কথাবোৰ ভাবি আগনিশাৰে পৰা উদ্বিগ্ন হ’বলৈ মন গৈছিল, যোৱাটো স্বাভাৱিক। হাতত মেছত দিয়া ঠাণ্ডা চাহকাপ আৰু অকল এক ছেণ্টিমিটাৰমান ঠাইত বাটাৰ লগোৱা ব্ৰেড দুটুকুৰা লিৰিকি বিদাৰি মই অমিতৰ আয়োজনবোৰ চাই

চাৰ, আন্তৰিক শ্ৰদ্ধা গ্ৰহণ কৰিব। সৰুকালৰপৰাই আপোনাৰ লেখা পঢ়িছো, যিকেইজন লেখকৰ লেখনী পঢ়ি নিজে কিবা এটা কৰি চাওঁ বুলি চেষ্টা কৰিছিলো, তাৰ ভিতৰত আপুনিও অন্যতম। আপুনি অসমৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ ব্যংগ সাহিত্যিক সকলৰ এজন বুলি স্বীকাৰ নকৰি নোৱাৰো। কেতিয়াবা ব্যংগ লিখিবলৈ চেষ্টা কৰিলে আপোনাৰ লেখনীৰ প্ৰভাৱ নপৰাকৈ এশাৰীও লিখিব নোৱাৰো। কোনোবা আলোচনীত কেনেবাকে আপোনাৰ নামটো দেখিলে প্ৰথম আপোনাৰ লেখাটোৱেই পঢ়া একধৰণৰ নিয়ম হৈ পৰিছে। মস্তভস্কি, ক্ষুদ্ৰপভ, বমফোচ দা ব্লাফমাষ্টাৰ জাতীয় চৰিত্ৰবোৰৰ নাম; – “হেৰি নহয় বিশ্ব! শুনাচোন! বৰ বিপদ এটা হ’ল হে!

(মূল : গ্ৰেগ‘ৰিয়া ল‘পেক্স ৱাই ফুয়েণ্টেচ মেক্সিকো‘ ভাষাৰপৰা ইংৰাজীলৈ অনুবাদ : ড‘নাল্ড এ য়েট্চ) সমগ্ৰ উপত্যকাটোত সেই একমাত্ৰ ঘৰটো পাহাৰৰ সামান্য তলৰ ফালে আছে। ঘৰটো থকা ঠাইখনৰ উচ্চতাৰপৰা তলেদি এঁকা-বেঁকাকৈ বৈ যোৱা নদীখন বৰ সুন্দৰকৈ দেখা পোৱা যায়। ঘৰটোৰ ঠিক কাষতে থকা ভেড়া-ছাগলীবিলাক বান্ধি থোৱা গঁড়ালটো আছে। গঁড়ালৰ সিফালে পকিবলৈ ধৰা গোমধানৰ গছবোৰৰ লগতে থকা ৰাজমাহৰ বাগানখনে সেই সময়ত হ‘বলগীয়া ভাল ফচলৰ সম্ভাৱনীয়তাকে সূচায় আছে। অৱশ্যে ধৰালৈ সামান্যভাৱে যদি এজাক বৰষুণ অথবা কমকৈ ধুমুহা বৰষুণো আহিলহেঁতেন, শস্যৰ গুণগত মানদণ্ড আৰু

: কেতিয়াবা মহাভাৰত পঢ়িছেনে দাদা? হঠাতে বাসুৱে সোধা প্ৰশ্নটোত উচপ খাই উঠিলো। আচলতে মই বাছৰ বাবে ৰৈ আছিলো বাছ ষ্টপেজটোত। তাতে দেখিলো বাসুও পকাৰ বেঞ্চখনত বহি আছে। বহুদিনৰ মূৰত তাক হঠাতে পাই ভাল লাগিছিল। দুই এটা কুশল মংগলৰ কথা আদান প্ৰদান কৰি ময়ো তাৰ কাষতে বহি আগ গুৰি নোহোৱা লেকচাৰ মাৰি গৈছিলো। তাৰ মাজতে সি অকস্মাৎ মহাভাৰতৰ কথাটো উলিয়ালে। : এনেই আৰু সৰুতে সেই অকণিৰ মহাভাৰতখনহে পঢ়িছিলো। মই কৈ উঠিলো। : অৰিজিনেলখন পঢ়িব না। তাত কিছুমান সৰু সৰু মজা উপ

নিংনি ভাৱৰীয়া এটা বিখ্যাত নাম। উনৈশ শতিকাৰ এটি পূৰ্ণিমা তিথিত বৰপেটাৰ ফাটা হাটীত নিংনিৰ জন্ম। তেওঁৰ আন কিবা নাম আছিল নে জনা নাযায়। বৰপেটা চহৰৰ মানুহৰ এশটা বৈশিষ্টৰ ভিতৰত মানুহৰ স্বভাৱ চৰিত্ৰ চাই লঘু নাম দিয়াৰ অভ্যাস আছে। সেইমতেই চাগৈ তেওঁৰ সৰু মুখখন চাই ওচৰ চুবুৰীয়াই নাম ৰাখিলে নিংনি।শিশুতে নিগনি যেন লগা ক্ষীণ চেহেৰাৰ সলনি হৈ পিছলৈ নিংনি নোদোকা, সুশ্ৰী হৈ পৰিছিল যদিও নাম সলনি নহ’ল। অৱশ্যে এই কথা কিমান সঁচা তাক প্ৰমাণ কৰিবলৈ কোনো নাই। নামনি অসমত নিংনি ভাৱৰীয়া

ই আলোচনী : সাহিত্যৰ নৱতম সংযোজন ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ সাহিত্যক সমাজৰ দাপোণ ৰূপে আখ্যা দিয়া হয়, য’ত এখন সমাজৰ আদৰ্শ, ধ্যান-ধাৰণা, আৱেগ অনুভূতি, বিদ্ৰোহ, আকাংক্ষা আদি স্পষ্ট ৰূপত প্ৰতিফলিত হয়। এটা ভাষা বা এটা জাতিক উন্নতিৰ পথত আগুৱাই নিয়াৰ ক্ষেত্ৰত সাহিত্যৰ ভূমিকা অপৰিসীম। সুখৰ কথাটো হ’ল, অসমীয়া সাহিত্যৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাস আছে। তাহানিৰ মৌখিক সাহিত্যৰপৰা আৰম্ভ কৰি আজিৰ ই সাহিত্যলৈকে, অসমীয়া সাহিত্যই এক দীঘলীয়া পৰিক্ৰমা অতিক্ৰম কৰিছে। অদূৰ ভৱিষ্যতলৈকে যে অসমীয়া সাহিত্যৰ এই জয়যাত্ৰা অব্যাহত থাকিব তাত সন্দেহৰ অৱকাশ নাই।   ভাষা