নগেন কাইটিয়ে নিজৰ একমাত্ৰ পুতেকৰ নাম মৰমতে আধুনিকতাৰ লগত মিলাই নবীন ৰাখিছিল আৰু নামত ওজন বঢ়াবলৈ চন্দ্ৰ লগাই কৰিছিল নবীন চন্দ্ৰ হাতীবৰুৱা। স্কুলত আকৌ লগৰ ল’ৰাবোৰে নবীনটোকে চমু কৰিবলৈ গৈ বীন কৰি পেলালে। পিছে কালক্রমত এই বীন গৈ বিন লাডেন হ’লগৈ। সকলোৱে তাক লাডেন লাডেনকৈ জোকায়। পুৰণিকলীয়া নামটোৰ বাবে নবীনৰ মাক-বাপেকৰ ওপৰত এনেয়েও কেতিয়াবা খং উঠে। টিপটপ ড্ৰেছ পিন্ধি হেয়াৰ জেল লগাই চুলি স্পাইক কৰি এদাল্ট পাৰফিউম মৰা ল’ৰাটোৰ নাম নবীন হেনো নোশোৱায়। তহঁতবোৰে মোৰ নামটো ৰাহুল, অৰিয়ান, ঋত্বিক জাতীয়

১) বাহিৰে ৰং-চং ভিতৰে কোৱাভাতুৰি পুৰুষৰ তুমি ধৰিব নোৱাৰা চাতুৰি শক্তি বুলি ভজিব মাতৃ বুলি পূজিব পুৰুষৰ হাতত যেন ক’ৰ্টৰ হাতুৰী ২) নাৰী দিৱসৰ শ্লোগান হ’ল সমতা আজুৰি হ’লেও লোৱা নিদিলে ক্ষমতা বছেৰেকত পালন এদিন নাযায়চোন আমাৰ দুৰ্দিন ৰণচণ্ডী মূৰ্তি ধৰা পাহৰি মমতা ৩) আমাতে জন্ম লৈ আমাকে বোলে দুৰ্বলী হাঁহি উঠে পুৰুষে বুলিলে বাহুবলী নগাৰ চাং তলে বাট ভাবিলে দেহা পৰে শাত আমিবিনে পুৰুষৰ নাই তিৰি-চলী ☆★☆★☆

  দেশৰ জ্বলন্ত সমস্যাসমূহ মূৰত লৈ ভাবি ভাবি বিছনাত পৰিছিলো। চিলমিল কৈ টোপনিটো আহিছিল মাত্ৰ, হঠাৎ দৰজাখনত ঢকিয়াই থকা শব্দ এটা শুনি কাণ দুখন উনাই থাকিলো৷ বাহিৰত ধুমুহা বৰষুণ চলি আছে৷ দূৰত বতাহৰ গোঁ গোঁ শব্দ, প্ৰচণ্ড তীব্ৰতাই গছবোৰক এনেকৈ নচুৱাই ফুৰিছে যেন চহৰখনৰ বুকুত কোনো এক মিউজিক ক’মপ’জাৰৰ নিৰ্দেশত চলি আছে এক সন্মোহিনী সুৰ আৰু উদ্দাম নৃত্যৰ তালে তালে এক মধুৰ চিম্ফনী৷ দৰ্জাৰ খট খট শব্দটো আৰু অলপ জোৰকৈ হ’বলৈ ধৰিলে৷ লাহেকৈ উঠি গৈ ভয়ে ভয়ে ভিতৰৰপৰা মাত দিলো

বৃত্তৰ ভিতৰত সকলোৰে চিত্ত বিত্তৰ ভৃত্য দ্ৰুত প্ৰবৃত্ত জীৱনবোধৰ শেষকৃত্য; আদৰিছোঁ বিত্ত অপহৃত সুখৰ নমস্য দৈত্য। বিদায়ী বিত্ত নিদ্ৰাহৃত অসুখৰ নিথৰ সত্য! দিশহাৰা বিত্তৰ ইতিবৃত্ত! ☆★☆★☆

“কেনেকুৱা লাগিছে?” শ্ৰীমতীৰ কথাত মই ওপৰলৈ মূৰ তুলি বহুদেৰি এওঁক ভালকৈ চালো৷ কিন্তু একো বুজি নাপালো, আচলতে শ্ৰীমতীয়ে কি দেখুৱাব খুজিছে? মনতে ভাবিলো, ”ছেহ্! মোৰ আগৰ চকুহাল থকাহেঁতেন এওঁ কি, যিকোনো মহিলা বা ছোৱালীৰ ৰূপসজ্জা সাৰি নগ’লহেতেন৷ পিছে এওঁনো মোক কি দেখুৱাব খুজিছে?” মোৰ ভেবালগা মুখখন দেখি এওঁ এইবাৰ নিজেই ক’লে, ”মাই নিউ হেয়াৰ কাট৷” মই বহুসময় ভালকৈ চালো৷ পিছে, কিয় জানো মোৰ চকুকেইটাৰ লগতে মনটোও বুঢ়া হ’ল যেন পালো৷ শ্ৰীমতীৰ নতুন ষ্টাইলৰ ’হেয়াৰ কাট’ মোৰ চকুত নপৰিল৷ অগত্যা থেৰোঁ-গেৰো

এখন বিয়াত কাকতিদাই বহু পৰ ধৰি খায়েই আছিল, খায়েই আছিল। বিলনীয়াজনে বিৰক্তিৰে সুধিলে – : আৰু কিমাননো নেখায় আপুনি হে? কাকতিদা : মইও খাওঁতে খাওঁতে ভাগৰি গৈছো। অনিচ্ছা স্বত্বেও খাবলগীয়া হৈ আছে, কিয়নো নিমন্ত্ৰণী পত্ৰত লিখা আছে, ৰিচেপচনৰ সময় ৭ বজাৰপৰা ১০ বজালৈ। ☆★☆★☆

বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ গৈছিলো বুলুক বিচাৰি বিচাৰি। যোৱা ১৫ বছৰে তাৰ লগত দেখাদেখি হোৱা নাই মোৰ। আজি ইমান বছৰৰ মূৰকত তাক দেখা পালে সি মোক চিনি পাব জানো! কি বা কৰে সি আজিকালি? নানানটা প্ৰশ্ন মনত লৈয়েই বুলুুক বিচাৰি গৈছিলো। আজিৰপৰা ১৫ বছৰমানৰ আগতে প্ৰথম বুলুক লগ পাইছিলো মই। তেতিয়া ক্ৰিকেট ফুটবল খেলি অনাই বনাই ঘূৰি ফুৰো। য’তে খেল হয় তাতেই কোনোবা ক্লাবৰ হৈ খেলিবলৈ যাওঁ। বুলুও যায়। তাতেই তাক লগ পাওঁ। সি কিন্তু খেলিবলৈ যোৱা নাছিল, খেল চাবলৈহে যায়

শৈশৱ বুলিলেই ওঁঠত হাঁহি এটা ওলমি ৰয়। তাহানিৰ শৈশৱৰ সেই ধেমালিবোৰ, লুকাভাকু, ৰজা-ৰাণী, টাংগুটি, দৰা-কইনা খেল, খেলি নোপোৱা মানুহ হয়তো কোনো নাই বুলিলেও ভুল নহ’ব। তেতিয়া সাংঘাটিক চিৰিয়াছ বুলি ভবা কথাবোৰ এতিয়া হাঁহিৰ অজুহাত মাথো। তাতে যদি আপোনাৰ শৈশৱত গাঁৱৰ ধূলি-মাকতিৰ পৰশ থাকে তেনেহ’লে আৰু মধুৰ হয় স্মৃতি। শৈশৱৰ বহুতো পাহৰিব নোৱাৰা সময়ৰ মাজৰে বিশেষ সময়খিনি হ’ল প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ সময়খিনি। আমি যিখন বিদ্যালয়ত প্ৰাথমিক শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিলো, তাত “বহা আসনখনো” ঘৰৰপৰাই লৈ যাব লাগিছিল। আহল বহল মাত্ৰ এটা কোঠাতে চাৰিটা

আঙুলিৰে বিবিধ কাম কৰে আঙুলিতে হেনো চিকিৎসা, আঙুলিৰো বিবিধ কাম আছে আঙুলি ভেদে যশস্যা। বুঢ়াই ধৰে, বুঢ়াই ঠেলে, বুঢ়াই মাৰে টিপচহী বুঢ়াই কৰে ভোটদানো দেশে থাকে সহি-মহি৷ তৰ্জ্জনীত চক্ৰ, তৰ্ক-বিতৰ্ক তৰ্জ্জনীয়ে উঠাই ভাষণ, তৰ্জ্জনীয়ে নিৰ্দিষ্ট কৰি দেখুৱাই দম্ভ, বচন, আসন৷ মধ্যমা প্ৰায় ডাঙৰ দীঘল বেগেত জোখাত ধৰে, দাঁত মাজে কুটা কাঢ়ে টাইপিঙত চলে জোৰে। অনামিকাৰ বৰণীয়া ৰূপ দেখে যিকোনো ভাৱত অহংকাৰ, অনামিকাত বহু বিবাহ বিধি দুখে সুখে অলংকাৰ৷ কনিষ্ঠৰ সৰু সৰু কাম কাণ খৰকিউৱা সংগীত, পাছে আজিকালি বহন কৰে অতি