পঞ্চপদী – হেমেন ডেকা

(১)

কোনো পালনামৰ ভকত

কোনো মৰে ধনৰ লোভত

কিছু দেখিছোঁ বেপাৰ

কথাৰ চমৎকাৰ

কতই নাচে সেই তালত৷

 

(২)

ভণ্ড স্বদেশপ্ৰেমীৰ চালাকী অপাৰ

আত্মবিস্মিত নৰৰ জীৱন অসাৰ

নিমাত-নিটাল জনতা

নিজকেই নিচিনা নেতা

বুদ্ধিবেপাৰীয়ে কৰে জাতি ছাৰখাৰ৷

 

(৩)

অবিৰাম কত ঘাট-প্ৰতিঘাট

অলীক স্বপ্নৰ বুলে তেওঁ বাট

অৰ্থহীন যত আশা

অদ্ভুত অন্তিম দশা

অঁকৰালিত হেৰাই গ’ল মাত৷

 

(৪)

মহাপণ্ডিতক দেখি বাকৰুদ্ধ

মাতাল ৰেহ-ৰূপত মন্ত্ৰমুগ্ধ

মন যাৰ বেপেৰুৱা

মাত বাৰেবঙলুৱা

মাতৃভাষাৰ পাতে সেয়েহে শ্ৰাদ্ধ৷

 

(৫)

গীতৰ দৰে জীৱন গতিশীল

সময়ো হৈ পৰে হঠাতে জটিল

অসাৰ দেখোঁ সকলো

আদৰ কিম্বা চকুলো

সুহৃদেই বুকুত মাৰে ঔকিল৷

 

(৬)

শগুণৰ দৰে স্বভাৱ

সলাজ উদাসীন ভাব

খোজ বৰ লাহী

খায় ঢাঁহি-মুহি

সংগীৰো নাই অভাৱ৷

 

(৭)

চলে তাত জংঘলৰাজ

নিষাদেও পায় বৰ লাজ

কতৰ ৰুদ্ধ চেতনা

লোভত অন্ধ-উন্মনা

সাপৰ দৰে নেতাৰ কিনো ভাজ!

☆★☆★☆